Meer dan tien jaar geleden verschenen vlot achter elkaar twee albums van Rodney Crowell’s dochter Chelsea. Ik was enorm ingenomen met beide albums. Jammerlijk genoeg bleef het daarbij, terwijl gevoelsmatig zoveel potentieel aanwezig leek. Vooralsnog bleef dat vat dicht. Een vergelijkbare verwachting ontstond toen ik Razor Wire hoorde, het debuutalbum van Hannah Aldridge. Iets van die verwachting werd ingelost toen het uitstekende Gold Rush verscheen in. 2017. Daarna in 2019 nog een live CD, dus keek ik met veel interesse uit naar Dream of America. Het album sluit niet helemaal aan bij mijn, weliswaar hooggespannen, verwachtingen. Ik had op meer gehoopt, zowel in kwalitatieve als kwantitatieve zin. Valt Dream of America tegen? Dat niet, maar het blijft enigszins liggen, terwijl ik een andere ontwikkeling in gedachten had. Dream of America is beslist kundig gemaakt, echter het is meer van hetzelfde. Ik mis variatie, en had op meer dynamiek gerekend. De cover Psycho Killer is leuk, maar blijft qua uitvoering magertjes.
De titelsong, Dream of America, klinkt veelbelovend, echter duurt slechts één minuut, en is niets meer dan een aanloop naar een voortreffelijke song, The Fall - een duet met Ben Clover. De songs flirten met duistere fantasievolle scenario’s. Losse scenes als fragmenten uit een obscure film. Helaas weinig persoonlijk. Het is zondermeer knap gedaan, zoals je dat beoogt bij een toneelstukje, echter voor mij had Hannah dichter bij zichzelf mogen blijven, zodat haar Zuidelijke karakter op de voorgrond was geraakt. Als dochter van Muscle Shoals legende Walt Aldridge was een meer rauwe persoonlijke aanpak mij liever geweest. Het laatste nummer, The Great Divide, sterft weg als een gedoofde nachtkaars. Resumerend: Leuk, maar geen ultieme beleving. Neemt niet weg dat ik nu al benieuwd ben naar de herkansing. Dream of America maakt, voor mij, de verwachtingen niet waar.
Rein van den BergReleasedatum : 21 juni 2023 Icons Creating Evil Art
Website : https://hannahaldridge.com/