.jpg)
Singer-songwriter Alice Di Micele is een door de wol geverfd artiest, die kan bogen op een ruim dertigjarige muziekcarrière. Daarnaast is ze al heel lang activiste. Vandaar dat haar songteksten regelmatig geëngageerd zijn, zoals bijvoorbeeld Dispatch op haar voortreffelijke laatste album Every Seed We Plant. Het handelt over de geruchtmakende dood van Kenneth Chamberlain, die in 2011 in zijn eigen huis getaserd en vermoord werd door een politiekogel. De agenten die erbij betrokken waren werden beschuldigd van racisme.
Overigens stonden op dat album tevens persoonlijke liedjes, maar ook indringende liedjes als Dry Winter en Alone, die over verdriet en depressie gaan. Het album was ook een bonte verzameling aan stijlen, met invloeden uit folk, jazz, blues, R&B en rock & roll. Op haar zeventiende album Interpretations Vol 1 deze keer geen eigen nummers, maar brengt ze een hommage aan artiesten, die haar dierbaar zijn.
Haar smaak is behoorlijk eclectisch. Haar interesse in muziek werd serieus in 1982. “My first concert was the Grateful Dead in 1982. Two weeks later I saw David Grisman Quintet at Carnegie Hall. I came home that night and dug out my mom’s old guitar that had only 5 strings and called the guitarist of the band that I sang in and told him to teach me to play. I learned to tune the guitar to the dial tone and then Neil Young’s Sugar Mountain that night. Soon after, I found country blues listening to late night NYC radio. I love jazz and sometimes feel like a jazz singer in a folk singer’s body. I have spent most of my life writing songs but these influences run deep.”, aldus Alice.
Haar belangrijkste inspiratiebron is al haar hele leven Neil Young. Hij was een van de belangrijkste redenen dat Alice als teenager zelf liedjes begon te schrijven. Het album opent dan ook met de klassieker Old Man van, naar mijn mening, Young’s mooiste album Harvest en eindigt het album met Harvest Moon, een van Alice’s favoriete liefdesliedjes.
Tot mijn grote genoegen covert ze Give Yourself to Love van Kate Wolf. Helaas is deze geweldige zangeres bijna compleet vergeten. In 2019 had Alice de eer om met dit lied het Kate Wolf Music Festival af te sluiten. Ze besloot het opnemen toen een goede vriend van haar overleed en zij niet op diens begrafenis aanwezig kon zijn. De opname werd op zijn begrafenis afgespeeld.
Verder covert ze onder andere Christine McVie’s Over My Head, Tom Petty’s Square One, Grateful Dead’s Sugaree, Abbey Lincoln’s Throw It Away en Sting’s The Hounds of Winter. De laatste song is haar heel dierbaar ; “When my dog Blue passed away in 2005, this Sting tune was the only song I wanted to listen to for months. It seemed to express my deepest grief. In 2020, when my dog Roxy Ann crossed that Rainbow Bridge, the song came back to me. I asked guitarist Andy Casad to work on an arrangement with me and we recorded with bassist Rob Kohler after this trio had toured all summer. I absolutely love singing this one”, aldus Alice.
Alhoewel Alice als uitstekende zangeres de liedjes op dit album regelmatig volledig naar zich toetrekt, hoor ik haar toch liever eigen songs zingen. Maar als tussendoortje is het zeker een smakelijk hapje.
Theo Volk
Releasedatum : 16 februari 2024 Alice Otter Music
Website : https://www.alicedimicele.com/