 |
De verschijningsdatum van de Oor recensiebijbel was goedgekozen, vlak voordat alle muziekliefhebbers terugblikken op het afgelopen jaar om te bepalen wat hun favoriete albums waren. De Oor recensiebijbel biedt echter een terugblik op een half decennium popmuziek. Uit nostalgische redenen besloot ik het lijvige boekwerk van vier kilo schoon aan de haak aan te schaffen. Het formaat van de boekwerk is gelijk aan die van een platenhoes en noopt tot het lezen ervan aan een bureau of tafel. Het is een van de weinige minpuntjes. Dat men gekozen heeft voor het aantal recensies van 666, “number of the beast”, lag voor de hand. Lang werd de popmuziek beschouwd als muziek van de duivel door de autoriteiten en de luisteraars ervan als langharig tuig.
Begin jaren zeventig was het voor mij, als beginnend muziekliefhebber, erg moeilijk om nieuwe muziek te ontdekken. Er was nog geen internet en als prille tiener vond ik muziekbladen nog te duur. Vanaf mijn veertiende begon mijn muziekinteresse erg groot te worden nadat ik het debuutalbum van Roxy Music gekocht had. Island Records was toen een van de toonaangevende labels met een uitgekiende verkoopstrategie. Op de binnenhoes van hun albums werden hoezen van andere nieuwe albums afgedrukt. Hierdoor gebeurde het dat ik in mijn begintijd uitsluitend albums van het Island kocht, zoals bijvoorbeeld Solid Air van John Martyn en niet veel later de albums van Nick Drake. In 1972 schreef Island in samenspraak met Ariola de recensiewedstrijd “Wordt popjournalist en win een reis naar Londen!”. Men had de keuze uit zestien verschillende te recenseren albums.
Bert van de Kamp deed ook mee met een recensie over het debuutalbum van Roxy Music en hoopte de tweede prijs te winnen, namelijk de zestien albums. Hij won echter de eerste prijs, een geheel verzorgde reis van een week naar Londen. Een van de juryleden was de redacteur van Oor, die vroeg of hij tijdens die week misschien Pete Townshend kon interviewen, het werd uiteindelijk John Entwistle. Het was het begin voor Bert van een mooie carrière bij Muziekkrant Oor, het blad wat ik rond 1975 begon te lezen. Bert werd toen voor mij een soort leidsman voor goede muziek. Overigens heb ik vele jaren later eens een middag tegenover hem plaatsgenomen, niet om hem te interviewen, maar tijdens een schaakwedstrijd tegen zijn vereniging HMC uit Den Bosch. Overigens organiseerde Oor zelf ook nog eens een recensiewedstrijd in 1977. Ook ik deed mee om het album The Awakening Dream van componist Jurriaan Andriessen, de neef van Paul Witteman. Ik kreeg de lp gratis thuisgestuurd, maar vond de muziek verschrikkelijk en besloot geen recensie in te sturen. Ook toen al zag ik er het nut niet van in om een negatieve recensie te schrijven als er ook zoveel mooie muziek verschijnt.
Altijd gedacht dat ik pas in 1974/1975 Muziekkrant Oor begon te lezen, maar dat moet toch 1973 geweest zijn, dat bleek nadat ik de recensie van Berlin van Lou Reed geschreven door Bert van de Kamp had gelezen. De eerste paar jaar echter niet. De naam van de recensent Robert Briel was bijvoorbeeld onbekend bij mij, maar bleek duidelijk verstand van zaken te hebben, want hij wist toen al het meesterwerk Exile on Main St. van The Rolling Stones op juiste waarde in te schatten. Grappig is wel dat hij toen 13 maanden wachten op een nieuw album van The Stones erg lang vond! Het dit jaar verschenen Hackney Diamonds was het eerste album met nieuw werk na achttien jaar. In de jaren zestig en beginjaren zeventig gebeurde het met enige regelmatig dat artiesten twee albums per jaar uitbrachten en nog eens vaak dat de kwaliteit er niet onder te lijden had. Dat gold trouwens ook voor het verschijnen van Oor, iedere twee weken.
Men heeft gekozen voor een losjes geformuleerde indeling per genre, stroming, land of thema. Regelmatig wordt het boek opgesierd met fraaie illustraties van Typex. Overigens vind ik dat de vrouwelijke artiesten er bekaaid afkomen. Uiteraard ontbreken meesterwerken als Tapestry van Carole King en Little Earthquakes van Tori Amos niet, maar bijvoorbeeld wel Blue van Joni Mitchell. Ook had ik verwacht de meesterwerken What Color Is Love van Terry Callier en het misschien wel mooiste reggaealbum allertijden Blackheart Man van Bunny Wailer aan te zullen treffen. Over het algemeen voor de handliggende keuzes. Hofleverancier is terecht David Bowie met zeven albums. Wat jammer is dat popjournalistiek van oudsher een mannenbastion is geweest en eigenlijk grotendeels nog steeds is. Overigens lees ik Oor al zo’n drie decennia niet meer. Nooit geweten dat Marcel Haerkens voor Oor heeft geschreven, hem ken ik alleen als recensent van Popmagazine Heaven, het enige muziekblad wat ik heden ten dage nog lees. Vooral voor oudere generaties zal de Oor Recensiebijbel een welkome aanvulling voor de boekenkast zijn. De jongste generaties lezen volgens mij nog amper boeken.
Theo Volk
Releasedatum : 13 november 2023 Argo Special Media
Website : https://oor.nl/