Olivia Chaney’s muziek was mij – het lijkt een
ver verleden – aangedragen door een voormalige muziekvriend wiens focus meer op
Folk lag. Haar muziek overtuigde niet meteen, maar groeide langzaam. Anno 2024
was ik klaar voor een volgende plaat van deze Engelse artieste, en dus kun je
stellen dat haar Circus of Desire als geroepen kwam. Het huidige muzikale
aanbod lijkt momenteel minder aantrekkelijk dan wat gebruikelijk tot mij kwam,
maar eigenlijk zit, voor mijn gevoel, de klad er al sinds Corona in. Ook de
distributie speelt meer op safe dan voorheen. Meer obscure plaatjes en
artiesten blijven langer aan gene zijde van de oceaan, om maar eens een
voorbeeld te noemen, voordat ze naar boven komen drijven. En dat snap ik, want
uiteindelijk moet het financieel uit kunnen allemaal. Olivia Chaney draait
gezien de knap uitgevoerde sublieme productie uitstekend. Ik vermoed dat ze een
devote aanhang heeft, inclusief volle zalen, en dit simpelweg, omdat ze een
goed verzorgd muzikaal product in de markt zet. Gelukkig worden we qua muziek
niet enkel door Amerika of Canada gevoed. En gelukkig komt er genoeg uit Europa-pa-pa.
Ik had met haar eerste twee albums ietwat moeite alvorens ze wilden beklijven, voor nummer drie geldt dat geenszins. Of dat nu ligt aan een zekere mate van gewenning, of simpelweg omdat het een betere plaat is laat ik in het midden. Elf nummers staan op het Circus der Verlangen, en ze worden stuk voor stuk spaarzaam uitgevoerd. Vooral de muziek die gedragen wordt door de piano spreken aan, terwijl Olivia’s stem doorgaans vooral de boventoon voert. Ik ben gek op traditionele muziek, en zekere wanneer deze een zekere eigenheid bevat. Het blijkt vooral een kwestie van nuances. Waarom houdt de ene mens van Tori Amos, en de andere van de muziek van Kate Bush? Beiden zijn niet voor mij weggelegd. Olivia Chaney daarentegen ervaar ik als meer geloofwaardig. Anderzijds onderlinge vergelijkingen lopen vaak mank. Olivia schreef tien van de elf nummers zelf, terwijl Zero Sum een poëtische inbreng van haar grootvader heeft. Lady with the Braid is een cover uitvoering, afkomstig van Dory Previn’s album uit 1971; Mythical Kings and Iguanas. Wellicht ken je het ook als een uitvoering van de Tindersticks. De nummers die je terugvindt op dit album ontstonden in de afgelopen vijf jaar, en werden opgenomen onder auspiciën van Thomas Bartlett. Bartlett heeft zijn sporen verdiend als muzikant en producer voor eigentijdse artiesten als Sufjan Stevens, FatherJohn Misty, The National en The Magnetic Fields. Klinkende namen, en daar kun je gerust als verdienste Olivia Chaney bij zetten. Muziek die zich kenmerkt als eigentijds, met een vette knipoog naar de traditionele Folk.
Rein van den BergReleasedatum : 22 maart 2024 Independent
Website : https://www.oliviachaney.com/