Rond 1980 kon me een album als More Songs About Buildings and Food, door sommigen op het
muziekforum MusicMeter omschreven als neurotenmuziek, erg bekoren. Vier
decennia later behoort dit soort muziek niet bepaald meer tot mijn comfort zone.
Vandaar dat het tweede album Juillet
van het uit Parijs afkomstige vijftal En
Attendant Ana een aantal luisterbeurten nodig had om mij volledig in te pakken.
De genoemde referenties Stereolab, Electrelane, La Luz, Look Blue Go Purple,
Pastels, Talulah Gosh en Comet Gain zeiden me niks. Geen idee dus of die
vergelijkingen hout snijden. Meteen bij de eerste beluistering associeerde ik enigszins
de manier van zingen en het timbre van frontvrouw Margaux Bouchaudon met die van Debbie Harry van Blondie. Ritmisch gezien en qua opgewektheid heeft hun muziek zeker
ook overeenkomsten met deze legendarische new wave groep, zij het dat En
Attendant Ana vaak een hogere versnelling hanteert. Bouchadon is de
belangrijkste tekstschrijver van de band. Over de onderwerpen die haar
bezighielden voor Julliet : "I
tend to consider it as a journey towards acceptation of losses (would they be
friends, lovers or dreams through death, departure or disillusion...) but also
towards self respect and independence." Bij aanstekelijke uptempoliedjes
als In Out zet ik steevast het volume
hoger. Maar ook in een ingetogen, dromerige liedje als From My Bruise to an Island weet men te overtuigen. Een aparte
toevoeging aan hun muziek is regelmatig de trompet van Camille Fréchou. Juillet bevat songs die een positieve
boodschap uitdragen en er tevens bij mij voor zorgde om de nodige new wave
albums uit de mottenballen te halen.