De muziek van Meg Hutchinson staat hoog op mijn
muzikale pyramide. Ik ben domweg verzot op haar muziek en aansprekende teksten.
Ook haar nieuwste, All the Wonder All the Beauty, draag ik na een eerste
luisterbeurt op handen. Muziek die herkenbaar en pakkend is, en mij doet stilstaan.
Wanneer je dat althans mag zeggen met een zekere mate van kritisch onvermogen,
want Meg kan bij mij een potje breken. Haar muziek rangschikt zich vooral onder
de noemer gevoelig. Ze is gediagnosticeerd en in 2006 kwam aan het licht dat ze
gebukt leefde onder een bipolaire stoornis. Door haar muziek, gevoed door deze
aandoening, voel ook ik mij extra kwetsbaar. Ze brengt mijn emotionele kant naar
de oppervlakte. Haar muziek, de eenvoud en de directheid van haar songs doen mij
beseffen dat ook gelukzalige momenten tijdelijk van aard zijn. Het aspect van
eindigheid filtert door in haar muziek. Koester de meest alledaagse, haast
vanzelfsprekende, momenten. Koester de momenten van gelukzaligheid. Nu is dat
besef er aanzienlijk meer dan toen ik jonger was. Een aanvankelijk veilige
wereld die met de dag meer chaotisch en onvoorspelbaar lijkt te worden. Pluk de
dag, want je weet niet wat morgen brengt. Meg Hutchinson zorgt ervoor dat ik
tot stilstand kom. Het is om die reden dat haar muziek nooit verveelt.
Op haar debuutalbum na bezit ik haar gehele oeuvre. Haar werk is verslavend. Het bezit een herkenbare rode draad die een emotionele lading trekt door haar muziek. Haar laatste reguliere plaat, Beyond That, dateert van 2013, gevolgd door een knap samengesteld live overzicht, welke ze uitbracht onder de titel How Many Miles. Eén gedeelte met nummers van voordat ze besefte de aandoening te hebben (2006), en opnames van daarna. Ik had niet verwacht dat ze nog een album zou uitbrengen. Ik dacht dat ze haar muzikale ambities achter zich had gelaten. Gelukkig was die aanname ongegrond, en bleek Meg andermaal genoeg geïnspireerd om aan al mijn verwachtingen te voldoen. Vaste producent Crit Harmon is wederom van de partij. En uiteraard Meg met zang en piano, en summier aanwezig een combo bestaand uit bas, drums en gitaar. Subtiel is het geheel bij elkaar gebracht, waardoor de breekbaarheid van haar werk gewaarborgd blijft. Ongetwijfeld dat niet iedereen Meg’s muziek op handen draagt, maar ik loop er volledig mee weg. Een unieke persoon en beminnelijk artiest. Geen recente video helaas. All the Wonder is vooralsnog verkrijgbaar via haar homepage.