De meest voor de hand liggende persoon om Doggerel te bespreken ben ik niet. Waarschijnlijk het gevolg van een generatiekloof en veranderende muzikale voorkeuren. Begin jaren zeventig groeide ik onder andere op met art-, prog- en hardrock. Vervolgens werd met grote interesse de New Wave gevolgd.
Hierna verwaterde mijn interesse in rock allengs. Aan de grunge periode hield ik toen alleen het album MTV Unplugged in New York van Nirvana over. Uiteraard kende ik Pixies van naam, maar had voorheen nog nooit een noot van hun muziek gehoord. Als ik vijf sterren recensies op AllMusic mag geloven waren de eerste twee albums Surfer Rosa en Doolittle klassiekers. 24 gebruikers op AllMusic waarderen Doggerel tot nu toe met anderhalve ster gemiddeld, volgens mij ten onrechte.
Het is een album geworden met slim in elkaar zittende en aanstekelijke liedjes geworden. Dat bewijst het viertal uit Boston onder leiding van Frank Black meteen in de uistekende opener Nomatterday overduidelijk, waarvan het refrein meteen in je geheugen gegrift staat. Toch krijg ik het idee dat de band wat gezapiger or meer main stream geworden is in de loop der tijd. Dat maak ik tenminste op uit een regel in Vault of Heaven ; “I ended up in a kind of Dire Straits, but that’s okay.”.
Dat ik met die conclusie volgens mij wel juist zit, blijkt uit de recensie van Eric Walbeek op MusicMeter. Hij schrijft onder andere “De gruizige randjes zijn er wat vanaf, het is best keurige alto-rock geworden, maar heel erg vind ik het niet.”. In zijn eindconclusie kan ik mij volledig vinden; “ Met Doggerel heb je een alleraardigst album in handen. Niets meer en niets minder. “.
Theo Volk
Releasedatum : 30 september 2022 BMG
Website : https://www.pixiesmusic.com/