Paal Flaata - Love and Rain - The Athletic Sessions


De afgelopen jaren bracht de Noorse zanger Paal Flaata een trilogie uit met werk van Chip Taylor, Mickey Newbury en als laatste van Townes van Zandt. Op geheel eigen wijze interpreteerde hij het repertoire, wat de goedkeuring kon wegdragen van Chip Taylor en van de vrouw van de reeds overleden Mickey Newbury, Susan. Begin dit jaar ging Paal de Athletic Sound Studio in om een paar bonustracks op te nemen voor de uitgave van een box van de trilogie. Maar Paal en zijn vaste muzikale compagnon Gøran Grini hadden de smaak echter goed te pakken en al snel ontstond het idee voor een compleet album, wat nu een eigen release krijgt. Deze keer staat geen bepaalde artiest centraal, maar een aantal liedjes van andere artiesten, die Paal na aan het hart liggen. Naast de nodige Amerikaanse artiesten ook een paar Britse, Elvis Costello en voor mij enigszins verrassend Ewan MacColl, wiens fraaie First Time Ever I Saw Your Face hij covert. Regelmatig pakt Flaata behoorlijk groot uit, maar dat het ook anders kan bewijst in het klein gehouden And I Love You So van Don McLean. Naast bekend werk als For the Good Times van Kris Kristofferson ook een compleet nieuwe song van Chip Taylor, de titelsong Love and Rain. Chip Taylor schreef het speciaal voor het album, maar ook speciaal voor Paal, want de bewondering is wederzijds. Op de dag van de release, 3 november, zal Paal Flaata te zien zijn in Q Factory in Amsterdam. 
Theo Volk
Releasedatum: 3 november 2017 Blue Mood Records / PIAS


Manolo Redondo - Helmet On


Ruim twee jaar geleden bracht Manuel Dedonder het fraaie album A Drop About to Drown uit, waarover ik een lovende recensie schreef. Het album was een soort roadmovie, zo zingt hij bijvoorbeeld over surfen in Ecuador en over de kliffen in Zuid Portugal. Op het nieuwe album Helmet On gaat het onder anderen over het rijden op een motorfiets. Net als surfen een prettige bezigheid voor Manuel, alleen komt het er maar zelden van. Manuel denkt dat hij vooral schrijft over dingen die hij in zijn dromen doet, meer dan hij schrijft over de realiteit. Een belangrijk thema vormt ook de obsessie om de top te bereiken en welke betekenis het heeft voor de mensheid (Alpinisme, Winter Garden en Conquête Spaciale). De meeste songs zijn recent gecomponeerd, op Strains Remain en Waves Men Ocean na.  Deze twee songs schreef hij voor zijn vroegere band Modern Folks, maar vlak na de voltooiing ervan stopte de band. Hij was al jaren van plan ze op te nemen en vond nu de tijd rijp. Net als op de voorganger zingt hij ook deze keer weer ter afwisseling een liedje in het Frans, Lentement. Muzikaal wordt er voortgeborduurd op de folk/popmuziek van de voorganger. In de opener wordt Manuel bijgestaan door François Puyalto op bas. Puyalto beschikt net als Manuel over een aangename stem, binnenkort zal ik over het nieuwe album van deze chansonnier een recensie plaatsen. Helmet On is van hetzelfde niveau als de voorganger. Hopelijk gaan Manolo Redondo en andere artiesten van het kwaliteitslabel  Microcultures, zoals bijvoorbeeld Oddfellow’s Casino, eindelijk de erkenning krijgen, waar ze mijns inziens recht op hebben.  
Theo Volk
Releasedatum: 27 oktober 2017 Microcultures


The Deep Dark Woods - Yarrow


Herfst, jaargetijde van veel wind, regen en vallende bladeren. Tevens de ideale periode voor het uitbrengen van een nieuw album van de Canadese groep The Deep Dark Woods. Ook in de opener Fallen Leaves vallen de bladeren in grote hoeveelheden, getuige de regel “And the thousands and thousands of fallen leaves”. Naar deze regel verwijst ook de titel van het album, Yarrow (duizendblad). Fallen Leaves is een lied over een treurende man, die zijn grote liefde verliest. Frontman Ryan Boldt schrijft vaak over de minder prettige kant van het leven, regelmatig gaan ze over de dood. Op eerdere albums kwamen al titels voor als The Gallows en Hang Me Oh Hang Me. Het thema dood komt ook voor in het fictieve, ruim acht minuten durende The Birds Will Stop Their Singing, waarin iemand in koelen bloede wordt vermoord. Wel echt gebeurd is Deep Flooding Waters. In juni 2013 was Boldt drie dagen gestrand in een hotel in Canmore vanwege een overstroming in dat gebied. Tijdens die drie dagen schreef hij het nummer. Up on the Mountaintop herinnert me aan de begintijd van Fairport Convention. Niet zo vreemd die invloed, want Boldt is een groot liefhebber van de groep, bovendien stond hij in mei nog samen met Richard Thompson op het podium. Overigens werd de groep in het verleden regelmatig vergeleken met The Band. Een heel fraaie toevoeging aan de liedjes is de tweede stem van Kacy Lee Anderson, die een mooi tegenwicht vormt voor de treurige stem van Boldt. Na alle droefenis gloort er gelukkig de nodige hoop in afsluiter The Winter Has Passed :       
“The winter it has passed, and the summer’s come at last
The branches they are tender, it's putting forth it's leaves.
A new day has come, the morning light has shone
The birds they are glad, they're singing in the trees.”
Yarrow is een ideale plaat om de lange avonden in de herfst en de winter door te komen.

Theo Volk
Releasedatum: 27 oktober 2017 Six Shooter Records / Thirty Tigers




Wendy Colonna - No Moment But Now


De carrière van de in Louisiana geboren Wendy Colonna kreeg al vroeg vorm. Zij en haar toenmalige muzikale partner Hannah Vincent waren negentien en achttien toen ze hun eerste platendeal afsloten. Wendy leidde toen al een avontuurlijk leven, want ze stond net op het punt voor een jaar naar Nijmegen te vertrekken om daar colleges te gaan volgen in het kader van het liberal arts program. Tijdens haar verblijf in Nederland vloog ze een keer tussendoor terug voor opnames. Na haar definitieve terugkeer volgden de nodige soloalbums, waarvan haar voorlaatste album uitgebracht in 2013, Nectar, een uiterst lovende recensie kreeg op No Depression. Door haar contacten met Belgische muzikanten, die ze had ontmoet in Amerika, maakte ze de overtocht om in België te gaan optreden. Een spontane jamsessie met onder anderen Ed de Smul, Tom de Poorter en Kimberly Claeys (Reena Riot) leidde tot het live-album Barefoot in Belgium. Na het verschijnen van Nectar, besloot ze haar kamer, die ze huurde van vrienden op te zeggen. Ze sloeg haar spullen ergens op en toerde daarna zeven maanden lang. Vervolgens woonde ze een tijdje in het leegstaande huis van haar grootouders op het platteland van Louisiana. Het leven van Wendy nam een belangrijke wending in 2015 toen ze haar Avion Camper uit 1964 kocht. Ze stalde hem op een fraaie locatie in het zuidoosten van Austin. De prachtige natuur gaven haar en Mark Addison, met wie ze dikwijls samen schrijft veel inspiratie. In 2016 stond haar leven volledig op zijn kop, doordat ze Ryan, de liefde van haar leven vond, trouwde en stiefmoeder werd van drie kinderen gevolgd door de geboorte van zoon Charlie dit jaar. Het ligt voor de hand dat de grote veranderingen in haar leven van de afgelopen jaren zijn weerslag hebben gekregen op No Moment But Now. Een aantal van de liedjes hebben betrekking op de periode dat beiden verliefd werden en sommige op de aanstaande geboorte. Coming Home is geschreven vlak na ze haar kamer opzegde, het beschrijft het verlangen naar een vaste relatie/huwelijk. Als je Wendy opzoekt op internet is de eerste treffer die jij krijgt, swampy southern soul. Dat dekt muzikaal gezien aardig de lading, verder hoor je ook country- en folkinvloeden. Wendy is een ervaren zangeres met de nodige soul. Ze wordt omringd door uitstekende musici, waarvan liedjesschrijver, producer, geluidsman Mark Addison veel instrumenten voor zijn rekening neemt. In prijsnummer I’m Satisfied mag blues mondharmonicaspeler Guy Forsyth excelleren. Vooral de tweede helft van de liedjes zijn ijzersterk naast het titelnummer, waarvan het refrein na een keer horen al blijft hangen. Tot de conclusie dat dit album tot de fraaiste releases van dit jaar behoort kwam Popmagazine Heaven eerder al : “Colonna zingt en schrijft als de besten, met een zeer aansprekende stem en louter topmusici om zich heen. Veel beter komen ze niet in 2017”. Een conclusie waar ik me graag bij aansluit.         
Theo Volk
Releasedatum: 19 mei 2017 Porquoi Pas? Records

Viva - Living Well is the Best Revenge


De hoes van Living Well Is the Best Revenge is niet bepaald aanlokkelijk. Nadat het album een tijdje op de stapel eventueel te recenseren albums had gelegen werd ik toch nieuwsgierig. De naam Viva gebruikt gitarist, liedjesschrijver en zangeres Vivian DeConcini als artiestennaam, voor haar en haar begeleidende band. Haar invloeden zijn nogal gevarieerd, van Dolly Parton tot aan Jimi Hendrix. De invloed van laatstgenoemde is duidelijk terug te horen op eerdere albums. Ze beheerst haar gitaar, ze is een van de zeer weinige vrouwelijke gitaristen, waarover ooit een reportage in Guitar Player Magazine stond. Naast muzikant is Vivian ook producer van diverse goedlopende muziek- en variétéshows. Haar muziekcarrière startte echter lang geleden in de band van de Braziliaanse avant-garde percussionist Cyro Baptista. Ze speelde tien jaar lang in zijn band en toerden regelmatig door de Verenigde Staten en Europa. De nog steeds aanwezige invloed van Baptista is terug te horen op het nieuwe album door de aanwezigheid van Latijnse percussie in enkele nummers. Regelmatig zijn de songs voorzien van inventieve en fraaie koortjes, verzorgd door Gerard Kouwenhoven en Aria Jay. Vivian beschikt over een aangename stem, waarvan ze optimaal alle mogelijkheden gebruikt, een goed voorbeeld vormt Veronica Pierre, een van de hoogtepunten. Haar teksten zijn humoristisch, gaan soms over verdriet en soms zijn ze recht voor zijn raap. De titel Lesbian Sex in the Bathroom spreekt boekdelen. Overigens eist in dat nummer een klarinet de hoofdrol. Bij de zeer summiere credits op de hoes wordt de bespeler helaas niet vermeld. Nostalgisch en vrolijk doet door het gebruik van een orgel Charlie Columbine aan, het zou overigens niet misstaan in het oeuvre van Eleni Mandell. Veelal spelen haar begeleiders in dienst van het liedje, maar in het uptempo I Always Wanted to Get the Blues krijgen ze de ruimte. Ik denk dat deze song het meeste hun live geluid benaderd. Dat live geluid is waarschijnlijk een stuk rauwer en opwindender dan op de cd. Living Well is the Best Revenge is een zeer aangenaam en verrassend album, waarop te horen is dat Vivian een uitstekende gitarist en zangeres is, maar ook nog een bovengemiddeld liedjesschrijver blijkt te zijn.   
Theo Volk
Releasedatum: 13 oktober 2017 Eigen beheer
Website: https://vivadeconcini.com/

Too Sad for the Public - Vol. 1 Oysters Ice Cream & Lemonade : American Folk Fantasies Written and Arranged by Dick Connette


In het verleden bracht Dick Connette al vier albums uit die gebaseerd waren op de Amerikaanse folk en andere populaire tradities. Zijn eerste album Last Forever: New and Old Songs out of the American Tradition  dateert alweer van twintig jaar geleden met daarop geheel eigen interpretaties van traditionele songs die werden gezongen door Sonya Cohen, een nicht  van Pete Seeger. Deze formule werd nog drie keer herhaald. Helaas overleed Sonya twee jaar geleden op slechts vijftigjarige leeftijd. Op zijn nieuwste album Vol. 1 Oysters Ice Cream Lemonade maakt hij gebruik van verscheidene vocalisten en borduurt voort op de vier voorgangers. Naast een aantal covers zijn er ook zes eigen composities te vinden. Het repertoire is een mix van vocale en instrumentale stukken. Een drietal  korte instrumentale composities zijn van de hand van Jaco Pastorius, Liberty City Pt. 1,2 en 3, en dienen als intermezzo. Zeer opmerkelijk is het twaalf minuten durende go-go nummer Chuck Baby, waarin vooral blazers en percussie domineren. Het is een eerbetoon aan de godfather van de go-go, Chuck Brown.  Een viertal van de liedjes worden gezongen door Suzzy Roche. Black River Falls vertoont Oosterse invloeden.  Vrolijk van toon is All Along waarin heerlijke blazers en strijkers te horen zijn. Verfraaid door een harmonica is de opmerkelijke cover van He’s a Bad Boy, geschreven door Carole King en Gerry Goffin. Eigenlijk zijn alle arrangementen opmerkelijk en eigenzinnig. Zo ook Young Loves to Love gezongen door Ana Egge. Het is een medley van Brown Eyed Girl en Sweet Thing en ademt de sfeer uit Van Morrison ten tijde van Astral Weeks. Die sfeer wordt ook nog eens versterkt doordat de gitaar bespeeld wordt door Jay Berliner, die ook in 1968 meewerkte aan Vans meesterwerk. Old Alabama, waarvoor diverse traditionals model stonden, wordt ook door Egge gezongen. De andere vocalisten zijn Rachelle Garniez en Gabriel Kahane, die ieder een song vertolken. Gezien de titel mogen we erop rekenen dat dit geheel unieke en eigenzinnige project, wat me overigens getipt werd door muziekkenner Willem K. (waarvoor dank!), een vervolg gaat krijgen en dat is zeer toe te juichen.
Theo Volk
Releasedatum: 16 juni 2017 StorySound Records
Website: http://www.dickconnette.com/home.html

Daisy Chapman - Good Luck Songs


De achtendertigjarige Britse singer-songwriter Daisy Chapman speelt al sinds haar zesde piano. Ze is dus als het ware vergroeid met haar instrument. Ook beschikt ze over de nodige podiumervaring, ze trad bijvoorbeeld naast het beroemde Glastonbury Festival  ook al diverse malen op in Nederland en maakte bij die optredens veel indruk. Naast een solocarrière toert ze ook geregeld met de interessante progrockband Crippled Black Phoenix, waarmee ze een groot deel van de wereld zag. Van deze groep maakte vroeger ook de door mij vorig jaar gerecenseerde Joe Volk uit. Good Luck Songs is intussen het derde album van Daisy. In opener Good Luck Song valt natuurlijk direct haar heldere en krachtige stem op. Het lied is haar mantra voor geluk in negen talen, waaronder in het Nederlands. Het is niet de enige verwijzing naar Nederland in de teksten, zo zijn ook de steden Rotterdam en Den Haag terug te vinden. Ze wordt in het nummer trouwens bijgestaan door een immens koor. In een viertal songs wordt ze slechts begeleid door viool en cello. Vooral het vioolspel van Sue Lord is hier bijzonder inventief, met name in Home Fires tovert ze een bijzonder geluid uit haar instrument. In  zijn recensie over dit album geeft Richard van Wagenaar aan There’s a Storm Coming de fraaiste song te vinden. Voor die keuze is zeker iets te zeggen, het is in ieder geval een opvallende song, omdat haar zang slechts alleen door percussie begeleid wordt. Mijn favoriete track is echter Generation Next, vooral dat het gebruik van staccato pianospel en het fraaie vioolspel gekoppeld aan het uitbundige einde met trombone en sax. Eigenlijk doet het wat kleiner gehouden I Used to Own An Empire er niet voor onder. Naast acht eigen songs een op haar lijf geschreven cover, Tom Traubert’s Blues, het prijsnummer van het Tom Waitsalbum Small Change. Het is te hopen dat de songs van dit fraaie album snel te horen zullen zijn op de Nederlandse podia.    
Theo Volk   
Releasedatum: 1 mei 2017 Eigen beheer
Website: http://www.daisychapman.com/


Paul Messinger - America 2.0 : Assorted Tales and New Myth


Paul Messinger is een dichter, songschrijver, zanger en harmonicaspeler, oorspronkelijk afkomstig uit New York, maar nu woonachtig in Chapel Hill, North Carolina. Zijn album America 2.0, met als ondertitel Assorted Tales and New Myth verscheen al eerder eind 2014 in eigen beheer in de Verenigde Staten. Het kreeg toen terecht al een lovende recensie op No Depression. Vorig maand werd het album opnieuw uitgebracht met een bonustrack en wordt het ook gepromoot in Europa. Muzikaal gezien bevat het een gevarieerde mix van rock, blues, gospel, folk tot aan reggae. In zijn teksten vertelt Messinger de verhalen van de mensen om hem heen. Zijn liedjes zitten vol verrassende wendingen gezongen op een eigen, aparte manier. Slechts een cover, de traditional Death Don’t Have No Mercy. De andere, dertien uitstekende liedjes schreef hijzelf. Sommigen ervan zijn live opgenomen, waaronder mijn favoriet, het uptempo Psycho Yuppie. Het gaat over een man, die zijn vrouw respectloos behandelt. America 2.0 is een album wat door zijn originaliteit bijzonder snel weet te overtuigen. Je krijgt bovendien waar voor je geld, want de cd duurt zo’n 5 kwartier en verveelt geen seconde daarvan.      
Theo Volk
Website : https://www.paulmessinger.net/

Sleepy Driver - Sugar Skull


Dit jaar verscheen al een album van Sleepy Driver, getiteld Decomposed. Volgens de groep is het “a soundtrack for meditation, for relaxation, for contemplation, an exploration.”. Het bevat instrumentale herbewerkingen van eerder uitgebrachte composities. Sugar Skull is inmiddels het vijfde werkstuk van Sleep Driver. Zoals gebruikelijk zijn alle composities geschreven door de aimabele frontman Peter Hicks. Deze keer heeft men er voor gekozen om, net als in hun begintijd, ook een aantal rocksongs op te nemen. De titeltrack heeft zo’n rocksausje gekregen en is opgesierd met een Doorsorgeltje. Misschien wel de beste song, die Peter ooit componeerde. Hij schreef het een paar jaar geleden, nadat hij binnen een week tijd een groot aantal jongeren met zo’n Sugar skull tattoo gezien had. Meest beladen lied is Before We Go Home. Enige jaren geleden werd Peter gevraagd om op de begrafenis van een tante te zingen. De songs die men graag zou willen horen, waren echter niet geschikt voor zijn stem en besloot Peter zelf een lied te schrijven. Meest aanstekelijke song is misschien wel Burn You Alive, een behoorlijk vurig liefdesliedje. Ook erg aanstekelijk is Radio Dial. Het handelt over hoe Peter als tiener gekluisterd was aan zijn radio en ook hoe hij zich vaak nog kan herinneren, waar hij een nummer voor de eerste keer hoorde.  En zonder dat Peter het zich realiseerde zijn Radio Dial en het opvolgende nummer Lucia met elkaar verbonden. In deze murder ballad is duidelijk te horen, dat het gelijkenis vertoont met Radar Love van Golden Earring, een liedje wat Peter vroeger geregeld op de radio hoorde.  Uiteraard zijn er ook weer een aantal fraaie liedjes met country invloeden te vinden en werden de arrangementen van de songs gezamenlijk door de bandleden gemaakt. Overigens valt me op dat de synthesizers iets minder prominent aanwezig zijn dan op Ignatius. Sugar Skull bevat een mooie mix van country en rockgeoriënteerde liedjes, misschien wel het mooiste album uit hun oeuvre.  
Theo Volk
Releasedatum: 20 oktober 2017 Black Bell Productions


Linde Nijland - The Jukebox Project


Het was een lang gekoesterde wens van Linde om een cd te maken met songs die sinds haar jeugd in haar genen zitten. In haar vroege jeugd grasduinde ze vaak door de platencollectie van haar ouders, die voor een groot deel uit folkmuziek bestond. Haar voorliefde voor Sandy Denny is algemeen bekend. Ze nam in 2003 een schitterend album met liedjes van Denny op, getiteld Linde Nijland sings Sandy Denny, met daarop haar favoriete liedje aller tijden, Who Knows Where The Time Goes. In haar tienerjaren kreeg Linde ook belangstelling voor popmuziek. Eind vorig jaar werd met succes een crowdfunding voor The Jukebox Project volbracht en mochten donateurs  liedjes aandragen die voor hen een speciale betekenis hebben. Zo stelde Lenny Kuhr My Sweet Lord voor en Elly & Rikkert heel verrassend Sealed With a Kiss van Bobby Vinton. Beide nummers haalden het album niet. Linde nam in alle rust een dertiental nummers op, met daartussen een aantal minder voor de handliggende keuzes en dito bewerkingen. Popmuziek is niet zo’n natuurlijke habitat als folkmuziek voor Linde, vandaar waarschijnlijk dat ze met een verfrissende blik Five Years van David Bowie onder handen nam. Zij en partner Bert Ridderbos voorzagen het van een oosters sfeertje door het toevoegen van een sitar. Heel bijzonder is ook de a capella versie van Dylans George Jackson, waarop Annemarieke Coenders de tweede stem zingt. Het in de originele versie mierzoete If van Bread krijgt iets gedistingeerds door het subtiele vioolspel van meester fiddler Joost van Es. Heel benieuwd was ik vooraf naar haar uitvoering van The Moody Bluesklassieker Nights in White Satin. Het origineel kent nogal uitbundige zang. Linde houdt het wat kleiner, de begeleiding op banjo en accordeon is bijzonder fraai. A Whiter Shade of Pale zonder orgel is even wennen, maar de akoestische gitaar  en viool vormen hier goede vervangers. Hoogtepunt vormt voor mij het klein gehouden Time in a Bottle van Jim Groce. Andere interessante covers zijn Goodbye (geproduceerd door Paul McCartney) van Mary Hopkin, Oh My Love van John Lennon, Ballad of Easy Rider van The Byrds en afsluiter Song for the Asking van het album Bridge over Troubled Water van Simon & Garfunkel.  Het cd-release concert van dit bijzonder geslaagde project vindt volgende week zondag plaats op de prachtige locatie Coco Maria in Veenhuizen.

Theo Volk

 Releasedatum: 22 oktober 2017 Eigen beheer

 Website : http://www.lindenijland.nl/




Linde Nijland en Bert Ridderbos live:

22-10 CD release concert, Coco Maria, Veenhuizen aanvang: 15:00 uur
29-10 Grote Kerk, Emmen 
12-11 Muziekfeest, Eindhoven 

25-11 De Groninger Kroon, Finsterwolde Winterliederen
26-11 Veenkoloniaal Museum, Veendam (+ Diena Liepa)

03-12 Theeschenkerij Bellefleur, Siegerswoude
09-12 De Skans, Gorredijk (+ Bert Ridderbos, Otto Groote, Gurbe Douwstra)

17-12 Kruiskerk, Delfzijl (met het Eemsmondkoor)
23-12 Cultuurschuur, Wieringerwerf

Charlie Dore - Dark Matter


Eind jaren zeventig werd Charlie Dore in het Londense clubcircuit ontdekt door Chris Blackwell en tekende ze een contract voor diens label Island Records. Ze had direct succes want de single Pilot of the Airwaves van haar debuutalbum (opgenomen in Nashville) bereikte de elfde positie in de Verenigde Staten. Naast zangeres is Charlie ook actrice, zo speelde ze bijvoorbeeld 18 maanden in de tv-serie Rainbow. In diezelfde periode schreef ze en trad ze samen op met Julian Littman, die ze had leren kennen op de toneelschool. In de loop der jaren namen bekende artiesten als Tina Turner, Celine Dion, Barry Manilow, George Harrison en Paul Carrack nummers van haar op. Ook heden ten dage schrijft Charlie nog steeds liedjes samen met Julian. Haar vorige album Milk Roulette was mijn eerste kennismaking met haar fraaie muziek én teksten, die vaak vanuit interessante invalshoeken geschreven zijn. Liedjes op dat album als Born Yesterday,  Firewater  en Looking Like My Mother, Acting Like My Dad bezitten memorabele melodieën. Die optimale combinatie van tekst en muziek maakt Milk Roulette tot een van mijn meest dierbare albums in mijn platencollectie. Uiteraard werkt ze op haar negende album Dark Matter wederom samen met Julian. Om maar met de deur in huis te vallen, het is wederom een prachtplaat geworden. De liedjes hadden deze keer iets meer tijd nodig om hun schoonheid prijs te geven, wellicht kwam dat doordat ik mij bij de eerste beluisteringen vooral in de teksten verdiepte. Direct in opener Breakfast of Neutrinos worden we al geconfronteerd met Charlies tekstuele vindingrijkheid en originaliteit. Een geliefde wordt erin vergeleken met een Neutrino :
“‘Cause you were like a neutrino
Only passing through
And you, you will never know
I feel you in my heart, feel you in my bones
I feel you in my blood, feel you on my skin”    
Ontroerend is A Dog Out Looking for His Day wat gaat over haar liefdevolle relatie met haar hond, die overigens altijd bij de opnames aanwezig is. Die vinden namelijk plaats in Charlies woonkamer. Ook  muzikaal valt er volop genieten, in 15 Minutes with Danny Kaye voeren dansritmes en blazers de boventoon. Het is een nostalgische ode aan een jeugdidool. In een van de hoogtepunten, het gejaagde Personal Hell horen we de stuwende bas van vaste kracht Gareth Huw Davies en het excellerende vioolspel van Jessie May Smart. Denis and Rose vertelt het wonderlijke, waargebeurde verhaal over hoe Denis Blackham zijn toekomstige vrouw Rose in een winkel het hof maakte. Het voert te ver om alle liedjes te bespreken, maar ze zijn allemaal even interessant. De stem van Charlie vertoont gelijkenissen met die van de McGarrigles. Het artwork is wederom uitstekend verzorgd. In het persbericht wordt de muziek trouwens kernachtig omschreven als Zen folk for the curious. Dark Matter is van dezelfde klasse als zijn voorganger Milk Roulette en dat zegt volgens mij genoeg.
Theo Volk
Releasedatum: 5 mei 2017 Black Ink Music



Sarah Walk - Little Black Book


Little Black Book is het debuutalbum van de zesentwintigjarige, uit Chicago afkomstige singer-songwriter Sarah Walk. Ze studeerde aan het befaamde Berklee College of Music. Vorig jaar tekende ze voor One Little Indian en koos Steve Brown als producer. Ze beschikt niet alleen over een androgyn uiterlijk, maar ook over een dito stem, met een heerlijk hees randje. Een stem, die ze ene keer krachtig inzet, maar soms ook ingetogen en breekbaar. Haar liefdesliedjes lopen vooral over van woede, droefenis, angst en schuldgevoel. Het gaat dus vooral over de keerzijde van de liefde. De liedjes worden met grote geloofwaardigheid gebracht en weten diep te raken. Centraal in haar muziek staat de piano, regelmatig worden de liedjes opgesierd met strijkers. En worden het, zoals ze zelf noemt, big songs, die erg meeslepend zijn. Vorig jaar werd het album voorafgegaan door de single Wake Me Up, die al voor de nodige bekendheid zorgde. Op dit moment is Sarah op tournee met Tanita Tikaram in Duitsland, het lijkt me dat een bezoek aan de Nederlandse podia slechts een kwestie van tijd is. Het album verschijnt op 1 november ook in een deluxe versie, naast cd, een tekst- en gedichtenboek plus t-shirt. De gewone versie is eventueel nu al het goedkoopst te bestellen bij De Konkurrent. Little Black Book is een debuutalbum, wat volgens mij geen enkele luisteraar onberoerd zal laten.
Theo Volk
Releasedatum: 20 oktober 2017 One Little Indian

Sheewawah - Alles in Kleur


Judith Renkema (bas, contrabas, zang), Jeroen Kant (elektrische gitaar, zang) en Gino Bombrini vormen samen het nieuwe blues & rootsrock powertrio Sheewawah. Het afgelopen jaar pakte Jeroen zijn oude liefde weer op, de elektrische blues. Dagen van meer dan zes uur oefenen op zijn gitaar waren heel gewoon. Ook leverden die oefensessies een groot aantal nieuwe liedjes op, die vroegen om een andere invulling dan gebruikelijk en dat resulteerde in de vorming van het nieuwe trio. Gino en Jeroen speelden al samen op de eerste twee albums van Jeroen. Door de drukke werkschema’s van alle drie was de voorbereidingstijd erg krap. De weken voor de opnames hadden ze marathonrepetities in Gino's huis/studio in Heerlen. Daar groeiden ze tot een hecht ingespeeld trio en ontstonden daar ook de ideeën voor het artwork en de naam en veel van de arrangementen. De meeste songs schreef Jeroen alleen, met zijn bekende, authentieke teksten. Opener en titelnummer Sheewawah werd door het trio gezamenlijk geschreven en vormt enigszins een vreemde eend in de bijt. Het is jaren zestig rock met een psychedelisch randje. De oerwoudgeluiden hier zijn van Gino. Het van een heerlijk stuwende bas voorziene Geef Me Water schreef Jeroen samen producer Mischa den Haring. Haring arrangeerde ook samen met het trio de liedjes. Dat al dat oefenen op zijn elektrische gitaar niet voor niets was bewijst Jeroen regelmatig, vooral in Alles Is Op gaat hij echt los en begrijp je ook direct waar de groepsnaam vandaan komt. Regelmatig steekt hij ook dit keer in zijn teksten zijn mening niet onder stoelen of banken, zoals in het heerlijke bluesnummer Bluespolitie:
“Ik zing niet over Mississippi
Ik zing niet over Tennessee
Ik zing niet over vroeger
Maar over wat ik hoor en zie
Ik heb dat katoen nooit hoeven plukken
En mijn huid is ook niet zwart
Het spijt me bluespolitie
Ik wist niet dat de blues van jullie was”        
Heel strijdvaardig en zelfverzekerd is hij in het swingende uptempo nummer Nooit Meer Werken voor een Baas. Maar soms vindt hij het leven minder prettig en zingt hij de Weemoed Blues. In café Weemoed in Tilburg drinkt Jeroen niet alleen af en toe een biertje maar treedt hij daar ook geregeld op. In Tilburg zal binnenkort dit strak spelende trio Sheewawah ten doop houden. De opvallende hoes is een tekening van Margina Ruiter. Het debuutalbum bevat een heerlijke mix van blues en rocknummers in het Nederlands. Bovendien is het erg verslavend en behoort het wat mij betreft tot de meest interessante releases van 2017.
Theo Volk
Releasedatum: 18 november Eigen beheer
Website: https://www.jeroenkant.nl/

Sheewawah live: 

18-11-2017 Paradox, Tilburg (SHEEWAWAH ALBUM RELEASE)
29-11-2017 Café Stathe, Utrecht
02-12-2017 Atelier Winterdijk 30b, Waalwijk
04-12-2017 Meneer Frits, Eindhoven

Bendik Brænne - The Last Great Country Swindle


Het wemelt in Noorwegen van de jonge talentvolle muzikanten, Bendik Brænne is in korte tijd de derde dertigjarige muzikant uit dat land waarvan ik een album bespreek. Naast zanger speelt hij gitaar, piano en saxofoon. Dat laatste instrument bespeelt hij al meer dan tien jaar in de bekende mariachi/surf-rock band Los Plantronics. Het was in de tourbus van die groep, dat het idee voor zijn derde soloalbum The Last Great Country Swindle ontstond. Daar werd veel country en soul beluisterd van artiesten als Dale Hawkins, Jim Ford en Tony Joe White. Op het nieuwe album zijn in de meeste van zijn samen met broer Mattis geschreven songs goed te horen dat ze veel naar The Beach Boys en Dr. John geluisterd hebben. Opener Runaway is echter een cover van het overbekende Runaway van Del Shannon. Op deze uitvoering is duidelijk een stempel gedrukt door de co-producer, Canadese alt-countryster Daniel Romano. Ze kennen elkaar doordat Bendik een paar keer supporting act voor Romano in Noorwegen was. Romano speelt hier ook gitaar en af toe drums en synthesizer. Daarnaast verzorgde hij het artwork. Net als op zijn vorige twee albums zijn het voornamelijk songs in het americana, country en rootsgenre, zij het deze keer ook met wat invloeden uit de soul en pop. De hechte ritmesectie wordt gevormd door Lars Erik Larsen (bas) en Kjetil Jacobsen (drums), beide maatjes van hem in Los Plantronics. Een opvallende rol is weggelegd voor jazz toetsenist David Wallumrød, die regelmatig met zijn fraaie spel de songs verrijkt. In Close to the Ground en Sunshower worden de songs klein gehouden. In de schitterende pianoballade Sunshower is alleen Bendik te horen en komen zijn zangkwaliteiten optimaal tot zijn recht. Ergens in de liner notes staat kernachtig vermeld: “This album possesses an irresistible charm.”. Daar is volgens mij geen woord van gelogen, heerlijk album. 
Theo Volk
Releasedatum: 20 oktober 2017 Bendix Records



Nordgarden - Changes


Het leven van Terje Nordgarden neemt op veertienjarige leeftijd een belangrijke wending na het zien van een  vier uur durend optreden van Bruce Springsteen in Oslo. De volgend vier jaar besteed hij op zijn slaapkamer veel tijd om zelf liedjes te schrijven. Na de middelbare school besluit hij een jaar muziek te gaan studeren  op Sunnhordland FHS op een eiland ten zuiden van Bergen, Halsnoy, ver voor de Noorse kust. Dat studiejaar maakt veel indruk op Terje door de prachtige natuur, maar hij wordt er ook overmand door melancholie, omdat hij zich er geregeld eenzaam voelt. Het volgende jaar besteedt hij nuttig door tijdens zijn vervangende diensttijd gitaarles te geven aan jonge kinderen. Het zien van een optreden van Elliott Smith maakt grote indruk en zou hem later inspireren tot het liedje The Gift of Song, wat hij opdroeg aan Smith. Vervolgens besluit hij een wat meer avontuurlijk leven te gaan leiden en vertrekt voor een paar jaren naar Italië. De wat meer chaotische levensstijl van de Italianen bevalt hem prima. In Italië brengt hij zijn eerste soloalbum uit en toert er in het alternatieve circuit.


Terug in Oslo kan hij een jaar lang niet zingen, omdat een cyste hem dat belet. Na een succesvolle operatie werkt hij harder dan ooit om terug te komen. Het resulteert een jaar later in 2006 in het album A Brighter Kind Of Blue, wat hem uiterst lovende kritieken oplevert in de Noorse pers. Vergelijkingen worden er regelmatig getrokken met Pink Moon van Nick Drake en Nebraska van Bruce Springsteen. Sindsdien gaat het zeer voorspoedig met zijn carrière. In 2014 speelde hij al meer dan 140 concerten. De titel van zijn nieuwe album, Changes, komt niet zomaar uit de lucht vallen. Terje wilde al heel lang een album live in de studio opnemen met gehele band in dezelfde ruimte, zoals dat vroeger heel gewoon was. Het heeft een zeer warm, organisch album vol catchy songs opgeleverd, waarop diverse genres als country, soul, gospel en blues te horen zijn. Alle liedjes worden heerlijk relaxt gezongen door Terje. Vermeldenswaard zijn ook de fraaie blazersarrangementen van Erik Johannessen (Jaga Jazzist). Hij wordt verder omringd door vakkundige muzikanten als violist Lise Volsdal (Sivert Høyem). Voor het eerst schreef hij samen met anderen. Twee liedjes met de bekende countryzangeres Claudia Scott en twee met de Zweedse zangeres Johanna Demker. Door het warme geluid en het feit dat de songs goed in het gehoor liggen, is het niet heel vreemd, dat de single Side of the Road afgelopen week geregeld te horen was op Radio 2. Het zou me niet verbazen als Changes zijn populariteit verder gaat vergroten.
Theo Volk
Releasedatum: 13 oktober 2017 Eigen beheer


Melanie De Biasio - Lilies


Eigenzinnig en uniek is deze Belgische jazz-zangeres. Dat blijkt al uit de hoes, waarop ze onduidelijk en niet bepaald flatteus staat afgebeeld. Muzikaal vaart ze al sinds haar debuut haar eigen koers. Ook besloot ze deze keer niet op te nemen in een studio, maar in een kleine kamer zonder ramen met behulp van haar computer en een goedkope microfoon. De reden was volgens Melanie: "The urge to surrender in sound, at home, intimately". De reeds eerder vrijgegeven single Gold Junkies was een slimme keuze, want het is eigenlijk een heel korte remake van Blackened Cities. Zo eigenzinnig is Melanie dus ook. Gelukkig slaat ze op het album ook weer nieuwe wegen in. Maar zoals altijd duurt geen enkele compositie een seconde te lang, wat weggelaten kan worden, wordt weggelaten. Dat is volgens mij haar grote kracht. Natuurlijk ontbreekt haar spannende en hypnotiserende zang ook deze keer niet. Lang heb ik naar deze release uitgekeken, maar het was het wachten meer dan waard. Zonder enige twijfel één van de mooiste releases van 2017.
Theo Volk
Releasedatum: 6 oktober 2017  [PIAS]




Zara McFarlane - Arise


De Britse jazz zangeres Zara McFarlane werd geboren in Dagenham uit Jamaicaanse ouders. Reeds op haar veertiende was ze te zien in het tv-programma Stars in Their Eyes, waar ze een nummer van Lauryn Hill ten gehore bracht. In haar jeugd luisterde ze veel naar reggae en R&B. Die voorkeur veranderde naar jazz toen ze ging studeren aan de fameuze BRIT School. In 2010 bracht ze een EP uit, die uiteindelijk door BBC dj en plateneigenaar Gilles Peterson werd opgepikt. Sindsdien verschijnt het werk van Zara op het hippe jazzlabel van Peterson, Brownswood. Haar naamsbekendheid is sindsdien snel gestegen, niet zo heel verwonderlijk, want Zara is een geboren zangeres. Op haar albums houdt ze haar Jamaicaanse wortels in ere. Naast jazz vinden we reggae, maar ook ritmes gebaseerd op kumina en nyabinghi terug. Zelf omschrijft ze haar muzikale ontdekkingstocht als volgt : “Tracing the musical heritage of the Caribbean, I explore my interconnected vision of the diaspora.”. De twee belangrijkste vertegenwoordigers van de reggae worden geëerd op haar derde album Arise. Fussin' and Fightin' werd geschreven door Lee Perry, maar Bob Marley maakte het bekend. Ook aan Fisherman schreef Perry mee, dit nummer staat op een van de belangrijkste reggaeklassiekers, Heart of the Congos van The Congos. Een album, wat eigenlijk in geen enkele serieuze muziekcollectie zou mogen ontbreken.  Naast reggae horen we Zara excelleren in jazz, een van de hoogtepunten is Silhouette, waarop haar zang tot grote hoogtes stijgt, net als het schitterende klarinetspel van Shabaka Hutchings. Zara wordt op Arise omringd door toonaangevende musici uit de Londense jazz scene. Het lijkt een wonderlijke combinatie, reggae- en jazznummers op een album, maar dat geldt geenszins voor Arise, integendeel, het repertoire vormt een homogeen geheel. Binnenkort is deze geweldige zangeres te aanschouwen in Nederland, onder anderen in Eindhoven, waar nog meer zeer interessante artiesten, onder wie Moses Sumney, acte de présence geven.    
Theo Volk
Releasedatum: 29 september 2017 Brownswood Recordings
Zara McFarlane live:
03-11 EINDHOVEN: Muziekgebouw Eindhoven
04-11 EINDHOVEN: Muziekgebouw Eindhoven
18-11 AMSTERDAM: Paradiso


Ellen Andrea Wang - Blank Out


Het is intussen alweer drie jaar geleden, dat de dertigjarige Noorse zangeres Ellen Andrea Wang haar goed ontvangen debuutalbum Diving uitbracht. Naast haar solocarrière maakt ze deel uit van Pixel en de Manu Katche Band. Op haar nieuwe album Blank Out onderzoekt ze wederom nieuwe wegen in haar eigen mix van jazz, funk en pop. Af en toe klinken er ook verstilde klanken op het album, zoals we die kennen van de ECM-albums. Dit is vooral goed te horen in het slotakkoord Accord de Paris, voorzien van woordeloze zang. Ze wordt uiterst inventief en subtiel begeleid door Erland Dahlen (drums) en Andreas Ulvo (toetsen). Veelal worden de songs bepaald door het aanstekelijke ritme. Bij opener Peace Prize zat ik direct op het puntje van mijn stoel. Ook tekstueel is het nummer interessant. Het geeft een zeer kritische kijk op vooroordelen en hoe omgesprongen wordt met vluchtelingen en andere buitenlanders. Alle teksten zijn geschreven of zijn aan meegeschreven door Martin Hagfors. Die teksten kunnen gelukkig ook humoristisch zijn, het zeer aanstekelijke Electric, geeft een indrukwekkende  opsomming van apparaten, waar de mensheid in de loop der jaren afhankelijk van is geworden. Prijsnummer is wat mij betreft het ingetogen Heaven, waarin je pas goed hoort hoe fraai haar stem is en hoe gevoelig ze die kan gebruiken. Uiteraard horen we Ellen ook regelmatig excelleren op haar contrabas. Blank Out is een overtuigende opvolger van haar debuut, waarop wederom met succes nieuwe wegen worden ingeslagen. Binnenkort zal ze ter ondersteuning van de release een paar optredens in ons land verzorgen. 
Theo Volk
Releasedatum: 13 oktober 2017 Jazzland Recordings
Ellen Andrea Wang live:
26-10 AMSTERDAM: Bimhuis
27-10 ROTTERDAM: LantarenVenster

H.T. Roberts - Stalemate Days


Na zo’n twintig jaar ploeteren in de marge lijkt er sinds zijn voorgaande, voortreffelijke album Old Light eindelijk op grote schaal erkenning te gaan komen voor Herman Temmerman. Een rasmuzikant, die naast zijn solocarrière deel uitmaakt van de groep Laclaireau, met onder anderen ook de zeer ervaren Nils de Calster in de gelederen. Old Light vergaarde uitstekende kritieken, waarbij zelfs vergelijkingen met Guy Clark en Townes van Zandt werden getrokken. Vooral de vergelijking met Guy Clark vind ik hout snijden. Een album met songs in hun meest uitgeklede vorm. Hij werd er alleen op begeleid door goede vriend en eveneens doorgewinterde muzikant Bruno Deneckere, die het geheel voorzag van tweede stem en gitaar. Never change a winning team zal Herman gedacht hebben, dus op zijn elfde album Stalemate Days wordt met veel succes de formule herhaalt. Wederom een elftal liedjes veelal in het folkidioom, met hier en daar ter afwisseling een uitstapje naar de country. Stalemate Days ademt in zowel in het bijzonder fraaie artwork, tekst en muziek de sfeer van de herfst en de winter uit. Veelal zijn de songs erg ingetogen, gezongen door Herman met zijn doorleefde stem met een heerlijk hees randje. De samenzang met Bruno is nog hechter dan op de voorganger. Enige andere gastmuzikant is Nils de Calster, die Dripping Into Flood verrijkt met zijn fraaie vioolspel. Nils en Bruno spelen trouwens vaak samen en maken beiden deel uit van de fantastische groep The Infamous Roots Rielemans Family Orchestra. Ook de teksten hebben veel te bieden, regelmatig slaat hij kernachtig de spijker op zijn kop :
“If you don’t swing the hammer
You’re left holding the nail”
Hopelijk zullen de volgende regels uit The Pen niet heel snel van kracht zijn :
“The pen is almost empty
And daylight’s almost gone
The burdens still are plenty
But the work is almost done”
Integendeel, wie zulke fraaie albums maakt als Stalemate Days moet veel gehoord blijven worden. De releaseshow brengt hem voor een concert naar Nederland, op 14 oktober in Bakhuizen. Het wordt de hoogste tijd dat hij te zien zal zijn op de bekende podia voor rootsmuziek in Nederland. Herman Temmerman is voor mij een muzikant van de buitencategorie.
Theo Volk
Releasedatum: 29 september 2017 LIE Records


Abonneren op: Posts (Atom)