Raymunda - All of Me

Raymunda Vervaeck is een ervaren blueszangeres oorspronkelijk afkomstig uit Breda, maar nu woonachtig in Amsterdam. Sinds drie jaar opereert ze met haar vijfkoppige band onder de naam Raymunda, daarvoor onder de naam BLOEZZ. Raymunda is een uitstekende powerblues band. Spil van de groep is echter de vurige zangeres, die vanwege haar rauwe strot soms vergeleken wordt met Janis Joplin. Haar groep bestaat verder uit de uitstekende lead gitarist Martin Waliana, ritmegitarist Stephan Bijl, bassist Robin Kraag en drummer Tim Koning. De groep excelleert vooral in de harde bluesrock. Goede voorbeelden hiervan zijn hun vertolkingen van Deadric Malones I Pity the Fool, ooit onsterfelijk gemaakt door Bobby “Blue” Bland en van Willie Dixon’s Spoonful. Maar ze weten ook de overtuigen in het relaxte, subtiele, jazzy Red Wine. Men waagt zich in That’s Enough net zo gemakkelijk aan onvervalste rock ‘n’ roll. Mooi rustpunt vormt de slow blues Four Roses and the Blues. Aan gevarieerdheid geen gebrek, want men is ook nog eens thuis in Americana (Tear jerker Forever in my Heart). Hoogtepunt op dit uitstekende album vormt de atmosferische blues ballad Somebody Stole My Wings. Raymunda is misschien (nog) geen grote naam in de blues, maar doet zeker niet onder voor de meeste grote namen in het genre. 

Theo Volk

Releasedatum: 15 mei 2019 Mediadub Records

Website: https://www.facebook.com/Raymunda.V/

Josienne Clarke - Things I Didn’t Need

De afgelopen weken luisterde ik met grote regelmaat naar Together & Apart van PicaPica, een kwartet, waar onder andere Josienne Clarke deel van uitmaakt. Josienne volg ik al heel lang, ze is een van mijn favoriete zangeressen en liedjesschrijvers. Het laatste decennium  bracht ze samen met Ben Walker een zestal prachtplaten uit, drie ep’s en in 2009 de ep It Would Not Be a Rose onder de naam Mondesir. Met laatstgenoemde ep begon het allemaal, nu trouwens een waar collector’s item. Drie van de vier liedjes zouden in 2014 nog een keer op Nothing Can Bring Back the Hour terechtkomen. De release van de limited edition white label single Things I Didn’t Need vorige maand was me helaas ontgaan, maar gelukkig attendeerde Josienne me er zelf op. De drie liedjes zijn net als de Mondesir ep zeer spaarzaam ingekleurd, ontdaan van alle franje. Bijna alleen zang en haar Twin Peaks echoënde gitaar. Zelf omschrijft ze titelsong Things I Didn’t Need als “A love song to myself from the perspective of the fragile male ego; something I’ve come to know better than I’d care to.”. Ze liet zich beïnvloeden door het laatste jaar vooral te luisteren naar Suzanne Vega, The Weather Station’s Tamara Lindeman en Phoebe Bridgers. In deze sobere setting vind ik haar vaak melancholische stem het best tot zijn recht komen. Overigens kan ik me erg vinden in de kernachtige wijze waarop The Irish Times haar ooit omschreef : Clarke’s writing is heartfelt, vulnerable, melancholic, expressive.”. De single kan als een voorproefje gezien worden van het soloalbum, wat in de late herfst gaat verschijnen. Things I Didn’t Need is trouwens een mooi staaltje van huisvlijt. Net als Diane Cluck beschreef ze zelf de labels. De exemplaren bij Rough Trade zijn reeds uitverkocht, maar de fraaie single is eventueel nog via haarzelf te koop.  

Theo Volk

Releasedatum: 19 april 2019 Rough Trade

Website: https://josienneclarke.com/

Hvalfugl - Som En Faldskærm

Scandinavië kenner Marten Fokkens tipte me het trio Hvalfugl  (waarvoor dank) . Deze talentvolle jongemannen zijn afkomstig uit de havenstad Aarhus, Denemarken. Som En Faldskærm (Als een parachute) is intussen hun derde album. Al drie albums lang brengen ze hun totaal eigen, unieke mix van Scandinavische folk en Nordic jazz. Het trio bestaat uit Jeppe Lavsen (gitaar), Anders Juel Bomholt (contrabas) en Jonathan Fjord Bredholt (piano, harmonium). Hun composities ademen een intieme, rustgevende sfeer uit. Daarnaast zijn ze regelmatig melancholisch. Ook voelt de muziek voor mij erg intuïtief  en bijzonder harmonieus aan. Het zal volgens mij voor de meeste luisteraars erg laagdrempelig zijn. Muziek uitermate geschikt om in de vroege ochtend of late avond te beluisteren.
   

Theo Volk

Releasedatum: 8 maart 2019 Eigen beheer

Website: http://www.hvalfugl.dk/

PicaPica - Together & Apart

Josienne Clarke en Samantha Whates leerde elkaar een aantal jaren geleden kennen in de Londense akoestische folkscene. De dames hadden meteen een muzikale klik en zingen en schrijven sindsdien geregeld samen. Het kwartet PicaPica wordt verder gevormd door de Schotse singer-songwriter Adam Beattie en bassist/producer/geluidstechnicus Sonny Johns. Eind 2017 verscheen reeds de fraaie, sobere ep Spring & Shade, die helaas in Nederland niet veel aandacht vergaarde. De nadruk lag hier compleet op de hemelse zang van de dames. Op het volwaardige debuut Together & Apart krijgen de instrumenten meer de ruimte, net als het experiment. De liedjes zijn een mix van zestiger jaren westcoast subshine pop en indiefolk. Veelal werden de liedjes gezamenlijk gecomponeerd op teksten en arrangementen van Clarke. The Weather werd geschreven door Beattie en Village Kids door Whates. Onmiskenbaar is de ingetogen afsluiter Stones van de hand van Clarke. Uiteraard valt ook deze keer meteen overduidelijk de hemelse zang op. Bij betere beluistering hoor je echter ook het subtiele saxofoon- en klarinetspel van Clarke en het dito fluitspel van Whates. En daarnaast de spitsvondige bijdrages van de heren op toetsen, gitaren en bas. De drums worden bespeeld door Seb Rochford, vooral bekend van zijn samenwerking met de legendarische Patti Smith. De liedjes gaan vooral over gezondheid, hartenpijn, voorjaar, schaduw, liefde, verlies, loslaten en bezorgdheid.  Het gevarieerde, avontuurlijke en verslavende Together & Apart zal deze keer wel de nodige aandacht gaan krijgen in Nederland, daar ben ik redelijk zeker van. Sterker nog, het zal volgens mij gaan opduiken in menig jaarlijstje, in ieder geval in het mijne.

Theo Volk

Releasedatum: 7 juni 2019 Rough Trade / De Konkurrent

Website: https://picapicamusic.com/

Cerys - Racing Green

Racing Green van de Belgische zangeres Cerys Meredith had ik meer dan waarschijnlijk nooit ontdekt als Salmon Bookings promotor Jan Muylaert, iemand met een gelijkaardige muzieksmaak, mij haar niet getipt zou hebben. Cerys werd op jeugdige leeftijd ingewijd in de muziek door haar half Schotse/half Weshe vader. Door hem kwam ze in aanraking met folk, blues, rock en wereldmuziek, maar werd ze door hem ook verliefd op de akoestische gitaar. Het zingen werd haar echter bijgebracht door haar Antwerpse moeder. Urenlang zongen ze meerstemmig mee met de platen van The Everly Brothers en van Clive Gregson & Christine Collister, een in de jaren tachtig populair Engels folkrockduo. Het is een uitstekende leerschool gebleken, want het heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen, zoals uit beluistering van Racing Green blijkt. Het eerste wat opvalt is het prachtige, warme timbre van Cerys en het gemak waarmee ze zingt. Maar ook de inkleuring van de vijf liedjes is buitengewoon fraai. Bij opener en titelsong Racing Green wordt mijn aandacht ook meteen getrokken door het relaxte saxofoonspel van Len van Kuijk. Op enkele liedjes is ook het Hammondorgel van Jakob Grote te horen. Cerys wordt duidelijk omringd door vakkundige muzikanten. Haar vaste begeleiders zijn Hans de Schepper op contrabas en Jan Witters op drum en andere gitaren, productie, opname en mix. Vooral laatstgenoemde was belangrijk bij het ontstaan van de ep, ze noemt hem niet voor niets haar rechterhand én linker nier. Tot mijn verrassing zingt ze ook een liedje in het Nederlands, Altijd Spijt. Haar Vlaamse tongval vind ik hier een beetje lijken op Hannelore Bedert. Overigens schrijft ze zelden in het Nederlands, omdat ze moeilijker vindt om in die taal te schrijven, maar ook omdat die liedjes te snel te hard over of binnenkomen. Gevraagd naar waar haar liedjes over gaan, houdt ze zich enigszins op de vlakte: “Tja, het leven zeg maar. Conversaties met mensen die er niet meer zijn, mijmeringen, observaties.... Moeilijk om mijn vinger daar op te leggen. Laat het maar betekenen wat de mensen zelf er in horen.”. Vooral in de folky afsluiter Aiming Your Way klinken de genen van vaders kant door. Helaas bevat Racing Green slechts vijf pareltjes, ik kijk dan ook reikhalzend uit naar een opvolger van deze geweldige Kalmthoutse zangeres en liedjesschrijver.

Theo Volk

Releasedatum: 26 april 2019 Eigen beheer

Website: https://www.facebook.com/Cerysmusic/

Dawn Landes - My Tiny Twilight

Het afgelopen decennium kende het leven van de sympathieke zangeres Dawn Landes uit Nashville de nodige pieken en dalen.  Zo’n tien jaar geleden liep haar slechts anderhalf jaar durende huwelijk met singer-songwriter Josh Ritter op de klippen. Het enige positieve wat die echtscheiding opleverde waren twee echtscheidingsalbums. Vooral het ingetogen album Bluebird uit 2014 van Landes wist mij te overtuigen. Een album wat ze zelf vakkundig produceerde samen met Thomas Bartlett (The Gloaming). Zo’n twee jaar later verraste ze samen met Piers Faccini met de bijzonder fraaie ep Desert Songs, welke helaas tot op heden geen vervolg kreeg. Vorig jaar verscheen haar onvervalste countryalbum Meet Me at the River, dat niet de aandacht kreeg, dat het absoluut verdiende. Sinds enkele jaren verkeert haar leven in rustiger vaarwater, dankzij haar huwelijk met muzikant Creighton Irons. Bovendien werd ze moeder. Dat leverde haar de inspiratie op tot het maken van de alleraardigste kinder ep My Tiny Twilight. Het bevat een zestal liedjes, waaronder een paar slaapliedjes, maar ook het aanstekelijke uptemponummer I’m Your Mama. My Tiny Twilight is een prima tussendoortje en zeker ook geschikt voor volwassenen, al was het alleen maar vanwege de mooie stem van Dawn. Uiteraard speelt papa Creighton Irons ook mee op piano. 

Dawn met "Tiny Twilight"

Theo Volk

Releasedatum: 10 mei 2019 Yep Roc

Website: https://www.dawnlandes.com/

Maartje Teussink - Organic Cities

“De songs geven een indruk van een constante wereld van gevoelens tijdens het opdoen van al deze indrukken en ervaringen in een stadsbewegende wereld” omschrijft het begeleidende persbericht kernachtig Teussinks album Organic Cities.Maartje Teussink is een Nederlandse multi-instrumentalist, componist en zangeres. Zij studeerde af aan de Toneelschool & Kleinkunstacademie Amsterdam en voltooide daarnaast een aantal muzikale studies. Ze is intussen een grote naam op het gebied van muziek voor het theater, ze schreef voor een groot aantal gezelschappen, zowel nationaal als internationaal. Daaronder bevinden zich klinkende namen als Orkater, Ro Theater, de Bloeiende Maagden en Theater Bremen. Momenteel speelt het laatstgenoemde gezelschap het stuk “Der Schimmelreiter”, naar de bekende novelle van Theodor Storm. In mijn tijd op de middelbare school trouwens een veel voorkomend boekje op de gelezen boekenlijst. Maartje heeft wel iets met literatuur, in No Nearer zet ze een gedeelte van het beroemde gedicht “The Hollow Men” van T.S. Eliot op muziek, misschien wel het meest geciteerde gedicht uit de twintigste eeuw. De overige achttien, veelal persoonlijke composities schreef ze wel compleet zelf, zij het dat Drawn to See geïnspireerd werd door “The Wild Duck” van Henrik Ibsen. De nummers zijn tijdens reizen in het buitenland geschreven en (deels) opgenomen. De uitwerking en afwerking is deels onderweg en in haar thuisstudio en in Schiebroek gebeurd. Dat opnemen had nogal wat voeten in aarde, omdat ze zelf alles inspeelde. Ze maakt gebruik van maar liefst tweeëntwintig instrumenten. Haar liedjes hebben vaak een atmosferisch karakter (waarbij af en toe elektronica een voorname rol speelt). Ze dwingen de luisteraar tot echt luisteren. Haar vaak veel gelaagde liedjes hebben ook enige tijd nodig om doorgrond te worden. Maartje heeft een opvallende, ietwat hese stem. Heel diep weet Maartje me te raken in het reeds gememoreerde, live gezongen Drawn to See. 1 juni zal het releaseconcert plaatsvinden in de Pelgrimvaderskerk in Rotterdam. Wie bereid is stevig zijn tanden te zetten in Organic Cities zal mijns inziens een gevarieerde prachtplaat rijker zijn. Warm aanbevolen.  

  

Theo Volk

Releasedatum: 31 mei 2019 Butler Records

Website: http://maartjeteussink.nl/

Maartje Teussink live:

01-06 ROTTERDAM: Pelgrimvaderskerk

Ida Wenøe - The Things We Don’t Know Yet

Deze release was me totaal ontgaan, maar werd me gelukkig onder de aandacht gebracht door radiomaker Marco Geene. The Things We Don’t Know Yet is het tweede album van deze singer-songwriter uit Kopenhagen. Haar eerste album kon al op de nodige positieve recensies rekenen, waaronder van The Guardian. De nieuwe liedjes werden al uitgebreid getest tijdens liveoptredens in de Verenigde Staten, Duitsland, Oostenrijk, Italië en in haar thuisland. Het nieuwe album bevat Nordic noir met hier en daar wat americana invloeden en invloeden uit de Engelse folk. Op Folkradio UK is eventueel een wat uitgebreidere recensie te lezen. Mij wist het album snel te overtuigen, dankzij haar overtuigende en spannende voordracht.  

Theo Volk

Releasedatum: 12 april 2019 Integrity Records

Website: http://idawenoe.com/

Swimming Tapes - Morningside

Swimming Tapes is een vijfkoppige band, oorspronkelijk afkomstig uit Noord-Ierland, maar nu woonachtig in Londen. Sinds 2016 brachten ze drie singles en twee ep’s uit. Morningside is hun volwaardige debuut. De band maakt charmante en zomers aandoende indiepop, gebracht met maar liefst vier gitaren. De heren zingen meerstemmig, op een zo’n harmonieus mogelijke manier. De liedjes kabbelen op een prettige manier voort en schuren nergens. Morningside had een paar luisterbeurten nodig om me in te pakken. Liefhebbers van Kings of Convenience, Real Estate, Belle & Sebastian en Day Wave zullen waarschijnlijk wel raad weten met dit heerlijk zomerse plaatje.

Theo Volk

Releasedatum: 24 mei 2019 Hand in Hive

Website: https://www.swimmingtapes.com/

Michel Ebben - Inertia: Incidental Meetings & Other Short Stories

Het contrast met de hoes van de vorige cd, die ik besprak kon niet groter. De schreeuwerige, dynamische foto die gebruikt werd voor The Waterboys hoes en de prachtige, eenvoudige zwart-witfoto van Michel Ebben. De laatste foto werd gemaakt door de Belgische topfotograaf Stephan Vanfleteren. Ebben fotografeert zelf ook graag, voor het vandaag precies vijf jaar geleden verschenen album From Grace van zijn band Gravel Town gebruikte hij ook enkele door hem gemaakte foto’s voor het artwork. Het tot stand komen van Inertia nam ongeveer een decennium in beslag. Een weg die hij aflegde met zijn onafscheidelijke partner Demet, met wie hij album samen produceerde. Zijn muziekcarrière begon overigens niet bepaald ideaal, hij kreeg begin twintig een burn-out en last van straatvrees. Michel is een echte verhalenverteller, hij beschrijft net zo gemakkelijk een herinnering, een mooi schilderij of de sfeer in een boek. Wat zijn liedjes meteen geheel eigen maken is zijn opvallende, doorleefde stem, enigszins vergelijkbaar met die van Tom Waits. Ook muzikaal heeft hij af en toe iets van Waits weg, in Help Me, Momma klinkt hij als Waits ten tijde van Swordfishtrombones. Verder liet Michel zich inspireren door grote voorbeelden als Leonard Cohen en Bob Dylan. Op Inertia wordt Michel omringd door een keur aan uitstekende muzikanten, zoals celliste Daniela Shemer (Else Ensemble), drummer Arie Verhaar (Ralph de Jongh) en bassiste Judith Renkema (J.W. Roy, Sheewawah). Veelal zijn de liedjes folk getint, met af en toe wat blues en americana invloeden. Ebben weet de luisteraar met gemak meer dan een uur aan zich te binden. Het diepst weet hij mij te raken met het ingetogen Beautiful Dead Girl, met glansrollen voor Silvan van der Zwaag op pedal steel en Evert Aalten op wurlitzer. Michel mixte de plaat zelf, de master werd gemaakt door Kim Rosen (o.a. Bonnie Raitt, Joe Henry). Inertia zal ook in een luxe uitvoering verschijnen, deze uitgave wordt verrijkt met een aantal fraaie foto’s, die hij tijdens rondreizen in Amerika maakte. Het fraaie album is via zijn eigen website verkrijgbaar. Tijdens zijn korte releasetour zal het album onder andere voorgesteld worden in geboorteplaats Terheijden in het idyllische Witte Kerkje.

Theo Volk       

Releasedatum: 21 mei 2019 FYIFY!

Website: https://www.michelebben.com/

Albumreleasetour samen met Lars Bygdén (laatste twee ook met Yurith) :

21/5/2019 - Countdown Café/Q-Factory - Amsterdam (NL)
23/5/2019 - Puur Wit - Terheijden (NL)
24/5/2019 - Toogenblik - Brussel (BE)
25/5/2019 - Rietveld Theater - Delft (NL)
26/5/2019 - Waalse Kerk - Rotterdam (NL)

The Waterboys - Where the Action is: An Entertainment in Sound by The Waterboys

Tot mijn favoriete groepen uit de jaren tachtig behoorde The Waterboys, die in dat decennium een viertal fraaie albums uitbracht. Daarna bleef ik Mike Scott en zijn band volgen, maar helaas waren de opvolgers over het algemeen van een beduidend minder niveau, met als grote uitzondering An Appointment with Mr. Yeats uit 2011. Op YouTube was reeds het titelnummer vrijgegeven en dat nummer stemde mij hoopvol voor de rest van het album. Uit die video blijkt dat Scott  steeds meer op Mick Jagger begint te lijken, zowel qua uiterlijk als manier van zingen. De titel Where the Action is is een verwijzing naar mod/northern soul klassieker Let’s Go Baby van Robert Parker uit de jaren zestig. Soulinvloeden zijn regelmatig aanwezig dankzij de geweldige zang van de dames Summers en Kavanagh. Niet alleen muzikaal grijpt hij regelmatig terug in de tijd, London Mick is een mooie ode aan de voormalige Clash gitarist Mick Jones. En Ladbroke Grove Symphony verwijst naar de jaren zeventig en tachtig toen hij op Portobello Road in de Londense wijk Notting Hill woonde. Naast de soulvolle achtergrondvocalen vallen regelmatig de bijdrages van toetsenist Paul Brown en violist Steve Wickham op. Door hun fraaie spel vormt voor mij het meer dan negen minuten durende, door Scott voorgedragen afsluiter Piper at the Gates of Dawn het absolute hoogtepunt. De titel ervan is niet alleen de titel van het legendarische debuutalbum van Pink Floyd, maar ook de titel van het zevende hoofdstuk van de novelle “The Wind in the Willows” van Kenneth Grahame waaruit Scott hier voordraagt. Op dit gevarieerde, avontuurlijke album waagt Scott zich in Take Me There I Will Follow You zelfs aan rap. Ook zijn versie van de bekende Schotse traditional Green Grow the Rashes van Robert Burns uit 1783 is niet bepaald doorsnee. Overigens wordt het hier Then She Made the Lasses O genoemd. Het Engelse muziekblad MOJO noemde Where the Action Is al briljant, zover zou ik niet willen gaan, maar de benaming prachtplaat lijkt me zeker op zijn plaats. Dus laat je vooral niet misleiden door de afschuwelijke, schreeuwerige hoes. Er schijnt ook een versie met 11 bonustracks te worden uitgebracht met een speelduur van anderhalf uur. In augustus komen Scott en zijn band naar Amsterdam om te bewijzen dat ze nog steeds “alive and kicking” zijn.  

Releasedatum: 24 mei 2019 Cooking Vinyl / V2

Website: https://www.mikescottwaterboys.com/

The Waterboys live:

24-08 AMSTERDAM: Once in a Blue Moon Festival

Faye Webster - Atlanta Millionaires Club

De nog maar eenentwintigjarige talentvolle singer-songwriter Faye Webster is met Atlanta Millionaires Club al toe aan haar derde album. Op haar zestiende debuteerde ze met het in eigen beheer uitgebrachte americana album Run & Tell, met naast eigen nummers een cover van Springsteens Dancing in the Dark. Op dit album is ze nog duidelijk op zoek naar een eigen geluid. Dat eigen geluid begint op haar titelloze tweede album gestalte te krijgen en dat ze nu definitief gevonden lijkt te hebben. Webster komt uit een zeer muzikale familie, zo was bijvoorbeeld haar opa een Texaanse bluegrass gitarist, vandaar de countryinvloeden. Ze vertoefde ook geruime tijd in hiphopkringen en is geluidtechnisch Aaliyah haar belangrijkste invloed. Hierdoor klinkt regelmatig moderne R&B door in haar liedjes. De relaxte opener Room Temperature klinkt of je naar een moderne uitgave van De Kilima Hawaiians zit te luisteren, een gevoel wat zeker versterkt wordt als je online de bijbehorende video bekijkt. De steelgitaar speelt dus een belangrijke rol, maar ook de regelmatig subtiel aanwezige Wurlitzer. Spil in het geheel is echter de veelal lome stem van Webster. De liedjes zijn allen erg persoonlijk, die veelal over hartzeer en andere liefdesperikelen gaan. In eerste instantie was Webster bang om het beestje bij de naam te noemen, maar liet dat idee uiteindelijk varen. Prijsnummer Jonny gaat dus daadwerkelijk over een jongen die zo heet. Een liedje waarin ze zichzelf erg kwetsbaar opstelt : “Jonny, do you see what you’re doing? What you’re making me think about? This wasn’t supposed to be a love song, but I guess it is now.”. Het kent een sublieme opbouw, waarvoor zelfs strijkers uit de kast gehaald worden en de kers op de taart aan het slot de saxofoon is. De eerste helft van de songs neigt meer naar country en de andere naar moderne R&B. Helaas beschik ik niet over de credits, maar haar geweldige begeleiders zijn een absolute meerwaarde. Hopelijk begeleiden ze Webster als ze op 31 mei optreedt op het Best Kept Secret Festival en het verslavende Atlanta Millionaires Club wordt voorgesteld.  

Releasedatum: 24 mei 2019 Secretly Canadian

Website: https://www.fayewebster.com/

Faye Webster live:

31-05 HILVARENBEEK: Best Kept Secret Festival

Jimmie Vaughan - Baby, Please Come Home

Halverwege de jaren zeventig kreeg Jimmie Vaughan bekendheid  met de door hem opgerichte groep the Fabulous Thunderbirds. Deze groep bekwaamde zich vooral in de gruizige roadhouse blues en R&B. Een decennium later begon Vaughan ook soloplaten uit te brengen. Net als de nu furore makende Hamish Anderson is hij beïnvloed door de drie Kings, Freddie, B.B. en Albert. Zijn jongere, tragisch verongelukte broer Stevie Ray Vaughan bereikte een veel grotere bekendheid, maar diens  muziek kon mij maar matig bekoren. Het gitaarspel van de tegen de zeventig lopende Vaughan is in de loop der jaren steeds subtieler en relaxter geworden. Acht jaar moesten de fans wachten op het nieuwe studioalbum, Baby, Please Come Home. Bij beluistering valt meteen de enorme bevlogenheid en spelvreugde op. Het album bevat een uitgekiende collectie van standaardwerk uit de R&B. Vanaf de opener en titelnummer wordt de luisteraar volledig ingepakt. Vaughan en zijn uitstekende begeleiders vertolken composities van minder bekende en bekende artiesten als T-Bone Walker (I’m Still in Love with You) en Jimmy Reed ( Baby’s What’s Wrong). Bekendste naam is Fats Domino, die samen met Dave Bartholomew So Glad schreef. De nu bijna honderdjarige Bartholomew is geen bekende voor het grote publiek, maar speelde een belangrijke rol in de geschiedenis van de R&B. Voor de degenen, die geen genoeg van deze muziek kunnen krijgen, van hem is in de jaren negentig een schitterende compilatie verschenen, The Spirit of New Orleans, The Genius of Dave Bartholomew. Maar voorlopig zal dit ijzersterke Baby, Please Come Home voor het nodige luisterplezier gaan zorgen, daar ben ik zeker van. 

Theo Volk

Releasedatum: 17 mei 2019 The Last Music Company

Website: https://www.jimmievaughan.com/

Swinder - Nosk

Reeds vier jaar terug verscheen in samenwerking met Matthijs van Duijvenbode (o.a. Douwe Bob, Tangarine) hun gelijknamige debuutalbum op het Excelsior label. Een album vol veelal autobiografische liedjes over gebroken harten, kapotte klokken, drank, landbouw en werkloosheid. Zelf omschrijven ze hun muziek als Skik meets Big Star. Vooral de vergelijking met het Drentse Skik, de voormalige groep rondom Daniël Lohues, ligt voor de hand. Beide groepen zingen in het dialect van hun streek. Even leek het erop dat het debuut geen vervolg zou krijgen, veroorzaakt door een writer’s block en onderlinge verdeeldheid over de muzikale koers. Na het beëindigen van de samenwerking met Excelsior staat men voor de keuze stoppen of doorgaan. Na een korte afkoelperiode besluit men om door te gaan. Via Excelsior groeide door de jaren heen onderling contact met Tim Knol. Anderhalf jaar terug bracht de groep een bezoekje aan de studio in Hoorn van muziekfreak Knol. Deze muzikale speeltuin maakte de heren weer enthousiast om een album te gaan maken. Nosk is het Groningse woord voor  doodstil in de natuur. Het is misschien het enige woord waarvoor ik als Brabander het Groningse woordenboek nodig had. De opmerking van een Amsterdammer in het persbericht “Ik doe gewoon net alsof het Zweeds is” vind ik dan ook schromelijk overdreven. Bovendien kan men de teksten terugvinden in het keurig verzorgde tekstboekje. Af en toe hebben die teksten van zanger Bas Schröder iets nostalgisch voor mij. Zoals Oosterpaark, waarin hij zingt over Camel zonder filter en Douwe Egberts roodmerk. De liedjes zijn minder autobiografisch dan op het debuut. Zo gaat de aanstekelijke opener  Elke Dag tot de Nacht over eenzaamheid. Verder thema’s als de liefde en vastklampen en loslaten. Men zoekt tekstueel meer de verdieping dan op het debuut. Veelal beweegt men zich in het popidioom, maar in het fraaie Mörgen Wordt t Licht en Hongerkruud roept men de vakkundige hulp in van blazers en strijkers van het Noordpool Orkest. Nosk is het fraaie en overtuigende bewijs dat men er juist aan heeft gedaan om door te gaan.  

Theo Volk

Releasedatum: 13 mei 2019 Eigen beheer

Website: http://www.swinder.nl/

Swinder live:

17-05 GRONINGEN: Vera, albumpresentatie
01-06 GRONINGEN: Simplon

Eliza Carthy - Restitute

Bij folkliefhebbers is de eigenzinnige Eliza Carthy een grote naam. Ze is de dochter van Norma Waterson en Martin Carthy, de man die onder anderen Bob Dylan en Paul Simon beïnvloedde. Sinds het begin van de jaren negentig is Eliza al actief in de folkmuziek, zowel traditioneel als meer experimenteel. Twee jaar terug verraste Eliza met haar Wayward Band met het fraaie, avontuurlijke Big Machine. De titel Restitute, haar eerste soloalbum in veertien jaar, is gekozen omdat de opbrengsten van de gelimiteerde versie ervan bestemd zijn voor de leden van haar Wayward Band. Die gelimiteerde uitgave bevat een tweede cd met een audio book van The Announcer’s Daughter, waarvoor Eliza samen met Ben Seal de muziek schreef. Samen met Seal (Urban Farm Hand) produceerde ze ook Restitute, opgenomen in Eliza’s slaapkamer in het pittoreske Robin Hood's Bay, North Yorkshire. Op dit zeer pure traditionele folkalbum kreeg ze naast van Seal hulp van haar vader Martin, Jon Boden (ex-Bellowhead), Dave DeLarre en Ben Somers. Een van de hoogtepunten vormt The Leaves in the Woodland van de tragisch aan zijn einde gekomen Peter Bellamy. Het nummer is afkomstig van de klassieker The Transports, waaraan haar ouders, maar ook grote namen als June Tabor en Dave Swarbrick meewerkten.  Het album eindigt met de bekende Ierse traditional The Last Rose of Summer, waarvan de tekst geschreven werd door de Ierse dichter, liedjesschrijver en zanger Thomas Moore. Helter Skelter is trouwens geen cover van de bekende Beatles song, maar van The Pankhurst Athem.  Liefhebbers van pure, traditionele folk zullen meer dan waarschijnlijk aangenaam verrast worden door Restitute.           

Theo Volk

Releasedatum: 10 mei 2019 Topic Records

Website: http://www.eliza-carthy.com/

Our Native Daughters - Songs of Our Native Daughters

Begin mei is voor de meeste Nederlanders een tijd van bezinning en het vieren van de vrijheid. Het album Songs of Our Native Daughters is een uitstekend hulpmiddel om dat mee te doen. De supergroep Our Native Daughters bestaat uit de gelouterde zangeressen Rhiannon Giddens, Amythist Kiah, Leyla McCalla en Allison Russell. Het album kwam onder mijn aandacht dankzij een uiterst lovende recensie in Popmagazine Heaven. Het repertoire behandelt vooral slavernij en discriminatie, men voert zowel bestaand als eigen werk uit. Zo is er een fraaie cover te vinden van Bob Marleys Slave Driver. Maar ook het door Allison Russell geschreven Quasheba, Quasheba. Allison leerde haar biologische vader (uit een gezin van 13 kinderen) en diens familie pas op haar dertigste kennen. Quasheba blijkt een verre voorouder van Allison te zijn. Ze werd vanuit Ghana als slavin naar Grenada verscheept en ter werk gesteld op een suikerbonenplantage. Meermaals werd ze doorverkocht en verkracht en de daar uit geboren kinderen werden haar afgenomen en doorverkocht. Zoals we van Smithsonian Folkways gewend zijn worden alle songs uitvoerig toegelicht in het zesendertig pagina’s tellende boekje. Het album werd geproduceerd door Dirk Powell en Rhiannon Giddens in Powells studio Cypress House Studio.  

  

Theo Volk

Releasedatum: 22 februari 2019 Smithsonian Folkways

Website: https://folkways.si.edu/songs-of-our-native-daughters

Hamish Anderson - Out of My Head

Een paar weken terug was Hamish nog met Garry Clarke jr op tournee in zijn geboorteland Australië. Sinds het verschijnen van zijn fantastische debuutalbum Trouble gaat het hem duidelijk voor de wind. Een album waar ik in 2016 bijzonder enthousiast over was, het haalde zelfs mijn top 10 van dat jaar. Een album wat meteen bij me binnenkwam. De opvolger Out of My Head is hierop geen uitzondering. Geen wonder, want het is opgenomen met dezelfde ervaren producer Jim Scott (oa Tom Petty, The Tedeschi Trucks Band en Wilco) en een aantal dezelfde muzikanten. Net als op het debuut horen we vooral blues en rock. En opnieuw is er een opvallende rol voor het orgel weggelegd, naast het uitstekende gitaarspel van Anderson uiteraard. In 2016 schreef ik al dat Anderson een grote zou worden, Out of My Head onderschrijft die stelling volledig. In de herfst zal hij gelukkig weer live in Nederland te zien zijn, want op het podium is hij nog indrukwekkender.  

Theo Volk

Releasedatum: 3 mei 2019 Eigen beheer

Website: http://www.hamishandersonmusic.com/

Hamish Anderson live:

03-10 ZAANDAM: Podium de Flux
04-10 DORDRECHT: Bibelot Poppodium

Liberati Quartet - Countertime

Het leven in vrijheid is een groot goed. Vandaag herdenken we de velen die daarvoor in het verleden de grootste prijs betaalden. Een stad die aan het begin van de Tweede Wereldoorlog door hevige bombardementen zwaar getroffen werd was Rotterdam. Deze bruisende stad vormt tegenwoordig de thuisbasis van het jonge, internationale jazzkwartet Liberati Quartet, die elkaar kennen van Codarts. Jazz een genre dat door het geïmproviseerde karakter bij uitstek symbool staat voor muzikale vrijheid. Het kwartet is vernoemd naar de Italiaanse gitarist en schrijver van op een na alle composities op hun debuutalbum Countertime, Edoardo Liberati. En hoe toepasselijk, liberati betekend in het Nederlands bevrijd. Verdere leden zijn de Belgische drummer Dennis Baeten en de Nederlanders Marijn van de Ven en Jesse Schilderink. Van de Ven is contrabassist en schrijver van Grand. Tenorsaxofonist Schilderink maakte al furore met de Nederlands-Duitse band De Raad van Toezicht, van wie ik eind vorig jaar het uitstekende album 84 recenseerde. Liberati Quartet werd december 2015 opgericht en won reeds in 2017 de prestigieuze Erasmus Jazz Prijs. Een prijs die aangeeft dat jazz erg leeft in Rotterdam. Het leverde in het vorige decennium al een bijzondere band op als Monsieur Dubois, die net als het Liberati Quartet danselementen en rockende grooves aan hun muziek toevoegde. Countertime bevat een fascinerende mix van moderne en de meer traditionele jazz uit de jaren zestig van grootheden als Dexter Gordon, John Coltrane en Thelonious Monk. Het leidde tot een eigen unieke sound. Met Countertime lijkt me een internationale doorbraak niet uitgesloten. Tot slot een saillant detail, het album wordt uitgebracht op de dag dat ooit in Nederland de Tweede Oorlog begon.   

Theo Volk  

Releasedatum: 10 mei 2019 Eigen beheer

Website: http://www.liberatiquartet.com/

Liberati Quartet live:

04-05 ANTWERPEN: De Muze
10-05 ROTTERDAM: De Doelen, album releaseconcert
12-05EINDHOVEN: Paviljoen Ongehoorde Muziek
15-05 BRUSSEL: Cafe des Minimes
16-05 LUXEMBURG: De Gudde Wellen
17-05 NIVELANGE (FR): Le Gueulard
18-05 PARIJS: 38 Riv Jazz Club
19-05 BRUSSEL: La Machine
28-05 DEN HAAG: Café September
21-06 DELFT:  Midsummerjazz
05-07 ROTTERDAM: De Machinist, North Sea Round Town
17-07 AMSTERDAM: Bimhuis Session

She Keeps Bees - Kinship

Vreemd dat het duo She Keeps Bees uit Brooklyn nooit eerder op mijn muzikale pad kwam. Sinds 2006 brengen ze al albums uit, Kinship is intussen hun vijfde. Voorgaande werkstukken kregen al ruimschoots positieve aandacht van de pers. Zo noemde The Guardian hen al “the White Stripes in reverse”. Ook door collega’s werden ze op juiste waarde geschat, collega Sharon van Etten was te horen op de alom geprezen voorganger Eight Houses. Op die eerste platen was er regelmatig plaats voor vervormde gitaren, die op Kinship moeten wijken voor een ander muzikaal palet. Nu heersen hypnotiserende orgels, keyboards, strijkers en strakke drumpatronen. Middelpunt blijft echter de fantastische zang van Jessica Larrabee, die haar man Andy LaPlant ooit leerde drummen. Het nieuwe geluid is over het algemeen meer ingetogen dan op de voorgangers, maar wat mij betreft ook meer intrigerend.  Persoonlijke favoriet is door de wonderschone zang en feeërieke toetsenspel Queen of Cups. Het zou me totaal niet verbazen als het duo met het nieuwe geluid op Kinship veel nieuwe zieltjes gaat winnen, maar ook zal gaan opduiken in jaarlijstjes van critici en muziekliefhebbers. 

Theo Volk

Releasedatum: 10 mei 2019 BB Island / De Konkurrent

Website: https://shekeepsbees.com/

Rhiannon Giddens - There Is No Other

Een fenomenale, veelzijdige zangeres als Rhiannon Giddens behoeft natuurlijk geen verdere introductie. Haar eerste twee albums Tomorrow Is My Turn en Freedom Highway konden rekenen op lovende kritieken. Op haar derde album There Is No Other is een belangrijke rol weggelegd voor de klassiek getrainde jazzmuzikant en multi-instrumentalist Francesco Turrisi. Samen verkennen ze de gospel, jazz, blues, country en folk en doen daarbij Amerika, Europa, Afrika en de Arabische muziekwereld aan. Het repertoire is erg gevarieerd, traditional Little Margaret vereeuwigde Giddens al eerder op het debuutalbum Dona Got a Ramblin’ Mind van Carolina Chocolate Drops. Maar men covert bijvoorbeeld ook Black Swan van Nina Simone. Het reeds vrijgegeven I’m on  My Way schreef ze samen met producer Joe Henry. Het album werd in slechts vijf intensieve opnamedagen vastgelegd in Dublin, de woonplaats van Turrisi. Het duo stelde het album reeds tijdens een elf dagen durende toer in maart in Ierland voor. Niet zo heel vreemd, want Giddens heeft een huis in Limerick en was getrouwd met de Ierse muzikant Michael Laffan. 3 december zijn ze live te zien in TivoliVredenburg en 10 december in De Duif in Amsterdam. 

Theo Volk

Releasedatum: 3 mei 2019 Nonesuch

Website: https://www.rhiannongiddens.com/