Het afgelopen
decennium werkte de Nieuw-Zeelandse multi-instrumentalist met Nederlandse roots
Graeme James gestaag aan zijn populariteit. In eerst instantie bracht hij
albums in eigen beheer uit. Zijn prachtige vierde album The
Long Way Home verscheen echter op Nettwerk. Een gelaagd, modern, goed
in het gehoor liggend akoestisch folk album, waarop hij zelf alle instrumenten
bespeeld.
Sinds mei 2018 woont Graeme, die zowel de Nieuw-Zeelandse
als Nederlandse nationaliteit heeft, weer in Nederland. De afgelopen twee jaar
bracht Graeme digitaal vier ep’s uit met als onderwerp de vier seizoenen. Ze
zijn nu fysiek gebundeld op de cd Seasons.
Ook deze keer een gelaagd, akoestiek folk album, waarop hij
alle instrumenten bespeeld. Meer dan tien instrumenten passeren de revue. Zijn prachtige
warme stem zal zeker weer nieuwe zieltjes gaan winnen. Het artwork is ook van
zijn hand. Seasons is zeker zo mooi
als de voorganger.
Onlangs zag Lavalu (AKA Marielle Woltring) de films “Lost
Daughter” en Power of the Dog”. Ze merkt dat toon van vertellen anders is. De
films blijken geregisseerd te zijn door vrouwen. Opeens herkent ze ook de
vrouwelijke hand in haar nieuwe album Earthbound.
Het album is grotendeels in haar eigen huis opgenomen en praktisch
volledig door haarzelf geproduceerd. Alle composities kwamen tot stand op haar
vertrouwde Ibach piano. De zang nam ze op zittend op de bank in haar chillpak
met een dekentje om haar heen. Dit alles
komt de intimiteit zeer ten goede. Wie goed luistert hoort zelfs af en toe op
de achtergrond vogels.
Marielle wordt begeleid door Roosmarijn Tuenter op altviool en Paul Rittel
op cello. Onlangs speelde Marielle mee op het prachtige debuutalbum Heimatvan Miriam Moczko. Als wederdienst zingt Miriam mee op drie composities.
Wat beide dames trouwens gemeen hebben is, dat ze allebei in Arnhem wonen en
niet in Nederland geboren zijn.
De teksten handelen vaak over het omarmen van je
teleurstellingen, over het accepteren dat hoe hard je ook je best doet heel
vaak dingen gewoon niet lukken. “Ik ben opgevoed door een moeder die enorm
groot geloof had in de maakbaarheid van jezelf en de samenleving en ik kom er
de afgelopen jaren middels een halve burn-out achter dat het gewoon niet zo
werkt”, aldus Marielle.
Het ingetogen Watching You Sleep is geschreven voor
haar dochtertje. Haar mooie stem lijkt trouwens vooral in Wide Open wat op die van Beth Orton. Earthbound is een schitterend kamerpop album, dat hopelijk
grootschalig opgepikt gaat worden.
Voor Corona had je zekerheden in het leven. Een Lohues album
werd altijd meteen gevolgd door een tournee langs de theaters. Bij voorganger Sowieso liep dat in maart 2020 helaas in
de soep. Maar gelukkigis er nu wel weer
een prachtig nieuw album verschenen, getiteld Daniël Lohues. Jammer genoeg staan er voorlopig (?) geen concerten
gepland.
Vreemd genoeg wordt niet vermeld waar het album is
opgenomen. Die opnames vonden net als bij voorganger Sowieso plaats in de Exalto Studios in Haarlem. Met Bart Wagemakers
achter de analoge knoppen. Zoals altijd wordt Daniël omringd door
rasmuzikanten; Bernard Gepken, Reyer Zwart, Ferry Lagendijk en drummers Bram
Hakkens, Mischa Porte en Ruben van der Velde. Het strijkkwartet bestaat uit Jacob
Plooij, Vera de Bie, Jos Teeken en de vermaarde violiste Marieke de Bruijn.
Deze keer vond Daniël vooral zijn inspiratie in Frankrijk. “
’s Avonds terug op de heuvel zag ik het in de stilte van het Franse platteland
donker worden. Dan werkte ik de ideetjes die ik onderweg gekregen had verder
uit. Zachtjes, met de gitaar op schoot, of gewoon in het hoofd. Ik zag weer
sterrenhemels zoals ik ze als kind zag. Zo kwamen er elke dag nieuwe nummers
bij. Ik schreef ook teksten waar ik nog geen muziek bij had. Verheugde mij er
op een gegeven moment op om weer naar huis te gaan. Daar kon ik die teksten
mooi op de vleugel zetten en zo ontstonden nieuwe nummers met piano.”, aldus
Daniël.
Uiteraard komen er, zoals wel vaker, een aantal liedjes over
dames voorbij, As ’t Regent in Rotterdam,
Ellis en Oh, Louise. Het refrein van laatstgenoemde is na een keer luisteren
al een oorwurm. Ook zijn nuchtere aard komt weer regelmatig in zijn
tekstennaar voren, zoals bijvoorbeeld
in Dat Zien We Dan Wel Weer. De
strijkersarrangementen zijn van de ervaren arrangeur Reyer Zwart (oa VanWyck).
Kwaliteit en
kwantiteit gaan hand in hand, vijftig minuten lang weet Daniël te boeien. Daniël Lohues behoort tot de mooiste van
zijn dertien reguliere releases tot nu toe.
Van de indierockband The Me in You uit het Vlaamse Hageland had
ik nog nooit gehoord. Toch kende ik zonder het te weten hun compositie Out of the Blue van enige jaren terug al.
Fan van de groep van het eerste uur, de populaire tv-kok Jeroen Meus, had hen
namelijk gevraagd de nieuwe begintune voor zijn tv-programma “Dagelijkse kost”
te schrijven. Aangezien daar regelmatig op de achtergrond uitstekende muziek te
horen is, had ik vooraf al een positief gevoel over How Does It Feel to Be Wrong All the Time.
Het is intussen het vierde album van de band. Volgens het
begeleidende persbericht waren op voorganger The Music of Stuart Conroyvage
echo’s van Air, Boards Of Canada en Bon Iver en soms ook ambient invloeden te
horen. De eerste associatie die ik met hun muziek had was echter Prefab Sprout.
Het etherisch aandoende The Day MCA Passed Away had ook uit de
koker van Paddy McAloon kunnen komen. Het
blijkt echter een eerbetoon te zijn aan Adam Yauch van de Beastie Boys.
Ook deze keer is Gaëtan Vandewoude van Isbells weer producer
van dienst. Compromisloos spelplezier en muzikale herbronning blijken ook nu weer
de sleutelingrediënten. How Does It Feel
to Be Wrong All the Time is een album dat bijzonder plezierig weg luistert,
niet in de laatste plaats door de aangename zang van Stijn Claes. De enige hulp
die het kwartet kreeg was van violiste Beatrijs De Klerck en achtergrondzang
van Jente Pironet en Dienne en Nelle Bogaerts. Vinylliefhebbers zullen even geduld
moeten hebben, want de vinylversie verschijnt in juni.
Barrie is een nog vrij jonge singer-songwriter uit Brooklyn,
New York. Een vrouwelijke, welteverstaan. Barrie Lindsay bracht tot nu toe twee
ep’s uit. Het debuutalbum Happy to Be Here werd nog geafficheerd
als een bandprestatie. In feite werd het al grotendeels door Lindsay ingespeeld.
Barbara heet nu haar
tweede album. Multi-instrumentalist Lindsay had genoeg om over te schrijven. Haar
relatie liep op de klippen en kwam er de nieuwe liefde Gabby voor in de plaats,met
wie ze intussen getrouwd is. Gabby is de grootste inspiratiebron voor haar
liedjes. Grote impact had verder het overlijden van haar vader.
Waar op het eerste album Alvvays, Beach House, Tame Impala,
Maggie Rogers belangrijke referenties waren, zijn dat nu Japanese Breakfast,
Clairo, Perfume Genius en Sufjan Stevens. Laatstgenoemde hoor je duidelijk
terug in Harp 2. Zelf luistert ze
bijvoorbeeld graag naar Genesis en in de toerbus is Soak Up The Sun van Sheryl Crow de meest gedraaide song.
Het merendeel van de elf composities kunnen gerekend tot synth-art-pop
songs. Veel hulp heeft ze ook deze keer niet nodig. Dat blijft praktisch
beperkt tot een tweetal drumbijdrages van broer Jack. Vrouwlief Gabby zingt mee
op het ingetogen Jenny en op Bully.
Het album kent een meer dan waardige afsluiter in Bloodline, waarop Lindsay zichzelf
begeleid op bas, piano, synthesizer en fluit. Een eerbetoon aan haar vader. Het
opent met de fraaie regels :
“a dry leaf skidding across the concrete
scraping less than its weight down my street
ask you, where do you go
pulled off the side of the road”
Het bewijs dat ze naast uitstekende muziek ook fraaie
teksten kan schrijven. Het artwork is trouwens ook door haar gemaakt. Eigenlijk
zou ze vanaf vandaag een promotietoer door het Verenigd Koninkrijk maken, maar
die gaat vanwege haar positieve coronatest niet door. Gelukkig verschijnt
morgen wel het prachtige, door haar zelfgeproduceerde Barbara.
Theo Volk
Releasedatum : 25 maart 2022 Winspear/De Konkurrent
Het is altijd weer een verrassing waarmee Susanna Wallumrød
op de proppen zal gaan komen. Ze is namelijk niet voor een gat te vangen. Haar
albums kunnen zowel pop, klassiek, jazz, folk of experimentele muziek bevatten.
Dat kunnen zowel eigen composities maar ook covers zijn. Vorige jaar bracht ze nog
samen met haar neef David het album Live
uit, waarop onder andere drie Tom Waits composities van Swordfishtrombones te vinden waren.
Susanna’s belangrijkste inspiratiebron (net als in het
verleden voor Jim Morrison en Bob Dylan) vormt Charles Baudelaire. Op haar
prachtige album Garden
of Early Delights vormde Baudelaire nog slechts een van de inspiratiebronnen.
Baudelaire & Piano uit 2020 is
volledig gewijd aan gedichten van Baudelaire. Susanna begeleid hier zichzelf
alleen op piano.
Ook het nieuwe album Elevation
is volledig gevuld met op muziek gezette gedichten van Baudelaire, zowel in het
Frans als het Engels gezongen. Deze keer kreeg ze echter hulp van Stina Stjern
(cassette tapes & recorder) en Delphine Dora (piano, orgel, zang en
veldopnames). Beiden schreven ook mee aan de muziek. De vertalingen naar het
Engels zijn van Anthony Mortimer.
Elevation behoort
over het algemeen tot het experimentelere werk van Susanna. Dat geldt niet zozeer
voor opener en single Alchemy of
Suffering. Susanna herkende zichzelf meteen in de eerste regels ervan :
“Nature, one man lend you fire,
Another dulls you with his grief.
What says to one: Here is the grave,
Says to the other: Glory, Life!”
“Some people are always complaining about the sad and
horrible, others see possibilities everywhere they go. I have learnt to include
a little bit of both in my life, I will never be a perfect optimist.”, aldus
Susanna. Af en toe voelt de zang voor mij religieus aan, heeft het weg van
kerkelijke gezangen.
Liefhebbers van de meer avontuurlijkere Susanna zullen zich
geenbult vallen aan Elevation.
Het verdiepen in je roots kan prachtige muziek opleveren bewees
onlangs JW Roy al met Kouwe
Kermis. Ook singer-songwriter Miriam Moczko dook voor haar debuutalbum Heimat in haar verleden. En net als bij
Jan Willem gaat het ook over je ergens thuis voelen.
Miriam is in het dagelijkse leven zangdocent en stemcoach en
woont in Arnhem. Ze woonde echter in haar jeugd in Viersen, net over de Duitse
grens, waar haar vader tandarts was. Als enige van de familie verhuisde ze op
haar twintigste voor haar studie jazz en pop zang aan het Arnhemse
conservatorium naar die stad.
Arnhem is de stad waar ze zich nu erg thuis voelt : “Arnhem
is voor mij een heimat geworden. Ik krijg echt een thuisgevoel zodra ik over de
John Frostbrug rijd.”, aldus Miriam in een recent interview, wat eventueel hierte lezen is.
De intentie van het album licht ze als volgt toe : “Heimat is ontstaan uit het verlangen te
kunnen duiden waar ik vandaan kom. Voor mij is Heimat een samenvoeging van gevoelens, herinneringen aan
gebeurtenissen, bepaalde kleuren, voorwerpen, geuren en plekken. Maar vooral
zijn het de mensen, mijn familie, hun relatie tot mij en tot elkaar. Het zijn
hun levenservaringen en hun persoonlijkheden, die mijn gevoel van Heimat voor een groot deel hebben
gevormd.”.
Haar familie kent een roerige geschiedenis. De roots van
haar familie liggen in de provincie Opper-Silezië in Polen, dat voor WOII nog
Duitsland was. Die oorlog zorgde voor de nodige trauma’s in de familie. Opener White Wall heeft betrekking op
oorlogstrauma’s. Dat haar beide opa’s in die oorlog gevochten hebben, drukt een
zware stempel op de familie.
Haar familie kreeg een Pools paspoort, maar het was beter om
te verbergen dat ze eigenlijk Duits waren. Haar ouders zijn daarom op een
gegeven moment naar West-Duitsland gevlucht. “Dat mijn ouders in Polen hun
identiteit hebben moeten verbergen, werkte onbewust en pijnlijk door, ook op
mij.”, aldus Miriam. De videoclip van de single White Wall laat trouwens een glimp van Miriams zoektocht zien. Deze
oude VHS-beelden dateren van Kerst 1990 met de familie, gefilmd door haar opa.
Voor Heimat greep
Miriam terug op haar jeugdliefde, de altviool, die prominent en inventief aanwezig is. Dat inventieve
gebruik hoor je bijvoorbeeld terug in het aanstekelijke Brothers, waarop ook het fraaie fagotspel van haar broer Tobias, in
het dagelijks leven arts in Duitsland, te horen is.
Ze wordt omringd door uitstekende muzikanten; Mischa Porte
(drums) Lavalu (piano, zang), Gijs Coolen (gitaar), Roosmarijn Tuenter
(altviool), Marianne Oldenburg (achtergrondzang), Mete Erker (sax) en Annie
Tangberg (cello).
Niet alleen werd aan de composities en de uitvoering ervan veel
zorg besteed. Ook het artwork is om door een ringetje te halen. Het uitklapbare
tekstvel bevat op de achtergrond foto’s uit het familiearchief van Miriam. Uiteraard
zal de releaseshow plaatsvinden in thuisstad Arnhem. Het delicate debuutalbum Heimat zal weinig luisteraars onberoerd gaan
laten.
De naam Camp Cope deed geen enkel belletje rinkelen. Het
betreft hier een in thuisland Australië erg populair damestrio rondom
frontvrouw Georgia "Georgia Maq" McDonald. Erwin Zijleman van Krenten
uit de pop besteedde in 2019 zowel aandacht aan McDonald’s soloalbum als aan
het tweede album van Camp Cope, getiteld How To Socialise & Make Friends.
Het enthousiasme van Erwin over McDonald’s fantastische stem
deel ik volkomen en verklaart ook voor een groot deel de populariteit van dit
trio uit Melbourne. Maar ik wil zeker de andere twee dames niet te kort doen.
Opener Caroline van
Running with the Hurricane begint
met een lekker basloopje van Kelly-Dawn Hellmrich, die Joy Division bassist
Peter Hook en blink-182 bassist Mark Hoppus als grootste voorbeelden heeft.
Samen tekende het trio voor de muziek, de teksten zijn van de hand van
McDonald.
In het titelnummer laat McDonald haar emotionele zang
volledig de vrije loop. Om hierna vervolgens in One Wink at a Time een stuk ingetogener te klinken. Bijzonder
inventief laat ze hier als het ware haar stem alle kanten op fladderen.
Subtiele toevoeging vormt hier trouwens het trompetspel van Shauna Boyle.
Daarnaast is in opener Caroline en de
toepasselijk getitelde afsluiter Sing
Your Heart Out de elektrische gitaar van Courtney Barnett te horen.
Wat naast de zang het album aantrekkelijk maakt is dat de
productie niet te gepolijst is. Regelmatig zijn de achtergrondkoortjes niet te
versmaden. Running with the Hurricane
zal zeker menig luisteraar emotioneel weten te raken.
In 2016 werd in de Trix in Antwerpen de documentaire vertoond
“The Sad And Beautiful World Of Sparklehorse”, een eerbetoon aan de veel te
vroeg in 2010 overleden Mark Linkous. Voor die ene gelegenheid had Johan
Verckist wat collega’s opgetrommeld om een aantal nummers van Sparklehorse te
vertolken. Men vond het echter te leuk om er geen vervolg aan te geven.
Glitterpaard bestaat uit doorgewinterde muzikanten uit het
Antwerpse. Vanaf de aftrap bestaat deze supergroep uit Johan Verckist
(Wardrobe, zang, gitaar, toetsen), Philip Bosschaerts (Mintzkov, zang, gitaar,
toetsen), Damien Vanderhasselt (Millionaire, drums) Frederik Bastiaensen
(Marble Sounds, bas) en Sarah Pepels (Portland, toetsen, achtergrondzang).
Intussen zijn de Sparklehorse songs ingeruild voor eigen songs met een uniek
eigenzinnig geluid, die nog weinig van doen hebben met Sparklehorse. Wel creëerden
ze vanuit die bestaande songs van Sparklehorse die eigen sound.
De eerste associatie die ik had bij het beluisteren van hun
debuutalbum Glitterpaard, met
opvallend artwork van Mar Mascaro, was met die andere bekende Antwerpse band,
dEUS. Dat komt doordat een van de twee leadzangers, een op Tom Barman
gelijkende stem heeft.
Het is een gelaagde, complexe plaat met de nodige diepgang
geworden. Het varieert van intieme, melancholische pop georiënteerde songs,
naar meer stevigere rocksongs, met regelmatig een vervormd gitaargeluid. Net
als de muziek van Sparklehorse kruipen de songs al snel onder de huid en weten
ze de luisteraar te ontroeren.
De debuutsingle All
Rights Reserved werd intussen al zeer enthousiast ontvangen op de Belgische
radio. Labeleigenaar Felix noemde Glitterpaard
al heel terecht een straffe plaat. Felix heeft wel vaker een uitstekende
neus voor goede alternatieve muziek, zoals vorig jaar nog White
Flemish Trashvan Mercelis.
Gelukkig staan er de komende tijd zowel in Nederland als in
België een tweetal concerten gepland om dit fantastische debuutalbum te
promoten. De album releaseshow is uiteraard in de Trix, waar het ooit allemaal
begon. Warm aanbevolen!
Eind 2020 bracht Ronni samen met Ledfoot ( AKA master of
Gothic blues) nog het uitstekende A
Death Divine uit. Ronni is vooral bekend als oprichter en frontman van
de Noorse hardrockband TNT, die sinds de jaren tachtig furore maakte. Zijn laatste soloalbum dateert alweer van zes
jaar terug, dus hoog tijd voor een nieuw album.
Bigfoot TV opent
erg sterk met het stevige en aanstekelijke Life
on Long Island. Vervolgens lijkt men in rustiger vaarwater te komen in Demons, wat fraai akoestisch begint,
maar waarna Ronni toch weer overschakelt, naar steviger, funky gitaarspel.
Donkere thema’s spelen zoals wel vaker een belangrijke rol in Ronni’s liedjes. Demons schreef hij trouwens met Ledfoot.
Uiteraard zijn invloeden terug te horen van zijn band TNT,
maar bijvoorbeeld ook van Thin Lizzy, vooral aan het begin van A Handful of Time. In de vooruitgesnelde
single Moving Like a Cat, wordt op
subtiele wijze gespeeld met dynamiek. Ook is het gitaarspel van Ronni hier om
je vingers bij af te likken. In de overige nummers krijgt Ronni van zijn
uitstekende begeleiders wederom alle ruimte om te schitteren. Hij wordt niet
voor niets al vele jaren gerekend tot de beste vijfentwintig gitaristen ter
wereld.
Op Bigfoot TV
maakt Ronni nog steeds een buitengewoon geïnspireerde indruk, liefhebbers van
steviger gitaarspel weten genoeg.
Gelukkig draait de releasestroom van nieuwe albums weer net
zo op volle toeren als voor de Coronapandemie. Nadeel is wel dat het wat
lastiger wordt om het kaf van het koren te scheiden. Een release die in het
huidige aanbod wat mij betreft zeker aandacht verdient is Gone, Long Gone van de virtuoze Canadese (slide)gitarist en
producer Steve Dawson.
Naast het schrijven
van nieuwe nummers was Steve de laatste drie jaar voor de Coronapandemie veel op tournee met
Matt Andersen en Birds of Chicago. Niet vreemd dus dat op het nieuwe album
regelmatig de soulvolle achtergrondzang van Allison Russell te horen is.
Sterker nog Bad Omen
schreef hij een behoorlijk aantal jaar geleden al tijdens een soundcheck met
Birds of Chicago. Wat hij geheel toevallig een aantal jaren later terugvond in
een voice memo. Ook I Just Get Lost ontstond
tijdens een toer en wel met The Wood Brothers vlak voordat de pandemie uitbrak.
Een andere belangrijke inspiratiebron vormt Hawaiiaanse
muziek van voor de tweede wereldoorlog. Die invloeden zijn vooral terug te
horen in King Benny Had His Shit Together
en het nogal traditioneel aandoende Kulaniapia
Waltz.
Veel van de songs schreef Steve trouwens samen met Matt
Patershuk. Steve kreeg onder andere uitstekende hulp van toetsenisten Kevin
McKendree en Chris Gestrin, bassist Jeremy Holmes, drummer Gary Craig en
dochter Casey als achtergrondzangeres. In een geval, het instrumentale Cicada Sanctuary, excelleert Steve geheel
alleen op imponerende wijze.
Een van de absolute hoogtepunten vormt het bijzonder
inventief opgebouwde titelnummer Gone,
Long Gone. De enige cover is Ooh La
La van The Faces, wat hier een heerlijk relaxte vertolking krijgt. Het
album sluit in stijl van met de ballade Time
Has Made a Fool Out of Me, een fraai duet met Russell. De afgelopen maanden
kreeg het relaxte Gone, Long Gone de
nodige luisterbeurten, velen zullen nog volgen.
Via de digitale snelweg ontving ik van Kelly Pardekooper How Many Miles, de nieuwe EP van Bo
Ramsey. Bo Ramsey komt net als Kelly uit Iowa en blijkt al heel lang Kelly’s
mentor te zijn.
Ramsey heeft een staat van dienst om U tegen te zeggen. Al
meer dan vier decennia duurt zijn carrière. Naast dat Ramsey op enkele albums
van Kelly meespeelde is zijn (slide)gitaarspel onder andere te horen op de
Americanaklassieker Car Wheels on a
Gravel Road van Lucinda Williams.
De EP How Many Miles
heeft vijf liedjes en duurt slechts net een kwartier, maar is absoluut meer dan
het beluisteren waard.Het bevat onder
andere herbewerkingen van Wounded Dog,
Blue Earth en 555 x 2, allen
afkomstig van zijn album Down to Bastrop
uit 1991. De uptempo opener Wounded Dog laat
de luisteraar meteen naar het puntje van zijn stoel veren, door het
karakteristieke gitaarspel van Mark Knopfler van Dire Straits.
Verder kreeg Ramsey ook hulp van onder andere JT Bates (Big
Red Machine, Bonny Light Horseman, Taylor Swift) en de betreurde drummer Billy
Conway. Hij was ooit de drummer van de vaak door muziekblad Oor bewierookte
band Morphine.
In Wounded Dog en
afsluiter 555 x 2 zingt Ramsey. De
instrumentale composities In Time, Against the Sky en Blue Earth zijn bijzonder fraai en ingetogen. Het sobere gitaarspel
in Against the Sky herinnerde me
meteen aan dat van Nick Drake op diens album Pink Moon. How Many Miles
werd opgenomen in Minneapolis en uitstekend geproduceerd door BJ Burton.
Dit tweede album When
It Comes verschijnt ook een limited Dinked edition featuring bonus 7”.
Er is iets fascinerends aan de vingertoppen van Dana
Gavanski. Ze dirigeren elke noot met een lichte gratie, ze lijken te dansen
terwijl ze hun eigenaar helpen bij het uitdrukken van de verhalen achter elk
van haar lichter-dan-lucht tonen. Verhalen die op haar nieuwe album When It
Comes misschien nooit te horen waren geweest, ware het niet voor het genezen
van 'verloren' stembanden en een les het ruige met een vleug smoothness te
nemen.
"In veel opzichten voelt deze plaat alsof het mijn
eerste is", vertelt Dana. "Toen ik mijn stem normaal kon gebruiken,
moest ik me concentreren, er is een urgentie en een groter emotioneel traject
dan voorheen ... het is erg verbonden met vocale aanwezigheid, wat zich
uitbreidde tot een existentiële vraagstelling van mijn connectie met muziek.
Het voelde soms als een strijd, die ik vaak verloor.”
Aangekomen waar introversie en extraversie elkaar ontmoeten,
is "When It Comes" Dana's meest kwetsbare plaat. Als
Canadees-Servische artieste die niet bang is voor extremen, vermengt ze haar
liefde voor muziek uit de jaren 50-70 naadloos met mythologie. Geleid door
instinct in zijn puurste vorm, is Dana's nieuwste hoofdstuk een ode aan de stem
als instrument. “Woorden kunnen vrij letterlijk worden genomen, maar voor mij
zijn het vaak de spil. Ze wijzen in een richting, maar blijven daar niet per
se", zegt ze. Het vervolg op haar 2020-debuut Yesterday Is Gone &
single "Letting Go"begon in
Montreal, eindigde in Belgrado, werd opgenomen in Londen in het Total
Refreshment Centre en werd vervolgens gemixt door Mike Lindsay (Tunng, Lump).
Het biedt iets heel sfeervols in breedbeeld, zoals te horen is in de
eigenzinnige carnaval arpeggio-grooves van de lead single 'Indigo Highway'
Dana Gavanski toerde al met Porridge Radio, Damien Jurado en
Chris Cohen. Op dit moment maakt ze zich klaar voor haar headline-tour met
volledige 5-koppige band, waarbij voor de meeste shows support komt van Naima
Bock (waar wij via Sub Pop al wat van hoorde). Het uitgebreide stempallet dat
we horen op "When It Comes", wordt geperfectioneerd in combinatie met
de fascinerende vingertoppen en subtiele handgebaren. "Ik ben zo geïnspireerd
door de uitvoeringen van David Bowie en ontdekte dat hij al vroeg in zijn
carrière mime beoefende met Lindsay Kemp", zegt ze over het zoeken naar
inspiratie. "Sindsdien heb ik wat mimelessen gevolgd en het is een goede
gewoonte geworden om dieper in het lichaam te gaan en minder gecontroleerd te
worden door de nederigheid van de geest.".
Releasedatum : 29 april 2022 Full Time Hobby/De Konkurrent
Toen Ali Sperry geconfronteerd werd met een jaar vol trauma,
raciale uitwassen en een regelrechte wereldwijde existentiële crisis deed wat
ze altijd heeft gedaan, zich naar binnen keren en liedjes schrijven om haar
gevoelens te kanaliseren. Net zoals zoveel andere albums kwam In Front of Us in deze Coronatijd op
afstand tot stand. Gelukkig heeft ze veel vrienden, die bereid waren om
digitaal hun bijdragen aan te leveren. Met Andrew Combs schreef en zong ze het
titelnummer In Front of Us. Verder
wordt ze ondersteund door de crème de la crème uit Nashville, waaronder Jen
Gunderman, Audley Freed, Sadler Vaden, Joe Pisapia, Owen Biddle, Kai Welch,
Kristin Weber en Rich Hinman. Ook zingen onder andere Allison Russell, Ruth
Moody en JT Nero soms mee. Producer Jamie Dick zorgt ervoor dat haar doorgaans
meer folk geluid ook richting pop, rock en country gaat. Maar ook meer richting
mainstream en ook vaak radiovriendelijk. Het best vind ik haar prachtige, warme
stem tot zijn recht komen in de rustigere liedjes. Het eindresultaat is een gevarieerd
album dat erin gaat als pap.
De bijna drieëntachtigjarige Judy Collins vergaarde met name
wereldfaam met covers, vooral met Send in
the Clowns van Stephen Sondheim. Ze heeft wat de keuzes betreft hiervan altijd
een bijzonder goede neus gehad. Op In My
Life uit 1966, vernoemd naar de bekende Beatles klassieker, coverde ze
onder andere ook Suzanne van Leonard
Cohen.
Het betekende een
jaar later de doorbraak van Leonard Cohen met zijn legendarische debuutalbum Songs of Leonard Cohen. Hij was het die
Collins stimuleerde om ook zelf songs te gaan schrijven. Diezelfde dag nog
schreef ze het toepasselijk getitelde Since
You’ve Asked, wat tegenwoordig ook de naam van haar podcast is. Sindsdien
kwamen die zelfgeschreven songs geregeld
op haar albums terecht.
Spellbound is
echter het eerste album, waarvoor ze alle nummers zelf schreef. In haar nieuwe
songs klinkt veel nostalgie en geëngageerdheid door. Veelal gaan ze over de up
en downs van haar bewogen leven. Soms haalde ze ook inspiratie uit gedichten en
boeken.
Onder andere uit de autobiografie “The Seven Storey Mountain”
van Thomas Merton. Merton was een Trappistenmonnik, theoloog, mysticus en
pacifist, die zich actief inzette tegen de oorlog in Vietnam. Hij stierf op pas
drieënvijftigjarige leeftijd onder verdachte omstandigheden in Thailand. Hij ligt begraven in de abdij van Gethsemani
in Kentucky. In deze inspirerende omgeving schreef trouwens Cameron Blake
enkele jaren geleden zijn liedjes voor zijn album Censor
the Silence.
Op vier liedjes zingt Ari Hest mee. Met hem nam ze in 2016
het bijzonder fraaie album Silver Skies
Blue op, waarvoor ze de meeste liedjes samen schreven. Verder kreeg ze
onder andere hulp van de bekende bassist Tony Levin. Het album is opgedragen aan
Pete Seeger en Woody Guthrie. De liedjes werden recent door Collins geschreven,
op bonustrack The Blizzard, haar
evergreen, na.
Bij het album zit een keurig verzorgd boekje met de nodige
achtergrondinformatie over de songs. Haar stem klinkt overigens nog steeds kristalhelder
en gelukkig komt ze in november naar Nederland en België voor concerten. Spellbound is een overtuigend bewijs dat
Collins nog lang niet is uitgeblust, sterker nog het behoort tot haar meest
fraaie albums uit haar oeuvre.
Tijdens het mixen van haar vorige schitterende album One
with the Tide besloten Alice en Bret Levick de Tom Petty tribute band
Petty Thievery te beginnen. Het kruipen in ander mans liedjes leverde Alice
nieuwe inzichten voor het schrijven van liedjes op.
Haar zestiende album Every
Seed We Plant is weer een bijzonder gevarieerd album waarop invloeden te
horen zijn uit folk, jazz, blues, R&B, en rock & roll. Zoals altijd
maakt ze optimaal gebruik van haar (kop)stem, die zowel bijzonder krachtig als
meer gevoelig kan klinken.
Ook de onderwerpen zijn gevarieerd van luchtige
liefdesliedjes als Free, vrolijke
songs als Sunrise, maar ook liedjes
als het zeer indringende Dry Winter
en Alone, die over verdriet en
depressie gaan.
De liedjes kunnen erg persoonlijk zijn, zoals de titelsong. Every Seed is geïnspireerd door Alice's
dierbare vriend en oudste van de Takelma-stam, Agnes Pilgrim Baker. 'Het is
geschreven op weg naar het gedenkteken van oma Aggie. Het lied overviel me,
stroomde uit me alsof oma me begeleidde. Ik schreef het, speelde het een keer
en zong het die dag voor haar familie en vrienden.”, aldus Alice.
De aanstekelijke song Jersey is
actueler dan Alice zou willen. Alice is geboren in Elizabeth, New Jersey en dat
maakte haar volgens eigen zeggen tot wie ze nu is, maar verderop worden verwijzingen
gemaakt naar haar Oekraïnse roots :
“I grew up in Jersey go head, make a joke
I don’t care what you think cause I know things that you
don’t know
I grew up in Jersey and it made me who i am
I see things here much different than you can
you see things in black and white. i see shades of beige and
brown
I’m not aiming for a fight. i don’t wanna keep you down
I come from the smorgasbord where everybody knows their name
we aren’t just colors on a chart we’re from the places our
ancestors came
some of us survivors
of genocide and hate
our stories cry a warning
we must heed before its too damn late
we must heed before its too damn late
we must heed before its too late”
Voor mij heeft dit liedje een persoonlijk tintje, de broer
van mijn oma had meer dan twintig jaar een kruidenierszaak in Passaic, twintig
mijl verwijderd van Alice’s geboortestad Elizabeth. Alice lijkt trouwens heel erg op haar Oekraïnse
overgrootmoeder.
Tot de meest indrukwekkende songs behoort zeker Dispatch. Het handelt over de
geruchtmakende dood van Kenneth Chamberlain, die in 2011 in zijn eigen huis
getaserd en vermoord werd door een politiekogel. De agenten die erbij betrokken
waren werden beschuldigd van racisme.
Every Seed We Plant
maakt nog meer indruk dan de voorganger. Hopelijk brengt dit album haar eindelijk
eens naar Nederland, want Alice is van uitzonderlijke klasse.
De afgelopen paar dagen had ik wat e-mailverkeer met Kelly,
niet zozeer over zijn tiende werkstuk, de ep AUTUMN, maar om meer over zijn Nederlandse roots te achterhalen. Zijn betbetovergrootvader Martin Paardekooper blijkt op drieënvijftigjarige leefijd in
1856 samen met zijn kinderen vanuit Noordeloos in Zuid-Holland geëmigreerd te zijn naar Pella, Iowa, Verenigde Staten.
De familie van Kelly bleef generaties in die regio wonen. Vorig
jaar verhuisde Kelly echter naar Las Vegas vanwege de nieuwe baan van zijn
vrouw. Dat bezorgde hem ook nieuwe inspiratie, in 2020 had hij zijn gitaar namelijk
totaal niet aangeraakt.
De bijzonder fraaie, rustig voortkabbelende opener Dejamos Ir (Spaans voor “we laten gaan”)
zet meteen de toon. Het idee van het lied was volgens Kelly om de culturen een
beetje in het verhaal te mengen. Het verlies van een mooie
Mexicaans-Amerikaanse vrouw in Zuid-Californië. Zoiets dergelijks.
Die rustige liedjes voeren de boventoon op het zeven nummers
tellende AUTUMN. Echte uitzondering vormt het rockende I’m Leaving. Bij Tried to Let Go had ik door de zang meteen associaties met Curse of
Lono. AUTUMN werd fraai geproduceerd in
Nashville door goede vriend Teddy Morgan
en voor het toetsenwerk kreeg hij hulp van Pat Sansone van Wilco.
Kelly loopt intussen al heel lang mee in het muziekwereldje,
zo was hij al in 2003 te gast op Take Root. Hopelijk is hij gauw daar en elders
in Nederland weer eens te zien, want AUTUMN
mag dan wel niet zo lang duren, maar het is wel weer een schot in de roos. Wie
weet kan hij dan misschien ook Nederlandse familie ontmoeten.
Theo Volk
Releasedatum : 4 maart 2022 Independent/Coast to Coast
De veelzijdige Eva De Roovere kreeg thuis een
verscheidenheid aan muziek met de paplepel ingegoten. Haar ouders lieten haar
zowel met klassieke als populaire muziek (waaronder kleinkunst) kennismaken. Eva
studeerde zowel aan de kleinkunstafdeling van Studio Herman Teirlinckals Jazz Studio Tritonus in Antwerpen.
Aan het begin van haar carrière verdeelde ze haar tijd
tussen muziek en cabaret. In 1999 won ze de juryprijs van het Leids Cabaret
Festival met Eeef & Coo, een samenwerking met Colette Notenboom. Daarnaast
nam ze 4 albums met Kadril, 2 met Oblomow en 2 albums met Gerry De Mol op, waaronder
het zeer succesrijke Kleine Blote Liedjes.
Haar grote doorbraak in Nederland bereikte ze in 2006 met
haar solodebuut De Jager. Het
erotisch getinte Fantastig Toch hiervan
werd twee keer een grote hit. Op dit album combineert ze op geslaagde wijze de
folk van Kadril met chanson en soms wat opzwepende rock.
Als ik me niet vergis is Hier en Nu haar zevende album. Zoals altijd zijn haar liedjes niet
in een bepaald hokje te stoppen. Ook deze keer hoor je allerhande invloeden
terug in haar popliedjes, tot aan jazzy accenten aan toe. De eerste
aanstekelijke voorbode van het album was Spijt
en op Valentijnsdag verscheen de eveneens uitstekende, poëtische tweede
single Stroom.
Ook deze keer valt er tekstueel veel te genieten. Eva weet
in haar teksten haar gedachten in weinig woorden neer te zetten (“Voor hem ga
ik door het vuur, voor haar van de brug”). Met Hier en Nu bewijst Eva nog steeds mee te tellen.
Binnenkort zal ze weer live te aanschouwen zijn, uiteraard vind de aftrap
plaats in geboorteplaats Lier.
Theo Volk
Releasedatum : 4 maart 2022 Eigen beheer/Starman Records
