Als scribent heb je het voordeel dat de komkommertijd van
releases niet bestaat, aangezien je gemiddeld twee maanden vooruit loopt. Ik
zie het niet alleen als een voordeel, maar ook als een groot voorrecht dat je
lang voor de releasedatum mag verkneukelen aan nieuwe muziek. Artificial Horizon, het derde album van
TaxiWars, heb ik ruim een maand in huis
en er ging geen dag voorbij, dat ik het verslavende album niet hoorde. Heel
vreemd dat ik nog niet eerder met de muziek van TaxiWars in aanraking was
gekomen. TaxiWars is een collaboratie van dEUS frontman Tom Barman, met saxofonist
Robin Verheyen, bassist Nicolas Thys en drummer Antoine Pierre. Hun muziek is
een mix van lyriek, poëzie en jazz met de nodige rockinvloeden. Tom Barman
verduidelijkt de intenties van de band als volgt : “I wanted TaxiWars to be sharp, to the point,
punky and trashy – much like the band Morphine. Long solos were no-go,”. Morphine
was trouwens een fantastische band, helaas ten onrechte wat in de vergetelheid geraakt.
Hun voorliefde voor jazzmuzikanten als Pharaoh Sanders, Archie Shepp en Charles
Mingus hoor je terug in pulserende en swingende composities als The Glare en Infinitive Cove. De invloed van Charles Mingus hoorde je ook al af
en toe terug in de muziek van dEUS. Een van mijn favoriete tracks, Sharp Practice, wordt meesterlijk vermengd
met tachtiger jaren hiphopbeats. Ook is het heerlijke dameskoortje niet te
versmaden. De muziek van TaxiWars is een regelrechte openbaring voor mij. Er
valt zoveel te ontdekken. Bovendien is er een geweldige chemie tussen de
musici. Normaal gesproken weet de ritmesectie zelden mijn aandacht te trekken,
maar dat is hier absoluut niet het geval. En dan is er ook nog eens het
heerlijke, regelmatig scheurende saxofoonspel van Robin Verheyen. Naast
swingende composities excelleert men ook af en toe in ingetogener stukken als
de fraaie pianoballade Irritated Love.
De piano staat ook centraal in de schitterende afsluiter On Day Three. Uiteraard ben ik meteen hun vorige twee albums gaan
beluisteren, die me ook uitermate goed bevallen. De eerste twee schuren hier en
daar wat meer, het laatste album is volgens mij ook wat meer melodisch. De
beluistering van Artificial Horizon
leidde er zelfs toe dat ik weer mijn cd’s van dEUS uit de mottenballen gehaald heb
en aan het herontdekken ben. Artificial
Horizon is een verslavend, spannend en grensverleggend album.