Dit bijzondere gezelschap kwam ik
per toeval op het spoor. Een van de oprichters, Marijn de Valk, bracht begin
2016 een Nederlandstalig soloalbum uit, getiteld Het Leven in Lage Kwaliteit. Daaraan
werkte ook Imke Loeffen mee, voormalig lid van de meidengroep Bootleg Betty.
Intussen is er voor hen beiden veel veranderd, Marijn is intussen al vijf jaar
programmeur van concertzaal Luxor in Arnhem. Ook Imke zit niet stil, docent aan
het Artez Conservatorium en ook werkzaam bij Poppunt Gelderland. Toch bleven ze
het intussen tot dertien bandleden uitgedijde La Très Illustre Compagnie du
Chat Noir trouw. De band werd ooit opgericht door Rik Bosch, Daan van Haren en
Marijn, die na tien jaar rockmuziek maken iets totaals anders wilden gaan doen.
“Toen we daarover brainstormden, zagen we die bekende souvenirposter hangen en
zei iemand: kom, we gaan Franse muziek
maken en noemen ons La Très Illustre Compagnie du Chat Noir. Smakelijk om
gelachen ook, maar we zijn het dus wel echt gaan doen. Hadden er nog nul
ervaring mee dus we moesten het wiel helemaal zelf uitvinden, wat echt
supergoed is voor je creativiteit.”, aldus Marijn. Hun eerste proeve van
bekwaamheid heette zo’n zes jaar geleden La
Vendange, gesierd met een behoorlijk macabere hoes. Het nieuwe album Extraordinaire bestaat niet alleen uit wat betreft de groei van het aantal leden. Men werd versterkt met een aantal uitstekende
nieuwe muzikanten en worden hun kwaliteiten ook nog eens ten volle benut.
Tevens maakt men meer uitstapjes naar andere genres. Er komt niet alleen
chanson voorbij, maar hoor je ook klezmer-, ska- en balkaninvloeden. Daarbij
hanteert men geregeld de hoogste versnelling. Naast alledaagse instrumenten,
ook minder gebruikelijke als de darbuka, zingende zaag, balafon, kalimba,
sousafoon en bugel. Marijn schreef aan alle teksten mee, soms met anderen, maar
meestal alleen. Geregeld blijkt daar zijn grote sociale betrokkenheid uit,
vooral in Le Pays de Tolérance en Le Péril Étrange. In eerstgenoemde
spreekt hij vooral zijn verbazing uit over de onverschilligheid van mensen ten
opzichte van oorlogsvluchtelingen. Maar soms gaat het ook over persoonlijke
worstelingen zoals in Peine Perdue. De luisteraar wordt ook
een keer op het verkeerde been gezet, zo heeft Alain Delon totaal niets te maken met de bekende acteur. “Alain Delon gaat over kapitalisme,
sociale ongelijkheid, hoe het gras elders altijd groener lijkt en hoe de
meesten van ons een perfect leven nastreven zonder dat we weten dat dàt niet
bestaat en dat de mensen van wie we denken dat ze een perfect leven hebben daar
waarschijnlijk ook weer zo'n hoge prijs voor moeten betalen dat het zeker geen
perfect leven meer is. Een pleidooi om te waarderen wat je hebt, als je wil.
Maar daar heeft de acteur inderdaad geen fluit mee te maken. Die zit er alleen
in omdat ie lekker klinkt.”, aldus Marijn. Overigens staan de Franse teksten
ook in het Nederlands vertaald in het keurig verzorgde boekje. Het gevarieerde Extraordinaire kan zonder problemen een
feestje tot een succes maken, maar de teksten geven tegelijkertijd stof tot
nadenken.
Theo Volk