Hayward Williams scoort hoog waar het een
nominatie zou betreffen als meest ondergewaardeerde artiest. Hij zou echter
geenszins mogen staan op deze twijfelachtige, doch denkbeeldige lijst. Jaren
geleden had Jeffrey Foucault hem meegesleept voor optredens in Nederland. En
ook op het podium bleef Hayward het liefst buiten de schijnwerpers. Neemt niet
weg dat hij nog geen slechte plaat heeft gemaakt. Hij schuift de laatste jaren
iets verder weg van het gebruikelijke Americana stramien door met meer
soulvolle en ontspannen in het gehoor liggende muziek te maken. Onmiskenbaar
blijft de muziek herkenbaar als zijnde de zijne. Lichtvoetige Williams zullen
we maar zeggen, bijna dansbaar vanwege de subtiel aanwezige arrangementen.
Songs die een natuurlijke flow bevatten, en bij iedere luisterbeurt aan
zeggingskracht winnen. Wanneer je eenvoudige liedjes de kans geeft, dan zullen
ze enkel blijven groeien. We Ain’t Alone had zomaar gepast op een Bill Withers
album. Ook qua klankkleur van de zang zou ik hem plaatsen ergens tussen
Foucault en Withers. Op I Love You, But This Can’t Go On pakken Hayward en zijn
muzikanten uit door blazers de boventoon te laten voeren. Gelukkig heeft deze
kleine zelfstandige muzikant de Corona periode overleefd. Budgettair bleek er
geen ruimte om zijn vorige album, Every Colour Blue, te ondersteunen van een
fysiek exemplaar. Normaliter verkoopt hij de meeste exemplaren tijdens
liveoptredens.
Might As Well Turn It Up gaat voorzien worden van een LP. Ik ben echter genegen te veronderstellen dat die in Nederland vooralsnog niet beschikbaar gaat komen. Relatief dure uitgaven, zoals een importexemplaar, voorkom ik tegenwoordig liever, temeer omdat ik daarmee logistieke diensten en andersoortige “graaiservice” ondersteun, in plaatst van de artiest zelf. Voor Hayward Williams maak ik een uitzonderling. Continenal Record Services ontfermde zich jaren geleden over het album Haymaker, en maakte dat album beschikbaar voor de Europese markt. Bij Hayward Williams blijf ik steevast een associatie hebben met Koos Gijsman. (Voormalig recensent bij Heaven) Koos belde mij periodiek spontaan op, waarbij ik hem regelmatig moest afbreken, want onze hobby meebracht dat het gesprek zomaar kon uitlopen tot een uur, of meer. Koos was een groot liefhebber van de muziek van “onze” Amerikaan uit Milwaukee, Wisconsin. Hij had een brede interesse (van Jazz tot Griekse volksmuziek, wat het extra leuk maakte dat juist Williams bij hem naar boven kwam drijven.) Digitaal ligt Might As Well Turn It Up uiteraard voor het oprapen. Mocht je zijn muziek niet kennen, dan stel ik voor dat eens te overwegen. De man stelt niet teleur, en wie weet, resulteert dit soort belangstelling tevens tot een fysieke terugkeer op een Nederland podium, of iets van dien aard.