De muzikale kameleon Jonathan Wilson was ik na zijn uitstekende albums Gentle Spirit en Fanfare volledig uit het oog verloren. Na beluistering van zijn nieuwe album Eat the Worm blijkt duidelijk dat zijn muziek nog steeds niet in een hokje te plaatsen is. Het zweeft tussen popmuziek, rock, folk, country, psychedelica, jazz (Charlie Parker) tot aan wat Latijnse invloeden (Wim Hof). Bij Wilson is nooit “less is more”. Vaak rijkelijk georkestreerd en gelaagd. Ook van bombast is Wilson niet vies, zoals blijkt uit de reeds vrijgegeven single The Village Is Dead. Ook klinken nog steeds af en toe oude invloeden door zoals van Pink Floyd (bijvoorbeeld in Bonamossa).
Het album opent nog redelijk conventioneel, met het fraai opgebouwde, voortmeanderende Marzipan. Voor de meeste overige songs moest ik meer moeite doen om ze te doorgronden. Wim Hof is trouwens een verwijzing naar “The Iceman”. Hof ontwikkelde een methode waardoor je je eigen zenuwstelsel en immuun stelsel kunt beïnvloeden, en waardoor mensen beter bestand tegen koude zouden kunnen zijn, de Wim Hof Methode.
De plaat heeft Wilson zelf geproduceerd in z'n eigen Fivestar Studios en heeft ook de meeste instrumenten voor z'n rekening genomen. Daarnaast is een belangrijke rol weggelegd voor Drew Ericksson die ook een tiental instrumenten ingespeeld heeft en bovendien samen met Wilson verantwoordelijk was voor de blazers- en strijkersarrangementen. Jake Blanton (The Killers) verzorgde de bas en de blazerssectie bestaat uit gerenommeerde muzikanten zoals C.J. Camerieri (Bon Iver, CARM), Rita Andrade (Kanye West), Wynton Grant (Miley Cyrus, Hans Zimmer) en Paul Cartwright (Lana Del Rey, Mary J. Blige).
Zoals altijd vraagt de muziek van Wilson door zijn gevarieerdheid en gelaagdheid de geconcentreerde aandacht van de luisteraar. Wie dat over heeft voor Eat the Worm, is een fraai album rijker.
Theo Volk
Releasedatum : 8 september 2023 BMG
Website : https://www.songsofjonathanwilson.com/