 |
| 1. Van Morrison : Veedon fleece |
 |
| 2. Supertramp : Crime of the century |
 |
| 3. King Crimson : Red |
 |
| 4. Steely Dan : Pretzel logic |
 |
| 5. Randy Newman : Good old boys |
 |
| 6. Al Green : Explores your mind |
 |
| 7. Bobby Bland : Dreamer |
 |
| 8. Genesis : The lamb lies down on Broadway |
 |
| 9. Minnie Riperton : Perfect angel |
 |
| 10. Ann Peebles : I can't stand the rain Allereerst, namens Rein en mij, alle lezers van ons blog een voorspoedig 2024 toegewenst! Traditiegetrouw komt de releasestroom ongeveer pas half januari weer op gang. Mooie gelegenheid om eens terug te blikken wat precies een halve eeuw geleden mijn favoriete albums waren. 1974 was voor mij een wat minder jaar dan de twee voorgaande. Veedon Fleece van Van Morrison was de eerste kennismaking met zijn muziek. Het album maakte meteen veel indruk en spoedig kocht ik alle voorgaande albums inclusief die van Them. Dankzij nummers als You Don't Pull No Punches, But You Don't Push the River en Streets of Arklow behoort Veedon Fleece samen met Astral Weeks en Moondance sedertdien tot mijn favoriete albums van Morrison. Ook tot muziek DNA reken ik Crime of the Century van Supertramp. Een album wat ik nog steeds woord voor woord kan meezingen. Bovendien ijzersterk van begin tot eind. Opgedragen aan de Nederlandse miljonair Sam Miesegaes. Miesegaes had de groep The Joint van Rick Davis in 1969 in München zien optreden. Hij was onder de indruk van Davis, wilde hem financieel steunen op voorwaarde dat hij een nieuwe band zou formeren. Miesegaes financierde voor een bedrag van 60.000 pond in de jaren zeventig de eerste twee studioalbums van Supertramp. Een van mijn favoriete progrockgroepen is King Crimson en dan vooral in de samenstelling rond 1974 en 1975 toen men een drietal fantastische albums uitbracht, waarvan ik het stevige Red de mooiste vind. Ook mooier dan het klassieke debuutalbum In the Court of the Crimson King. Een groep die trouwens nog altijd bestaat. Het debuutalbum Can’t Buy a Thrill van Steely Dan is altijd mijn favoriete album van die groep geweest. Gevolgd door het eveneens fantastische Pretzel Logic. Een nummer als Any Major Dude Will Tell You zou overigens niet hebben misstaan op het debuutalbum. Opener Rikki Don't Lose That Number werd een grote hit. Verder is er onder andere een swingend eerbetoon te vinden aan Charlie Parker in Parker’s Band. Ook covert men Duke Ellington’s East St. Louis Toodle-Oo. De eerste populariteit boekte de Amerikaanse singer-songwriter Randy Newman in Nederland. Duidelijk niet te danken aan zijn stem, maar door de kwaliteit van zijn liedjes. Samen met Sail Away behoort Good Old Boys tot zijn allerbeste werk. Good Old Boys is een songcyclus waarop hij bepaald niet van zijn hart een moordkuil maakt. Het enige nadeel van het album met een dozijn nummers is, dat het maar net een half uur duurt. Een van de beste aankopen ooit was Explores Your Mind van Al Green, wat ik slechts voor vier gulden negentig op de kop tikte. Mijn aandacht werd bij aankoop getrokken door het nummer Take Me to the River, wat ik vlak daarvoor had ontdekt door de uitvoering van Talking Heads op hun album More Songs About Buildings and Food. De flexibele stem van Green wist al snel veel indruk te maken. Hoogtepunt is misschien wel Hangin’ On. Blues en soulzanger Bobby “Blue” Bland brak in 1961 door met de klassieker Two Steps from the Blues. Op minder positieve kritieken kon het volledige coveralbum Dreamer rekenen. Volgens mij volledig ten onrechte. Ook vijftig jaar na dato komt de stem van Bland nog steeds diep bij mij binnen. Echt jeugdsentiment vormt de groep Genesis voor mij, zeker in de periode dat Peter Gabriel de zanger was. Het meer dan anderhalf durende The Lamb Lies Down on Broadway behoort samen met het nog mooiere Selling England by the Pound tot de absolute hoogtepunten van deze groep. Helaas duurde de zangcarrière van Minnie Riperton niet lang, reeds op eenendertigjarige leeftijd overleed zij. Riperton werd wereldberoemd door de grote hit Lovin’ You, welk nummer terug te vinden is op Perfect Angel. Geschreven als een soort slaapliedje voor haar dochter Maya. Ze stond bekend om haar grote bereik van vijf octaven. Zij was de jongste van een muzikaal gezin van acht kinderen. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ze operazangeres zou worden, maar gelukkig koos ze voor de soulmuziek. Net als Al Green’s album verscheen I Can’t Stand the Rain van Ann Peebles op het toenmalige kwaliteitslabel Hi Records. Samen met Straight from the Heart behoort het tot het allerbeste in haar oeuvre. Theo Volk |