Heel lang had ik Little Earthquakes, het debuutalbum van Tori Amos, al niet meer gehoord. Zeker meer dan tien jaar geleden voor het laatst. Aanleiding voor hernieuwde beluistering was een artikel in de nieuwste editie van Popmagazine Heaven, waarin men liedjes besprak, die met China te maken hebben. Eric van Domburg Scipio had gekozen voor China van dit debuut.
Eigenlijk wel vreemd dat ik het album zo lang niet beluisterd heb, in tegenstelling tot de eveneens geweldige opvolger Under the Pink, die nog wel regelmatig de revue passeerde. Little Earthquakes behoort tot mijn favoriete albums in mijn platencollectie.
Tori leerde ik kennen dankzij de tv-show van Sonja Barend, waar ze op sensuele wijze, zichzelf begeleidend op piano Leather vertolkte. Meteen werd Little Earthquakes aangeschaft, een van mijn beste aankopen ooit en sindsdien behorend tot mijn muziekDNA. Leather behoort trouwens mijn favoriete liedjes door het heerlijke pianospel.
Een album vol persoonlijke liedjes over relaties, haar jeugd en religie. Achteraf gezien blijkt het haar meest toegankelijke album te zijn. Voor mij kan later werk niet tippen aan deze eerste twee albums. In 2015 werd het album opnieuw uitgebracht met een bonuscd, met daarop haar eerste drie ep’s en live-opnames.
Gisteren, 21 februari, was het precies dertig jaar geleden dat Little Earthquakes verscheen, mooie aanleiding om dit fenomenale debuut nog eens in het zonnetje te zetten.
Theo Volk