Alex Hodgson - The Brig Tae Nae Where

Dit jaar verschenen er de nodige mooie Schotse albums van onder meer Siobhan Miller, Grant Campbell, Eddi Reader, King Creosote, Roddy Frame en Kaela Rowan. Alleen King Creosote kreeg de aandacht die het verdiende. Ook in het verleden gebeurde het regelmatig, dat Schotse artiesten niet op juiste wijze werden gewaardeerd. Bijvoorbeeld de geweldige zanger en liedjesschrijver Jackie Leven kwam nooit verder dan de cultstatus. Geen idee waar dat aan ligt.

Ook het album The Brig Tae Nae Where (The Bridge to Nowhere) van Alex Hodgson kreeg amper aandacht buiten Schotland. In Schotland is hij vooral in de laaglanden erg populair. Zo trad hij bijvoorbeeld al diverse malen voor de koningin op in Balmoral Castle. Hij is tweemaal winnaar (2005 en 2009) van het in Schotland zeer hoog aangeschreven Burnsong. Iedere week treedt hij live op in het radioprogramma “The best of Scottish” met een nieuw geschreven lied. Daarnaast is hij een groot verhalenverteller (ook beroepsmatig), speelt hij regelmatig mee in amateurtoneelstukken en is hij ook nog kinder- entertainer.

The Brig Tae Nae Whereis het tweede album van Alex Hodgson voor Greentrax. Qua manier van zingen doet hij me denken aan Jim McCann. Hij zingt op dezelfde lyrische en pure wijze. De teksten zijn gebaseerd op familiale vakantieherinneringen voornamelijk afspelend in Belhaven Bay. Veelal zijn ze melancholisch gestemd. De cd opent met het heerlijke uptempo en ritmische The Street ‘O’ Sorrows. Direct valt op met hoeveel passie Hodgson zingt. Het prachtige en ingetogen Bonnie Megdoet erg traditioneel aan, maar is toch door Alex zelf geschreven. Een glansrol is hier weggelegd voor Kenny Hutchison op accordeon. Daarnaast speelt hij ook onder andere piano op dit album. Verder wordt hij omringd door de volgende, geweldige muzikanten: Garry Evans op bas, Judith Smith op viool, Nick Riley op fluit en James MacKintosh op gitaar. Zeer aanstekelijk is The Guid Auld Trams, een lied wat erg uitnodigt tot meezingen. Een van de mooiste melodieën op de plaat bezit Doon Pinkie Cleugh. Ook hier is de bijdrage van de accordeon buitengewoon fraai. The Herring Road bestaat uit drie delen, verspreid over de plaat. De zang weet hier diep te raken.

 

Erg traditioneel doet The Brig Tae Nae Whereaan, maar is toch door hemzelf geschreven. Ritmisch van opbouw is Star O’ the East. Het gesproken en sfeervolle A Summer Tale toont aan dat hij een geboren verhalenverteller is. Het overbekende My Luv’ is Like a Red Red Rose van Robert Burns krijgt hier een zeer passionele uitvoering. De enige andere cover op het album is The Shoals O’ Herrin’ van Ewan MacColl, wat een zeer traditionele uitvoering krijgt. Niet helemaal mijn kopje thee.

Zonder andere liedjes te kort te willen doen, prijsnummer op de cd is voor mij We’ve Lost a Lark. De fluit steelt hier de show. Het album sluit af met het aanstekelijke The Toun O’ Prestopans, inclusief kinderkoor. Prestopans is trouwens de plaats waar Alex Hodgson al zijn hele leven woont. The Brig Tae Nae Where is een puur folk album wat veel meer aandacht verdient dan dat het tot nu toe gekregen heeft. Een van mijn grote favorieten van 2014!


Theo Volk

Webpage http://www.alexhodgson.net/
Releasedatum 11 augustus Greentrax

Natalie Ramsay - Fly To Home

Onlangs werd ik door Hans (M.) getipt om eens naar dit album, van de voor mij totaal onbekende Natalie Ramsay, te luisteren. Deze 25 jarige is geboren in Winnipeg en woont momenteel in Vancouver. Op de middelbare school kreeg ze les van muziekleraar en klassiek componist Zane Zalis. Hij moedigde haar aan een muziekcarrière te ambiëren. Een paar van haar favoriete artiesten zijn, The Wailin Jennys, Imaginary Cities maar ook het Nederlandse I am Oak. Haar eerste soloalbum Alien bracht ze al op haar zeventiende uit in 2007 en had met twee nummers van dit album hits op de Filippijnen. Hierna sloot ze zich aan bij het dames folk trio Prairie Jewel. Hiermee toerde ze langs de oostkust van Canada en Amerika. Op haar twintigste begon ze het duo Little Darjeeling, waarmee ze live speelde tijdens muziek yogaklassen. Daarnaast maakt ze ook nog deel uit van het duo WeAreWater. In 2012 behaalde ze trouwens in India een diploma om yogalessen te mogen geven. Ook bekwaamde ze zich daar in de henna-art. Daarnaast houdt ze zich ook nog bezig met schilderkunst. Bovendien reist ze graag en veel.

 

Na terugkomst uit India besloot ze een nieuw soloalbum te gaan maken. De basistracks nam ze in haar eentje op bij haar ouders en in haar eigen appartement. Het zijn songs geworden, die een weerspiegeling zijn van haar veelvuldige reizen in binnen- en buitenland, vandaar de titel Fly to Home. Het eerste wat opvalt bij de beluistering van deze plaat is de werkelijk prachtige en heldere stem van Natalie. Ook weet ze de luisteraar direct te raken met haar gevoelige manier van zingen. De songs kennen een sobere, maar subtiele opbouw. Opener Red Sun zet direct de toon. De begeleiding is minimaal, waarbij vooral de slidegitaar de song naar een hoger plan tilt. Aanstekelijk is Love Comes Every Time, waarbij de close harmony met haar goede vriendin Ainsley Borus prachtig is en verraadt dat de ze al heel lang samenwerken.

Wonderschoon is Hummingbird and the Wandering Willow. Natalie wordt hierop begeleid door een weemoedige cello, de zang is ingetogen. Misschien nog mooier is Broken Mirrors, buiten de prachtige begeleiding op cello en banjo (op zeer vakkundige wijze bespeeld door haar vader), is de zang hier intens en uitzonderlijk mooi. Bijzonder ingetogen is het titelnummer met wederom fraaie close harmony. Song to the Sea kent een grote onderhuidse spanning en behoort voor mij tot de mooiste songs op de cd. Misschien wel het mooiste nummer is Hand It Over. Vooral de cello- en banjopartij zijn bloed mooi, kippenvel. Zeer verrassend en mooi is haar buitengewoon gevoelige mondharmonicaspel op Differences Of Trees. Erg emotioneel is de zang in Here and Now, haar vader excelleert hier op banjo. Wederom kippenvel. Meadowlark is een fraaie pianoballade, waarbij de gevoelige zang naar grote hoogten wordt gestuwd. Hopelijk worden op een volgend album de piano (en mondharmonica) meer gebruikt. Farewell is een sfeervol gesproken song, met ingetogen achtergrondvocalen. Het album wordt op fraaie wijze afgesloten met Blue Cave.

Fly to Home kan voor mij tot de allergrootste verrassingen van 2014 gerekend worden. Natalie Ramsay biedt trouwens Fly to Home op bijzondere wijze aan, via The Art Of Asking. Het is een methode die ze overgenomen heeft van Amanda Palmer (The Dresden Dolls). De cd kan gratis van Bandcamp gedownload worden en kan men zelf later bepalen wat men de muziek waard vindt. Ook kan men naderhand via haar zelf de cd bestellen.

 

Theo Volk

 

Webpage: http://www.natalieramsay.com/

Releasedatum 1 september 2014 Eigen Beheer

 

Alex Highton - Nobody Knows Anything

Door de scheiding van zijn ouders groeide Alex Highton gedeeltelijk op in zijn geboortestad Liverpool en voor het overige deel in Florence, Italië. Zijn zomervakanties bracht hij door bij zijn vader. Die beschikte over een eclectische muziekverzameling van onder andere Talking Heads, Penguin Cafe Orchestra en The Band tot aan David Ackles, welke Alex met volle teugen absorbeerde.

Zijn muziekcarrière zou echter pas laat van de grond komen door slechte keuzes en teveel knipperlichtrelaties. Tijdens de periode dat hij een zenuwinzinking had, leerde hij zijn toekomstige vrouw Patricia kennen. Dank zij haar kwam hij er helemaal bovenop en schreef toen de liedjes voor Woodditton Wives Club. Deze nummers kunnen voor een deel gezien worden als een soort therapie, en voor een ander deel als zijn kijk op zijn nieuwe leven.

Het album Woodditton Wives Club werd in Nederland alleen op juiste waarde geschat door Popmagazine Heaven, die het terecht zag als een meesterwerk. Het is een prachtige verzameling melodische folksongs. Voordat dit album verscheen maakte Alex Highton deel uit van de groep Mohanski, die in 2007 het leuke album Hotdog Chihuahua uitbracht. Helaas bleef het succes van deze groep uit, mede veroorzaakt doordat men liever gewoon in cafés rondhing. De overige leden zijn tot op heden nog steeds goede vrienden van hem.

De lat werd door het debuutalbum erg hoog gelegd voor de nieuwe cd. De belangrijkste invloeden voor Nobody knows anything zijn volgens Alex, Joni Mitchell, Here We Go Magic en Sufjan Stevens. Niet zozeer het geluid of stijl, maar meer de benadering. Tijdens het opnemen waren er geen regels, de songs konden alle kanten uitgaan. En dat is precies wat er ook gebeurde. Bijna in iedere song is de instrumentatie en zijn de gebruikte instrumenten anders. In Panic wordt zelfs gebruik gemaakt van 2 drumcomputers, en komt hij daarmee weg.

Die grote variatie heeft gelukkig niet geleid tot een onevenwichtig en inconsistent album, integendeel. De enorme variatie maakt het juist tot een zeer aangename luistertrip langs songs, die zeer snel aan kracht winnen. De titel van het album is trouwens een uitspraak van William Goldman, waarmee bedoeld wordt dat je nooit zeker kunt zijn dat iets wel of niet zal werken. Gelukkig voor Alex doet het hier in ieder nummer wel.

Met de teksten op dit album is ook niets mis, zoals bijvoorbeeld in het beschouwende Randy Newman-achtige Somebody Must Know Something :
God is dead,
Or he’s left,
That’s the only explanation,
To the pain and distress,
That he clearly loves to cause,
Well maybe it’s just,
That he’s finally lost his patience,
He is never coming back again.

Vermeldenswaard zijn de drie duetten op het album. Kills zingt hij samen met Nancy Wallace. The Evil That Men Do wordt vertolkt samen met de 73-jarige folklegende Bonnie Dobson, die het bekende lied Morning Dew schreef. Zij is overigens met een opmerkelijke comeback bezig. Ze bracht onlangs, een met goede kritieken overladen, nieuwe cd uit. De heerlijke, relaxte afsluiter It’s, zingt hij samen met zijn vrouw Patricia. Alex had hier wel enige overredingskracht voor nodig om haar zover te krijgen om mee te zingen. Patricia is overigens een zeer talentvol kunstenares. Alex verzorgde zelf alle strijkers- en blazersarrangementen. Het album werd geproduceerd door David “Bear “ Dobson.

De hoesfoto en de foto’s in het tekstboekje werden gemaakt door goede vriend en beroepsfotograaf Frank van Delft. De foto’s werden in Den Bosch gemaakt bij Stichting Onterfd Goed. Met Nobody knows anything is hij erin geslaagd om het debuut te evenaren, misschien wel te overtreffen. In ieder geval wat variatie betreft. Het is te hopen dat deze cd niet hetzelfde lot beschoren zal zijn als zijn voorganger.


Theo Volk

Releasedatum: 13 oktober 2014 Gare Du Nord
Website: http://alexhighton.co.uk/

Josienne Clarke & Ben Walker - Nothing Can Bring Back The Hour

Een nadere introductie is tegenwoordig van dit tweetal niet meer nodig. Nothing Can Bring Back The Hour is reeds hun vierde album.  De voorgaande cd’s zijn stuk voor stuk van hoge kwaliteit. Vandaar dat van deze nieuwe veel verwacht mocht worden. De albumtitel is ontleend aan een regel uit het meer dan 200 regels tellende gedicht Intimations of Immortality van de Engelse dichter William Wordsworth. Dit is overigens niet de enige verwijzing naar literatuur. In Now You Know komt Sturm und Drang ter sprake, overigens in voorbeeldig Duits uitgesproken door Josienne. De plaat opent met Silverline, reeds bij de meeste fans bekend van de prachtige akoestische versie die op Youtube staat. De versie die het album haalde, kenmerkt zich door het behoorlijk frivole, maar wel erg mooie strijkersarrangement van Ben Walker. Ben heeft zich het arrangeren zelf aangeleerd. In A Simple Refrain vertolkt Josienne samen met Sam Brookes een schitterend duet. De stemmen matchen wonderwel met elkaar. Een samenwerking die zeker een vervolg verdient. De song is, wat de titel verraadt, eenvoudig, maar wel erg bevallig. Een van mijn favorieten is It Would Not Be A Rose, de klassieke gitaar en de strijkers vullen elkaar perfect aan. Ook de melodie is weer verrukkelijk!

Werkelijk kippenvel bezorgt I Wonder What Is Keeping My True Love Tonight, ook soms Green Grass It Grows Bonny genoemd. Er bestaan zowel Schotse als Ierse versies van. Bekend zijn de versies van Kate Rushby en June Tabor. Uit dit lied blijkt hoe talentvol Josienne en Ben werkelijk zijn. Deze sobere versie wordt alleen gebracht door Josienne, begeleid door Ben op gitaar. Zonder andere nummers te kort te willen doen, het absolute hoogtepunt wordt gevormd door The Tangled Tree. Het bezit een onderhuidse spanning, waarin langzaam naar een climax wordt toegewerkt. De frasering van Josienne is hier uitzonderlijk, net als het arrangement van Ben. Dit is tot nu toe de mooiste song uit hun repertoire! De enigszins vreemde eend in de bijt wordt gevormd door het heerlijk relaxte, jazzy I Never Learned French. Vooral de bijdrage van Nick Malcolm op trompet is vermeldenswaardig. Moving Speeches beschikt zowel over een heerlijke melodie als ritme. Vooral de banjo en strijkers maken de song onweerstaanbaar.

Bijzonder is Mainland, waarin weer duidelijk wordt hoe Josienne en Ben in alle opzichten gegroeid zijn. Ze zijn hier in staat de song een zeer bijzondere sfeer te geven. Vooral het arrangement van Ben is uitmuntend. De uit de zeventiende eeuw daterende traditional The Queen of Hearts is vooral bekend geworden in de versies van Martin Carthy en Joan Baez, gezongen met haar kenmerkende vibrato. Het intro wordt hier verzorgd door Josienne op fluit, waarbij ze zelf meerdere partijen heeft ingespeeld. De fluit past hier wonderwel en het is mooi gezongen door Josienne. Let No Man Steal Your Thyme werd in het verleden onder andere opgenomen door Pentangle, Anne Briggs en Shelagh McDonald. Thyme staat in dit lied voor hoop en maagdelijkheid. De avontuurlijke uitvoering zal misschien bij folk puristen niet in de smaak vallen, maar ik vind hem prachtig. Vooral de sax geeft het een bijzonder tintje. Het volgende hoogtepunt is Now You Know. Het lied beschikt over misschien wel de mooiste melodie van de hele cd. Ook het strijkersarrangement is bijzonder smaakvol. Het avontuurlijke aspect is terug te vinden in Earth & Ash & Dust. Sfeer verhogend zijn hier de klassiek aandoende vocalen. De plaat wordt in stijl afgesloten met het ingetogen Water Into Wine.

Nothing Can Bring Back The Houris een subliem en avontuurlijk album, waarmee voor een groot gedeelte de toekomst van de Engelse folk in de handen van Josienne en Ben zal komen te liggen. In zeer betrouwbare handen durf ik te zeggen.


Theo Volk

Website http://josienneclarke.co.uk/
Releasedatum 1 Oktober Folkroom Records

Kyle Carey - North Star

Kyle Carey kreeg de folkmuziek met de paplepel ingegoten door haar vader. Tijdens haar studiejaren werkte zij regelmatig in het weekeinde in de prestigieuze koffiebar Caffè Lena in Saratoga Springs (NY), waar haar interesse in folkmuziek verder werd vergroot. Vanaf de beginjaren zestig traden hier artiesten op als Bob Dylan, Kate & Anna McGarrigle, Arlo Guthrie en recent bijvoorbeeld Sean Rowe en Kyle Carey zelf. Door haar Ierse en Schotse roots werd ook de interesse gewekt voor de muziek uit deze landen. Ze studeerde zelfs een jaar lang het Schotse Gaelic. Tot haar belangrijkste invloeden rekent zij zelf Nanci Griffith, Diana Jones en Julie Fowlis. In 2011 bracht zij haar mooie debuutalbum Monongah uit. Haar muziek omschrijft ze treffend als Gaelic Americana. In september 2013 verscheen vervolgens de EP One Morning In May, welke ze samen met Josienne Clarke en Ben Walker maakte. Deze samenwerking kwam overigens tot stand, dank zij hun beider boekingsagent in Nederland, Math Heijen. Kyle vroeg deze twee talentvolle muzikanten om mee te werken aan haar nieuwe album North Star. Verder werden onder andere ook de volgende fantastische muzikanten gestrikt: Dirk Powell, Chris Stout, Catriona MacKay, James MacKintosh, Pauline Scanlon en Natalie Haas, en als producer Seamus Egan (Solas).

Opener June Day schreef Kyle toen ze Australië woonde. Het beschrijft wat voor effect het extreem warme weer daar op haar had. Casey Jones Whistle Blow is haar interpretatie van de legende over treinconducteur Casey Jones, die beschikte over een kenmerkend fluitje dat iedereen herkende wanneer hij voorbijkwam. Nora O’Kane is geïnspireerd op het gedicht met dezelfde titel van de Appalachia dichteres Louise McNeill. Cairistiona (Christina) is een traditional, welke door Carey en Egan werd gearrangeerd. Het gaat over de dood van de geliefde Christina. Het is overigens een bijzonder aanstekelijk liedje. Wind Through Casper is geïnspireerd door (op?) het historische verhaal over de immigratie van een groot aantal Ieren naar de stad Casper in Wyoming.

Inspiratie voor titelsong North Star haalde Kyle onder andere uit Mickey MacConnell’s lied The Tinkerman’s Daughter waarbij ze een eigen draai aan het bekende verhaal geeft. De traditional Sios Dhan an Abhainn (Down to the River) werd door Mary Ann Kennedy naar het Gaelic vertaald. Door haar leerde Kyle dit lied kennen. Dit lied wordt prachtig samen gebracht met Gillebride Mac IlleNhaoil. Tot mijn grote genoegen wordt het album afgesloten met een cover van Kate Wolf’s Across the Great Divide. Dit lied zong Kyle al als een klein meisje. Op deze manier brengt ze een hommage aan de zangeres die zij zeer bewondert.

De liedjes op dit album zijn zonder uitzondering prachtig, evenals de arrangementen. Bovendien krijgen de liedjes een grote meerwaarde door de fantastische bijdragen van de gastmuzikanten. Er is een grote chemie tussen de muzikanten, die elkaar blindelings aanvoelen. Ook werd het album voorbeeldig geproduceerd door Seamus Egan. Daarnaast beschikt Kyle over een warme, aangename stem, waardoor het nog prettiger luisteren wordt. North Star is een bijzonder evenwichtige cd, die al zeer snel de luisteraar in haar greep krijgt en niet meer loslaat.


Theo Volk

Webpage http://www.kyleannecarey.com/
Release datum 1 September 2014 Americelta Records

Ad van Meurs - De Weg Is Een Vriend

Eind 1979 stapte Ad van Meurs over van piano op gitaar en vormde toen de groep W.A.T. (World According To). De groep bestond naast hemzelf uit partner Ankie Keultjes en Frank van Nieuwenhof. Het debuut uit 1983, Defreeze, is een cultplaat gevuld met new wave en synthesizerpop. De overige twee albums bevatten een mix van folk en blues. De groep bestond tot 1988. Eind jaren tachtig besloot hij om met een aantal oude schoolvrienden weer rootsmuziek te gaan maken, onder de naam The Watchman. Het debuutalbum werd door niemand minder dan Joe Boyd (Nick Drake, Fairport Convention en R.E.M.) geproduceerd. Ook werd het album gerecenseerd in gerespecteerde bladen als Rolling Stone en Billboard. Meer dan tien albums zouden nog volgen. In hun muziek is een prominente rol weggelegd voor de saxofoon, bespeeld door Menno Romers. Soms bespeelt hij de bariton- en sopraansaxofoon, in navolging van Dana Colley, tegelijkertijd. Naast The Watchman speelt van Meurs nog in de bands Hootenanny Jim, Broeders van het Zuiden, NO blues en het trio Folksurvival Club. Naast muzikant is hij ook een groot muziekliefhebber. Hij organiseert onder de noemer Ad van Meurs Presenteertiedere week in Mijnheer Frits te Eindhoven een fantastische muziekavond van voornamelijk minder bekende artiesten zoals Josienne Clarke & Ben Walker, die aankomend seizoen zullen optreden. En of dat nog niet genoeg was vond hij de tijd rijp om ook nog eens een solocarrière te ambiëren.

De Weg Is Een vriendis zijn tweede soloalbum na En Soms.Wederom is de voertaal Nederlands. Een meer dan voortreffelijke keuze, omdat het zijn muziek een stuk persoonlijker maakt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Gerard van Maasakkers zingt hij zijn liedjes met een licht Brabants accent. Zijn teksten staan dichtbij hem, hierdoor weet hij te ontroeren zoals in bijvoorbeeld Pauwkes. Het handelt over zijn eigen optredens, maar meer nog over de allereerste concerten die hij begin jaren zeventig in Pauwkes Jazzcorner in Beek en Donk bijwoonde. Hij zag daar de meest uiteenlopende acts, wat zijn liefde voor muziek nog meer stimuleerde. Uit de tekst blijkt duidelijk dat dit een mooie en belangrijke periode in zijn leven is geweest. Ook de muziek klinkt buitengewoon prachtig. In De Kracht Van Muziek wordt op indringende wijze zijn eerste blauwtje, die hij op zestienjarige leeftijd opliep, beschreven. Daarna zocht hij zijn toevlucht in de muziek. Waarschijnlijk een voor velen van ons herkenbaar verhaal. Ook mooi is de tekst van Als Je Kind In De War is, waarin de problemen die zorgzame ouders eventueel op hun pad tegen kunnen komen, worden beschreven. Origineel is de invalshoek van Niet In Een Liedje. Hierin legt hij uit waarom hij geen liefdesliedje wil schrijven terwijl het in feite gewoon toch weer een liefdesliedje is. Muzikaal valt er ook veel te genieten. Zo is het gitaarwerk, verzorgd door Ad, werkelijk om je vingers bij af te likken. Zijn bijzonder relaxte en gevoelige spel maken hem tot een geweldige gitarist. Wat mij bij de eerste beluistering direct opviel was, dat de liedjes zonder uitzondering ijzersterke melodieën bezitten, zoals het door Ankie op schitterende wijze gezongen De Garnalenvissers.De fantastische vioolbijdragen van Diederik van Wassenaer mogen ook niet onvermeld blijven. Het geheel werd voorbeeldig geproduceerd, opgenomen en gemixt door Ankie.

 
Bij het album is een mooi tekstboekje toegevoegd. De Weg Is Een Vriend is een bijzonder evenwichtig album met prachtige melodieën geworden, dat helaas nog maar weinig aandacht heeft gekregen van pers en publiek. Ik zou zeggen doe er wat aan!

Theo Volk

Webpage http://www.advanmeurs.nl/
Releasedatum 2 Mei 2014 MonkeyMan
 

Phil Smith - Year Of The Dog

Phil Smith werd in 1970 in Sydney geboren. Hij leerde relatief laat gitaar spelen. Door zijn turbulente leven (drank, drugs en foute vrienden) zou het lang duren, voordat zijn muzikale carrière van de grond zou komen. Het was rond 1997 in het Engelse Bristol dat hij zijn eigen materiaal begon te schrijven. In 2003 keerde hij naar Australië terug om bij zijn stervende vader te kunnen zijn. In 2008 debuteerde hij met het prachtige Gold mine, gevolgd door het in 2010 live in de studio opgenomen Second Hand Heart. Zijn laatste cd Year of the dog verscheen al begin maart, maar ik kwam het pas afgelopen woensdag op het spoor door de website van Heaven (Eric, bedankt!).

Het album maakte direct bij eerste beluistering grote indruk. Dit door zowel de prachtige liedjes als door zijn mooie, warme stem. Na een paar keer luisteren begonnen ook de subtiele en afwisselende arrangementen op te vallen. Phil Smith wilde een cd maken in de stijl van Ryan Adam’s Heartbreaker en Nick Drake’s Pink Moon. Een kaal album zonder toeters en bellen en met mooie melodieën stond hem voor ogen. Het is een melancholische plaat geworden vol met autobiografisch getinte teksten. Het zijn veelal nogal droevig gestemde teksten. Nee, Phil is bepaald geen lachebekje. Een groot aantal liedjes zijn in het country-idioom geschreven. De prachtige opener Calling Home, waarin de toon gezet wordt door een banjo en een slidegitaar is wat dit betreft exemplarisch. Broken Riversis een iets meer ritmisch lied met een heerlijke flow en een dito achtergrondkoortje, wat de sfeer van het nummer versterkt. Vooral door de fiddle doet Homeward Bound behoorlijk traditioneel aan. Smith zingt dit samen met Sue Ray. Dit doet wel wat aan liedjes van Townes van Zandt denken.

Geheel anders is het schitterende Avenue Girl. Het zou niet misstaan hebben in het oeuvre van Nick Drake. De opbouw is in alle opzichten dezelfde als bij hem. Het begint al met het gitaarspel welke door hem ingespeeld zou kunnen zijn, gevolgd door flarden piano en als finishing touch de cello. Ook de volgende regels zouden door hem geschreven kunnen zijn:

Saw a young girl on the avenue
Sunlight dancing in her hair
Then the shadows moving o’head
Fire moving through the air

Ook Itinerant Worker is een duet, waarin door de banjo en vooral door de slide de sfeer wordt bepaald. Bijzonder aansprekend is Memories, het wordt iets hoger gezongen en is voorzien van een geweldige fiddle. De Spaans aandoende gitaar in El Corazon is verbluffend mooi. De kracht van het stuk schuilt in de repeterende inzet van het instrument vergezeld van een fraaie piano. Het behoort tot de mooiste melodieën op de cd. De cello en zangeres duiken ook weer op bij The Ballad of Joseph Henry. Het is een song die meer richting folk gaat en het behoort tevens tot het mooiste op Year of the Dog. De inbreng van de cello is schitterend. The Train is weer een traditioneel getinte country song met een dominante fiddle. Sometimes We Cry is het enige nummer waarin een mondharmonica opduikt. Het album wordt afgesloten met een korte instrumental.

Phil Smith produceerde het album samen met Marly Luske. Year of the Dog is een plaat die weinig tijd nodig heeft om volledig te overtuigen. Het album overtuigt niet alleen door zijn prachtige stem en liedjes, maar ook door de subtiele arrangementen.


Theo Volk.

Webpage http://philsmithmusic.com.au/

Releasedatum 7 maart 2014 Eigen Beheer

 

Gravel Town - From Grace

Gravel Town bestaat uit vier doorgewinterde muzikanten. Michel en zijn neef Martijn Ebben, Mark Lubeek en Hans Glerum (broer van de bekende jazz bassist Ernst Glerum) lopen allen zo’n vijfentwintig jaar rond in de muziekwereld.

Gravel Town is voortgekomen uit Plastic Shark Project, een groep die in 2007 werd opgericht, in een overigens iets andere samenstelling. De naam voor de groep ontstond tijdens een groepsbespreking, waarbij toevallig een speelgoedhaai, gekregen van een vriendin, op tafel lag.

De toenmalige drummer Niels Vloemans regelde in datzelfde jaar dat ze konden spelen op het Benátska Noc festival, de Tsjechische variant van Lowlands. Op een gegeven moment is Niels Vloemans bij de festivalorganisator gaan werken en werd vervangen door Mark Lubeek.

In 2012 werd het plan opgevat om eindelijk eens een aantal songs, die ze al jaren live speelden, op plaat te gaan vastleggen. In dat jaar werd de bandnaam gewijzigd in Gravel Town. De basis, vooral bas, drums en elektrische gitaren, van From Grace werd in een boerderij in Frankrijk opgenomen. In Rotterdam werden door Michel Ebben de overige instrumenten ingespeeld en door Hans Glerum nog wat overdubs van de elektrische gitaarpartijen en de akoestische partij voor Hold On For Your Love.

De nummers welke uiteindelijk de cd haalden waren, naast de cover van Hiatts Hold On For Your Love en Middletown Avenue geschreven door Mark Lubeek, allemaal songs van Michel Ebben (waarvan 2 samen met neef Martijn). Ebben koos allemaal liedjes uit, die hij normaal gesproken zelden bij zijn solo-optredens gebruikt.

Hij is een druk baasje, want naast Gravel Town, en zijn grote bemoeienis met het album van Bregje Sanne Lacourt, is hij volop bezig met de voorbereiding van een soloalbum, hetgeen hij begin 2015 hoopt uit te brengen. From Grace bevat country, rock, blues en Americananummers.

Een aantal nummers zijn autobiografisch, zoals bijvoorbeeld het droevige, maar een positieve conclusie bevattende Room With a View. Het handelt over de periode toen hij begin twintig was en getroffen werd door een burn out en straatvrees, en hoe klein je wereld op dat moment dan wordt.

Het mooie For the Love of Marie gaat over een aantal herinneringen uit zijn jeugd en met zijn partner en ook over een tragisch familiaal voorval. Sterke opener From Grace is een lied over fouten die je kunt maken in een relatie en waardoor je van je voetstuk valt en waarbij je hoopt dat je partner ze zal vergeven of accepteert zoals je bent.

Ghost of Modern Times schreef hij zo’n twintig jaar geleden, rond zijn achttiende, en is een klassieke protest song. Het is het oudste nummer wat From Grace haalde. Het prachtige, ingetogen Cold September Day en Sleep In Church werden door Michel en Martijn Ebben geschreven tijdens een radio-uitzending van een programma voor Drechtstad FM. Ze schreven voor dat programma liedjes over het actuele nieuws of iets anders wat hen bezighield.

Ze hebben voor dat radiostation ook een eigen programma gepresenteerd, Ebben Eruit!, met gasten als bijvoorbeeld Johnny Dowd. Muzikanten waardoor Ebben zelf beïnvloed wordt zijn onder anderen, John Hiatt, David Olney en Guy Clark.

Intussen heb ik het album vele malen gehoord en kan geen favoriet of minder nummer aanwijzen en het groeit nog steeds per draaibeurt. Een groot compliment wil ik vooral geven over het mooie gitaarwerk op het album, zowel in de rustige als in de meer rockachtige songs. Ook zijn er een aantal prachtige koortjes te vinden, die verzorgd worden door de dames Demet Köysüren, Marinka Stam en Bregje Sanne Lacourt.

From Grace werd uitstekend geproduceerd door Michel en Martijn Ebben. Zij maakten ook de prachtige foto’s in het tekstboekje en van de hoes, die gemaakt werd in Havana. From Grace is een prachtige, evenwichtige en authentieke Americanaplaat geworden, waarop niets valt af te dingen en verdient om gehoord te worden!

Theo Volk

Releasedatum: 10 mei 2014 Fyify!
Website: https://www.graveltown.com/

Edward David Anderson - Lies & Wishes

Ondanks het feit dat Edward David Anderson al sinds midden jaren ’90 in de muziek actief is, had ik nog nooit van hem en zijn muziek gehoord. Dat was zo gebleven, als ik niet door Henk (bedankt!) op Lies & Wishes was geattendeerd. Zijn muzikale carrière startte hij in Brother Jed, een groep die drie cd’s maakte. Met Backyard Tire Fire maakte hij daarna 6 albums en 2 EP’s met daarop folk-, country- en bluesmuziek. Daarna vond hij de tijd rijp om een solocarrière te ambiëren. Hij vroeg zijn vriend Steve Berlin (Los Lobos), die hij in 2011 leerde kennen, om het album te produceren. Een meer dan voortreffelijke keuze.

Het album is opgedragen aan zijn moeder, die nog niet zo lang geleden overleed na een langdurig ziekbed, evenals zijn schoonmoeder kort daarvoor. De liedjes op het album gaan over verlies, liefde, leven en hoop. Hij ziet ze zelf als een eerlijke blik in de spiegel en als een tussenbalans in zijn leven. Anderson beschikt over een zeer prettige stem en is een ouderwetse song smid, in de goede zin van het woord. De liedjes kennen allen een degelijke opbouw,  verwacht geen trendy vondsten in zijn nummers. Alle liedjes op dit solodebuut zijn, zonder uitzondering, van een hoog niveau.

In opener Lies & Wishes valt zijn prachtige, heldere gitaarspel op. De tekst is eenvoudig, waarin hij gebruik maakt van metaforen, maar wel prachtig in al zijn eenvoud. Lost & Found bezit zo’n sterke melodie, dat het bij de eerste beluistering direct blijft hangen. De invloed van producer Berlin is duidelijk hoorbaar in dit nummer, maar ook in Pins & Needles. Son of a Plumbergaat over zijn familie. Het bezit een heerlijke, ritmische flow. Mooi in het nummer is de toevoeging van de accordeon. Pins & Needles is een song, welke niet zou hebben misstaan op Kiko van Los Lobos. Dat lijkt me een groot compliment! Het beschikt tevens over een sterk refrein.

Ter afwisseling wordt er heerlijk gerockt in Taking It Out On You, een wat steviger nummer. Daarop volgt het schitterende, gevoelige en ingetogen I Missed You. Nothing Lasts Forever is een op ritme gebaseerd lied, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten, met wederom een sterk refrein. Heerlijk is de toevoeging van toetsen en koortje. In het prachtige Chain Reaction valt vooral de zang op, die hier erg soulful is. In Fires zit een fraai gitaarloopje, wat niet uit je hoofd te krijgen is. The Next Melody is een waardige afsluiter van het album met heerlijke ritme en zang.

Het enige minpuntje van het album is dat het slechts 34 minuten duurt. Steve Berlin is uitermate tevreden over het resultaat: “Ed is at a peak right now, writing at an extremely high level. This record is right up there with the best of anything I've ever been involved with.”   Het enige wat ik aan Berlin’s woorden heb toe te voegen is, ga luisteren, want anders doe je jezelf misschien tekort. Het album is het meer dan waard.


Theo Volk.

Webpage http://www.edwarddavidanderson.com/

Releasedatum 29 april 2014 The Royal Potato Family


 

Bregje Sanne Lacourt - The Keeper of the Changing Wind

 

 

Al sinds haar achttiende timmert deze Rotterdamse aan haar muzikale weg. Ze speelde in diverse bandjes. Ook vergrootte ze haar muzikale vaardigheden door veel te jammen, met onder andere Michael Prins. Het was op aanraden van hem dat ze 2 jaar geleden besloot om een debuutalbum zonder concessies op te gaan nemen.

Veel van de nummers die uiteindelijk op het album terecht zijn gekomen, speelde ze al geruime tijd live met haar goede vriend Michel Ebben. Alleen Wasted & Waiting, Do That for en Yellow Brolly zijn vrij recent geschreven.

Vanaf vorige zomer kreeg het album echt gestalte. Ze kon de opnames financieren door de instantie Voordekunst, waar belangstellenden konden doneren. Gelukkig maar, want anders was dit project misschien niet van de grond gekomen en dat zou doodzonde geweest zijn.
De teksten op de cd gaan vooral over haar innerlijke tegenstrijdigheden over het leven, liefde en relaties.

Opener is het opvallende U don’t know, opvallend vooral door de instrumentatie, bestaande uit onder andere banjo, orgel, mondharmonica en mandoline. Maar ook door het speciale koortje. Het schrijven van nummers is trouwens een onbewust proces bij haar. Zo had zij het zinnetje You don’t know al maanden in haar hoofd zitten, totdat er iets gebeurde waarover ze een song kon schrijven.

Waisted & Waiting is een countrynummer dat krachtig door haar gezongen wordt. Het is duidelijk dat zij over een zeer veelzijdige stem beschikt, waarmee ze met alle gemak in vele genres uit de voeten kan.

Je moet wel een hele grote zuurpruim zijn wanneer je niet vrolijk wordt van Baby’s Blue Eyes, een liedje wat over haar vriend gaat. Blauwe ogen brengen waarschijnlijk bijzondere inspiratie bij vrouwen naar boven, want onlangs schreef Lucy Kitchen het eveneens prachtige Blue eyes.

Het eerste kippenvelmoment beleef ik bij Do that for, een schitterende liefdesballade, die bij mij associaties oproept met Virginia Astley’s From gardens where we feel secure. Het begint met eenvoudige, repeterende piano akkoorden en de zang is fenomenaal en gevoelig. Alle instrumenten op dit nummer worden door Bregje zelf bespeeld. Het nummer heeft een bijzondere sfeer.

Eric Taylor’s Walking back home wordt hier uitmuntend gecoverd. Haar uithalen in dit nummer zijn van ongekende klasse. Ze is met recht uitermate tevreden over het resultaat.

Got to Go werd een aantal jaren geleden geschreven door Michel Ebben, die overigens samen met Bregje het album produceerde. Michel excelleert hier op gitaar. Bregje interpreteert dat het handelt over hoe artiesten zich kunnen voelen tussen mensen uit de muziekindustrie die het niet zo goed met hen voorhebben of hun beloftes niet nakomen. En de eventuele frustraties die dat kunnen opleveren.

This Roof levert het tweede kippenvelmoment op. Het is een zeer ingetogen lied. De gitaarpartij die Michel uit zijn Telecaster tovert is wonderschoon. De zang is breekbaar en prachtig.

Het jazzy Exit kent een spannende opbouw, waarin op een geweldige wijze naar een hoogtepunt wordt toegewerkt. David Rockenfeller van New Cool Collective steelt hier de show met zijn trompetsolo.

The Only Way To Go is misschien wel de song met de mooiste melodie van de hele plaat. De zang wordt hier klein gehouden en is weer uitzonderlijk mooi.

Ball and Chained is een heerlijk swingende, jazzy song. Volgens mij heeft ze veel ervaring met jazz-repertoire. Ook hier wederom een optimale bijdrage van David Rockenfeller op trompet. Afsluiter is Yellow Broly, een liedje met een zeer aanstekelijke melodie, die uitnodigt tot meezingen.

De mix werd gedaan door John vanderslice en Jacob Winik. Zij werkten onder andere samen met Samantha Crain, Strand of oaks, The mountain goats en Spoon.

The Keeper of Changing Winds is een prachtig en gedurfd album geworden, waarbij gebruik wordt gemaakt van diverse genres. Het laat niet alleen zien dat Bregje een fantastische en veelzijdige zangeres is, maar ook in staat is om prachtige liedjes te schrijven. Het is me duidelijk dat zij een zeer grote muzikale toekomst tegemoet gaat.

Theo Volk

Releasedatum: 20 september 2014 Eigen beheer
Website: http://bregjesannelacourt.com/

Gregory Page - One Way Journey Home

Tom Brosseau schreef voor zijn dit jaar verschenen album Grass Punkshet nummer Gregory Page of San Diego. De vraag is of Gregory Page wel zo Amerikaans is als deze titel doet vermoeden. Hij werd namelijk geboren in Londen in 1963. Zijn vader is Armeens en zijn moeder Iers. Op zijn veertiende verhuisde hij naar San Diego en werd Amerikaans staatsburger. Daarnaast is hij sinds half juni ook Iers staatsburger. De reden hiervoor is dat hij dan niet steeds visa dient aan te vragen voor zijn veelvuldige verblijf in Europa.

Zijn beide ouders zijn muzikanten. Zo speelde zijn moeder met haar toenmalige damestrio The Beat-chics in 1965 in het voorprogramma van The Beatles. Gregory groeide op zonder zijn vader, die hij pas in 1999 in Parijs leerde kennen na een langdurige zoekactie. Hij draagt de achternaam van zijn moeder. In zijn vroege tienerjaren luisterde hij naar de oude jazzplaten van zijn moeder, terwijl zijn generatiegenoten naar punk luisterden. Ook luisterde hij naar 78-toerenplaten van zijn uit Dublin afkomstige opa, Dave Page. Dave Page speelde in het fameuze kwartet van Leo Rowsome, de beste Uillieann Pipe speler die Ierland ooit gehad heeft. Bekende muzikanten als Paddy Moloney en Liam O’Flynn kregen ooit les van hem. Na aanvankelijk wat los-vast baantjes als taxichauffeur en kok gehad te hebben, stortte hij zich in zijn muzikale avontuur. Door zijn romantische en nostalgische inborst plus voorliefde voor jaren 30 jazzmuziek was het logisch dat hij een soort retro jazzmuziek ging maken. Hij werd vooral beïnvloed door iemand als Al Bowlly. Hij was een bekende crooner en bandleider, die eerst furore maakte in Engeland en later in Amerika. Richard Thompson schreef ooit het schitterende Al Bowlly’s In Heaven over hem.

Op One Way Journey Home worden de jazzinvloeden ingeruild voor Ierse folk invloeden. In wezen verandert er verder niet zoveel. Ierse muziek is ook vaak weemoedig en romantisch. De hoes moet volgens Page gezien worden als een metafoor voor de diepblauwe zee: “Great open water has a certain attraction to people, to stare at it so that their minds start wandering off. I guess amongst others the concepts of space, motion and the sound of waves are responsible for this and also the history it bears in it depths is fascinating, Especially the sea travels of the early days, it has an inspirational effect.” Zijn Ierse achtergrond wordt direct duidelijk bij het beluisteren van het openingsnummer Counting Blessings, vooral door de weemoedige fiddle en doedelzak. Dat hij een geboren verhalenverteller is wordt duidelijk in het daarop volgende Right Side Up, dit is meer een singer-songerwriternummer. Het titelnummer wordt opgesierd door een weemoedige fluit en een schitterende melodie. Traditional Mary And The Soldier heette oorspronkelijk The Gallant Soldier. Het werd vooral bekend in de schitterende uitvoering van Andy Irvine en Paul Brady op het klassieke folk album Andy Irvine & Paul Brady. De uitvoering van Page doet niet onder voor die versie, een groot compliment voor Page. In het heerlijke Old Photographs beschrijft hij op humorvolle wijze belangrijke gebeurtenissen uit zijn leven waarbij vooral de banjo onweerstaanbaar is. Right or Wrong behoort tot de mooiere nummers, dit vooral door de warme stem van Page en de prachtige begeleiding op gitaar. Best Friends is een niemendalletje dat wat mij betreft had mogen worden weggelaten. De tekst is aan de magere kant. Gelukkig wordt het hoge niveau weer gehaald in I Don’t Know waarbij met name de heerlijke uithalen van Page en mooie gitaarbegeleiding opvallen. In de instrumental Sliabh na mBan (vertaalt Mountain Of The Women, een heuvel in Zuidoost Ierland) excelleert Eric Rigler op doedelzak. The Banks Of The Pontchartrain is vooral bekend geworden als The Lakes Of Pontchartrain in de uitvoering van Planxty. Het is een Amerikaanse traditional. Down By The Glenside (The Bold Fenian Men) wordt hier helaas gebracht als een korte instrumental. Wie de prachtige versie van Jim McCann kent, zou graag een vocale uitvoering gehoord hebben. Down by the Glenside werd geschreven door the Ierse republikein Peadar Kearney. Hij schreef ook het Ierse volkslied, Amhrán na bhFiann(The Soldier’s Song).

 

Meer Iers dan in de afsluiter The Parting Glass kan het niet worden. Het geheel is in de sean-nós traditie a capella gezongen. Deze traditional werd ooit ook door Sinead O’Connor opgenomen.

Het album werd overigens geproduceerd door zijn goede vriend Jason Mraz. Ooit hielp Page Mraz namelijk aan een optreden en zo groeide een vriendschap. One Way Journey Home is een prachtige plaat geworden van een geweldige zanger die verdwaald is in deze moderne tijd en een hang naar het verleden heeft en daar in zijn muziek uiting aan geeft.

Theo Volk

Webpage http://www.gregorypage.com/
Releasedatum 1 September 2014 V2 Records Benelux

 

Sleepy Driver - Ignatius

Sleepy Driver bestaat sinds 2007. De groep bracht tot nu toe twee albums uit, die in Canada en Amerika goede kritieken kregen. Het nieuwe, derde album Ignatius, kwam afgelopen maand uit.

Alle songs worden gecomponeerd door zanger, gitarist en bassist Peter Hicks. Voordat Hicks Sleepy Driver oprichtte, speelde hij in zijn universiteitsperiode in een reggaeband. Hierna maakte hij ook nog deel uit van groep die elektronische muziek maakte. Beide groepen brachten echter geen muziek op cd uit.

Sleepy Driver is een groep die afkomstig is uit Fredericton , een plaatsje aan de oostkust van Canada. Ze maken roots rock. Peter Hicks vroeg ik om uitleg over de albumtitel en –hoes : Regarding the title “Ignatius” it is more about what “ignites a fire” in us. I was hoping to light a fire with these songs with the band and our audience. The cover image is a sculpture called “The Ignatius”, which I find especially bold and at the same time peaceful. Though I do also feel a connection to some of St Ignatius’ teachings about the value of tribulations, that we gain strength by facing our troubles not avoiding them.

De overige leden van de band hadden slechts een paar van de door Hicks geschreven nummers gehoord, voordat men de studio inging. Hicks heeft bewust hiervoor gekozen, zodat het de spontaniteit en inventiviteit in de studio ten goede zou komen.

De songs zijn een mengeling geworden van uptemponummers en rustige melodische nummers. Het komt de afwisseling beslist ten goede. Vooral in de rustige nummers komt de zang van Hicks tot zijn recht, die over een prettige stem beschikt.

Vooral in het prachtige Curtains, een van de mooiste nummers van Ignatius. Daarnaast is er een geweldig duet te vinden, All Roads. Dit ingetogen lied zingt hij samen met Tina Gaudreau, die normaal gesproken hardrocknummers in Mad Mary zingt, een coverband eveneens afkomstig uit Fredericton. Jammer, want het is een geweldige zangeres.

Maar er zijn ook heerlijke uptemponummers te vinden, zoals Two cigarettes, met een Duane Allmanachtige gitaarpartij. Veel van de songs bevatten zeer sterke refreinen, die zich snel in je hoofd nestelen.

Ook is de instrumentatie redelijk gevarieerd. Bovendien schrijft Hicks zeer puntige songs, waarbij hij geen noot teveel gebruikt.

De teksten zijn bovengemiddeld goed. Zo zijn er twee murder ballads te vinden, het prachtige, met accordeon opgesierde I know you know I know en het aanstekelijke Rosalyn. Verder thema’s als verlies, dingen die verkeerd gegaan zijn, liefde. Teksten waarin meestal wel een voorzichtig optimisme in is verwerkt.

Ignatius is een afwisselend rootsrockalbum geworden met liedjes die bij meerdere beluistering snel aan kracht winnen.

Theo Volk

Releasedatum: 10 juni 2014 Eigen beheer
Website: https://sleepydriver.bandcamp.com/

Kaela Rowan - Menagerie

Kaela Rowan loopt al een behoorlijke tijd mee in de muziek. Zo maakte zij een lange periode deel uit van Mouth Music, een groep die traditionele folk combineerde met uitheemse ritmes. Deze Schotse groep rond Martin Shaw was erg succesvol en trad in de glorietijd op als hoofdact op festivals als Glastonbury en WOMAD. De groep maakte zes albums, waarvan op de laatste drie Kaela meespeelde. Overigens woont Martin Shaw tegenwoordig in Kroatië, waar hij een muziekstudio aan het bouwen is en deel uit maakt van de groep Zykopops. Na de periode met Mouth Music richtte Kaela mede de damesgroep The Bevvy Sisters op. Dit trio werkte onder andere samen met Lau en Eliza Carthy. In 2010 verscheen het debuutalbum St. James Sessions, opgenomen in St. James Hall. Hierna verliet Kaela de groep om zich te richten op een solocarrière en het geven van muziekles op basisscholen.

De afgelopen jaren werkte Rowan samen met levenspartner James Mackintosh gestaag aan Menagerie. James Mackintosh viert overigens volgend jaar zijn 25-jarige jubileum in de muziek met zijn groep Shooglenifty. Voor dat jubileum wordt hard aan een nieuw album gewerkt. Daarnaast verricht hij veel sessiewerk, zoals voor het laatste album At The Heart Of It All van Capercaillie. Over dit album schreef ik overigens een recensie op Johnny’s Garden: http://www.johnnysgarden.nl/?q=content/capercaillie-heart-it-all.

Menagerie werd opgenomen in St. James Hall, een tot woning omgebouwde schoolhal. Met enige regelmaat werd daar in alle rust aan Menageriegewerkt. De titel heeft betrekking op de vele dierengeluiden, die op het album te horen zijn. Op twee na werden de songs door Kaela geschreven, al dan niet in samenwerking met James. To Never Know werd door Shooglenifty collega Quee MacArthur geschreven. Naïve Melody, beter bekend als This Must Be The Place, is de andere cover. Dit Talking Heads nummer wilde Kaela al heel lang opnemen. Zij weet het nummer geheel naar zich toe trekken en haar versie is wat mij betreft mooier dan het origineel. De muziek op Menagerieleunt sterk op inventieve, vaak uitheemse en soms zwoele ritmes. Daarnaast wordt er gebruik gemaakt van een ongewoon instrument als de kalimba maar ook van elektronica. De door James gemaakte arrangementen blinken uit in subtiliteit. De achtergrondkoortjes werken hierbij sfeer verhogend. Het belangrijkste ingrediënt is echter de prachtige en gevoelige stem van Kaela. Menagerie biedt rustgevende muziek, het doet echter zeker niet aan New Agemuziek denken. De muziek op Menagerie is beduidend origineler. Het album heeft wat tijd nodig voordat het geleidelijk zijn geheimen prijsgeeft. Diegenen onder u die er de tijd voor nemen zullen na verloop van tijd een prachtige, sfeervolle en gevoelige cd rijker zijn. Vooral het beluisteren van Menagerie in de ochtend bevalt mij erg goed en dat zal voorlopig wel zo blijven!

Theo Volk

Webpage http://www.kaelarowan.com/
Release datum 30 juni 2014 Shoogle Records

 

David Olney - When The Deal Goes Down

David Olney begon vroege jaren zeventig als folkzanger. In 1973 trok hij naar Nashville en kwam zodoende in de country scène terecht. Hij bleef zich echter gaandeweg muzikaal steeds verder ontwikkelen. Zijn faam werd groter en dat leidde ertoe dat zijn songs werden opgenomen door uiteenlopende artiesten als Emmylou Harris, Linda Ronstadt, Tim O’Brien, Niamh Parsons en Freek de Jonge. Zijn nieuwste album When The Deal Goes Downis de tweede release dit jaar. Eerder bracht hij het uitstekende live-album Sweet Poison uit. Bovendien schreef hij voor de Shakespeare productie As You Like It muziek. Ook zal hij in diezelfde voorstelling deze zomer de rol van Lord Amiens spelen. Een druk baasje. Zijn voorliefde voor Shakespeare is groot. Een op deze Engelse toneelschrijver geïnspireerd sonnet is aan dit album toegevoegd.

De hoes is macaber. Op de tafel staan twee doodshoofden. Bovendien werpt hij met strakke blik de aanschouwer schoppenaas toe, symbool voor de Dood. Op de binnenhoes eenzelfde soort foto waarop hij wrang lacht. Voor de teksten geldt hetzelfde. Het gaat van komisch (Mister Stay At Home) tot tragisch (Scarecrow Man). De muziek varieert van rock (When The Deal Goes Down en Big Blue Hole) naar jazz (Servant, Job) tot folk (Little Bird). Eén van de vele hoogtepunten (Sad Saturday Night) heeft Olney  samen geschreven met John  Hadley en onze Ad vanderVeen!

 

Het album werd geproduceerd door Olney en bluesman Mark Robinson. Bluesinvloeden zijn tevens op het album te horen. Bijzonder aan het album is dat het ondanks de grote variatie toch een coherent geheel geworden is. Olney mag dan niet de allerbeste zanger zijn, hij zingt niet altijd even zuiver (wat ik geen probleem vind), maar als songschrijver mag hij tot de allerbesten gerekend worden. Ook door collega Townes van Zandt werd hij op juiste waarde geschat. Die rekende hem samen met Dylan, Mozart en Lightnin’ Hopkins tot zijn favoriete artiesten. Olney is in staat om songs met sterke melodieën te schrijven die na verloop van tijd niet meer uit je hoofd te branden zijn. U bent gewaarschuwd: When The Deal Goes Down is een verslavend plaatje!


Theo Volk

Webpage http://www.davidolney.com/
Releasedatum 8 juli 2014 Deadbeet Records

 

Malcom Holcombe - Pitiful Blues

Zelden waren mijn verwachtingen voor een album zo hooggespannen als juist bij het uitkomen van Pitiful Blues. Het vorige album van Malcolm Holcombe Down The River was voor mij niets minder dan een meesterwerk. Op dat album werd hij bijgestaan door een keur aan ras muzikanten, zoals Russ Pahl, Tammy Rogers-King, Emmylou Harris, Steve Earle en Darrell Scott. Het vormde tot dan het hoogtepunt in zijn carrière. Overigens wijdde het gezaghebbende Allmusic er geen recensie aan. Schande! Door collega Tim O’Brien werd hij wel op juiste wijze gewaardeerd. Hij schreef over Down The River: “Malcolm Holcombe’s music is essential and timeless and it makes the world a better place”. Korter en bondiger had ik het niet kunnen omschrijven.

Op Pitiful Blues gromt Malcom Holcombe zoals gewoonlijk zijn teksten en plukt hij als vanouds aan zijn akoestische gitaar. De songs liggen in het verlengde van die op Down The River. De nadruk ligt echter iets meer op de melodie dan op het ritme. Het album opent met het indrukwekkende Pitiful Blues. Hij is als geen ander in staat om de luisteraar naar zich toe trekken. Holcombe schrijft teksten van vlees en bloed, waarmee hij de luisteraar weet te ontroeren. Amper bekomen van de prachtige opener volgt het schitterende Roots. De fiddle van Luke Bulla maakt dit nummer tot een van de hoogtepunten. Het gitaarwerk van Jared Tyler op Sign For A Sally is ronduit geweldig. Tyler produceerde trouwens op voortreffelijke wijze samen met Holcombe deze plaat. Savannah Blues is het volgende hoogtepunt. De zang in dit nummer is indringend en onheilspellend, evenals de tekst. Another Despair is een catchy nummer met een heerlijke slide. In By The Boots veegt hij de vloer aan met politici. De gitaar van Jared Tyler excelleert wederom. Ook binnen Words Not Spokenweet Holcombe zich op eenvoudige wijze zeer plastisch uit te drukken: “Words down your throat won’t go away”. Hét hoogtepunt van het album is voor mij Words Of December. Wat een prachtige tekst en melodie. The Music Plays Onbevat wederom fantastisch gitaarwerk. Het fraaie en ingetogen For The Love Of A Dad vormt de waardige afsluiter.

Pitiful Blues is zeker net zo mooi als voorganger Down The River. Het behoort tot het allermooiste wat 2014 te bieden heeft. Wie weet levert het Holcombe nu wel een recensie op binnen Allmusic. Het zou niet meer dan terecht zijn!


Theo Volk.

Webpage http://www.malcolmholcombe.com/
Releasedatum,  4 augustus 2014 Gipsy Eyes Music