Slechts in kleine kring werden de
eerste twee albums, die Bill Fay begin jaren zeventig maakte cultklassiekers. Daarna
bleef hij gewoon verder componeren, maar verscheen er buiten twee albums met
oud materiaal, geen nieuw werk. Pas in 1998 werden zijn eerste twee albums heruitgeven
en kwam er weer enigszins belangstelling voor zijn muziek. Toch zou het nog tot
2012 duren totdat zijn echte comebackplaat Life
Is People zou verschijnen. Mede door de aanwezigheid van Jeff Tweedy van
Wilco kreeg het album nu wel terecht volop aandacht. Life Is People werd zelfs op de landelijke radio gedraaid en
cabaretier en radiomaker Dolf Jansen brak zelfs een lans voor Fay op tv in
DWDD. Het album werd fraai geproduceerd door Joshua Henry, die opgroeide met de
muziek van Fay. Countless Branches
is intussen het derde album voor Dead Oceans en wat spaarzamer ingekleurd dan
de voorgangers, een keuze die mij zeer goed bevalt. De stem van de inmiddels
zesenzeventigjarige Fay begint langzamerhand wat breekbaarder te worden en weet
mij daarmee als luisteraar regelmatig te ontroeren, zoals in opener In Human Hands. Hierin horen we hem
alleen op piano zijn zorg uitspreken over hoe de mens met de natuur omgaat. Het
is een van zijn gebruikelijke thema’s, naast onder anderen de familie van de
mens en de cyclus van het leven. Ze zijn vaak bespiegelend, logisch voor iemand
op leeftijd. Your Little Face lijkt
me een liedje geschreven voor een kleinkind, opvallend genoeg laat hij hier het
pianospel over aan Mikey Rowe. Vermeldenswaard is hier ook de cellobijdrage van
Alex Eichenberger. Naast breekbare, kleine liedjes pakt hij soms ook wat meer
uit, zoals in oorwurm Tiny, dat
overigens op de luxe versie staat. Of Countless
Branches sterkere composities bevat dan Life
Is People durf ik nog niet te zeggen. Wel is me al duidelijk dat hij me deze
keer in ieder geval meer weet te raken en daar draait het voor mij om bij muziek.
Theo Volk