Buddy Guy : The Blues Don’t Lie

Niet alleen opgewekt, maar ook vitaal ogend kijkt Buddy Guy (86!) in de lens op de hoes van zijn nieuwe album The Blues Don’t Lie. Andermaal werd zijn album geproduceerd door Grammy Award winnende producer/songwriter Tom Hambridge, met wie Guy al heel lang samenwerkt. In zijn meer dan vijftig jaar durende carrière veroverde Guy overigens zelf ook al 8 Grammy’s en talloze andere prijzen.

Op het meer dan een uur durende album heeft Guy wat verrassende gastmuzikanten in petto. Aan het stevige en uitstekende Symptoms of Love werkte Elvis Costello (achtergrondzang) mee. In Follow the Money zingt Guy zelfs een duet met James Taylor, een lied dat onder andere over politiek en hebzucht gaat.

Meer voor de hand liggend is het duet in We Go Back met R&B en gospel zangeres Mavis Staples. De nog oudere blues zanger Bobby Rush (88) zingt mee op What’s Wrong With That. Jason Isbell zingt en speelt elektrisch gitaar op Gunsmoke Blues. De mij onbekende jazz zangeres Wendy Moten is te horen op House Party.

Veel van het vertolkte materiaal is van de hand van producer Tom Hambridge en Richard Fleming. Verder onder andere BB King’s Sweet Thing en enigszins verrassend, I’ve Got a Feeling van The Beatles. Ondanks zijn gevorderde leeftijd zit er nog maar weinig slijtage op zijn zang. Het meer dan een uur durende en geïnspireerd klinkende The Blues Don’t Lie is voorbij eer je er erg in hebt.  

Theo Volk

Releasedatum : 30 september 2022

Website : https://www.buddyguy.net/ 

Pixies : Doggerel

 

De meest voor de hand liggende persoon om Doggerel te bespreken ben ik niet. Waarschijnlijk het gevolg van een generatiekloof en veranderende muzikale voorkeuren. Begin jaren zeventig groeide ik onder andere op met art-, prog- en hardrock. Vervolgens werd met grote interesse de New Wave gevolgd.

Hierna verwaterde mijn interesse in rock allengs. Aan de grunge periode hield ik toen alleen het album MTV Unplugged in New York van Nirvana over. Uiteraard kende ik Pixies van naam, maar had voorheen nog nooit een noot van hun muziek gehoord. Als ik vijf sterren recensies op AllMusic mag geloven waren de eerste twee albums Surfer Rosa en Doolittle klassiekers. 24 gebruikers op AllMusic waarderen Doggerel tot nu toe met anderhalve ster gemiddeld, volgens mij ten onrechte.

Het is een album geworden met slim in elkaar zittende en aanstekelijke liedjes geworden. Dat bewijst het viertal uit Boston onder leiding van Frank Black meteen in de uistekende opener Nomatterday overduidelijk, waarvan het refrein meteen in je geheugen gegrift staat. Toch krijg ik het idee  dat de band wat gezapiger or meer main stream geworden is in de loop der tijd. Dat maak ik tenminste op uit een regel in Vault of Heaven ; “I ended up in a kind of Dire Straits, but that’s okay.”.

Dat ik met die conclusie volgens mij wel juist zit, blijkt uit de recensie van Eric Walbeek op MusicMeter. Hij schrijft onder andere “De gruizige randjes zijn er wat vanaf, het is best keurige alto-rock geworden, maar heel erg vind ik het niet.”. In zijn eindconclusie kan ik mij volledig vinden; “ Met Doggerel heb je een alleraardigst album in handen. Niets meer en niets minder. “.  

Theo Volk

Releasedatum : 30 september 2022 BMG

Website : https://www.pixiesmusic.com/

Lily Arbor : Lily Arbor

 

Lily Arbor is een Zweeds folkduo, opgericht in 2017 door goede vriendinnen Felicia Darhult Störby en Lovisa Nilsson. Het duo ontmoette elkaar op de middelbare school en kregen al snel een band. Na de middelbare school gingen ze hun eigen weg, de wereld rondreizen. Na twee jaar uit elkaar geweest te zijn begonnen ze samen muziek te schrijven onder de naam Lily Arbor.

De hereniging van het duo bleek meteen vruchtbaar en de in eigen beheer geproduceerde debuut-EP Longing for the Sun werd uitgebracht in 2019, gevolgd door de single Where are You Going. Begin 2020 kwam de de tweede EP Better Minds uit, ook deze zelf geproduceerd. Deze snelle golf van creativiteit in combinatie met een natuurlijke aanleg voor songschrijven leidde tot de nodige lof in de Zweedse media.

Het liet het duo ook toeren door zowel Zweden als door de rest van de wereld, openend voor acts als Israel Nash, Cordovas, Sarah Shook & the Disarmers en Joshua Radin. Ze hadden grote plannen voor het jaar 2020 en zouden in Europa gaan spelen, maar alles was geannuleerd. Ze besloten in plaats daarvan hun titelloze debuutalbum Lily Arbor op te nemen en brachten de single Be Mine uit in februari van dit jaar, gevolgd door Say Something in april.

Met hun kristalheldere harmonieën weten ze snel te overtuigen. Hun liedjes hebben diep persoonlijke teksten, zonder façades, die zowel oprecht als kwetsbaar bij de luisteraar overkomen.    

Theo Volk

Releasedatum : 23 september 2022 Rootsy/V2 BeNeLux

Website : https://www.facebook.com/Lilyarbormusic/

Courtney Marie Andrews : Loose Future

 

Twee keer moest ik kijken om te zien of het daadwerkelijk Andrews was in de video van Satellite, de eerste single van haar nieuwste album Loose Future. Verdwenen is het meisjesachtige kapsel van lang haar en de pony net boven haar ogen. Tegenwoordig oogt ze als een moderne, zelfbewuste vrouw met haar half lang haar en modieuzere kleding.

Niet alleen haar nieuwe uiterlijk en kleding waren even wennen. Satellite laat een nieuw geluid horen, minder haar traditionelere Americana sound, maar luchtig gitaarspel en vocalen worden hier begeleid door dromerige synthesizers. Het nummer is geen uitzondering, ook de andere vrijgegeven singles These Are the Good Old Days en titeltrack Loose Future geven aan dat ze een nieuw pad is ingeslagen.

Andrews produceerde het album samen met Sam Evian (Big Thief, Cassandra Jenkins, Anna Burch) en nam het album op in Evians Flying Cloud Recordings studio in de Catskill Mountains. Andrews benaderde het album aanvankelijk door elke dag een liedje te schrijven. Ze voelde “de geluiden van de zomer” door haar schrijven stromen, en geleidelijk aan verzamelde ze een album aan materiaal doordrenkt van een gevoel van romantiek, mogelijkheden en vrijheid.

In een strandhuisje aan de kust van Cape Cod vond Courtney Marie Andrews haar eigenliefde en haar stem. Elke ochtend liep ze lange stukken rond de paden van een eiland en mediteerde over haar leven, oude herinneringen en patronen doorbladerend als in een tweedehands boekenwinkel. Die zomer van introspectie leidde haar naar een vreugdevol gevoel van begin tot eind. Toen ze de liefde voor zichzelf binnenliet, liet ze ook de liefde van buiten toe - het zomergevoel, de wuivende cipressen, de volle maan en de mogelijkheid van gezonde liefde.

Deze fase kwam echter vlak na een van haar donkerste fases, waarin alleen zijn met jezelf het meest angstaanjagende was wat je kon doen. Na meer dan een decennium onderweg te zijn geweest, had de in Phoenix geboren songwriter, dichteres en schilderes (de hoes is van haar hand) eindelijk de ruimte om alle hoogte- en dieptepunten van een leven vol constanten te verwerken.

Chris Bear (Grizzly Bear) op drums en Josh Kaufman (Bonnie Light Horseman) op meerdere instrumenten zijn ook te horen op het album. Op dezelfde dag als Loose Future zal trouwens Bonny Light Horseman hun tweede album Rolling Golden Holy uitbrengen. Overigens zingt Andrews beter dan ooit.

Na het break up album Old Flowers wordt op een wat luchtigere manier de liefde bezongen. Maar het zou Andrews niet zijn als er geen vleugje liefdesverdriet aanwezig zou zijn.  Loose Future kan zich meten met de tijdloze albums Honest Life en Old Flowers. Leve Courtney Marie Andrews 2.0!

Theo Volk                                                                                                                                       

Releasedatum : 7 oktober 2022 Fat Possum

 

Courtney Marie Andrews live:

12-03 BRUSSEL : Le Botanique

13-03 AMSTERDAM : Tolhuistuin

Replay : Neil Young : Time Fades Away

 

Hoe je ook wendt of keert, Times Fades Away blijft één van Neil’s topplaten. Na Everybody Knows, After the Goldrush en Harvest was de pers wellicht verminderd enthousiast, maar als 14-jarige puber in het Hoge Noorden zong ik de teksten van Ome Nelis integraal mee, en nog steeds. Het is muziek uit een periode waar mijn hart naar uit gaat. Niet dat muziek in algemene zin sindsdien minder werd, maar mijn beleving is zeer zeker veranderd. Neil heeft schitterende songs geschreven, waarbij (voor mij) vooral de beginperiode tot 1975 telt. Halverwege Zuma begon mijn interesse in Neil Young te slinken. Time Fades Away was en is een plaat met persoonlijke teksten. Een vergrijsde vinylversie riep al eerder voor vervanging, maar om, voor mij, onduidelijke redenen is een CD uitgave er nooit eerder van gekomen. Nu eindelijk iets officieels verschijnt kan ik de piraatversie van dit album wegmikken. Neil is onnavolgbaar gebleven door de jaren. Het maakt hem de man die hij is en dat heeft geresulteerd in diverse tijdloze songs. Ook de onopgesmukte versie waarin deze cd nu verschijnt, met zijn schitterende hoes, spreekt mij enorm aan. Slechts een eenvoudige slipcase met inlegvel. 

Grappig hoe de herinnering werkt, en hoe aansprekend ik zijn teksten toen ervoer, en eerlijk gezegd eigenlijk nog steeds vindt. Alsof de zanger zich rechtstreeks tot mij richtte. Yonder Stands the Sinner uit volle borst en ingetogen bij Love in Mind. Of wat te denken van Don’t Be Denied waarin Neil herinneringen ophaalt aan het begin van The Buffalo Springfield. Of het album nu volledig live is kan ik niet zeggen, maar de rechtstreeks aanpak van dit album vind ik geweldig. Voor de jongere garde, die mogelijk dit album niet kent. Vandaag nog naar de winkel rennen, want dit is goud van Neil. Jaren geleden dat deze artiest mij zo geplezierd heeft. Wanneer hij een jaar had gewacht hadden we een 50-jarig jubileum te pakken.

Rein van den Berg

Releasedatum : 15 oktober 1973 Reprise Records

Website : https://neilyoung.warnerrecords.com/

Tamino : Sahar

 

Uiteraard besteedde België watcher Willem Jongeneelen in Oor terecht al aandacht aan het tweede album Sahar van Tamino. Deze singer-songwriter behoort immers tot de grootste muzikale talenten dat België rijk is.  Een artiest die al snel succes had, dankzij zijn voortreffelijk debuut EP Tamino.

Een EP die ook op mij indruk maakte, vooral door zijn op Jeff Buckley gelijkende meeslepende zang. Door dit succes stopte Tamino met zijn studie aan het Amsterdamse conservatorium. Van dat conservatorium kende hij trouwens een van Nederlands grootste muzikale talenten, Pitou, met wie hij in die tijd soms samenwerkte.

De afgelopen jaren leerde Tamino van een vluchteling de oud spelen, een snaarinstrument wat nu een belangrijke rol heeft gekregen op Sahar. Sahar betekent letterlijk net voor zonsondergang, maar volgens Tamino is het ook gewoon een mooie meisjesnaam. Taminos eigen voornaam is trouwens de naam van een prins uit Die Zauberflöte van Mozart.

Op het nieuwe album wil hij laten horen hoe de wereld er vlak voor zonsopgang vanuit zijn Antwerpse kamer in zijn gedachten uitziet. Het is dan ook een behoorlijk ingetogen, maar ook bijzonder fraai werkstuk geworden. Op Sunflower zingt hij een duet met Angèle.  Voor een uitgebreidere recensie, lees de recensie van Willem Jongeneelen in Oor.

Theo Volk

Releasedatum : 23 september 2022 Communion

Website : https://www.taminomusic.com/

 

Tamino live:

02-12 AMSTERDAM : Paradiso

03-12 AMSTERDAM : Paradiso

05-12 BRUSSEL : Koninklijk Circus

06-12 BRUSSEL : Koninklijk Circus

07-12 BRUSSEL : Koninklijk Circus

Tuinconcert Erwin Nyhoff 25 september 2022

 

Wat in het vat zit verzuurt niet. Oorspronkelijk stond het optreden van Erwin Nyhoff gepland voor november vorig jaar. Helaas was als wel vaker de afgelopen twee jaar Corona de spelbreker. Erwin is een gepokt en gemazelde muzikant geboren in Hessum, die al een muziekcarrière heeft van drie decennia en donderdag Abraham zal zien. Een carrière van vallen en weer opstaan. De eerste helft van de jaren negentig bracht Erwin met zijn band The Prodigal Sons de albums Wine of Life en In the Eye of a Stranger uit op het helaas ter ziele gegane label Munich. Aan het begin van het nieuwe millennium zou daar ook nog Erwins soloalbum Take Your Time verschijnen.

Door het toch nog aangename weer kon het optreden van Erwin plaatsvinden in de tuin van de zoals altijd gastvrije Margot en John. Erwin opende met Misty Rain een Prodigal Sons nummer stammend uit de tijd dat hij met zijn band het podium van Pinkpop onveilig maakte. Helaas kwam hierna de klad in Erwins carrière. Op internet is hier eventueel een mooie documentaire van RTV Oost over deze periode te zien. Na lang dralen besloot hij zo’n tien jaar geleden mede dankzij zijn enthousiaste kinderen mee te gaan doen aan The Voice en haalde tot zijn eigen grote verbazing de finale. Uit die tijd stamt het zelf geschreven Bigger Plan.

Hierna begon een grote trits met odes aan helden. Yesterday van The Beatles, A Hunderd and Ten in the Shade uit de latere solocarrière van John Fogerty. Op vroege leeftijd leerde Erwin al de muziek van The King kennen en bracht van hem mooie vertolkingen van In the Ghetto, My Boy en That’s  All Right Mama. Op latere leeftijd leerde hij de muziek van Harry Muskee waarderen. Met Cuby + Blizzards speelde Muskee een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Nederlandse populaire muziek. Helaas kreeg hij pas op het laatst van zijn leven de erkenning, met het met goud bekroonde, door Daniël Lohues fantastisch geproduceerde album Cats Lost. Erwin eert Muskee met Low Country Blues van dat album en het bekendste nummer van Cuby + Blizzards, Window of My Eyes.

Voor de hand liggend zijn de vertolkingen van Thunder Road en The River van The Boss, een net zo’n expressieve zanger als Erwin. Hierna speelt Erwin nog een eigen nummer, You Still Think. Ontroerend en treurig is het verhaal wat Erwin hierna vertelt over goede vriendin Lisa, die helaas dit jaar overleed. Zij deed in de florerende jaren van Erwin de merchandise en voor haar speelde hij af en toe het schitterende, maar droevige Sad Lisa van Cat Stevens van diens klassieker Tea for the Tillerman. Een album dat trouwens boordevol andere hits staat als Where Do the Children Play, Hard Headed Woman en Wild World. Erwin zong Sad Lisa ook op haar begrafenis.

Hierna gaat Erwin echt helemaal los. Even leek het er trouwens op dat de regen de boel zou gaan verstieren, maar Erwin bezweerde dat met een fraaie vertolking van de CCR klassieker Who’ll Stop the Rain. Hierdoor werd de neerslag letterlijk beperkt tot twee druppels en was zelfs af en toe de zon nog te zien. Erwin blijkt echt een rasentertainer, die in het schitterende You’ve Got to Hide Your Love Away van The Beatles het aanwezige publiek uitbundig mee laat doen. Iemand die zijn hele ziel en zaligheid in zijn vertolkingen stopt.

Heel fijn vond ik persoonlijk dat hij het prachtige Stones nummer Ruby Tuesday bracht, een song welke ik een paar decennia geleden voor het laatst hoorde. De aanstekelijke Beatles klassieker Can’t Buy Me Love verhoogde de goede stemming nog meer. Van Morrisons Brown Eyed Girl is hem duidelijk op het lijf geschreven. Hierna wordt de finale ingezet met de CCR klassieker Proud Mary en Chuck Berrys Roll Over Beethoven. Gevolgd door de uitstekende toegiften, de Doors klassieker Riders on the Storm en Stones klassieker Satisfaction. Erwin speelde ruim anderhalf uur heel gedreven zonder pauze. Normaal gesproken zijn bij huiskamerconcerten cd’s te koop, helaas in dit geval niet. Het blijkt jammer genoeg niet rendabel te zijn voor Erwin om zelf cd’s te laten persen. Ik vermoed door de enthousiaste reacties achteraf, dat het niet voor het laatst is dat Erwin te gast zal zijn in de gastvrije huiskamer van Margot en John.

Het volgende huiskamerconcert is trouwens al gepland, op 5 november zal singer-songwriter Maurice van Hoek te gast zijn. Iemand die ook meewerkt aan andermans albums, zo is hij is te horen op het geweldige debuutalbum Keep It Simple van Boaz Roelevink, wat twee weken terug verscheen. De dag erna zal ook Erwin terug zijn in Etten-Leur met Erwin Java Travel Party, die dan nummers van Cuby + Blizzards zullen spelen. Verder zullen die dag in Studio 76 Julian Sas, Flavium en Veldman te zien zijn.      

Theo Volk

Lambchop : The Bible

 

De eigenzinnige band Lambchop onder aanvoering van frontman Kurt Wagner wordt gerekend tot americana, maar met invloeden uit onder andere post-rock en lounge is hun vaak subtiele muziek moeilijk te classificeren.

 Op hun nieuwste album The Bible zijn de invloeden weer talrijk. De voorgaande paar platen bevielen me overigens minder door het gebruik van de auto-tune, gelukkig stoor ik me deze keer beduidend minder aan.

Een van de sleutelsongs op het album is de eerste single Police Dog Blues. “Tijdens de onrust rond het gruwelijke onrecht in Minneapolis in 2020, luisterde ik opnieuw naar een nummer van Arthur Blake (aka Blind Blake), Police Dog Blues. Oorspronkelijk werd het opgenomen in 1929, het jaar waarin mijn vader werd geboren, en het schijnt dat John Peel het speelde in zijn show op 11 september 1968. Het was muzikaal bedrieglijk vrolijk en niet wat ik me herinnerde. Toen herinnerde ik me dat een politiehond een herder is.", aldus Wagner.

Over de titel van het album gesproken, zegt Wagner: "I had this idea that—I’m not a religious person but I do believe that there’s a spirituality to a lot of people and they’re not religious. You don’t have to be religious to be a spiritual person, right? You just don’t have to, there should be an acceptance, or a way of recognizing spirituality without it being overtly religious.".  

De opnames vonden in de zomer van 2021 in Minneapolis plaats, in een ontmantelde verffabriek, dat een oefenruimte was geworden. Hij vertrouwde zichzelf volledig toe aan pianist Andrew Broder en zijn productiepartner Ryan Olson, die beiden meeschreven aan de composities. "Ryan and Andrew, they’re like two sides of my personality,", zegt Wagner. "And if you put them together as a team, they represent me".

Dit zou de eerste keer worden dat Wagner iemand anders - om nog maar te zwijgen van iemand anders zonder enige connectie met Nashville - een Lambchop-plaat liet produceren. Het resultaat is dat The Bible de meest onvoorspelbare plaat uit het oeuvre is geworden. Overigens is mijn hoes anders dan de hier afgebeelde hoes.

Theo Volk

Releasedatum : 30 september 2022 City Slang

Website : https://www.lambchop.net/

Oscar Jerome : Spoon

 

Vooraf zei me zijn naam helemaal niets. Helaas had ik de bijzondere lovende recensies van Dick  Hovenga van Written in Music over zijn EP’s Oscar Jerome en Where Are Your Branches en zijn debuutalbum Breathe Deep allemaal gemist.

Na beluistering van zijn tweede album Spoon kan ik mij het enthousiasme van Dick Hovenga heel goed voorstellen. De aan het conservatorium van Londen afgestudeerde gitarist/componist/zanger maakt een atmosferische, avontuurlijke en inventieve mix van hedendaagse soul, R&B en jazz. In zijn muziek klinken vooral  invloeden door van Gil Scott-Heron, George Benson en Jay Dilla.

Hij wordt in de Londense soul en jazz scene gezien als een van de rijzende sterren. Zo werd hij bijvoorbeeld opgenomen door The Guardian in hun One to Watch lijst. Hij schijnt in Nederland ook al de nodige fans te hebben, want in 2019 nam hij hier het livealbum Live in Amsterdam op.

Over het algemeen heb ik weinig tot niets met muziek waarin hedendaagse R&B invloeden doorklinken, maar Spoon gaat erin als gesneden koek. Gisteren verscheen het album al digitaal, fysiek op cd en vinyl op zijn eigen label vlak na de afronding van zijn tournee.

Theo Volk

Fysieke releasedatum : 9 december 2022 Jeromeo

Website : https://www.oscarjerome.com/

 

Oscar Jerome live :

06-12 AMSTERDAM : Bitterzoet

07-12 ROTTERDAM : Bird

Geoff Muldaur : His Last Letter

Ik was bekend met de naam Geoff Muldaur, maar eerlijkheidshalve, ik had nog geen muziek van hem in de kast had staan. Ergens was de match met zijn muziek nooit tot stand gekomen. Via het wekelijkse Canadese radioprogramma Better Days raakte ik uitermate nieuwsgiering naar zijn laatste project die de titel kreeg; His Last Letter, en de daarbij horende subtitel: The Amsterdam Project. Wanneer er een Nederlandse component bij betrokken is, zou je verwachten dat het album hier ook lokaal verkrijgbaar zou zijn. Dat was aanvankelijk niet het geval. Het opvallende van dit album, dat uit twee schijfjes bestaat, is de link tussen de door Muldaur gekozen nummers en de overwegend klassieke uitvoering daarvan. Klassiek vanwege de klassiek geschoolde uitvoeringen van Nederlandse musici. Ook vocaal wordt die lijn op prachtige wijze uitgevoerd door de sopraan Lady Claron McFadden. Een welkome afwisseling met de overige gezongen nummers, die Geoff zelf voor zijn rekening nam. Klassieke muziek heeft doorgaans niet mijn voorkeur, (ik ben er gematigd in thuis) maar gezien het gekozen repertoire op His Last Letter werkt dit wonderwel.

Een muzikale reis door de tijd. Nummers van J.B. Lenoir, Duke Ellington, Jelly Roll Morton, en wat al niet meer, uitgevoerd door dit illustere gezelschap. Veelal klassiek getint maar ook Jazzy in Gee Baby, Ain’t I Good to You, origineel van McKinney’s Cotton Pickers, of Country getint in Prairie Lullaby. Eigen nummers van Geoff ontbreken evenmin. Gedichten van Tennessee Williams zijn van muziek voorzien door Geoff Muldaur. Over zijn geheel genomen kun je concluderen dat dit project liefdevol tot stand is gekomen. Een eindeloze uitvoering van Come All You Fair and Tender Ladies om van te smullen, echter daartoe beperkt Geoff’s muzikale reis zich niet. Het geheel wordt middels het tachtigpagina tellende boekje gecompleteerd waarin Geoff zijn relatie met de desbetreffende nummers schetst. De door hem verschafte achtergrond voegt extra toe aan de beleving van de muziek. Octet in Three Moments verhaalt van de USS Oneida. In 1870 werd dit schip in de mist geramd door een van koers geraakte Brits Stoomschip voor de kust van Yedo (Tokyo) Des temeer wanneer je leest dat Geoff overgrootvader mee ten onder ging. In een kist met familiedocumenten zat een brief aan zijn vrouw in New Jersey. Vandaar de titel van dit album, His Last letter.  Een mooi persoonlijk document voorzien van een fijnzinnige muzikale omlijsting. (Eveneens mogelijk als vinyl)

Rein van den Berg

Releasedatum : 15 juli 2022 Moon River Music

Website : https://www.geoffmuldaur.com/

Jackie Oates : Gracious Wings

 

Al een kleine twee decennia duurt de carrière van de Britse folkzangeres Jackie Oates. Van haar voorgaande zeven albums recenseerde ik het fraaie The Spyglass & The Herringbone uit 2013. Een album dat uitstekend  mede geproduceerd werd door haar broer Jim Moray.

De titel van haar nieuwe album Gracious Wings verwijst naar een toevallig gesprek dat Jackie had met een vriend, over de aard van muziek en liedjes en song schrijven. Door het vertellen van een waar gebeurd verhaal kan de verteller toegang krijgen tot een andere wereld waarin hij wordt ontlast door zijn verleden.

Opener When I Was a Fair Maid is een traditional, wat ze leerde kennen in de versie van zangeres Margaret Jeffrey op het album Voice of the People uit 1956. Robin Tells of Winter schreef ze tijdens de lange winter lockdown van 2021, toen we allemaal verlangden naar tekenen van de zomer en een einde aan het eeuwigdurende ‘frozen in time’-gevoel dat zo lang had rondgehangen. Jackie werd geïnspireerd door het gedicht van Ruth Tongue “The Broom Squire's Bird Song” om na te denken over tuinvogels en hun gewoontes.

 Het instrumentale titelnummer Gracious Wings is een klein morris-deuntje dat Jackie schreef, geïnspireerd door een virtuele morris solo jig-wedstrijd op Zoom, op een zaterdagmiddag in lockdown. De traditional Tammy Toddles maakte Jackie zich eigen dankzij de versie van Lizzie Higgins.

La Llorona heeft niets van doen met het gelijknamige album van de betreurde Lhasa, maar is een song welke ze samen schreef met Megan Henwood. In 2018 waren Megan en Jackie de muzikale begeleiding van een briljante comedyshow voor één vrouw, “Hollering Woman Creek”, geschreven en uitgevoerd door hun vriendin Amy Mason, waarin Amy de thema's verkende van een eerste zwangerschap, het stoppen met antidepressiva en rondreizen  door Texas! Ze schreven dit nummer mee als hoofdthema.

The Ship in Distress is een traditional. Jackie kwam dit nummer voor het eerst tegen met Kathryn Roberts tijdens het onderzoeken van materiaal voor een project over Cecil Sharp. Er wordt gezegd dat het is verzameld door James Bishop of Priddy, Somerset. Volgens wijlen Lou Killen is het onderwerp geïnspireerd op een 16e-eeuwse Portugese ballade die naar Frankrijk reisde en La Corte Paille (The Short Straw) werd. On and On van The Longpigs coverde ze omdat het een van haar favoriete bands van de jaren negentig is.

John Spiers en Jackie vonden Iruten Ari Nuzu (I Am Making Wool) tijdens het zoeken naar kantwerkliedjes op een middag. Dit is een lied in de Baskische taal voor het spinnen van wol om kousen van te maken. Het werd oorspronkelijk verzameld in Californië in 1940. Omdat ze moeite hadden om iets zinvols te maken van de vertaalde teksten, besloten ze om het bij het zingen in de Baskische taal te houden.

Roobarb & Custard is een instrumentale compositie. Roobarb - genoemd naar het stripfiguur uit de jaren 70 - is geschreven door James O'Grady. De eerste helft van de melodie werd een veel gehoord fragment tijdens soundchecks voor de band Sin é in de late jaren 90, en Mike Cosgrave haalde hem over om een tweede helft van de melodie te schrijven terwijl hij in zijn huis in Devon verbleef voor een bandrepetitie.

Looking for My Own Lone Ranger werd geschreven door Charlie Dore & Ricky Ross (Deacon Blue). De traditional Lament to the Moon heeft ze opgepikt van Kath Parry uit Sidmouth, zangeres van zoveel mooie nummers. De tekst van deze versie van het lied komt voor in Alfred Williams' “Folk Songs of the Upper Thames”(1923) en zou zijn verzameld in Gloucestershire, met de melodie gecomponeerd door J.W. Turner in 1847.

Bijzonder fraai is afsluiter Time Time Time, een cover van Tom Waits Time, afkomstig van diens klassieker Rain Dogs. Charlie Dore bracht dit nummer voor het eerst onder haar aandacht toen ze een (wat later bleek) eenmalig concert samenstelden onder het mom “The Ladies Of Nettlebed” met naast haarzelf, Megan Henwood, Charlie Dore en wijlen, en zeer gemist, Rowan Godel.

Gracious Wings bewijst andermaal dat Jackie Oates tot de absolute top van de Britse folk behoort.

Theo Volk

Releasedatum : 2 september 2022 Independent

Website : https://www.jackieoates.co.uk/

Eljuri : Reflexión

 

Singer-songwriter en producer Cecilia Villar Eljuri werd geboren in Guayaquil (Ecuador), maar woont al sinds haar kinderjaren in New York. Zij is een dochter van Libanese en Spaanse ouders. Het in aanraking komen met die verschillende culturen beïnvloedde heel erg haar muzikale ontwikkeling. Eljuri is al meer dan twee decennia beroepsmuzikant en producer.

Reflexión is intussen haar vijfde, door haarzelf voortreffelijk geproduceerde soloalbum. In haar veelal in het Spaans (soms Engels) gezongen songs draagt ze veelal een sociale boodschap uit. Muzikaal gezien schuwt ze geenszins het experiment. Haar muziek is een unieke mix van rock, Latin, reggae, funk, dance en muziek uit het Midden Oosten vooral leunend op stevige gitaar grooves. Eljuri is een uitstekende en avontuurlijke gitariste.

De laatste vijftien jaar toerde ze vooral in Amerika, Mexico, Canada en Columbia. Van 7 tot 13 februari zal Eljuri het uitstekende Reflexión in Nederland komen voorstellen, hierbij zal in ieder geval het Patronaat in Haarlem worden aangedaan.

Theo Volk

Releasedatum : 30 september 2022 Manovill Records

Website : https://www.eljurimusic.com/

Ralph de Jongh : Miko

 

In mijn vorige recensie had ik het over de snelheid waarmee Rob Heron & The Tea Pad Orchestra werkt. Dat geldt zeker ook voor Ralph de Jongh. Het dubbelalbum Miko werd slechts op een dag, afgelopen 7 september, in On The Farm Studio's in Woudenberg samen met de virtuoze Duitse violist Miko Mikulicz opgenomen. 

De moeder van Mikulicz had graag gezien dat hij een klassiek violist zou worden, maar op zijn vijftiende raakte hij in de ban van de muziek van Pink Floyd. De psychedelische muziek van die band is tot op de dag van vandaag een inspiratiebron. Mikulicz is vooral bekend van de band Panama Red, waarin hij al ruim twintig jaar speelt. 

Wie Ralph volgt kent uiteraard het schitterende dubbelalbum Breath of Live wat hij vijf jaar geleden maakte met violiste Ewa Pepper, met wie hij geweldige chemie heeft. Dat geldt ook voor de samenwerking met Mikulicz. De twee halen tijdens de ruim tweeënhalf uur het beste in elkaar naar boven. Bovendien ontbreekt het spelplezier niet, zoals duidelijk te horen is aan het einde van Hear the Water Running. 

Mikulicz blijkt een echte geluidsmagiër, luister maar eens naar de prachtige ijle klanken in As the Mist Clears en Dreamers in This Night. Miko is een intrigerende luistertrip en een absolute aanrader, die meestal ergens tussen folk en blues zweeft. Het album is reeds te beluisteren op Spotify, maar zal over ongeveer drie weken ook als dubbelcd in een mooie digipack oplage van slechts honderd stuks verschijnen.

Theo Volk

Fysieke releasedatum : oktober 2022

Website : https://ralphdejongh.com/

Rob Heron & The Tea Pad Orchestra : The Party’s Over

 

Drie jaar terug verscheen het vierde album Soul of My City van Rob Heron & The Tea Pad Orchestra gelukkig op tijd om hierna door Nederland en België te kunnen toeren voor de Coronapandemie. Dat album was net zo eclectisch als de muzieksmaak van frontman Rob Heron, een obsessief vinylverzamelaar. Ondanks dat de albums van de band in eigen beheer worden uitgebracht blijft hun populariteit gestaag stijgen.

Die bekendheid zal na het wederom eclectische The Party’s Over nog veel groter gaan worden. Rob Heron & The Tea Pad Orchestra is band die heel snel werkt. Rob Heron schreef de liedjes, op de cover van Paul Webers Trouble Is na, tussen januari en mei dit jaar. Er werd slechts een middag gerepeteerd en daarna in drie dagen opgenomen.

De eerste single werd reeds vrijgegeven, het opzwepende R&B nummer She Hypnotized Me. Er komt weer van alles voorbij, Western swing, blues, country, rock & roll en soul. Nieuw is dat er meer koper is te horen, zoals in The Doctor Told Me, waarin invloeden uit New Orleans te horen zijn. In My Salad Days jodelt Heron en krijgt Call to Mother’s  Arms zelfs een vleugje Ierse folk mee. Mijn favoriet in deze muzikale gumbo is het aanstekelijke en swingende Snip Snap Snout, waarbij stilzitten onmogelijk is.

Half juli was de band nog te zien op Zwarte Cross, hopelijk komen ze snel te terug. Overigens had ik The Party’s Is On een betere titel gevonden, want The Party’s Over is een album wat het zeer goed zal doen op feestjes.

Theo Volk

Releasedatum : 30 september 2022 Independent

Website : https://teapadorchestra.co.uk

Steve French : Dogs

 

De Amsterdamse indierockband Steve French bestaat uit frontman Cees Paris (zang, gitaar), Kilian Kayser (drums), Ruben van Weegberg (bas) en Abel Tuinstra (toetsen, trombone en gitaar).  Sinds 2017 brachten ze twee EP’s en het opruiende debuutalbum Lightning Tiger Running uit. Het tweede album Dogs is beduidend speelser en dromeriger geworden dan de voorganger. Het album opent met het melancholische Absolute Beginnings. Soms is de muziek ook donker (European Heaven). Over het algemeen is het album vrij ingetogen, Solid Days is echter razende noise punk. Het experiment wordt opgezocht in Fruit Machines, waarin pop, noise en kraut op knappe wijze wordt gecombineerd. Het fraaie Letters From Mom is deels geïnspireerd op het album Eureka van Jim O’ Rourke. Het album werd overigens niet zoals gebruikelijk in SSE Noord opgenomen, maar grotendeels in Snackbar Diemen door Casper van der Lans. Dogs is een album geworden met een meer uitgediept geluid dan de voorganger.

Theo Volk

Releasedatum : 23 september 2022 Excelsior Recordings

Website : https://www.facebook.com/SteveFrenchbay/

 

Steve French live :

07-10 AMSTERDAM : Markt Centraal albumrelease

Ben Reel : Lock In + Live

 

Het nieuwste album Lock In + Live van de Ierse singer-songwriter Ben Reel werd gedurende de lockdown opgenomen. Kant A van het 75 minuten durende album werd live opgenomen in het Iontas theatre Castleblayney, de stad waar Bens vrouw Julieanne vandaan komt. Ook de drie afsluiters werd live opgenomen tijdens Facebook live streams. Hieronder een bijzonder fraaie cover van Oh Sister van Bob Dylans album Desire, hier gezongen samen met vrouwlief Julieanne en Drive All Night van Bruce Springsteens album The River. Dat Ben The Boss covert ligt voor de hand, beiden zijn vaak uitzonderlijk gedreven zangers.

Maar Ben kan ook soulvol of relaxed klinken, zoals in het heerlijke reggaenummer U People. Ook bevat het album een viertal nummers, die eerder al op single verschenen. Isolation Blues is een tongue in cheek terugblik op de laatste twee jaar tijdens Corona. Op 2020 Vision speelt Ben alle instrumenten zelf.

Een felle protestsong is Tear it Down gericht tegen de Britse Tory partij die zich niet echt bekommerde om de gevolgen van Brexit die had kunnen leiden tot een harde grens op het eiland Ierland en het goede vrijdag akkoord in gevaar bracht. Het nummer werd opgenomen Nashville, onder andere Will Kimbrough speelt erop mee. When I Was a Boy haalde in 2013 net niet het album Darkness & the Light en is hier in een herbewerkte versie te horen.

Het album is opgedragen aan de Noord-Ierse songschrijverTony McLoughlin, met wie Ben het nummer U Look to Me schreef. Vooral in de live songs klinkt Ben bijzonder gedreven en geïnspireerd. Lock In + Live kan gezien worden als een uitstekende promotie van zijn komende achttien concerten in Nederland en nog eentje in België.

Theo Volk

Releasedatum :  15 september 2022 Independent

Website : https://benreel.com/

 

Ben Reel live :

13-10 HAARLEM : Café Stiels (band)

14-10 SILVOLDE : ’t Molentje (band)

15-10 BREDEVOORT : Stadbrouwerij de Borghman (band)

03-11 SNEEK : Lewinski (met Hans Heidt)

04-11 HEEMSTEDE : Proeflokaal De Groene Druif (Met Ronald de Jong)

05-11 ASSENDELFT : Tapperij De Verwachting (met The Haarlem Boys)

06-11 HAARLEM : Taverne De Waag (met The Haarlem Boys)

07-11 AMSTERDAM : Zaal 100 (solo)

09-11 ROTTERDAM : Jazzcafé Dizzy (solo)

11-11 WARMENHUIZEN : Huiskamerconcert (met Hans Heidt & Glenn Schwarzer)

12-11 HAARLEM : Louisiana (solo)

13-11WARMENHUIZEN : Bolletjescafé de Klok (met The Haarlem Boys)

14-11 AMSTERDAM : Café ’t Monumentje (solo)

15-11 HAARLEM : Café Stiels (solo)

16-11 GEEL (B) : Café De Sport (solo)

17-11 GEMERT : DE Bunker (solo)

18-11 NIJMEGEN : Tierney’s Iirsh Pub & Restaurant (solo)

19-11 HAARLEM : Dutch Beer Bar (solo)

20-11 EDAM : De Harmonie (solo)   

Native Harrow : Old Kind of Magic

 

Het vijfde album Old Kind of Magic van het duo Native Harrow opent met veldopnames gemaakt aan de kust bij Brighton, Engeland. Aan het begin van 2021 verhuisden  Stephen Harms en Devin Tuel vanaf het platteland in Pennsylvania  naar Brighton aan de Engelse kust.

Bij een nieuwe omgeving horen natuurlijk nieuwe ontmoetingen, indrukken en invloeden. Die werden opgedaan door wandelingen door de heuvels van Albion, tot aan het bezoeken van dansgelegenheden in Londen en de nodige bezienswaardigheden. Maar ze besteden ook hun tijd aan het inrichten van hun huis, het herontdekken van de liefde, het loslaten van verloren dingen, het maken van een spirituele reis. Kortom Old Kind of Magic is een album vol levenslessen geworden.

Genoeg inspiratie voor een nieuw album met tien nieuwe songs. Het is hun meest ambitieuze en gevarieerde album tot nu toe geworden. Het opnemen en schrijven nam meer dan een jaar in beslag. Toen het schrijven en opnemen van het album ten einde liep, verhuisde het paar permanent naar het landelijke Sussex.

Ze schakelden toen Alex Hall in (hun medewerker op Happier Now uit 2019 en Closeness van 2020) om zijn kenmerkende drums en percussie toe te voegen, evenals een pianopartij op Used to Be Free. Joe Harvey-Whyte heeft  pedal steel bijdrages geleverd  aan Heart of Love en I Remember en violiste Georgina Leach is te horen op As It Goes en Long Long Road.

Uiteraard zijn er weer invloeden uit de folkrock van Laurel Canyon van lang geleden te horen. En zoals de hoes al doet vermoeden zijn er de nodige psychedelische invloeden. De tien uitstekende songs weten net als op de voorgangers snel te beklijven, vooral dankzij de prachtige zang van Devin Tuel. Old Kind of Magic is misschien nog wel een tikkeltje mooier dan Happier Now.

Theo Volk

Releasedatum : 28 oktober 2022 Loose

Website : https://www.nativeharrow.com/

Merel van de Keer : Ghost in the Storm

 

Gitariste en singer-songwriter Merel van de Keer uit Raamsdonksveer maakt meeslepende en indringende muziek, die door de rauwheid waarmee het gebracht wordt diep binnenkomt. Net als bij Jan de Bruijn recht uit het hart en zonder filter.

In 2015 is ze afgestudeerd aan het conservatorium in Tilburg. In 2018 is ze haar muzikale droom achterna gegaan en is ze begonnen met haar eigen gitaarstudio. Ze geeft gitaarles aan alle leeftijden, in alle muziekstijlen en op alle niveaus. Van 2016 tot 2019 was Merel solo-gitariste bij de band VUIG, maar besloot solo te gaan en met succes.

In 2021 deed zij mee met de “Escape From The Studio” wedstrijd van Poppodium Volt in Sittard met haar zelf geschreven nummer Ghost in the Storm. Daarmee won ze een plek als support act voor de Grammy-genomineerde Brother Dege. Een van haar inspiratiebronnen, naast onder andere Rory Gallagher, Rory Block en Sheryl Crow.

Merel schreef de afgelopen tijd de nodige songs en zocht contact met Joost Verbraak en Jan van Bijnen. De visie die Merel voor ogen had was zoveel mogelijk haar live geluid benaderen. Bovendien vond ze de natuurlijke galm van haar oude huis mooi klinken en werd besloten om de opnames daar plaats te laten vinden. Dus toog Joost Verbraak met zijn opnameapparatuur richting Raamsdonksveer en werd daar de debuut EP Ghost in the Storm in een dag opgenomen.

Naast de resonator gitaar gebruikt Merel een bassdrum en soms een slide gitaar. Naast Jan op bas heeft Joost summier wat sfeerverhogende elementen toegevoegd door middel van piano, wurlitzer en synthesizers (ala Marcel van As zijn together machine, Spinvis).

Vanaf opener en titelnummer Ghost in the Storm pakt Merel met haar eigen, indringende mix van van (delta)blues, roots en americana zes nummers lang de luisteraar bij de lurven. Vooral in het prachtige, instrumentale Phoenix maakt Merel met alleen gebruikmakend van haar resonator gitaar optimaal gebruik van de akoestiek van haar huis.

Net als bij de vorig jaar eveneens op Howlin’ Chicken Records verschenen debuut EP Devil on My Shoulder van Nienke Dingemans is het artwork uitermate verzorgd. De EP presentatie zal zaterdag 24 september om twee uur plaatsvinden in de grootste platenzaak van Nederland, Kay’s Odyssey in Wagenberg.     

Theo Volk

Releasedatum : 23 september 2022 Howlin' Chicken Records

Website : https://merelvandekeer.com/

 

Merel van de Keer live :

17-09 OOSTERHOUT : Live @ Radio ORTS

22-09 WADDINXVEEN : Live @ RTW Studio

24-09 WAGENBERG : Kay’s Odyssey EP Presentatie

04-10 VLAARDINGEN : Omroep Vlaardingen

10-10 MAASTRICHT : Live @ RTV Maastricht

16-10 MAASTRICHT : Cellebroeders Kapel

21-10 VEENDAM : Theater van Beresteyn

Danny Vera : The New Black and White Pt. V

 

Het succes is Danny Vera niet aan komen waaien. Een tijdlang ploeterde hij in de marge, zonder ooit concessies te doen. Met zijn vierde album Pink Flamingo kwam een droom uit. Hij stak al zijn spaarcenten in het project om in de Hilltop Studio’s in Nashville met ervaren sessiemuzikanten onder aanvoering van producer John Nicholson (oa Dolly Parton, Alison Krauss) op te nemen.

Het album wekte hierna ook de aandacht van Johan Derksen, die hem vervolgens in VI Oranje en Voetbal Inside liet optreden. Het grote publiek bereikte hij pas echt met het samen met Mercy John (John Verhoeven) geschreven nummer Roller Coaster, intussen meer dan vijftig miljoen keer gestreamd.

De nieuwe EP The New Black and White Pt. V produceerde Danny zelf samen met Frans Hagenaars en Reyer Zwart en werd opgenomen in de befaamde Wisseloord Studios in Hilversum. Vier van de zes nummers schreef Danny zelf.

Peace in the Valley is een bekende gospel klassieker geschreven door de grondlegger van de moderne gospelmuziek, dominee Thomas A. Dorsey. Het lied is een krachtige geloofsbelijdenis en is grotendeels een visioen over de hemel en bevat de nodige Bijbelse verwijzingen. Het lied werd talloze keren opgenomen, waaronder door Elvis, Johnny Cash en Patsy Cline.

Make It a Memory schreef Danny samen met JP Hoekstra en Krezip frontvrouw Jacqueline Govaert. Govaert en Vera kennen elkaar al heel lang, zij behoorden beiden tot de allereerste lichting van de Rockacademie in Tilburg.

De EP opent met Sorrow’s Leavin’ Town, wat zou kunnen stammen uit de glorietijd van Frank Sinatra. Zoals bekend is Danny een groot liefhebber van “The Voice” en wil hij nog weleens vlak voor een optreden That’s Life door de kleedkamer laten galmen.  

Samen met het Rosenberg Trio laat Danny in A Fadin’ Blue horen dat de zigeuner jazz, die ooit begon met Django Reinhardt, nog steeds springlevend is. Bijzonder fraai is het ingetogen duet met Govaert in Make It a Memory.

Misschien wel het fraaiste nummer op de EP is het ingetogen luisterliedje Too Close, opgesierd met de strijkers van Dutch String Collective.  De gospelsong Peace in the Valley wordt bijzonder fraai en authentiek gebracht door Danny.  Wat melancholisch is de uitstekende afsluiter 25th of December.

Al bij al is The New Black and White Pt. V heerlijk gevarieerd geworden en een mooie aanvulling geworden op zijn uitdijende oeuvre. Het zal verschijnen op de dag dat Danny zal optreden voor 17000 man in een uitverkochte Ziggodome, hard werken en geloven in jezelf loont uiteindelijk dus toch.  

Theo Volk

Releasedatum : 30 september 2022 Excelsior Recordings

Website : https://www.dannyvera.com/

Steve Wallis : Nothing Stays the Same for Long

 

In geboorteland Australië speelde Steve Wallis meer dan een decennium in diverse bands. In 2014 verhuisde hij naar Parijs, waar hij nog steeds woont. Sinds die tijd richt hij zich op een carrière als singer-songwriter. Die carrière raakte in een stroomversnelling doordat zijn song Melbourne Rain in 2018 gebruikt werd voor de PlayStation bestseller ”Detroit: Become Human”.

Vlak hierna leerde hij tijdens een schrijfretraite georganiseerd door het folkduo The Milk Carton Kids de Engelse songschrijver, multi-instrumentalist en producer Joe Boon kennen. De twee begonnen samen demo’s te maken, die pas na de Coronaperikelen verder in de studio werden uitgewerkt en nu Steves solodebuut Nothing Stays the Same for Long vormen.

Steve groeide op met muziek van verhalenvertellers als Townes Van Zandt. Met zijn vaak droevige, doodeerlijke en ingetogen liedjes zet hij die traditie voort. Zijn warme stem wordt vaak ondersteund door fraaie harmonieën van Bryony Lewis of Kara McKee.

Andere bijdrages werden, op afstand, geleverd door Bruce King (saxofoon), Jon Graboff (pedal steel), Dan Walker (pomporgel) en MorganEve Swain (fiddle). Ook is producer Joe Boon op diverse instrumenten te horen. Steves gitaarspel is soms om je vingers bij af te likken (bijvoorbeeld in Blue-Eyed Annie).

Nothing Stays the Same for Long is een album om met de teksten bij de hand in je eentje naar te luisteren en volledig in op te gaan.

Theo Volk

Releasedatum : 16 september 2022 Independent

Website : https://www.stevewallismusic.com/

The Roughhousers & Grey DeLisle : Princess Mike

 

Het verbaast me helemaal niets, dat Grey DeLisle een album voor kinderen wilde maken. Niet alleen leende ze haar stem aan de nodige cartoons, maar wie haar volgt op sociale media weet ook dat ze een liefhebbende moeder van drie kinderen is. De oudste, Jefferson, lijkt in ieder geval het creatieve pad van zijn ouders te gaan volgen.

Het idee voor The Roughhousers ontstond tijdens de Coronapandemie toen DeLisle Eddie Clendening leerde kennen dankzij Facebook. Naast rhythm gitarist Clendening (Million Dollar Quartet) bestaat The Roughhousers verder uit lead gitarist Deke Dickerson (Ecco-Fonics), pianist Carl Sonny Leyland (Big Sandy and The Fly Rite Boys), bassist Murry Hammond (Old 97's) en drummer DJ Bonebrake (Oprichter van X and The Knitters).

Tien van de elf heerlijke, aanstekelijk roots rock nummers werden door de DeLisle zelf geschreven. Baby Brother is van de hand van Bill Carter. Toenail Soup heeft dezelfde vibe als Peggy Sue. Posie Bites schreef ze voor haar dochter, maar die haat het nummer volgens haar.

“It’s a record for kids but we hope adults like it just as much!”, aldus DeLisle. Ik in ieder geval wel, want Princess Mike is vooral een half uurtje onvervalst swingen en rock “n” rollen. Grey DeLisle is duidelijk helemaal terug en het goede nieuws is dat er nog meer in het vat zit.  

Theo Volk

Releasedatum : 19 augustus 2022 Hummin’ Bird Records

Website :  https://www.greydelislegriffin.com/

Amanda Shires : Take It Like a Man

 

Ondanks dat zangeres en violiste Amanda Shires pas veertig is loopt ze al vijfentwintig jaar mee in de muziekwereld, die ze begon in de legendarische Texas Playboys. Take It Like a Man is intussen haar zevende album, maar voelt aan als een debuut, omdat het afwijkt met wat ze hiervoor gedaan heeft.

Het is een onverschrokken en openhartig werkstuk geworden. De tien rauwe composities, zwevend tussen alternatieve country en pop, vormen samen een emotionele songcyclus ontstaan tijdens de roerige Coronatijd. Wie denkt dat het gras groener is bij een show biz koppel als Amanda Shires en Jason Isbell weet na het beluisteren van Take It Like a Man wel beter. Ook zij kennen volop huwelijkse problemen. Eerder had ze overigens een relatie met Rod Picott.

Naast enige songs alleen schreef Amanda ook een viertal songs met producer Lawrence Rothman (Angel Olsen, Kim Gordon, Girl in Red, Courtney Love). Don’t Be Alarmed schreef ze met manlief Jason, die ook op diverse gitaren bijdrages leverde.

Met Maren Morris zingt ze de ballad Empty Cups. Beide zangeressen vormen samen met Brandi Carlile en Natalie Hemby de supergroep The Highwomen. Het album wordt geleverd met tekstboekje. Take It Like a Man toont Amanda Shires op haar meest openhartig, maar ook haar meest kwetsbaar.    

Theo Volk

Releasedatum : 12 augustus 2022 ATO

Website : https://amandashiresmusic.com/

Grey DeLisle : Borrowed

 

De release van Borrowed had de nodige voeten in aarde. Door juridische aspecten werd die meer dan een half jaar vertraagd. Erin Grey Van Oosbree bracht in de eerste jaren van het millennium een vijftal in Nederland goed ontvangen albums uit. Helaas werd het toen stil rond Erin, die hierna een goed belegde boterham verdiende als stemactice (meer dan 200 films en games). Het bloed kroop echter waar het niet gaan kan en ligt er nu het prachtige coveralbum Borrowed in de schappen.  

Borrowed verwijst niet alleen dat de liedjes “geleend” zijn van anderen, maar is tevens een verwijzing naar haar eigen song Borrowed and Blue van mijn favoriete album van haar, Homewrecker. Het album opent met Brick, een bijzonder fraai opgebouwde cover van de Pink Floyd klassieker Another Brick in the Wall. Dit nummer nam Erin reeds in 2017 op als protest tegen Trump vanwege de bouw van de muur aan de Mexicaanse grens.

Erin heeft iets met Mexico, haar grootmoeder kwam er vandaan. Zij was een zangeres, die nog met Tito Puente heeft samengewerkt. Naast Nederlandse en Mexicaanse heeft Erin ook nog Ierse roots. Ook van Ierse en Mexicaanse afkomst waren The Lennon Sisters en net als Erin geboren in Californië. Dit kwartet zussen werd bekend dankzij hun versie van Tonight You Belong to Me.

Het is fijn om te horen, dat de stem van Erin nog geen spat is veranderd. Bovendien weet ze dankzij die stem en geheel eigen interpretaties van de songs, die volledig naar zich toe te trekken. Zo wordt bijvoorbeeld het door Ray Charles wereldberoemd geworden Georgia on My Mind van Hoagy Carmichael een treurige country song.

Veelal worden de songs verrijkt met strijkers. Ook wordt ze omringd door uitstekende muzikanten, zoals bijvoorbeeld haar ex-man Murry Hammond. Van hem covert ze het fraaie Valentine, afkomstig van het album Fight Songs van Old 97s. De pedal steel bijdrage is hier van maestro Greg Leisz.

Zoals gebruikelijk was de productie wederom in de bekwame handen van Marvin Etzioni. De master werd gemaakt door Sean Magee in de befaamde Abbey Road Studio, waar op dit moment overigens onze eigen Yorick van Norden een album aan het opnemen is. Over de intenties van de hoes zegt Erin, “It’s supposed to look like a library book. My kids borrowed me for the last 15 years!”.

Er zitten trouwens nog meer albums in de pijplijn, Erin schreef de afgelopen twee jaar meer dan zeventig nieuwe songs. Ik kijk daar nu al naar uit, want het prachtige Borrowed smaakt naar meer, véél meer.    

Theo Volk

Releasedatum : 26 augustus 2022 Hummin’Bird Records

Website : https://www.greydelislegriffin.com/

Marie/Lepanto : the Fix is On

 

Van Gulf Collide, het album welke aan deze release voorafging, werden eind vorig jaar slechts 323 exemplaren op vinyl gezet. Geen ruim aantal, des te meer wanneer je bedenkt dat geen CD gemaakt is van deze titel. De melancholieke sound van Will Johnson en Justin Peter Kinkel-Schuster spreekt mij echter dusdanig aan dat ik evenmin deze laatste zeer korte digitale oprisping van het tweetal kon laten liggen. De gortdroge elektrische gitaarpartijen, en verwante zang wisten opnieuw te intrigeren. Deze vier nummers hadden ideaal gepast bij Gulf Collide, en Will Johnson vond het dan ook zonde om ze ongebruikt te laten liggen. Dus werden ze via het Bandcamp portaal van Marie/Lepanto gedeeld met een mogelijk geïnteresseerde achterban.

Zoals bij veel artiesten hakte ook bij Will Johnson de Corona er genadeloos in. Albums die anders werden verkocht tijdens optredens bleven achterwege. Het leek alsof Will zijn interesse verschoof van musiceren naar schilderen. Wellicht mede daardoor dat ik regelmatig kijk of iets nieuws van hem op stapel staat. The Fix is On is een leuk digitaal zoethoudertje totdat Johnson weer eens serieus van zich laat horen. Niet dat ik ontevreden ben met het gebodene, maar enigszins karig is het. De bijgevoegde video is helaas ook gedateerd. Gewoon geduldig wachten als een Patient, Patient Man blijft slechts over. Wat in het vat zit verzuurd niet.

Rein van den Berg

Releasedatum : 2 september 2022 Constant Strangers Records

Website : https://will-johnson.com/