Met haar album the
Raven’s Sun wist de Canadese singer-songwriter Catherine MacLellan de
felbegeerde Juno Award in de wacht te slepen. De muzikale genen kreeg ze mee
van haar vader Gene, die ooit twee grote hits scoorde met Snowbird en Put Your Hand in
the Hand. De afgelopen vier jaar stonden in het teken van een eerbetoon aan
haar vader. Twee jaar terug bracht ze If
It's Alright with You: The Songs of Gene MacLellan uit. Ze toerde ook met
een show onder dezelfde naam en maakte een bekroonde documentaire over hem onder de
titel The Song and the Sorrow. Op
persoonlijk vlak ging het minder voorspoedig, haar lange relatie liep op de
klippen. Ze zingt erover in The Road is
Divided, vooral over het moment dat je weet dat de scheiding onafwendbaar
is, maar je nog steeds van de ander houdt. Out
of Time gaat over wat erna gebeurt. De titel van Coyote is ontleend aan de opener. Om haar afgelegen woning hoort ze
’s avonds regelmatig coyotes huilen, maar ze heeft er nog nooit een gezien.
Emmet’s Song is een eerbetoon aan haar neefje, die gezien wordt als het zwarte
schaap van de familie. MacLellan nam hem tijdens een moeilijke periode onder
haar hoede. Beiden leerden veel tijdens die periode. Een Nederlands tintje
heeft Night Crossing over een bootovertocht tussen Engeland en Nederland
tijdens een Europese toer :
De prachtige stem van MacLellan heeft weinig inkleuring
nodig om te kunnen boeien en blijft hier spaarzaam, maar ook gevarieerd. Zo
valt bijvoorbeeld in het Breath of a Wind de cello van Nathalie Williams Calhoun op.
Pure folk is te horen in The Tempest
wat is afgeleid van een Ierse traditional. Het liefst hoor ik haar in liedjes
als Sweet By and By en Out of Nowhere, alleen haar stem en haar
akoestische gitaar. Met haar reflecterende, hartverscheurende en hoopvolle
liedjes op Coyote steekt ze the Raven’s Sun absoluut naar de kroon,
misschien overtreft ze dat album wel. Haar liveoptredens waren mij helaas dit
jaar ontgaan, gelukkig komt ze eind volgend jaar terug voor nieuwe.