Toen Colter Wall zijn gelijknamige debuut op
de markt bracht was ik instant verkocht. Ik vond het werkelijk geweldig hoe een
jonge Canadees klassieke country zo natuurgetrouw kon weergeven. Een topplaat!
Gevolgd door een innemend optreden in de Melkweg. Tevens kocht ik meteen zijn
EP Imaginary Appalachia, die van hetzelfde gehalte was; indrukwekkend. Ook voor
zijn Songs of the Plains wist ik ruimte te creëren binnen mijn budget, maar de
echte magie was al verminderd. Zijn optreden in de Tolhuistuin ervoer ik als
dusdanig tam dat ik Western Swing & Waltzes heb gelaten voor wat ie was,
ongetwijfeld meer van hetzelfde. De promo die ik vervolgens toegestuurd kreeg
bevestigde dat. Ik was blijkbaar een beetje klaar met Colter Wall en zijn
retro-kunstje. Iets vergelijkbaars ontstond ten opzichte van Charley Crockett,
maar die overvoerde in hoog tempo de markt. Aangezien inmiddels een paar
jaartjes verstreken zijn sinds Western Swing & Waltzes (2020), durfde ik
blind Little Songs te kopen. Ergens hoopte ik dat Colter zijn stijl en of
uitvoering had bijgeschaafd. Ik verwijt het dan ook primair mijzelf dat ik bij
Little Songs een ambivalent gevoel overhoud, want hij borduurt steevast verder
in het bekende stramien, anderzijds moet ik bekennen dat hij dat werkelijk
voortreffelijk doet. Net als bij Crockett kom ik tot dezelfde conclusie; het
bad is vol. Je kunt er wel meer bij doen, maar het voegt niet meer toe.
Rare gewaarwording, aangezien er voldoende artiesten zijn die ook blijven volharden binnen een eigen stijl, en daarbij denk ik bijvoorbeeld aan een artiest aan David Munyon, maar die stelt mij zelden teleur. Zeker op basis van een album als geheel, want ook hij heeft wel eens een nummer die minder is. Ik denk dat het verschil primair voortkomt uit het feit dat Munyon bij zichzelf blijft, en niet imiteert. Colter Wall zou mij aanzienlijk meer tegemoetkomen wanneer hij “zijn genre” eens flink opschudt, wellicht wat tempowisselingen toepast, of een mariachi bandje toevoegt, of een geïnspireerd duet zingt met een lieftallige zangeres. Tien nummers op Little Songs, waarvan twee covers, eentje van Hoyt Axton, eentje van Ian Tyson. Op de uitvoeringen van de tien nummers valt niets af te dingen, maar het gevoel dat ik het al eerder heb gehoord blijft over. Voorlopig pas op de plaats.