Folklegende
Martin Carthy noemde Lankum al jaren geleden “the best thing since Planxty”. De
broers Ian en Daragh Lynch begonnen ongeveer een decennium geleden het
folkpunkduo Lynched. Ze brachten onder die naam een album uit, het zeer goed
ontvangen Cold Old Fire.
Hun interesse verschoof zich echter naar de traditionele Ierse folk en ging men
met Cormac MacDiarmada en Radie Peat verder als kwartet onder de naam Lankum.
Hun album Between the Earth and Sky werd twee jaar terug erg goed
ontvangen en de vergelijkingen met Planxty waren niet van de lucht. Zelf zag ik
ze als de Ierse tegenhangers van het Londense Stick in the Wheel. Voor hun
nieuwe album The Livelong Day spitte
het kwartet weer diep in de archieven. De lange opener The Wild Rover
stamt al uit de zeventiende eeuw en werd al talloze malen opgenomen. Lankum
leerde het in de versie van Dónal Maguire. Het ingetogen the Young People is
volgens mij een eigen compositie en het schetst een morgen in de herfst in Dublin.
Katie Cruel werd vooral bekend in de karakteristieke versie van Karen
Dalton, te vinden op haar obscure folkklassieker In My Own Time uit 1971.
Bear Creek associeerde ik enigszins met de muziek van Lau. Het
bijzondere aan hun muziek vind ik dat deze multi-instrumentalisten traditionele
instrumenten als concertina en uilleann pipes combineren met instrumenten als
vibrafoon en mellotron. De mellotron werd toch vooral bekend in de jaren zestig en zeventig in de popmuziek (The Moody Blues, The Beatles) en symfonische rock (King
Crimson, Genesis). In sommige gevallen wordt de mellotron op The Livelong
Day bespeeld door gastmuzikant Adrian Crowley. De hoesfoto is trouwens
genomen in The Burren aan de Ierse westkust. Ooit maakte ik een autorit door dat
gebied, wat een buitenaardse belevenis opleverde. The Livelong Day laat
horen dat de Ierse traditionele muziek nog steeds springlevend is.
Lankum live:
26-11 NIJMEGEN: Merleyn
27-11 AMSTERDAM: Paradiso, kleine zaal