De mysterieuze Auguste Arthur Bondy is eindelijk acht jaar na
het verschijnen van het uitstekende Believers
terug met zijn vierde album Enderness.
Na al die jaren blijkt Bondy nog steeds geen lachebekje zoals mijn
collega Rein van den Berg al concludeerde in zijn recensie
voor Johnny’s Garden. In tien meeslepende, onder de huid kruipende liedjes weet
hij de luisteraar met gemak aan zich te binden. Een van de fraaiste releases
van 2019 tot nu toe.
Haar naam is van Franse origine, maar Claude Fontaine is geboren
en woonachtig in Los Angeles. Ze woonde echter een periode in Londen met een
gebroken hart, nabij Portobello Road. Op een dag liep ze op Portobello Road een
van de oudste, onafhankelijke platenzaken van Londen, Honest Jon’s binnen. Daar
ontdekte ze oude Jamaicaanse platen van het Studio One, Trojan en Treasure Isle
label, maar ook Braziliaanse muziek. Claude over die periode : “I wandered in
one day and from the first moment I was under a spell, I was transfixed. I’d go
in there daily and have them play me every record in that store probably to the
point of driving them completely mad! But I had fallen in love …”. Spoedig erna
besloot ze om zelf een album met haar eigen liefdesliedjes in Jamaicaanse en
Braziliaanse stijl te gaan maken, gezongen met haar kenmerkende zuchtstem à la
Jane Birkin. De a-kant van haar debuutalbum Claude Fontaine bevat vijf reggae/dub nummers zoals we die kennen
uit de jaren zeventig en die staan als een huis. Ze kreeg hulp van niet de
minsten, zoals gitarist Tony Chin (oa King Tubby en Dennis Brown) en bassist
Ronnie McQueen van Steel Pulse. Ook de bezetting voor de Braziliaanse b-kant is
imponerend. Onder hen de legendarische Braziliaanse percussionist Airto Moreira
(oa Miles Davis, Return to Forever, Weather Report), maar ook de niet zo bekende,
maar fantastische gitarist Fabiano Do Nascimento (Mia Doi Todd), van wie ik
vier jaar geleden zijn album Dança
Dos Tempos recenseerde. Met zo’n sterrenbezetting was het onmogelijk
een slecht album af te leveren. De hoes met daarop een papegaai is goed
gekozen, het symboliseert het heerlijk tropische karakter van de muziek. Claude
Fontaine is een verrassend sterk debuut, wat mij zeer snel overtuigde.
Op haar achttiende werd de Noord-Ierse singer-songwriter Bridie
Monds-Watson als een van de jongste ooit genomineerd voor de prestigieuze
Mercury Prize voor haar debuutalbum Before
We Forgot How to Dream. Reeds op haar veertiende ging ze mee op pad met
Chvrches en werd datzelfde jaar genomineerd voor de BBC sound of 2015. Haar
debuutalbum werd door The Guardian kernachtig omschreven als “'a vivid portrait
of teenage deep-thinking”. We zijn intussen vier jaar verder en verschijnt nu Grim Town, waarop ze transformeert van
een jonge eenzame singer-songwriter naar een stoere art-pop liedjesschrijver. In
opener “All Aboard” kondigt haar opa Fabien
de reis naar Grim Town aan. Een reis die alleen bestemd schijnt te zijn voor de
kwetsbare mensen in onze samenleving zoals de eenzame, gedesillusioneerde en de
treurende. Gepensioneerde zoals ik dienen het treinstel onmiddellijk te
verlaten, maar dat weiger ik uiteraard. Grim
Town is namelijk een treinreis met een regelmatig wisselend landschap. De
luisteraar wordt getrakteerd op aanstekelijke, goed in het gehoor liggende
liedjes als de reeds verschenen single Knock
Me Off My Feet. Maar ze overtuigt net zo gemakkelijk in relaxte nummers als
Fall Asleep, Backseat en ingetogen
liedjes als I Was Blue, Technicolour Too.
Binnenkort komt Bridie naar de lage landen om Grim Town te promoten.
Theo Volk
Releasedatum: 26 april 2019 Rough Trade / DeKonkurrent
De in Glasgow woonachtige Schotse singer-songwriter
Nicolette MacLeod startte haar professionele muzikale carrière al op haar
achttiende om haar studie aan The Royal Conservatoire of Scotland te kunnen
bekostigen. Ze schrijft reeds lang muziek voor het theater en dans. Een aantal
jaren woonde ze in Brighton samen met Willkommen Collective-leden Kristin
McClement, Tom Cowen, Jacob Richardson en Bea Sanjust. Uiteindelijk trad ze ook
toe tot deze groep. Daarnaast is ze in de herfst van 2017 medeoprichter van het
gezelschap ICEBERG. Al ruim tien jaar werkt ze ook gestaag aan een solocarrière,
waarbij ze al opende voor bekende namen als The Leisure Society, The Irrepressibles
en Karine Polwart. Haar repertoire bestaat uit een mix van eigen werk en traditionele
folk, voornamelijk afkomstig van de Britse eilanden. Love and Gold is haar debuutalbum. De titel is afkomstig van een
gedicht van Edwin Waugh, wat ze op muziek zette, maar wat niet op het album
terechtgekomen is. Onder de eigen composities bevindt zich het waargebeurde 1919. Het beschrijft de scheepsramp van
het stoomschip Iolaire op 1 januari 1919 nabij het eiland Lewis. Aan boord
bevonden zich soldaten die terugkwamen na afloop van de eerste wereldoorlog.
Tweehonderd passagiers verdronken, tweeëntachtig overleefden de ramp. Veertig
ervan werden gered door één man, John MacLeod (geen familie). Haar opa was
afkomstig van dit eiland. Vorig jaar bezocht Nicolette Lewis en schreef het liedje
kort erna. Onder de traditionals bekende composities als Down by the Sally Gardens en She
Moved Through the Fair, die ze allemaal zelf arrangeerde. Ze nam alle
composities geheel eigenhandig op in twaalf dagen. Het was vooral haar
gevoelige, heldere stem die me meteen aantrok.
Hoe belangrijk goede genen zijn bewees Mathieu van der Poel
gisteren door op magistrale wijze de Amstel Gold Race te winnen. Ook bij zanger
en multi-instrumentalist Kelly Finnigan zit dat wel snor, want hij is de zoon
van Mike Finnigan. Mike Finnigan is een legendarische toetsenist en vocalist die
samenwerkte met veel grote namen. Zo was hij bijvoorbeeld in 1968 al te horen
op een van de grootste klassiekers uit de populaire muziek, Electric Ladyland van The Jimi Hendrix
Experience. De zevenendertigjarige Kelly beschikt intussen ook al over een bak
aan ervaring. Meer dan een decennium maakt hij reeds deel uit van de soulband
Monophonics, door de legendarische producer en Stax labeleigenaar Al Bell, bestempeld
als een van de beste live soulacts ooit. Daarnaast was Finnigan ook actief als liedjesschrijver,
geluidstechnicus en producer. Hij was toe aan een nieuwe uitdaging en dat is
zijn eerste soloalbum The Tales People
Tell geworden. Verwacht geen schokkend, vernieuwend album : “I’m not
looking to reinvent the wheel. I just want to remind people why the wheel was
such a good invention in the first place”. Finnigan put vooral uit traditionele
bronnen als de soul, gospel, doowop en r&b. Liedjes die met name de liefde
als onderwerp hebben. Deze retrosoul lijkt vooral geschikt voor liefhebbers van
Lee Fields en Durand Jones en daarnaast ook wel voor liefhebbers van Mayer
Hawthorne, Leon Bridges en Nick Waterhouse.
Theo Volk
Releasedatum: 26 april 2019 Colemine Records / De Konkurrent
Tim Knol is nog geen dertig maar heeft al een imposante
staat van dienst. Het begon allemaal met zijn eerste hit Sam. Hij stond als jongeling op alle grote festivals. Hij is van
vele markten thuis, naast zijn solocarrière speelt hij in garageband The
Miseries en is een verdienstelijk fotograaf. In zijn eigen MI5 Studios,
gevestigd in een zeventiende eeuws pand in de binnenstad van Hoorn, maakt hij
samen met Jeroen Tenty en Eric Lensink muziek voor films, reclames en
documentaires. Bovendien produceert hij daar ook geregeld albums, zo ook Happy Hour met het zeer ervaren bluegrass
kwartet Blue Grass Boogiemen, al dertig jaar een begrip in de rootsmuziek. In
2002 was Tim elf toen hij door zijn vader meegenomen werd naar Blue Highways
Festival in Utecht en het kwartet grote indruk op hem maakte. Enige jaren later kreeg
Tim lokale bekendheid en als Blue Grass Boogiemen in die tijd in Hoorn speelde
werd Tim steevast op het podium gevraagd om mee te zingen. Het groeide uit tot
een grote vriendschap. De samenwerking werd vorig jaar serieus na een optreden
op het uitverkochte roots festival Once in a Blue Moon in Amsterdam. Het was al
jaren de bedoeling om eindelijk samen een plaat te maken. Samen of afzonderlijk
schreef hij met mandolinespeler Arnold Lasseur liedjes en een cover, Pain in My Heart. Vanaf opener Crying Shame raast men voornamelijk in
een hoge versnelling met hoorbaar spelplezier door het dozijn liedjes. Tims
stem lijkt speciaal geschapen voor deze muziek, regelmatig maakt hij op
inventieve wijze gebruik van zijn kopstem. Deze heren lijken niet uit ons koude
kikkerlandje te komen maar uit de Appalachen. Tim voelt zich als een vis in het
water in dit genre, het lijkt me van zelfsprekend dat deze samenwerking met Blue
Grass Boogiemen een vervolg gaat krijgen.
Theo Volk
Releasedatum: 10 mei 2019 I Love My Label / Excelsior
21 april op Paaspop, Schijndel
11 mei in de Amstelkerk, Amsterdam (albumpresentatieshow)
24 mei op Klomppop, Ovezande
25 mei op Sniester, Den Haag
7 juli in het Vondelpark, Amsterdam
20 juli op de Zwarte Cross, Lichtenvoorde
28 juli bij Zomer op het Plein, Alkmaar
20 augustus op Stortemelk, Vlieland
25 augustus op Terug Naar Tiengemeten, Tiengemeten
18 oktober in ‘t Beest, Goes
26 oktober in Fluor, Amersfoort
27 oktober in De Amer, Amen
30 oktober in TivoliVredenburg, Utrecht
1 november in De Meester, Almere
2 november in de Gashouder, Dedemsvaart
3 november in Rotown, Rotterdam
8 november in 013, Tilburg
15 november in Hedon, Zwolle
16 november in Cacaofabriek, Helmond
28 november in Der Aa-Theater, Groningen
29 november in Burgerweeshuis, Deventer
30 november in het Patronaat, Haarlem.
Op 5 april presenteerde zangeres Lévi Cox in het PAARD in
Den Haag haar debuut EP As I Am.
Lévi is drieëntwintig lentes jong en studeerde vorig jaar af aan het Koninklijk
Conservatorium in Den Haag als jazz zangeres. Ze laat zich inspireren door uiteenlopende
artiesten als Lizz Wright en Sarah Vaughan en compositorisch door iemand als
Jessie J. As I Am bevat vijf
bijzonder fraaie soulvolle liedjes, waarin ze zichzelf letterlijk en figuurlijk
blootgeeft. Al na de korte opener Air
was ik volledig verkocht door haar prachtige, gevoelige stem, het bijzonder
fraaie gitaarspel en heerlijk achtergrondkoortje. In de vijf liedjes zijn invloeden
te horen uit pop, jazz, soul en funk. Ze handelen over een aantal belangrijke momentopnames
uit haar nog jonge leven, zowel diepe dalen maar gelukkig ook mooie momenten. Lévi
schreef de vijf liedjes samen met haar gitarist en toetsenist Niels Onstenk en
verzorgde ook zelf de arrangementen. Persoonlijke favoriet is de ingetogen
afsluiter Giving Up Love, waarin haar
stem diep bij me binnenkomt. Ik kijk nu al met zeer grote belangstelling uit
naar een volgende release.
Vorige week zaterdag gaf Ralph een instore op Record Store
Day bij Joop van Gool van Roots Mail Music Mail in Breda. Tot mijn grote
verrassing was hij niet alleen en had Ewa Pepper (viool) en Freek Prins (cajon)
meegenomen. Met veel enthousiasme bracht men een uitstekende set. Na afloop had
Ralph nog een verrassing in petto, het nieuwe album Bluezy. Inmiddels al zijn derde album dat dit jaar gaat
verschijnen. Op 27 april zal ook de wereldwijde release van Quantum
verschijnen, een album met maar liefst tweeëndertig nieuwe nummers en een
totale speelduur van ruim vijf uur. Daarnaast ook nog Live @ the Theatre opgenomen in het theater van Berensteyn met zijn
trio, dat verder bestaat uit Nico Heilijgers en Marcel Wolthof. Ook Bluezy is een livealbum, opgenomen op
Valentijnsdag tijdens een uitzending van Bluezy Radio Station. Op de hoes staat
een sieraad afgebeeld wat Ralph draagt. Hij heeft het gekregen van Max Joosten
die dat gekregen heeft van een goede Indiaanse vriend in Canada. Max blijkt een
aantal jaren in de Indiaanse Canadese gemeenschap gewoond hebben. Max is ook
duidelijk aanwezig op Bluezy, net als
Ewa Pepper en Freek Prins. Alle drie goede vrienden van Ralph. Max begeleidt
Ralph regelmatig en brengt hem dan vaak veilig thuis van concerten. Freek kent
hij intussen zeven jaar sinds hij een keer bij Freek thuis speelde op een
verjaardagsfeestje. Beiden zijn trouwens van huis uit loodgieter. Sinds een
paar jaar speelt Ralph ook zeer regelmatig met Ewa, met wie hij een bijzondere
chemie heeft. Samen namen ze twee jaar geleden het schitterende Breath
of Live op. Op Bluezy speelt
men onder anderen een vijftal nummers van Quantum,
die door de aanwezigheid van Max en Ewa een ander karakter krijgen dan op die
plaat. Men opent rustig met de slow
blues Ache. Vanaf Blue gaat men volledig los. Wat vooral
opvalt is dat men uitstekend speelt men dynamiek. Ralph geeft zijn begeleiders
volledig de ruimte en dat betaald zich dubbel en dwars uit. Het vioolspel van
Ewa is vaak subtiel, veelzijdig en fenomenaal. Deze klassiek geschoolde, cum
laude afgestudeerde Poolse violiste voelt zich als een vis in het water als ze
mag improviseren. Ook Max gooit zijn ziel en zaligheid in zijn mondharmonicaspel,
vooral in Stereo Bluesharp. En Freeks
cajonspel is het perfecte bindmiddel. Het absolute kookpunt wordt uiteindelijk bereikt
in afsluiter Honky Baba van dit ruim
achtenzeventig minuten durende fantastische optreden. Dat Ralph op de
binnenhoes schrijft “With these guys and doll I’ll travel many a mile all
through out the universe. Gimme some more.” verbaast mij dan allerminst, want dit
zijn muzikanten in topvorm.
Zo luidt de tekst van de titelsong van Invitation, het derde album van de Amerikaanse singer-songwriter Heather
Woods Broderick. Broderick onderzoekt op Invitation
haar meer sombere, droefgeestige kant. Net als de titelsong lijken My Sunny One en These Green Valleys tekstueel voort te komen uit een droom. Ook
muzikaal heerst er vaak een dromerige sfeer, gecreëerd door synthesizers en
door haar ingetogen zang. Haar muziek is niet duidelijk in een hokje te
plaatsen, je hoort invloeden uit de folk, americana, maar ook neoklassiek. Broderick
is een multi-instrumentalist, die hier gebruik maakt van akoestische en
elektrische gitaren, orgel, synthesizers, fluit en cello. Ze wordt onder
anderen bijgestaan door haar broer Peter (oa Horse Feathers). De fraaie
strijkersarrangementen voor Slow Dazzle,
Quicksand en My Sunny One zijn van de hand van Ryan Francesconi (Alela Diane). De
elf meeslepende songs kruipen snel onder de huid, absoluut een aanrader.
Theo Volk
Releasedatum: 19 april 2019 Western Vinyl / De Konkurrent
De ervaren Noorse multi-instrumentalist Hans Fredrik
Jacobsen is vooral bekend als fluitist, die op ruim honderd albums van anderen
speelde. In 1995 bereikte hij een miljoenen publiek, doordat hij de penny
whistle bespeelde op Nocturne van
Secret Garden, dat toen voor Noorwegen won. De meeste bekendheid vergaarde hij echter
samen met zijn vrouw Tone Hulbækmo met wie hij in 1988 de prestigieuze Spellemannprisen
won. Ook maakte hij deel uit van Kalenda Maya, een groep die Middeleeuwse
muziek speelt. ØRE is inmiddels zijn
vierde soloalbum waarop hij onder anderen hulp krijgt van zijn vrouw Tone, maar
ook van zijn zoons Alf en Hans. Het experiment en improvisatie worden niet
geschuwd op ØRE. De basis van het
repertoire is folk, maar men maakt ook uitstapjes naar andere genres, zoals
bijvoorbeeld in het jazzy Rett Fra Levra.
Regelmatig heeft de muziek een kenmerkende Noorse ijle sfeer, vooral bewerkstelligd
door de fluit, die ook incidenteel een Iers tintje aan de muziek geeft. Vijftien
van de zeventien composities zijn instrumentaal. Helaas alleen in de opener en
afsluiter zingt hij ook. Dat is enigszins jammer, want hij heeft een prettige
stem. Maar toch weet het album mij voldoende te overtuigen.
Jade Elizabeth Bird is een bijzonder getalenteerde zangeres en
liedjesschrijver van slechts eenentwintig lentes. In haar jeugd verhuisde ze
regelmatig omdat haar vader militair is. Ze woonde onder andere in Londen, Chesterfield, Mönchengladbach en Wales. Al die
verhuizingen speelde een belangrijke rol in haar muziek, net als haar moeder,
die een grote stimulerende invloed op haar had en heeft. Op haar achttiende
studeerde ze af aan de fameuze BRIT School, een instituut voor talentvolle
muzikanten en andere kunstvormen. Haar debuutep Something American kreeg in 2017 meteen lovende kritieken. Rolling
Stone omschreef haar stem treffend als rauw en robuust. Ook de bekende producer
Tony Visconti stak zijn grote bewondering niet onder stoelen en banken. De
afgelopen jaren opende ze al voor First Aid Kit, Son Little en London Grammar
en speelde op het bekende South by South West in Austin. In 2018 had ze hitjes
met Lottery, Uh Huh en Love Has All Been Done Before. Begrijpelijk
dat er door menigeen reikhalzend naar het debuutalbum Jade Bird werd uitgekeken. Van de grote mogelijkheden van haar stem
worden op haar debuut optimaal gebruik gemaakt. Regelmatig is die zang
uitbundig, zoals al bekend was van een liedje als Lottery. Veelal gaan haar liedjes over de hartzeer van de liefde,
zonder dat het zoetsappig wordt. Overigens ben ik volkomen eens met
de constatering in het persbericht : “Ze is onbevangen. Energiek. En positief.
En dat zijn haar liedjes dus ook : onbevreesd, aanstekelijk, overtuigend en
opportuun met de nodige goedmoedige bravoure.”. Helaas zijn er nog geen
optredens in Nederland gepland, maar dat is volgens mij gewoon een kwestie van
tijd.
De laatste jaren maakt de Londense groep Stick in the Wheel furore
met hun eigenzinnige kijk op folkmuziek. Daarnaast startten twee leden van de
groep, Nicola Kearey en Ian Carter, twee jaar geleden het interessante project,
From
Here: English Folk Field Recordings. De opnameprocedure was telkens
dezelfde, twee microfoons en geen overdubs. Veelal vonden de opnames bij de
muzikanten thuis plaats en anders in een andere vertrouwde omgeving. Men
bezocht een zeventiental muzikanten, waaronder bekende namen als Spiro, Sam Lee,
Martin en Eliza Carthy. Maar ook minder bekende, maar zeker niet minder
indrukwekkende muzikanten als Stew Simpson en Men Diamler. Het album werd
geleverd met een groot uitklapbaar tekstvel, waarop zeer interessante
achtergrondinformatie over de keuzes van de gezongen stukken en instrumentals te
vinden was. Vanwege het grote succes verschijnt nu de opvolger From Here: English Folk Field Recordings
Volume 2. Deze keer legden Nicola en Ian dertien bezoekjes af, wat
resulteerden in veertien opnames. Uiteraard ook deze keer weer een enorm
tekstvel met interessante achtergrondinformatie over de keuzes. Het repertoire
varieert van een middeleeuwse opener als het door Nancy Kerr gebrachte Gan Tae the Kye/ Peacock Followed the Hen
tot zeer recent. Zo werd The Almsgiver
van Richard Dawson speciaal geschreven voor de vorig jaar verschenen film “This
Liberty”. De oorspronkelijke versie werd gezongen door Marry Waterson, hier
wordt het door Dawson zelf op indrukwekkende wijze a capella gebracht. Chris
Wood koos voor de opener en titelsong van zijn album So Much to Defend. Daarnaast schitteren ook grote namen als Rachel
Unthank en June Tabor. Folkliefhebbers die het vorige deel in de kast hebben
staan zullen ongetwijfeld ook dit tweede deel gaan omarmen. Het album werd gelukkig
gefinancierd door de EFDSS, English Folk Dance and Song Society en Arts Council
England, die het grote belang van dit project onderkennen. Ik kijk nu al uit
naar deel drie.
Zijn vorige zes albums gingen op Alabursy na aan mij voorbij. Een ingetogen, thuis op een viersporenrecorder
opgenomen album. Wooh Dang werd vorig
jaar herfst opgenomen in een negentiende eeuwse boerderij, niet ver van
Norgrens huis in zuidwest Zweden. Een locatie waar de tijd lang leek stil te
hebben gestaan. Zelf omschreef Norgren de werkomgeving als : “The interior
looked it hadn’t been touched for the past 80 years. I moved a lamp and it left
a dark red ring on the pink tablecloth underneath…goldmine! The house was huge,
full of good, inspiring mustiness, creaking wooden floors, scary old portrait
paintings on the walls, and an old, black German piano which I used in all the
songs.”. Dus echt een omgeving die garant zou moeten staan voor inspiratie. Het
album werd in zijn geheel live analoog opgenomen op een zestiensporenrecorder. Er
ontstond ter plaatse een geweldige chemie tussen Norgren en zijn band bestaande
uit oude vrienden Anders Grahn (bas), Erik Berntsson (drums) enAndreas Filipsson (guitar en banjo). Het
plezier stond voorop en dat leidde tot een veelal relaxte opnamesfeer. Regelmatig
maakte Norgren dankbaar gebruik van de aanwezige piano, zoals in het fraaie,
ingetogen The Power. Tot mijn persoonlijke
favorieten reken ik So Glad, het
liefdesliedje The Day That's Just Begun
en het Cooderiaanse When I Hold You in My
Arms. Zwakke broeders zijn er echter op Wooh
Dang niet te vinden. Heerlijk, zeer overtuigend album, mede dankzij de onderlinge
chemie.
De zestigjarige Wilson Blount is Amerikaan van geboorte,
maar werd tijdens zijn militaire diensttijd in Duitsland verliefd op de blues
en op een Duitse vrouw. Ondanks zijn grote heimwee bleef hij er wonen en begon
als blueszanger door heel Europa te toeren. In de loop der jaren verbreedde hij
zijn repertoire, naast Delta en Chicago blues, ook gospel, jazz tot zelfs
reggae. Maar altijd gezongen op een soulvolle manier met zijn kristalheldere
bariton. Deep in My Soul in
inmiddels zijn dertiende album, die sinds 2009 op het Duitse Ruf label
verschijnen. In het voorwoord op de binnenhoes verklaart hij dat het ontmoeten
van Jim Gaines (oa Santana en Stevie Ray Vaughan) en andere betrokkenen tot een
van de hoogtepunten van zijn muzikale carrière gerekend mag worden. Hij voelde
zich direct thuis en werd als familie behandeld. Ook was het fijn om weer in
eigen land op te nemen : “It was like a homecoming. To take it back home like
this, back to my roots, was very sweet and special”. Het album werd naast in de
Bessie Blue Studios voor een groot deel opgenomen in de wereldberoemde FAME
Studios, waar in het verleden al grootheden als Aretha Franklin, Etta James, Duane
Allman, Otis Redding, Wilson Picket en Solomon Burke opnamen. Die gemoedelijke
sfeer tijdens de opnamesessies hebben
absoluut een positief effect gehad op het uiteindelijke eindresultaat. Uiteraard
horen we zoals gewoonlijk een heerlijke
mix van soul, blues, funk tot aan reggae-invloeden in I Got Plenty. Deep in My Soul
is misschien wel het meest geslaagde album in zijn fraaie oeuvre.
Mrs. Greenbird is een Duits country/folk/popduo bestaande
uit Sarah Nücken en Steffen Brückner geformeerd in 2006. Ze ontmoetten elkaar
in Keulen en noemde zichzelf eerst Goldkehlchen und der Mann mit Hut. Hun grote
bekendheid kregen ze in Duitsland door hun winst in The X Factor in de herfst
van 2012. Dark Waters is inmiddels
hun derde album. Grote struikelblok vormde voor mij in eerste instantie het
aparte, kinderstemmetje van Sarah. Na jaren onderweg en honderden uitverkochte
concerten laste men een periode van bezinning in en stelde het duo zich de vraag
wat is echt belangrijk is in muziek en in het leven. Men kwam uiteindelijk tot
de conclusie dat de focus weer kwam te leggen op muziek met hart en ziel.
Bovendien begon men weer als duo op te treden, bij concerten vaak gebruikmakend
van slechts een microfoon. Een ding veranderde zeker niet, men wil de wereld
nog steeds beetje bij beetje een betere plek maken, zonder overigens zweverig
te worden. Dat het duo in staat is goede liedjes te schrijven blijkt al in
opener Long Time No See, een oorwurm
van jewelste. Het refrein ervan borrelt regelmatig op in mijn bovenkamer. Maar
je vindt ook liedjes als Morals met een
heerlijk stompend ritme. Op sommige momenten klinken de liedjes sferisch en
ingetogen zoals de titelsong waarin een fraaie, huilende lap steel te horen is.
Dark Waters is een gevarieerde
staalkaart van dit Duitse duo, hopelijk levert het hen een doorbraak in
Nederland op.
Hydrogen Sea was voorheen een Vlaams duo bestaande uit
Birsen Uçar en Pieterjan Seaux. Hun debuutalbum In Dreams deed zijn titel eer aan, want het bevatte dromerige, door
synthesizers beheerste pop. Het werken met computers had zijn beperkingen : "We werden de slaven van een computer. De
aanwezigheid van een computer werkte beperkend, want er was geen communicatie
mogelijk.”. Vandaar dat men besloot het duo uit te breiden tot een
vijfmansformatie door middel van Patricia Vanneste (Balthazar), Joris
Caluwaerts (STUFF) en Steven van Gelder (Tout Va Bien). Wat opvalt bij het
beluisteren van Automata is dat de
drumcomputer is vervangen door handmatig drumwerk, een zegen voor mijn oren. Voor
het overige is er weinig veranderd, veelal dromerige, vrijwel altijd ingetogen pop.
Het voormalige duo kreeg bij het componeren hulp van Joris Caluwaerts, aan de
arrangementen werkte iedereen mee. Volgende
maand zijn ze te zien in de Melkweg.
Geen enkel onderwerp vergaart op dit moment zoveel aandacht
als de Brexit. Aanleiding voor de in Londen woonachtige John Fairhurst op zijn
nieuwste album The Divided Kingdom
vel van leer te trekken tegen de hoofdrolspelers in deze voortslepende klucht.
Hij omschrijft de muziek als heavy blues for heavy times. Zijn debuutalbum Joys of Spring uit 2010 bevat net als de
opvolgers pure blues. In 2013 werd hij terecht genomineerd voor The British
Blues Awards. Op zijn nieuwste werkstuk schuift hij duidelijk meer op richting
rock, mede door de aanwezigheid van drummer en goede vriend Toby Murray, tevens
zijn enige begeleider. Opgenomen werd in hun eigen That Sound Studio. De
invloeden zijn nogal uiteenlopend, van Black Sabbath, Rage Against the Machine
tot aan Captain Beefheart en Tom Waits. Lies
and A45 had geschreven kunnen zijn door de laatstgenoemde. Zoals Fairhurst
terecht aangeeft is het drumwerk de sleutel en motor van de muziek. Niet alles
is overigens van dik hout zaagt men planken. Bijvoorbeeld het eerder genoemde Lies and A45 is een meer ingetogen, van
een onderhuidse spanning voorzien nummer met bijzonder fraai gitaarwerk. Binnenkort
komt hij met Murray terug naar België en Nederland om het uitstekende The Divided Kingdom te promoten.
16-05 HERSELT (B): Pallieter Café 17-05 TORHOUT (B): Tordale Zolder, support act is Broos 18-05 BALEN (B): Rockkelder Balen 22-05 UTRECHT: Café Stathe 23-05 ROTTERDAM: Café de Ouwehoer 25-05 CASTENRAY: De Wis (ihkv A Night At the Gallery)
Net als veel anderen ontdekte ik Eli “Paperboy” Reed, echte
naam Eli Husock, bij de release van zijn tweede album Roll with You, waarop hij op voortreffelijke wijze R&B uit de
jaren zestig laat herleven. Met invloeden daarop van Sam & Dave, The Isley
Brothers, Otis Redding, Sam Cooke tot aan James Brown. Overigens kreeg hij de bijnaam
paperboy, omdat hij vaak een oude platte pet van zijn opa droeg, die ook
krantenjongens in oude films droegen. 99
Cent Dreams is inmiddels zijn zesde album. Nog steeds grijpt hij terug naar
de soul uit de jaren zestig, zo hoor je bijvoorbeeld in Bank Robber de voorliefde voor Sam Cooke terug. Een aspect in de
benadering van muziek is veranderd sinds hij twee jaar geleden vader geworden
is : “Having a child alters your perception of time and teaches you to get
right to the heart of things. When I started writing these songs, all I wanted
to do was tap into the root of what it is that I love about soul music.”. Het
repertoire is over het algemeen meer verfijnd dan op voorgaande albums, niet in
de laatste plaats door regelmatig aanwezige achtergrondkoortjes van The
Masqueraders. The Masqueraders maakten furore in de Memphis soul in de jaren
zestig en zeventig op labels als Hi Records en Stax. Ook horen we af en toe
zijn uitbundige kant, zoals in Trying.
Het album werd in slechts negen dagen praktisch geheel live opgenomen in Sam
Philips Recording Studio in Memphis, wat de spontaniteit zeker ten goede
gekomen is.
In 1996 verscheen reeds een live album, getiteld Flook! Live! De huidige bezetting
ontstond een jaar later, bestaande uit goede vrienden Brian Finnegan (fluit en
whistle), Sarah Allen (alt fluit, concert fluit en accordeon), Ed Boyd
(gitaren, bouzouki en piano) en John Joe Kelly (bodhrán). Zelfs doorgewinterde
folkliefhebbers werden aangenaam verrast door het unieke eigen geluid van hun analoogopgenomen debuutalbum Flatfish, gemixt in de bekende Big Room van Real World Studios van
Peter Gabriel. Belangrijke kenmerken vormden ook de strakke ritmes en de virtuoze
improvisaties. Op de nog mooiere opvolger Rubai
doen ook gastmuzikanten hun intrede en is er minder plaats voor
traditionals. In 2005 verschijnt Haven,
waar de grootste verrassing bestaat uit het feit dat John Joe Kelly ook de
mandoline ter hand neemt. Overigens is hij een van de beste mandolinespelers
van Ierland. In 2008 besluiten ze een break te nemen. Men ging andere muzikale
wegen onderzoeken en gezinnen stichten. Vijf jaar later begon het toch weer te
kriebelen en leek het of ze nooit gestopt waren en werd er ook weer regelmatig
opgetreden. Een van de belangrijkste redenen om opnieuw door te gaan was dat ze
nog genoeg te vertellen hadden en dus begonnen Brian Finnegan en Sarah Allen
nieuwe composities te schrijven. Ze voelden zich daartoe verplicht aan hun
loyale én nieuwe fans. De goedgekozen titel is het Latijnse woord voor anker,
maar het betekent ook hoop en opnieuw. Aan de grote Italiaanse meester
Michelango wordt toegeschreven dat hij op zijn zevenentachtigste verjaardag de
woorden “ancora impara” uitsprak, wat in het Nederlands “ik leer nog steeds” is.
Men is het componeren duidelijk nog niet
verleerd, naast het meer gebruikelijke uptemporepertoire, ook prachtige
ingetogen composities als Companion Star
en Ellie Goes West. Op de
laatstgenoemde is de cello en viool van Patsy Reid te horen. In het totaal
werkten dertien gastmuzikanten mee. Ancora
is het duidelijke bewijs dat Flook nog steeds niets aan overtuigingskracht
heeft ingeboet en nog steeds haar unieke positie in de folk inneemt.
Inna de Yard is een reggaecollectief dat al ruim tien jaar
bestaat. Grote namen als Cedric Myton, Kiddus I, Ken Boothe en Winston McAnuff
vormen de frontmannen. De groepsnaam is toepasselijk, want de liedjes werden
buitenshuis in “the yards” van Kingston opgenomen, net zoals men dat deed in de
jaren zestig en zeventig. Het collectief probeert de rijke muzikale erfenis van
de reggaemuziek in zijn meest intense en pure vorm in stand te houden. Naast de
oudere garde maken ook jonge muzikanten deel uit van de groep. Het beluisteren
van Inna de Yard riep regelmatig
nostalgische gevoelens bij me op. Men vertolkt klassiekers als Row Fisherman (oorspronkelijke titel Fisherman), de opener van de
reggaeklassieker Heart of the Congos
van The Congos, waarvan Myton de oprichter van was. Hij schreef Row Fisherman samen met de grootste, nog
levende reggaelegende Lee “Scratch” Perry. Jammer dat hij geen deel uitmaakt
van Inna de Yard, maar zijn geest waart hier geregeld duidelijk rond, zoals
bijvoorbeeld in Ya Ho. Naast bekende
reggaeklassiekers waagt Horace Andy zich aan de soulklassieker Ain’t No Sunshine van Bill Withers.
Overigens lijkt het intro ervan verdacht veel op Suzanne van VOF De Kunst. De toevoeging “The Soundtrack” geeft
inderdaad aan dat het hier gaat om een muzikale omlijsting bij een film. De
bekende Engelse regisseur Peter Webber schoot zijn beelden en deed zijn
interviews tijdens de opnamen van het nieuwe album 'telling the artistic, human
and political story of Inna De Yard'. In de documentaire volgt Webber de 'key
members of this collective' ook in hun dagelijkse doen en ze kijken terug op
hun roemruchte verleden. Inna de Yard
is een smaakvol en met veel respect gemaakte terugblik op het roemruchte
verleden van de roots reggae.
The Melted Morning
is intussen het derde album van deze Engelse singer-songwriter met Indiase
roots. Haar vorige twee albums werden in Nashville geproduceerd door de ervaren
Chris Donohue. Het decor van de nieuwe opnames was wederom Nashville, dit keer
de idyllische studio MOXE. Met ditmaal Jordan Brooke Hamlin (Indigo Girls, Lucy
Wainwright-Roche) als producer. Op The
Melted Morning slaat Danni met veel succes nieuwe wegen in. In haar eigen
woorden “I needed a new challenge, a new landscape to work in sonically,
physically, energetically and viscerally. Collaborating with Jordan and this
incredible team of women gave me that opportunity and we have created a
delicate, vibey, honest and vulnerable collection of songs that we dove deep
into to find out who they wanted to become”. Ze wordt grotendeels door vrouwen
begeleid, waaronder zangeres Kyshona Armstrong met wie ze het schitterende,
prachtig gedoseerde Hear Your Voice
schreef. Hoofdrollen zijn hier weggelegd voor de zang en de sobere, maar o zo
effectieve orgelbijdrage. De thema’s die worden aangeboord zijn onder andere de
pijn van afwijzing, de angst om jezelf te verliezen en de kracht van menselijke
connectie, tot het aanbieden van hoop, licht en nieuwe perspectieven in
tegenspoed. Naast een aantal zelfgeschreven liedjes, schreef ze ook samen met
Ben Glover, Robby Hecht en Jess Morgan. The
Melted Morning is een prachtig, subtiel ingekleurd album geworden, zonder
enige twijfel haar meest fraaie.
Luke Sital-Singh is een Londense singer-songwriter wiens
wortels, gezien zijn uiterlijk, ongetwijfeld in Azië zullen liggen. Zijn eerste
twee albums The Fire Inside en Time Is a Riddle riep bij veel critici
de vergelijking met Damien Rice op. Twee albums vol met droevige muziek.
Sital-Singh staat niet bepaald bekend als een lachebekje, integendeel, ooit
uitte hij de wens een deprestifal te willen organiseren. Een festival met
alleen deprimerende muziek. A Golden
State was het moeilijkste album om te schrijven. De titel is zowel een
verwijzing naar iemands gemoedstoestand als naar het zonnige Californië en de
positieve gevoelens die het oproept bij veel mensen. “Dat dromerige, blije en
positieve dat ik in Californië voelde, is iets waar ik graag deel van uit zou willen
maken. Ik bewonder het en voel me ertoe aangetrokken. Binnenkort verhuis ik er
zelfs naartoe.”, verkondigde hij onlangs in een interview met Altcountryforum. Het
betekent overigens niet dat A Golden
State een en al vrolijkheid is. Het is wederom een verzameling sombere, troostrijke
liedjes geworden. Het album werd andermaal opgenomen in Jackpot! Recording Studio
in Portland. De betreurde Elliott Smith hielp mee aan het bouwen ervan en was
de eerste die er opnam. Opgenomen werd met vintage microfoons en kreeg hij hulp
van Villagers drummer James Byrne en The Lumineers pianist Stelth Ulvang.
