Wellicht is mijn persoonlijke ontwikkeling ergens tekortgeschoten, want ik ben niet goed binnen een grote groep mensen. Ik sta wantrouwend tegenover het collectief, en geniet aanzienlijk meer wanneer één en ander is teruggebracht tot overzichtelijke proporties. Dat ik uit Noordelijk Nederland kom is daar mogelijk debet aan, echter ervan wakker liggen doe ik evenmin. Het is mijn verklaring waarom ik mij aangetrokken voel tot (bruggetje) een duistere Rootsy sound. Het is tevens de categorie muziek waarbinnen de uitingsvorm van Richard Lindgren valt, terwijl ik mij kan voorstellen dat Richard een feestje evenmin schuwt. Zijn nieuwste, Grand Jubilee, kenmerkt tevens het desolate karakter wat mijn voorkeur heeft. Lindgren was de afgelopen jaren bezig een geoliede band te vormen, en de songs op dit album sluiten aan bij dat doel. Het is een plaat met body, waarbij de humor en zelfreflectie van Lindgren evenmin ontbreekt. Ergens geloof ik dat zijn ogenschijnlijke afwezigheid van het muziekfront verfrissende inzichten heeft opgeleverd. Ondanks het ingehouden en ingetogen karakter bruist dit album van hernieuwde energie. Zijn vorige album, Death & Love (2019) was minder aansprekend, of zoals hij het zelf toen verwoorde; I seem to ran out of my luck.
Grand Jubilee is ingetogen en tegelijkertijd uitmuntend gebalanceerd. De basis van de band (bas & drums) geeft een professionele vertrouwde indruk, en daarnaast spelen blazers een avontuurlijke rol. Ondanks dat Lindgren nieuw materiaal bleef schrijven, de jaren in de luwte hebben hem duidelijk goed gedaan. More Rock and less Folk volgens eigen zeggen, maar dan wel aangenaam laidback, zoals in de titelsong en de naam van de band Grand Jubilee. In afgelopen jaren bleef Richard weliswaar zijn ding doen, echter ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat Grand Jubilee klinkt als een doorstart. Een geslaagde is mijn indruk. Mijn opinie staat vanzelfsprekend op zichzelf, en er moet niet te veel waarde aan worden ontleend aangezien ik een enorme liefhebber ben van zijn stijl en repertoire. Zijn muziek lijkt mogelijk afstandelijk, echter ik vermoed dat het is om zijn werkelijke emoties te camoufleren. Richard Lindgren is een muzikant en artiest in hart en nieren. Hij werd bij liveoptredens in Nederland ondersteund door onze eigen Bart de Win. Geenszins ten nadele van de excellent support van Bart, maar ik zie alvast uit om getuige te mogen zijn van Lindgren en zijn nieuwe band. Al moet ik ervoor naar Zweden. Volgens promotiemateriaal zou dit het vijftiende album zijn, maar inclusief het Memento boxje is dit volgens mij nummer dertien. Evengoed aanzienlijk. Deze laatste valt op door zijn hoge kwaliteit. Lindgren is een man gebleven van weinig woorden, hij laat zijn muziek spreken.