Slechts zelden kijk ik nog naar De Wereld Draait Door, maar
de speciale aflevering over de Brexit wilde ik toch wel zien. De aflevering zou
gaan over wat de Britten ons vooral op cultureel gebied geboden hebben door de
eeuwen heen. Uiteraard kwam ook de populaire muziek aan bod en was halve
Engelsman Tom Egbers natuurlijk uitgenodigd. Er kwam een video voorbij met
belangrijke groepen en artiesten van de laatste zestig jaar. Na het tonen ervan
bleek dat de keuzes van Matthijs van Nieuwkerk zelf afkomstig waren. Dolf
Jansen had bij de voorbespreking Blur en Oasis terecht genoemd als twee
belangrijke bands van de laatste twintig jaar, maar ontbraken dus hier. Opvallend was dat het alleen
Engelse groepen en artiesten in het filmpje te zien waren. Dus geen artiesten
uit Wales, Schotland en Noord-Ierland. Zo ontbrak dus een van de grootste
artiesten die het Verenigd Koninkrijk ooit heeft voorgebracht, The Belfast Kid of
te wel Van Morrison. Een muzikant met een enorme staat van dienst. Maar ook een iconische Schotse groep als Simple
Minds ontbrak, net als een van de beste zangers die het Verenigd Koninkrijk
ooit voortbracht, Welshman Tom Jones. Ook de voorspelbare keuzes over Britse
humor bleken uit de koker van van Nieuwkerk te komen, Monty Python, Mr. Bean en
Black Adder. Maar zijn dat de series waar de Britten en ik (voor tachtig
procent Engelsman), zelf het hardste om kunnen lachen? Volgens mij terecht nog
populairder waren daar de series “Only fools and horses” en “One foot in the Grave”.
Eerstgenoemde werd enkele jaren terug nog gekozen tot meest populaire komische
serie ooit. Nog steeds zie je tijdens dartwedstrijden mensen in het publiek zitten met
maskers van hoofdrolspelers Del en Rodney Trotter op. Heel terecht merkte
schrijfster Josephine Rombouts aan het einde van de uitzending op dat het praktisch geheel
over Engeland ging. Het verbaast me dan ook niets dat Schotland tracht onder
het juk van Engeland uit te komen door onafhankelijk te worden.