Ruth Moody : Wanderer

 

De Canadese singer-songwriter Ruth Moody maakt sinds 2002 deel uit van folktrio The Wailin’ Jennys. Ze kreeg vooral grote bekendheid door haar samenwerking met Mark Knopfler op diens albums Privateering en Tracker en mocht ze daardoor in 2015 onder andere in de legendarische Royal Albert Hall optreden. Ze groeide trouwens op, net als de gisteren besproken Beth Gibbons, op een boerderij.

Naast The Wailin’ Jennys heeft Moody ook een succesvolle solocarrière. Haar eerste twee fraaie soloalbums verschenen op het kwaliteitslabel Red House Records. Op de laatste werkten, naast eerder genoemde Knopfler, grote namen als zangeressen Dawn Landes & Aoife O’Donovan en dobrospeler Jerry Douglas mee.

Op haar nieuwste soloalbum Wanderer is Joey Landreth de meest bekende begeleider. Hij zingt met Moody een duet in The Spell of the Lilac Bloom en speelt op een nummer gitaar. Deze keer nodigde ze haar favoriete begeleiders uit. De muzikanten spelen volledig in dienst van de liedjes. Wanderer is voor het overgrote deel akoestisch, de songs over het algemeen zeer ingetogen en organisch. Moody ziet het album als een verslag van haar leven van de laatste decennium.

Als niet creatief persoon vind ik het ontstaansproces van songs altijd bijzonder interessant. Opener Already Free was de laatste song, die ze voltooide. De coupletten ervan schreef ze al tijdens de pandemie, waarbij ze een melancholische rol zag weggelegd voor de piano, maar het voelde echter te somber aan. Januari vorig jaar was ze op een songschrijversretraite in Texas en begon ze opnieuw aan de song te werken op haar nieuwe gitaar, dit keer echter met een nieuwe, veel hoopvollere melodie.

De kers op de taart in de songs is als altijd de mooie sopraan van Moody. Ze produceerde het fraaie Wanderer samen met Dan Knobler (Allison Russell, Lake Street Drive) en de mix werd verzorgd door de welbekende Tucker Martine (My Morning Jacket, First Ais Kit, The Decemberists). Het album zal te koop zijn bij de betere platenzaken en op de webshop van Lucky Dice.    

Theo Volk

Releasedatum : 24 mei 2024 IDLA/Blue Muse Records

Website : https://www.ruthmoody.com/

Beth Gibbons : Lives Outgrown

 

Al meer dan dertig jaar wordt zangeres Beth Gibbons omgeven door de nodige mystiek, al dan niet bewust gecultiveerd (ze geeft nooit interviews). Veel is op Wikipedia niet over haar privéleven te vinden. Ze woonde tot haar tweeëntwintigste op een boerderij om vervolgens naar Bristol te vertrekken om zangeres te worden. Een paar jaar erna leerde ze Geoff Barrow en Adrian Utley kennen, waarmee ze Portishead zou gaan vormen en de rest is geschiedenis.

Hun debuutalbum Dummy behoort dan ook al dertig jaar tot mijn favoriete albums in mijn platencollectie en Glory Box is een van mijn favoriete songs. Ook de twee andere albums van Portishead zijn de moeite waard. Verder nam ze een klassiek album op met een Pools orkest, de derde symfonie van Henryk Górecki en Out of Season, een prachtig duoalbum met Paul Webb van Talk Talk. En dan nu eindelijk op haar negenenvijftigste haar solodebuut Lives Outgrown.

Voor de tien songs nam ze tien jaar de tijd. Het album werd grotendeels geproduceerd door James Ford (Arctic Monkeys, Depeche Mode) en verder door Lee Harris (Talk Talk). Een persoonlijk album waarop zij verdriet en trauma’s van zich afzingt. In de afgelopen periode moest ze afscheid nemen van de nodige familieleden en vrienden. Het zijn songs die horen bij het ouder worden, zo bezingt ze ook onder andere haar menopauze en blikt ze terug op haar leven (onder andere het moederschap). Toch wel verrassend dat ze gezien haar houding in het verleden tekstueel nu zo openhartig is.

Muzikaal gezien wordt er hier en daar behoorlijk uitgepakt met de nodige strijkers en percussie, waarin wereldmuziek invloeden doorklinken, soms opgesierd met fraaie koortjes. Maar soms ook filmische invloeden zoals in Lost Changes waarin trouwens de hand van maestro Morricone doorklinkt. Ook (donkere) folkinvloeden in Burden of life en afsluiter Whispering Love, mijn favoriete track van Lives Outgrown.

De promotiecampagne draait trouwens al een tijdje op volle toeren, met onder andere de interactieve video van Reaching Out. Aanstaande donderdag is om vijf uur in Concerto als enige in Nederland het complete album al te beluisteren en te koop in diverse formaten. Op het eind van het album zijn trouwens natuurgeluiden te horen, de laatste zijn kippengeluiden, hopelijk geen voorteken dat ze zich voorgoed zal gaan terugtrekken op een boerderij.   

Theo Volk

Releasedatum : 17 mei 2024 Domino

Website : https://bethgibbons.net/

 

Beth Gibbons live :

05-06 UTRECHT : TivoliVredenburg

06-06 BRUSSEL : Cirque Royal

Benedict October : And Then the Ocean

 

Benedict October is het alter ego van songwriter, muzikant en filmmaker Martijn Smits (Someren, 1981). Zijn debuutalbum You Can Tell Me Nothing That I Should ken ik nog niet, maar het kreeg vier jaar geleden veel aandacht in de nationale media. Onder andere van Parool, Telegraaf, NPO Radio 2 en 3FM. Op het album wist hij zichzelf al behoorlijk bloot te geven, een van de onderwerpen was dat hij op zijn zeventiende slachtoffer was van zinloos geweld. Hij lag twee dagen op de IC, overleefde het voorval ternauwernood. Ook zag hij in die periode ouders van vrienden en zelfs vrienden wegvallen, hetgeen hem niet in de koude kleren ging zitten.

Zijn nieuwe album And Then the Ocean zou aanvankelijk een fictief epos moeten worden met als thema de liefde na de dood. Echter in het najaar van 2020 overleed Smits’ vader en werd het album veel persoonlijker dan aanvankelijk de bedoeling was. Ook was de eerste opzet een album met kleine liedjes. Na het verschijnen van de EP Here’s What I Forgot sloot Smits zich op in zijn kelder in de Berlijnse wijk Prenzlauer Berg, niet ver gelegen van Alexanderplatz. Naarstig schreef hij daar een twintigtal songs bij elkaar, waarvan er elf op And Then the Ocean belandden.

Het is een conceptalbum, dat vooral zijn band met en zijn liefde voor zijn vader beschrijft. Het album opent met het sterk aan Roxy Music herinnerende Big White Moon, waarin de gepassioneerde zang van Smits en het opvallende saxofoonspel van Koen Schouten die vergelijking nog eens versterken. Het opvolgende, dansbare Lovestruck beschrijft hoe zijn ouders elkaar ontmoetten in een bar dancing in het zuiden des lands.

Het keerpunt om van het album geen fictief, maar een persoonlijk te maken was de song Beautiful Way to Die. Smits’ vader grote wens was lang een eigen huis bouwen, op zijn achtenzestigste was het uiteindelijk zover. Op dat moment liet zijn gezondheid al wat te wensen over. Het jaar dat het huis gebouwd werd, ging zijn gezondheid achteruit. Uiteindelijk kwam zijn vader in het ziekenhuis terecht. Na een verblijf van een maand keerde zijn vader terug naar zijn nieuwe huis om daar snel te overlijden. Een week later zag de met mysterieus klinkend toetsenspel ingekleurde sleutelsong Beautiful Way to Die het licht. Meest catchy song is afsluiter en bonustrack Equally Blinded, een duet met de Duitse zangeres Stefanie Martens (AKA Stefany June).

Op And Then the Ocean wordt Smits omringd door geweldige muzikanten als drummer Nicky Hustinx, violiste Marike de Bruijn en cellist Jonas Pap. Een belangrijke rol was weggelegd voor coproducer Mark van Bruggen. De opnames vonden plaats in Okapi, Rotterdam en de Exalto Studio in Haarlem. De master werd gemaakt door Frank Arkwright in Abbey Road. Het eindresultaat is een meeslepend en ontroerend album, wat waarschijnlijk geen enkele luisteraar onberoerd zal laten.  

Theo Volk

Releasedatum : 17 mei 2024 Kroese Records/Dry/Wet Records

Website : https://benedictoctober.com/

Verbraak | van Bijnen : Nightwalker

 

Eerder dit jaar was het duo Joost Verbraak en Jan van Bijnen al nadrukkelijk aanwezig op het prachtige debuutalbum Ain’t No Hollywood Girl van Nienke Dingemans, wat op het label van beide heren verscheen. Dit door de wol geverfde duo is vooral bekend als begeleiders van de nodige vaderlandse toppers, maar tegenwoordig lijken ze zich steeds meer te ontpoppen als producers van jong Brabants talent als eerder genoemde Dingemans en Merel van de Keer. Daarnaast zijn beiden al solo actief geweest, maar brachten ze ook samen al twee albums uit.

Hun tweede album Endless Road besprak ik zes jaar geleden van hen. Joost en Jan komen oorspronkelijk allebei uit de regio waar ik woon, respectievelijk Roosendaal en Ulvenhout. Grappig was om op Endless Road de song In This Bordertown tegen te komen, wat gaat over het in regio zeer bekende Belgische plaatsje Meersel-Dreef gaat. Een geliefde aanlegplaats voor fietsers (Joost is een verwoed wielertoerist). Op het album liet het duo zich, zoals zo vaak, inspireren door de muziek uit New Orleans en daarnaast onder andere door The Band, maar ook door filmmuziek van Nina Rota en Ennio Morricone en Johnny Cash en Tom Waits.

Deze multi-instrumentalisten doen veel zelf op hun duoalbums, zo ook op Nightwalker. Slechts op twee nummers zijn gastmuzikanten te horen. Op Raincoat Runaway is de tenor sax present van Arend Bouwmeester, vooral bekend van zijn samenwerking met Ralph de Jongh. En op de titelsong is de zang te horen van Pascal Hallibart, Mila van der Made, Jonne & Imke Schreuder en de contrabas van Joris Verbogt. Laatstgenoemde speelt net als Jan en Joost regelmatig in de begeleidingsband van Nienke.

Joost speelt zoals gebruikelijk drums, percussie en de nodige blaasinstrumenten en verzorgt de achtergrondzang. Jan zingt en bespeelt de nodige snaarinstrumenten en toetsen. De meeste songs werden door Jan geschreven, waarin legio rootsinvloeden doorklinken. Het album bevalt me nog beter dan de voorgangers, vooral het nummer Tears, Tears, Tears maakt veel indruk op me. De fotografie was trouwens in handen van Mighty Mike Meijers (o.a. Rusty Apollo). Uiteraard is de releaseshow in Brabant en wel in de Mezz in Breda. Het album verschijnt alleen op vinyl op hun eigen label.  

Theo Volk

Releasedatum : 17 mei 2024 Verbraak | van Bijnen Recordings

Website : https://www.verbraakvanbijnen.nl/

 

Verbraak | van Bijnen live :

17-05 BREDA : MEZZ, albumpresentatie m.m.v. van speciale gasten

15-09 NISPEN : Openluchttheater Nispen

17-04 OEFFELT : Het Veerhuis

Kaia Kater : Strange Medicine

 

Gelukkig ontdekte ik de Canadese singer-songwriter Kaia Kater bij de release van haar debuutalbum Sorrow Bound. Mijn voormalig Johnny’s Garden collega Hans Jansen schreef er destijds voor zijn blog Folk Lantern deze recensie over. Hans schreef toen : “Met Sorrow Bound verankert zij zichzelf binnen de traditionele muziek. Toekomstig wil zij echter de grenzen verder verleggen.”. Heel toepasselijk stond de toen nog piepjonge Kater bij de recensie afgebeeld met een stapel reiskoffers. Sindsdien is Kater zich vanuit haar traditionele achtergrond, die in de Appalachen en old time music ligt, verder gaan ontwikkelen.

Haar vierde album Strange Medicine is haar meest avontuurlijke geworden, waarop ze haar folkmuziek met de nodige andere genres laat samenvloeien. Kater liet zich inspireren door minimale klassieke muziek, jazzmuziek en filmmuziek. Het album kwam tot stand na een periode van diepe zelfreflectie en heruitvinding. Samen met Joe Grass (Elisapie, Barr Brothers) produceerde ze Strange Medicine. Het album viert de macht van vrouwen en onderdrukte mensen door de geschiedenis heen, terwijl ze ook meditaties over haar eigen leven deelt.

Kater kon rekenen op de hulp van onder andere gastmuzikanten als Aoife O'Donovan in de heerlijk voort meanderende opener The Witch, waarin de blazers de kers op de taart zijn. Alison Russell zingt mee in In Montreal, de geboorteplaats van Kater. En bluesgigant Taj Mahal is te horen in Fédon. Kater nam zes jaar de tijd voor Strange Medicine, maar het resultaat is er dan ook naar, avontuurlijke prachtplaat! Gelukkig komt ze in het najaar hier naartoe voor optredens, mis haar niet!

Theo Volk

Releasedatum : 17 mei 2024 Free Dirt/Acrönym Records

Website : https://www.kaiakater.com/

 

Kaia Kater live :

04-10 PERWEZ (B) : Cultural Centre “Le Foyer”

06-10 DEN HAAG : GR8 (gelegen pal naast Paard)

19-10 UTRECHT : Ramblin Roots Festival

20-10 GRONINGEN : Der Aa-Theater

The Red Clay Strays : Moment of Truth

 

Het moment van de waarheid is aangebroken. Aanvankelijk verscheen deze debuutplaat van The Red Clay Strays in 2022, echter nu marketing en distributie van Thirty Tigers zorgdraagt voor een omvangrijk platform komt meer schot in de zaak. Zo zie je maar, zelfs een vlotte band als deze kan een duwtje in de rug gebruiken. Vanuit Hengelo probeerde platenbaas Johan Dollekamp al geruime tijd meer aandacht te krijgen voor deze plaat. En wie weet bleek dit niet voor dovemans oren, aangezien de plaat nu alom op waarde wordt geschat. Sterker, later dit jaar betreedt de band zelfs het Europese continent, waarbij overigens enkel UK en Ierland kort worden aangedaan. Eerst betreden ze de Amerikaanse podia. Ongetwijfeld een consequentie wanneer je met een grote jongen in zee gaat. Gelukkig krijgen ze er veel voor terug. The Red Clay Strays is niet anders de een dynamische band. Een band die qua instrumentatie is voorzien van een strakke basis, inclusief, in de vorm van Brandon Coleman, een paar indrukwekkend stembanden. Zijn zang maakt het Zuidelijke Americana geluid van deze band extra doeltreffend. De plaat opent sterk met Stone’s Throw, terwijl Moment of Truth er vervolgens een schepje bovenop doet. Heerlijk!

Ook al selecteer ik kieskeurig op wat zoal verschijnt, het is ieder keer een genot wanneer een frisse nieuwe band van zich laat horen. Een bandje waarvan hun sound perspectief biedt, waarbij ik mij dan meteen afvraag wat in de toekomst schuilgaat, aangezien ze zich nu laten aanhoren als een ideale mix tussen Rock en wat al niet meer. Powerpop hoeft voor mij niet de richting te zijn. Zoals gezegd, hun tamelijk basale sound is momenteel perfect in balans. Sterke ondergrond van The Red Clay Strays voorziet in drums en bas, waarbij extra accent is weggelegd voor twee bandleden op gitaar. Het meest kenmerkende factor blijft voor mij de stuwende zang. Laat ik het zo formuleren. Ze vullen elkaar aan tot een fijn coherent geheel. Getrokken uit de rode klei van Alabama hebben deze vijf mannen zichzelf tot een eenheid gevormd door hun liefde voor de muziek. Een win-win scenario.

Rein van den Berg

Releasedatum : 3 mei 2024 HBYCO Records

Website : https://www.redclaystrays.com/

The Jaydees : Solitude

 

Eerlijk gezegd bouw ik een beetje af. Liever afstoten dan innemen. Ook qua muzikaal aanbod probeer ik te selecteren op intuïtie en mijn jarenlange affiniteit met de muziek. Die wisselwerking komt uiteraard pas tot stand wanneer je luistert. Toen ik aanvankelijk las dat The Jaydees een Nederlandse band was, raakte ik enigszins vooringenomen. Ik veronderstelde dat ze ergens door de mand zouden vallen ten opzichte van hun buitenlandse collega’s, maar dat gebeurde geenszins. Ze bleken een verrekte leuk plaat te hebben gemaakt met Solitude. Ook de bijna letterlijke vertalingen van gezegdes en andersoortige wijsheden spreken mij enorm aan, zoals in The Flesh is Weak, en storen allerminst. De elf nummers op Solitude zitten gegoten in een overtuigende Americana jasje, en worden nergens saai of voorspelbaar. Ik kende deze band niet van eerdere albums, maar naar nu blijkt komen de heren Jaydees eens in de zoveel tijd bijeen om een album te fabriceren. Op een coveruitvoering van Will Oldham’s Black na werden alle nummers op dit album geschreven door Joop van der Kuip. Nergens zakt de boel in, en blijft Solitude bij voortduring gevarieerd. Aansprekende vocalen en dito muzikale invulling. Het afsluitende nummer blijft meer dan 11 minuten lang interessant. De band blijkt een geoliede machine, en excelleert in zelfvertrouwen, naast bijdragen van Kim de Beer (viool) en BJ Baartmans (percussie).

Ze maakten eerder twee albums; Work With What We’ve Got (2016) en Dandelions (2018). In 2023 namen ze hun nieuwe op in de studio van BJ Baartmans. Het is weliswaar Joop die de songs schreef, maar vermeld men erbij, het is maar de vraag of ze zonder de creatieve invulling van de overige bandleden hetzelfde resultaat zouden hebben verkregen. Solitude (in afzondering) is dus het resultaat van een team. Er blijken wat tekstregels te zijn geleend van William Shakespeare, en in de titelsong vind je inspiratie van ene Philip Larkin. Ik heb thuis een kast die vol staat met cd’s en lp’s, en bijna wordt het tijd op verder op te ruimen, maar dit album van The Jaydees was meer dan welkom. Solitude is niets anders dan een super aangename verrassing van eigen bodem. 

Rein van den Berg

Releasedatum : 22 januari 2024 Continental Records Service

Website : https://www.thejaydees.com/

The Day : The Kids Are Alright

 

De debut EP Strangers With Familiar Faces van het duo The Day dateert alweer van negen jaar geleden. Vier jaar later gevolgd door hun debuutalbum Midnight Parade. Daarna volgden nog enkele losse nummers, waaronder het Nederlandstalige Jij Wint, dat zwaar beïnvloed was door de muziek van Spinvis.

Het duo The Day bestaat uit de in Antwerpen woonachtige Nederlandse zangeres Laura Loeters en de in Hamburg woonachtige Gregor Sonnenberg. Het tweetal leerde elkaar lang geleden kennen op de ArtEZ School of Music in Arnhem. Ze maken muziek die voor de hoofdmoot bestaat uit intieme, melancholische dreampop aangevuld met af en toe door indierock beïnvloede muziek.

Bij de titel van hun tweede album The Kids Are Alright had ik meteen een associatie met de gelijknamige documentaire film over The Who. De liedjes voor het nieuwe album begonnen te ontstaan vlak nadat Loeters vanuit Utrecht naar Antwerpen was verhuisd, net voordat de pandemie uitbrak. Loeters wilde daar net een sociaal netwerk gaan opbouwen. Voor het eerst in haar leven voelde ze zichzelf eenzaam. Die gemoedstoestand heeft uiteraard een weerslag gehad op de teksten op het nieuwe album. Muzikaal gezien ligt The Kids Are Alright in het verlengde van de voorganger, dus een combinatie van dream pop gecombineerd met wat indierock invloeden.

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Independent

Website : https://www.thedayisaband.com/

Josienne Clarke : Parenthesis, I

 

In het verleden schreef Josienne Clarke al de nodige persoonlijke, breekbare songs, waarbij geregeld het thema twijfel voorbijkwam. Zoals bijvoorbeeld over de grote nervositeit die ze voor optredens had en de eraan gekoppelde twijfels of bezoekers überhaupt geïnteresseerd waren in haar verhalen. Ze bezong dat bijzonder fraai in haar lied Bathed in Light, afkomstig van het “make or breakalbum” Seedlings All met Ben Walker. Op datzelfde album bezong ze ook haar twijfels of ze ooit moeder zou willen worden in het liefelijke Maybe I Won’t :

“I thought a mother’s hands would grow on my arms somehow

I thought I’d know

Thought I’d have days and days to decide

But maybe I don’t

Maybe I won’t”

Haar nieuwe album Parenthesis, I is Josienne’s meest persoonlijke album tot nu toe geworden. Sleutelsong is voor mij Forbearing, wat er bij de luisteraar diep in hakt. Het duikt diep in thema’s als mislukking, zelfmoord en miskraam. Tussen 2020 en 2022, in een tijd waarin haar muziekcarrière aanzienlijk van koers veranderde, kreeg Clarke een reeks miskramen, waardoor ze zich suïcidaal en zonder doel voelde. "Ik dacht dat ik niets had om te laten zien dat ik bestond", zegt ze. “Op je laagste punt zijn, waar je je situatie niet langer kunt verdragen, is een plek van waaruit je het opgeeft of de manier waarop je over jezelf, het leven en de ruimte die je jezelf daarin geeft fundamenteel verandert”, vervolgt ze. Gelukkig werd ze in 2022 alsnog moeder van zoon Sphé, die intussen bijna twee is.

Het album vertelt het verhaal van haar persoonlijke groei, zelfontdekking en vooral veerkracht, waarbij ze zichzelf bijzonder kwetsbaar opstelt. Ook een belangrijke song is het reeds vrijgegeven Most of All. Het vat in vijf coupletten het levensverhaal van Josienne samen. “It is a licking of wounds and counting of blessings, taking stock and setting straight in my head,”, aldus Josienne. Omdat het zo’n persoonlijk lied is had ze moeite om het live te brengen. Diverse keren stond ze op het punt om het van de tracklist af te halen, maar het bleek uiteindelijk een favoriet van haar publiek. De versie die op de definitieve tracklist staat is de originele demo die Josienne heeft opgenomen, alleen haar stem en gitaar, lo-fi en eerlijk.

Gelukkig heeft Josienne ook weer haar saxofoon en klarinet uit de kast gehaald, Looking Glass behoort dan ook tot mijn favoriete songs van het album, het had van mij wat langer mogen duren. Al in de schitterende, voort meanderende opener Friendly Teeth blijkt het relaxte, sobere pianospel van Matt Robinson een verrijking van de songs. Naast van Robinson kreeg Josienne alleen nog hulp van manlief Alec op bas en jazz drummer Dave Hamblett. De uitdrukking “what doesn't kill you makes you stronger” is zeker van toepassing op Josienne Clarke. Parenthesis, I toont Josienne op haar meest eerlijke en kwetsbare wijze.  

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Corduroy Punk Records (Independent)

Website : https://josienneclarke.com/

Lemoncello : Lemoncello

 

In thuisland Ierland bezorgden hun twee EP’s Stuck Upon the Staircase en Oil and Water het folkduo Lemoncello al de nodige bekendheid. Hun debuutalbum Lemoncello en hun komende tournee daar langs bekende podia als Whelan’s en Coughlan’s Bar zal die bekendheid ongetwijfeld een stuk vergroten.

Lemoncello bestaat uit songschrijfster en gitariste Laura Quirke en celliste Claire Kinsella. Hun kwaliteiten werden al snel onderkend, want ze werden in 2019 genomineerd voor ‘Best Emerging Folk Act’ in the RTÉ Radio 1 Folk Awards. Het duo werkte al samen en deelde podia met interessante en vernieuwende artiesten als Anna Mieke, Lisa O’Neill, Sam Amidon en Mick Flannery. Helaas heb ik de cd nog niet ontvangen vanuit Ierland, dus beschik ik niet over de complete credits.

Ze produceerden zelf met Julie McLarnon het album in Analogue Catalogue Studios en werden de opnames vastgelegd op 2 inch tape. Naast door folk liet het duo zich beïnvloeden door indiepop, jazz improvisatie en romantische en moderne klassieke muziek. Tekstueel onder andere door James Joyce, Michael Fury, gaat over een fictief figuur uit een kort verhaal van Ierlands beroemdste schrijver. Net als het duo afkomstig uit de Ierse hoofdstad. De gezongen tekst betreft het gedicht "I've had lovers" van Stephen James Smith.  Hun teksten zijn zowel doorspekt met humor als breekbaarheid.

De eerste acht songs betreft eigen werk, afsluiter My Lagan Love is een bekende Ierse traditional, talloze malen gecoverd door bekende artiesten als The Chieftains, Jim McCann, Mary Black tot zelfs Dusty Springfield en de klassieke sopraan Mary O’Hara. De arrangementen zijn zonder uitzondering beklijvend, maar de kers op de taart is toch vaak de geweldige samenzang van de dames. Na Yellow Roses van Niamh Bury is Lemoncello de tweede schitterende release in korte tijd op het Claddagh label.

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Claddagh Records

Website : https://www.lemoncelloireland.com/#/

Krissy Matthews & Friends : Krissy Matthews & Friends

 

Deze maand wordt het Brits/Noorse gitaarfenomeen Krissy Matthews pas 32, maar heeft intussen al een ongelofelijke staat van dienst opgebouwd. Op zijn derde stond hij al samen met zijn vader op het podium Pretty Woman van Roy Orbison te zingen. De eerste, echt serieuze podiumervaring deed hij op twaalfjarige leeftijd op. Voor het Notodden Blues Festival nodigde John Mayall hem uit om samen twee nummers te spelen. Sindsdien heeft hij het podium gedeeld met grote acts als Toto, Gregg Allman, Tedeschi Trucks Band, Joe Bonamassa, Joe Satriani, Beth Hart, Jimmie Vaughan, Steven Seagal, Clawfinger en Los Lobos. Intussen speelde hij al duizenden shows.

Krissy Matthews & Friends is zijn achtste album en na Pizza Man Blues zijn tweede voor het sympathieke Duitse blueslabel van Thomas Ruf. Ruf is iemand die onvoorwaardelijk in zijn artiesten gelooft. Matthews kreeg van Ruf dan ook alle ruimte voor dit zeer ambitieuze en gevarieerde project. Het dubbelalbum duurt bijna tweeënhalve uur en verveelt door de grote gevarieerdheid geen moment. De waslijst aan medewerkende vrienden is groot, zoals te zien is op de hoes. De vierentwintig gespeelde composities zijn een mix van door Matthews zelf geschreven songs en bekende en soms wat minder bekende covers.

Een van de bekendste covers is Cream’s Sunshine of Your Love, waarin op het eind trouwens een stukje van het nummer White Room zit verwerkt. Ze zijn allebei mede gecomponeerd door Pete Brown, die wel meer nummers samen met Jack Bruce schreef. Brown was tien jaar lang een goede vriend van Matthews. Helaas overleed Brown mei vorig jaar en is het album aan hem opgedragen. De afgelopen jaren raakte Matthews via de Hamburg Blues Band bevriend met een andere legende, Arthur Brown, onlosmakelijk verbonden met de monsterhit Fire. Brown is hier te horen in de klassieker Don’t Let Me Be Understood.

Een van de meest geslaagde covers is de lang uitgesponnen versie van The Band’s bekendste song The Weight. De zang wordt verdeeld onder diverse zangers, waaronder Inga Rumpf en Layla Zoe, met wie Matthews de laatste tien jaar geregeld toerde. Ook is hier de in Nederland bekende Sean Webster op gitaar te horen. Het nummer zou vanwege het geweldige sax- en pianospel trouwens niet misstaan hebben op het Stones album Exile on Main St. Dit nummer wordt hier overigens gevolgd door het uitstekende, instrumentale SCIM Impro. Deze compositie wordt echter niet in de tracklist als ook in het begeleidende boekje niet vermeld. Tot de hoogtepunten reken ik zeker Try Me Again, prachtig en met veel emotie gezongen door Hamburg Blues Band collega Gert Lange.  

Absolute hoogtepunt vormt echter voor mij de fenomenale cover van Clem Clempson’s Tomorrow’s Blues. Meteen bij de eerste keer dat ik deze versie hoorde werd ik volledig weggeblazen door de perfecte opbouw en samenspel en het om beurten het voortouw nemen van de muzikanten (waaronder Clem Clempson). Krissy Matthews & Friends is zonder enige twijfel het beste en meest gevarieerde album dat Matthews tot op heden maakte, zeer warm aanbevolen!

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Ruf Records

Website : https://www.krissymatthews.com/

 

Krissy Matthews live :

14-06 VERVIERS (B) : Spirit of 66

Guy Clark : Truly Handmade Vol.1

 

De eerste keer dat ik L.A. Freeway hoorde was (meen ik) toen ik Clark’s live album Keepers beluisterde. Relatief laat dus, want dat nummer stond toen al geruime tijd op zijn repertoire. Sterker, hij schreef het in 1970 en het nummer belandde op Jerry Jeff Walkers gelijknamige album uit 1972 (een ijzersterk album overigens!!), en jaren daarna op Clark’s debuutplaat Old No. 1. Keepers is een liveplaat met een uitgelezen samenstelling aan muzikanten. Naast Clark hoor je Travis Clark, Verlon Thompson, Suzi Ragsdale, Darrell Scott en Kenny Malone. En nu opent L.A. Freeway, Guy Clark’s album onlangs verschenen plaat Truly Handmade Volume 1, met een uitgeklede versie, wie weet één van de vroegste. Het “nieuwe” album is akoestisch demo materiaal samengesteld door Rodney Crowell. Vijftien nummers in totaal. Bekend en onbekend, maar uitsluitend primitieve uitvoeringen. Vaak tegen het pure aan. Ik ben een liefhebber van opnames die afkomstig zijn uit de “kluizen” van artiesten of labels. Er is ongelooflijk veel geschikt materiaal ongebruikt blijven liggen, en de nieuwste technische ontwikkelingen zijn daarnaast van toenemend belang. Ruis wordt weggedrukt, er wordt beter gemixt, en wat al niet meer. Toch zijn deze opnames van Guy Clark zo authentiek mogelijk gehouden.

(Zijsprongetje) De archiefboxen met historisch materiaal van Joni Mitchell zijn wonderschoon gebleken, zoals ook, verschenen in 2022, vroege live opnames van Eric Taylor. Het kwam als de kers op diens werk. Erg blij dat zulks een luisterrijk publiek niet onthouden wordt. En dan te bedenken wat er zoal circuleert en mogelijk geen officiële release krijgt omdat de potentiële afname mogelijk niet de kosten dekt. Ik heb digitaal uitermate representatieve live opnames liggen van Larry Jon Wilson. Afkomstig van een concert dat werd opgenomen at the Bluebird Cafe. Kristalhelder, en het zou een verdiende toevoeging op zijn oeuvre zijn. Ook opnames van Frank Zappa, die postuum zijn uitgebracht, hebben tot veel opmerkelijk fijnzinnige resultaten geleid. Dit schijfje van Guy Clark heeft (volgens mij) eenzelfde liefdevolle bewerking gekregen alvorens de opnames werden vrijgegeven. Ze klinken bovendien als een klok!

Dylan Clark, Guy’s kleinzoon, heeft honderden tracks omgezet van conventionele banden naar digitaal. Het is binnen deze digitale voorraad dat Rodney Crowell heeft geselecteerd. Deze CD is een greep uit de meest vroege periode, hetgeen impliceert dat mogelijk meer volgt. Je hoort dus songs die daadwerkelijk een release hebben gekend, en minstens zoveel die nog op de werktafel lagen, of om andere reden waren blijven liggen. Wat je ook zult horen is Guy’s eigen versie van Step Inside My House. Een nummer die je tevens kan vinden in de uitvoering van Lyle Lovett, op een album uit 1998, met dezelfde albumtitel. Het is eentje vol cover songs met muziek van bekende (o.m. Guy Clark, Robert Earl Keen en Townes Van Zandt) en meer obscure (o.m. Eric Taylor, David Rodriguez, Willis Allan Ramsey) Texaanse artiesten. Truly Handmade Volume 1 is een begin van iets waar mogelijk een vervolg op gaat komen. Het is bovendien werk van een relatief jonge Guy Clark. Voor de liefhebbers, waaronder ik mijzelf reken, genoeg om van te genieten. Blij dat Lucky Dice deze onder de aandacht bracht. Erg blij mee!

Rein van den Berg

Releasedatum : 3 mei 2024 Truly Handmade Records

Website : https://www.guyclark.com/store/p/truly-handmade-volume-1-vinyl-pre-order

Pokey LaFarge : Rhumba Country

 

Wanneer je de hoes van Rhumba Country naast In the Blossom of their Shade legt dan pakt Pokey de draad op waar hij hem de vorige keer heeft laten liggen. De eerste nummers bevestigen dat hij geen trendbreuk lijkt te willen maken. Toch kom ik gaandeweg tot de conclusie dat Pokey poogt zijn horizon te verbreden, muzikaal gezien dan. Hij lijkt een stap te doen om ietwat weg te trekken van een traditioneel aandoende sound, naar meer modern en eigentijds, maar vooralsnog blijft hij vooral veel plezier te beleven aan inspiratie die gevonden lijkt in de jaren 50 & 60. De omschakeling vindt op Rhumba Country nog niet plaats. Het derde nummer, Run, run, run … een dansnummer die qua stijl en vrolijkheid zo in de score van Disney’s Junglebook had kunnen staan. Feel like a Sailor, lost at sea had niet misstaan op zijn vorige album. Eenmaal aangekomen bij Sister Andre gaat Pokey’s stem ietwat meer in de hoogte. Het tempo blijft onverminderd dansbaar, evenals de ambitie om een gedreven nummer af te leveren. Bij So Long Chicago zwakt het tempo enigszins af.

Wellicht intuïtie, maar mijn gevoel zegt mij dat Pokey zoekende is, terwijl hij tegelijkertijd vooral plezier beleeft aan zijn huidige muzikale wereld. Hij leent qua stijl, maar doet daarnaast vooral zijn eigen ding. Wie weet zit ik er volkomen naast en is Pokey daarentegen momenteel privé en muzikaal juist enorm content. Mijn waardering naar zijn recentste platen is er niet minder om. Vakmanschap en muzikaliteit liggen bij Pokey LaFarge aan de oppervlakte. De droefheid en onrust die je voorheen terugvond in zijn muziek heeft plaats gemaakt voor een opgeruimd geheel. Dansend trekt Pokey LaFarge je in Rhumba land. Later deze maand vertrek ik richting Maine. Wat zou het leuk zijn wanneer deze bezetting daar ergens optreedt.

Rein van den Berg

Releasedatum : 10 mei 2024 New West Records

Website : https://www.pokeylafarge.net/

Pokey LaFarge live :

30-11 BRUSSEL : Le Botanique 

06-12 HENGELO : Metropool

07-12 BREDA : Mezz

08-12 AMSTERDAM : Paradiso

Emily Barker : Fragile as Humans

 

De Australische singer-songwriter Emily Barker bracht solo de nodige albums uit. Met Marry Waterson nam ze het uitstekende en gevarieerde A Window to Other Ways op. Daarnaast maakt ze deel uit van het supertrio Applewood Road, samen met Amy Speace en Amber Rubarth. Hun authentieke debuutalbum Applewood Road werd opgenomen in de analoge studio Welcome to 1979.

Ook Emily’s achtste soloalbum Fragile as Humans werd vastgelegd in een speciale omgeving. The Wood Hall is een indrukwekkend gebouw uit de zestiende eeuw, dat begin jaren tachtig door Tears for Fears werd omgetoverd tot een opnamestudio. De eerste song die Emily opnam was de titeltrack, van de zes takes bleek uiteindelijk de eerste versie de beste. Ze koos gedeeltelijk, in samenspraak met producer Luke Potashnick, voor een heel sobere uitvoering en het andere deel voor een band bezetting.

Vooral in de sobere songs als Loniless vind ik Emily het best tot haar recht komen. In eerste instantie wilde Emily het in bandbezetting opnemen, gelukkig wist Potashnick haar te overtuigen om het soberder te houden. “Luke got it right…it’s lonelier this way.”, aldus Emily.

Literatuur is geregeld een inspiratiebron, Feathered Thing werd geïnspireerd door Emily Dickinson’s “Hope” is the thing with feathers, geschreven door Dickinson na een miskraam. De lyrische dichter Rainer Maria Rilke was een belangrijke inspiratiebron voor het nummer The Quiet Way. Blijkbaar zijn de gedichten van Rilke nog altijd actueel, want ook op het binnenkort te verschijnen debuutalbum How’s Life? van Kiki Deirdre vormt Rilke een belangrijke invloed.

Potashnick begon elk nummer regel voor regel onder de loep te nemen. “Ik had nog nooit zo lang met een producer aan de nummers gewerkt en vertrouwde Luke echt met zijn achtergrond in songwriting”, vertelt Barker. “De nummers zijn sterker geworden doordat hij mij dwong dieper te graven, een onderdeel aan te passen, een keuze te onderbouwen.”. Het eindresultaat is er dan ook naar, prachtplaat.

Theo Volk

Releasedatum : 3 mei 2024 Everyone Sang / Kartel Music Group

Website : https://www.emilybarker.com/

Torgeir Waldemar : At the Opera

 

Veel mensen bij elkaar in een slecht geventileerde ruimte, ik heb er een hekel aan. Zeker wanneer je daarnaast langdurig in een rij mag staan voor overvolle zalen, of tussen de bedrijven door voor te prijzige consumpties. Noem me lui of verwend. Niettemin kijk ik uit na de komende versie van Ramblin’ Roots. De tiende, lees ik. De belangrijkste reden waarom dat ik ga is omdat men een voortreffelijke line-up heeft staan. Daar kunnen op het laatste moment nog wel eens wijzigingen in aangebracht worden. We gaan het zien, kaartje is gekocht. Het meest kijk ik uit naar Aaron Boyd, en ook de Noor Torgeir Waldemar heb ik hoog zitten. Recent kwam van zijn label, Jansen Records, een live-registratie beschikbaar van een concert dat in 2022 plaatsvond At the Opera te Oslo. Of dit liveoptreden representatief is voor Waldemar’s komende optreden te Utrecht valt te betwijfelen aangezien een bonte verzameling aan Noorse artiesten hem bijstond tijdens de uitvoering van zijn muziek in het Operahuis. Er was random gekozen uit Waldemar’s oeuvre. Enerzijds grijpt men terug naar redelijk basale Folk georiënteerde uitvoeringen, maar gezien de veelzijdige muzikale, en vocale gastbijdragen, zou je dit optreden mogen omschrijven als monumentaal. Het was ongetwijfeld een doorslaande reden om dit album toch uit te brengen. Er werd tijd besteed om de muziek van Torgeir zo innemende mogelijk, doch overwegend semi-akoestisch - voor het voetlicht te brengen. Nummers die gaandeweg de sfeer omarmen, die Torgeir en zijn musici hebben beoogd. Tijdens Ramblin’ Roots treedt hij aan met band!

Een elektrisch spektakel, want daar kennen we hem ook van, blijft hier achterwege. Wellicht wordt dat bewaard voor het publiek tijdens Utrecht later dit jaar. Wel hoop ik dat hij dan een nieuw album heeft vervaardigd. At the Opera bevat veelal nummers van zijn eerste twee albums, die juist vanwege de opgebouwde livesfeer naar meer smaakt. Als opwarmertje hebben deze live opnames voor mij beslist gewerkt. Zijn zang voldoet; is rauw en niet vlekkeloos, maar dat was al bekend bij de liefhebbers van deze stoere Noor. Ik zou zeggen; tot 19 oktober bij Ramblin’ Roots! Ik heb er zin in!

Rein van den Berg

Releasedatum : 26 april 2024 Jansen Records

Website : https://www.jansenrecords.com/artists/torgeir-waldemar 

Kieran Halpin & Chris Jones : Live in Holland Part I & II

 

Ruim twintig jaar geleden kocht ik bij Joop van Gool van Roots Mail Music het boek “The rough guide to Irish music” om de hiaten in mijn kennis van de Ierse muziek te dichten. Blijkbaar niet goed genoeg, want ondanks dat Kieran Halpin in het boek vermeld staat, kwam zijn muziek nooit eerder op mijn pad. Toch bleek ik achteraf al een song van hem te kennen, The Old Simplicity, de titelsong van een album van Niamh Parsons. De Ierse singer-songwriter Kieran Halpin vormde een aantal jaren met de in Duitsland wonende Amerikaanse gitarist Chris Jones een uitstekend duo tot diens dood in 2005.

Live in Holland Part I & II werd al in 1997 live opgenomen in de Trouble Tree Folk Club in Koudekerk aan de Rijn. Het was het tweede concert wat Hans Hoogeveen in zijn kleine club organiseerde, en meteen een memorabel. Rond die tijd was trouwens de folkmuziek aan een grote revival begonnen en al spoedig zouden grote folkfestivals ontstaan, zoals bijvoorbeeld het Irish Folkfestival in De Stoelenmat in Bergen op Zoom. Ook begonnen artiesten als Mary Black moeiteloos grote zalen als het Chassé Theater uit te verkopen. Helaas was dit niet weggelegd voor Kieran Halpin, die altijd een wat ondergewaardeerd liedjesschrijver en zanger zou blijven, volgens mij volledig ten onrechte.

Op Live in Holland Part I & II laat het tweetal horen dat je gemakkelijk met alleen zang en twee akoestische gitaren een publiek meer dan anderhalf uur weet te beklijven. Halpin had een doorleefde stem die diep bij mij binnenkomt. Op een na zijn de geweldige songs door Halpin zelf geschreven. On Raglan Road werd vooral bekend dankzij Luke Kelly. Songs die in korte tijd tot mijn favorieten behoren zijn vooral Call Me Judas, Just a Game Without You, The Second Chance, Closing Time in Paradise, Senzenina en Lucy. De uitstekende opnames werden destijds gemaakt door Pieter Groenveld, de master onlangs door Janos Koolen. De cd’s zijn opgedragen aan Peter Wesseling en Liesbeth Peters. Laatstgenoemde deed destijds het management van het tweetal in Nederland en vroeg Pieter om het geluid te doen. Mooi dat dit liveoptreden na 27 jaar uiteindelijk toch nog het daglicht ziet. Absolute aanrader!    

Theo Volk

Releasedatum : 6 mei 2024 Strictly Country Music

Website : https://www.kieranhalpin.com/

The Deep Dark Woods : Broadside Ballads Vol. III

 

In het verleden bracht de Canadese band The Deep Dark Woods prachtige albums uit als Hang Me, Oh Hang Me, Winter Hours en The Place I Left Behind. De meeste songs voor hun albums worden geschreven door zanger Ryan Boldt. Een enkele keer nam de groep ook een traditional op. Deze keer bevat het nieuwe album Broadside Ballads Vol. III uitsluitend traditionals. De warme, soms wat melancholische aandoende stem van Boldt is uitermate geschikt voor dit soort repertoire, bleek al uit de twee vorige delen.

De opener The Banks of the Lough Erne is een zeer bekende Ierse traditional over immigratie van Ieren naar Amerika op zoek naar een beter leven. Het werd zo’n vijftig jaar geleden onsterfelijk gemaakt door Andy Irvine & Paul Brady onder de naam Lough Erne Shore. Hier is het een fraai duet met Erin Rae McKaskle, een geweldige Amerikaanse zangeres met Ierse en Schotse roots.

Regelmatig werden traditionals bekend onder verschillende namen. Zo wordt hier bijvoorbeeld het bekende My Lagan Love vertolkt, wat ook bekend is onder de naam She Moved Through the Fair, en zo is The Boatman in het Gaelic bekend als Fear a Bhàta. Het achttal traditionals wordt hier met verve vertolkt door Boldt en zijn begeleiders. Vanaf volgende week woensdag toert The Deep Dark Woods door het Verenigd Koninkrijk, helaas geen uitstapjes deze keer naar Nederland. Voor een wat uitgebreidere recensie verwijs ik graag naar deze op KLOF.

Theo Volk

Releasedatum : 1 mei 2024 Victory Pool Records

Website : https://thedeepdarkwoods.com/

Brent Beukelaer : Ramen Als Ogen

 

Welkom terug in de wondere wereld van Brent Beukelaer! Een kleine drie jaar geleden debuteerde deze frontman van The Radar Station solo met de unieke prachtplaat Heen Zonder Weer. Naast The Radar Station werkt Brent al een aantal jaren aan een doorbraak als Nederlandstalig singer-songwriter. Belangrijkste inspiratiebron vormt daarbij naast indie, de kleinkunst en dan vooral het uit 1976 stammende album Jus d’Orange van Lieven Coppieters. Verder haalt Brent zijn inspiratie voor zijn tweede album Ramen Als Ogen bij artiesten als Nick Drake, Spinvis, Boudewijn de Groot, Catbug, The National en rekent hij net als ik Lovesongs van Loverman tot een van de mooiste albums van 2023.

Opnieuw vertelt Brent bijzondere verhalen voortgesproten uit zijn unieke parallelle gedachtewereld en tovert hij kernachtig met de Nederlandse taal. Muzikaal gezien is het misschien wat meer richting indie gegaan. Ook deze keer wordt Brent omringd door uitstekende muzikanten, zoals Nina Kortekaas (Noa Lee), een artieste met Nederlandse roots. En natuurlijk de vaste bezetting, Sander Cliquet (bas, keys, gitaar, backings) en David Broeders (drum, gitaar, percussie). Wie alvast meer over de achtergrond van de songs wil weten, Brent licht op het moment in een podcast de songs toe. Binnenkort volgen releaseshows in België en Nederland. Degene, die de voorganger omarmde, gaat dat zeker ook met Ramen Als Ogen doen.

Theo Volk

Releasedatum : 10 mei 2024 Independent/Starman Records

Website : https://www.brentbeukelaer.be/

 

Brent Beukelaer live :

06-06 GENT : Theater Tinnenpot

13-06 EINDHOVEN : De Rozenknop