The Helen Flaherty Band - Gazing at the Moon


Bij doorgewinterde liefhebbers van traditionele folk is de Schotse zangeres Helen Flaherty al twintig jaar een bekende naam. Twee decennia geleden maakte ze furore als zangeres van de groep Shantalla, die een enorme live reputatie opbouwde en zodoende een graag geziene gast was op folkfestivals. Zo mocht de groep tot drie keer toe optreden op een helaas ter ziele gegaan festival in Bergen op Zoom en drie keer ging het dak eraf. Ze deelden daar trouwens het podium met de crème de la crème van de Ierse folk. Anno 2018 zijn Helens korte krulletjes verdwenen en is haar stem wat lager geworden, gebleven zijn haar onafscheidelijke bodhrán en goedlachs is ze ook nog altijd. Haar repertoire is overigens niet altijd vrolijk. Op het debuutalbum van Shantalla stond Fine Flowers in the Valley, wat over een ongetrouwd meisje gaat, dat in het geheim een kind baart en het daarna vermoordt. Op Gazing at the Moon is Fair Flowers of the Valley te vinden, wat Helen herinnert aan eerder genoemde traditional. Echter hier met een geheel andere boodschap, op een tekst van Tim O’Brien. Bijzonder fraai is Edith’s Lament, wat geschreven werd door Guido Piccard en slechts sinds een paar maanden op hun repertoire staat. Het vertelt het verhaal van Willem van Gheluwe, soldaat in de Eerste Wereldoorlog. All That You Ask Me van Kieran Goss wordt ook vertolkt. Een erg goede keuze is Winsome Ways van Maurice McGrath, misschien wel het mooiste liedje op het album. Mede dankzij het weemoedige spel en zang van haar uitstekende begeleiders Ies Muller, Philip Masure en Siard de Jong. Verder vertolkt men bekende en minder bekende traditionals. Het overbekende Scotland the Brave weet men toch een eigen signatuur te geven. Een van de hoogtepunten vormt voor mij ook het melancholische The Old Churchyard. Ter intermezzo brengt men op overtuigende wijze een drietal reels. De twee Schotse ervan leerden men kennen via Dougie MacLean. Gazing at the Moon is een staalkaart geworden van de kwaliteiten van deze groep en die zijn niet bepaald gering. Het maakt het album tot een absolute aanrader voor liefhebbers van traditionele folk.
Theo Volk        
Releasedatum: 21 september 2018 Appel Rekords

Doug Paisley - Starter Home


“Die stem van hem, verfijnd en rustgevend, de mooiste stem van zijn generatie misschien wel. Zo'n jaar geleden had ik rijlessen, en ik stond iedere week stijf van de spanning. Op een gegeven moment ben ik standaard een kwartier van te voren Radio Girl gaan draaien, en ik stapte rustig die auto in. Ik kan me geen ander nummer voorstellen, dat  hetzelfde effect bij me zou kunnen hebben.” Aldus iemand op een populair muziekforum over wat voor uitwerking de muziek van de Canadese singer-songwriter Doug Paisley op iemand kan hebben. Radio Girl stond op het fraaie, vorige album Strong Feelings uit 2014. Met Chuck Erlichman speelde hij in het verleden een decennium lang graag blue grass en old-time country muziek onder de naam Russian Literature. Op zijn soloalbums hoor je nog steeds subtiele country invloeden. Zijn vierde album Starter Home opent erg sterk met de fraaie titelsong, waarin ook de mooie pedal steel van Michael Eckert te horen is. Het is trouwens een ook in Nederland bekend fenomeen, wat hij in het liedje bezingt. Het is een album geworden, wat langzaam maar heel zeker onder de huid kruipt. De inkleuring van de songs is nergens opdringerig, veelal erg subtiel. Hij beschikt dan ook over uitstekende begeleiders, waaronder bekende namen als de uitstekende zangeres Jennifer Castle, die op de laatste drie liedjes de achtergrondzang verzorgt. Nog bekender is Afie Jurvanen, die al jaren furore maakt onder de naam Bahamas. Hij speelt op een drietal nummers elektrisch gitaar. Liefhebbers van zijn muziek kunnen gerust zijn, het is andermaal een fraaie aanvulling van zijn oeuvre.          
Theo Volk
Releasedatum: 2 november 2018 No Quarter Records / De Konkurrent

Remembered for a while… but still is and will be in future


Toevallig las ik afgelopen weekend in het boek “Remembered for a while”, dat Nick Drake op 9 juni zeventig jaar geworden zou zijn. Het voorwoord door Gabrielle Drake bleek overigens, onbedoeld, erg actueel te zijn. De term negative capability, voor het eerst gebruikt door de romantische dichter John Keats in 1817, is namelijk ook de titel van het vrijdag te verschijnen album van Marianne Faithfull. Maar goed, ik dwaal af. De muziek van Nick Drake loopt al sinds halverwege jaren zeventig als een rode draad door mijn leven. Het eerste album, dat ik van hem ontdekte was Pink Moon. Als een magneet werd ik aangetrokken door de erg vreemde hoes, een schilderij van Michael Trevithick. Het was wel wennen aan de erg sobere, deprimerende liedjes. Pas een jaar later werd ik tijdens een gesprek met een ervaren verkoper (in een andere platenzaak) erop gewezen, dat zijn eerste twee albums anders van aard waren. Op zijn aanraden schafte ik toen als eerste Bryter Layter aan, een album, dat me direct beter beviel. Altijd bij het horen van Hazey Jane II wordt mijn humeur nog vrolijker. Nick Drake beschouwde het zelf ook als zijn mooiste album, dus de deceptie was groot toen het album geen commercieel succes werd. Overigens was hij zeer overtuigd van zijn kwaliteiten als songwriter. Zo had hij producer Joe Boyd wijs gemaakt, dat hij geen extra songs had liggen, bang als hij was, dat de instrumentale nummers, waar hij heel erg trots op was, het album niet zouden halen. Bovendien was hij eigengereid genoeg, nadat de strijkersarrangementen van zijn debuutalbum Five Leaves Left hem niet bevielen, heeft hij ze over laten doen door zijn goede vriend Robert Kirby. Overigens een gouden greep, want die strijkersarrangementen dragen duidelijk bij aan de tijdloosheid van zijn muziek, net als zijn geweldige gitaarspel. In deze periode van het jaar krijg ik altijd de behoefte om zijn muziek op te zetten, terwijl ik amper nog teruggrijp naar muziek uit het verleden. En dat is echt niet door de mystiek, die er in de loop der jaren om zijn persoon is ontstaan. Maar gewoon omdat het voor mij tot de mooiste muziek behoort, die er ooit is gemaakt. Iets vergelijkbaars heb ik eigenlijk verder alleen maar met de Preludes van Chopin, waar ik ook zo nu en dan nog naar luister. Aan de ene kant jammer, dat hij zelf zijn nog steeds groeiende populariteit niet heeft mogen meemaken, maar aan de andere kant is het fijn, dat nog steeds nieuwe generaties zijn schitterende muziek ontdekken.
Theo Volk

TMGS - Ain’t No Place


Gisteravond was de albumpresentatie van Ain’t No Place in Costa, Antwerpen. Dat zal ongetwijfeld een groot succes geworden zijn. Opener The Wasted Hours voelt direct aan als een warm bad, vooral door de zwoele mariachi trompetten.  Datzelfde warme gevoel kreeg ik een aantal jaren geleden ook van Colfax van The Delines.  Dat is blijkbaar niet zo’n vreemde vergelijking, want  oprichter Stof Janssens is een groot liefhebber van de muziek van Willy Vlautin. De groep speelde twee keer in het voorprogramma van Richmond Fontaine. De band begon ooit als instrumentale band onder de naam The Moe Green Specials en maakte moderne spaghetti western muziek. Ain’t No Place is intussen hun vijfde album en heeft nu de melancholische zang van Peter Lodiers als een van de troeven. Af en toe worden de liedjes opgesierd met opzwepend gitaarwerk, zoals in het fantastische Holding the Reins, waarbij zich bij mij vooral de vergelijking met de countryrock van Neil Young opdringt. Maar ook in rustige nummers als Won’t Be Easy weet men volledig te overtuigen. Af en toe duikt ook de mooie pedal steel op van Wim Elzinga (aka Mr. Magic). Op hun nieuwste album combineert men op inventieve wijze de west coast countryrock van voorganger Rivers & Coastlines met de spaghettiwestern sound uit hun begintijd. Op dinsdag 18 december zullen ze live te zien in Q-Bus, Leiden, een absolute aanrader. Er verschijnen op dit moment vele mooie releases, maar tot de allermooiste kan Ain’t No Place zeker gerekend worden. Dit album is intussen al terecht bedolven onder de nodige uiterst lovende recensies. Een album dat zeker veel zal gaan opduiken in eindejaarslijstjes van zowel critici als muziekliefhebbers.  
Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Starman Records

The Furrow Collective - Fathoms


Fathoms is intussen het derde album van dit Schots/Engelse viertal. Beide voorgaande albums werden uiterst lovend ontvangen en leverden hen vorig jaar de onderscheiding van BBC Radio 2 Folk award winners of Best Group 2017 op. Ook hier in Nederland onderkende Hans Jansen direct bij hun debuut At Our Next Meeting hun kwaliteiten. Wederom blazen Lucy Farrell, Rachel Newton, Emily Portman en Alasdair Roberts bekende en minder bekende traditionals nieuw leven in. Alle vier speurden ze in archieven en platencollecties naar repertoire. Roberts kwam met de meest bekende traditionals op de proppen, The Dark-Eyed Gypsies en The Cabin Boy, laatstgenoemde leerde hij kennen in de uitvoering van Peggy Seeger. Het liedje is overigens al terug te vinden in de collectie van Thomas Mcqueen uit 1827. Ook False Lover Won Back heeft als bron Peggy Seeger. Haar uitvoering is terug te vinden op het album Classic Scots Ballads, welke ze maakte met Ewan McColl. Ronduit schitterend is Write Me Down, bekend geworden door de legendarische Copper Family. Hier wordt echter uitgegaan van de versie van de Ierse zangeres Cecilia Costello. Misschien nog wel mooier is het ingetogen, door Lucy gezongen False True Love, een ballade ontleend aan Young Hunting van Shirley Collins uit 1967. Twee songs werden ontleend aan het boek Traveller’s Joy – Songs of English and Scottish travellers and gypies 1965 – 2005, verzameld door Mike Yates. Een onderhuidse spanning kenmerkt The Cruel Grave. Het voor mij onbekende Down by the Greenwoodside krijgt een beklijvende uitvoering. Prachtig gezongen door Rachel en de begeleiding is bijzonder spannend en inventief, zeker een van de hoogtepunten. Een van de bekendste traditionals is My Son David. Emily leerde het van Lou Killen, die het weer geleerd had van de bekende Schotse folkzangeres Jeannie Robertson. Dat is het mooie van die traditionals, dat het generatie op generatie aan elkaar wordt doorgeven. Nog mooier wordt het als er aan bestaande versies iets eigens wordt toegevoegd. Op Fathoms is dat dit unieke viertal wederom met vlag en wimpel gelukt, mede dankzij de geduldige producer Andy Bell, ook wel het vijfde Furrow Collective lid genoemd.
Theo Volk
Releasedatum: 9 november 2018 Hudson Records

Distance, Light & Sky - Gold Coast


Chantal Acda speelde eens in Spanje met Sleepingdog op dezelfde avond als de naar Slovenië uitgeweken Amerikaan Chris Eckman. Ondanks dat ze uit een verschillende muzikale hoek komen was er een klik en zijn ze elkaars carrière blijven volgen. Chris heeft net als Eric Thielemans een enorme fascinatie voor Mali en dus introduceerde Chantal Chris aan haar partner Eric en dat betekende het ontstaan van het trio Distance, Light & Sky. Die interesse voor Mali komt tot uitdrukking in hun hoezen. Afzonderlijk hebben de leden allen een enorme staat van dienst opgebouwd. Chris natuurlijk met The Walkabouts, Eric in de jazz en Chantals soloalbums worden per album steeds mooier. Toch overstijgt dit drietal dankzij de onderlinge chemie met DLS die oeuvres. Wel opmerkelijk, omdat de muzikale achtergrond van de drie zo verschillend is. Chantal beschouwt DLS dan ook als een zielenproject. Ze vindt terecht dat dit trio de luisteraar veel te bieden heeft. Debuutalbum Casting Nets had mij dusdanig bij de lurven, dat het in 2014 mijn persoonlijke top 10 wist te halen. Het vervolgalbum heet toepasselijk Gold Coast. Op deze goudkust zijn namelijk negen perfecte parels aangespoeld. De omstandigheden waarin het album ontstond was gelijkaardig aan het debuut. Opgenomen in Praag in een van de best uitgeruste analoge studio’s van Europa en wederom met de legendarische Phil Brown achter de knoppen. Net als op het debuut is het raden wie wat heeft ingespeeld en wie wat heeft geschreven. De teksten zijn in ieder geval ofwel door Chris ofwel door Chantal geschreven. Men opereert duidelijk als een collectief en zo komt het repertoire ook over. De liedjes zijn allen bijzonder toegankelijk en maken direct indruk en dat niet alleen door de zang van Chantal en Chris. Luister maar bijvoorbeeld eens naar het zeer inventieve drumwerk van Eric  in In Circles. Zo heeft ieder nummer wel iets opvallends. Zo is het pianospel in Slowed It to a stop, eenvoudig, maar o zo doeltreffend en bezit het een ijzersterk refrein. Hetzelfde geldt voor het traag voortslepende gitaarspel in Look at my Feet, met kippenvel bezorgende zang van Chantal. Het enige nummer wat ik enigszins afwijkend vind is afsluiter Throw in the Hat. Een favoriet kiezen is voor mij onmogelijk, dat zegt waarschijnlijk genoeg. Gold Coast is een beklijvend, toegankelijk en tijdloos album, dat schreeuwt om aandacht van een heel groot publiek.    
Theo Volk
Releasedatum: 2 november 2018 Glitterhouse

Geir Sundstøl - Brødløs


De titel van het nieuwste album Brødløs van de Noorse multi-instrumentalist Geir Sundstøl is vertaald in het Nederlands inderdaad brodeloos. Maar het is ook de naam van de wijk in Halden, waar Geir opgroeide. De naam zou ontstaan zijn tijdens de moeilijke tijden in de Tweede Wereldoorlog. Geir verdiende tot drie jaar terug de kost als veelgevraagd sessiemuzikant, die op maar liefst zo’n driehonderd albums te horen is. Zijn solodebuut heette Furulund en het vervolgalbum Langen Ro, wat ik toen in mijn recensie omschreef als een fraaie, goed in het gehoor liggende luistertrip. Op Brødløs borduurt hij niet alleen verder op de voorganger, maar ontwikkelt hij steeds meer een eigen geluid. Natuurlijk hoor je invloeden, zoals in Leben, dat duidelijk sporen van maestro Ennio Morricone in zich draagt. In het persbericht wordt zijn muziek kernachtig omschreven als : “It’s an adventurous trip from Norway to Mongolia, from Arizona to India, and back to Norway where “The Good, The Bad and The Ugly” meets “Paris, Texas” and “Tubular Bells””. Deze voornamelijk instrumentale muziek draagt dus een duidelijk filmisch karakter. Nergens wordt de muziek opdringerig en de inkleuring gebeurt door middel van een bijzonder groot aantal instrumenten. Zo bespeeld Geir in zijn eentje al een vijftiental instrumenten en ook Erland Dahlen neemt er een groot aantal voor zijn rekening. Verder zijn grote namen te horen als toetsenist David Wallumrød, trompettist Nils Petter Molvær, Mats Eilertsen en Sanskriti Sheresta. Net als op Langen Ro worden voornamelijk eigen composities vertolkt. Daarnaast trekt hij zowel Warszaw van David Bowie en Brian Eno als ook Alabama van John Coltrane volledig naar zich toe. De nu vijftigjarige Sundstøl heeft er goed aangedaan om eindelijk voor een solocarrière te kiezen, Brødløs is daar andermaal een overtuigend bewijs van.          
Theo Volk
Releasedatum: 2 oktober 2018 Hubro/PIAS

Mitch Rivers - Restless Soul, Heartless City


Mitch Rivers is intussen achtentwintig en lijkt zijn leven in een rustiger vaarwater te zijn gekomen, door de liefde die hij in Haarlem vond bij zijn Marlies. Deze rusteloze ziel, die overigens een andere naam heeft bij de burgerlijke stand, komt oorspronkelijk uit Alphen aan den Rijn. Zijn omzwervingen brachten hem onder anderen in Rotterdam, Charleroi en op zijn twintigste woonde hij een half jaar in Ierland. Daar leefde hij van de opbrengsten als straatmuzikant. Zijn levenswandel was in die tijd niet die van de ideale schoonzoon, hij deed zo’n beetje alles wat God verboden heeft. Zijn rusteloosheid wordt voor een gedeelte bepaald door zijn haat-liefdeverhouding met de grote stad. Het was voor hem een reden om op een gegeven moment Rotterdam te verlaten. Zijn eerste stappen op muzikaal gebied nam hij met het powertrio Joe Madman and The Sidewalkers. Volgens Mitch maakten ze harde psychedelische rock, met weliswaar veel uiteenlopende invloeden van Westcoast tot Ennio Morricone, maar vooral ruig en denderend. Op zijn solodebuut Restless Soul, Heartless City wordt het wat dat betreft meer in banen geleid. Je zou de nummers vooral kunnen omschrijven als soulvolle folk & americana liedjes. Maar er is ook ruimte voor zijn iets ruigere kant, zoals in een van de hoogtepunten Days ‘n’ Nights, waarin ook een spetterende gitaarsolo te horen is. Maar let vooral ook op de fraaie kopstem van Mitch. Mitch is een zanger naar mijn hart, hij durft zijn kwetsbare en emotionele kant te tonen en geeft zich altijd tot het uiterste. Zijn producer Pablo van de Poel, gitarist van DeWolff, kent hij al heel lang. Dat is het eindresultaat zeker ten goede gekomen. De opener van het album Easy Way Out was het album reeds een half jaar geleden vooruitgesneld. Op Restless Soul, Heartless City wordt vooral de soulvolle kant van zijn stem belicht, met af en toe een heerlijk uitstapje naar zijn wat ruigere kant.    
Theo Volk
Releasedatum: 26 oktober 2018 V2
Mitch Rivers live:
27-10 ALKMAAR: Victorie
28-10 DEN HAAG: Paard, album releaseshow
04-11 HAARLEM: De Koepel (samen met Yorick van Norden, Judy Blank en Clean Pete)
07-11 UTRECHT: Stathe
17-11 ARNHEM: Kroese instore
23-11 AMSTERDAM: Concerto instore
02-12 CULEMBORG: Theater aan de slag
06-12 EINDHOVEN: ’t Vonderke
30-12 UDEN: De Pul

Jenny Mitchell - Wildfires


“The voice of a lioness, the soul of a sage” omschreef Luka Bloom haar al. En dat terwijl Jenny Mitchell, de uit Gore, Nieuw-Zeeland afkomstige singer-songwriter, nu pas negentien is. Ze debuteerde drieënhalf jaar geleden overtuigend met het album The Old Oak. Een album gevuld met allemaal autobiografische liedjes. Het fraaie titelnummer ging over haar opa, die moeilijk met het verlies van zijn overleden vrouw kon omgaan. Er was ook een duet te vinden met haar vader Ron, een bekende countryzanger in Nieuw-Zeeland. Ze kreeg de countrymuziek van haar vader met de paplepel ingegoten en zodoende drongen en dringen countryinvloeden regelmatig door in haar liedjes. Maar er waren ook folk invloeden op te horen, meegekregen via de genen van haar Ierse grootouders. Op Wildfires zingt ze andermaal een duet met vader Ron, getiteld Thing Called Love. Qua uiterlijk lijkt Jenny nu nauwelijks ouder dan drieënhalf jaar geleden. Ze heeft natuurlijk intussen wel de nodige levenservaring opgedaan, waarvan ze verslag doet in So Far. Veelal hebben de liedjes betrekking op haar liefdesperikelen, dat levert de nodige fraaie liedjes op zoals het ingetogen Arms. In dit soort rustige nummers komt wat mij betreft haar fraaie stem met dito hees randje het best tot zijn recht. Uiteraard zijn de nodige liedjes met een countrysausje overgoten, zoals de vooruitgesnelde single en titelnummer. Het is een van de paar uptemponummers op het album. Jenny is gegroeid als zangeres, dankzij de vele optredens, die ze de afgelopen jaren verzorgde, naast haar thuisland, trad ze op in Australië, Zweden en in Ierland. Wildfires toont haar duidelijke groei als liedjesschrijfster en als zangeres.    
Theo Volk
Releasedatum: 22 oktober 2018 Eigen beheer

Gregory Page - A Wild Rose


De Amerikaans-Ierse zanger Gregory Page is intussen ook een beetje van ons, dat blijkt wel uit het feit dat zijn nieuwste album A Wild Rose het eerst in Nederland voorgesteld wordt. Andersom heeft Page ook in zijn hart verpand aan Nederland, woonde hij hier een tijdje en kent intussen de wegen hier beter dan menig Nederlander. A Wild Rose biedt een eclectisch geluid, waar plaats is voor instrumenten als uilleann pipes, banjo, mandocello en pedal steel. Gelukkig klinkt er dit maal weer af en toe zijn Ierse roots door in zijn repertoire, zoals dat gebeurde op het fraaie One Way Journey Home. Direct bij de aanstekelijke opener I’m Alive, waarin op inventieve wijze gebruik wordt gemaakt van doedelzakken wist ik al dat het weer snor zat. Op het elftal liedjes wordt hij bijgestaan door ervaren krachten als Eric Rigler (Titanic & Braveheart), Dennis Caplinger (Eric Clapton & J.J.Cale's Road to Escondido) en Doug Pettibone (Mark Knopfler). In het bijzonder fraaie Whatever Keeps You Dreaming zorgt Tim Knol voor het Nederlandse tintje op dit album. A Wild Rose laat wederom horen, dat Gregory niet alleen een begenadigd zanger is, maar ook een fantastische songsmid.
Theo Volk
Releasedatum:  2 november 2018 Munich Records
Gregory Page live:

25-10 NOORD-SCHARWOUDE: Theater op Skoôt
26-10 VIANEN: ’t Pakhuis
28-10 EDAM: A Walk About Music
03-11 AMSTERDAM: Amstelkerk, album presentatie (presented by Popmagazine Heaven)
01-02 MIDDELBURG: De Spot
02-02 LEBBEKE (BE): De Melkerij
03-02 AMEN: Café De Amer
04-02 EINDHOVEN: Meneer Frits
06-02 ARNHEM: Luxor Live
08-02 ROTTERDAM: LantarenVenster 


Sara Forslund - Summer Is Like a Swallow


Gareth Dickson, Nick Drake en John Wood spelen een belangrijke rol in de muzikale ontwikkeling van de Zweedse singer-songwriter Sara Forslund. Een optreden in 2012 van Gareth Dickson maakte grote indruk op Sara. Net als Dickson begon ze hierna fluisterzacht te zingen. Dickson liet haar ook kennismaken met Nick Drake, waarvan hij zo idolaat is, dat hij ooit onder de naam Nicked Drake, diens Pink Moon vrijwel integraal coverde. Vervolgens vroeg Sara aan legende John Wood of hij haar debuut Water Became Wild (wat verscheen op Volkoren, het label van de Nederlandse muzikant Minco Eggersman) wilde mixen en dat was niet zomaar. Wood was geluidstechnicus op alle drie albums van Nick Drake en produceerde Pink Moon. Wood werkte met nog een ongelofelijk groot aantal andere artiesten, waaronder zelfs Pink Floyd. Hij moedigde Sara niet alleen aan, maar stond haar met raad en daad bij. Op Summer Is Like a Swallow is de rol van Wood nog groter, want hij mixte het niet alleen, maar is ook co-producer. Op het debuut werden de liedjes vooral ingekleurd door piano, cello en trompet. Op het nieuwe album is dat het wat uitgebreider, naast eerder genoemde instrumenten, zijn bijvoorbeeld een harp, orgel, synthesizer, ukelele, dobro en celeste te horen. Bovendien wordt er af en toe gebruik gemaakt van geluidscollages, zoals in afsluiter Toad, waarop opnames te horen zijn, die op een groot aantal plaatsen in de wereld zijn opgenomen (waaronder Nederland).  Het pianospel in Toad associeerde ik overigens direct met dat van mijn ultieme zondagmorgenplaat From Gardens Where We Feel Secure van Virginia Astley. De songs weten me duidelijk meer te beklijven dan het debuut, mede door de inventieve invulling van haar begeleiders. Dat kan soms op een eenvoudige manier zijn, Johan Eckeborn fluit op het fraaie Achilles Heel. Die toevoeging is buitengewoon doeltreffend. Ook horen we net als op het debuut fraaie trompetbijdrages. Uiteraard horen we de invloed van Nick Drake, niet alleen in het stemmen van haar gitaar, maar zitten er soms ook in haar teksten verwijzingen naar Drake. In Hard refereert ze bijvoorbeeld aan Drakes liedje Black Eyed Dog. De grootste inspiratie voor dit liedje vond ze echter in de muziek van Terry Callier. Het artwork van Christina Henrysson is een grote meerwaarde, zeker omdat het album op vinyl verschijnt. Summer Is Like a Swallow is gevuld met delicate fluister folk, wat volgens mij veel luisteraars zal weten raken.  
Theo Volk
Releasedatum: 9 november 2018 Kaip

Eric Bibb - Global Griot


Eric Bibb is een sociaal betrokken en vredelievend mens, wat nog eens bleek op zijn uitstekende laatste album Migration Blues. Zijn geëngageerdheid kreeg hij mee van zijn vader Leon, activist, acteur en folkzanger. Ook op zijn nieuwste album Global Griot, “preekt” hij zijn pacifistische boodschap, maar wel met gevoel voor realiteit. In het fraaie Human River zingt hij dan ook “The work is not yet done”. Vooral eigen composities, allen geschreven met anderen, zijn te vinden op dit ambitieuze dubbelalbum. Daarnaast ook vier traditionals en twee covers, waaronder het helaas nog steeds zeer actuele Black, Brown and White van Big Bill Broonzy en het overbekende Michael, Row Da Boat Ashore. Muzikaal gezien is het repertoire nogal gevarieerd, naast de gebruikelijke blues liedjes, uitstapjes naar West-Afrika, soul tot aan reggae. Regelmatig zingt hij duetten, zoals met de Canadese blues en soulzanger Harrison Kennedy. Het resultaat is het heerlijk relaxte soulnummer Listen to the Spirit. De opnames voor dit album vonden plaats in maar liefst zeven verschillende landen. Niet de minsten werkten er aan mee, zoals rocksteady legende Ken Boothe, Big Daddy Wilson, Michael Jerome Browne en Linda Tillery. Daarnaast ook nog twee grootheden uit Afrika, Habib Koité en  Solo Cissokho. Ondanks zijn vorderende leeftijd zit er nog steeds geen spatje sleet op zijn stem en het elan waarmee hij zijn liedjes brengt. Het vele samenwerken en samen componeren heeft duidelijk het beste bij Eric (en zijn meewerkende collega’s) naar boven gehaald. Hierdoor kan Global Griot gerekend worden tot de allermooiste werkstukken uit zijn omvangrijke oeuvre.    
Theo Volk  
Releasedatum: 26 oktober 2018 DixieFrog

Mary-Elaine Jenkins - Hold Still


Mary-Elaine Jenkins werd geboren in het broeierige kustplaatsje Hilton Head Island in South Carolina. Zij is daarmee de 13e generatie, die daar haar wortels heeft. Vervolgens woonde ze in Washington DC, Spanje en nu in Brooklyn, NY. Haar oma van moeders kant was een klassieke getrainde sopraan en haar andere oma actrice. Haar sterke wil erfde ze van haar moeder, die haar in haar eentje opvoedde. Ze had precies voor ogen wat wilde ze voor haar debuutalbum Hold Still, Thom Beemer moest de producer en geluidsman worden en wilde ze graag dat Cat Popper (Ryan Adams), Lawson White (My Brightest Diamond, Tony Trischka), JJ Appleton en Dave Hassell erop mee zouden gaan spelen. Twee jaar geleden begonnen ze eraan te werken. Haar stem is rauw en heeft een heerlijk hees randje, bovendien heeft ze een laidback manier van zingen, die natuurlijk hoort bij iemand, die geboren is in het zuiden van de Verenigde Staten. Op Hold Still zijn zowel eigen nummers als covers te vinden. Zelfs een afgekloven traditional als St James Infirmary,ooit bekend geworden dankzij Louis Armstrong, weet ze volledig eigen te maken. Waarschijnlijk zou Tom Waits het zo gecoverd hebben ten tijde van Swordfishtrombones. Overigens een niet al te vrolijk lied, de titel is afgeleid van St James Hospital in Londen, waar tot 1532 leprapatiënten werden behandeld. Ook de opener The Rooster wordt gekenmerkt door opvallende percussie. Daarnaast covert ze Devil van Skip James, Good Man van Bessie Smith en Dog in My Backyard van Lightin' Hopkins. Het aanbod is heel gevarieerd, van country, folk, blues, wordt de titelsong opgesierd door prachtige violen, tot aan rockinvloeden in het grappige en zeer aanstekelijke Iggy (“Iggy I wanna be your sweet sixteen, even though I’m almost twenty nine”), wat over Iggy Pop gaat. Het album werd me overigens getipt door muziekvrienden Gerard en Koen, waarvoor nogmaals dank. Hold Still is een gevarieerd debuutalbum, dat op alle fronten overtuigd, van Mary-Elaine Jenkins gaan we nog veel horen.   
Theo Volk
Releasedatum: 28 september 2018 Good Child Music

De Raad van Toezicht - 84


Toeval of niet, op het moment dat afgelopen zaterdag Nederland in de Arena tegen Duitsland voetbalde presenteerde de Nederlands-Duitse band De Raad van Toezicht hun tweede album 84 in Luxor, Arnhem. De titel is een verwijzing naar de klassieker van George Orwell, 1984. Op hun goed ontvangen debuutalbum De Raad was nog plaats voor latin invloeden, die nu ingeruild zijn voor wat popinvloeden. Uiteraard vormt jazz en funk nog steeds de basis van hun composities. Er is bijzonder goed nagedacht over hoe men optimaal de mogelijkheden van de twaalfkoppige band kon benutten. Dat het echt een collectief is bewijst het feit, dat diverse bandleden composities aandragen. Veel ervan bezitten een heerlijke groove en weten bijzonder snel te overtuigen. Meer ingetogen is Colours. In Mirror is de stem van gastzanger Daniel Stoyanov te horen. Het werd geschreven door bassist Teun Creemers en is een hommage aan zijn overleden opa. Het is een geslaagde cross-over geworden met klassieke muziek. Andere inspiratiebronnen vormen Laura Mvula with Metropole Orkest voor Mirror en Salif Keita voor Solarium. Het album werd opgenomen in de legendarische Wisseloord Studios. Door hun spetterende liveshows en hun swingende instrumentale composities wisten ze al vele harten te veroveren, zowel bij jazz- als popliefhebbers. 84 laat een duidelijke groei van dit geweldige collectief horen en zal ongetwijfeld hun populariteit nog verder vergroten.
Theo Volk
Releasedatum: 12 oktober 2018 Eigen beheer
De Raad van Toezicht live:

20-10 LAGE VUURSCHE: Koos Vorrinkhuis
27-10 HOUTEN: Cultuurnacht
10-11 ROTTERDAM: Lantarenvenster
17-11 HAARLEM: Philharmonie
19-11 MÜHLHEIM A.D. RUHR (DE): Sol Kulturbar
24-11 HILVARENBEEK: Hilverjazz
23-12 TILBURG: Paradox - Stranger Than Paranoia
24-12 NIJMEGEN: Brebl - Stranger Than Paranoia
29-12 AMSTERDAM: Bimhuis
26-01  Den Haag: Paard

Replay: Marianne Faithfull – Broken English


In de loop der jaren heeft Marianne Faithfull een indrukwekkend oeuvre opgebouwd, met daaronder haar laatste fraaie album Give My Love to London. Mocht ik ooit maar een album van haar mee mogen nemen naar een onbewoond eiland, dan zou dat Broken English worden. De release ervan in 1979 herinner ik me nog als de dag van gisteren. Tot dat moment kende ik Faithfull alleen als de onschuldig ogende, liefelijke zangeres van de single As Tears Go By. Het was wennen aan haar door drank en drugs geteisterde stem. De helft van de nummers waren mede van de hand van Barry Reynolds. Verder vertolkt ze Working Class Hero van John Lennon, maar ook het schitterende The Ballad of Lucy Jordan van maestro Shel Silverstein. Onbetwiste hoogtepunt is het samen met Reynolds geschreven Why’d Ya Do It, een in zowel muzikaal als tekstueel opzicht bijzonder rauw nummer. Een van de beste liedjes, die Faitfull ooit schreef, samen met Sister Morphine, wat overigens niet over drugsgebruik gaat. Over enkele weken zal haar nieuwe album Negative Capability verschijnen, ongetwijfeld wederom een prachtplaat, gezien de grote namen, die eraan meewerken. Geproduceerd door Nick Cave. De levende legende zal wederom bedolven worden onder een groot aantal recensies. Reden voor mij om nog eens aandacht te schenken aan klassieker Broken English.
Theo Volk
Why’d Ya Do It:

When I stole a twig from our little nest
And gave it to a bird with nothing in her beak,
I had my balls and my brains put into a vice
And twisted around for a whole fucking week.
Why’d ya do it, she said, why’d you let that trash
Get a hold of your cock, get stoned on my hash?

Why’d ya do it she said, why’d you let her suck your cock ?
Oh, do me a favour, don’t put me in the dark.

Why’d ya do it, she said, they’re mine all your jewels,
You just tied me to the mast of the ship of fools.

Why’d ya do it, she said, when you know it makes me sore,
’cause she had cobwebs up her fanny and I believe in giving to the poor.

Why’d ya do it, she said, why’d you spit on my snatch ?
Are we out of love now, is this just a bad patch ?

Why’d ya do it, she said, why’d you do what you did ?
You drove my ego to a really bad skid.

Why’d you do it, she said, ain’t nothing to laugh,
You just tore all our kisses right in half!

Why’d ya do it, she said, why’d ya do what you did,
Betray my little oyster for such a low bitch.

Why’d ya do it, she said, why’d you do what you did ?
You drove my ego to a really bad skid.

Why’d ya do it, she screamed, after all we’ve said
Every time I see your dick I see her cunt in my bed.

The whole room was swirling,
Her lips were still curling.

Why’d ya do it, she said, why’d you do what you did
Why’d ya do it, she said, why’d you do what you did
Why’d ya do it, she said, why’d ya do it, she said,
Why’d you do what you did ?
Oh, big grey mother, I love you forever
With your barbed wire pussy and your good and bad weather.
Why’d ya do it, she said, why’d you do what you did …

Ah, I feel better now.


Mirja Klippel - River of Silver


Mijn aandacht voor River of Silver werd niet op de gebruikelijke manier getrokken. Enige tijd geleden kreeg ik met een andere, te recenseren cd een paar fascinerende zwart-wit ansichtkaarten, die betrekking hebben op het album van Mirja Klippel, meegestuurd. Het maakte me uiteraard direct nieuwsgierig naar de muziek van Mirja. Na het horen van de titeltrack was ik al overtuigd van de kwaliteiten van de oorspronkelijk uit Finland afkomstige, maar sinds vier jaar in Kopenhagen wonende singer-songwriter. Twee jaar geleden werd ze al verkozen tot beste singer-songwriter van Denemarken op basis van haar eerste EP Lift Your Lion. Mirja wist trouwens al op haar twaalfde was ze wilde worden, ofwel zangeres of trainer van jonge paarden. Als verlegen opgroeiende tiener bracht ze haar gedachten onder woorden door middel van gedichten. Ze was overigens te verlegen om ze aan iemand te laten lezen. Het schitterende Jar is gebaseerd op een van haar vroege gedichten. De titelsong is geïnspireerd door twee boeken, “The Heraldry” van Emile Gevaert en “Symbolism of Place” van John Fraim. Overigens een nogal droevig liedje, dat ingetogen River of Silver, getuige de regel “It’s a long, long painful fall down”. Favoriete song is voor mij Superior vanwege het inventieve gitaarspel, maar de rest doet daar absoluut niet voor onder. Haar zang is af en toe ijl in haar breekbare liedjes. De inkleuring van de liedjes is zeer sober, Mirja speelt Spaanse gitaar en waldzither en haar partner Alex Jønsson de elektrische gitaren. Slechts sporadisch worden ze bijgestaan door Gustaf Ljunggren op mandocello, klarinet en elektrisch bas en door Jens Mikkel Madsen op staande bas. Toch weet men zonder enkele moeite de aandacht van de luisteraar vast te houden. De rol van partner Jønsson is belangrijk, regelmatig siert hij de liedjes op met inventief gitaarspel, maar regelmatig ook met zijn bijzonder fraaie tweede stem. Eind 2016 verzorgden Mirja en Alex al eens een optreden in Nederland voor een enthousiast publiek, hoog tijd voor een tweede keer. River of Silver is ondanks de sobere inkleding een imponerend debuut.   
Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Stargaze Records

Malford Milligan & The Southern Aces - Life Will Humble You


Mijn verwachtingen waren hoog gespannen na de voortreffelijke voorganger Over Yonder. De lead zang is deze keer niet handen van voormalig Shiner Twin Jack Hustinx, maar van zijn goede vriend Malford Milligan. Milligan had al de hoofdrol op Life Will Humble You en het fantastische I Won’t Surrender op het vorige album, deze liedjes zijn ook op dit nieuwe album terug te vinden. Deze keer is het aantal muzikanten minder uitgebreid, wat de homogeniteit ten goede is gekomen. Helaas ontbreekt deze keer de geweldige zangeres Sheree Smith, enige nieuwe gezicht is Eric van Dijsseldonk. Het vorige album was wat uitbundiger en kende bijvoorbeeld een heerlijk uitstapje naar de texmex. Deze keer is de focus iets meer komen te liggen op ingetogen stukken en op de mogelijkheden van de fantastische soulstem van Malford. Jack en Malford kennen elkaar al sinds 2002 en schrijven sinds die tijd ook regelmatig samen. Beiden zijn intussen zestigers en beschikken dus over bakken levenservaring, wat je terug hoort in de teksten, maar ook in de titel van het album.  Zo’n titel verzin je alleen als je al een leven met de nodige ups & downs achter de rug hebt. Dat levert dan een aantal hartverscheurend mooie liedjes op, zes om precies te zijn. Daarnaast zeven goed gekozen covers, zoals het ingetogen Getting Over You van Stephen Bruton, met schitterend, warm accordeonspel van Roel Spanjers. Overigens een muzikant waar ik al vele jaren letterlijk en figuurlijk tegen op kijk. Daarnaast ook een fraaie vertolking van Slow Train van de helaas in Nederland vrij onbekende soulzanger William Bell. De geweldige afsluiter Feel Like Going Home van Charlie Rich zal bij menig luisteraar beter bekend zijn. Het is trouwens een fantastisch duet tussen Malford en Jan Willem Roy. Naast  eerder genoemde muzikanten schittert ook nog het ritmeduo Roelof Klijn en de veelzijdige drummer Nicky Hustinx (Marlene Bakker, Katie Melua). Helaas zie ik nog geen concerten vermeld staan op de website, maar die zullen ongetwijfeld snel volgen. Life Will Humble You is the real deal!       
Theo Volk
Releasedatum: 16 oktober 2018 Stagger Lee Records/Royal Family Records

Samuel Cajal - Une Issue


Op 1 oktober verloor Frankrijk een van zijn grote iconen, Charles Aznavour. Opvallend hoe weinig Franse muziek bekend raakt in Nederland. Zo af en toe druppelt er wat door, Benjamin Biolay, Zaz en bijvoorbeeld Melody Gardot. Laatstgenoemde is wel logisch, omdat die in het Engels zingt. Frans vormt voor ons Nederlanders toch vaak een struikelblok. Jammer is dat wel, want dan loop je mooie albums mis als Permafrost van Nesles, toevallig een goede vriend van Samuel Cajal. Cajal is vooral bekend als de spil van de furieuze punkband Zissis the Beast, maar ook van 3 Minutes Sur Mer, een groep, die vergeleken wordt met Radiohead en Timber Timbre. Cajal omschrijft zichzelf als een man van paradoxen, een rustige man, maar met een onrustige ziel. Tot op heden componeerde en trad hij op met anderen, Une Issue is zijn solodebuut. Hij noemde het album niet alleen zo, omdat het een belangrijke song voor hem is, maar ook vanwege de dualiteit van het woord issue. In het Engels betekent het probleem en in het Frans oplossing. Het album kenmerkt zich vooral door onderhuidse spanning. Cajal voelde de noodzaak om alle emotie, die allang in zijn onderbewustzijn borrelde, eindelijk vorm te geven in persoonlijke en minder persoonlijke liedjes. Het levert een fascinerend indie en alternatief album, waar ook ruimte is voor experiment , zoals het vervreemdend klinkende Think. Cajal maakt naast piano en gitaar ook veel gebruik van synthesizers, maar dan wel op een manier, dat het organisch blijft klinken. Een goed voorbeeld van de kenmerkende onderhuidse spanning is het ritmische Fou Dehors. Ook zijn rockkant blijft niet onderbelicht, zoals in een van de hoogtepunten, Plus de Place Pour le Silence, waarin hij heerlijk los gaat op elektrische gitaar. Meest inventieve liedje is Cœur noir, waarin ook Wilfried Hildebrandt te horen is. Het goed in het gehoor liggende Tu Mords, waarin hij geassisteerd wordt door Nelly Lavergne, ging de release reeds vooraf. Cajal beschikt trouwens over een bijzonder aangename stem, dus een ontwikkeling naar een echte chansonnier lijkt me dan ook niet uitgesloten. Une Issue is een zeer overtuigend bewijs, dat ook in de Franstalige muziek interessante ontwikkelingen gaande zijn.  
Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Lacouveuse

Ben Reel - Land of Escape


Op zijn achtste album Land of Escape wijkt de Ierse singer-songwriter Brendan Gerard Reel af van het meer elektrische geluid van de uitstekende voorganger 7th. Het nieuwe album is minder rootsy dan de voorganger en dat bevalt me uitermate goed. Het repertoire is meer ingetogen en geeft de veelzijdige stem van Ben nog meer de ruimte te excelleren. De liedjes zijn zonder uitzondering prachtig gearrangeerd, met dank aan toetsenist John McCullough. Ben is een uitstekende songsmid, die heel af en toe met anderen schrijft en dan niet de minsten, zoals bijvoorbeeld David Olney. Voor Misty Morning Rain sloeg hij de handen ineen met onze Michael Prins. Het duet wordt prachtig gezongen met vrouwlief Julieanne, die in bijna alle overige liedjes de achtergrondzang verzorgd. Er zijn trouwens nog meer lijntjes met Nederland, singer-songwriter Jimmy Bakker speelt bijna alle slidepartijen op het album. Hans Heidt levert substantiële bijdragen aan opener Landscapes (fluit) en I See Paradise (sopraan sax). Laatstgenoemde song had ook geschreven kunnen zijn door de Belfast Cowboy. Ben schreef het ooit in Noorwegen en de inspiratie voor het nummer vond hij vooral bij een jong meisje met een oude ziel, die een album van hem kocht en de mooiste blauwe ogen had, die hij ooit gezien had. Zwakke broeders zijn er niet te vinden op dit uitstekende album. Sterker nog, het is zijn meest geslaagde album tot nu toe, vraag blijft, wanneer breekt hij nu eindelijk eens door bij het grote publiek. Hij verdient dat namelijk al jaren.    
Theo Volk
Releasedatum : 30 maart 2018 Eigen beheer
Ben Reel live:

01-11 GRONINGEN: O'Ceallaghs, solo
02-11 DELFT: Tierney's Irish Pub, Ben Reel & Ronald de Jong
03-11 SCHAGEN: De Kleine Beurs, Ben Reel & The Haarlem Boys
04-11 HAARLEM: Café 't Kantoor, Ben Reel & Ronald de Jong
07-11 GEEL(BE): Café De Sport, solo
08-11 GENT(BE): Muzikantenhuis, solo
09-11 WIJK AAN ZEE: Sonnevanck, Ben Reel & Ronald de Jong
10-11 LUTTEN: Meer Muziek In Lutten, Ben Reel & The Haarlem Boys
11-11 HAARLEM: Café Stiels, Ben Reel & The Haarlem Boys 10:30 uur
11-11 HAARLEM: Café Studio, Ben Reel & The Haarlem Boys 17:00 uur
12-11 AMSTERDAM: Café Monumentje, solo
13-11 HAARLEM: Lokaal - Dutch Beer Bar, solo
14-11 HEERHUGOWAARD: Huisconcert, solo
15-11 HAARLEM: Wolfhound, solo
16-11 HARDERWIJK: Catharinakapel, Ben Reel & Ronald de Jong
17-11 TUITJENHORN: Café De Vriendschap, Ben Reel & The Haarlem Boys
18-11 OOSTERHOUT: Café De Apotheek, Ben Reel & The Haarlem Boys
 
Voor meer gedetailleerde informatie over de optredens, zie zijn website.

Jaimee Harris - Red rescue


De betreurde Jimmy LaFave onderkende al jaren geleden zowel het zang- als schrijverstalent van de achtentwintigjarige Jaimee Harris. Ondanks haar jonge leeftijd beschikt ze al over de nodige levenservaring. Ze wist al vroeg dat ze muzikant wilde worden, vooral nadat ze onder anderen Patty Griffin had zien optreden op het Austin City Limits Festival. Echter bij de eerste stappen van haar muziekcarrière liep het mis, want haar talent werd, zoals ze verwacht had, niet direct onderkend. Ze kwam door de drank en drugs in de goot terecht. Diepte- en keerpunt werd de korte tijd dat ze in de gevangenis belandde, ze besefte dat het roer radicaal om moest. Eerder genoemde LaFave en BettySoo werden haar mentoren bij het schrijven van liedjes. Ze werkte mee aan de laatste twee albums van LaFave. Als tegenprestatie zou hij als een van zijn laatste krachtinspanningen het duet op de titelsong van haar debuut Red Rescue inzingen. Het is een gevarieerd album geworden met voornamelijk rock-, folk- en countryliedjes, waarbij ze ook alle facetten van haar zangstem kan etaleren. Ze kan krachtig zingen, maar net zo goed klein en intiem. Ik vind persoonlijk haar stem het best tot zijn recht komen in de ingetogen stukken. Ze weet me daar ook het meest te raken. De liedjes wisten mij zeer snel te overtuigen, hoogtepunt vormt voor mij afsluiter Where Are You Now. En niet alleen mij, want legende Mary Gauthier besloot Harris onder haar vleugels te nemen. Overigens begrijpt Gauthier als geen ander het verleden van Harris. Ondanks haar levenservaring is het op dit moment een spannende tijd voor Jaimee, want voor het eerst in haar leven, komt ze buiten de Verenigde Staten, voor optredens in Italië en Nederland. Hopelijk gaat U een van de optredens bezoeken, het is niet alleen twee vliegen in een klap, maar Jaimee Harris is ook nog eens een revelatie.
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Eigen beheer
Mary Gauthier en Jaimee Harris live: 

16 oktober in Parkstad Limburg Theaters, Heerlen
17 oktober in De Vorstin, Hilversum
18 oktober in Schouwburg De Meerse, Hoofddorp
19 oktober in Podium onder de Toren, Grootschermer
20 oktober in De Harmonie, Leeuwarden
21 oktober in Dorpshuis De Schalm, Westwoud
21 oktober in de Waalse Kerk, Amsterdam
23 oktober in De Goudse Schouwburg, Gouda
24 oktober in Lux, Nijmegen
25 oktober in Theater Hof 88, Almelo
26 oktober in Theaters Tilburg, Tilburg
27 oktober in Muziekgebouw Eindhoven, Eindhoven
28 oktober in TivoliVredenburg, Utrecht

Laura Gibson - Goners


Bij het zien van de fraaie hoes had ik direct een goed voorgevoel over Goners. De prachtige foto is van de hand van de Letse fotografe Katrina Kepule en maakt deel uit van de reeks Sit Silently. Goners is intussen het vijfde album van singer-songwriter en multi-instrumentalist Gibson. Het album is vernoemd naar de eerste regel, die ze begin 2017 op een gure dag schreef : “If we’re already goners, why wait any longer, for something to crack open”. Het werd een soort mantra voor haar. Onlangs haalde Gibson een “Master of Fine Arts in Writing”. Die opgedane ervaring stelde haar in staat meer beeldend en levendig te schrijven. Ze wilde een soort fabel schrijven, met onderwerpen als spookachtige zaken, rare geesten in kindervermomming en  littekens die beginnen te leven en heeft ze de teksten opgesierd met stekels, naalden, klauwen en vlijmscherpe tanden. Tekstueel gezien is het duidelijk haar meest vreemde album geworden. Het album werd andermaal mede geproduceerd door haar vriend John Askew en andermaal werd ze omringd door de uitstekende muzikanten Dave Depper (Death Cab for Cutie), Dan Hunt (Neko Case) en Nate Query (the Decemberists). Samen met Kelly Pratt (St. Vincent and David Byrne, Father John Misty) scheef ze de wonderschone (houten) blaasarrangementen en de strijkersarrangementen samen met Kyleen King (Stephen Malkmus, Case/Lang/Veirs). Die arrangementen tillen de songs naar een nog hoger niveau. Regelmatig levert het tijdloze songs op, waar ik vooral Marjory, Thomas, Slow Joke Grin en Performers toe reken. Het zijn vooral deze liedjes, die de luisteraar diep raken. Live zal Laura te bewonderen zijn op 15 november in de Tolhuistuin. Goners kan gerekend worden tot de allermooiste releases van dit jaar.  
Theo Volk
Releasedatum: 26 oktober 2018 City Slang / De Konkurrent
Abonneren op: Posts (Atom)