Ik lees dat Luke Elliot een “critically acclaimed” artiest is. Meestal ben ik dan ietwat huiverig wanneer artiesten zo worden aangekondigd. Ook al behoort Elliot’s uitvoerende stijl niet per se tot mijn voorkeur, ik ben beslist onder de indruk door deze introductie met zijn muziek. Loodzwaar inderdaad, theatraal, bombastisch soms, maar terdege imponerend en ongepolijst. De verwijzing naar Nick Cave is allerminst uit de lucht geplukt. Ik kende hem dus niet, maar afwijzen is evenmin van toepassing. Hij valt moeilijk binnen een raster te plaatsen, echter dat hoeft het luisterplezier niet te drukken. Deze Amerikaan verzeilde in Scandinavië en laveert als een vis in het water. Een klassiek, van oorsprong Italiaans, nummer als Uno dei Tantie gaat erin als koek, en overtuigt voor de volle honderd procent. Luke Elliott pakt weliswaar de Engelstalige variant in navolging van Ben E. King, Tom Jones of Shirley Bassey. Let ‘em All Talk is een opmerkelijke plaat, die aanvankelijk aanvoelde als een vreemde eend, maar smaakte naar meer. Naast deze ene cover bestaat het overige uit muziek van en door Luke Elliot zelf, en zijn Noorse team.
Mocht je meer willen weten dan beveel ik je
aan zijn muziek nader te beluisteren, of, wanneer het binnen je schema past;
hij treedt op in V11 te Rotterdam op 14 juni. Zijn eerdere platen ken ik niet,
maar als ze vergelijkbaar zijn aan Let ‘em All Talk dan heb je genoeg
argumenten om nader luistertijd te investeren. Scott Walker is ook zo’n
verwijzing die mij te binnenschiet. Dit album verschijnt 19 mei, en ik ervaar
het als een welkome afwisseling op de gebruikelijke muzikale voorkeur die ik
nastreef. Proeven staat vrij. En je zult horen dat zijn teksten minstens zo
verfrissend zijn als de muziek, die tenslotte als eerste component aandacht
vraagt. Ongebruikelijk, maar opmerkelijk.
Rein van den Berg
Releasedatum : 19 mei 2023 Icons Creating Evil Art
Website : http://www.lukeelliot.com/