Margot Merah en Sophie Janna hoeven zich niet
meer te bewijzen, dat hebben ze allang gedaan met eerdere projecten, zowel solo
als gezamenlijk. Hun basis bestaat uit Folk georiënteerde muziek gedragen door
twee prachtige stemmen. Het korte a capella openingsnummer is overigens niet
van het soort wat mij aanspreekt, het is eerder knap uitgevoerd, want er wordt,
lijkt mij, veel gevergd van beide stemmen. Gelukkig wordt dit korte gevoel van
onbehagen gaandeweg het album ruimschoots gecompenseerd. Vooral knappe
traditioneel aandoende songs van eigentijdse Folk artiesten, zoals Steve Byrne
(bekend van vierkoppige band Malinky) of bewerkingen van traditionele nummers. Het
nummer The Farewell laat zich simpelweg omschrijven als niets anders dan
megamooi. Door Margot zelf gemaakt, weliswaar geïnspireerd door tekst van de
dichter Robert Burns. Muziek van Karine Polwart doet het ook zelden verkeerd,
en is hier vertegenwoordigd door het nummer Rivers Run van haar album This
Earthly Spell. Teksten moeten weliswaar aansprekend zijn, maar ik laat mij
vooral leiden door een gevoel wat een nummer oproept. Beide dames weten dat
effect uitstekend te realiseren door hun muziek. Op Near Far werden ze
andermaal ondersteund door het muzikale onderbuikgevoel van Janos Koolen. De
muzikale miniatuurtjes werden stuk voor stuk subtiel ingekleurd door het
drietal; Janna, Merah en Koolen, aangevuld door Stijn van Beek op Whistle en
Uilleann Pipes.
De officiële release is gezet op 27 oktober, maar ik kan mijn voorstellen dat exemplaren beschikbaar zullen zijn van Near Far tijdens promotie concerten. Het hoesje geeft een nietig bootje weer op woelige baren, waarbij een genadige hand het schip lijkt te zullen behoeden. Afhankelijkheid van weerselementen en het behoeden van onrecht wordt daarmee symbolische verwoord. Het zijn dit soort thema’s die je terugvindt in de Folkmuziek. De vraag om erbarmen, en de roep om rechtvaardigheid, terwijl de realiteit niet zelden tegenovergesteld lijkt. Mensen bedenken niet voor niets verhalen waarin het noodlot wordt bijgebogen door een held of onaardse macht. Zeemansliederen, ik vind ze prachtig, tenzij ze te folkloristisch van aard worden. The Lasses gaan soms tegen de grens. Wel weet ik met zekerheid dat The Lasses live evenmin te versmaden zijn. Zeker wanneer vies weer ons naar binnen drijft, en we ons terugvinden, niet alleen op zoek naar warmte, maar ook in gezelschap van gelijkgestemden. En wanneer je goed luistert, desnoods de ogen toe doet, dan waan je je voor een moment in the Royal Oak te Edinburgh. Near Far ademt de sfeer van Schotland.