Haar vorige album Phases
noemde ik een soort muzikale ratatouille, bovendien constateerde ik dat het altijd
maar afwachten is waar Olsen mee op de proppen komt. Op haar vierde, ambitieuze
album All Mirrors is een grote rol
weggelegd voor de strijkers, vakkundig gearrangeerd door de dertigjarige Ben
Bobbit. Hij wordt ook bij bijna alle nummers als coauteur vermeld. Zoals de
titel al doet vermoeden, houdt ze zichzelf spiegels voor. Het is niet alleen
een album van zelfreflectie maar ook van stemmingen. Dat laatste zorgde er
vooral voor dat ik moest wennen aan het album. Zo wordt in de reeds vrijgegeven opener Lark op inventieve wijze gebruik gemaakt
van dynamiek. Een aantal thema’s zijn liefde, vertrouwen, zelfkritiek,
empathie en schoonheid. Regelmatig pakt ze grootst uit, met een sound die vooral
refereert aan de jaren tachtig, denk aan Siouxsie & The Banshees, Slowdive
en Cocteau Twins. In het aanstekelijke What
It Is, een van mijn favoriete liedjes, hoor je duidelijk de invloed van
ELO. Olsen is vol overgave op zoek gegaan naar een nieuw geluid en is daarin
geslaagd. All Mirrors heeft wat tijd
nodig om onder de huid te kruipen. Op de voorkant van het prachtig in zwart-wit
vormgegeven tekstboekje staat Olsen al geduldig voor haar spiegeltent te
wachten om de luisteraar vol trots een rondleiding te geven.