Pokey LaFarge : In the Blossom of Their Shade

 

Jammer dat de releasedatum van In the Blossom of Their Shade verschoven is, want het is een ideale plaat voor de zomer. Een album dat snel een glimlach op het gezicht van de luisteraar zal toveren, maar ook de heupen zal laten wiegen. Volgens mij zal niemand weerstand kunnen bieden aan het relaxte, swingende ritme van opener Get It ‘Fore It’s Gone. Rocksteady in optima forma. De soulvolle achtergrondzang wordt hier verzorgd door de geweldige zangeres Lady Blackbird, die aanstaande vrijdag haar langverwachte debuutalbum Black Acid Soul zal uitbrengen. De titel van het album is ontleend van het aanstekelijke liedje Mi Ideal, dat een Spaanstalig refrein heeft. Muzikaal gezien bevat het invloeden van de muziek uit het zuidwesten van de VS, Zuid-Amerika en de Caraïben. In Fine to Me tapt LaFarge vervolgens uit een swingend rockvaatje. Her repertoire is uiterst gevarieerd, van alles komt voorbij tot western swing en country blues aan toe. Niet alleen variatie in genre maar ook in tempo, van luisterliedjes tot dansnummers. Licht verteerbaar, maar met genoeg diepgang. Naast een geweldige songschrijver is hij een buitengewoon goede crooner, die inventief gebruik maakt van zijn kopstem. Meest opvallende song voor ons Nederlanders is natuurlijk Rotterdam, zijn ode aan die stad en aan de Nieuwe Binnenweg in het bijzonder. LaFarge over de song : "Het gaat eigenlijk over een plek die niet echt bestaat, Rotterdam als utopie. In combinatie met een behoorlijke hoeveelheid verwarring en frustratie over hoe sommige dingen in de VS zijn, vond ik de songtekst een uitlaatklep". Naast een ideale zomerplaat is het gevarieerde In the Blossom of Their Shade ook de ultieme dans- en partyplaat.

Theo Volk

Gewijzigde releasedatum : 15 oktober 2021 New West Records

Website : https://www.pokeylafarge.net

Pokey LaFarge live :

18-04 GRONINGEN : De Oosterpoort

21-04 NIJMEGEN : Doornroosje

22-04 ROTTERDAM : Maassilo

24-04 AMSTERDAM : Paradiso

03-05 EINDHOVEN : Effenaar

04-05 HENGELO : Poppodium Metropool

Lee “Scratch” Perry, 20 maart 1936 - 29 augustus 2021

 

Gisteren overleed op Jamaica op vijfentachtigjarige leeftijd Lee Perry, een van de markantste en invloedrijkste reggaemuzikanten. Een van de pioniers. Belangrijkste mentor en invloed van Bob Marley. Daarnaast de belangrijkste reggaeproducer. Maar ook laat hij een enorm, prachtig, eigen oeuvre achter. Een van zijn bekendste albums is Super Ape met The Upsetters. Mijn absolute favoriet is het album Roast Fish, Collie Weed & Corn Bread uit zijn begintijd, waarop hij er vrolijk los experimenteerde. Een van zijn handelsmerken was het gebruik van koeienbellen. Waarschijnlijk voelde hij zich daardoor later erg thuis in Zwitserland, waar hij lang woonde. Tot zeer recent bracht hij nieuwe albums uit, in 2019 verschenen zelfs nog drie albums, waarop het experiment nog steeds hoog in het vaandel stond. Met zijn dood verliest de reggaemuziek niet alleen een kleurrijk persoon, maar vooral een groot reggae icoon. R.I.P., Lee.

Theo Volk

Heartless Bastards : A Beautiful Life

 

Wat is tot op heden de minst fraaie platenhoes van 2021? Wat mij betreft komen daar zeker het album van Yola en dit A Beautiful Life van Heartless Bastards voor in aanmerking. Haar vorige vijf albums verpakte frontvrouw Erika Wennerstrom in fraaiere hoezen.  Arrow heeft daarvan niet alleen de meest smaakvolle hoes, maar is ook het meesterwerk uit het oeuvre. Een album wat nog steeds staat als een huis, met schitterende songs als Only for You. Over Arrow schreef ik dan ook een enthousiaste recensie voor mijn toenmalige blog “Muziek van dit moment”. Voorganger Restless Ones dateerde alweer van 2015 en bleek na veelvuldige beluistering toch wel wat minder te zijn dan Arrow, wat zeker geen schande was. Tussendoor bracht Wennerstrom in 2018 onder eigen naam het uitstekende, wat meer popachtige album Sweet Unknown uit. Dit keer produceerde Wennerstrom het album met Kevin Ratterman (Strand Of Oaks, Jim James, White Reaper). Klasbakken als gitarist Lauren Gurgiolo (Okkervil River), drummer Greggory Clifford (White Denim), multi-instrumentalist Jesse Chandler (Mercury Rev, Midlake), toetsenist Bo Koster (My Morning Jacket), gitarist David Pulkingham (Patty Griffin) en oudgediende, bassist Jesse Ebaugh omringden Wennerstrom in de studio. Niet alleen klinken alle songs even geïnspireerd, bovendien worden ze naar een hoger niveau getild door haar begeleiders. Net als op de voorganger is er ruimte voor experiment (bijvoorbeeld in  You Never Know). Maar over het algemeen doen de songs meteen vertrouwd aan. Ze hadden dan ook minder tijd nodig om te landen dan de voorganger. Het zou me niet verbazen als A Beautiful Life na Arrow mijn favoriete album van Heartless Bastards zal gaan worden. Overigens staan Wennerstrom en haar begeleiders te trappelen om weer live te komen spelen in de lage landen.     

Theo Volk

Releasedatum : 10 september 2021 Thirty Tigers / Sweet Unknown

Website : https://www.theheartlessbastards.com

Heartless Bastards live :

03-02 BRUSSEL : Botanique Rotonde

04-02 AMSTERDAM : Paradiso

Replay : Liz Meyer : Womanly Arts

 

Liz Meyer was en is een grote naam in bluegrass kringen. Haar album Womanly Arts werd oorspronkelijk op 1 januari 1995 uitgebracht. Tien jaar terug verloor Meyer helaas haar strijd tegen kanker. Weduwnaar Pieter Groenveld vond het terecht hoog tijd voor een heruitgave. Het eerste wat mij opvalt bij herbeluistering is het lagere opnamevolume. Het is een album wat na hard ploeteren tot stand kwam. Opgenomen in vier jaar tijd in vier verschillende studio’s, met negen verschillende geluidstechnici en meer dan dertig verschillende gastmuzikanten. Allemaal goede vrienden van Liz, de meeste vriendschappen duurden al zo’n twee decennia. Een van de langstlopende was met Emmylou Harris, die te horen is op Dreams Have Endings. Uiteraard bestaan de songs voor een deel uit (opgewekte) bluegrass en country. Daarnaast komt haar singer-songwriters kant aanbod. Zoals in het fraaie duet met Jonathan Edwards in Living in the Past, met daarnaast een glansrol voor de heerlijk relaxte altsax van Tim Eyerman. De lijst van medewerkende artiesten is indrukwekkend. Voornamelijk met een country achtergrond, zoals banjo speler Bela Fleck en dobro spelers Jerry Douglas en Mike Auldridge. Maar ook buiten die scene had Liz goede vrienden, zoals de veelzijdige bassist Rob Wasserman. Wasserman verleende onder andere zijn medewerking aan het iconische album New York van Lou Reed. Hij is te horen op Footlights. Haar uitstekende begeleiders tillen haar liedjes zonder uitzondering naar een hoger niveau. Dat Liz geliefd was blijkt wel uit het feit dat veel begeleiders er veel voor over hadden om haar te helpen. Zoals bijvoorbeeld vocalist David Parmley, die er een autorit van zestien uur voor moest afleggen. Het maakt van Womanly Arts een met veel liefde gemaakt album van hoog niveau. Pieter Groenveld is trouwens zijn liefde voor countrymuziek nog lang niet verloren, want eerder jaar bracht hij nog het schitterende Hummingbird uit van de uiterst talentvolle Nederlandse zangeres NinaLynn.     

Theo Volk

Releasedatum heruitgave : 3 september 2021 Strictly Country Records

Website : http://www.strictlycountryrecords.com/en/home

Krissy Matthews : Pizza Man Blues

 

Pas achtentwintig, maar al vijftien jaar brengt de Britse Noor Krissy Matthews albums uit. De deal voor Pizza Man Blues met Ruf Records werd pas vorige maand gesloten. Hiermee komt gelukkig voor Matthews een einde aan een moeilijke periode. Net als voor iedereen had Corona grote gevolgen voor hem. Zijn grootste bron van inkomsten, liveoptredens, kwam droog te leggen. Zodoende moest hij hierna met de meest uiteenlopende baantjes aan de kost zien te komen, een ervan was pizzabezorger. Hij bezingt zijn ervaringen in het titelnummer Pizza Man Blues. Gelukkig kon hij de financiën rond krijgen om in oktober de studio in te gaan. Krissy is een bijzonder ervaren muzikant, met ruim duizend optredens op zijn conto. Op zijn derde stond hij al samen met zijn vader op het podium Pretty Woman van Roy Orbison te zingen. De eerste, echt serieuze podiumervaring deed hij op twaalfjarige leeftijd op. Voor het Notodden Blues Festival nodigde John Mayall hem uit om samen twee nummers te spelen. Sindsdien heeft hij podium gedeeld met grote acts als Toto, Gregg Allman, Tedeschi Trucks Band, Joe Bonamassa, Joe Satriani, Beth Hart, Jimmie Vaughan, Steven Seagal, Clawfinger en Los Lobos. Die samenwerking met Joe Bonamassa vind ik overigens voor de handliggen. Allebei schuwen ze het niet om hun grote technische kwaliteiten volop te etaleren. Het repertoire bestaat voornamelijk uit behoorlijk stevige bluesrock, vaak met gejaagde zang. Zelf vind ik hem en zijn zang en timbre beter tot zijn recht komen in een meer ingetogen nummer als het fraaie Disaster. Het beste wordt echter tot het allerlaatste bewaard, Grateful en de Unplugged versie ervan. Tekstueel telt Krissy hier zijn zegeningen. In Grateful Unplugged wordt hij op grootse wijze ondersteund door klarinettist Felix Peikli en zangeres Layla Zoe, die lange tijd tot de Ruf stal behoorde. Ondanks dat de stevige bluesrock me bevalt, hoop ik dat zijn akoestische en rustige kant meer de ruimte gaat krijgen op vervolgalbums. De komende tijd gaat Matthews veel toeren, helaas (voorlopig?) niet in Nederland.      

Theo Volk

Releasedatum : 27 augustus 2021 Ruf Records

Website : https://www.krissymatthews.com/

 

Garrett T. Capps : I Love San Antone

 

I love San Antone is al het vierde album van space countryrocker Garrett T. Capps. Het is pas mijn eerste positieve kennismaking met zijn muziek. Capps is woonachtig in San Antonio, Texas. Hij eert die stad zowel in de zelf geschreven opener I Like Austin, but I Love San Antone als in de afsluitende bonustrack Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Laatstgenoemde is geschreven door legende Doug Sahm, de muzikale omnivoor, eveneens afkomstig uit San Antonio. Ook Capps levert een gevarieerde schijf af. Heerlijke texmex krijgt de luisteraar voorgeschoteld in Margarita, Margarita. Wie kan je dan beter op accordeon vragen, dan degene die het schreef, Santiago Jimenez, Jr? Vervolgens worden we door Capps op de trein gezet. Een gloedvolle countryvertolking van Jethro Tull’s klassieker Locomotive Breath. Om te vervolgen met het wat treurige Never End. Dan is het gelukkig weer tijd om feest te vieren in het uptempo Downtown, I’m Ready 2 Go, waarbij het onweerstaanbare orgeltje de hoofdrol opeist. Hij covert ook een wat obscure song van Loudon Wainwright III, getiteld Everybody I know. Het gevarieerde I Love San Antone bevat echter voornamelijk eigen werk. Hij kon een beroep doen op doorgewinterde muzikanten. Het lijkt me een feest om deze liedjes, die alle geworteld zijn in het diepe zuiden van de VS, live te horen. Capps heeft voorlopig vijf shows in Nederland en België gepland staan, hopelijk wordt Corona geen spelbreker.      

Theo Volk

Releasedatum : 20 augustus 2021 Vinyl Ranch

Website : https://garretttcapps.com

Garrett T. Capps live :

14-10 SINT-NIKLAAS : De Casino (met North Mississippi Allstars)

02-06 DEVENTER : Burgerweeshuis

03-06 LEFFINGE : De Zwerver

04-06 GRONINGEN : De Oosterpoort

14-06 AMSTERDAM : Paradiso, kleine zaal

 

Tora : A Force Majeure

 

De oorsprong van deze band ligt niet Israel, maar in Australië. Om precies te zijn in Byron Bay. De historie van Tora gaat vijftien jaar terug, toen Jai Piccone, Jo Loewenthal, Shaun Johnston en Thorne Davis elkaar leerde kennen op de middelbare school. De band werd officieel geformeerd in 2012 en in 2013 verscheen hun debuutep Tora, waarop al duidelijk de invloed van SOHN en James Blake te horen was. Het balletje begon in 2017 echt te rollen met hun debuutalbum Take a Rest. De songs werden geschreven en uitgewerkt in Londen, LA, Berlijn en Amsterdam. Het wist de aandacht te trekken van het bekende Amerikaanse radiostation KCRW, maar ook onder andere van de BBC en van Elton John op Beats 1. Hun populariteit schoot hierna omhoog en trekken ze sindsdien maandelijks miljoenen luisteraars op Spotify. Het debuut opende ook de nodige deuren. Hun tweede album Can’t Buy the Mood, wat geproduceerd werd door Roy Kerr (London Grammar, Lana Del Rey), werd opgenomen in de fameuze RAK Studios in Londen. Door hun grote populariteit in West-Europa besloten ze in 2019 dat Amsterdam hun uitvalbasis zou worden voor hun komende Europese en Amerikaanse tournee. Helaas ging de wereld op slot en gingen alle optredens in 2020 niet door. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, zou Johan Cruijff zeggen. In alle rust werd in acht maanden tijd in Amsterdam in de Westerpark Studio gewerkt aan A Force Majeure, hun mooiste album tot op heden. Het kent alle ingrediënten van de voorgangers. Hun muziek wordt nog steeds door James Blake en SOHN geïnspireerd en kunnen de elf songs tot de Chillwave gerekend worden. De liedjes worden opgefleurd door organische en elektronische ritmes, waarin soms R&B-invloeden te horen. A Force Majeure is geen album dat is geschreven als reactie op de pandemie, maar het is een album dat het aanpassingsvermogen en de ambitie van de band vastlegt. Het bevat hedendaagse thema’s. “Put down your phone for a second, so I can have your attention,” zingt Jo Loewenthal in Put Down Your Phone. Het wijst de luisteraar te blijven focussen op wat werkelijk belangrijk is in dit leven. Loewenthal beschikt trouwens over een aangename stem, waarbij hij geregeld inventief gebruik maakt van zijn kopstem. De songs Fire Apartment, Metanoia en How Long zijn drie aantrekkelijke duetten met gastzangeressen Angie Hudson, Asha Franco en Molly Nicholson. Duetten die zeker naar meer smaken. Het meer dan uitstekende A Force Majeure is reeds te bestellen op cd en vinyl op hun website.               

Theo Volk

Releaesedatum : 3 september 2021 Independent

Website : https://toramusic.com.au

Tora live :

04-11 ROTTERDAM : Rotown

05-11 AMSTERDAM : Paradiso

06-11 UTRECHT : Ekko

07-11 BRUSSEL : Botanique, Witloof Bar

The Lucky Ones : The Lucky Ones

 

“Slow dance, square dance, barn dance” is de kop die prijkt op de startpagina van The Lucky Ones, een band woonachtig in Yukon, gelegen in het verre noorden van Canada. De band is voortgekomen uit een andere band, The Klondike Sons. Volgens het persbericht bestaat de band uit JD McCallen (zang, gitaar), Ian Smith (zang, gitaar), Ryan James West (zang, gitaar, mandoline), Aaron P. Burnie (banjo) en Kieran Poile (viool). Volgens de credits op de hoes zou ook contrabassist Jerome Belanger deel uitmaken van de groep. Enigszins slordig dat violist Kieran Poile niet op de hoes vermeld staat, want zijn bijdrages bepalen voor een groot deel het geluid. Alle leden van de band groeiden op met de muziek waar hun ouders en grootouders naar luisterden. Muziek die vroeger vaak in taveernes, saloons, bars en stallen gespeeld werd. Ze transporteren deze muziek naar het heden en componeerden eigen authentieke country-roots liedjes. Hiermee treden ze in de voetsporen van illustere voorgangers als Hank Karr, Al Oster, Buddy Tabor en The Pointer Brothers. Hun uitstekende debuutalbum The Lucky Ones bevat een achttal songs. Naast een aantal dansbare liedjes, ook een wat droevig, het uit het leven gegrepen countryliedje Waiting on a Paycheck. Geschreven door West na een dag lang huizen geschilderd te hebben. Everybody Dance schreef JD McCallen samen met zijn toen tweejarige dochtertje. Prijsnummer is voor mij het traag voortglijdende, indringende Wish, met een hoofdrol voor de stemmige viool. Liefhebbers met een hang naar lang vervlogen tijden zullen zich geen buil gaan vallen aan dit gevarieerde rootsalbum.   

Theo Volk

Releasedatum : 3 september 2021 Independent

Website : https://www.theluckyonesmusic.com/

Claw Boys Claw : Kite

 

De transfer van Steven Berghuis van Feyenoord naar Ajax verliep onlangs niet bepaald geruisloos. Het uitstekende voorlaatste album van Claw Boys Claw, It's Not Me, the Horse Is Not Me Part 1, verscheen nog op het Rotterdamse label Butler Records. Voor Kite maakte het Amsterdamse rock kwartet de geruisloze overstap naar het Amsterdamse label Excelsior. Wat ik een voor de hand liggende keuze vind, omdat drummer Jeroen Kleijn labelmanager bij Excelsior is. Hij is trouwens regelmatig te horen op producties van Excelsior. Vanaf 1983 zijn Peter te Bos (zang) en John Cameron (gitaar) vaste waarden van de band geweest. Sinds 2007 is Marcus Bruystens bassist en sinds 2013 is Kleijn de drummer. Het is intussen de langst bestaande en meest hechte bezetting. Men klinkt op Kite geïnspireerd als nooit tevoren. De luisteraar wordt in iets meer dan een uur tijd getrakteerd op zestien gevarieerde songs. Patente uptempo rockers als Nightmare worden afgewisseld met een ingetogen, bijzonder fraai gezongen song als No One Can See Me. Ook aan inventiviteit ontbreekt het de heren niet, luister eens naar het ritmisch interessante Victory Roll. Eigenlijk is het hele album een aaneenschakeling van topsongs. Claw Boys Claw neemt al sinds hun start een unieke plaats in de rockwereld in. Niet duidelijk in een hokje te plaatsen en laat dat vooral zo blijven. Live behoren ze sinds halverwege de jaren tachtig tot de beste bands in het (alternatieve) rockgenre. Peter te Bos is intussen zeventig maar dat zal hem binnenkort niet weerhouden een aantal vlammende optredens te verzorgen. Het album werd uitstekend geproduceerd door Jan Schenk in diens studio gelegen aan het IJ. Kite is voor mij zonder enige twijfel hun beste album uit hun oeuvre, een rockklassieker in de dop.    

Theo Volk

Releasedatum : 1 oktober 2021 Excelsior

Website : https://www.clawboysclaw.nl

Claw Boys Claw live :

29-10 ZWOLLE : Eureka

30-10 ZWOLLE : Eureka

04-11 DORDRECHT : Bibelot

05-11 GOUDA : So What!

06-11 UTRECHT : Tivoli/Vredenburg

11-11 NIJMEGEN : Doornroosje   

13-11 HAARLEM : Patronaat

20-11 ENSCHEDE : Metropool

26-11 DEN HAAG : Paard

27-11 ROTTERDAM : Rotown

02-12 GRONINGEN : Vera

03-12 DEVENTER : Burgerweeshuis

04-12 AMERSFOORT : Fluor

09-12 TILBURG : 013

15-12 AMSTERDAM : Paradiso

Karine Polwart & Dave Milligan : Still as Your Sleeping

 

Op deze zomerse, maar wat sombere zondagmorgen is het bepaald geen straf om te luisteren naar Still as Your Sleeping van Karine Polwart en haar buurman Dave Milligan. Enige maanden terug bewezen Arno en Sofiane Pamart met het excellente album Vivre, dat het mogelijk is om met slechts alleen zang en piano moeiteloos de aandacht van de luisteraar vast te blijven houden. Dezelfde kracht bezit ook het persoonlijke en intieme Still as Your Sleeping. Het repertoire bestaat uit een drietal traditionals, vier covers en drie door Karine zelf geschreven songs. Een van drie, Siccar Point, schreef ze samen met Dave. Opener Craigie Hill kent Karine via de versie van Dick Gaughan’s album Handful of Earth. Van oorsprong is het een Iers lied over immigranten en ook van toepassing op Karine, want haar overgrootvader Bernard Quinn kwam uit Donegal. Zelf ken ik Craigie Hill het best van de meesterlijke vertolking van Colleen Raney van haar schitterende album Here This Is Home. Een andere traditional is het overbekende The Parting Glass, ontelbare keren gecoverd tot aan Sinéad O'Connor aan toe. Oorspronkelijk is het een sean-nós, een a capella gezongen lied.  Het krijgt hier een bloedstollend mooie vertolking. Het album eindigt met nog een bekende traditional Ae Fond Kiss van de Schot Robert Burns. Het heeft een bijzondere betekenis voor Karen, omdat het gespeeld werd op de begrafenissen van een aantal dierbaren van haar. The Path That Winds Before Us schreef ze voor buren van haar. Richard Fariña schreef ooit voor de bekende Ierse traditional My Lagan Love een nieuwe tekst en noemde het The Quiet Joys of Brotherhood, welke Karine vooral goed kent in de versie van Sandy Denny. De piano wordt hier op een bijzondere, percussieve manier gebruikt. In haar vertolking van Talk to Me of Mendocino blijft ze erg dicht bij de originele versie van de betreurde Kate McGariggle. Zelfs haar klankkleur is nagenoeg dezelfde. Een van de hoogtepunten vormt voor mij Heaven’s Hound, de laatste song die Michael Marra ooit opnam. De overige twee songs van Karines hand, Siccar Point en Travel These Ways doen zeker niet onder voor het overige materiaal. Karine volg ik al sinds haar debuut Faultlines nauwgezet en behoort sindsdien tot mijn favoriete zangeressen. De releasedatum lijkt me goed gekozen, het zal voor mij een ideale metgezel gaan worden op de komende, lange winteravonden en op zondagochtenden.     

Theo Volk

Releasedatum : 1 oktober 2021 Hudson Records

Website : https://www.karinepolwart.com/

La Belle Époque : La Belle Époque, Volume 1

 

Afgelopen vrijdag schonk ik op mijn blog aandacht aan het album How Long Do You Think It's Gonna Last? van Big Red Machine, het interessante project van Aaron Dessner (The National) en Justin Vernon (Bon Iver). Ze gaan hierop de samenwerking aan met een groot aantal internationaal bekende zangers en zangeressen. Voor het debuutalbum La Belle Époque, Volume 1 deed Danny van Tiggele (o.a. Mister and Mississippi & TOUSCH) hetzelfde, in dit geval met een groot aantal gerenommeerde Nederlandse zangers en zangeressen. Dit album heeft echter duidelijk mijn voorkeur. Het is een stuk gevarieerder en organischer. Het draait hier echt volledig om de liedjes. Danny koos een positieve naam voor het project La Belle Épogue. Het verwijst naar de periode van culturele, technologische en wetenschappelijke vooruitgang die plaatsvond tussen het einde van de negentiende eeuw en de eerste wereldoorlog. Het was de periode waarin de Europese cultuur (de Franse en Belgische in het bijzonder) floreerde; de geboorte van Art Nouveau/Jugendstil, de opening van de Eiffeltoren en het Moulin Rouge Cabaret, Haute Couture en de opkomst van de Parijse casino's en operahuizen. Er ontstond een bruisende scene van kunstenaars, dichters, muzikanten en andere artistieke figuren die samen creëerden. De promotiemachine voor het album trad reeds in april in werking met een persbericht en de eerste single Sanity, gezongen door Marien Dorleijn op een zelfgeschreven tekst. Alle vocalisten schreven zelf hun teksten en in een aantal gevallen schreven ze ook mee aan de muziek. Danny nodigde vocalisten uit die hij hogelijk waardeert en die allang voor uitnodiging in zijn platenkast prijkten. Het album opent en eindigt instrumentaal. Het is een bijzonder sterk album geworden, van een constant hoog niveau. Natuurlijk heb ik wel favorieten, zoals bijvoorbeeld Phase Out ,met heerlijk stevig gitaarspel van Pablo van de Poel, Another Day van Blaudzun en het redelijk ingetogen, kippenvel bezorgende Anyone’s Favorite Girl van Judy Blank. Ondanks haar nog steeds jeugdige leeftijd een van Neerlands beste zangeressen én songschrijvers. Aangename verrassing is de prachtige stem van de voor mij volledig onbekende Marrit van Brummelen. Uiteraard ontbreekt bij de gastvocalisten zijn goede maat Yorick van Norden niet. La Belle Époque, Volume 1 is een uitstekend bewijs dat Nederland wereldwijd meetelt op muzikaal gebied. Ik kijk nu al reikhalzend uit naar een vervolgalbum.  

Theo Volk

Releasedatum : 10 september 2021 V2 Records

Website : https://www.facebook.com/La-Belle-%C3%89poque-106730324819265/

Nathan Bell : Red, White and American Blues

 

Over het schitterende, nieuwe album Red, White and American Blues van Nathan Bell is een hoop te vertellen. Reeds twee jaar terug opgenomen in Capitola, California in de Skunkworks Studios, maar heeft intussen niets aan relevantie ingeboet. Nathan houdt de luisteraar een spiegel voor van de hedendaagse maatschappij en dan met name die van Amerika. In de korte, indrukwekkende en indringende opener Angola Prison, officieel Louisiana State Penitentiary geheten, stelt Nathan de in deze gevangenis vroeger heersende rassendiscriminatie aan de orde. De bewakers waren blank en gevangenen over het algemeen donker. Deze beruchte gevangenis heeft een verleden dat lang geleden begon ten tijde van de slavenhandel. Enige jaren terug scheef Layla Zoe voor haar album Gemini al het liedje The Deeper They Burn. Het is opgedragen aan Herman Wallace. Hij zat tweeënveertig jaar opgesloten in een isoleercel en werd op zijn eenenzeventigste vrijgelaten om humanitaire redenen, drie dagen na zijn vrijlating overleed hij. De bekendste gevangene was ooit Leadbelly. Nathal schreef het liedje in 2016, drie jaar na het overlijden van Wallace. Het verhaal van Wallace kennende weet de luisteraar, dat het openingscouplet zeer realistisch is :

“25 years down in the hole

Never heard a word from a mumbling soul

The day was night

And the night was black

I’ll leave Angola Prison

Lying on my back”

Het harmonicaspel van Reverend Crow is hier de kers op de taart. Crow maakte ook de hoestekening. In American Gun en Mossberg Blues stelt Nathan het overmatig wapenbezit in Amerika aan de kaak. American Gun is een geweldig duet met Patty Griffin, die met haar expressievolle stem het nummer naar een hoger niveau tilt. Het soulvolle American Blues (for GSH) is een eerbetoon aan een van zijn eerste muzikale helden. Op zijn veertiende kocht hij de single The Bottle van Gil Scott-Heron, welke hij helemaal grijsgedraaide. Van Gil Scott-Heron zou wat mij betreft iedere muziekliefhebber toch op zijn minst diens klassiekers Pieces of a Man en Winter in America in de kast hebben moeten staan. In het bluesy Retread Cadillac (lightnin’) wordt een muzikale lans gebroken voor legende Lightnin’ Hopkins. Nathan’s ideale begeleider is hier de fantastische zangeres Regina McCrary. Melodisch gezien is A Lucky Man misschien wel het mooiste liedje van het album. Het ontroerende nummer, wederom een schitterend duet  met Patty Griffin, handelt over zijn overleden vader. Het oudste nummer op het album is het tien jaar geleden geschreven, swingende When You’re Dead (Ghost reflects on his dire circumstances), waarbij stilzitten onmogelijk is. Nathan vond het toepasselijk op onze situatie tijdens de coronapandemie vorig jaar : “Another song paying tribute to writer Gaylord Brewer’s visible/invisible Ghost character. We were all ghosts in 2020.”. Muzikaal schatplichtig is Nathan in het funky Monday, Monday (the bony fingers reprise) aan Jimmy Reed and Merle Travis. Een van mijn persoonlijke favorieten. Ritmisch gezien is voor mij Running on the Razor (family) de interessantste track, een mooi duet met Aubrie Sellers. Hij poneert hier kritische kanttekeningen bij de gelijknamige hipsterfilm. De tekst is recht voor zijn raap :

“They were poor motherfuckers

Living off the grid

Screwing praying and dying

Were the only things they did”

Tot de fraaiste songs reken ik ook het ingetogen To Each of Us (a shadow), wat over depressie handelt. Wederom een subliem duet met Patty Griffin. Nathan wordt slechts door een beperkt aantal muzikanten begeleid. Naast de drie genoemde zangeressen en mondharmonicaspeler Reverend Crow, Alvino Bennett  (drums en percussie), Frank Swart (bas, gitaar, banjo, mandocaster) en John Deaderick  (toetsen).  Het album heeft een Nederlandse tintje, een portretfoto van Marco Bakker en een livefoto van Wies van Luijtelaar werden gebruikt voor het artwork. Ondanks de vrij sobere bezetting worden de songs gevarieerd en voorbeeldig ingekleurd. Tekstueel zijn de songs zonder uitzondering relevant. Dat maakt samen Red, White and American Blues tot een van de mooiste en urgentste albums van dit jaar. Hoog tijd voor een doorbraak van Nathan naar het grote publiek. Officieel verschijnt het album in Amerika op 11 september en Europa op 1 oktober. Bij Lucky Dice is het album echter reeds hier te bestellen en zal op 3 september uitgeleverd worden.

Theo Volk  

Releasedatum : 11 september 2021 Need to Know

Website : https://nathanbellmusic.com

Ralph de Jongh : Let the Snowflakes Fall

 

Afgelopen woensdag verschenen er tegelijkertijd een viertal livealbums van Ralph de Jongh, Trio Special 1 & 2, Rattle like a Rattlesnake en het voortreffelijke Let the Snowflakes Fall. Het lijkt een trend bij Ralph te worden om in beperkte oplage per keer een viertal nieuwe releases op de markt te brengen. Zijn snel groeiende catalogus beslaat intussen maar liefst 61 cd’s, die op een paar na hier allemaal in de kast staan. En dan te bedenken dat ik pas vijf jaar geleden serieus kennismaakte met zijn muziek. Die interesse werd bij mij gewekt door een enthousiaste neef van Ralph van moeders kant. Ik had Ralph weleens bij DWDD en VI zien optreden, maar om een of andere reden was dat nog geen aanleiding geweest om albums van hem te gaan beluisteren. Dat kwam in 2016 met de release van Lonesome Man/Ocean of Love, hetgeen ik toen zeer lovend recenseerde. Hij wordt hierop omringd door fantastische begeleiders als Roel Spanjers (toetsen), Ewa Gorzynska (viool), Arend Bouwmeester (saxofoon, klarinet en percussie), Nico Heilijgers (bas) en Arie Verhaar (drums). De schilderende bassist Nico Heilijgers en saxofonist/percussionist Arend Bouwmeester zijn ook te horen op Let the Snowflakes Fall. Verder Leon van Etten (drums), Chi Ron Schut (gitaar), Ylvadie Dik (zang) en Monique Anderson (zang en percussie). Bijna constant creëert Ralph nieuwe songs, maar het liefst staat hij toch op de bühne, hij is een echt podiumbeest. Zoals wederom blijkt uit deze, een uur durende liveregistratie opgenomen in de EM2 in Groningen. Het album begint nog vrij ingetogen, het absolute vuurwerk vormen voor mij naar het einde toe de verschroeiende versies van What’s Another Memory, Flower of Life en In Your Heart. Ralph maakt al zijn hele carrière zonder concessies muziek. En hoe geweldig die muziek is, daarvan is Let the Snowflakes Fall, met dank aan zijn excellente begeleiders, wederom een overtuigend bewijs.         

Theo Volk

Releasedatum : 18 augustus 2021 Eigen beheer

Website : https://ralphdejongh.com/

Big Red Machine : How Long Do You Think It's Gonna Last?

 

Het idee voor Big Red Machine ontstond al in 2009 toen Justin Vernon (Bon Iver) en Aaron Dessner (The National) het gelijknamige instrumentale nummer voor een goed doel opnamen voor de verzamelplaat Dark Was the Night. Het project kreeg daadwerkelijk gestalte toen hun verdienstelijke debuutalbum Big Red Machine in 2018 verscheen. Nog redelijk bescheiden van opzet, het tweetal riep de hulp in van zangeressen Lisa Hannigan en Phoebe Bridgers en verder van enkele andere leden van The National en Richard Reed Parry (Arcade Fire). Opvolger How Long Do You Think It's Gonna Last? is een stuk ambitieuzer, consistenter en meeslepender geworden. De lijst van gastmuzikanten is veel langer en indrukwekkender. Een greep hieruit : Naeem, Sharon Van Etten, My Brightest Diamond, Lisa Hannigan, Ben Howard, Robin Pecknold (Fleet Foxes), Anais Mitchell, Ilsey, This Is The Kit en Taylor Swift. Het album opent uitstekend met het ingetogen Latter Days met als gastzangeres Anaïs Mitchell (Bonny Light Horseman). Vorig jaar verscheen nog het schitterende debuut Bonny Light Horseman op 37d03d, het eigen label van Justin Vernon en Aaron Dessner. De titel van het album is trouwens ontleend aan de opener. Mitchell is tevens samen met Pecknold te horen op het fraaie, ook reeds vrijgegeven Phoenix. Naast de piano en elektronica speelt ook deze keer (tegendraadse) ritmes weer een voorname rol. Alle vijftien songs zijn van hoog niveau. Een van mijn favorieten is het tekstueel wat mysterieuze The Ghost of Cincinnati. Helaas wordt in een drietal nummers, waaronder in het toepasselijk getitelde Easy to Sabotage, ontsierd door een stem vervormer.  Het leidt mij niet alleen af van de muziek, maar het irriteert bovendien enigszins. Het voegt ook niets wezenlijks toe. Uiteraard bevat het op het eigen label 37d03d en Jagjaguwar uitgegeven album een tekstboekje. How Long Do You Think It's Gonna Last? duurt ruim een uur maar houdt de aandacht van de luisteraar moeiteloos vast.

Theo Volk

Releasedatum : 27 augustus 2021 37d03d/Jagjaguwar/De Konkurrent

Website : https://bigredmachine.bandcamp.com/

Big Daddy Wilson : Hard Time Blues

 

De afgelopen tijd zag ik al een tweetal enthousiaste recensies voorbijkomen in de nieuwste editie van Popmagazine Heaven en op Rootsville over Hard Times Blues. Naar mijn mening zeer terecht. Het verhaal over Adam Wilson Blount, die morgen zijn eenenzestigste verjaardag viert, is waarschijnlijk genoegzaam bekend. Vanwege zijn liefde voor zijn vrouw woont hij al het grootste deel van zijn leven met heimwee in Duitsland. Zijn eerste album bracht hij uit in 2008, toen nog samen met Doc Fozz, het profetisch getitelde My Day Will Come. Het internationale succes kwam daarna snel. Sindsdien bracht hij zeven studioalbums en een livealbum uit. Een vijftal, waaronder de laatste drie verschenen op het bekende Duitse blueslabel Ruf. Voor Hard Time Blues maakte Blount de overstap naar het Nederlandse label CRS. Wat de reden voor die overstap geweest is weet ik niet, maar het heeft zeker niet gelegen aan de kwaliteit van zijn albums, want die is onverminderd hoog. Het enige wat opvalt is dat zijn albums steeds soulvoller worden, hetgeen mij uitmate goed bevalt. Op voorgaande albums was hij trouwens niet voor een gat te vangen, Delta en Chicago blues, maar ook gospel, jazz tot zelfs reggae. Deze keer volop met soul doordrenkte blues. Over voorganger Deep in My Soul was ik al bovenmatig enthousiast en noemde het mijn favoriete album uit zijn oeuvre tot dan toe. Hard Time Blues bevalt me nog beter. Met dank aan producer Glen Scott (Eric Bibb, Mary J Blige, Back Street Boys, Shawn Mendes), die aan veel songs meeschreef. Yazoo City en het titelnummer werden geschreven door goede vriend Eric Bibb. In sommige songs klinken zijn religieuze achtergrond door. Gospelmuziek speelde namelijk een belangrijke rol in zijn muzikale ontwikkeling. In zijn vroege jeugd werkte hij op katoenplantages en zal daar ongetwijfeld tijdens het werk de nodige liederen gezongen hebben. Maar meestal hebben de songs actuele onderwerpen als onder andere Corona en andere ontberingen. Het geweldige Hard Time Blues zal niet alleen doorgewinterde bluesliefhebbers gaan aanspreken, maar zeker ook soulliefhebbers.        

Theo Volk

Releasedatum : 10 september 2021 Continental Blue Heaven (CRS)

Website : https://www.bigdaddywilson.com

Fink : IIUII - It Isn’t Until It Is

 

IIUII kan gezien worden als een logisch vervolg op het vorig jaar verschenen Bloom Innocent - Accoustic. Samen bracht hij daarop met Tim Thornton en Guy Whittaker live een aantal akoestische versies van het prachtige, atmosferische album Bloom Innocent. Deze keer koos Fin Greenall voor een fraaie bloemlezing van essentiële nummers uit zijn oeuvre tot nu toe. Het drietal toog deze keer naar de JRS studios in Berlijn en nam daar live een dozijn songs op. Ongeveer voor de helft akoestisch. Op de overige songs is ook een elektrische gitaar van de partij. Het goed op elkaar ingespeelde trio kleurt wederom de songs op inventieve en andere wijze in en voegt zodoende nieuwe relevantie eraan toe. Zelf ben ik Fink beginnen te volgen vanaf het album Perfect Darkness. Uiteraard ontbreekt van dit album Warm Shadow niet. En uiteraard ook niet songs als Biscuits en Sort of Revolution. Maar de overige songs doen er eigenlijk niet voor onder. Fink staat bekend vanwege zijn uitstekende live reputatie, dus is het een goede keuze geweest om de songs live in de studio op te nemen. Bij IIUII zit trouwens een prachtig vormgegeven tekstboekje. Ook voor wie alles van Fink al in huis heeft, vormt IIUII een welkome aanvulling. Voor eind maart/begin april staan optredens gepland, hopelijk gaan die door.

Theo Volk

Releasedatum : 20 augustus 2021 R'COUP'D

Website : http://www.finkworld.org/

Fink live :

28 maart: Nijmegen, Doornroosje

29 maart: Zwolle, Hedon

30 maart: Groningen, Oosterpoort

1 april: Utrecht, TivoliVredenburg

2 april: Amsterdam, Paradiso

3 april: Amsterdam, Paradiso

Orla Gartland : Woman on the Internet

 

Met de populariteit van de Ierse singer-songwriter Orla Gartland in Nederland zit het kennelijk wel snor, want ze zou komend weekend op het helaas afgelaste Lowlands opgetreden hebben. Het succes is haar echter niet aan komen waaien. Geboren en getogen in Dublin begon ze op haar veertiende liedjes te schrijven. In eerste instantie lukte het haar niet om optredens te krijgen en besloot ze het vak van liedjes schrijven online verder te ontwikkelen. Ze rondde intussen haar studie succesvol af en begon alsnog live op te treden. Na terugkomst van die eerste toer verhuisde ze naar Londen en begon nieuwe liedjes te schrijven, op te nemen en te toeren en haar fanbase uit te breiden. Ze trok volop de aandacht met haar eerste drie singles, More Like You, Pretending en Zombie!. Alle drie terug te vinden op haar debuutalbum Woman on the Internet. En alle drie getuigen ze van het feit dat we te maken hebben met een talentrijke singer-songwriter. De eerlijke liedjes van haar debuutalbum gaan over haar ontwikkeling van jong meisje naar een volwassen vrouw. Die ontwikkeling is echter volgens haar nog steeds in volle gang. De liedjes gaan over de balans tussen onzekerheden waar iedereen mee te kampen heeft en zelfspot en zelfredzaamheid en vastberadenheid anderzijds. Perfectie staat niet bij haar voorop maar authenticiteit. Zelf lichtte ze recent de titel en de songs als volgt toe : “When I was a few songs into writing the album it became clear that Woman on the Internet is about the chaos of my 20s. It's a different chaos to your late teens, such a different brand of angst. I feel so much more settled and sure of myself now than I was when I was 18 or 19 but I'm still just half the person I'm going to be and to capture that became really important." En : “The Woman on the Internet  isn't me - she's an elusive character, like a modern day wizard-of-oz who appears in a couple of these songs. I turn to her when I can't turn to anyone in my real life; I turn to her when I feel lost. These songs are filled with stories of growing up, about adulthood coming for you whether you are ready or not - many songs grapple with the concept of identity (something I think about a lot), about feeling lost and about learning to really own that lostness”. Haar alternatieve pop op het uitstekende Woman on the Internet, zou liefhebbers van uiteenlopende artiesten als St. Vincent, Regina Spektor, HAIM tot aan wellicht Stevie Nicks kunnen aanspreken.

Theo Volk

Releasedatum : 20 augustus 2021 New Friends (Independent)

Website : https://www.orlagartland.com

Brent Beukelaer : Heen Zonder Weer

 

Welkom in de wondere wereld van Brent Beukelaer!  Tot enige tijd geleden een volkomen onbekende naam voor mij. Multi-instrumentalist Brent is net als pater Damiaan geboren in Tremelo, maar tegenwoordig woonachtig in Gent. Vorig jaar maakte hij furore met zijn Engelstalige band The Radar Station. Ze werden de winnaars van Stu Bru’s Nieuwe Lichting en werden vervolgens dank zij hun debuutalbum Life inside a Tornado en geweldige liveshows in de armen gesloten door zowel publiek als pers.

Naast The Radar Station werkt hij al een aantal jaren aan een doorbraak als Nederlandstalig singer-songwriter. Belangrijkste inspiratiebron vormt daarbij naast in eniger mate indie, de kleinkunst en dan vooral het uit 1976 stammende album Jus d’Orange van Lieven Coppieters. In juni trouwens opnieuw uitgebracht op gekleurd vinyl. Daarnaast noemt Brent voor de eerste vrijgegeven single De Uitgelezen Man ook artiesten als Alt-J, Spinvis, The National, Radiohead en Eefje de Visser als referentiekader.

De titel van zijn debuutalbum Heen Zonder Weer zou een knipoog kunnen zijn naar de Drs. P klassieker Heen en Weer. De hoes associeerde ik meteen met die van Elsewhere Bound van Tiny Legs Tim. Terecht naar het blijkt, want het fraaie artwork werd voor beide albums gedaan door Jannes De Schrijver. Vanaf opener Als een Krekel in Frankrijk word je automatisch meegezogen in het unieke universum van Brent.  Relativering en de gejaagdheid van het dagelijks bestaan vormen in dit nummer belangrijke thema’s.

Brent beschikt ook over empathische vermogens. Het Blinker Meisje gaat over anders zijn en je niet thuis voelen in de tijd waarin je leeft. In dit geval zou de hoofdpersoon graag opgegroeid zijn in de jaren tachtig en draagt alleen kleren uit die tijd. Op het einde is trouwens een sample te horen van African Beat van Bert Kaempfert. Een echte oorwurm vormt het ritmische Emma Dilemma, wat bij mij geregeld naar boven borrelt.

Af en toe geeft Brent je stof tot nadenken, bijvoorbeeld over hoe relatief het leven is, zoals in Klein Maar Gigantisch :  

“Een mensenleven is een speld op deze aarde

het komt en gaat en het komt nooit meer terug daarna

maar je kan er veel mee doen, het verschil maken voor een ander

een leven is klein maar gigantisch tegelijk”

Overigens een van mijn favoriete nummers. Wonderschoon is het rustig voort meanderende De Verwelkoning. Hierin hoor ik duidelijk een voorliefde voor Nick Drake terug. Een soort muzikaal en tekstueel antwoord op Nick Drake’s Pink Moon. Een wat steviger nummer vormt Kunst Der Keuzes. De vaste bezetting voor het album werd naast Brent gevormd door Sander Cliquet en David Broeders. Daarnaast kreeg men de hulp van een negental gastmuzikanten, die de muziek verrijkten met strijkers, bugel, trompet, euphonium, buffetpiano, Hohner pianet, percussie en contrabas.

Het album kwam dankzij crowdfunding tot stand en Felix Huybrechts van Starman Records zal zorg dragen voor de distributie. Het album zal daar via deze link te koop zijn en daarnaast bij de betere platenzaken in België en Nederland. Heen Zonder Weer is voor mij niets minder dan een unieke prachtplaat!

 Theo Volk

Releasedatum : 27 augustus 2021 Eigen Beheer

Website : https://nl-nl.facebook.com/brentbeukelaer

Rebecca Angel : Love Life Choices

 

Geregeld ontvang ik van de Amerikaanse jazzpromotor Jim Eigo (instrumentale) jazz van vaak door de wol geverfde New Yorkse muzikanten. De New Yorkse zangeres Rebecca Angel, voluit Rebecca Jo geheten, staat echter nog aan het begin van haar carrière. Enige jaren terug debuteerde ze met het album What We Had, waarvoor ze het titelnummer samen schreef met haar vader Dennis en Jason Miles. Laatstgenoemde produceerde zowel dat album als ook Love Life Choices. Miles is veelzijdig, maar is vooral bekend als (cross-over) producer. Hij werkte onder andere samen met Miles Davis. Hij is de ideale man om de veelheid aan stijlen op dit album in juiste banen te leiden. Het is een zomerse en zwoele mix geworden van jazz, funk, soul, pop, reggae en Braziliaanse muziek. Net als haar man Jonah Prendergast is Rebecca afgestudeerd in de richting jazz aan het Ithaca College. Als net getrouwd stel waren ze volledig op elkaar aangewezen in hun New Yorkse appartement tijdens de lockdown, die voor deze stad grote gevolgen had. Voor de hand liggend dus dat Just the Two of Us van Bill Withers opgenomen is. Het album opent met het funky For What’s It’s Worth van Buffalo Springfield.  Nog steeds is de relevantie van de song niet minder geworden. Ook deze keuze is logisch, want Rebecca is een activiste en is sociaal geëngageerd. Opvallend is Till Now, waarbij Gymnopédie No. 1 van de excentrieke componist Erik Satie door haar is omgetoverd naar een fraaie song. Het vrolijke en zomerse Side by Side is van de hand van producer Miles. Reggaelegende Bob Marley wordt geëerd met een vertolking van Waiting in Vain. Van de grootmeester van de Braziliaanse muziek, Antônio Carlos Jobim, worden de nummers Corcovado en The Waters of March uitgevoerd. Het album eindigt met twee eigen composities, waarvan de laatste toepasselijk Summer Song heet. Rebecca heeft duidelijk iets met het vrolijke, zomerse gevoel. Dat is wat Love Life Choices uitstekend doet, het brengt de luisteraar in een zomerse stemming. Hetgeen we nu zeker verdienen met deze kwakkelzomer.    
     

Theo Volk

Releasedatum : 11 juni 2021 Eigen beheer

Website : https://rebeccaangel.net

Oscar Lang : Chew the Scenery

 

De jonge Londense singer-songwriter Oscar Lang kreeg de muziek met de paplepel ingegoten. Zijn moeder was zangeres en stimuleerde hem om instrumenten te leren bespelen. Reeds op zijn zesde kreeg hij pianolessen. Na de dood van zijn moeder in 2007 kreeg hij van zijn vader een cd vol met favoriete muziek van zijn moeder uit de jaren tachtig en negentig. Vooral het dansnummer Groove Is In The Heart van Deee-Lite  wist toen indruk op hem te maken als jong kind. Van kinds af aan heeft hij grote interesse gehad in het experimenteren met geluid en melodie. Na de middelbare school studeerde hij aan het Fine Arts College in zijn woonplaats. Intussen schrijft hij ook voor anderen. Onder de naam pig bracht hij drie jaar terug het album Silk uit. Bas en beat spelen een belangrijke rol op Chew the Scenery, zijn debuutalbum onder eigen naam. Ook experimenteert hij volop met geluid. Zo gebruikt hij bijvoorbeeld in opener Our Feature Presentation een stemvervormer. Muzikaal gezien zweeft hij meestal ergens tussen aanstekelijke pop en rock. Daarnaast heeft zijn muziek vaak een positieve vibe en is het moeilijk stilzitten en zijn refreinen snel meezingbaar. Zeer stevig is trouwens het nummer Stuck. Ook wordt er wel af en toe gas teruggenomen. Zo draait hij zijn hand ook niet om voor een prachtig, ingetogen pianoballade als Write Me a Letter. Onbetwiste prijsnummer is voor mij het met piano en fraaie strijkers aangeklede Final Call, waarop  op inventieve wijze naar een climax wordt toegewerkt. Het vormt het beste bewijs dat we hier te maken hebben met een talentvol muzikant. Persoonlijk hoop ik dan ook dat in de toekomst de piano een belangrijkere rol zal gaan krijgen in zijn muziek. Hoe dan ook Chew the Scenery is een interessant, afwisselend en avontuurlijk debuut onder eigen naam.

Theo Volk

Releasedatum : 13 augustus 2021 Dirty Hit

Website : https://www.facebook.com/oscarlangtunes

Los Lobos : Native Sons

 

De veelkleurigheid aan invloeden in de muziek van Los Lobos is altijd voor mij hun grootste aantrekkingskracht geweest. Mijn aandacht werd halverwege tachtig getrokken door hun prachtige doorbraakalbum How Will the Wolf Survive?. Hierna volgden een viertal meer dan uitstekende albums, met als absolute creatieve hoogtepunt, het door Mitchell Froom geproduceerde Kiko.  Andere albums die volgens mij de tand des tijds hebben doorstaan zijn Good Morning Aztlán en The Town and the City. Deze keer kozen de heren voor een coverplaat. In eerste instantie wilden ze zichzelf geen beperking bij de keuzes van de songs opleggen, maar maakten uiteindelijk hun keuze uit zestig songs, die gecomponeerd zijn in de buurt waar ze opgroeiden, het oostelijke deel van Los Angeles. Los Angeles, een van de meest multiculturele steden van Amerika. Als beginnend (cover)bandje  verwerkten ze al die invloeden tot een geheel eigen, unieke sound. De swingende opener Love Special Delivery van Thee Midniters zet meteen de toon. De band heeft nog steeds hun energie en urgentie niet verloren. Op het eveneens swingende Los Chucos Suaves van Willie Bobo hoor ik Los Lobos zoals ik ze het liefst hoor, het nummer ligt het dichtst bij hun roots. De keuze voor Sail On, Sailor van The Beach Boys is voor mij enigszins verrassend. Minder verrassend, voor de handliggend zelfs, is hun keuze voor Flat Top Joint van The Blasters. Een van hun belangrijkste invloeden, een band waar Steve Berlin trouwens ooit deel van uitmaakte. Ook een paar meer gevoelige, romantische songs, waaronder de overbekende instrumentale compositie Where Lovers Go, een slijper van jewelste. Men covert ook twee songs van Buffalo Springfield, geschreven door Stephen Stills. For What  It’s Worth is anno 2021 nog steeds een relevante song. Niet alleen voor oudere heren uit Los Angeles, want ook de jonge New Yorkse jazz zangeres Rebecca Angel nam het nog zeer recent op. Uiteindelijk belandde ook nog een originele song op het album, het fraaie Native Song. De zeer toepasselijke tekst werd geschreven door Louis Pérez, Jr en de muziek door David Hidalgo. In het prachtig vormgegeven tekstboekje licht men de keuzes van de gecoverde songs toe. Native Sons bewijst dat Los Lobos nog steeds relevant is, iets wat live begin volgend jaar ongetwijfeld zal gaan worden bevestigd.      

Theo Volk

Releasedatum : 30 juli 2021

BeNeLux tourdata:

31-03-2022 - AMSTERDAM : Paradiso

01-04-2022 - BRUGGE : Stadsschouwburg Brugge    

02-04-2022 - LEUVEN : Het Depot     

03-04-2022 - ANTWERPEN :  De Roma       

Faeland : When I Close My Eyes

 

Hun debuutalbum All My Swim was in 2018 volledig aan mij voorbijgegaan. Niet aan het Verenigd Konkinkrijk, daar werd het album veel gedraaid op de BBC en was het dat jaar een van de favoriete albums van Folkradio UK. Hier is eventueel hun enthousiaste recensie terug te lezen. Intussen heeft hun tweede album When I Close My Eyes daar ook weer een uiterst lovende recensie gekregen en dat is meer dan terecht.  Faeland is een sympathiek duo dat bestaat uit Rebecca Nelson en Jacob Morrison afkomstig uit Stroud. Live regelmatig bijgestaan door Martin Solomon (accordeon, Keltische harp & viool). De groepsnaam Faeland is een verbastering van de plaatsnaam Failand, waar het duo  voorheen in de buurt woonde. “We changed the spelling to FAE to hint at the "otherness" which music connects us all with. It is said that when the mists come down, in the village of Failand, a portal is created to the magical realm of the Fae...” aldus Rebecca. Ook in het dagelijkse leven vormen de twee een stel (binnenkort verwachten ze hun eerste kind). Overigens zien ze het als een groot voordeel om als stel te kunnen overleven in de muziekbusiness. Het duo maakt moderne akoestische folkmuziek met de nodige popinvloeden. De liedjes componeren ze altijd samen. Rebecca is verantwoordelijk voor de teksten en de melodieën en Jacob vooral voor de arrangementen. Het duo is zowel in staat om oorwurmen als ook prachtige melodieën te schrijven. Goede voorbeelden van de eerste categorie zijn de eerste twee songs. Van de tweede onder andere afsluiter To the Ones I Know and Love, Long Lost en End of the Day. Laatstgenoemde was de eerste single van het album en werd gebruikt voor de succesvolle film “23 Walks”, geregisseerd door Jacob’s vader Paul. Met in de hoofdrollen Dave Johns (I, Daniel Blake, Fisherman’s Friends) en Alison Steadman (Gavin & Stacey, Secrets & Lies). Tot hun begeleiders op het album behoort onder andere de uitstekende bassist John Giblin (Simple Minds, Kate Bush, John Martyn). De songs worden trouwens naar een nog hoger niveau getild door de prachtige, pure, heldere stem van Rebecca. Het duo zou niet misstaan op podia als die van bijvoorbeeld Puur Wit in Terheijden en Guo Concerts in Oisterwijk. Het album is voor snelle beslissers eventueel te koop voor alleen de verzenkosten via deze link. When I Close My Eyes is voor mij een van de meest aangename muzikale verrassingen van 2021.   

Theo Volk

Releasedatum : 26 maart 2021 Independent

Website : https://faeland.co.uk

Watchhouse : Watchhouse

 

De groepsnaam Watchhouse zal veel muziekliefhebbers nog niets zeggen. Achter die naam gaat het Amerikaanse duo Andrew Marlin en Emily Frantz schuil, bekend van Mandolin Orange. Een grote naam in de moderne roots muziek, met zes prachtige studioalbums en een livealbum op hun conto. Waarom het duo de groepsnaam veranderd heeft weet ik niet en vind ik eerlijk gezegd eigenlijk niet zo belangrijk. Belangrijker is dat het duo met Watchhouse wederom een schitterend album aan hun oeuvre heeft toegevoegd. De prachtige voorganger Tides of a Teardrop produceerde Marlin nog in zijn eentje. Deze keer doet hij dat samen met Josh Kaufman (The National, Bonny Light Horseman) een van de toonaangevende hedendaagse producers. Kaufman heeft op subtiele wijze zijn stempel gedrukt op de productie, die hier en daar doet denken aan de albumproductie van Bonny Light Horseman. Nog steeds is hun muziek doordrenkt door de muziek uit de Appalachen, die verder gekleurd wordt door het Amerikaanse primitivisme van John Fahey. En hier en daar ook door ambient invloeden. Ook Corona heeft duidelijk zijn invloed gehad op het leven van het duo. New Star beschrijft het gemis aan contacten met familie en vrienden. Watchhouse behoort absoluut tot de mooiste albums uit hun oeuvre, fans weten denk ik genoeg.  

Theo Volk

Releasedatum : 13 augustus 2021 Tiptoe Tiger Music/Thirty Tigers/Bertus

Website : https://watchhouseband.com