Nina June : Meet Me on The Edge of Our Ruin

 

Half juli werd ik op een besloten forum van fanatieke muziekliefhebbers geattendeerd op de wonderschone EP Side A ~ Our Garden van de Amsterdamse zangeres Nina June. Sindsdien schalt deze EP zeer frequent bij mij door de huiskamer. Het is muziek die zeer snel onder de huid kruipt, met als bonus de fraaie zang van Nina, vooral in Rainbow Ashes komt die prachtige, warme stem tot zijn recht.

Vandaag verschijnt haar vierde volwaardige album Meet Me on The Edge of Our Ruin, waarop alle vijf tracks van de EP terug te vinden zijn. Overigens debuteerde Nina reeds in 2008 met Little Dreams als folk/jazz zangeres en ging vervolgens op de twee opvolgers naarstig op zoek naar een eigen, volwassen geluid, dat ze nu volledig gevonden lijkt te hebben.

Slechts twee songs zijn nog niet eerder op single of EP verschenen, I Call Love In en Beneath the Surface. Voor dit album trok ze Duncan Mills (Florence + The Machine, The Vaccines, Jake Bugg, James Murphy)  aan als producer, een gouden greep. Voor een groot deel vond de samenwerking in Londen plaats en was er direct een duidelijke chemie tussen de twee. Helaas door de Coronapandemie werd de samenwerking verder op afstand vervolgd.

Naast enkele aanstekelijke, meezingbare nummers vooral prachtige, meeslepende, met strijkers opgesierde nummers. De stem van Nina is echter de kers op de taart en zal maar zeer weinig luisteraars onberoerd laten. Meet Me on The Edge of Our Ruin behoort zonder meer tot de aller-fraaiste releases van 2021. Volgende maand en volgend jaar hoopt Nina zowel in Nederland en in het buitenland de nodige concerten te geven. Die zullen echter rond mei onderbroken worden, vanwege het heugelijke feit dat ze moeder gaat worden.

Maar uit huize June komt volgend jaar trouwens nog meer heugelijk nieuws, want haar partner Frank DeLange zal dan zijn tweede album gaan uitbrengen. Het vorig jaar verschenen debuutalbum Images van deze neo-romantische pianist is een aanrader, zeker voor muziekliefhebbers die net als ik de preludes van Chopin hoog in het vaandel hebben staan.          

Theo Volk

Releasedatum : 26 november 2021 Nettwerk Records

Website : https://ninajune.com

Nina June live :

02-12 AMSTERDAM : Melkweg

03-12 ROTTERDAM : De Doelen

11-12 DEN BOSCH Willem Twee – Toonzaal

12-12 ZWOLLE : Hedon

05-02UTRECHT : TivoliVredenburg

Boria : Any Place But Now

Ruim vijf jaar geleden recenseerde ik Mil·lisegons Per Crear Un Record van Estúpida Erikah. Spil van deze Spaanse groep was Lluís Bòria Gómez. Gómez is een ervaren Catalaanse muzikant en voormalig hondentrainer, woonachtig in Barcelona met een bak aan ervaring. Naast in Estúpida Erikah speelde hij nog onder andere in de locale band GetReal en in The Archers, toen hij in Londen leefde. Overigens zou Lluis nooit onder mijn aandacht gekomen zijn zonder zijn toenmalige promotor Richard Wagenaar, want mijn kennis van de Spaanse muziek is praktisch nihil.

Lluis heeft een grote sprong in het diepe gewaagd en debuteert nu met Any Place But Now als soloartiest. De afgelopen jaren ging hij naarstig op zoek naar een eigen geluid, bovendien zingt hij nu in het Engels, wat de taalbarrière voor degenen die het Catalaans niet machtig zijn zoals ik meteen een stuk kleiner maakt. In juni attendeerde Lluis mij al op de uitstekende single No Man’s Land, het eerste aangename voorproefje van het album.

Het eerste wat me opviel bij beluistering was dat zijn klankkleur van zijn stem in dit nummer ergens tussen die van Peter Gabriel en Phil Collins zweeft. Bovendien maakt hij op subtiele wijze gebruik van gelaagdheid en tevens op inventieve wijze van herhaling met als leidraad de piano. Maar bijvoorbeeld in At Arms Length is zijn  regelmatig dromerige fingerpicking gitaarspel, waar hij vooral om bekend staat, leidend. Verder zorgen vooral synthesizers voor een grotere gelaagdheid van zijn donkere, melancholische indiefolk.

Hij zingt voornamelijk over het leven, de dood en de liefde. Vooral over zijn directe omgeving, familie en vrienden. Een wat afwijkende song is het uptempo Marathon Man, wat uit zijn tenen lijkt te komen. “I speak from the bottom of my heart about my fears, desires and expectations”, aldus Lluis. Het algehele thema van het album is volgens Lluis een wanhopige roep om verlossing, de zoektocht naar een ontsnapping uit de duisternis van de geest, in één woord: gezondheid.

Bijzonder fraai is de akoestische afsluiter What Were We, een duet met Joana Serrat. Een van de hoogtepunten, naast onder andere Breathless, The Haunting House en No Man’s Land.  Liefhebbers van Lambchop, The Cinematic Orchestra, Damien Jurado of vooral Gregory Alan Isakov zouden zeker eens een poging kunnen wagen. Any Place But Now is een donker, maar fraai solodebuut. Jammer dat hij nu pas gekozen heeft voor een solocarrière, maar beter laat dan nooit.

Theo Volk

Releasedatum : 26 november 2021 Great Canyon Records

Website : https://boriamusic.com/ 

Malcolm MacWatt : Settler

 

Bij het label Need to Know Music blijken ze een goede neus voor muziek te hebben, eerder dit jaar verschenen daar al de magnifieke albums Red, White and American Blues van Nathan Bell en Tricks of the Trade (Deluxe Edition) van Malcolm Holcombe. Driemaal is scheepsrecht, want ook Settler van Malcolm MacWatt blijkt weer een schot in de roos. MacWatt is een in Londen woonachtige, maar uit Schotland afkomstige singer-songwriter en multi-instrumentalist. Hij voelt zich zowel in de folk als in de Americana als een vis in het water, vandaar dat hij door klasbakken uit beide genres wordt begeleid. Jaimee Harris, Laura Cantrell, Gretchen Peters, Eliza Carthy en Kris Drever leveren elk een bijdrage. Veelal gaan zijn authentieke verhalen (ballades) over verlies, onrecht en (zware) reizen. Net als de betreurde Jackie Leven (op Songs from the Argyll Cycle) heeft hij een passie voor wandelen door de Schotse Hooglanden. Hij komt oorspronkelijk uit Elgin, een klein plaatsje in het schaars bevolkte hoge noorden van Schotland. Die verlate omgeving siert het schitterende, sfeervolle artwork van het album. Overigens brengt hij pas sinds 2018 albums uit, de teller staat nu op vier stuks en drie ep’s. Hij speelt  gitaar, banjo, mandoline, fiddle, dobro, bodhran en probeert zich momenteel  de tin whistle eigen te maken. Daarnaast beschikt hij over een prachtige, passionele stem. Tot nu toe trad hij voornamelijk op in het Londense circuit. Settler bewijst dat het hoog tijd wordt dat zijn bekendheid ruimschoots vergroot gaat worden. Ook Sandra Zuidema en Luciano Mulder van Lucky Dice hebben een goede smaak, want zij kozen het tot hun cd van de maand november. Het album is daar reeds te koop.

Theo Volk

Releasedatum : 26 november 2021 Need to Know Music/Lucky Dice

Website : https://www.malcolmmacwatt.com

Phil Cook : All These Years

 

Wat een contrast is All These Years vergeleken met Southland Mission wat ik van Phil recenseerde in 2015! Van dat album spatte de intensiteit van zijn toen door Southern rock doordrenkte muziek. Een album waarmee liefhebbers van Little Feat, The Allman Brothers en The Band toen wel raad wisten. De enige overeenkomst met All These Years is dat beiden slechts een half uurtje duren. Phil is vooral bekend van de freak-folk band Megafaun. Naast dat hij zingt speelt hij gitaar, banjo en piano. Voor het nieuwe album trok Phil zich terug in de bergen van North Carolina en bij familie in Wisconsin. Toch vond hij pas echt de grootste inspiratie tijdens urenlange improvisaties op een piano in The NorthStar Church of the Arts in Durham. De zes composities kwamen in deze kerk in drie dagen tot leven op een eeuw oude Steinway piano. Twee composities ontstonden in de bergen en twee werden gecomponeerd op een kapotte piano in Wisconsin. De enige getuige tijdens de opnames in de kerk was neef Brian Joseph, die voor de juiste microfoon opstellingen zorgde. Op de plaat waart de aanwezigheid rond van zijn oude helden Keith Jarrett, Bill Evans en vooral van de veelzijdige Bruce Hornsby. De instrumentale muziek straalt naast evenwicht en tevredenheid vooral nostalgie uit. Met All These Years maakt Phil een verrassende stap in zijn veelzijdige carrière, hopelijk krijgt het snel een vervolg!               

Theo Volk

Releasedatum : 19 november 2021 Psychic Hotline

Website : https://philcookmusic.com

Curse of Lono : People in Cars

 

In 2000 besluit Felix Bechtolsheimer naar Florida te vertrekken om van zijn zware heroïneverslaving af te komen. Daar raakt hij tijdens zijn verblijf verslaafd aan iets anders, Americana. Bij terugkomst in Londen formeert hij de succesvolle roots rock/Americanaband Hey Negrita, vernoemd naar de gelijknamige Rolling Stones song. Deze groep bracht een viertal uitstekende studioalbums uit. Helaas kregen die niet de aandacht die ze verdienden.

Hierna wordt het rond 2010 stil rond Bechtolsheimer. Het persoonlijke geluk krijgt dan voorrang, in 2012 treedt Felix in het Zwitserse Locarno in het huwelijk met Geraldine Collard. Intussen zijn ze de gelukkige ouders van een zoon en dochter.

In 2015 loopt Felix zijn oude vriend Oli Bayston tegen het lijf en Curse of Lono is een feit. Bayston is in een totaal ander genre werkzaam en laat Felix met  een andere manier van werken kennismaken. Eind 2016 verschijnt de succesvolle EP Curse of Lono, waarop toen al de invloed van The National te horen was. Het debuutalbum Severed, As I Fell en het live album 4 AM and Counting vergroten daarna gestaag het succes. De band gaat op toer met onder andere Steve Earle, Chuck Prophet en  David Ramirez.

Helaas heeft dan de Coronapandemie grote gevolgen voor de succesvolle band. Zijn bandleden zijn dan gedwongen door het ontbreken van concerten een gewone baan te nemen.  Felix krijgt echter vooral met persoonlijk verdriet te maken, niet alleen zijn vader overlijdt, maar ook zijn oom en zijn ex-vriendin. De dood van de laatste roept de tijd terug in herinnering dat hij verslaafd was.

Al deze gebeurtenissen hebben tot gevolg dat het tekstueel grotendeels een donker album is geworden. In het samen met Tess Parks gezongen So Damned Beautiful staat verslaving centraal. In het door een piano gedomineerde Man Down zingt hij zijn intense verdriet over de dood van zijn vader van zich af. Teksten zijn overigens essentieel voor Felix, die moeten perfect zijn. Hij kan er dagenlang aan zitten schaven.

People in Cars kent een nieuwe werkwijze, de overige bandleden werden nu vanaf het begin betrokken bij de muzikale invulling van de songs. De titel is ontleend aan Mike Mandel’s fotoboek uit 2017.

Gelukkig is het niet alleen ellende wat de klok slaat. Het aanstekelijke Ursula Andress gaat niet over de Zwitserse actrice, die bekend werd als de eerste Bondgirl in “Dr. No” en een jaar later de tegenspeelster van Elvis Presley was in “Fun in Acapulco”. Felix schreef het nummer voor zijn zoon, die hij net zo’n zorgeloze jeugd gunt als hijzelf. Don’t Take Your Love Away gaat over zijn eerste, spannende en onzekere, ontmoeting met zijn vrouw Geraldine.

Over het algemeen is hun gebruikelijke alt country licht van toon. Uiteraard vormt The National ook deze keer een inspiratiebron en verder Wilco, Lee Hazlewood, Leonard Cohen en The War on Drugs. Het album wordt uitgebracht op Felixs eigen platenlabel. Het donkere People in Cars is een urgente aanvulling op het reeds fraaie oeuvre.                     

Theo Volk

Releasedatum : 26 november 2021 Submarine Cat Records

Website : https://curseoflonoband.com/

Jane Willow : Burn So Bright

 

Wellicht zullen de nodige kijkers naar de fraaie, gedeeltelijk met een drone opgenomen video Let There Be Light het idee hebben dat Jane Willow een rasechte Ierse singer-songwriter is. Het filmpje zou immers zo ingezet kunnen worden voor het promoten van het toerisme in Ierland.

Achter de artiestennaam Jane Willow gaat echter de in Breda geboren en getogen Janneke van Nijnanten schuil. Op haar eenentwintigste, intussen tien jaar geleden, verhuisde ze naar Dublin om daar haar geluk te beproeven. Ze begon er, net als Damien Rice ooit, op straat op te treden. Vanaf 2017 stortte ze zich volledig op een muziekcarrière met het uitbrengen van haar eerste single On My Mind.

Sindsdien kwam haar carrière in een stroomversnelling. Ze mocht het podium op met grote namen als Andy Irvine, Glen Hansard, Paddy Casey, The Unthanks, Kila en Lisa Hannigan. Ook mag ze grote namen als Luka Bloom en Frances Black tot haar fans rekenen. Door het vele optreden op bekende podia en festivals is Janneke intussen een zeer ervaren zangeres.

Enige jaren terug recenseerde ik Jannekes debuutep Onward Still. Een mooie ep, maar haar volwaardige debuutalbum Burn So Bright is toch wel een ander paar mouwen. Niet alleen is Janneke gegroeid als songschrijfster en zangeres, maar het album is daarnaast ook een stuk ambitieuzer. Zo wordt deze keer een heus strijkkwartet ingezet. De fraaie arrangementen hiervoor werden gemaakt door Marco Francescangeli en Joe Csibi (leider van het RTE Concert Orchestra).

Uiteraard zijn ook deze keer drummer Dave Hingerty (oa Josh Ritter, Kíla, Glen Hansard) en toetsenist Scott Flanigan (Van Morrison) van de partij. Verder is de viool van Steve Wickham (The Waterboys) te horen in Hands on My Hips en zingt ze een prachtig duet in In Your House There met Pat Byrne. Byrne won in 2012 The Voice in Ierland en beschikt over een stem met een heerlijk hees randje.

Janneke maakt optimaal gebruik van de mogelijkheden van haar stem. Die zet ze heel dynamisch in, zowel klein, gevoelig (door middel van haar kopstem) tot heel krachtig en meeslepend. Regelmatig bezorgt ze me kippenvel wanneer ze haar kopstem gebruikt. Als inspiratiebronnen voor het album noemt Janneke Nick Drake, Richard Hawley, Bill Callahan en haar grootste held Leonard Cohen.

Het album bevat diverse thema’s, de Ierse huizencrisis (This Free Life), liefde (Burn So Bright, Linger Here), niet verbonden voelen (In Your House There, Hands On My Hips, Unfailingly), geestelijke gesteldheid (Give It Time), in het hier en nu leven (Up Here) and hoop (Let There Be Light).  Overigens verscheen het nummer The Fool (met heerlijk toetsenspel van Scott Flanigan) al mei 2019 op single. Degenen die het album aanschaffen via Bandcamp krijgen ook nog bonustrack Morning Moon. En diegenen die meededen aan de crowd funding kregen ook nog bonustrack Somebody New. Het album is ook aan hen opgedragen.

Burn So Bright bevat zowel gevoelige, regelmatig kippenvel bezorgende als ook meer krachtigere, meeslepende songs. Gelukkig komt Janneke dit prachtalbum binnenkort voorstellen in het Witte Kerkje in Terheijden. Zowel album als optreden zijn een absolute aanrader!     

Theo Volk

Releasedatum : 19 november 2021 Eigen beheer

Website : https://www.janewillow.com/

Jane Willow live :

15-01 TERHEIJDEN : Witte Kerkje

31-01 DUBLIN : Whelan’s (releaseshow)

Paul Bond : Sunset Blues

 

Steeds meer begint de bekende Amsterdamse platenzaak Concerto zich ook te profileren als platenlabel. Recent werden nog de prachtplaten van Vintage Dutch en Janne & De Vogels aan de gestaag uitdijende catalogus toegevoegd. Nieuwste aanwinst van het label is Paul Bond met zijn debuut Sunset Blues.

Deze van oorsprong Volendammer loopt al de nodige jaren in het circuit rond. Hij is bekend van de band Dandelion, maar ook als sessiemuzikant verdiende hij zijn sporen als toetsenman bij VanWyck, AlascA, Yorick van Norden, Judy Blank en Strange Brew. Ook begeleidt hij naast Yorick ook Ricky Koole op het podium.  Recent werkte hij mee aan het album La Belle Épogue, Volume 1 van La Belle Épogue, een bijzonder geslaagd project van Danny van Tiggele.

Het was Paul die de groepsnaam aan Danny opperde. Het verwijst naar de periode waarin de Europese cultuur (de Franse en Belgische in het bijzonder) floreerde; de geboorte van Art Nouveau/Jugendstil, de opening van de Eiffeltoren en het Moulin Rouge Cabaret, Haute Couture en de opkomst van de Parijse casino's en operahuizen.

Het is een tijd waarin Paul geboren had willen worden, hij had graag in Parijs in de jaren twintig gediscussieerd met grote schrijvers als Ernest Hemingway, F. Scott Fitzgerald, Ezra Pound en Gertrude Stein. Het liedje Same Song Different Groove gaat hierover en over het feit dat iedereen weet wat er moet gebeuren in de wereld maar niemand daarnaar handelt.

Paul haalde ooit een Master Engelse Literatuur en Filosofie aan de UvA. Hij deed dat niet zonder reden. “Een belangrijk motief voor mij om dit te studeren was omdat  ik de teksten die door Nederlanders werden geschreven ondermaats vond.  Steeds liep ik hier zelf ook weer tegenaan. En toen besloot ik om me daarin te verdiepen door te focussen op goede teksten, in de hoop dat het muzikale deel zich zou blijven ontwikkelen als ik daarnaast gewoon veel zou spelen en oefenen. Dus ik haal heel veel inspiratie uit de literatuur en filosofie.”. Nog meer heeft hij zich de Engelse taal eigen gemaakt door een tijd in Canada te werken en te reizen .

Voor opener en titelsong Sunset Blues vond hij inspiratie bij Ernest Hemingway. Hierin vertelt hij over de geboorte van zijn dochter Frances (vernoemd naar F. Scott Fitzgerald) zonder dat expliciet te noemen. Meer nog gaat het over de emotionele lading van de wetenschap dat je vader wordt. Het vaderschap heeft gezorgd voor meer rust in zijn leven en zijn jaarlijkse depressies naar de achtergrond gedrongen.

In het verleden had hij de neiging om zich in de herfst op te sluiten met alcohol en filosofische boeken. Het liedje Season of the Acorn beschrijft dit jaarlijks terugkerende ritueel uit het verleden. Sweet Marie is een grappig liedje over een stalker.

De preludes van Chopin behoren tot de mooiste muziek ooit gemaakt. Maar wat voor muziek zou Chopin gemaakt hebben als hij geboren zou zijn in New Orléans? Paul probeerde er zich een voorstelling van te maken in het korte, instrumentale Nighshift. De muziek uit New Orléans heeft trouwens een grote aantrekkingskracht op Paul. Zo ziet hij zichzelf als de zelfbenoemd ambassadeur van de muziek van James Booker. Maar is bijvoorbeeld, net als ik, ook een groot liefhebber van de veel te vroeg overleden Judee Sill.

The Young and Cheap gaat over de jonge artiestenstroming die overal voor niets spelen en iedere keer als ze zichzelf serieus nemen worden ze vervangen door een nieuw bandje dat voor niets speelt. Een soort vicieuze cirkel van een kapotte muziekcultuur. Iedereen krijgt geld, behalve de artiesten zelf. Afsluiter Goodbye My Love is het oudste liedje. Paul schreef het meteen nadat hij thuis kwam, nadat het uitgegaan was met zijn eerste vriendin.

Dat Paul een buitengewoon getalenteerd toetsenist was wist ik al een tijd, maar ook als zanger is hij nu voor mij een openbaring. Vooral door het gemak waarmee hij zingt en beschikt daarnaast over een bijzonder aangename stem. Bovendien zijn de verhalende teksten bovengemiddeld goed, gegoten in prachtig gearrangeerde muziek. De fraaie coverfoto is van Satellite June en het artwork van Peter Cruise.

Paul is zonder enige twijfel een van de meest getalenteerde singer-songwriters van Nederland, die met Sunset Blues een onberispelijk debuut aflevert.

Theo Volk                                                                               

Releasedatum : 18 november 2021 Concerto Records

Website : https://www.paulbondmusic.com/

Paul Bond live :

20-11 Plato Leiden 16.30 uur

21-11 Plato Deventer 15.00 uur

21-11 Plato Apeldoorn/Mansion24 17.00 uur

Jeroen Kant : Water

 

“Kennen wij elkaar?”, vroeg Jeroen me toen hij zijn nieuwe album Water bij mij thuis kwam afgeven. Amper. Ik sprak Jeroen ooit heel kort, in 2015, bij de album releaseshow  van Caballero Zonder Filter van Björn van der Doelen. Dat album werd uitgegeven op het Bastaard Platen label, wat Jeroen toen bestierde met Mathijs Leeuwis. Een label dat de betere Nederlandstalige muziek op de kaart wilde zetten. In hetzelfde jaar als Caballero Zonder Filter verscheen op Bastaard Platen Jeroen’s uitstekende album Nooit Genoeg. In die tijd vertoefde Jeroen, eerst met zijn zeilbootje "Sephyr" en daarna met zijn motorboot "California", ook al veel in de Biesbosch. De kwaliteit van zijn teksten was toen al van hoog niveau. Vooral van de poëtische afsluiter De Hemel Huilt, waarin hij zijn bezorgdheid over de staat van onze planeet uitspreekt.

Een jaar of wat geleden zegde Jeroen de huur van zijn Tilburgse woning op en brengt sindsdien de meeste tijd alleen, vergezeld van zijn kat Muchacho, door op zijn samen met zijn vader opgeknapte  boot “Armadillo”. Water werd in zijn eentje door  Jeroen op zijn boot opgenomen. Ook nu weer maakt zich hij druk over hoe sommigen met onze natuur omgaan. Het reeds vrijgegeven Stront in Mijn Kop zingt hij vanuit de gedachtegang van een asociaal persoon. Eentje die al zijn afval doodgemoedereerd weg flikkert in de natuur en geen rekening houdt met geluidsoverlast. De overige zeven songs zijn wel vanuit Jeroen’s perspectief geschreven.

Het album opent echter met de sprankelende instrumentale compositie Morgenstond, dat begint met vogelgeluiden. Nog mooier en ingenieuzer is het ook instrumentale Avondgoud. Hierin worden vogelgeluiden op inventieve wijze echt onderdeel van de compositie. Op een volstrekt organische wijze vormen tekst en muziek een geheel. In de schitterende titelsong Water legt hij uit waarom hij zo graag op het water vertoeft.

Ontroerend is Je Stond Erbij, waarin hij beschrijft hoe een liefdesrelatie van hem als jong broekje op de klippen liep. Gelukkiger toont hij zich in het andere liefdesliedje op de plaat, Snoek. Geschreven voor zijn grote liefde, Judith Renkema (“Hoe langer ik je ken, hoe meer ik van je hou”).

Muzikaal gezien weet Jeroen genoeg te variëren en te verrassen. Het vele oefenen op zijn gitaren, met name de laatste jaren, heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Daarnaast onderhoudt hij zijn gitaarspel twee dagen in de week als gitaardocent bij cultureel centrum De Nobelaer, waar ik ooit zelf werkte van 1981 tot 1991.

Op Water speelt hij zowel akoestisch als elektrisch. Hij zweeft meestal tussen folk en blues en maakt daarnaast een uitstapje naar de rock ‘n’ roll in het vrolijke Het Lijkt Wel of Ik Droom, waarin hij zijn zegeningen telt. Een van mijn grote favorieten is trouwens afsluiter Wees Gerust, wat een oude traditional lijkt. Met als relativerende en geruststellende boodschap, wees gerust, er komt altijd weer een nieuwe dag. Het artwork is om door een ringetje te halen. Op de handig uitklapbare hoes staan de teksten vermeld, met op de achtergrond de voorsteven van zijn boot en een inham in de Biesbosch geprojecteerd.

Niet alleen als gitarist en liedjesschrijver is Jeroen duidelijk gegroeid. Ook komt zijn zang nu, vooral in de rustigere nummers, veel beter uit de verf. Water is voor mij een van de mooiste Nederlandstalige albums ooit gemaakt, prachtig verhalende teksten over het leven met de seizoenen. Het album, zowel op cd als vinyl verkrijgbaar, zal op 27 november officieel ten doop gehouden worden met een concert in het Biesbosch Museum, midden in de Biesbosch.

Theo Volk

Releasedatum : 27 november 2021 Eigen beheer

Website : https://www.jeroenkant.nl

Jeroen kant live :

30-10 GIESSEN : Club Pack 28

20-11 HOOFDPLAAT : Deuzonschole

27-11 WERKENDAM : Biesbosch MuseumEiland (Albumpresentatie)

Simon Mayor & Hilary James : When Summer Comes Again

 

Het nieuwe album When Summer Comes Again van het echtpaar Simon Mayor en Hilary James gaat vooral over reflectie en optimistische anticipatie. Door de Coronapandemie had het duo natuurlijk geen concertverplichtingen en was er volop gelegenheid om terug te gaan naar hun roots. Maar ook voor herinterpretatie van favoriete songs en composities en daarnaast voor het schrijven van nieuw materiaal.

Zo bloeide de liefde in de afgelopen periode tussen Simon en zijn viool uit 1740 weer op. Het resulteerde in een schitterende herinterpretatie van zijn instrumentale compositie The Buttermere Waltz uit 1991. Het is geïnspireerd door zijn lange wandelingen in zijn tienerjaren door de heuvels van The Lake District. Aan het eind van het album is van dezelfde compositie een live versie te horen door Simon op mandoline, op welk instrument hij vooral een grote internationale reputatie geniet.

Niet alleen Simons viool is stokoud, een aantal composities is dat ook. In 1261 werd in de abdij van Reading het manuscript gevonden van Sumer Is Icumen In, wat beschouwd wordt als het vroegst bekende geschreven voorbeeld van seculiere, polyfone (geharmoniseerde) muziek.  Wat minder oud is de aria Al Mio Bene (From My Love) voor castraat stem  gecomponeerd door  Johann Christian Bach, de jongste zoon van  Johann Sebastian Bach. Het wordt hier gezongen door de heldere sopraan van Hilary.

Daarnaast bewerkten ze het Tchaikovsky pianowerk Barcarole uit 1876 voor twee mandolines, twee mandolas en twee mandocellos.  De titelsong When Summer Comes Again schreef Hilary ongeveer dertig jaar terug. Ze zingt het hier samen met haar zus Janet Giraudo. Het duo zette William Barnes’ prachtige gedicht “Linden Lea” op muziek, waarvan hier een live versie te vinden is. Het gevarieerde album telt dertien composities, het fraaie artwork in het boekje met achtergrondinformatie is trouwens van de hand van Hilary.

Theo Volk

Releasedatum : 12 november 2021 Eigen beheer

Website : https://mayorandjames.com

Jan Swerts : Oud Zeer

 

Momenteel wordt er op het populaire forum MusicMeter reikhalzend uitgekeken naar Oud Zeer, het vierde album van Jan Swerts. Enigszins verrassend zijn daar naast Jan ook Neoklassieke artiesten als Ólafur Arnalds en Nils Frahm erg in trek. Jan dankt zijn populariteit vooral aan zijn vorig album Schaduwland, een album over onnoemelijk veel persoonlijk leed. De titel werd ontleend aan The Sire of Sorrow (Job’s Sad Song) van Joni Mitchell.

Ook deze keer vormt Mitchell een inspiratiebron, Hejira is een van Jans favoriete albums. De titelsong bevat memorabele regels als “Those tributes to finality, to eternity” en “There's comfort in melancholy”. De titel Oud Zeer is uiteraard ook een verwijzing naar het vorige album, de hoes van Schaduwland wordt niet voor niets gedeeltelijk afgebeeld op de nieuwe hoes. Zoals de raaf op de hoes (het fraaie artwork is van Eric Kriek) natuurlijk een verwijzing is naar het beroemde gedicht “The Raven” van Edgar Allan Poe, een andere belangrijke inspiratiebron.

Maar de meeste inspiratie leverde het “grafduinen” op. Zo noemt Jan zijn regelmatige bezoeken aan kerkhoven, waar hij op zoek gaat naar rust en reflectie. Een bezigheid die stamt uit zijn jeugd, tijdens welke hij regelmatig met vriendjes op het centraal in zijn geboortedorp gelegen kerkhof speelde. Overigens had Jan een paar dagen geleden een interessant gesprek over Oud Zeer op Radio 1, wat hier eventueel terug te luisteren is : https://radio1.be/luister/select/belpop/jan-swerts-maakt-met-oud-zeer-een-uitbundige-plaat-over-de-dood . 

Er zijn geen grafschriften van bekende personen bij. Hij heeft zich bewust laten inspireren door vergeten graven van gewone mensen ; zerken die in een dode hoek van het kerkhof liggen en niet meer worden bezocht. Dezen killen grond  verwijst zelfs naar een grafzerk uit de negentiende eeuw.

Zoals altijd levert Jan naast kwaliteit ook kwantiteit, het album klokt weer ruim een uur. Afsluiter Alles Vergaat, Alles Verdwijnt duurt alleen al bijna een kwartier. De composities doen snel vertrouwd aan, zij het dat de muziek nu wat kaler is. Deze keer blijven de blaasinstrumenten slechts beperkt tot de kornet van Jon Birdsong.

Sleutelsong  Ongekend Nadezen verwoordt de basisgedachte van het album en het verwijst naar een gedicht van Guido Gezelle.  Het vormt tevens een ode aan Gezelle en aan Edgar Allan Poe. Tot de meest opvallende composities behoort Geen Heden of Toekomst Meer, dat duidelijke invloeden uit het minimalisme bevat. De hoofdrol is hier weggelegd voor de repeterende strijkers. In Lig Hier Zacht en Stil is het fluiten van Jan een vindingrijke toevoeging.  Ook vindingrijk én toepasselijk is het inventief verweven Vader Jacob (“alle klokken luiden”) in De Eeuwigdurende Afstand.

Hoogtepunten vormen voor mij zeker de twee afsluiters. In Uw Lied Was Kort en Broos wordt het tweede deel prachtig gezongen door de experimentele drummer Karen Willems. De lange afsluiter Alles Vergaat, Alles Verdwijnt, komt met traag pianospel op gang. Net als bij Erik Satie zijn de ruimtes tussen de noten net zo belangrijk als de noten zelf. Halverwege wordt de compositie meeslepender door de strijkers. Het eindigt tenslotte met veldopnames, die mij lieten herinneren aan die van broeder Dieleman op Uut de Bron.

Jan schreef alle composities zelf, maar kreeg voor de subtiele arrangementen hulp van Michel Smullenberghs, Gianni Marzo, Kevin Imbrechts, Beatrijs De Klerck, Karen Willems en Jon Birdsong. Zoals gewoonlijk zal  Jan na de komende live-optredens weer in de zelfverkozen anonimiteit verdwijnen en zich weer volledig gaan focussen op het lesgeven. Wij als fans kunnen echter de komende jaren zijn nieuwe meesterwerk Oud Zeer koesteren.

Theo Volk

Releasedatum : 12 november 2021 Unday Records

Website :  https://www.janswerts.com/

Jan Swerts live :

10-11 HASSELT : Cultureel Centrum Hasselt

21-11 LEUVEN : 30 CC

03-12 GENT : Handelsbeurs

18-12 MECHELEN : Sint Pieter en Paul kerk

19-12 BRUGGE : Villa Bota

12-02 ANTWERPEN : De Roma

19-02 TONGEREN : Winter Tales

24-02 SCHOTEN : CC Schoten

Tom Mank & Sera Smolen : Like a Raindrop on a Feather

 

Voor de twaalfde keer gaan Tom en Sera Nederland en België aandoen voor concerten. Afgelopen maandag arriveerde Tom en diezelfde avond zat hij al gezellig met bevriende muzikanten aan de frites en mosselen. De dag erna al lag hun nieuwe mini album Like a Raindrop on a Feather  in mijn brievenbus.

Tom verblijft bij bevriende zangeres Ellen Shae, wier album Caged Bird mijn favoriete album van 2020 werd. Maar ook We Still Know How to Love van Tom en Sera behoorde tot mijn meest gekoesterde albums van het afgelopen jaar. Een belangrijke rol op beide albums speelde Rich DePaolo, die nu het nieuwe album produceerde.

Al snel klinken de songs vertrouwd in de oren. Maar dat kan ook niet anders, omdat het heel veel vertrouwde elementen herbergt. Allereerst is daar natuurlijk de wat hese, zachte zang van Tom. Als altijd is het inventieve, gevarieerde cellospel van Sera de Haarlemmerolie van de songs.

Daarnaast werken de twee altijd met bevriende muzikanten. Zo horen we, naast Rich DePaolo en enige Amerikaanse vrienden, ook deze keer Gait Klein Kromhof op mondharmonica en natuurlijk zangeressen Ellen Shae en Kimberly Claeys (oa Guido Belcanto). Kimberly is trouwens op het moment hard bezig aan haar eerste, Nederlandstalige, soloalbum, met Belcanto als producer en Nicolas Rombouts als rechterhand.Verder zijn de warme accordeonklanken van Bart MJ De Cock te horen in Conspiracy of Kindness.

Deze keer schreef Tom vijf liedjes alleen en de fraaie, instrumentale afsluiter Postcard to Paula is van de hand van Sera. De liefde, in algemene zin,  is nooit ver weg in de liedjes van Tom. Het fraaie Far Away as the Moon handelt over een van Toms dromen over de jaren zeventig, aan welke tijd Tom (net als ik) goede herinneringen heeft. Ook nu ontkomt de luisteraar niet aan bespiegelingen over de Coronapandemie, zoals in opener Surrounded by Strangers. De tekst spreekt voor zich :

“I remember a concert in the rain

In the park sublime

But what I remember the most

I was surrounded by strangers

Surrounded by everyone

Surrounded by love

I remember Paris

Walking down the boulevard / anonymous

I remember a game

We were losing but we won it in the end”

Hoe fraai de tekst en muziek van dit lied ook is, laten we hopen dat de stroom van liedjes over Corona snel opdroogt en Tom en Sera volgend jaar weer onder meer normale omstandigheden hier zullen gaan toeren. Neemt niet weg dat Like a Raindrop on a Feather weer een mooie toevoeging is geworden aan het reeds fraaie oeuvre van Tom en Sera.

Theo Volk

Releasedatum : november 2021 Eigen beheer

Website : https://tommank.net

Tom Mank, Sera Smolen en vrienden live:

16-11 DEN BOSCH : Blue Room Sessions

18-11 TERBANK/HEVERLEE, LEUVEN : Huiskamerconcert

21-11 OSSENISSE : ’t Schallemaaj

27-11 RUMBAKE-ROESELARE : Bombrewery  

Yorick van Norden : Playing by Ear

Het tweede, voor een Edison genomineerde, soloalbum The Jester bracht Yoricks carrière in een stroomversnelling.  Het album kreeg naast lovende kritieken, veel airplay en Yorick was bijna niet van de buis af te slaan.

Ter voorbereiding van een nieuwe plaat reisde hij vorig jaar in februari met zijn band af naar Vlieland, in de zomer zou dan zijn, sinds zijn tienerjaren, gekoesterde wens in vervulling moeten gaan. Een album opnemen in Abbey Road, waar zijn grote helden The Beatles, maar bijvoorbeeld ook Pink Floyd, klassiekers opnamen.

Corona gooide echter roet in het eten en had Yorick opeens zeeën van tijd. Ideaal om liedjes te gaan schrijven en veel na te denken. Vandaar dat Playing by Ear persoonlijker is geworden dan voorgaand werk. Het album laat een wat moderner en tijdlozer geluid horen. Gedeeltelijk verantwoordelijk voor het modernere geluid is geluidsmagiër Tom Broshuis, die eerder dit jaar ook een belangrijke stempel drukte op La Belle Épogue, Volume 1 van La Belle Épogue. Een project van Danny van Tiggele, waarop naast Yorick onder andere ook Judy Blank en Paul Bond te horen zijn. Judy, Paul en Danny werkten nu ook mee aan Playing by Ear.

Het verfrissende geluid is meteen in de uptempo opener en eerste single Empty Words duidelijk aanwezig. Het is een politiek getinte song, wie goed luistert hoort een stukje van de geruchtmakende speech van Thierry Baudet na afloop van de verkiezingen. Een speech waaraan overigens, op Baudet na, niemand een touw kon vastknopen. Hij is trouwens niet de enige politicus die vaak loze woorden spreekt, geen wonder dat het vertrouwen van de Nederlandse bevolking in politici nog nooit zo laag geweest is.

Er is nog een reden waarom de teksten meer autobiografisch geworden zijn. Yorick leest uitsluitend non-fiction, dus kan geen inspiratie uit de literatuur halen en vertelt hij dus over zijn eigen leven. Nothing’s Ever Planned gaat over zijn gedachten over tijd, vergankelijkheid en klimaatverandering. Met als boodschap dat de toekomst en het leven zich nooit helemaal laten plannen door de mensheid.

Het meest persoonlijk zijn Part of Me en Maybe Tomorrow en hebben allebei te maken met een erfelijke aandoening die in zijn familie van moeders kant heerst. “Toen mijn oom in 1992 op 29-jarige leeftijd verongelukte werd bij de autopsie toevallig ontdekt dat hij leed aan cystenieren, een erfelijke nieraandoening. Na familie onderzoek bleken ook mijn oma en moeder genetisch behept. Na een tweede mislukte niertransplantatie overleed mijn moeder in 2018. Op wat haar zestigjarige verjaardag had moeten zijn schreef ik het liedje Part Of Me.”.

Ook Yorick en zijn zus Dominique zijn drager van het bewuste gen. Zijn zus Dominique zat noodgedwongen een jaar lang thuis in afwachting van een niertransplantatie. Om haar een hart onder de riem te steken schreef Yorick het liedje Maybe Tomorrow. Intussen heeft ze gelukkig een nieuwe nier.

Afgelopen jaar had Yorick zijn meest creatieve periode uit zijn carrière en ging het persoonlijk uitermate goed met hem. Yorick over deze periode :  “Ik beleefde één van de meeste creatieve periodes van mijn leven. Ergens voelde ik me bijna schuldig om dat hardop uit te spreken. Want ook in mijn omgeving waren er sterfgevallen te betreuren. En dat waren lang niet allemaal zeventigplussers.”. Op een ochtend schreef hij in een ruk Let it Roll, een liedje om mensen die het zwaarder hadden dan hijzelf te steunen en vragen moed te houden.

Playing by Ear is homogener dan zijn voorgaand werk en is Yorick wederom gegroeid als songschrijver. Zijn feitelijke derde album, wat mei volgend jaar in Abbey Road gaat worden opgenomen, zit gelukkig nog in het vat. Wellicht wint hij dit keer wel een Edison. Het zou volgens mij meer dan terecht zijn, want het is wederom een prachtplaat!

Theo Volk

Releasedatum : 12 november 2021 Excelsior

Website : https://www.showcase.fm/yorickvannorden

Tourdata:

21-11 ALKMAAR : Victorie (try-out)

27-11 HAARLEM : Patronaat (albumpresentatie)

03-12 GRONINGEN : Simplon

11-12 BREDA : Mezz

12-12 UTRECHT : Tivoli

16-12 AMSTERDAM : Paradiso

Meskerem Mees : Julius

 

Net als singer-songwriter Wanthanee woont Meskerem Mees in Gent, debuteert ze en is ze niet geboren in België. Meskerem (“nieuw begin”) werd in 1999 geboren in de hoofdstad van Ethiopië, Addis Abeba en op jonge leeftijd geadopteerd. Na de middelbare school zag ze het conservatorium niet zitten en woonde een jaar in Denemarken. Ze volgde er les op een speciale school. De drie semesters waren opgedeeld in creatieve onderdelen als dans, koken, schilderen en natuurlijk muziek. Met nieuwe inspiratie keerde ze terug in België.

Als snel begint het balletje te rollen, in 2019 won ze het podiumconcours Sound Track. Vorig jaar bereikte haar debuutsingle Joe de eerste plaats van “De Afrekening” en wist ze Humo’s Rock Rally te winnen. En onlangs won ze de prestigieuze Montreux Jazz Talent Award. In tegenstelling tot bij Wanthanee is de inkleuring van de liedjes op debuutalbum Julius minimaal.

Op een uitzondering na (een verdwaalde fluit), alleen zang, akoestische gitaar en de cello van Febe Lazou. Meer heeft Meskerem met haar karakteristieke stem niet nodig om te overtuigen. Door de grote synergie met Lazou worden de liedjes naar een nog hoger niveau getild. De liedjes weten snel te ontroeren of zijn soms aanstekelijk en erg vrolijk, zoals bijvoorbeeld Where I’m From. Hierin vertelt ze met trots en op grappige wijze over haar herkomst :

“Where I’m from Sunday is the first day of the week

Where I’m from you’ll find wine instead of water in the creek

Where I’m from the strong they live off the weak

Where I’m from the boys they are dressed like girls

In pretty skirts they twist each other’s hair into curls

Where I’m from nobody walks, everybody twirls

And where I’m from there’s no king or queen and that’s fine

They use the sun and the moon to tell the year and time

Where I’m from is far from here but it’s mine

Far from here, but it’s mine”

Meskerem Mees is een geweldige verhalenverteller, een singer-songwriter van de oude school, die met Julius een toekomstige klassieker aflevert. Vele eeuwen geleden wist ene Julius Caesar bijna geheel Europa te veroveren. Mees lijkt hard op weg hetzelfde te gaan doen, misschien wel de hele wereld. Voor de uitgebreide tourdata zie hier.

Theo Volk

Releasedatum : 12 november 2021 Mayway Records

Website : https://meskeremmees.com

Endless Boogie : Admonitions

 

De foto op hun beginpagina op Facebook laat zien wat de band Endless Boogie het liefst doet, bier drinken. Deze rockband werd in 1997 opgericht in Brooklyn, New York en zou pas in 2008 hun goed ontvangen debuutalbum Focus Level uitbrengen. Hun groepsnaam is ontleend aan John Lee Hookers gelijknamige album uit 1971. De groep repeteert alleen als de andere leden hun frontman Paul Major zijn huis uit kunnen krijgen. Major is vooral bekend als zeldzame platenhandelaar. Nog een bijkomend probleem is dat de leden nu verspreid over de hele wereld wonen. De dubbel-lp Admonitions (in het Nederlands waarschuwingen) is opgenomen in twee sessies. De eerste was in de landelijke rust van de Stockholmse archipel in 2018, de tweede in een krappe kelderstudio in Brooklyn in februari 2020. Het album duurt maar liefst 83 minuten en telt slechts zeven nummers. De meer dan 22 minuten durende opener The Offender zet meteen de toon, de zang is bezwerend, de muziek energiek en ongepolijst en heeft een duidelijk live gevoel. Wat meer ingetogener van aard is het andere meer dan  22 minuten durende Jim Tully. Op dit nummer zingt Kurt Vile mee en speelt tevens synthesizer en resonator slide gitaar. Zolang deze heren ongepolijste platen blijven maken als Adminitions, mogen ze van mij weer een aantal jaren besteden aan hun favoriete bezigheid, bier drinken.   

Theo Volk

Releasedatum : 12 november 2021 No Quarter/De Konkurrent

Website : https://www.facebook.com/EndlessBoogie

Roos Meijer : Why Don’t We Give It a Try?

 

Momenteel heeft de Haagse singer-songwriter Roos Meijer twee ijzers in het vuur. Twee weken terug verscheen de nieuwste single Every Day Is Blue van Maida Rose. Dit is een dream-pop duo wat ze samen vormt met Javier den Leeuw (denk aan Beach House en Cigarettes After Sex). De afgelopen twee maanden heeft ze het druk gehad met haar deelname aan de Popronde.

In het verleden heeft Roos podiumervaring opgedaan als achtergrondzangeres van Pitou Nicolaes, nog zo’n megatalent. Van Pitou recenseerde ik in het verleden haar twee fraaie ep’s. Ook Roos debuteerde in 2018 op fraaie wijze met een ep, Maktuk. De songs hierop waren geïnspireerd door de verhalen van vluchtelingen die ze ontmoet had.

Voor haar debuutalbum Why Don’t We Give It a Try? interviewde ze een aantal changemakers;  Julia Jouwe, Zaïre Krieger, William Amanzuru, Alaeddin Janid, Emma Milburn, Lydia Langebent en Caroline van Dijk. Mensen die zich allemaal op hun eigen manier inzetten voor diverse maatschappelijke vraagstukken.

Roos wil niet alleen de luisteraar raken met haar muziek, ze wil hen ook aanzetten tot nadenken. Zelf kan ze zich regelmatig overweldigd voelen door al het leed en onrecht in de wereld, maar de verhalen van de changemakers hebben haar hoop gegeven voor de toekomst. Ze hoopt dat haar album hetzelfde effect zal hebben op de luisteraar.

Het album opent met een kort geluidsfragment, waarin je op het eind Donald Trump op dwingende wijze “Build that wall, build that wall” hoort roepen. Trump, de meest controversiële Amerikaanse president ooit. Ook degene die voor de grootste verdeeldheid ooit onder de Amerikaanse bevolking zorgde. In de prachtige opener en titelsong Why Don’t We Give It a Try? probeert Roos aan te tonen hoe belachelijk diens desastreuze plan was :

“Isn’t it strange, building a wall for our freedom?

Isn’t it strange, to only care for our own?

Isn’t it strange

That we keep on fighting?

Do bullets really save lives?

Isn’t it strange

That we keep ignoring

The cries of the ones who survived? “   

Het album staat bol van interessante verhalen, zoals bijvoorbeeld To Be Free, de favoriete song van Roos zelf.  Het is geïnspireerd op een gesprek met Alaeddin Janid, oprichter van Child Houses. Hij is een aantal jaar geleden vanuit Syrië naar Nederland gevlucht en heeft in 2019 een tehuis opgericht voor straatkinderen in zijn geboorteland. “Wat mij heel erg is bijgebleven is dat Alaeddin zei dat als je een kind in de ogen kijkt die op straat heeft geleefd, het net lijkt alsof je in de ogen van een volwassene kijkt. Doordat deze kinderen moesten overleven op straat, was het voor hen onmogelijk om het vrije gevoel van kind zijn te ervaren”, aldus Roos over haar ontmoeting met Alaeddin.

Muzikaal gezien valt er volop te genieten, allereerst door de wonderschone zang van Roos. Ze maakt fijnbesnaarde alt folk met wat invloeden uit de indie-rock, klassieke en Arabische muziek. Soms is de zang wat dromerig (All That We Have). De inkleuring is vaak subtiel en soms niet alledaags (gebruik van een doedoek). Bij het arrangeren kreeg Roos hulp van haar vader Roelof, die ook meespeelt op het album. Belangrijk was de inbreng van coproducer Doris Veldman, bij wie thuis voor een groot deel de opnames plaatsvonden. Maar ook veel bij muzikanten thuis.

Het gebruik van veel verschillende muzikanten had een reden. Roos hierover: “Omdat elk nummer het verhaal van een ander persoon vertelde, wilde ik dit idee ook versterken in de instrumentatie. Daarom heb ik voor elk nummer verschillende muzikanten gevraagd.”.  Mijn persoonlijke favorieten zijn het ritmisch interessante I Dream of a World, In My Name en de magnifieke afsluiter Stories of Change.

Roos Meijer is een singer-songwriter naar mijn hart, wil met haar muziek proberen mensen nader tot elkaar te brengen. En doet dat ook nog eens met haar droomdebuut Why Don’t We Give It a Try?    

Theo Volk

Releasedatum : 12 november 2021 Eigen beheer

Website : https://www.byroosmeijer.com

Roos Meijer live :

29-11 DEN HAAG : PAARD album releaseshow mmv Het Residentie Orkest