Amy Speace : The American Dream

 

Net als veel andere muziekliefhebbers ontdekte ik singer-songwriter Amy Speace in 2013 bij de release van haar doorbraakalbum How to Sleep in a Stormy Boat. Op dat album was het nummer The Sea & The Shore terug te vinden, een duet met John Fullbright, die in diezelfde periode zou doorbreken. Op dit behoorlijk folk georiënteerde album maakte ze veelvuldig gebruik van teksten van Shakespeare, niet zo vreemd voor een voormalig regisseur, toneelschrijver en actrice. Opvolger That Kind of Girl was destijds behoorlijk wennen voor mij, omdat ze behoorlijk richting Americana opschoof. Ze kreeg erop hulp van niet de minsten, van Will Kimbrough, Cal Broemel, Eamon McLoughlin, Danny Mitchell en John Moreland. Ondanks dat het album mij ook weer goed beviel, verloor ik haar vervolgens volledig uit het oog. 

Haar nieuwste album The American Dream werd net als beide, eerder genoemde albums geproduceerd door Neilson Hubbard (o.a. Mary Gauthier en Amelia White).  Het album zweeft ergens tussen moderne folk, tijdloze roots-rock en klassieke popmuziek. Veelal zijn de songs een terugblik op haar leven tot nu toe en de onderwerpen, zoals wel vaker niet altijd even opgewekt. Onder andere haar destijds pijnlijke scheiding vormt een thema. Where Did You Go gaat over haar huwelijk, een song welke ze samen met producer Hubbard in nog geen uur tijd schreef. 

Ook bijzonder snel schreef Amy in haar eentje het volledig autobiografische, met een strijkkwartet opgesierde In New York City. Het werd al snel mijn favoriete track van het album, zelf ziet Amy het als de mooiste song, die ze tot op heden schreef. Ze kijkt terug op de periode dat ze als drieëntwintigjarige naar The Big Apple vertrok om actrice te worden en begon in die tijd ook gitaar te spelen en liedjes te schrijven. Ze woonde in die tijd in East Village in een straat vol drugsdealers. Die drugsdealers merkten al snel dat ze vaak alleen laat thuiskwam en besloten haar allemaal te beschermen. Ze brachten haar dan veilig naar haar appartement.

Voor een Nederlands tintje zorgt de song Margot’s Wall. “I went to Amsterdam on a tour a few years ago and had a day off and went to the Anne Frank House. The thing that really struck me were her sister, Margot’s pictures of famous women taped to the wall (they’re still there). I had that in my notebook for years. I was thinking about the notion that there’s always something left behind when something breaks apart and how that related to where I was in life.”, aldus Amy. 

Ook deze keer wordt Amy weer omringd door uitstekende muzikanten en coauteurs. Naast producer Hubbard schreef ze met Robby Hecht Already Gone, met wie ze in het verleden, het eerder genoemde The Sea & The Shore schreef. 

Theo Volk

Releasedatum : 18 oktober 2024 Independent

Website : https://www.amyspeace.com/

Paulette Verlée : En Attendant

 

Vorig jaar wist Paulette Verlée , echte naam Veerle Pollet, mij volledig te overtuigen met het fraaie album Les Barricades Mystérieuses. Een album gevuld met lichtvoetige, subtiele, zeer toegankelijke neoklassieke muziek. Bij het componeren had ze toen vooral de muziek van barokcomponist François Couperin in gedachten en in het geval van La Favorite, Chaconne de muziek van Johann Sebastian Bach. Op haar debuutalbum choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) waren vooral Erik Satie en daarnaast ook Nils Frahm en Ólafur Arnalds inspiratiebronnen.

Bij het maken van haar derde album En Attendant vroeg ze zich af: moet neoklassiek zich beperken tot repetitie en minimalisme? Met deze keer Schumann en Brahms in het achterhoofd ging ze op zoek naar melodieën waarin expressie en emotie worden gecombineerd met soberheid en eenvoud. Maar ook met humor. De titels van de tien composities vormen samen een citaat uit het bekende absurdistische, soms humoristische toneelstuk “Waiting for Godot” van de Ierse schrijver Samuel Beckett : "We always find something, Eh Didi, to give us the impression we exist. Yes, yes, We're magicians.". Echter Veerle veranderde Eh Didi in Eh Bibi, een verborgen dédicace, volgens Paulette misschien wel de meest persoonlijke compositie.

De single We is gelinkt aan de eerste single die werd uitgebracht en die de titel Us kreeg. Volgens Veerle staat het tedere Us voor vriendschap, liefde en saamhorigheid en We voor een militante alliantie. Samen obstakels van welke aard dan ook tegenkomen, in de wereld en het leven. Samen verenigd, ten goede of ten kwade, wetende dat het beste nog moet komen. Troost en hoop biedt de tweede single To Give. “Het langzame pulserende ritme met repetitieve melodie wisselt af met een meditatief thema, waarna de strijkers de oorspronkelijke melodie richting het einde versterken. Een klein moment van troost en hartelijkheid dat we allemaal wel eens kunnen gebruiken.”, aldus Veerle.

Veerle schreef ook alle cellopartijen. En Attendant weet me nog meer te overtuigen dan de voorgangers. Sterker nog, haar muziek weet me net zo te bekoren als de pianomuziek van Erik Satie, Claude Debussy en Frédéric Chopin dat ruim veertig jaar geleden deed.

Theo Volk

Releasedatum : 8 november 2024 V2 Records

Website : https://pauletteverlee.com/

 

Paulette Verlée en Maaike Organe live :

 25-10-24 HERENTALS :  CC ’t Schaliken

06-11-24 BORGERHOUT :  Bib Vrede (15h00)

08-11-24 BRUSSEL : L'Archiduc, album presentatie (18h00)

18-01-25 UTRECHT : TivoliVredenburg, Club Nine

Joy Shannon : An Chailleach

 

Ondanks het feit dat ik redelijk goed op de hoogte ben wat er gebeurt op het gebied van folkmuziek, had ik nog nooit van Joy Shannon gehoord. Ik vermoed dat haar vorige albums allemaal in eigen beheer zijn uitgebracht zonder dat veel ruchtbaarheid aan is gegeven en dat is jammer. Joy komt uit Los Angeles, maar heeft Ierse roots. Naast een uitstekend vocalist en songschrijver speelt Joy onder andere harp, maar is ook nog filmregisseur en tatoeëerder. 

Haar  nieuwste album An Chailleach (Gaelic voor oude vrouw of oude Godin) is een behoorlijk ambitieus project geworden. Op dit album werkt ze samen met dark folk band Osi and the Jupiter, ambient artiest Leila Abdul-Rauf, zangeres en gitariste Jessica Way van de etherische metal band Worm Ouroboros, folk metal band Aerial Ruin, singer-songwriter Emily Jane White en keelzanger Kai Uwe Faust van Heilung. 

Op haar nieuwe album dompelt Joy zich onder in de overlevering van de Ierse wintergodin, die vooral geassocieerd wordt met county Kerry en county Cork. Een song als The Crone of Loughcrew verwijst echter naar de graftombes, ergens gelegen ten noordwesten van Dublin. Door haar Ierse harp krijgt haar muziek een extra Iers tintje. Haar ingetogen zang en een dito begeleiding hebben een bijzonder relaxerende uitwerking op de luisteraar. Bijzonder geschikt voor de komende, donkere winterperiode en vroege zondagmorgens, waarop ik dit stukje schreef.       

Theo Volk

Releasedatum : 1 November 2024 Royal Tea

Website : https://www.joyshannon.com/

The Coo : A Different Life

 

De singer-songwriters Jara Holdert (AKA Lewin) en Matt Arthur leerden elkaar toevallig kennen tijdens een gedeeld concert (open mic) in Amsterdam in 2016. Ze luisterden naar elkaars optreden en raakten na afloop met elkaar aan de praat en bleken een klik te hebben. De eerste keer dat ze samenspeelden leek het of ze dat al jaren deden én met het nodige plezier. Het enige nadeel was en is dat Jara in Nederland woont en Matt in Engeland. 

In april 2019 namen ze live hun EP Amsterdam Moon op in onze hoofdstad. Hierop kregen ze wat hulp van bassist Bram van Langen en drummer Sean Gascoigne. De samenwerking en optredens werd vervolgens erg bemoeilijkt door de Coronapandemie. Door middel van eindeloze videogesprekken en voice messages wisselden het tweetal muzikale ideeën uit. Uiteindelijk nam men 2022 en 2023 in enkele sessies in de Even/Odds Studios van Sean Gascoigne gevestigd in de kelder van het Amsterdamse Volkshotel het debuutalbum A Different Life op. 

De songs werden analoog en live opgenomen op een Tascam388 tape machine. Twee songs stonden reeds op de EP, Something’s Turned en Rosie. De nieuwe versies zijn duidelijk te prefereren boven de eerdere. Ook deze keer kreeg men weer hulp van bassist Bram van Langen en producer/drummer Sean Gascoigne. De songs behandelt thema’s als liefde, verlies, mentale worstelingen en vriendschap. Soms gaan ze over iets wat ze allebei ooit gedaan hebben. Zo gaat Baby Baby over de verleiding om een ex te bellen op een avond dat je je eenzaam voelt. Het is hier gegoten in een Kinks-achtige popsong, het basspel is hier trouwens de kers op de taart. 

Zowel Jara als Matt zijn aan de ene kant beïnvloed door warme en melancholische pop en folkliedjes uit de jaren zestig en zeventig, maar ook door hedendaagse artiesten als Laura Marling en Angus en Julia Stone. Ondanks de vaak bijzonder sobere invulling van de songs weten Jara en Matt door hun geweldige samenzang zonder enige moeite de aandacht van de luisteraar vast te houden. Debuutalbum A Different Life is dan ook een absolute aanrader.    

Theo Volk

Releasedatum : 18 oktober 2024 LAB Music

Website : https://linktr.ee/thecoomusic

Eric Bibb : In the Real World

 

Bluesmuzikant Eric Bibb (73) gaat onverdroten door met het uitbrengen van albums. Volgens de website Discogs staat de teller van reguliere releases inmiddels op 49. Vorig jaar was mijn collega Rein nog terecht bijzonder enthousiast over het voor een Grammy genomineerde Ridin’. Hierop werd Bibb onder andere uitstekend begeleid door de nog jonge Jontavious Willis, die dit jaar het fraaie West Georgia Blues uitbracht. Ook van Bibb verscheen eerder dit jaar al een album, Live at The Scala Theatre.

De toepasselijke titel van zijn nieuwste schijf is In the Real World, opgenomen in Peter Gabriel’s iconische Real World Studios, uiteraard met vaste kracht Glen Scott als producer. Bibb ziet het album als een mijlpaal in zijn gezamenlijke muzikale reis met Scott. Muzikaal gezien ziet Bibb het als een zelfportret omdat het duidelijk zijn muzikale invloeden laat horen. Het is het meest introspectieve album geworden dat Bibb ooit maakte.

Een belangrijke rol was trouwens ook weggelegd voor geluidstechnicus Katie May, die ervoor zorgde dat het album in een “flow” werd opgenomen. Het vaak behoorlijk ingetogen In the Real World had wat tijd nodig om bij mij onder de huid te kruipen, maar het zou me niet verbazen als het album andermaal voor een Grammy genomineerd zou worden.  

Theo Volk

Releasedatum : 18 oktober 2024 Repute Records

Website : https://www.ericbibb.com/

Stick in the Wheel : A Thousand Pokes

 

Het nieuwe album A Thousand Pokes van Nicola Kearey en Ian Carter is vernoemd naar het Middeleeuwse verhaal van Tittivilus. Volgens Wikipedia zou Titivillus de beschermheilige van schrijvers geweest zijn, een subversief personage dat fouten in teksten, verkeerd uitgesproken, gesyncopeerde of weggelaten lettergrepen verzamelt in een zak, om voor te lezen op de dag des oordeels, voorafgaand aan iemands intrede in de hel. 

A Thousand Pokes is een satirisch werk over onze fouten in het leven. Het is vooral een tirade tegen alles wat er mis in de wereld, tegen de achtergrond van wereldwijde onzekerheid, corruptie en politieke onrust. Veelal zijn de songs behoorlijk stevig en uptempo, zoals bijvoorbeeld het reeds vrijgegeven titelnummer. Maar daarnaast is er ook plaats voor een aanstekelijk, van een walstempo voorzien nummer als What Can the Matter Be?, met begeleiding van een Spaanse gitaar en percussie. Het experiment is zoals altijd nooit ver weg bij het duo. Slechts op een aantal nummers kreeg men hulp van drummer Sian Monaghan. A Thousand Pokes is het meest intense en indringende album uit hun oeuvre.   

Theo Volk

Releasedatum : 11 oktober 2024 Independent

Website : https://www.stickinthewheel.com/

Gurf Morlix : In Love at Zero Degrees

 

Bij doorgewinterde Americana liefhebbers is Texaan Gurf Morlix een bekende naam.  Hij heeft met veel bekende Americana- en (alternative) countrymuzikanten samengewerkt. Van gerenommeerde artiesten als Mary Gauthier, Lucinda Williams, Tom Russell, Robert Earl Keen, Ray Wylie Hubbard en Slaid Cleaves produceerde hij albums. Helaas kregen zijn eigen albums minder aandacht, volgens mij ten onrechte. Begin dit jaar verscheen al zijn uitstekende album Melt Into You, waarop hij praktisch alles zelf deed in zijn eigen Rootball Studio in Austin. 

Op In Love at Zero Degrees gaat hij nog een stapje verder, dit keer deed hij wel alles zelf, tot aan de productie en de mix toe. Andermaal worden de songs uitermate door hem kundig ingekleurd. Zijn stemgeluid en manier van zingen zijn zoals gewoonlijk uit duizenden herkenbaar. Volgens Gurf is het zijn meest intieme en persoonlijke album. 

“My new album is here. After hearing it many hundreds of times while creating it, I took a break from it and didn’t listen to it for 3 months. I listened to it again tonight, and I was struck by the thought that it is likely the most personal album I have recorded. The most intimate. My time away gave me new perspective, and I heard new things I didn’t realize were there. This has never happened before. I’m gonna call this a good thing. You can listen, and decide for yourselves.”, aldus Gurf. Andermaal een geweldig album van Gurf, hopelijk wint hij er nieuwe zieltjes mee, want dat verdient deze zeventigplusser absoluut.  

Theo Volk

Releasedatum : 8 oktober 2024 Rootball (Independent)

Website : https://www.gurfmorlix.com/

Melissa Carper : Borned in Ya

 

’t Was de laatste tijd druk op het front van nieuwe releases. Dusdanig dat sommige plaatjes ietwat in de verdrukking kwamen. Normalerwijze probeer ik slechts die albums te benoemen die ik persoonlijk als plezierig, of meer dan dat, ervaar. Plichtmatig recensies afronden is er niet bij. Ter zake doende zijn ze wellicht soms evenmin. Ik beperk mijn smaak op basis van mijn intuïtie. Wanneer de muziek aanspreekt is dat voldoende. Wat betreft Melissa Carper, stel ik mij zo voor, hoef ik weinig toe te lichten. Ze heeft zich met eerdere platen al lang bewezen, qua zang vergelijkbaar onderscheidend aan als bijvoorbeeld Sierra Ferrell. (die op deze plaat harmonie vocalen verzorgt heeft) Behalve dat Melissa een opmerkelijk eigen zanggeluid kent, weet ze bovendien knappe aansprekende songs te fabriceren. Borned In Ya staat er wederom bol mee. Jazzy klinkende nummers met een sfeertje alsof ze in het begin van de vorige eeuw ontstaan zijn. Er wordt nadrukkelijk losjes en ontspannen gemusiceerd, althans zo laat het zich aanhoren. 

Let’s get outta here. While the night is still young. The moon is bright and clear, is de strekking van een nummer welke ze schreef samen met Brennen Leigh. De ogenschijnlijke eenvoud van de muziek is bedrieglijk. Het aantal meespelende musici en veelvoud aan instrumenten is enorm. Het album kan domweg niet in een relatief korte periode gemaakt zijn. Daarvoor lijkt het geheel van de productie mij te omvangrijk. Verantwoordelijk voor de snarenarrangementen is Rebecca Patek, een vriendin van Melissa. Ze hebben in het verleden veelvuldig samengewerkt, en Rebecca heeft zelf, jaren terug, ook een zeer plezierige soloplaat afgeleverd. Twaalf lekker in het gehoor liggende nummers. Toch zit ergens een tegenstrijdigheid. Ik ben gek op Melissa’s muziek, echter tegelijkertijd hoef ik niet zo nodig al haar platen. Deze spreekt mij nadrukkelijk wel aan, al was het maar vanwege haar vertolking van Cole Porter’s Every Time We Say Goodbye. Romantiek staat centraal op Borned In Ya. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 19 juli 2024 Sheila Mae Music/Thirty Tigers

Website : https://www.melissacarper.com/

Vincent Corjanus : Een Melancholische Dans door de Nacht

 

Op het vorig jaar verschenen album Lichtbreuk was Parijs al eens een inspiratiebron voor dichter/singer-songwriter Vincent Corjanus, wat tot uiting kwam in het liedje Altijd Parijs. Op zoek naar inspiratie vertrok Vincent dit voorjaar per trein naar de Franse lichtstad. In Parijs aangekomen vergat hij in de metro zijn reiskoffer. Gelukkig zat in de koffer een cd van hemzelf en kreeg hij al spoedig op sociale media berichten dat zijn koffer gevonden was. Helaas was er veel uit de koffer gestolen, maar het belangrijkste zat er nog in, zijn microfoon. 

Vincent verbleef net buiten het centrum, in Maison-Blanche, maar hing vooral rond in Quartier Latin, voor veel mensen het mooiste stukje Parijs. Vroeger woonden hier bekende Franse schrijvers zoals Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir en Albert Camus. In 1968 vonden hier de bekende studentenrellen plaats. Tegenwoordig wordt het bevolkt door bohemiens, intellectuelen, artiesten, schrijvers en studenten. Een omgeving waar Vincent zich dan ook als dichter als een vis in het water voelde. 

Vincent is een jongeman met een oude ziel. Bovendien heeft hij een muzieksmaak, die je eerder bij een zestigplusser zou aantreffen, denk aan bijvoorbeeld Pink Floyd, Fleetwood Mac en The Smiths. Wat betreft Nederlandstalige muziek is Frank Boeijen al sinds jaar en dag zijn grote voorbeeld. Allebei vinden hun kracht voornamelijk in hun poëtische teksten. Dat geldt ook weer voor Vincent’s nieuwste album Een Melancholische Dans door de Nacht. 

Uiteraard worden zijn pop songs ook dit keer opgefleurd met een vleugje elektronica. Overigens kropen de songs pas mij onder de huid na de nodige luisterbeurten, maar bevalt het me intussen nog beter dan voorganger Lichtbreuk. De titel van de song De Ontdekking van de Hemel blijkt trouwens inderdaad een knipoog naar  het gelijknamige magnum opus van Harry Mulisch te zijn. Vincent treedt aanstaande zondag om 14.00 uur op in ’t Ukien aan de Korteweg in Kampen. De zaal gaat open om 13.00 uur. Hij draagt dan ook een aantal gedichten voor die hij in Parijs schreef. De toegang is gratis. 

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Independent

Website : https://www.vincentcorjanus.nl/

Iain Matthews : How Much Is Enough

 

Zoals de hoes van dit album doet vermoeden, How Much Is Enough laat een gerevitaliseerde Iain Matthews horen. Het openingsnummer overtuigt meteen, en vooral de relativerende tekst heeft mijn aandacht. Iain kijkt terug op keuzes die hij als jeugdige achteloos maakte, en plaatst ze in perspectief. Hij leeft niet in het verleden, maar kijkt vooral naar voren; Making Ripples in a Stream. Dertien nummers maar liefst die overwegend door hem zijn geschreven. Ook een paar co-writes, plus het gevoelige nummer To Baby. Het originele nummer is van de vorig jaar overleden Biff Rose en ik kende het toevallig, maar dan uitgevoerd door de Amerikaanse band Vetiver. Je vindt het op hun cover album Things Of The Past (2008). Dat album bevatte uitsluitend songs van artiesten die bepalend waren voor Andy Cabic. Dat album heeft muziek van Townes Van Zandt, Bobby Charles, maar ook vind je een cover van The Road to Ronderlin’ van Iain Matthews. (Waarmee het cirkeltje weer min of meer rond is.) Tijdloze muziek maken is dat niet wat iedere artiest nastreeft? 

How Much Is Enough luidt de nieuwe titel. En inderdaad, wat heeft Matthews ontiegelijk veel gedaan in zijn leven, en wanneer kan hij tevreden terugkijken? Het nummer To Baby verscheen in 1969, en dat is eveneens het jaar dat Iain Matthews Fairport Convention verruilde voor een zelfstanding loopbaan. Hij kende zijn eerste successen en stond letterlijk in het centrum van de muziek. Gezien zijn oeuvre heeft deze Brit geen moment stilgezeten. Veel van wat hij heeft gedaan staat hier in de kast, en zijn vroegste album zijn mij nog steeds zeer lief. (Ze stonden vroeger in de collectie, van een zwager die ongeveer 8 jaar ouder is) Ook Iain’s Amerikaanse periode sprak mij enorm aan met platen als Skeleton Keys en The Dark Ride (met een spot on Tim Buckley cover!). Er is zoveel, denk bijvoorbeeld aan het prachtige Original Notebook boxje! Telkens weer vond hij nieuwe wegen, er waren onnoemlijke samenwerkingen en gelegenheidsformaties. Een stroom van bijna zestig jaar aan creativiteit. Blijkbaar zit stilzitten niet in de aard van het beestje. 

She’s a Digital Girl doet mij in een zekere zijn denken aan David Bowie. Good Intentions een losjes uitgevoerd niemendalletje als aanloop naar het titelnummer, How Much Is Enough. Iain stelt zichzelf niet alleen de vraag, maar beantwoord hem ook. Een klasse nummer van een Lonesome Rider on a roundabout, zoals hij het zelf verwoordt. Iain lijkt nog lang niet moegestreden. Hij vond B.J. Baartmans bereid hem tijdens die project te coachen. B.J. en de overige musici kwijten zich op optimale wijze van hun taak. How Much Is Enough biedt een moment uit het leven van onze Brit. Het album ervaar ik als opvallend verfrissend met verschillende aansprekende nummers, zelfs wanneer de teneur iets meer droef wordt, zoals bij The New Dark Ages. Rhythm & Blues grijpt terug op de rassenongelijkheid en strijd van de zwarte Amerikaan. Lekker nummer! Ik moet bekennen dat ik Iain Matthews de laatste jaren amper volgde, maar met dit nieuwe album (let wel; Volume One) realiseer ik mij dat hij nog net zo relevant is als in zijn jonge jaren. Er is veel moois vindbaar op deze plaat, vergeleken met alles wat Iain heeft gedaan, en dit is voor mij een zeer prettige uitschieter. Muziek vanuit het hart. De video (opgenomen eerder dit jaar) laat slechts een flard zien en horen van een man in zijn element. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 25 oktober 2024 Much Have Music/CRS

Website : http://iainmatthews.nl/

 

MEROL : Naar de Haaien & Weer Terug

 

Eigenlijk zou ik als vaste kijker van “De Avondshow met Arjen Lubach” actrice en zangeres Merel Baldé moeten kennen. Samen met Lubach schreef ze het nummer Ik **** je op afstand, wat te horen was in het programma van Lubach in april 2020 aan het begin van de Coronapandemie. Aangezien ik de muzikale kwaliteiten van Lubach een stuk minder hoog aansla dan zijn humoristische kwaliteiten kan ik mij die uitzending niet meer herinneren. 

Baldé blijkt echter behoorlijk veelzijdig en populair te zijn (stond bijvoorbeeld al op Lowlands en Rock Werchter). Zij studeerde in 2014 af aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunst. Ze was in de jaren daarna geregeld in theaterstukken te zien, waaronder als Charlotte in de bekende musical “Soldaat van Oranje” en in enkele films. Haar muzikale carrière kwam op gang dankzij de singles Lekker met de Meiden en Hou Je Bek en Bef Me (3voor12 Song van het jaar 2019). Om vervolgens hierna Paradiso voor het eerst uit te verkopen. 

Met haar debuutalbum Troostprijs wilde ze een echte popplaat maken. “Met Naar De Haaien & Weer Terug was het voornemen: een echte MEROL plaat maken. Ik wilde weer terug naar de Do It Yourself grilligheid en gekte van mijn eerste liedjes die ik zelf op Garageband produceerde. Toen ik begon met muziek maken deed ik alles onbevangen en op intuïtie. Doordat ik de muziekwereld steeds beter leerde kennen, begon ik de druk te voelen van een hit en de druk om een breder publiek aan te spreken. Daardoor leverde ik soms wat van mijn eigenheid en theatraliteit in.”, aldus Baldé. 

Voor mij was het erg wennen aan de muziek, vooral aan de elektronica in de catchy uptemponummers. Liever hoor ik haar in het ingetogen, met een Rhodes opgesierde ballade Niet Meer Met Mij. Hierop is trouwens de enige van haar begeleiders die ik ken te horen, Okke Punt (Yori Swart). In haar regelmatig expliciete teksten legt ze op eigenzinnige wijze het destructieve van de mens bloot, ons escapisme en hoe we onszelf voor de gek houden. Ze uit in Sorry Lul kritiek op mensen (met name mannen) die geen verantwoordelijkheid durven te nemen voor hun fouten en zeer bekwaam zijn in het omzeilen van dat ene woordje…sorry. 

Ze neemt het op voor bekende mensen die al hun privacy kwijt zijn en hunkeren naar anonimiteit op de dansvloer met Salmari & Kreeft. Op Ziet Ze Dan Niet laat ze zien hoe goed zij zich kan aanpassen en vormen naar wat er van haar verwacht wordt als vrouw in een wereld die gebouwd is door en voor mannen. Muzikaal vliegt het alle kanten uit, van eerder genoemde ballade, tot aan rauwe elektropop, rock en zelfs house. Naar de Haaien & Weer Terug is een grillige, avontuurlijke plaat. Voor de komende tourtickets, zie hier. 

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Ammehoela Records/Excelsior Recordings

Website : https://merol.nl/

The Wild Feathers : Sirens

 

In de herfst verschenen en verschijnen nog een aantal mooie releases. Bij sommige is daar het WOW effect, want het album beantwoordt aan je verwachtingen, of beter nog, schiet daar royaal overheen. Bij The Wild Feathers had ik nog geen verwachtingen, alhoewel toegegeven, hun vorige; Alvarado, dat bleek niks anders dan een uiterst plezierige plaat! Het is een Country Rock band, met een Southern Sound die keurig binnen de lijntjes kleurt. Geen rauwe Amerikaanse band die blind vaart op een intern doch ongecontroleerd kompas.  De muziek op het album Sirens is geen de muziek die in eerste plaats het resultaat is van emoties of anderszins, maar eerder van het gehalte waarbij de artiest ook zijn ratio raadpleegt. Daar kun je consequenties aan verbinden, maar die hoeven niet bezwaarlijk te zijn. Vroeger (heel vroeger!) had je een band als Bread (David Gates) en die stonden ook te boek als netjes, maar ondertussen maakten ze wel verscheidene prachtplaten. Die vergelijking wil ik ook maken wat betreft The Wild Feathers. 

Wat betreft een onontbeerlijk rauw randje hebben ze producer Shooter Jennings aangetrokken. Geen verkeerde keus. Wanneer je geluid te gepolijst wordt dan boet je wel in op de spanning. Overigens, zo beproeft is het recept bij The Wild Feathers nou ook weer niet. Er valt voldoende te genieten. Ze hadden bovendien veel songs om uit te kiezen. Tien nummers werden gekozen voor dit album. De bandleden doen wat van hun wordt verwacht, en doen dit met verve. Er wordt enthousiast en harmonieus gemusiceerd, hetgeen een mooi album heeft opgeleverd. Muziek met kop en kont. En op een nummer als Comedown schieten ze wel degelijk explosief uit hun slof, om vervolgens Don’t Know minstens zo furieus te openen. Ach, linksom, of rechts, dit is puike muziek van een gemotiveerde band. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 4 oktober 2024 New West Records

Website : https://www.thewildfeathers.com/

Björn Peter Thisell : Visseltofta Folkfest

 

Na enige twijfel mijnerzijds is er duidelijkheid, de plaat komt 4 oktober beschikbaar. Eindconclusie is eenvoudig, want wat een prachtige plaat heeft Björn Peter Thisell afgeleverd, uniek in zijn soort. Ik vond het hoesje er ietwat ongewoon uitzien, wat maakte dat ik op mijn hoede was. Ik vroeg me (op basis van dat hoesje) of ik wel de juiste doelgroep was. Ik veronderstelde te maken te hebben met iets folkloristisch. Die aanname bleek vanaf de eerste luisterbeurt niet zo te zijn. Wel dat de muziek Folk georiënteerd is. Met zijn achternaam was sowieso een kleine associatie, maar die kon ik niet meteen plaatsen. Na enig speuren vond ik een cd’tje in mijn verzameling van de Zweedse band Thisell, getiteld; II. Het breekbare wat de muziek van deze band kenmerkt (en wellicht niet zo opmerkelijk) komt terug op deze eerste soloplaat van Björn Peter Thisell. In theorie hadden ze hem III kunnen titelen. Niks folkloristisch, maar een uitermate intense soloplaat van iemand wiens hart en ziel gegrond zijn in de muziek. Er wordt uitermate subtiel en intens gemusiceerd op Visseltofta Folkfest. Breekbare Folk. Ik las dat de sessies voor Björn Peter een strijd waren alvorens hij tevreden was met de juiste vorm en toon. Het duurde totdat hij uiteindelijk kon loslaten. Deze muzikant lijkt de breekbaarheid te hebben van een eigentijdse Vincent van Gogh, en juist die factor geeft zijn muziek iets bijzonders.

Bij Zweedse artiesten kan het twee kanten opschieten, of je hebt superkitsch, of je vindt muziek die zich kan wedijveren met de beste landen die ons met traditionele muziek verrijken. Traditioneel, maar met een eigentijds randje. Zowel pure traditionele muziek, als daar waar de artiest poogt te resoneren bij een jong en modern publiek spreken mij beide aan. Het vinden van nieuwe vormen/ontwikkelingen geniet daarbij voor mij persoonlijk de voorkeur. Pure traditie is wat ooit was, maar leent van het verleden om een weg te vinden naar voren. Ook zijn teksten spreken mij enorm aan, ook al zal ik in dit stadium mijn speklapje er niet om laten liggen. Wellicht ooit. Luister in Pig Meat naar oprecht gezongen tekstregels als; Just the thought of losing you. Will break my heart in two. Pick Me. Subtiliteit is overal het toverwoord. De tweede stem is minstens zo belangrijk als de leidende zang. Naast gitaar en bas is er ruimte voor zorgvuldig toegepaste synthesizer sound en percussie. Er is incidenteel pedal steel en viool. Een homepage heb ik zo snel niet kunnen vinden, alsof Björn Peter zich een klein beetje verstopt. En verstoppen dat lukt wel in Zweden. Echter wanneer je eenmaal zijn/hun muziek hebt gehoord, dan wil je meer. Voor mij een excuus om zijn eerder muziek weer eens uit de kast te halen.

Rein van den Berg

Releasedatum : 4 oktober 2024 Continental Song City

Website : https://bemyconcert.com/en/musician/bjrn-peter-thisell 

Luke De-Sciscio : Theo

 

Mijn aandacht voor dit album werd getrokken door de titel, maar ook door intieme, aandoenlijke hoes.  De geboorte van zijn eerste kind had een grote impact op het leven van Luke De-Sciscio. Op Theo probeert hij uit te leggen wat het voor hem betekent om verantwoordelijk te zijn voor het leven van zijn dochter Theo, zonder in sentimentaliteit te vervallen.  Theo is overigens normaal gesproken een jongensnaam, afgeleid van Theodoor wat oorspronkelijk een Grieks woord was en Godsgeschenk betekent. Het album is bijzonder spaarzaam, alleen zang, akoestische gitaar en één piano-overdub weet De-Sciscio met zijn fraaie, vibrerende stem de aandacht van de luisteraar moeiteloos vast te houden. Voor een uitgebreidere recensie, zie eventueel hier.  

Theo Volk

Releasedatum : 27 september 2024 Folk Boy Records (Independent)

Website : https://lukedesciscio.bandcamp.com/album/theo

JP Harris : Is a Trash Fire

 

Produced by JD McPherson is de eerste aanbeveling die ik alvast kan meegeven. Het lag al even in de lijn der bedoelingen, maar daar is hij dan; de nieuwe JP Harris plaat! Altijd een beetje benieuwd welke kant het ditmaal opgaat, en of JP mogelijk een afslag heeft genomen. Dat traditionele country centraal staat lijkt mij vanzelfsprekend. Sterker, het druipt er andermaal van af! Meer Amerikaans getint anno 2024 kan bijna niet, zou je zeggen. Of we dan het beste te pakken hebben wat Amerika momenteel biedt, kun je wellicht als twijfelachtig beschouwen, maar ik vind hem oprecht één van de meeste aansprekende stemmen hebben die dit genre kent. Steevast staat hij afgebeeld met ontbloot bovenlichaam, alsof hij wil etaleren dat wij te maken hebben met moeders mooiste. Zijn hoes is dusdanig veelzeggend dat we mogen concluderen dat JP Harris zichzelf niet al te serieus neemt, en wel in is voor iets buitenissigs. Daar eenmaal doorheen geprikt weet JP wel degelijk te scoren op vorm en inhoud. Bovendien, JP staat er niet alleen voor! Muzikale vrienden laten hun vocalen horen op individuele nummers, zo zijn er gastrolletjes voor Shovels & Rope, The Watson Twins en Erin Rae. 

Serieus de diepte in is niet nodig. Deze muziek draait wat mij betreft om de entertainment waarde, en die is, mede dankzij de productie van JD McPherson ruim voldoende aanwezig. Qua instrumentatie valt mogelijk nog meer te genieten, zekere wanneer traditionele country je ding is. Sommige Countrymuziek wijs ik meteen van de hand, maar JP Harris weet te intrigeren, wie weet, mij op een vermakelijke manier te verbazen. Dat heeft alles van zins met de losse structuur die hij nastreeft in zijn muziek. Zijn verdriet, wanneer ik dat zo mag benoemen, zet hij om in jolige klinkende muziek. Nou geldt dit laatste zeer zeker voor het afsluitende nummer, Beautiful World. En laat de overdadige ironie van deze song nou net afkomstig zijn van Gerald Casale en Mark Mothersbaugh. Volledig doordraaien is er niet bij. Het blijft gelukkig binnen de perken bij deze Old Fox. Geen gekkenhuis in de hen house tonight! To The Doves is simpelweg een geweldige song!

Rein van den Berg

Releasedatum : 20 september 2024 Bloodshot Records

Website : https://www.ilovehonkytonk.com/

Viv & Riley : Imaginary People

Featuring Riley Calcagno staat met een sticker vermeld op de debuutplaat Time is Everything van Vivian Leva. Dat album van 2018 is, meen ik mij te herinneren, hoog genoteerd in mijn eindjaarlijstje van dat jaar. Ik was op een plezierige manier verrast door de Rootsy sound van dit Appalachian album. Zeer veelbelovend wat mij betreft. Die belofte viel met de daaropvolgende plaat helaas in duigen, want met het gelijknamige Vivian Leva & Riley Calcagno had ik weinig. De muziek in de basis verschilde weinig, maar de click bleef achterweg. Wellicht omdat het resultaat niet voldeed aan gespannen verwachtingen. Je moet je eigenlijk niet op iets verheugen, anders valt het eindresultaat mogelijk tegen. De muzikale kennismaking ging bij Imaginary People volkomen automatisch. Dat album ging tot voor kort volledig aan mij voorbij, maar blijkt bij nader inzien al van september vorig jaar. Gezien de veranderde artiestennaam naar Viv & Riley duurde het even voordat ik bruggetje maakte naar Vivian’s voortreffelijke debuutplaat. Het niet hebben van verwachtingen vergemakkelijkte wel het innameproces. De samenzang van de twee is op een nummer als How to Lose wederom wonderschoon. Het maakt veel goed van de teleurstelling die ik eerder had gevoeld. Ook een nummer als The Long Way doet de kwaliteit van Gillian Welch & Dave Rawlings in herinnering roepen. Muziek in een traditioneel doch eigentijdse jas, waarbij naast subtiele snaren het accent veelvuldig komt op de samenzang van het tweetal. 

Precies de vinger erop leggen valt me zwaar. Waarschijnlijk lag bij de vorige plaat van dit tweetal toch de druk om snel opvolging van hun debuut te lanceren. Wie weet speelt nu bovendien de ervaring van producer Alex Bingham (Hiss Golden Messenger) een rol van betekenis, want deze “nieuwe” resoneert een stuk beter. De openingssong Kygers Hill maakt meteen een behoorlijke opgeruimde indruk. Een ontwapenend stukje muziek die de toon zet naar meer, en eigenlijk min of meer de vraag oproept waarom het een jaar duurde voordat Europa eveneens mocht meegenieten van deze aangename ontwikkeling waardoor Viv & Riley mogelijk gingen. Geen idee of er iets speelde van lessons learnt of iets van die hoedanigheid, maar wel proef ik een aanzienlijke kwalitatieve verbetering vergeleken met hun vorige album. Imaginary People resoneert terdege. Gevarieerd en aansprekend is dit album niets meer, of minder, dan gewoon een uitermate prettige luisterervaring. Let wel. Ik word een beetje lui. Muziek mag best behagen in plaats van uitdagen. Imaginary People doet gelukkig een beetje van beide. Viv & Riley zitten wat mij betreft wederom op het juiste spoor. Na hun aanvankelijke start met oprecht uitgevoerde muziek trekken ze nu weinig gemakzuchtig door, en weten mij andermaal te overtuigen met hun muziek. Negen nummers van Viv & Riley, terwijl de traditional The Blackest Crow het album besluit. Riley kreeg het van huis uit mee geïnspireerd door Kim & Jim Lansford. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 15 september 2023 Free Dirt

Website : https://vivandriley.com/

David Rodriguez & The Rhythm Chiefs : Rise and Shine

 

Hoe weerbarstig David Rodriguez ook was, intuïtief denk ik dat hij best in zijn nopjes geweest zou zijn met deze postume release met de twijfelachtige titel Rise and Shine. Persoonlijk vind ik de muzikale inkleuring een geweldige aanvulling op David’s zang. Een geslaagd initiatief! Ik wist dat er sessies hadden plaatsgevonden, maar realiseerde mij niet dat er ook opnamen waren gemaakt. We hadden met regelmaat contact, en zouden elkaar ontmoeten, maar het kwam er niet van, want het volgende wat ik hoorde was dat hij was overleden. Hij was (die laatste periode) erg op zichzelf. De mensen in zijn directe omgeving waren op één hand te tellen. Of zijn wantrouwen jegens de medemens terecht was kon ik niet beoordelen, maar ik vermoed dat hij door ervaringen over jaren hem zo gevormd had. Hij zou ooit bij een Lucinda Williams optreden het voorprogramma verzorgen in de prestigieuze muziektempel Paradiso. Een vriendendienst waarvoor hij naar eigen zeggen vijftig euro zou ontvangen. Volgens Lucinda’s toenmalige manager mocht hij daarmee al lang blij zijn. Het kwetste hem.  Het concert vond uiteindelijk niet plaats, omdat Lucinda ziek werd. David was niet altijd gemakkelijk in de omgang. Hij kon af en toe verbitterd overkomen. Toch kwamen structuur en regelmaat weer ietwat terug in zijn bestaan, de laatste jaren. Hij accepteerde zijn bestaan in Nederland, en waardeerde de kleine dingen die zijn bestaan kleurden. 

The Rhythm Kings bestaat uit Dusty Cigaar, Danny van ’t Hoff en Rafael van Schiddessen, en de opnames werden gemaakt in Studio Helmbreker te Haarlem. De negen nummers verschenen allemaal op eerdere platen van David Rodriguez, en vinden hier wat mij betreft hun definitieve versie. Mogelijk kun je het album beschouwen als een soort van “best of”. Een aantal van de nummers die je aantreft op Rise and Shine kennen meerdere uitvoerende versies. Er is een greep aan songs genomen van zijn vroegste cd’s (The True Cross en Forgiveness) tot aan The Lonesome Drover (van 2004). David laatste album; Racing Aimless (2012) is hier niet vertegenwoordigd. Zijn gevoel voor bedachtzame songs sprak mij altijd aan, en wanneer hij op zijn praatstoel zat kon hij ook vermakelijk verhalen vertellen. Hij greep graag terug op zijn beginperiode in de muziek, en de redenen waarom hij de USA moest verlaten. Of die redenen terecht waren heb ik moeten aannemen. Spijtig dat hij zo onverwacht stierf, en zo abrupt wegviel. We kunnen bij het beluisteren van dit album slechts is weemoed terugdenken aan hem. Zijn dochter Carrie werd enorm succesvol met Chip Taylor, en nam de (familie)fakkel over, ook al ervaar ik haar muzikale aspiraties tegenwoordig minder dan voorheen. Of David’s broer Philip nog actief in de muziek is weet ik evenmin. Op 18 oktober vindt een presentatie plaats van deze plaat te Dordrecht, en de dag erop tref je The Rhythm Chiefs aan op Ramblin’ Roots te Utrecht. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 18 oktober 2024 Continental Song City

Website : https://www.bluestownmusic.nl/new-release-david-rodriguez-the-rhythm-chiefs/

King of the World : Get Up, Get Down & Get with It

Al meer dan tien jaar behoort King of the World tot de top van de Nederlandse en Europese rootsmuziekscene. Tot juni 2018 maakte Erwin Java deel uit van de band. In 2020 nam Marlon Pichel de drumstokjes over van Fokke de Jong. Op hun nieuwe album Get Up, Get Down & Get with It neemt Pichel voor het eerst met verve geregeld ook de lead zang voor zijn rekening. De combinatie lead zang en drummen komt trouwens niet zo vaak voor, het bekendste voorbeeld was ooit natuurlijk Levon Helm van The Band. 

Vanaf de heerlijk relaxte opener In Between the Lines wordt de luisteraar het album ingezogen. Zeven van de uitstekende nummers werd door de heren zelf geschreven. Het door Tina Turner geschreven Black Coffee wordt hier gezongen door Christine Tambakis, evenals de cover van Ruthie Foster’s Brand New Day. Tambakis’ partner Matt Schofield etaleert zijn geweldige kwaliteiten in het swingende Back in My Hometown, waarin trouwens ook het toetsenspel van Govert van der Kolm niet te versmaden is. 

Tambakis en Schofield zijn later op het album ook nog een keer te horen in fantastische uitvoering van  Mama He Treats Your Daughter Mean, wat begin jaren vijftig bekend werd dankzij Ruth Brown. Afsluiter One More Night is een eerbetoon aan hun overleden geluidsman Arjan. Het is vooral de geweldige samenzang en daarnaast de kwalitatief uitstekende songs, die voor mij Get Up, Get Down & Get with It nu al hun beste album uit hun oeuvre maakt.  

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Independent/Coast to Coast Music Group

Website : https://www.kingoftheworld.eu/

Riptunes : Ready for the Revolution

 

Starman Records is goed bezig, in een week tijd verschijnen drie uitstekende albums op het Antwerpse label. Eerder deze week besprak ik al Big City Blues van Handkerchief en Tedere Baldadigheden van Guido Belcanto. Riptunes is net als eerdere genoemde acts Belgisch. Frontmannen van deze groep zijn Luc Dufourmont en Wouter Spaens, die elkaar vooral kennen van IDIOTS. 

Twee jaar terug debuteerde ze erg sterk met het album Riptunes. Singles als Sue en Sheila waren regelmatig te horen op Radio 1. Overigens hadden alle liedjes op het debuut vrouwennamen. Op Ready for the Revolution spelen vrouwen ook wel een rol, maar toch minder prominent dan op het debuut. Andermaal wordt het tweetal fantastische geassisteerd door drummer Ruben Vanhoutte, toetsenist Gunter Callewaert en de Nederlandse cellist Frans Grapperhaus. 

Ook is deze keer James De Graef (AKA Loverman) van de partij. Hij verleende destijds al muzikale en technische assistentie aan producer Pieterjan Maertens bij de opnames van het debuut. Overigens debuteerde De Graef vorige jaar op schitterende wijze met Lovesongs, een absolute aanrader! Opener The Woman with a Face of Iron zal waarschijnlijk door de zang van Dufourmont de meeste luisteraars associëren met het ballades van Nick Cave. Regelmatig druipt de emotie van de zang van Dufourmont. Zonder uitzondering zij de songs subtiel gearrangeerd, die pas bij meerdere beluistering zich volledig openbaren. Ready for the Revolution maakte na verloop van tijd nog meer indruk dan het al fraaie debuut.

Theo Volk

Releasedatum : 4 oktober 2024 Starman Records

Website : https://starmanrecords.bandcamp.com/album/riptunes

Riptunes live :

02-10 GENT : De Minard

12-10 KORTRIJK : Muziekcentrum Track

02-11 DIKSMUIDE : 4AD

16-11 KORTRIJK : Oud Cortryck

16-12 TURNHOUT : Barzoen

24-01 ROESELARE : Inval

08-02 SINT-ELOOISWINKEL : ’t Vervolg

14-02 DRANOUTER : Muziekcentrum

25-04 STASEGEM : De Trukendoos