Ik volg Jess Williamsons carrière nu al een
paar jaartjes, en in zekere zin, bij artiesten die mijn aandacht hebben, wil ik,
min of meer, dat ze succesvol zijn. Ik meen een aansprekende gedrevenheid te vinden
in dat wat zij doen, en daarbij hoop je dat die binnen verwachting blijft, of beter
nog, dat zelfs ontstijgt. Uiteraard word ik wel eens teleurgesteld, en soms zit
ik er domweg naast. Bij Jess blijf ik zeker nog eventjes hangen, want ik hou
van de losse pols scenario’s die zij optekent vanuit een persoonlijk
perspectief. In zekere zin neemt haar succes toe, maar tegelijkertijd vraag ik
mij nog af of dat bij Time Ain’t Accidental ook gebeurt. Ondanks de
elektronische drumloop in de titelsong opent het album uitermate sterk. Ze
beschrijft zichzelf als een onafhankelijke vrouw, herstellend van een recente
relationele breuk. Een nuchter analyse die overgaat in minstens zo pakkend
nummer. My love
is pure, and I’m a hunter for the real thing is de strekking van deze song.
Time Ain’t Accidental blijft over de hele lijn de moeite waard. Het is een zogenaamde break-up plaat. Jess neemt de balans op nadat haar relatie werd beëindigd. Ze verwerkt haar hartzeer op geheel eigen artistieke wijze, en vind een weg naar muziek en tekst. Een prima productie van Brad Crook, met behulp van uitstekende musici, zoals onder meer zijn broer en veelzijdig instrumentalist Phil. Het ie een kleinschalig organisch geheel geworden. In de eerste plaats een persoonlijk project, waarbij de geweldig aantrekkelijke stem van Jess hoge ogen scoort. Muziek van een vrouw om verliefd op te worden. Het door piano gedragen I’d Come to Your Call is van een eenzame schoonheid. Het besef dat iemand je niet meer wenst lijkt pijnlijk doorgesijpeld. Een mooi en gevoelig nummer. Hoe meer luistertijd je investeert, des te meer er naar boven komt drijven dat aansprekend is. Slow starter, maar alsof de tijd een factor van belang is, want deze plaat blijkt groeien.