Replay: Jo Lemaire & Flouze - Pigmy World



Naarmate ik ouder word, lijkt het wel of dat de tijd steeds sneller gaat. Vandaag, 16 oktober, is het alweer precies een decennium geleden dat mijn moeder overleed. De interesse voor muziek kreeg ik van mijn vader mee. In de jaren zestig kocht hij een radio gecombineerd met een platenspeler. Beiden zaten ingebouwd in een hoekmeubel, waar bovenop de tv geplaatst kon worden. Mijn vader had vooral een voorliefde voor grote zangers en zangeressen als Frank Sinatra, Charles Aznavour, Ella Fitzgerald en Shirley Bassey. Maar ik herinner me ook dat we singletjes hadden als Bus Stop van The Hollies en No Milk Today van Herman’s Hermits. Mijn moeder had beduidend minder met muziek. Ze kwalificeerde vaak de muziek die ik in de zeventiger en begin tachtiger jaren luisterde als teringherrie.  Slechts zelden kon het haar goedkeuring wegdragen en mocht het ook in de woonkamer beluisterd worden. Een van die uitzonderingen was Pigmy World van Jo Lemaire & Flouze. Jo Lemaire leerde ik kennen dankzij mijn oudere zus, die het debuutalbum van Jo Lemaire & Flouze had. Grote bekendheid vergaarde Lemaire in 1981 met haar Europese hit Je suis venue te dire que je m'en vais, een nummer van Serge Gainsbourg. Het geluid op het album werd, zoals gebruikelijk in die tijd, voor een belangrijk deel bepaald door de synthesizer. De afsluiter Claustrophobia laat echter een heel andere kant van de band horen, want het wordt beheerst door heerlijke Latijns-Amerikaanse ritmes. Ook nu nog is Pigmy World absoluut het beluisteren waard.  Na het verschijnen van dit album besloot Lemaire met succes solo te gaan.  Haar solodebuut Concorde werd uitermate goed ontvangen. Een album met op de ene kant Engelstalige en op de andere kant Franstalige nummers. Het legde haar geen windeieren en ze trad in die jaren op grote festivals op, waaronder ook op het Pop-Inn Festival in mijn woonplaats Etten-Leur. In die jaren zag ik er behoorlijk wat interessante artiesten optreden. Zo waren er bijvoorbeeld op maandag 4 april 1983 in de voormalige Veemarkthallen Reality, Klein Orkest , De Kreuners, Het Goede Doel, The Comsat Angels en het geweldige TC Matic te zien. Overigens zong Lemaire ook Nederlandstalig en Italiaans repertoire. Ze excelleerde ook in het repertoire van Edith Piaf. De populariteit van deze veelzijdige zangeres werd helaas langzamerhand steeds minder. Ook werd het steeds moeilijker om albums van haar te vinden, de meesten zijn niet meer leverbaar, waaronder Pigmy World. Wel verkrijgbaar is een verzamelcd met haar bekendste nummers, waaronder haar grootste hit. Een album, dat mijn moeder de laatste jaren van haar leven nogal eens opzette. Vandaar dat op dag van haar crematie ook Je suis venue te dire que je m'en vais gedraaid werd.  

Theo Volk

Releasejaar: 1981 Vertigo

Website: https://jolemaire.be/nl/