Onlangs schreef ik al een summier, enthousiast artikeltje op mijn blog over A Pair of Dreamers, met de
bedoeling vandaag een wat uitgebreidere recensie op Johnny’s Garden te plaatsen.
Helaas is deze website vanwege onderhoud nog steeds offline. Justine Wahlin is
een goede vriendin van Melanie Horsnell, wie ik gisteren recenseerde. Beiden
wonen in New South Wales. Justine is een geboren zangeres en verhalenverteller
met Zweedse roots. De ingetogen opener Old
Wool and Dirty Boots liet me direct naar het puntje van mijn stoel veren. Een
fictief liedje geïnspireerd door een foto van een onbekende man. De titel is
ontleend aan het oude liedje Spider John.
Het is een gevarieerd album geworden met de nodige country en folkinvloeden,
echt in een hokje is Justine niet te plaatsen. This Race is een wat steviger, uptemponummer met heerlijk
mondharmonicaspel en excellent gitaarspel. Een autobiografisch liedje over een
onbeantwoorde tienerliefde, het ging niet verder dan vriendschap, zoals ze
helaas op harde wijze moest ondervinden. Het meest sobere nummer van de plaat
is Falter, waarop Justine alleen met
haar gitaar te horen is. Het is een ode aan de vriendschap en is opgedragen aan
haar zus en een goede vriend, die haar door een zware periode in haar leven
sleepte. Kippenvel bezorgt me Where Does
Love Go?, vooral door het wonderschone cellospel van Karella Mitchel. Het
werd geïnspireerd door een ontroerend vluchtelingenverhaal. Ook Leaving
Day gaat over vluchtelingen, maar dan gezien door de ogen van de
smokkelaars, die er veel geld aan verdienen. Tot mijn favoriete liedjes reken
ik zeker Down on Your Knees, vanwege
de grote meezingbaarheidsfactor. Overigens een behoorlijk autobiografisch lied,
over een verbroken liefdesrelatie, waarna het gelukkig mogelijk is toch
vrienden te blijven. Twee jaar terug schreef ze in Zweden Night Owl een dag voordat ze terug zou vliegen naar Australië. Het
viel haar op hoe verschillend de horizonten zijn bij het vallen van de avond.
Bijzonder is het achterliggende verhaal van Lady
Jean. Justine las een krantenartikel waarin een man een hartaanval
simuleerde om uit de gevangenis ontsnappen. Zijn vriendin was niet in staat
zijn handboeien open te krijgen en werden ze voor het laatst gezien bij een
hotel, de rest van het verhaal verzon Justine zelf. Killer Whale is een liedje over verliefd worden, terwijl alle
signalen eigenlijk aangeven het beter niet te doen. Een van de fraaiste liedjes vind ik het
ingetogen Willow. Een beschouwend
liedje over een verbroken relatie, waarbij degenen die liegen en bedriegen
altijd geluk in de liefde lijken te hebben. Maar Justine kiest toch liever voor
de kant van degene met een zuiver geweten. Justine kreeg hulp van Karella
Mitchel (cello), Michael Patterson (orgel op Fight), alle overige instrumenten, waaronder lead en slidegitaar en
bas werden bespeeld door Paul Greene. Greene
produceerde het album ook. Overigens is Justine een onafhankelijk artieste, die
ook andere muzikanten de mogelijkheid geeft op te treden tijdens haar eigen Red
Dog Studio Sessions. A Pairs of Dreamers
behoort tot mijn meest beluisterde albums in 2019 en zou zomaar eens aan het
einde van het jaar mijn favoriete album kunnen worden. Hopelijk is het album binnenkort
gewoon in Nederland verkrijgbaar.