Wire is het Engelse woord voor draad, een betere groepsnaam
had echter tegendraads geweest. Eind jaren zeventig pronkten in mijn platenkast
de lp’s Pink Flag, Chairs Missing en natuurlijk hun
meesterwerk 154. Wire behoorde voor
mij samen met groepen als Pere Ubu en Joy Division tot de meer eigenzinnige
bands uit die tijd. Hun muziek beïnvloedde grote namen als R.E.M., Blur en
Henry Rollins. Begin jaren tachtig begon punk en new wave snel zijn
aantrekkingskracht op mij te verliezen en raakte ik Wire volkomen uit het oog,
totdat ik een promo van hun nieuwe album Mind
Hive ontving. Bij beluistering bekroop mij regelmatig het gevoel alsof ik door
hun herkenbare eigen geluid vier decennia in de tijd werd teruggeworpen. Nog
altijd klinkt Wire regelmatig eigenzinnig en soms enigszins bezwerend. Van de uptemponummers bevallen Cactused en Oklahoma me het meest. Nog beter vind ik ze tot hun recht komen in
de ingetogen liedjes Unrepentant en
afsluiter Humming. Mijn
generatiegenoten Colin Newman, Graham Lewis en Robert Grey bewijzen samen met
relatieve nieuwkomer Matthew Simms op Mind
Hive nog steeds relevante muziek te kunnen maken.
Theo Volk