Peter Rogan - Still Tryin’ to Believe



Je debuutalbum Still Tryin’ to Believe uitbrengen op je zevenenvijftigste, dat gebeurt maar weinig. Aan de muzikaliteit en ervaring van Peter Rogan zal het niet gelegen hebben. In de jaren zeventig begon hij rock en blues te spelen. Rond zijn twintigste verplaatste zijn interesse naar de jazz en zweerde hij de rock en blues af. In 1985 verhuisde hij naar New York en kreeg daar les van Leni Stern, John Abercrombie en Wayne Krantz en begon daar tevens te jammen zoveel als hij maar kon. Teruggekeerd in Pennsylvania begon hij op bruiloften en partijen te spelen en had diverse bijbaantjes en deed dat een aantal jaren. Uiteindelijk zei hij zijn muziekcarrière vaarwel, om zijn vrouw en drie kinderen beter te onderhouden werkt hij nu in een staalfabriek. De laatste drie jaar werkte hij samen met de Grammy winnende songschrijver Phil Madeira uit Nashville aan liedjes voor zijn debuutalbum.  Op het album is een unieke mix te horen van Americana, funk, rock en jazz. Rogan wordt omringd door geweldige muzikanten, waaronder Will Kimbrough, een van de meest gevraagde sessiemuzikanten van Amerika.    
Theo Volk
Releasedatum: 1 maart 2019 Eigen beheer

Jeremy Tuplin - Pink Mirror



Zijn debuutalbum I Dreamt I Was An Astronaut kon in Nederland geen potten breken, in tegenstelling tot in thuisland Engeland. De in Londen woonachtige singer-songwriter kon daar rekenen op lovende kritieken. Volgens Folkradio UK zou hij de missing link kunnen zijn tussen Nick Drake en het Space Oddity tijdperk van David Bowie. Maar hij werd net zo goed vergeleken met Leonard Cohen en Bill Callahan. De gelijkenis met Nick Drake hoor ik trouwens absoluut niet terug. Zijn manier van zingen lijkt af en toe een beetje op dat van Bill Callahan, vooral in Gaia. De vergelijking met Cohen ligt ook voor de hand, want zijn timbre heeft wat weg van dat van Cohen. Op Pink Mirror worden wederom spacy elementen niet geschuwd. Maar het zijn over het algemeen zeer aanstekelijke liedjes. Goed voorbeeld is de reeds op single verschenen Bad Lover, hij wordt hier begeleid door eenvoudig maar effectief stuwend drumwerk en een lekker achtergrondkoortje. Het artwork maakte Tuplin zelf. De voor- en achterkant van de hoes maken deel uit van een door hem gemaakt schilderij. Het symboliseert de zowel luchtige als donkere thema’s van het album. Ik kan mij totaal vinden in de enthousiaste kritieken van de andere kant van de Noordzee, want Tuplin weet hoe hij een goed liedje moet schrijven. Het is te hopen dat Pink Mirror dit keer in Nederland een beter lot beschoren is, want dat verdient het album absoluut.    
Theo Volk
Releasedatum: 5 april 2019 Trapped Animals Records

Baptiste W. Hamon - Soleil, Soleil Blue



Het debuutalbum L'Insouciance van Parijzenaar Baptiste W. Hamon uit 2016 bevatte een heerlijke mix van Franse chanson en americana en fraaie duetten met Caitlin Rose en Will Oldham (Bonnie 'Prince' Billy). Het album bleef niet onopgemerkt in Nederland, hij was te zien in De Avondetappe en Vrije Geluiden, maar ook onder anderen op TakeRoot en Into The Great Wide Open. Vorige maand toerde hij trouwens ter promotie van de komende release door Nederland. Op Soleil, Soleil Blue kiest hij voor een iets meer moderner geluid, door het gebruik van de drumcomputer. Ondanks mijn hartgrondige afkeer van dit instrument stoort het me hier totaal niet. De nadruk ligt deze keer meer op zijn Franstalige achtergrond, omdat het album is opgenomen in Frankrijk met Franse producers. Maar anderzijds is zijn muziek ook nog steeds erg Amerikaans, omdat bijna alle nummers in de VS zijn geschreven tijdens zijn trips daar en bijna alle muziek die hij recent beluisterd en hem beïnvloed heeft Amerikaans is. Met opener en titelnummer Soleil, Soleil Blue heeft hij een speciale band. Hij schreef het in een soort roes, hij had het idee dat het geschreven moest worden. Het is waarschijnlijk zijn meest persoonlijke en mysterieuze liedje wat hij ooit schreef. Je Brûle bevat mooie jeugdherinneringen aan een landhuis in Chablis, bekend van de wijn. Nog steeds keert hij geregeld terug naar dat plaatsje. Heel recent geschreven is het Engelstalige Coming Home, wat hij schreef op de eerste dag dat in hij Austin, Texas vertoefde. Een duet overigens met partner Alma Forrer. Tevens zingt hij duetten met Miossec en wederom met Will Oldham in Mon Capitaine. Het is een fraaie Franse adaptatie van Oldhams Black Captain. Bloody Mary zou niet misstaan in het repertoire van    Benjamin Biolay. De afsluiter Le Visage Des Anges gaat over de tragedie in de Bataclan. Het is gebaseerd op de persoonlijke ervaring van een goede vriend, die de aanslag wist te overleven. Met het fraaie Soleil, Soleil Blue gaat Hamon ongetwijfeld veel nieuwe muziekliefhebbers aan zich binden.
Theo Volk
Releasedatum: 5 april 2019 Manassas

Danny Schmidt - Standard Deviation



Onlangs besprak Rein van den Berg Standard Deviation al voor Johnny’s Garden. We hadden blijkbaar allebei in het begin moeite met de wat klagelijke zang van Schmidt. Na enige gewenning aan die stem bleek tien jaar geleden zijn album Instead the Forest Rose to Sing een prachtplaat te zijn. Sinds zijn vorige album verschijnen zijn albums helaas niet meer op kwaliteitslabel Red House Records, maar in eigen beheer. Het valt tegenwoordig niet mee om als onafhankelijk artiest de financiering van een album rond te krijgen, maar gelukkig bestaat er crowdfunding. Sommige liedjes werden zelfs persoonlijk gesponsord, waaronder Just Wait Til They See You door voormalig Genesis drummer Phil Collins. Het inmiddels tiende album Standard Deviation behandelt een aantal moeilijke thema's en onderwerpen, van gentrificatie tot onvruchtbaarheid, radicale eerlijkheid, vaderschap en gezin tot aan verlies. Schmidt wordt omringd door uitstekende muzikanten, waaronder Will Robertson, die het album tevens produceerde. Uiteraard ontbreekt vrouwlief Carrie Elkin niet. Volgende maand komt Schmidt naar Nederland om de release van Standard Deviation te promoten.     
Theo Volk
Releasedatum: 29 maart 2019 Live Once Records
Danny Schmidt live:

23-04 BERGEN OP ZOOM: Vestzaktheater ’t Zwijnshoofd
25-04 DEN HAAG:  Musemix & Max Guitar
28-04 PURMEREND: Huiskamerconcert
29-04 EINDHOVEN: Meneer Frits


Jonathan Day - A Spirit Library



Erg verwarrend, op zijn meegestuurde persbericht kondigt Jonathan Day A Spirit Library aan als zijn derde album en staat er de achterkant van het album op afgebeeld. Wellicht ziet hij zijn begin jaren negentig verschenen albums A Different Land en Green Drum als een valse start. Albums die in het teken stonden van zijn christelijke geloofsovertuiging. Op het uitstekende album Carved in Bone liet hij zich inspireren door de bossen en beken in de buurt van zijn woonplaats Shropshire, Engeland. Opvolger Atlantic Drifter werd opgenomen tijdens het toeren door de Verenigde Staten, Azië en Europa. Deze keer beperkte hij zich tot twee opnamelocaties, de SFG studio in de Berwyn Mountains en The Magic Garden, Wolverhampton. Een aantal van de liedjes ontstonden tijdens lange wandelingen in de buurt van Shropshire. Voor de teksten liet hij zich inspireren door onder anderen een zevende eeuwse dichter, het dagboek van Mount Everest beklimmers  Mallory en Irvine, Steppenwolf van Herman Hesse en Mary Webb’s Gone To Earth. Zelf omschrijft Jonathan het album als “I started to dream of a Spirit Library, a place for all that’s wonderful and enduring about humanity – literature, painting, medicine, music, kindness, empathy, science, philosophy.”. Het werkstuk opent opvallend met een stemmig, klassieke compositie. Vervolgens klinkt het weer vertrouwd, hij verkent zoals gewoonlijk de grenzen van de folk. Ook horen we hem zoals gebruikelijk op een flink aantal instrumenten. Naast gitaren, harmonium, bas klarinet, piano, mellotron ook minder gebruikelijke instrumenten als tanpura, suang guo (Birmese harp) en guzheng (Chinese harp). Maar het meest intrigerende instrument blijft zoals gewoonlijk zijn stem. Liefhebbers van zijn voorgaande werk zullen zeker niet teleurgesteld worden.  Opvallend is trouwens dat de enige informatie die op de cd vermeld staat de naam van de artiest en de titel is. Het enige wat los bijgevoegd is een klein stukje veertig jaar oud vintage papier, waarop de credits en titels staan vermeld.  A Spirit Library werd inofficieel voorgesteld op 13 februari tijdens de UNESCO Intangible Heritage award celebration in Kingston, Jamaica.
Theo Volk
Releasedatum: 2 april 2019 NiiMiika

Trixie Whitley - Lacuna



De Belgisch/Amerikaanse zangeres Trixie Whitley kreeg haar muzikale genen mee van haar bekende vader, de betreurde Chris Whitley. Ze begon op haar tiende te drummen en toerde op haar elfde al door Europa. Het liedje Heen en Weer van Drs. P had voor haar geschreven kunnen zijn, want sinds haar geboorte in 1987 in Gent verhuisde te meermaals tussen die stad en New York. Grote bekendheid kreeg Trixie als lid van de supergroep Black Dub, waar ook sinds 2009 Daniel Lanois, Brian Blade en Daryl Johnson deel van uitmaken. Haar solocarrière begon ook in dat jaar met de release van de in eigen beheer uitgebrachte EP The Engine. Mede geproduceerd door Me'Shell Ndegéocello, waarop een soulklassieker als I’d Rather Go Blind te vinden is. Het debuutalbum Fourth Corner kon in 2013 meteen op veel bijval rekenen. Lacuna is intussen haar derde album van de nu eenendertigjarige zangeres. Mei vorig jaar werd het nummer Heart Beat al vrijgegeven, zodat de fans een idee kregen wat ze van het album mocht verwachten. Voor mij was het heel erg wennen aan de grote hoeveelheid gebruikte elektronica. Maar uiteindelijk raakte ik toch vooral gefascineerd door de hypnotische ritmes, waarbij ze de grenzen van een aantal genres verkent. Hoe fascinerend ook die bedwelmende ritmes, het meest word ik toch geraakt door het sobere, ingetogen Fishing For Stars met fraai akoestisch gitaarspel.  Lacuna werd volledig geschreven en opgenomen in Brooklyn, New York. Het wordt geleverd met een keurig verzorgd tekstboekje.  Haar grote kwaliteiten als zangeres staan trouwens al vele jaren buiten kijf. Met name live maakt ze veel indruk, fijn dus dat ze de komende tijd concerten door Europa zal gaan geven om de release te promoten.

Theo Volk
Releasedatum: 29 maart 2019 Unday

 Website: https://www.trixiewhitley.com/

Trixie Whitley live:

15-05 UTRECHT: TivoliVredenburg, supporting dEUS
16-05 UTRECHT: TivoliVredenburg, supporting dEUS
17-05 UTRECHT: TivoliVredenburg, supporting dEUS
20-05 AMSTERDAM: Melkweg
28-05 BRUSSEL: AB
29-05 BRUSSEL: AB
07-06 BRUGGE: Cactus Festival


Thom Ashworth - Head Canon



Folkzanger, bassist en geluidsman Thom Ashworth komt oorspronkelijk uit Hampshire, maar tegenwoordig woonachtig in Londen. Sinds halverwege de jaren zestig is Londen een grote  broedplaats van grensverleggende en traditionele folk. Het lokte in die jaren zestig zelfs iemand als Paul Simon naar de Engelse hoofdstad. Anno 2019 is die aantrekkingskracht nog steeds groot. In zijn jeugd luisterde Thom naar de meest uiteenlopende genres, maar doordat zijn vader een groot fan van Fairport Convention was raakte hij verslingerd aan folkmuziek. Ondanks  de moderne hoes van debuutalbum Head Canon wordt de luisteraar getrakteerd op nogal traditioneel aandoende folkmuziek. Martin Carthy was een van Thom’s inspiratiebronnen, hij gebruikte in de traditionele opener High Germany exact dezelfde woorden als Carthy vijftig jaar geleden. Zij het in een compleet andere uitvoering. Meteen valt zijn inventieve basspel op. Ook  de traditional John Barleycorn leerde hij in de versie van Carthy kennen. Menigeen zal dit lied, net als ik, echter kennen in de uitvoering van de legendarische groep Traffic. De liedjes worden sober ingekleurd. Vooral violiste Ellie Wilson, bekend van Stick in the Wheel en voorheen Revere, is nadrukkelijk aanwezig. Verder alleen wat drums/percussie van Mike Randon en een niet zo’n gebruikelijke toevoeging in folkmuziek van saxofonist Jack Durtnall. Maar het is vooral zijn stem, waarin hij de nodige emotionaliteit kan leggen, is wat de aandacht van de luisteraar vasthoudt. Het album werd gefinancierd door de EFDSS, English Folk Dance and Song Society, een instantie die zich inzet voor het in stand houden van de belangstelling voor traditionele muziek en dans. Head Canon zal  vooral bij doorgewinterde folkliefhebbers een gewillig oor vinden, maar ook bij liefhebbers van opvallende, emotievolle stemmen.     
Theo Volk
Releasedatum: 29 maart 2019 Eigen beheer

Willow Mae - Song of Songs



Willemijn van Helden komt uit een groot gezin, waar muziek een belangrijke rol speelde. Als jongste grasduinde ze vaak door de platencollecties van haar oudere broers en zussen en leerde zo de muziek kennen van artiesten als James Taylor, Noa, Tommy Emmanuel, Joni Mitchell, Alanis Morisette en Sting. Willemijn studeerde als zangeres/actrice cum laude af aan het ArtEZ conservatorium in Arnhem. Intussen heeft de Rotterdamse zangeres een eigen praktijk voor zangcoaching met vestigingen in Leiden/Oegstgeest en Spijkenisse. Podiumervaring deed ze onder andere op met de groep Cheesecake. Het debuutalbum Song of Songs werd reeds in januari 2015 opgenomen. Jarenlange contractuele rompslomp zorgde voor vertraging van de release en besloot men ondersteund door crowdfunding het album in eigen beheer uit te brengen. Op Song of Songs bezingt Willemijn op passionele wijze alle facetten van de liefde. Inspiratiebronnen vormen de filosofie van Plato, de poëzie van Shakespeare tot aan de visies van onderzoeksprofessor Brené Brown. Muzikaal gezien wordt de luisteraar verwend met aanstekelijke jazz met heerlijke blazers tot aan pop en ingetogen folk. Tijdens de opnames was Willemijn zes maanden zwanger. Volgens haar is dat heel anders zingen. Te beginnen in emotioneel opzicht, maar ook fysiek, omdat ze geen gebruik kon maken van haar buikspieren. Hierdoor kon ze liedjes minder power meegeven. Overigens klinkt haar stem nog krachtig genoeg. Basis van de liedjes vormt haar zang en de gitaar van broer Jan, vrij logisch want ze schreven samen de muziek. Live treedt Willemijn op in verschillende settings; van klein en intiem tot een cross-over van muziektheater en popconcert met VJ en visuals. Tijdens die optredens ligt de nadruk op het zoeken naar verbinding : “Ik wil mensen inspireren om te leven vanuit liefde in plaats van uit angst. Via mijn muziek vertel ik een verhaal waarvan ik hoop dat het herkenbaar is voor anderen. Dat ik woorden kan geven aan emoties, waardoor de luisteraar zich gehoord en begrepen voelt”. Haar stem weet mij het diepste te raken in de meer ingetogenere liedjes als You Are. Van Song of Songs verschijnt ook een speciale editie met een mooi vormgegeven fotokunstboek, wat 25 euro gaat kosten. Heel jammer dat deze persoonlijke, universele zoektocht naar de liefde vier jaar op de plank gelegen heeft, maar wat in het vat zit verzuurd gelukkig niet.   
Theo Volk
Releasedatum: 30 maart 2019 Eigen beheer
Willow Mae live:
30-03 LEIDEN: Muziekhuis
10-04 ROTTERDAM: Bird

Ohtis - Curve of Earth



Het fundament voor Ohtis werd gelegd in het tweede leerjaar op een middelbare school in Normal, Illinois, wanneer Sam Swinson medeoprichter Adam Pressley ontmoet. Al snel brengen ze lokaal muziek uit op zelfgebrande cd’s. Spoedig maakt ook multi-instrumentalist Nate Hahn op het podium deel uit van het trio. Helaas raakt Sam Swinson verslaafd aan heroïne even lijkt het zelfs fataal te worden door een overdosis. Wat volgt is een langdurige strijd met die verslaving, maar ook met de demonen van zijn fundamentalistisch evangelische opvoeding. Een belangrijke stap naar herstel is het eerste couplet van Running wat Adam voor Sam schreef in 2011 toen Sam in een kliniek verbleef. Het kan gezien worden als een steuntje in de rug, het voorspelt namelijk een reünie van de band en het wijst op een reïncarnatie van Sam. En zo geschiedde. Running kan dus gezien worden als de sleutelsong op het album. Curve of Earth is Sam Swinson’s emotionele reis in dertig minuten  met het omgaan met indoctrinatie en verslaving, gegoten in fraaie, donkere coutry-americana.  Een reis, die weinig luisteraars onberoerd zal laten.    
Theo Volk  
Releasedatum: 29 maart 2019 Full Time Hobby / De Konkurrent

Fabrizio Cammarata - Lights



Anderhalf jaar geleden besprak ik met het nodige enthousiasme zijn album Of Shadows. Het liedje Naked for You daarvan behoorde voor mij tot de mooiste liedjes van 2017. Zijn carrière startte overigens zo’n vijftien jaar geleden met sterk door Nick Drake beïnvloedde muziek. Hij vernoemde zijn begeleidingsband zelfs naar Second Grace, een obscure Nick Drake vinyl bootleg. Lights is inmiddels zijn zesde album. In opener  All Is Brighter valt direct de gelijkenis met de stem van Peter Gabriel op. Van invloeden van Nick Drake is allang geen sprake meer. Hij is in de loop der jaren richting rockmuziek opgeschoven. De uit Palermo afkomstige zanger zingt in het Engels, maar wel met veel Italiaans temperament. Hij is een uitstekend zanger, die op optimale wijze zijn stem benut. Naast ritmische uptemponummers vindt men ook wat meer ingetogen liedjes als Blue, waar hij op inventieve wijze gebruikmaakt van zijn kopstem. Lights ligt in het verlengde van Of Shadows, wellicht iets toegankelijker en zeker niet minder mooi.  Net als de voorganger kwam het mede tot stand dank zij het Italiaanse ministerie van Cultuur en Toerisme. Helaas komt Cammarata deze keer niet naar Nederland om het album te promoten. Liefhebbers van Of Shadows zullen volgens mij ook Lights weer weten te waarderen.  
Theo Volk
Releasedatum: 29 maart 2019 800A Records

Chris Cohen - Chris Cohen



Al op zijn derde leerde Chris Cohen drums spelen, gevolgd door menig ander instrument. Ook leerde hij op vroege leeftijd om overdubs te maken op een viersporen recorder. Professionele ervaring deed hij op in diverse bands, waaronder tussen 2002 en 2006 in Deerhoof. Zijn eerste soloalbum Overgrown Path verscheen in 2012. Chris Cohen is intussen zijn derde album en wat soberder ingekleurd dan beide voorgangers. In eerste instantie klinken de liedjes bedrieglijk eenvoudig, maar kruipen langzaam meer heel zeker onder de huid. Het album werd geschreven en opgenomen gedurende de afgelopen twee jaar in zijn Lincoln Heights studio in Glendale, California. Allereerst zong Cohen de melodieën in op zijn telefoon en werkte ze vervolgens uit op de piano. Later volgde dan de teksten en verdere instrumentatie. Veelal speelde hij alles zelf in, hij kreeg wat hulp van Jay Israelson op piano/toetsen en in een drietal nummers van Kasey Knudsen op saxofoon. Tijdens het schrijven kreeg Cohen een behoorlijke schok te verwerken, zijn ouders scheidden na meer dan vijftig jaar huwelijk, nadat zijn vader uit de kast was gekomen. Bovendien bleek zijn vader in die periode ook verslaafd te zijn geweest aan diverse drugs. In Edit Out werpt Cohen een blik op de situatie en op zijn relatie met zijn vader. Op het album worden wonden niet verder opengereten, maar wordt het verleden juist omarmd en vooruitgeblikt op de toekomst. Bij de instrumentatie liet hij zich vooral inspireren door  Pat Metheny’s Falcon and the Snowman soundtrack en Thomas Dolby’s Golden Age of Wireless. Het repertoire is veelal indierock, uitzondering is een fraaie vertolking van de bekende Schotse traditional House Carpenter (aka The Daemon Lover). In het verleden opgenomen door illustere namen als Pentangle, Bob Dylan en Natalie Merchant. De mastering was in de vakkundige handen van Bernie Grundman, bekend van klassiekers als Forever Changes, Purple Rain en Thriller. Chris Cohen had bij mij enige gewenning nodig, maar het zijn vaak de mooiste albums, waar je wat moeite voor moet doen en blijken dan ook vaak de langste houdbaarheidsdatum te hebben. Wellicht is dat hier ook het geval.
Theo Volk
Releasedatum: 29 maart 2019 Captured Tracks / De Konkurrent
 Chris Cohen live:
01-06 AMSTERDAM: Paradiso, kleine zaal

Orville Peck - Pony




Pony van Orville Peck lag een tijd onderaan de stapel van te recenseren albums, omdat ik niks heb met artiesten die gebruikmaken van gimmicks. Uiteindelijk won toch mijn nieuwsgierigheid en gelukkig maar blijkt nu. Orville Peck is niet zijn echte naam, het gaat hier om Daniel Pitout geboren in Zuid-Afrika, maar nu woonachtig in Toronto. Zijn muzikale wortels liggen in de punk en rock. Hij is vooral bekend als drummer van de noise-punkband Nu Sensae en de alternatieve rockband Eating Out. Verder werkte hij met de bands Shannon & the Clams, Groovy Temple en Terror Bird. Daarnaast is hij een van de oprichters van de AIDS Music Day Project, waarmee men door middel van muziek en kunst het publiek bewust wil maken voor de gevaren van HIV en AIDS. In 2017 begon hij country muziek te maken onder de naam Oliver & Friends. Tot zijn belangrijke muzikale invloeden rekent Peck onder andere Merle Haggard, Willie Nelson, Loretta Lynn en Dolly Parton. Het gevarieerde repertoire op Pony kan grotendeels tot de alternatieve country gerekend worden. Als je Peck hoort zingen vraag je je meteen af waarom hij niet eerder in dit genre is gaan zingen. In opener Dead of Night hoor je duidelijk de invloed van Roy Orbison in de zang. De video van dit liedje is overigens duidelijk geïnspireerd door David Lynch. In Turn to Hate probeert hij Lloyd Cole naar de kroon te steken. En zo lijkt Buffalo Run op een nooit eerder uitgebrachte track van Joy Division. Maar af en toe waan je je net zo goed in een nachtclub in de jaren vijftig. Hij zingt vooral over mensen aan de zelfkant van de maatschappij en hun liefdesperikelen. Peck schreef op twee na alle liedjes zelf, Kansas en Winds Change schreef hij samen met Duncan Hay Jennings. Met Pony bewijst Peck dat hij een grote aanwinst is voor het alternatieve countryrock genre.
Theo Volk

Releasedatum: 22 maart 2019 Sub Pop / De Konkurrent

Roseanne Reid - Trails



Zesentwintig is ze nu de oudste dochter van Greg Reid uit Leith, die bekend geworden is als de helft van het eeneiige duo The Proclaimers. Hun grootste hit in Nederland was ruim twintig jaar geleden Letter from America, maar het best herinnerd is I'm Gonna Be (500 Miles), wat afgelopen jaar nog de 280ste positie in de Top 2000 haalde. Het refrein ervan wordt overigens nog steeds gezongen bij een doelpunt van de Schotse voetbalclub Hibernian FC, waarvan de broers hartstochtelijk fan zijn. Dochter Roseanne kreeg de liefde voor de Hibs trouwens met de paplepel ingegoten, net als de liefde voor muziek. Maar nog veel belangrijker, ze erfde zijn muzikale genen. De eerste drie gitaarakkoorden leerde ze echter van haar moeder. In haar prille tienerjaren zag ze Martha Wainwright optreden, wat grote indruk maakte en begon ze zelf liedjes te schrijven. Haar muzikale ontwikkeling begon serieuze vormen aan te nemen, nadat Steve Earle zich over haar ontfermde. In 2014 bezocht Roseanne voor het eerst Earles songschrijvers workshop Camp Copperhead, gehouden in New York’s Catskill Mountains. Hier overwon ze ook haar verlegenheid voor optreden in het openbaar door daar voor een groep ambitieuze liedjesschrijvers het liedje Amy te zingen. Een liedje dat al snel op erkenning kon rekenen, het won in de Lyrics Only category in een internationale liedjescompetitie, gekozen uit maar liefst 160.000 inzendingen. Ook in eigen land bleef ze niet onopgemerkt, een live versie van What I’ve Done is terug te vinden op het album BBC Radio 2 Folk Awards 2015. Echter de laatste tijd begint het balletje echt te rollen, vorige maand was Roseanne te horen in het radioprogramma van Jools Holland. Haar debuutalbum Trails kan in het muziekblad Country Music Magazine al rekenen op de eerste vijfsterren beoordeling. Mijns inziens volkomen terecht. Roseanne verzamelde voor Trails zorgvuldig de juiste mensen om zich heen, te beginnen bij producer Teddy Thompson, die ook de nodige instrumenten voor zijn rekening nam. Thompson voelde perfect aan wat de pure, authentieke liedjes van Reid nodig hadden. Alle liedjes werden sober ingekleurd. Veelal zijn het ingetogen verhalende liedjes. Gevraagd naar hoe autobiografisch haar liedjes zijn, kreeg ik als antwoord “Yes they are absolutely personal - to be honest it's the only way I know how to write!”. Muzikaal gezien omschrijft Roseanne haar muziek als een mix van folk, country en roots. Prachtig ingetogen liedjes worden af en toe afgewisseld met aanstekelijke uptempoliedjes. Een paar liedjes worden opgesierd met blazers. Uiteraard ontbreekt Steve Earle niet met wie ze een fraai duet zingt in Sweet Annie. Opvallend vind ik het gemak waarmee ze zingt, een geboren zangeres. Trails bestaat uit twaalf pareltjes die me allemaal even dierbaar zijn. Overigens speelt ze op het moment live veel nieuwe nummers, ze heeft namelijk de liedjes voor haar volgende album al klaar. Ik kijk er erg naar uit om deze jongedame live te zien. Trails is hier eventueel al te bestellen. Voor mij is Roseanne Reid een regelrechte revelatie.
Theo Volk
Releasedatum: 3 mei 2019 Last Man Records
Website: https://www.roseannereid.com/

Roseanne Reid live:

18-06 AMSTERDAM: Tolhuistuin, supporting Justin Townes Earle

The Breath: Only Stories (Let the Cards Fall Revisited)




Ter promotie van hun nieuwe akoestische album Only Stories doen vanaf vandaag zangeres  Rioghnach Connolly en gitarist Stuart McCallum respectievelijk België, Nederland en Duitsland aan. Only Stories bevat Boat Song van hun debuutalbum Carry Your Kin en vijf songs van opvolger Let the Cards Fall. Tevens verder de niet eerder uitgebrachte titelsong en No You Keep It. Alleen gevoelige zang, akoestische gitaar en fluit zijn te horen. Ook in deze uitgeklede versies blijven de songs fier overeind en vormen zeker een mooie aanvulling op de bestaande versies.   
Theo Volk

Releasedatum: 5 april 2019 Real World Records
Website: http://thebreathmusic.com/

 The Breath live:
23-03 LEUVEN: Schouwburg
24-03 WAGENINGEN: Theater Junushof
25-03 AMSTERDAM: Paradiso, kleine zaal

Marry Waterson & Emily Barker - A Window to Other Ways



Marry Waterson en Emily Barker ontmoette elkaar voor eerst tijdens een songschrijversessie gehouden door labelcollega Kathryn Williams. Er ontstond direct een klik tussen beide dames. Beiden hebben veel muzikale bagage. Waterson maakte eerst albums met haar broer Oliver Knight en vervolgens een paar avontuurlijke met David A. Jackson. Ze is een telg uit de Waterson/Carty dynastie. Ook haar nicht Eliza Carty is trouwens iemand die de vernieuwing zoekt. Emily Barker timmert ook al jaren aan de weg. Bij het grote publiek is zij wellicht bekend door Nostalgia, een compositie die gebruikt wordt voor de Engelstalige variant van de serie Wallander. Haar laatste album Sweet Kind of Blue werd in Memphis opgenomen met producer Matt Ross-Spang (Jason Isbell, Margo Price) en fantastische lokale sessiemuzikanten. Muzikaal gezien is Barker niet voor een gat te vangen, want dat album bevat een mix van soul, blues, country en folk ingrediënten. Zelf omschrijven de dames het album kort en bondig als “an album of fly-on-the-wall observations of the contradictions and disconnections of modern life”. De titel A Window to Other Ways vind ik erg goed de muzikale lading dekken. Het repertoire is op dat vlak erg gevarieerd, je hoort allerlei invloeden. Uiteraard uit de folk, maar ook uit de pop, indie, jazz tot aan blues. Daarnaast is het altijd genieten van de interessante, mysterieuze teksten van Waterson. Een kwaliteit die ze duidelijk geërfd heeft van haar moeder Lal. Het levert tekstuele hoogstandjes op als Little Hits of Dopamine, dat verslaving aan sociale media als onderwerp heeft.  Verder thema’s als eenzaamheid (I’m Drawn), JOMO (Drinks Two and Three), angst (It’ll be Good en All is Well) en de eigenaardigheden van vrienden (Twister). Naast catchy songs als Little Hits of Dopamine treft je ook bloedmooie ingetogen liedjes aan als Drinks Two and Three. Gouden greep was Adem Ilhan als producer, hij voorzag de liedjes regelmatig van ingenieuze elektronica en weelderige strijkersarrangementen. Verder werkten twee leden van Barker’s liveband mee, Lucas Drinkwater (bas en gitaar) en Rob Pemberton (drums). De dames en producer hebben duidelijk het beste bij elkaar naar boven gehaald en dat levert een zowel tekstueel als muzikaal fascinerend album op. 
Theo Volk       
Releasedatum: 29 maart 2019 One Little Indian Records / De Konkurrent

November - November 2nd



Vorige maand doorbrak het Zwitserse trio The Young Gods een stilte van negen jaar met hun nieuwe album Data Mirage Tangram. Drummer en percussionist hiervan is sinds jaar en dag Bernard Trontin. Samen met zanger en tekstschrijver Simon Huw Jones van  And Also the Trees vormt hij daarnaast het project November. Twaalf jaar geleden zong Jones een compositie van Trontin in. Direct voelde de twee de chemie en magie van het samenwerken, het resulteerde uiteindelijk in het goed ontvangen debuutalbum November. Helaas moesten we vervolgens twaalf jaar wachten op een opvolger. Het was het wachten absoluut de moeite waard. Meteen werd ik gebiologeerd meegezogen door de afwisselende, atmosferische muzikale landschappen. In tegenstelling tot bij The Young Gods is Trontin hier voor bijna alle muziekinstrumenten verantwoordelijk. Alleen de cello in Run with the Deer en Beowa wordt bespeeld door Sara Oswald. De intrigerende teksten zijn allen van de hand van Jones. Regelmatig zal zijn manier van declameren bij menig luisteraar Nick Cave in gedachte roepen. De chemie tussen de twee is overigens nog lang niet uitgewerkt, integendeel. De fraaie cover is een schilderij van Ulrik Møller. Het album wordt geleverd met een verzorgd tekstboekje. Normaal gesproken neem ik uitspraken in een persbericht als “dit is een heel bijzonder album” met een grote korrel zout en voor kennisgeving aan. In dit geval zijn ze wat mij betreft bij het Nederlandse label Gentlemen Recordings terecht trots dat ze November 2nd mogen uitbrengen, want het is een prachtplaat. Het album is te koop op de hier onderstaande link.
Theo Volk
Releasedatum: 22 maart 2019 Gentlemen Recordings

Ally Venable - Texas Honey



Begin maart deed de Blues Caravan van Ruf Records Nederland aan, het fraaie decor vormde het Kasteel van Rhoon. Naast de bekende Finse bluessensatie Ina Forsman mocht de eveneens piepjonge Ally Venable haar kunsten vertonen. Waar de blues van Forsman ook raakvlakken met soul en jazz heeft, kiest de Texaanse naast blues meer voor rock en rock ‘n’ rollinvloeden. Daarnaast is de muziek van Ally aanmerkelijk rauwer en steviger. Opgenomen werd in Nederland, het ooit door Nederlanders gestichte plaatsje Nederland in Texas welteverstaan. Haar reeds derde album Texas Honey werd geproduceerd door de ervaren gitarist Mike Zito. Hij voorspelt, “Ally is the future of the blues and the crossover music of American roots-rock.”. Daarmee zou hij weleens gelijk in kunnen krijgen, want deze talentrijke powerhouse zangeres staat ook op gitaar haar mannetje. Bovendien schrijft ze bijna al haar liedjes in haar eentje. Daarnaast zijn er twee opmerkelijke covers te beluisteren. Een rock ‘n’ rollversie van Love Struck Baby van Stevie Ray Vaughan. Nog opmerkelijker is haar versie van het oorspronkelijk geheten lied Careless Love Blues, bijna een eeuw geleden bekend geworden door Bessie Smith en Louis Armstrong. Het transformeert hier van een traag bluesnummer naar een aanstekelijk catchy liedje. Waar de muziek van Forsman al een geheel eigen signatuur heeft, is Venable nog zoekende. Ally Venable is een van de vele talenten die behoren tot de stal van platenbaas Thomas Ruf. Hopelijk breken een aantal van die grote talenten echt door en kunnen hierdoor weer nieuwe talenten een kans krijgen.
Theo Volk
Releasedatum: 22 maart 2019 Ruf Records

Kevin Garrett - Hoax



De bijna achtentwintigjarige, in Pittburgh geboren, Kevin Garrett is veelzijdig.  Naast een uitstekend zanger is hij een multi-instrumentalist en producer. Zijn debuutep Mellow Drama verscheen in 2015, waarna hij onder andere toerde met James Vincent McMorrow en Mumford & Sons. Daarnaast was hij actief als producer en schreef hij nummers voor anderen, waaronder Pray You Catch Me voor Beyoncé. Dat nummer schreef hij overigens samen met James Blake. Voor zijn ambitieuze debuutalbum Hoax trok hij Brad Cook (War On Drugs, Bon Iver) aan als producer. Hoax bevat moderne R&B, waarbij gebruikt wordt gemaakt van een breed instrumentarium, waaronder ook strijkers. Veel organisch van opzet, met af en toe invloeden uit folk, jazz en pop. Liedjes die zonder uitzondering over de liefde gaan. Vreemde eend in de bijt is afsluiter Like We Used To, waarin alleen zang en piano te horen is.
Theo Volk
Releasedatum: 22 maart KG Music / AWAL Recordings

Jan de Bruijn - the Child Remained part 1 & 2



Afgelopen zondag zag ik Jan samen met Deborah Jacobs en Walter Lavent optreden in een stampvol café De Klomp in Etten-Leur. Tijdens die sessies werden geweldige meezingers gecoverd als Sweet Home Alabama en Proud Mary en daarnaast de nodige blues standards. Jan de Bruijn is een veelzijdig muzikant, die zich net zo gemakkelijk thuis voelt in de blues, soul of jazz. In het verleden waagde hij zich ook aan pop en rock. Sinds 2013 richt hij zich voornamelijk op zijn solocarrière en dat leverde al de twee prachtplaten The Long Way Home en Bittersweet op. Nu kiest hij voor een andere opzet, een drieluik van ep’s onder de naam the Child Remained. De eerste twee delen zijn reeds verschenen, deel drie zal niet lang op zich laten wachten. De afgelopen jaren is Jan zijn muziek duidelijk een eigen signatuur aan het meegeven, het is dus niet verwonderlijk dat deze ep’s in het verlengde liggen van de twee vorige albums. Dus horen we nu ook weer geregeld het heerlijk relaxte saxofoonspel van Henri Ylen en de vakkundige toetsenbijdrages van zijn zwager Pieter van Bogaert (Raymond van het Groenewoud, The Crew). Uiteraard produceerde Jan de ep’s samen met Chris Smulders in de vertrouwde Next Page Studio in Baarle-Nassau. Andermaal weten Jan en zijn begeleiders mij te overtuigen. the Child Remained wist zelfs zeer terecht de aandacht van de landelijke radio trekken. Voor eventuele aankoop kunnen belangstellenden terecht op e-mailadres pr@kingplaymusic.eu. De ep’s zijn ook te beluisteren op Spotify e.d.
Theo Volk




Maverick Sabre - When I Wake Up



De naam Maverick Sabre zei me vooraf helemaal niets. Op zoek naar achtergrondinformatie belandde ik op zijn website, maar dat is helaas zo’n typisch moderne, met alleen verwijzingen naar sociale media en optredens. Maverick Sabre, echte naam Matthew Stafford, blijkt geboren te zijn in Londen, maar opgegroeid in Wexford, gelegen in het zuiden van Ierland. Voor het opbouwen van zijn muzikale carrière keerde hij terug naar Londen. Zijn debuutalbum Lonely Are the Brave leverde hem in 2012 direct een grote doorbraak op aan de andere van de Noordzee, maar kon hier geen potten breken. Zijn muzikale wortels liggen vooral in de hiphop, maar hij is van vele muzikale markten thuis. Vandaar dat hij het podium deelde met de meest uiteenlopende artiesten, waaronder The Script en Snoop Dogg. Voor zijn derde album When I Wake Up kreeg hij volledige artistieke vrijheid, waar hij dan ook gretig gebruik van heeft gemaakt. Dat hij een fraaie zangstem heeft werd me meteen duidelijk in de prachtig traag en subtiel opgebouwde opener Preach. Door de groove had Drifting niet misstaan op Jazzmatazz, Vol. 1 van Guru. Into Nirvana lijkt door het gitaarspel op een liedje van singer-songwriter Bahamas, maar dan wel met hiphop- en gospelinvloeden. En gevarieerd blijft het, want in het politiek getinte Guns in the Distance rapt hij. Zijn teksten zijn trouwens regelmatig doorspekt met politieke en sociale thema’s. Met Jorja Smith zingt hij een mooi duet in het goed in het gehoor liggende Slow Down. Overigens een wederdienst voor zijn medewerking aan het nummer Carry Me Home van Smith. Hoe lenig zijn stem is maakt hij duidelijk in het fraaie Weakness. Door het heerlijke ritme behoort A Mile Away tot mijn grote favorieten. Absolute hoogtepunten zijn echter Into Hope en War. In Into Hope gebruikt hij trouwens zijn zangmogelijkheden optimaal. When I Wake Up is een gevarieerde en bijzonder aangename verrassing voor mij. Het zou me niet verbazen als het zijn bekendheid in Nederland behoorlijk zou vergroten.
Theo Volk
Releasedatum: 22 maart 2019 Famous Monsters
 Maverick Sabre live:
17-04 AMSTERDAM: Paradiso

Iron & Wine - Our Endless Numbered Days jubileumeditie



Ter gelegenheid van het feit dat het vijftien jaar geleden is dat Our Endless Numbered Days verscheen wordt er nu een luxe uitvoering van dit meesterwerk uitgebracht. Het album wordt aangevuld met acht niet eerder uitgebrachte demo’s. Sam Beam is een singer-songwriter, die bekend staat om zijn literaire, oprechte teksten, die altijd met zijn warme, gedempte stem worden gebracht. Liedjes waar de kracht zit in het subtiele en de puurheid. In een notedop, Our Endless Numbered Days is een album over het verstrijken van tijd en hoe weinig invloed je daarop kan uitoefenen.   Dit jaar zal Beam in juli en augustus samen met Calexico door Europa toeren, of Nederland aangedaan wordt is nog niet bekend.
Theo Volk
Releasedatum: 21 maart 2019 Sub Pop / De Konkurrent

The Young Gods - Data Mirage Tangram



De leden van de Zwitserse industriële rockband The Young Gods zijn intussen van middelbare leeftijd. Deze band uit de middeleeuwse stad Fribourg vernoemde zich halverwege de jaren tachtig naar de gelijknamige EP van Swans. Een van de pioniers op het gebied van sequencers en samples. In de jaren tachtig en negentig waren ze heel invloedrijk. Artiesten als Nine Inch Nails, The Edge en David Bowie op diens album Outside haalden duidelijk hun mosterd bij de Zwitserse band. Anno 2019 maken Franz Treichler (zang, harmonica, gitaar en elektronica), Bernard Trontin (drums en percussie) en Cesare Pizzi (elektronica) nog steeds relevante muziek. Na een stilte van maar liefst negen jaar verscheen vorige maand hun elfde album Data Mirage Tangram. Op het intrigerende album heersen vooral ambient soundscapes en pulserende elektronica. Een leuke toevoeging is de Supertramp- en  Ennio Morricone-achtige mondharmonica in Moon Above. De zeven composities variëren in lengte van zes tot elf minuten. Dat het trio nog springlevend is gaat het op 27 maart bewijzen in Paradiso.
Theo Volk
Releasedatum: 22 februari 2019 Two Gentlemen

Iris Penning - Liever Vieze Voeten



Gisteravond presenteerde de jonge Eindhovense singer-songwriter Iris Penning in een uitverkochte Natlab haar derde album Liever Vieze Voeten. Haar vorige twee, Droomverf en Spreken Met Suiker, werden al enthousiast onthaald. Een ervaren muzikante, want de afgelopen jaren trad ze meer dan duizend keer op. Vorig jaar werd haar bekendheid nog eens vergroot doordat ze meewerkte aan het nummer Step By Step van DROELOE, goed voor meer dan een miljoen views op YouTube. Haar vorige albums waren al fraai, maar haar nieuwste is een grote stap voorwaarts. Zelf omschrijft ze haar muziek als poëtische pop. Op Liever Vieze Voeten is gekozen voor een akoestische setting. Een belangrijke rol is weggelegd voor topproducer Gabriël Peeters, die voor een wonderschone inkleuring zorgt. De meeste van de poëtische liedjes worden ingetogen gezongen, een uitzondering is opener Alles Achter, waar even de zang uit haar tenen lijkt te komen. Nergens doen haar teksten gekunsteld aan en vormen een organisch geheel met de muziek. Teksten die vaak erg kernachtig zijn. In Niks aan de Hand komen regels voor als “liever snel geleefd dan weinig beleefd” en “ liever een fijn bestaan dan alles gedaan”.  Iris is in staat om met weinig woorden tot de essentie te komen. Muzikaal gezien is trouwens Niks aan de Hand de vreemde eend in de bijt op het album. Het bezit een heerlijke flow en de fluwelen saxofoon van Leon Steuns is hier de kers op de taart. Wonderschoon zijn vaak de cellobijdrages van Mirthe  de Jonge, bekend van haar medewerking aan de laatste twee albums van Björn van der Doelen. Zangeressen als Eefje de Visser, Wende, Maaike Ouboter en Aafke Romeijn bewezen al dat Nederlands gewoon geschikt is om in te zingen. Misschien is Iris Penning wel het beste voorbeeld. Oor recensent Hans van der Maas zette het album al op zijn shortlist van 2019, ik denk dat ik hem maar volg.   
Theo Volk
Releasedatum: 15 maart 2019 Eigen beheer


Abonneren op: Posts (Atom)