Justine Wahlin - A Pair of Dreamers



Onlangs schreef ik al een summier, enthousiast artikeltje op mijn blog over A Pair of Dreamers, met de bedoeling vandaag een wat uitgebreidere recensie op Johnny’s Garden te plaatsen. Helaas is deze website vanwege onderhoud nog steeds offline. Justine Wahlin is een goede vriendin van Melanie Horsnell, wie ik gisteren recenseerde. Beiden wonen in New South Wales. Justine is een geboren zangeres en verhalenverteller met Zweedse roots. De ingetogen opener Old Wool and Dirty Boots liet me direct naar het puntje van mijn stoel veren. Een fictief liedje geïnspireerd door een foto van een onbekende man. De titel is ontleend aan het oude liedje Spider John. Het is een gevarieerd album geworden met de nodige country en folkinvloeden, echt in een hokje is Justine niet te plaatsen. This Race is een wat steviger, uptemponummer met heerlijk mondharmonicaspel en excellent gitaarspel. Een autobiografisch liedje over een onbeantwoorde tienerliefde, het ging niet verder dan vriendschap, zoals ze helaas op harde wijze moest ondervinden. Het meest sobere nummer van de plaat is Falter, waarop Justine alleen met haar gitaar te horen is. Het is een ode aan de vriendschap en is opgedragen aan haar zus en een goede vriend, die haar door een zware periode in haar leven sleepte. Kippenvel bezorgt me Where Does Love Go?, vooral door het wonderschone cellospel van Karella Mitchel. Het werd geïnspireerd door een ontroerend vluchtelingenverhaal.  Ook Leaving Day gaat over vluchtelingen, maar dan gezien door de ogen van de smokkelaars, die er veel geld aan verdienen. Tot mijn favoriete liedjes reken ik zeker Down on Your Knees, vanwege de grote meezingbaarheidsfactor. Overigens een behoorlijk autobiografisch lied, over een verbroken liefdesrelatie, waarna het gelukkig mogelijk is toch vrienden te blijven. Twee jaar terug schreef ze in Zweden Night Owl een dag voordat ze terug zou vliegen naar Australië. Het viel haar op hoe verschillend de horizonten zijn bij het vallen van de avond. Bijzonder is het achterliggende verhaal van Lady Jean. Justine las een krantenartikel waarin een man een hartaanval simuleerde om uit de gevangenis ontsnappen. Zijn vriendin was niet in staat zijn handboeien open te krijgen en werden ze voor het laatst gezien bij een hotel, de rest van het verhaal verzon Justine zelf. Killer Whale is een liedje over verliefd worden, terwijl alle signalen eigenlijk aangeven het beter niet te doen.  Een van de fraaiste liedjes vind ik het ingetogen Willow. Een beschouwend liedje over een verbroken relatie, waarbij degenen die liegen en bedriegen altijd geluk in de liefde lijken te hebben. Maar Justine kiest toch liever voor de kant van degene met een zuiver geweten. Justine kreeg hulp van Karella Mitchel (cello), Michael Patterson (orgel op Fight), alle overige instrumenten, waaronder lead en slidegitaar en bas werden bespeeld door Paul Greene.  Greene produceerde het album ook. Overigens is Justine een onafhankelijk artieste, die ook andere muzikanten de mogelijkheid geeft op te treden tijdens haar eigen Red Dog Studio Sessions. A Pairs of Dreamers behoort tot mijn meest beluisterde albums in 2019 en zou zomaar eens aan het einde van het jaar mijn favoriete album kunnen worden. Hopelijk is het album binnenkort gewoon in Nederland verkrijgbaar.
   
Theo Volk

Officiële releasedatum: 29 augustus 2019 Eigen beheer

Website: https://www.justinewahlinmusic.com.au/