Naarmate ik ouder word, lijkt het
wel of dat de tijd steeds sneller gaat. Vandaag, 16 oktober, is het alweer precies
een decennium geleden dat mijn moeder overleed. De interesse voor muziek kreeg
ik van mijn vader mee. In de jaren zestig kocht hij een radio gecombineerd met
een platenspeler. Beiden zaten ingebouwd in een hoekmeubel, waar bovenop de tv geplaatst kon worden. Mijn vader had vooral een voorliefde voor grote zangers en
zangeressen als Frank Sinatra, Charles Aznavour, Ella Fitzgerald en Shirley
Bassey. Maar ik herinner me ook dat we singletjes hadden als Bus Stop van The Hollies en No Milk Today van Herman’s Hermits. Mijn
moeder had beduidend minder met muziek. Ze kwalificeerde vaak de muziek die ik
in de zeventiger en begin tachtiger jaren luisterde als teringherrie. Slechts zelden kon het haar goedkeuring
wegdragen en mocht het ook in de woonkamer beluisterd worden. Een van die uitzonderingen was Pigmy World van Jo Lemaire & Flouze.
Jo Lemaire leerde ik kennen dankzij mijn oudere zus, die het debuutalbum van Jo
Lemaire & Flouze had. Grote bekendheid vergaarde Lemaire in 1981 met haar
Europese hit Je suis venue te dire que je
m'en vais, een nummer van Serge Gainsbourg. Het geluid op het album werd, zoals gebruikelijk in die tijd, voor een belangrijk deel bepaald door de synthesizer. De afsluiter Claustrophobia laat echter een heel andere kant van de band horen, want het wordt beheerst door heerlijke Latijns-Amerikaanse ritmes. Ook nu nog is Pigmy World absoluut het beluisteren waard. Na het verschijnen van dit album besloot Lemaire
met succes solo te gaan. Haar solodebuut Concorde
werd uitermate goed ontvangen. Een album met op de ene kant Engelstalige en op
de andere kant Franstalige nummers. Het legde haar geen windeieren en ze trad in
die jaren op grote festivals op, waaronder ook op het Pop-Inn Festival in mijn
woonplaats Etten-Leur. In die jaren zag ik er behoorlijk wat interessante
artiesten optreden. Zo waren er bijvoorbeeld op maandag 4 april 1983 in de
voormalige Veemarkthallen Reality, Klein Orkest , De Kreuners, Het Goede Doel, The Comsat
Angels en het geweldige TC Matic te zien. Overigens zong Lemaire ook
Nederlandstalig en Italiaans repertoire. Ze excelleerde ook in het repertoire
van Edith Piaf. De populariteit van deze veelzijdige zangeres werd helaas langzamerhand
steeds minder. Ook werd het steeds moeilijker om albums van haar te vinden, de
meesten zijn niet meer leverbaar, waaronder Pigmy
World. Wel verkrijgbaar is een verzamelcd met haar bekendste nummers,
waaronder haar grootste hit. Een album, dat mijn moeder de laatste jaren van
haar leven nogal eens opzette. Vandaar dat op dag van haar crematie ook Je suis venue te dire que je m'en vais
gedraaid werd.