Dawn Landes - Bluebird

Tot vorige maand was Dawn Landes een totaal onbekende voor mij, totdat ik door John Smits (bedankt!) getipt werd. Zij werd in 1980 in Kentucky, Louisville geboren, maar verhuisde in haar jeugd naar New York. Aanvankelijk studeerde ze aan New York University. Uiteindelijk zou ze rond het jaar 2000 opgeleid worden tot studiotechnicus. In die hoedanigheid werkte ze aan de albums van onder andere Philip Glass, Ryan Adams, Hem, Jolie Holland en Ruth Moody. Daarnaast begon ze vanaf 2005 soloalbums op te nemen. Die albums tot aan Bluebird zijn een stuk minder sober. Op die albums bespeelt zij zelf ook de meest uiteenlopende instrumenten variërend van o.a. drums, gitaar, piano, accordeon, orgel en synthesizer. Het zijn albums die rijk zijn aan variatie, misschien hier en daar iets te gevarieerd.

In 2008 verscheen singer-songwriter Josh Ritter in haar leven, met wie zij in 2009 trouwde. Dit huwelijk was geen lang leven beschoren, het strandde al na achttien maanden. Josh Ritter verwerkte zijn echtscheiding met het opnemen van het album Beasts In His Tracks. Dat album staat zowel boordevol wanhoop en boosheid als warmte en begrip voor beide zijden. In de pers sprak hij openlijk over zijn echtscheiding. Dawn Landes hield na de scheiding de kaken stijf op elkaar en wierp zich vol overgave op haar werk als studiotechnicus. Ze had tijd nodig om alles goed te kunnen verwerken.

Bluebird is haar kijk op de echtscheiding geworden. Het album kent een sobere, bescheiden productie. Niet alleen de productie is bescheiden, ook haar manier van zingen is dat. Om die reden pakte het album mij niet direct bij de lurven. Bovendien leken bij eerste beluistering de liedjes nogal eenvormig, waardoor mijn enthousiasme in eerste instantie ook werd getemperd. Naarmate ik echter het album meer beluisterde, viel pas op hoe subtiel gearrangeerd de songs zijn. Bovendien is het album als geheel van een constant hoog niveau.

Landes heeft de tijd genomen heeft om alles te verwerken. Hierdoor zijn de teksten niet droevig, maar vol hoop en zonder boosheid. De muziek is melancholisch, dat wordt nog eens versterkt door de zang van Landes, die in het geheel goed naar voren is gemixt. Naarmate je het album meer hoort, gaat het steeds meer onder je huid zitten. Volgens mij is dat een kenmerk van een sterk album. De productie verzorgde ze samen met Thomas Bartlett (ook bekend als Doveman), die tevens piano speelt. Ook o.a. Norah Jones werkte mee, zij verzorgt de achtergrondzang en bespeelt tevens de piano.

Bluebird is een prachtig, ingetogen en volledig akoestisch album geworden. Het is intussen uitgegroeid tot één van mijn favoriete albums van 2014 tot nu toe.


Theo Volk

 

Webpage http://www.dawnlandes.com/

Releasedatum 18 februari 2014 Western Vinyl

Eliza Gilkyson - The Nocturne Diaries

Eliza Gilkyson werd in 1950 in Hollywood geboren als dochter van de bekende folk-pop singer-songwriter Terry Gilkyson. Haar vader heeft diverse top 10 hits op zijn conto staan. Samen met hem deed ze op veertienjarige leeftijd haar eerste professionele muzikale ervaring op in de Disney-filmstudio’s. Haar eerste album verscheen in 1969, getiteld Eliza ’69. Tot 1987 zou er slechts nog één album verschijnen. Ze hield zich voornamelijk bezig met de opvoeding van haar kinderen.

De soloalbums, die sindsdien verschenen, zijn zonder uitzondering van goed tot hoog niveau. Naast haar solowerk, maakte ze deel uit van Red Horse (samen met John Gorka en Lucy Kaplansky). Samen met Ian Matthews en Ad Vanderveen maakte ze het prachtige album More than a Song. Ook had ze een belangrijk aandeel in de teksten op Eolian Minstrel van Andreas Vollenweider. De songs voor The Nocturne Diaries werden ’s nachts geschreven. Dat leidde er toe dat er grotere thema’s zoals sterfelijkheid, de toestand in de wereld, verlies, angst en mislukking maar ook hoop en liefde in haar opborrelden. Somberheid voert zeker niet de boventoon op The Nocturne Diaries. Dit met uitzondering van An American Boy. Op haar nieuwe album getuigt Gilkyson veeleer van een nuchtere en realistische kijk op de wereld.

Het album opent met het ingetogen Midnight Oil, aan het slot opgefleurd door fraai gitaarwerk van Mike Hardwick. Eliza Jane is een zeer aanstekelijk en vrolijk nummer, met een opvallende rol voor de viool (Warren Hood) en banjo (Rich Brotherton). No Tomorrow is een eenvoudig, maar zeer mooie song over de liefde. De viool geeft een prachtig melancholisch tintje aan het lied.

De tekst van An American Boy verhaalt indringend over de geestestoestand van een puber. Eliza geeft hierin niet hoog op van de gemiddelde opvoeding in Amerika. Het is één van de hoogtepunten op deze cd. Hierna volgt Where No Monument Stands, een schitterende cover van een John Gorka song gebaseerd op een prachtig beeldende tekst van William Stafford. Jens Lysdal steelt hier de show op slidegitaar. Uitheemse instrumenten als oed en tabla vormen de basis van The Ark. Het door vader Terry geschreven Fast Freight opent met inventief gitaarwerk. Ook hier wordt de sfeer bepaald door het sublieme mondharmonicaspel van Ray Bonneville.
 

Binnen het wat stevigere The Red Rose And The Thorn is een Hammondorgel te beluisteren. Eén van de absolute hoogtepunten wordt gevormd door Not My Home, prachtig gezongen door Eliza, wederom van schitterend mondharmonicaspel voorzien. Een eenzame dobro, Eliza’s zang maar vooral de achtergrondzang van haar zoon Cisco Ryder en Lucy Kaplansky bepalen het melancholische Touchstone. Tot de mooiere nummers op dit album behoort zeker ook World Without End waarin Mike Harwick op gitaar excelleert. Samen met Jens Lysdal schreef ze het slotnummer All Right Here.  Het is prachtig klein gehouden, slechts begeleid op slide, pedal steel en zingende zaag van John Egenes. Het vormt een waardig slot van een prachtig album, dat tot haar betere werk gerekend mag worden.


Theo Volk.

Webpage http://elizagilkyson.com/

Releasedatum 17 maart 2014 Red House Records

Diana Cluck - Boneset

Pas begin vorig jaar ontdekte ik de muziek van Diane Cluck, een vrij onbekende folkzangeres opererend vanuit New York. Het album Oh Vanille/ Ova Nil was mijn eerste kennismaking met haar muziek die meteen een onuitwisbare indruk maakte. Zelden dat dit bij eerste beluistering gebeurt, vooral vanwege haar opvallende zang. De nummers op Oh Vanille/Ova Nil zijn intens en indringend. De begeleiding op het album bestaat slechts uit gitaar. Het album is intussen uitgegroeid tot één van mijn favoriete cd’s. Door Oh Vanille/Ova Nil kreeg Diane Cluck meer bekendheid, het geheel werd gebruikt voor een film en een tv-serie. Haar debuut stamt uit 2000. Het zojuist verschenen album Boneset is haar zevende album.

Boneset is een zware bevalling geworden. Zo intens als op Oh Vanille/Ova Nil is de muziek echter niet geworden. Haar teksten zijn meer beschouwend van aard. Ten opzichte van Oh Vanille/Ova Nil is er wat composities betreft meer afwisseling te bespeuren. Ook is er meer ruimte voor experiment, zowel in zang als instrumentatie. Met opener Maybe a Bird en het daarop volgende Content to Reform vallen meteen het perfecte samenspel tussen gitaar en cello op, bespeelt door Isabel Castellvi.

Binnen het prachtige Draw Me Out vallen vooral piano en cello op. Verrassend is Not Afraid to Be Kind. Niet slechts vanwege het a capella begin, maar ook vanwege de jazzy flugelhorn aan het einde. Why Feel Alone? is één van de meer intensere songs op het album. De drums zijn hier een welkome afwisseling. Ook op het ingetogen Trophies wordt gebruik gemaakt van drums, bespeeld door Anders Griffen. Eén van de hoogtepunten wordt gevormd door Heartloose, voorzien van een schitterende melodie en een excellente cellopartij.

Het beste wordt echter tot het laatst bewaard. Aan Sara klopt werkelijk alles. Een prachtige melodie vergezeld van unieke zang wordt indringend gebracht. Jammer dat het album slechts tweeëntwintig minuten duurt. In dit korte tijdsbestek slaagt Diane Cluck er echter in bijzonder veel indruk te maken. Boneset behoort samen met Oh Vanille/Ova Nil zondermeer tot het beste wat ze gemaakt heeft. Op 4 mei aanstaande zal ze samen met Isabel Castellvi een optreden verzorgen in dB’s te Utrecht. Helaas is dit het enige Nederlandse optreden van de komende Europese toer.


Theo Volk.

Webpage http://dianecluck.info/
Releasedatum 4 maart 2014, eigen beheer.

Claudia Schmidt - New Whirled Order

Onlangs kreeg ik van Eric van Popmagazine Heaven de tip om het nieuwe Claudia Smidt album New Whirled Order te beluisteren, waarvoor nogmaals mijn dank. Tot dat moment had ik nog nooit van deze zangeres uit Michigan gehoord. Dit is enigszins verwonderlijk, daar zij al sinds eind jaren zeventig albums maakt.

Claudia Schmidt begon als folkzangeres, later legde zij zich ook op het jazzgenre toe. Haar kristalheldere stem roept bij mij associaties op met Joni Mitchell, maar vooral met Laura Nyro. Ook bespeelt zij vele instrumenten. Haar fans hebben overigens lang geduld moeten hebben, haar vorige soloalbum dateert uit 2000. In 2012 maakte ze een album met Sally Rogers.

Haar echtscheiding gaf haar bij het tot stand komen van dit album veel stof tot het schrijven. Ook haalde ze inspiratie uit het gebedenboek van de Australiër Michael Leunig: “Er zijn slechts twee gevoelens, liefde en angst”. Tijdens het creatieve scheppingsproces overleed haar moeder, dit leverde inspiratie op voor nog eens twee songs.

 

Gelukkig is het geen droefgeestig album geworden, melancholie en ontroering voeren de boventoon waarbij de teksten regelmatig met de nodige humor zijn doorspekt. Er wordt uitermate vakkundig gemusiceerd. Het album werd bovendien prachtig geproduceerd door  Dean Magraw, Mark Thayer en haar zelf.  Ze wordt o.a. bij gestaan door Dean Magraw (akoestische/ elektrische gitaar), Richard Gates (elektrische bas), Tim Griffin (drums), Chris Haynes (piano, accordeon) en Betsy Doriss (hobo).

Theo Volk.

Webpage http://www.claudiaschmidt.com/
Releasedatum, 4 maart 2014 Red House Records