Karine Polwart - Laws of Motion


Van de BBC Radio 2 Folkzangeres van 2018 verscheen vorig jaar A Pocket of Wind Resistance, met daarop veel aandacht voor spoken word, dit album was gebaseerd op haar theaterstuk. Laws of Motion kan eigenlijk meer gezien worden als de reguliere opvolger van het fraaie Traces. Beide albums hebben overigens een gemeenschappelijk onderwerp, Donald Trump. Opener Cover your eyes van Traces ging over de golfbanen die Trump heeft laten aanleggen in Schotland. I Burn But I Am Not Consumed gaat over de moeder van Trump, Mary Ann McLeod die in mei 1930 naar Amerika vertrok op zoek naar geluk, helaas is hierdoor de wereld anno 2018 opgezadeld met een onbekwame wereldleider. De titel is de slogan van de Schotse clan waartoe de McLeods behoren. Wat de liedjes op dit album toevalligerwijs bindt is migratie. Het vormt ook een belangrijk thema in haar boek A Wee Bird Was Watching, wat  4 oktober zal verschijnen. De titelsong en Suitcase verschenen al eerder op Flit van Martin Green. Ze schreef ze samen met Green, haar vriend en buurman. Een van de hoogtepunten vormt Young Man on a Mountain. Haar opa Tony vocht in de winter van 1944 in de slag om Monte Cerere, in Noord-Italië. Over de verschrikkingen, die hij daar meemaakte repte hij nooit een woord. Het album staat vol met dit soort interessante en ontroerende onderwerpen. Matsuo’s Welcome to Muckhart beschrijft de speciale band die ontstond tussen Isabella Christie en Shinzaburo Matsuo. Christie was schrijfster en wereldreiziger, ze was de eerste Westerse vrouw, die de Dalai Lama ontmoette. Matsuo was een Japanse tuinman, die in 1923 bij een grote aardbeving al zijn familie verloor. In 1925 vertrok Matsuo per zeilboot naar Schotland om tot zijn dood in 1937 de Japanse tuin van Christie te gaan onderhouden. Shinzaburo Matsuo ligt op de begraafplaats van Muckhart begraven als Matsuo. Al deze bijzondere verhalen zijn ook nog eens gegoten in schitterende muziek waarbij het avontuur niet wordt geschuwd en met belangrijke bijdrages van broer Steven Polwart en Inge Thomson. Laws of Motion is een prachtplaat, die veel luisteraars zowel tekstueel als muzikaal zal weten te ontroeren.       
Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Hudson Records

Ten Years Today - Ten Years Today


Het gaat snel met de bekendheid van het trio Ten Years Today. Een jaar geleden waren ze nog bezoeker op het Bevrijdingsfestival op de drafbaan in het Stadspark van Groningen. Maar dit jaar maakten ze daar het podium onveilig met hun frisse en energieke liedjes en wisten de toeschouwers moeiteloos aan zich te binden. Dit alternatieve powerpop trio bestaat uit de drie jonge, nuchtere Groningers Simon Bleeker (bas), Floris van Luijtelaar (zang, gitaar) en Mathijs Louwsma (drums) . Buiten het optreden op het Bevrijdingsfestival traden ze ook al op in Paradiso en op Vestrock en waren ze support act van bands als OTHERKIN en EUT. Op hun debuutalbum Ten Years Today creëren ze met hun mix van grunge, funk en rock hun eigen sound. Af en toe hoor je invloeden, in bijvoorbeeld Do Ya hoor je overduidelijk Franz Ferdinand terug. Maar ook zo nu en dan echo’s van de vroege Arctic Monkeys tot aan Red Hot Chili Peppers. Naast opzwepende uptempo nummers met opvallende riffs en hooks, ook een prachtig, ingetogen nummer als Conflicted, waarop fraaie strijkers te horen zijn. De informatie op de hoes is zeer beperkt, maar ik ga er vanuit dat we hier Azra Rustempašić, Julia Doornebosch en Loïs van Malenstein horen.  Ondanks dat de songs veelal eenvoudig van opbouw zijn, herbergen ze ook veel  energie en puurheid en hierdoor zal dit debuut voor menig luisteraar onweerstaanbaar worden.     
Theo Volk
Releasedatum: 21 september 2018 Gentlemen Records

John Smith - Hummingbird


Maestro John Renbourn noemde hem ooit “the future of folk music”. Dit compliment betekende voor John Smith extra veel, omdat Renbourn samen met Nick Drake en Bert Jansch zijn grote muzikale helden zijn. Hij opende shows voor grootheden als John Martyn, Dav(e)y Graham en John Renbourn en was gastmuzikant en gitarist bij Jackson Browne, Jerry Douglas, Glen Hansard, Rodney Crowell, David Gray, Lisa Hannigan, tot aan Joe Henry en Joan Baez. Met zijn unieke gitaarspel  beïnvloedde hij op zijn beurt vele andere muzikanten, waaronder Ben Howard en James Newton Chadwick. Maar ook zijn stem is opvallend, enigszins vergelijkbaar met die van John Martyn. Hij weet vooral door goed gebruik te maken van dynamiek de luisteraar aan zich te binden. Als onafhankelijk artiest toert hij met zijn gitaar al zo’n vijftien jaar over de hele wereld. Die rijke muzikale ervaring hoor je goed terug op zijn nieuwe album Hummingbird. Hij vertolkt hierop drie originele songs, een cover en zes traditionals. De bekendste traditional is waarschijnlijk Lowlands of Holland, bij oudere muziekliefhebbers zeker bekend in de uitvoering van Natalie Merchant & The Chieftains op het schitterende album Tears of Stone. Het handelt over een jonge vrouw die haar man verliest in een van de roemruchte zeeslagen tussen het Verenigd Koninkrijk en Nederland.  Hares on the Mountain en Master Kilby werden verzameld door Cecil Sharp aan het begin van de vorige eeuw. Eerstgenoemde song vindt zijn oorsprong in de achttiende eeuw. Het is daarmee niet eens de oudste traditional, afsluiter Unquiet Grave dateert uit de vijftiende eeuw, maar klinkt nog steeds tijdloos. John zingt het hier als duet samen met Cara Dillon en behoort tot de hoogtepunten. Een van Johns eigen favorieten op het album is het bitterzoete The Time Has Come van Anne Briggs. Het klinkt door met name de bas, bespeeld door Ben Nicholls een beetje als hoe Tim Buckley in zijn vroege jaren zijn songs inkleurde. Ik associeer het basspel van Nicholls met dat van legende Danny Thompson. Zelf ben ik heel erg gecharmeerd van Boudica, wat gaat over de rebelse koningin Boudicca van de Iceni stam, die in opstand tegen de Romeinen kwam, nadat  ze publiekelijk gegeseld was en haar dochters verkracht door Romeinse soldaten. Net zo mooi is de traditional Hares on the Mountain met ingetogen zang van John. Ook schittert hier John McCusker op viool en dat is zeker niet de enige keer. Het meest intens is Axe Mountain (Revisited), waarbij de zang uit zijn tenen lijkt te komen. Het album werd wederom uitstekend geproduceerd door Sam Lakeman, die koos voor de “less is more” benadering. Desondanks is Hummingbird een indrukwekkend album, wat diep weet te raken. Jammer genoeg geen liveoptredens in Nederland en dat is dubbel jammer, want hierdoor lopen wij ook de geweldige support act Josienne Clarke en Ben Walker mis. Onze zuiderburen hebben meer geluk.  
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Commoner Records
Website: https://www.johnsmithjohnsmith.com/

 John Smith live, support Josienne Clarke & Ben Walker:

21-11 LEUVEN: 30 CC
22-11 WAREGEM: De Schakel
23-11 BEVEREN: Cultuurcentrum ter Vesten
24-11 EVERGEM: Gemeente Evergem
29-11 LEOPOLSBURG: Cultuurcentrum Leopolsburg (2 optredens, aanvang 18 uur en 20:15 uur)

Møster! - States of Minds


Møster! is een supergroep rond de ervaren Noorse saxofonist Kjetil Møster. De groep bestaat verder uit bekende namen als Motorpsycho-gitarist Hans Magnus Ryan, ex-Motorpsycho- en Grand General-drummer Kenneth Kapstad en Nikolai Haengsle (onder anderen Needlepoint). Op States of Minds verkennen ze op zeer avontuurlijke wijze de grenzen van de nodige genres. Van primitieve blues, denk aan RL Burnside, funk, experimentele rock tot aan de jungle music van Duke Ellington. Beide albums openen met composities, die de twintig minuten overstijgen. Er worden veel invloeden in het persbericht genoemd, behalve Pink Floyd, die band hoor ik duidelijk terug aan het begin van opener Brainwave Entrainment. De composities kwamen veelal door improvisatie tot stand, wat het avontuurlijke element vergrootte. Naast Duke Ellington hoor je ook invloeden terug van jazz grootheden als Ornette Coleman, Albert Ayler, Coleman Hawkins en John Coltrane. Maar net zo gemakkelijk de noise gitaren van een band als Sonic Youth tot aan iemand als Ry Cooder. Kortom States of Minds is een werkstuk dat zijn titel alle eer aandoet.
Theo Volk
Releasedatum: 28 september 2018 Hubro

Jeditah - Waves



Zelf omschrijft de Amsterdamse singer-songwriter Jeditah van der Meulen haar muziek kernachtig als :  “Gelaagd en gewaagd. Een fantasievolle mix van elektronische beats, zang, cello en synthesizers.”. Ze kreeg de muziek met de paplepel ingegoten, want ze reisde reeds op jonge leeftijd met het muzikale gezelschap van haar ouders mee. Op een gegeven moment begon ze onder invloed van artiesten als James Blake, Björk, Moderat en PJ Harvey zelf te experimenteren met muziek. In het begin vooral de stem, door die vervormd te gaan opnemen en later kwamen daar de elektronische beats en synthesizers bij. Toch waakt ze ervoor dat het geheel organisch blijft klinken. Ook op haar debuut EP Waves hoor je af en toe, dat de stem vervormd wordt, zonder dat het irritatie bij de luisteraar veroorzaakt. The Night heet de sterke opener met een intrigerend en hypnotisch ritme, de zang doet me hier een klein beetje aan Kate Bush (vooral in de echo’s) denken. You & Me werd reeds begin deze maand met een aparte video gelanceerd. Volgens Jeditah is de boodschap van het liedje, dat je innerlijke strijd niet te serieus moet nemen. Ritmisch gezien is het ingenieus opgebouwd en kent het interessante zangpartijen. Persoonlijke favoriet is Horseman, vanwege het refrein dat heel gemakkelijk bij de luisteraar blijft hangen. Het enige minpuntje is dat het album slechts vijf liedjes telt, maar die zijn wel allemaal meer dan het beluisteren waard. Normaal gesproken luister ik nooit naar elektronische pop, maar het moet gezegd, verandering van spijs doet hier echt eten. De releaseshow zal plaatsvinden op  4 oktober 2018 in OT301, Amsterdam. Hierbij zal Jeditah begeleid worden door cellist Brendan Jan Walsh en toestenist Jordy Pama.      

Theo Volk
Releasedatum: 1 oktober 2018 Eigen beheer

Michelle Lewis - All That’s Left


Twee weken terug gaf folk-pop singer-songwriter Michelle Lewis uit Los Angeles een drietal concerten in Nederland ter promotie van haar aankomende release van haar derde album All That’s Left. Er is intussen veertien jaar verstreken sinds haar debuut in 2004. Haar vorige album The Parts of Us That Still Remain kreeg lovende kritieken waaronder van Folkradio UK. Die trok de volgende conclusie : “A feathery air may inform the album’s ambience, but behind it lie deceptively and disarmingly moving literate songs that catch you unawares with the acumen of their images and emotions.”.  Ook deze keer strooit Michelle met prachtige teksten en ook nu behandelen die vaker de droevige kant van het leven dan de vreugdevolle. Zoals altijd zingt ze haar liedjes op dezelfde ingetogen manier en dat maakt het prettig luisteren. Er is een cover te vinden, Dancing in the Dark van The Boss, die ze moeiteloos inpast tussen haar eigen liedjes. Het liedje In Love Again (en Push On) schreef ze samen met Nashville singer-songwriter Robby Hecht. Dit fraaie duet werd gebruikt als eerste single en vormt een van de hoogtepunten, wat trouwens ook geschreven had kunnen zijn door de latere Fleetwood Mac. Soms helt ze iets meer naar de folk kant en soms meer naar de popkant zoals in How. De luchtige inkleding van de liedjes maken dit album tot een aangename luisterervaring. Deze aan de fameuze Berklee College of Music afgestudeerde zangeres geeft met All That’s Left andermaal een staalkaart af met droevige en minder droevige liedjes.

Theo Volk
Releasedatum: 19 oktober 2018 Eigen beheer

Amanda Fish - Free


Haar zus is de meer bekende Samantha Fish, van wie ik in het verleden al drie albums recenseerde en die haar bekendheid in Nederland vooral te danken heeft aan het Duitse RUF-label. Bij Samantha lag, vooral in het verleden, de focus op haar gitaarspel, bij Amanda ligt die duidelijk op haar zang. Haar vocalen zijn rauwer en zij is de powerhouse van de twee. De carrière van Amanda als singer-songwriter begon in de herfst van 2012. Ze formeerde een band onder eigen band, met daarin ook partner Glen James, die debuteerde in 2015 met Down in the Dirt, gevuld met een dozijn persoonlijke liedjes over liefde en verlies. Opvolger Free bevat opnieuw een dozijn persoonlijke liedjes. De wat afwijkende tracks zijn de funky opener 2020 en afsluiter en titelsong Free. Dit gospelnummer is fraai van opbouw, vooral dankzij de spitsvondige overgang door middel van de bas, bespeeld door Amanda, naar het snellere tweede gedeelte. Amanda wordt omringd door een strak spelende band, die duidelijk in dienst van de liedjes spelen. Een van de betere nummers is het uptempo Not Again. In The Ballad of Lonesome Cowboy Bill is de invloed van The Stones te horen. Een aantal van de liedjes bezit een onderhuidse spanning. Er klinken vooral blues- en rockinvloeden door in de liedjes. Het is me duidelijk, dat Amanda over meer levenservaring beschikt dan haar zus en dat blijkt niet alleen uit haar teksten, maar ook uit de manier waarop zij haar liedjes brengt. Het lijkt me erg voor de hand liggen, dat het intense Free de bekendheid van Amanda zal gaan vergroten.        
Theo Volk
Releasedatum: 14 september 2018 Vizztone

Town of Saints - Celebrate


De moderne indie folk-band Town of Saints heeft roots in zowel Nederland als Finland, maar vindt zijn oorsprong in een ontmoeting in Oostenrijk. Harmen Ridderbos en Heta Salkolahti vormen de spil van de groep. Na het uitkomen van het vorige album No Place Like This twee jaar geleden, werd er een jaar lang volop getoerd, gevolgd door een lange periode van bezinning. Er werd bijna besloten te stoppen, maar het plezier kwam terug nadat ze als duo een aantal optredens gedaan hadden. Ze besloten weer te gaan werken zoals in de beginperiode, met zo weinig mogelijk middelen het ultieme bereiken. 
De liedjes voor Celebrate werden in drie maanden tijd geschreven op akoestische gitaar of piano en dus meteen geschikt om live te spelen, zowel als duo als met de gehele band. Opener en titelsong begint met regen en onweer, net als op het album Soft Rains van Zarelli. Dit album gaat over wat er gebeurt nadat de Apocalyps al heeft toegeslagen. Celebrate heeft een soortgelijk thema : “Hoe zullen we ons gedragen als het “einde van de wereld” opeens aanstaande is? Het derde album gaat niet over het einde zelf, maar over menselijk gedrag rond deze Apocalyps. Tegelijkertijd staat het symbool voor het achterhalen van een chaotische onvoorspelbare tijd. “. 
Muzikaal gezien is het zeker geen zwaarmoedig album geworden, integendeel, luister maar naar het vrolijke, aanstekelijke No Mistakes. En liedjes schrijven kan dit duo, want probeer maar eens het refrein van Up in Smoke,met heerlijk vioolspel en koortje, uit je geheugen te bannen. De zang van Harmen is zoals gewoonlijk, regelmatig uitbundig. Maar kan ook heel ingetogen zijn, zoals in Weeds. Hij neemt de meeste vocalen voor zijn rekening. Het bijzonder fraaie Elegy (The Last Dance) wordt echter gezongen door Heta. Celebrate is een overtuigend bewijs, dat het een goede beslissing was om niet te stoppen.
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Snowstar Records
Town of Saints live:

24-11 AMEN: De Amer
25-11 UTRECHT: TivoliVredenburg
30-11 NIJMEGEN: Merleyn
07-12 ROTTERDAM: V11
08-12 AMSTERDAM: Cinetol
09-12 ZWOLLE: Hedon
14-12 GRONINGEN: Vera

Eddi Reader - Cavalier


Op dit moment voel ik mij een koning te rijk, want in een kort tijdsbestek brengen mijn twee favoriete Schotse zangeressen een album uit. 19 oktober verschijnt het fraaie album Laws of Motion van Karine Polwart en aanstaande vrijdag Cavalier van Sadenia Reader. Haar carrière begon ooit in de jaren tachtig in een rondreizend circus. In de jaren negentig startte ze haar solocarrière. Haar wilde haren is ze intussen kwijt, het is dan ook al lang geleden dat ze samenwerkte met Gang of Four. Ze bracht haar debuutalbum Mirmama in 1991 uit, haar voorlaatste, het nostalgische en romantische Vagabond dateert alweer van 2014, dus hoog tijd voor nieuw werk. Liefhebbers van Vagabond zullen niet teleurgesteld worden. Met het strijken van de jaren is haar muziek steeds meer nostalgisch geworden. Goed voorbeeld hiervan op het nieuwe album is Starlight, geschreven door maestro Boo Hewerdine, met wie ze al lang samenwerkt. Een belangrijke rol is ook deze keer weer weggelegd voor haar man John Douglas, die een aantal composities voor zijn rekening nam, waaronder de swingende titelsong. Al na de eerste vier nummers valt de gevarieerdheid van de nummers op en dat komt hier het luisterplezier zeker ten goede. De inkleuring van de liedjes is ook deze keer weer zonder uitzondering prachtig. Ze had daarbij de beschikking over een groot aantal, niet de minste gastmuzikanten, waaronder John McCusker en de helaas in Nederland vrij onbekende zangeres Siobhan Miller, die een paar schitterende soloplaten op haar conto heeft staan. Reader trakteert de luisteraar op maar liefst zestien liedjes, waaronder uiteraard ook een aantal traditionals, goed voor bijna een uur luisterplezier. Het enige wat deze keer helaas ontbreekt is achtergrondinformatie over de liedjes. Blijft de hamvraag, wanneer haalt iemand eens deze geweldige zangeres naar Nederland voor concerten?
Theo Volk
Releasedatum: 28 september 2018 Reveal Records

Molly Burch - First Flower


Vorig jaar debuteerde de zevenentwintigjarige Molly Burch op succesvolle wijze met Please Be Mine. Ze schreef de liedjes nadat ze de studie Jazz Vocal Performance aan de universiteit van North Carolina had afgerond. Gezamenlijk vormden ze een ode aan een onbeantwoorde liefde. De critici roemden haar rokerige klinkende, nonchalante zang en hartverscheurende teksten. Er is nu echter een verschil, de van nature erg nerveuze Burch vond haar rust in de buurt waar ze nu woont en waar ze graag vertoeft op haar veranda. Overigens zag ze op tegen het maken van een nieuw album. Dit keer geen depressieve liedjes over bloedende harten, maar een zeer intiem inkijkje in de gedachtewereld van Burch. Die heeft betrekking op verbroken vriendschappen, haar relatie met haar zus, maar vooral over hoe ze leerde vechten haar angsten te overwinnen. Een belangrijke rol speelt haar bandlid en vriend Dailey Toliver, die menig idee aandroeg voor de arrangementen. Bovendien verzorgde hij het subtiele gitaarspel. Met het uitermate relaxte en homogene First Flower zal de zangeres van het sentimentele liefdeslied veel nieuwe zieltjes gaan winnen.
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Captured Tracks / De Konkurrent

Alejandro Escovedo with Don Antonio - The Crossing


Het enthousiasme van mijn muziekvriend René was voor mij aanleiding genoeg om meteen The Crossing van Alejandro Escovedo te gaan beluisteren. Bovendien viert Escovedo op dezelfde dag zijn verjaardag als ik, dus dat schept een band. Maar uiteraard volg ik zijn carrière al vanaf zijn debuut Gravity in 1992. Zijn albums sindsdien zijn allemaal juweeltjes en The Crossing is dat ook. Het album vertelt het verhaal over het wel en wee van twee jonge immigranten, waarvan de ene afkomstig is uit Mexico en de andere uit Italië. Dit idee is niet helemaal nieuw voor Escovedo, want een vergelijkbaar verhaal kwam voor in het ontroerende theaterstuk By the Hand of the Father, waarvoor hij de muziek schreef. “Lou Reed was a fly on the wall when we made this record”, hiermee benadrukt Escovedo de muzikale invloed van Reeds soloplaten, maar ook die van The Velvet Underground vooral door het gebruik van vervormde gitaren en violen, op het nieuwe werkstuk. Je kunt The Crossing ook zien als een avontuurlijke muzikale reis, want Excovedo tapt zoals altijd uit vele verschillende muzikale vaatjes en gebracht met zijn gebruikelijke intensiteit, vooral in de rocknummers. Het enthousiasme van René was meer dan terecht, hopelijk is dit stukje ook voor U aanleiding genoeg om eens te gaan luisteren.   
Theo Volk
Releasedatum: 13 september 2018 Yep Roc / Work Song 

Broken Sun - On


Derrick van Schie heeft op dit moment twee ijzers in het vuur. Afgelopen vrijdag verscheen Dandelions van zijn band The Jaydees, waarvan hij een van de twee frontmannen is. En op 5 oktober verschijnt On van Broken Sun. Van deze band is hij de zanger. Deze groep ontstond ooit als een project in Melbourne, maar evolueerde naar een band, die tegenwoordig vanuit Delft en Tilburg opereert. Op het voorgaande album Life and Death, stond het verlies van oprichter Bart Dietvorsts dochter Mara centraal. De songs Sister Bluebird en Something True van dit album genoten airplay op (inter)nationale en lokale radiostations en het album kreeg lovende kritieken. Gitarist Bart Dietvorst schreef samen met Derrick van Schie alle liedjes, waarbij van Schie de leadzang voor zijn rekening neemt. Beide frontmannen kennen elkaar van de band Wealthy Beggar, waar ze in het begin van het nieuwe millennium samen speelde. Zij delen een liefde voor roots en americana, maar ook van FM-rock uit de jaren tachtig en powerpop uit de negentiger jaren. Waar in The Jaydees de country overheerst, zijn hier naast country- ook erg duidelijk rockinvloeden te horen, bovendien vormen de songs op On nog meer een homogener geheel. De band bestaat verder uit GD Allan, Rob Mertens, Rias Baarda, Yvo van Gemert en Bart van de Put. Samen vormen ze een hecht collectief. Opvallend zijn regelmatig de gitaar, banjo en pedal steel bijdrages en het gebruik van een melodica is ook niet alledaags. Het album bevat een achttal uitstekende composities, waarvan de afsluiter The Woods voor mij het hoogtepunt vormt. On verschijnt op Butler Records, het label sinds enige jaren van distributeur Bertus. Hierop debuteerde enkele jaren geleden erg succesvol Mercy John. Het zou me niet verbazen als een dergelijk succes met On herhaald gaat worden. De albumpresentatie zal op 6 oktober plaatsvinden op de gezellige locatie Theater De Boemel in Tilburg.
 Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Butler Records
Broken Sun live:

06-10 TILBURG: Theater De Boemel (albumpresentatie)
14-10 EDAM: De Harmonie
01-11 TILBURG: Sounds (instore)
02-11 DELFT: Kadmium
01-12 BERGEN: Taverne
27-01 LELYSTAD: Lely Sunday Afternoon


Delise - Bladzijde 1


Achter Delise gaat Delise de Wijze-van Venrooy schuil, een dertigjarige zangeres en liedjesschrijfster, die opgroeide in Woubrugge, nabij Alphen aan den Rijn. Ze doet haar achternaam de Wijze eer aan, want in 2012 rondde ze haar studie rechten af en werd vervolgens jurist bij een grote zorgverzekeraar. Overigens was ze volslagen onbekend bij mij, want ik kijk nooit naar talentenjachten op tv. In 2008 deed ze mee aan Rock Nation en in 2013 aan X-Factor. Toch had ik, zonder te weten om wie het ging, al eens het liedje Like an Angel van haar gehoord, dat voorkwam in de meermaals bekroonde film Het Schnitzelparadijs uit 2005. In 2015 kreeg ze een burn-out. Nadat ze opgekropen was uit het diepe dal, besloot ze mee te doen aan een songwriterweek in Spanje. Daar schreef ze samen met Jeroen Swinnen en Suzanne van Manen het prachtige liedje Schuil Bij Mij. Hierna was het plezier in muziek maken weer volledig terug en besloot ze haar muziek carrière nieuw leven in te blazen. Het resultaat is Bladzijde 1, met daarop zeven catchy popliedjes, met af en toe een vleugje folk en een singer-songwriter inslag. Die  catchy kant hoor je vooral terug in Dat Doet Je Goed, waarin je tevens in de manier van zingen de invloed van Nielson terughoort. Ze vindt dat ze verder beïnvloed wordt door Jewel, KT Tunstall, Adriana Partimpim en Nelly Furtado. In Schuil Bij Mij doet haar manier van zingen en stem mij enigszins denken aan Maaike Ouboter. Ze weet trouwens heel goed  hoe je sterke refreinen moet schrijven. Wat Je Doet wijkt wat af van de rest, omdat er ook in gerapt wordt door Matthijs Hemink. Naar mijn bescheiden mening komt haar prachtige, heldere stem toch het beste tot zijn recht in het reeds gememoreerde, ingetogen Schuil Bij Mij. Het weet mij in ieder geval het meeste te raken. Bovendien is de inkleuring door vooral cello en piano hier optimaal. De album presentatie zal 6 oktober plaatsvinden in Theater Castellum, Alphen aan den Rijn.
Theo Volk
Releasedatum: 5 oktober 2018 Eigen beheer

Replay: The Doors - The Doors


15 september was het vijftig jaar geleden, dat The Doors hun enige concert ooit in Nederland gaven. In het september nummer van Oor staat hierover een uiterst onderhoudend verhaal met een aantal betrokkenen uit die tijd. Overigens een concert zonder de charismatische zanger Jim Morrison, die op de avond van het optreden bijna het loodje legde door een acute alcoholvergiftiging. Het concert ging desondanks gewoon door en volgens overlevering verzorgden de overige drie leden een uitstekend optreden. Niet in de laatste plaats door de zang van Ray Manzarek, die de stem van Morrison nagenoeg perfect kon imiteren. Het enige wat ontbrak was de druistige performance van de frontman. Afgelopen vrijdag verscheen tevens een jubileumeditie van Waiting for the Sun. Het was aanleiding om weer eens hun debuutalbum The Doors uit de kast te trekken. Een album wat een soort oerknal was en wat halverwege de jaren zeventig een grote indruk op mij maakte. The Doors kende ik toen al van de singles Riders on the Storm en Light My Fire. Vanaf opener Break on Through (To the Other Side) word je meegesleurd door de intense zang van Morrison en het unieke toetsenwerk van Manzarek en wat uiteindelijk zijn hoogtepunt bereikt in het lange epische The End, gebaseerd op Oedipus, een figuur uit de Griekse mythologie. Naast eigen werk een interessante vertolking van Alabama Song, ontleend aan de opera van Weill en Brecht uit 1929 Aufsteig und Fall der Stadt Mahagony. Daarnaast ook nog een beklijvende uitvoering van Back Door Man, geschreven door Chester Burnett en Willie Dixon en ooit een grote hit voor Howlin’ Wolf. Ondanks dat The Doors nog een aantal prachtplaten zouden maken, haalden die helaas nooit meer het niveau van dit klassiek geworden debuut.    
Theo Volk

Kat Danser - Goin’ Gone


Kat Danser, ook wel Queen of the Swamp Blues genoemd, komt uit de Canadese provincie Saskatchewan, waar ze opgroeide op een boerderij in een bosrijke omgeving. Tegenwoordig resideert ze in Edmonton, een van de grootste steden van Canada. In haar jeugd werd ze regelmatig geadviseerd om niet te zingen en besteedde haar tijd vervolgens aan de nodige, afgeronde studies. Op haar dertigste had ze opnieuw genoeg moed verzameld en begon weer te zingen en leerde gitaarspelen. En niet zonder resultaat, ze vergaarde de nodige prijzen en speelde sindsdien op een groot aantal festivals. Haar eerste album Ascension verscheen in 2002. Goin’ Gone is intussen haar vijfde album en net als de voorganger geproduceerd door Juno Award winnaar Steve Dawson. Hij levert wederom vakwerk af en speelt ook gitaar en pedal steel. Verder wordt ze omringd door de klasbakken Jeremy Holmes (bas en mandoline), Gary Graig (drums en percussie), Matt Combs (viool en mandoline) en last but not least Jim Hoke (saxofoon en mondharmonica). Direct in opener  en titel song Goin’ Gone had Kat me bij de kladden dankzij het huppelende ritme, blues harp en haar enigszins masculiene en aparte stem deed de rest. De blues harp van Hoke treedt trouwens geregeld op de voorgrond. Meest bijzondere song vind ik Light the Flame, vooral door het inventieve saxofoonspel van Hoke. Ook Dawson schittert geregeld op gitaar. Naast eigen werk, twee covers, Chevrolet Car van Sam McGee en Train I Ride van Mississippi Fred McDowell. Goin’ Gone overtuigde vrijwel direct en niet alleen bij, want ik zag al diverse positieve recensies voorbijkomen in de pers. Gisteren plaatste collega Rein van den Berg een lovende recensie over Miles to Go van de bekende Canadese blues artiest Colin James en ikzelf vorige week eentje over Gemini van Layla Zoe. Het moge duidelijk zijn dat de Canadese blues alive & kicking is!       
Theo Volk   
Releasedatum: 12 oktober 2018 Black Hen Music

Flip Noorman - De Big One


In de toelichting op de hoes schrijft Noorman het volgende : “In een tijd waarin geluk de standaard is, elke donkere emotie door een glimlach wordt bedekt en zware thema’s door een postmodern relativisme als sfeerverziekers worden weggehoond rolt hier vanuit de schaduw een curieuze karavaan uw speakers uit. Gebaseerd op de 19e eeuwse Sideshow, die met het Ringlin Brothers Circus meereisde zijn hier: De freaks met hun spiegels die licht werpen op de vreemde, de belachelijke maar ook de wanstaltige kanten van de mens die hij maar liever negeert.”. Zie hier de interessante ingrediënten voor zijn nieuwe, intussen derde album De Big One. Zijn eerste twee albums Bellse Parese en Make-Up, verschenen op het helaas ter ziele gegane label Bastaard Platen, waren reeds nauwelijks in een hokje plaatsen en kregen uiterst lovende kritieken. Zo schreef De Volkskrant in 2014 : “De muziek van Flip Noorman klinkt als de humor van Zappa, de poëzie van Nick Cave en rauw als Tom Waits.”. De invloed van Tom Waits loopt als een rode draad door zijn werk en ook nu weer hoor je regelmatig het onheilspellende, wat de muziek van Waits geregeld kenmerkt. Zelf moest ik ook denken aan het debuutalbum van Lewis Furey. Dat album kenmerkt zich ook door de gekte, zoals die opduikt op De Big One, maar ook door het tappen uit verschillende genres en dat vervatten in spitsvondig gearrangeerde songs met vaak verrassende overgangen. 

Nieuw is dat Noorman deze keer ook gebruik maakt van elektronica. Er zijn enkele vermakelijke persiflages te vinden op de vermaledijde auto-tune. Naast de ingenieuze liedjes ook een paar fraaie, ingetogen nummers als Nu Is het Hier. Dat Flip een taalkunstenaar is staat buiten kijf. Indrukwekkend is hoe indringend hij afsluiter Preek (wat volgens mij beter Donderpreek had kunnen heten) declameert. Als jochie wilde ik vroeger nog weleens indommelen tijdens de preek, dat zou bij hem niet gebeurd zijn, waarschijnlijk had ik dan weggekropen onder de kerkbank. Er zal in een oplage van slechts honderd stuks naast de gewone cd ook een versie met boek verschijnen met schitterend artwork van Daniël van Nes, een gerenommeerd kunstenaar, die in een groot aantal disciplines actief is. Hij werkte onder anderen samen met Amanda Palmer van The Dresden Dolls en exposeert over de hele wereld. Op dit moment loopt er een expositie in Berlijn. Ook staan er op de speciale editie een drietal bonusnummers (waaronder Knoop in de Maag van de Faun) en nog twee literaire bijdrages. Was Flip op voorgaande albums al nauwelijks in een hokje te plaatsen, dan is dat nu helemaal het geval. Het is een avontuurlijke muzikale reis met literaire bespiegelingen over de slechte en vreemde kanten van de mensheid.   
Theo Volk       
Releasedatum: 26 september 2018 Independent

Mandy Barnett - Strange Conversation


Op haar vijfde begon de charmante Barnett (43), afkomstig uit Crossville, Tennessee te zingen en tekende op haar twaalfde al een platencontract bij een groot label. Sinds 1996 bracht ze een zestal uitstekende albums uit. Nummer zeven, Strange Conversation, werd opgenomen in Muscle Shoals en geproduceerd door Marco Giovino en Doug Lancio. Ondanks haar bekendheid kwam het album via crowd funding tot stand. Op haar nieuwe album interpreteert ze op volledig eigen wijze een tiental liedjes uit het “American Songbook”. Ze wordt omringd door uitstekende muzikanten, wat meteen duidelijk wordt in de opener More Lovin’.  Het zoetgevooisde koortje in It’s All Right (You’re Just in Love) associeerde ik meteen met Please Mr. Postman bekend geworden door The Marvelettes. Het titelnummer roept bij mij Al Green in gedachte, die zou het nummer vast ook zo gearrangeerd hebben. Intrigerend is de ritmische versie van Sonny & Chers  A Cowboy’s Work Is Never Done, waarop de gruizige stem van John Hiatt te horen is, die mooi contrasteert met de meer gesofisticeerde zang van Barnett. Mooiste vertolking is voor mij van het ingetogen My World Keeps Slipping Away, waarop een glansrol voor de accordeon is weggelegd. Op The Fool trekt de bluesharp de meeste aandacht. Waardige afsluiter vormt Put a Chain On It, met een lekkere orgelpartij en een fraai koortje. Strange Conversation bewijst niet alleen andermaal dat Barnett een geweldige zangeres is, maar ook dat ze een originele draai aan andermans werk kan geven.
Theo Volk
Releasedatum: 21 september 2018 Thirty Tigers

Lonnie Holley – MITH


Lonnie Holley, ook bekend als The Sand Man, is een veelzijdig Afro-Amerikaanse multimedia kunstenaar met een veelbewogen leven. Hij was de zevende van zevenentwintig kinderen en er doen verhalen de ronde, dat hij op zijn vierde voor een fles whiskey verhandeld werd. Zijn eerste stappen als kunstenaar waren ook niet de meest vrolijke, hij maakte in 1979 twee grafstenen voor de twee kinderen van zijn zus, die bij een brand om het leven waren gekomen. Hij leerde zichzelf piano spelen en bracht in 2012 zijn eerste album Just Before Music uit, die insloeg als een bom. Zijn nieuwe album MITH duurt bijna 77 minuten en is geen gemakkelijke kost. Avant garde muziek, die hard bij de luisteraar binnenkomt. Zijn poëzie is zeer persoonlijk, zijn standpunten komen daarin duidelijk naar voren, zoals over de hedendaagse Amerikaanse politiek. In het persbericht worden als referentiekader genoemd Joni Mitchell, Bob Dylan, Joanna Newsom en Gil Scott-Heron. Met laatstgenoemde is hij duidelijk het meest verwant. Ook op muzikaal vlak heeft hij in korte tijd een grote naam opgebouwd, hij werkte al in de studio en op het podium samen met uiteenlopende artiesten als Daniel Lanois, Bon Iver, Steve Gunn, Bill Callahan en Sam Amidon. MITH is wederom een indringend werkstuk geworden, dat per draaibeurt groeit, maar wel veel van de luisteraar vergt en dat is niet alleen vanwege de lange speelduur.    
Theo Volk
Releasedatum: 21 september Jagjaguwar/De Konkurrent
Website: https://www.lonnieholley.com/


The Whispering Tree - Invisible Forces


De afgelopen weken werd ik nogal achtervolgd door de Hudson rivier. Zo vielen er een paar cd’s van Hudson Records op de mat. Karine Polwart zingt op haar volgende maand te verschijnen album een liedje, waar de bewuste rivier in voorkomt. Bovendien ontdekte ik bij het vergaren van informatie voor mijn recensie dat het duo The Whispering Tree afkomstig blijkt te zijn uit Beacon, gelegen aan de Hudson. Ondanks dat het plaatsje maar dertien duizend inwoners telt, woonden er een aantal beroemdheden. Daaronder een Nobelprijswinnaar, maar ook folklegende Pete Seeger. Eleanor Kleiner en Elie Brangbour hadden ooit het grote voorrecht te mogen meewerken aan een van zijn albums. Wat het duo gemeen heeft met Seeger is het geloof in pacifisme en opkomen tegen sociaal onrecht. Op 23 september is het Concert Across America to End Gun Violence, waar ze zullen optreden. Afsluiter Bells op hun nieuwe album Invisble Forces werd geïnspireerd door de langdurige strijd in Amerika voor legalisering van het homohuwelijk, wat overigens pas in 2015 voor alle staten van kracht werd. Het is een protestlied voor sociale verandering. Het eerste wat me bij beluistering opviel is de warme, heldere stem van Eleanor. Ze zingt zonder tierelantijntjes, ze maakt alleen spaarzaam gebruik van haar kopstem, wat me regelmatig kippenvel bezorgt. Ook opvallend is de hechte samenzang van het echtpaar, wat vooral goed hoorbaar is in het a capella gezongen Split in Half. De dromerige ballade Garden heeft een Frans intro. Elie heeft een Franse achtergrond, hij werd geboren in Sainte-Savine, een plaatsje zo’n 150 kilometer ten oosten van Parijs. Zijn Franse wortels komen ook naar voren in de heerlijk single Fat Cat, wat zijn oorsprong heeft in de zigeuner jazz. Het muzikale aanbod is behoorlijk gevarieerd, naast jazz invloeden, ook liedjes die hun wortels hebben in de folk en rock. Het album werd opgenomen in hun eigen huisstudio en worden ze begeleid door de uitstekende muzikanten Otto Hauser, Will Bryant and James Hearne. Het duurt nog even, maar november volgend jaar komen ze naar Nederland voor concerten. Invisble Forces is gevarieerd en voorzien van fraaie (samen)zang en wist mij in een zeer korte tijd te overtuigen.
Theo Volk
Releasedatum: 1 september 2018 Independent
\

The Jaydees - Dandelions


De Tilburgse band The Jaydees kreeg met hun debuutalbum Work With What We’ve Got, waaraan ook tenorsaxofonist Johnny Griff meewerkte, de nodige aandacht. Naast lovende recensies ook airplay van bekende radiomakers als Johan Derksen en Jan Donkers. De groep is vernoemd naar de frontmannen Derrick van Schie en Joop van der Kuip (eerste letter van hun voornamen) en bestaat verder uit doorgewinterde rasmuzikanten als multi-instrumentalist Maarten van Damme, Ewen Vernal en Kees Swanenburg. Beide frontmannen schreven nagenoeg evenveel songs voor het nieuwe album Dandelions, wederom gevuld met  (alternatieve) country en americana. Een aantal van de liedjes schreef  Joop van der Kuip na een rondreis met een goede vriend door het zuiden van de Verenigde Staten. Ze weerspiegelen niet zozeer tekstueel die reis, maar wel wat betreft muzikaliteit en sfeer. Tekstueel snijden beide heren niet gebruikelijke countrythema’s  aan als trucks, treinen, liefde, moord, bier en whisky. En als ze dan een liedje over drank schrijven dan gaat dat over een speciale cocktail, negroni. Nooit van gehoord en geïnteresseerd, luister dan goed naar de tekst en je weet het recept. Of ben je ooit weleens een song tegengekomen in de countrymuziek over het eind van het postmodernisme? En zo gaat het fraaie The Great Wall of China, over de totaal verschillende manier van denken van mannen en vrouwen, regelmatig bron van frustratie voor beide partijen. Af en toe klinken wat invloeden door. In Working for the Man hoor je onmiskenbaar Creedence Clearwater Revival terug en het heerlijke That’s How You Do It zou naadloos gepast hebben in het vroege oeuvre van Steely Dan. Opener en titeltrack Dandelion ontstond trouwens op een vreemde plaats. Derrick was aan het werk in het luidruchtige magazijn van Fabory in Tilburg toen out of the blue de melodie en refrein in hem opkwamen. Op het toilet zong hij het vervolgens in op zijn mobiele telefoon. Volgens Derrick gaat het over terugkeren naar wat je hebt om waardig samen oud te worden. Over de hele linie bezitten de liedjes prachtige melodieën en buitengewoon fraaie zang. Absolute hoogtepunten zijn voor mij So Glad You’re Here With Me en het ingetogen Leave Me Cool. Het album werd analoog opgenomen in studio Twang Wolf van Hans en Peter Hannemann, gevestigd in een Gronings landhuis. Alles werd, op enkele overdubs na, met de volledige band live ingespeeld. De band is overigens niet erg scheutig met informatie over komende optredens, dus hou wat dat betreft hun website in de gaten. Derrick heeft overigens nog een ijzer in het vuur, want hij werkte ook mee aan het fraaie On van Broken Sun, wat binnenkort verschijnt.  Dandelions is een album wat zich met gemak kan meten met topalbums in het genre uit den vreemde.   
Theo Volk
Releasedatum: 14 september Eigen beheer

Replay: Yorick van Norden - Happy Hunting Ground


Het bezoeken van huiskamerconcerten heeft zo zijn charmes. Ze zijn niet alleen intiem, je hebt ook geen last van pratende mensen en na afloop geen kans op suizende oren. Daarnaast is er in de pauze en na afloop de mogelijkheid een praatje te maken met de artiest in kwestie en zijn merchandise te inspecteren, want het is natuurlijk geen vetpot het geven van dit soort optredens. Vooral bedoeld om hun naamsbekendheid te vergroten. Onlangs zag ik Yorick optreden en schafte zijn fraaie album samen met Anne Soldaat, getiteld Unsung Heroes, aan. Daarnaast ook zijn solodebuut van drie jaar geleden, Happy Hunting Ground, wat op een of andere manier aan mijn aandacht ontsnapt was. En dat blijkt jammer te zijn geweest. Zijn nieuwe album The Jester is homogener en bevat pop en georkestreerde liedjes. Op Happy Hunting Ground krijgen we ook zijn wat meer ruigere kant te horen, zoals direct blijkt uit opener Blood Money. Nog een beter voorbeeld is het politiek getinte Divide and Rule, waarin hij volledig loos gaat in de zang en in een gitaarsolo a la Neil Young. Bijgevoegde video haalt overigens niet de intensiteit van de studioversie. Er ontbreken hier ook geen Beatleleske nummers, zoals bijvoorbeeld Hard Road Up, Free Fall Down. Het schitterende Who Knows, Maybe had ook op de achterkant van The Jester kunnen staan. Tot de hoogtepunten reken ik zeker ook Tangier, een enigszins experimenteel en hypnotiserend nummer. Dat Yorick een meer dan uitstekend songsmid is, blijkt uit afsluiter, I Fly a Kite. Het refrein bleef nadat ik het voor het eerste keer hoorde tijdens het huiskamerconcert nog lang rondzingen in mijn bovenkamer. Klaarblijkelijk was ik niet de enige, die toen onder de indruk was van zijn fraaie liedjes en stem, want na afloop gingen zijn cd’s en lp’s als zoete broodjes over de toonbank. Binnenkort gaat Yorick met zijn band op pad, zodat hij zowel zijn popkant als zijn wat ruigere kant kan brengen op het podium. 
Theo Volk
Heaven Presents… Yorick van Norden:

15-09 HAARLEM: Patronaat
30-09 GRONINGEN: Platoplanet
05-10 AMEN: Cultureel Café De Amer
06-10 UTRECHT: Molen De Ster
12-10 BREDA: MEZZ
27-10 ALKMAAR: Victorie
28-10 LELYSTAD: Underground

Maximé - Achterkant van Nederland


Maximé is bekend bij de burgerlijke stand als Maarten Buning en is in 1983 geboren in Amsterdam  met een Nederlands-Trinidadiaanse achtergrond. Hij volgde de studie muziekcompositie aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht en begon in diezelfde periode voor films te componeren. Een stage in Los Angeles en vele films later, verruilde Maarten Utrecht uiteindelijk voor Berlijn, waar hij nu met zijn bedrijf Koch Buning muziek maakt voor films en reclame (o.a. BMW, MediaMarkt en Need for Speed). Dit jaar won het bedrijf een prestigieuze ADCN Award voor beste muziek bij een musicalfilm. Achterkant van Nederland is zijn Nederlandstalige debuutalbum. En een verrassend album, mag ik wel zeggen, waaraan Maarten vijf jaar keihard werkte. Het Nederlandstalige album luistert als een filmische, licht experimentele ontdekkingsreis met invloeden uit de jaren ’70, spoken word, pop, hiphop en jazz. Opener Molleman is het meest experimentele nummer en doet wat mysterieus en enigszins onheilspellend aan. Het getuigd van lef en eigenzinnigheid om hiermee te openen. Vanaf het catchy Boulevard wordt het aanbod een stuk toegankelijker. Hij gebruikt gebeurtenissen uit zijn eigen leven om een groter verhaal te vertellen : “Voor Vrij haalde ik inspiratie uit het overlijden van een goede vriend. Het gaat over hoe ik hoop dat hij zijn laatste momenten heeft beleefd. Daarnaast is het ook een hommage aan mijn overleden moeder. Ik wilde een liedje schrijven dat niet alleen maar droevig, maar ook mooi en hoopvol is.”. Hij luistert dan ook graag naar muzikanten met een inspirerende boodschap, zoals John Coltrane, Gil Scott-Heron, Serge Gainsbourg en João Gilberto. De relaxtheid van de muziek van de laatstgenoemde is ook een duidelijk kenmerk van zijn muziek, wellicht meegekregen via zijn Trinidadiaanse afkomst. De liedjes zijn zonder uitzondering prachtig gearrangeerd, met wat mij betreft als hoogtepunt Het Was Niets Voor Niets. Vooral de bijdrages van Teus Nobel op trompet en flugelhorn bevallen me uitermate goed. Nederland kon trouwens al kennismaken met het aanstekelijke Vrijdagavond : “Vrijdagvond gaat over het gevoel dat je alles kan laten gaan en kunt transformeren naar een persoon, die je altijd had willen zijn. Het liedje is het hoogtepunt van het verhaal over de “Achterkant Van Nederland”. De hoofdpersoon vindt zichzelf terug en beleeft de avond van zijn leven. Het is een spirituele ervaring, de avond wordt in een complete staat van euforie samen met anderen beleeft.”, aldus Maarten. De hoes maakte hij zelf, vroeger schilderde hij vaak, nu nog af en toe vanwege de therapeutische werking, die het heeft. Overigens heb ik bij zijn zang wat associaties met Spinvis. Achterkant van Nederland bevat prachtig gearrangeerde en af en toe catchy liedjes, Nederland heeft er een buitengewoon interessant muzikant bij.
Theo Volk
Releasedatum: 14 september 2018 Eigen beheer
Website: http://www.achterkantvannederland.nl/


Abonneren op: Posts (Atom)