Ik heb niet de pretentie verstand van muziek te hebben. Allerminst. Ik heb alleen mijn eigen specifieke voorkeur. En dat is precies wat ik sporadisch etaleer, niets meer of minder. Iedereen heeft zo zijn eigen smaak, en die van mij kent weinig extremen. In 1973 (Foucault was nog niet geboren) kocht ik bijvoorbeeld For Everyman van Jackson Browne, en wanneer van dat album binnenkort een geremasterde cd verschijnt dan koop ik hem nogmaals. Gewoon omdat het album prachtig was en is gebleven, voor mij althans. Jeugdsentiment. De jaren hebben op dat album geen vat gehad. Het is de vormgeving, de stijl en de uitvoering die die muziek voor mijn aantrekkelijk maakt. De overtuiging en liefde waarmee die muziek tot stand kwam gaven de doorslaggevende factor. Voor Foucault’s oeuvre geldt tot nu in zekere zin hetzelfde. Zijn debuut; Miles From Lightning (2002), is qua muziekstijl vergeleken met 2024 nagenoeg ongewijzigd. Zijn ene plaat is als geheel mogelijk iets meer in balans dan de andere, maar de rode draad is onveranderd. Jeffrey Foucault heeft zichzelf tenslotte ook niet gemaakt. Muziek is zijn leven. Hij wordt gedreven door The Universal Fire. (want het nummer behelst meer dan de vernietigende brand die plaatsvond in de Universal Studio’s te California, en waarbij verschillende basis tapes in vlammen opgingen)
Jeffrey Foucault varieert zijn muziek tussen akoestisch en elektrisch uitgevoerde Americana. Soms als soloartiest, maar gebruikelijk samen met andere musici. Zo toerde hij sinds 2013 met Billy Conway, ex-drummer van Morphine. Hun relatie was meer intens dan slechts die van twee collega’s. Billy stierf in 2021 door kanker. Jeffrey Foucault was één van de drijvende krachten achter de tribuut plaat Further On, die vorig jaar verscheen. Onnodig te zeggen dat Foucault danig van slag was, en ook op dit nieuwe album wordt Conway in herinnering geroepen, zoals in de openingssong Winter Count. Sinds 2018 pakt Foucault met The Universal Fire weer de draad op. Tien nummers in totaal, die met ondersteuning van een excellent team vorm zijn gegeven. Naast Jeffrey hoor je Erik Koskinen en Eric Heywood op gitaar, Mike Lewis (toetsen en saxofoon) Jeremy Curtis (bas) en tenslotte niemand minder dan John Convertino op drums. (Convertino startte samen met Joey Burns de band Calexico in 1996. Beide heren kende elkaar van Giant Sand. Dus leg zelf de dwarsverbanden maar. Een kleine, doch hechte wereld) Ook kun je de vocale aanwezigheid beluisteren van Pieta Brown en Jeffrey’s echtgenote Kris Delmhorst. Wanneer je een tijdje hebt uitgekeken naar muziek van iemand als Foucault dan ben je bijna genegen zijn nieuwe plaat te bombarderen als zijn beste (voor zover zoiets bestaat) Het album spreekt mij inderdaad enorm aan, echter de toekomst zal uitwijzen waar het precies landt. Aan de overgave van Jeffrey en zijn team ligt het geenszins. Monterey Rain en Moving Through zijn bijvoorbeeld werkelijk top, echter een nummer als East of the Sunrise lijkt ook een uitschieter. Gewoon lekker luisteren, en dan vormt eenieder maar zijn eigen opinie! Foucault is ongekend dicht bij zichzelf gebleven.
Rein van den Berg
Releasedatum : 6 september 2024 Fluff & Gravy
Website : https://jeffreyfoucault.com/