Al sinds zijn album In
the Throes weet singer-songwriter en multi-instrumentalist John Moreland
mij vaak te raken met zijn goudeerlijke liedjes. Ook op het podium weet hij
volledig te overtuigen, geef hem een stoel, gitaar en mondharmonica en het
publiek zal ademloos luisteren, meer heeft hij niet nodig. Zijn vorige album Big Bad Luv produceerde Moreland nog
zelf, nu laat hij dit over aan Matt Pence tevens drummer op LP5. Het is zijn drumspel wat me meteen
opvalt in opener Harder Dreams. Wat
me verder direct opviel is dat er wat meer geëxperimenteerd wordt met geluid.
Johns toelichting hierover : “I’m hesitant to talk about it because I know
people don’t want to hear some dude complaining that his dream of being a
successful musician came true, but there are things about it that you don’t
expect that can mess you up. One of the results of that was I really didn’t
want to write songs for a couple of years. One of the ways I got back into
liking music again was to let go of the idea that every time I’d go mess around
with an instrument, I’d have to be writing a really good song. I just gave
myself the freedom to go into my little music room every day and mess around
with different instruments and different sounds. It doesn’t have to be
anything. It doesn’t have to result in anything.”. Moreland voelde zich door
deze ontdekking totaal bevrijd en hervond zijn plezier in het schrijven van
songs, deze keer zonder enkele druk. Moreland ging ook in de weer met
een mellotron en een drum machine. Het zorgt hier en daar voor een enigszins
ander geluid. Tekstueel is het vaak weer erg persoonlijk, zoals de
ontboezemingen in Harder Dreams en Terrestrial.
Laatstgenoemde gaat over dat je niet te hard voor jezelf moet zijn. Een van de
hoogtepunten op het album is het prachtige eerbetoon In the Times Between aan zijn in 2016 bij een verkeersongeluk
overleden goede vriend Chris Porter. Moreland schreef het twee weken na diens
verscheiden toen het verdriet nog groot was. Wat voeten in aarde had When My Fever Breaks, geschreven voor
zijn vrouw. Hij begon eraan toen ze
elkaar pas leerden kennen en maakte het pas drie jaar later af : “The track is a
tribute to the trust and comfort that come with being loved well. It took me a
long time to write it. It was hard to figure out, how do I write the kind of
love song that I am comfortable with?”, aldus Moreland. Net als op de vorige
twee albums is weer een belangrijke rol weggelegd voor John Calvin Abney , die
gitaar, piano en synthesizer speelt. Het herwonnen plezier in het schrijven van
songs heeft geleid dat LP5 zijn meest
fraaie uit zijn oeuvre is geworden.