De doorbraak van Durand Jones & The Indications kwam in
2018 toen het label Dead Oceans hun gelijknamige Durand
Jones & The Indications opnieuw uitbracht. Het twee jaar daarvoor
in eigen beheer uitgebrachte album had exact 452,11 dollar gekost, toch had de
geluidskwaliteit er niet onder geleden. De uistekende opvolgers American
Love Call en Private
Space vergrootte de populariteit van de band. Twee jaar debuteerde
Durand Jones Indications collega Aaron Frazer al zeer succesvol met Introducing…
.
Nu is het beurt aan Jones’ solodebuut Wait Til I Get Over. Een album waarop hij zichzelf kwetsbaarder,
persoonlijker opstelt. Naast de bekende R&B invloeden hoor je ook gospel,
rock en folk elementen terug. Een groot deel van Wait Til I Get Over is gebaseerd op de relatie van Jones met zijn
geboorteplaats Hillaryville, Louisiana, een stad die in eerste instantie werd opgericht
als een vorm van herstelbetaling aan de voorheen tot slaaf gemaakte zwarte
Amerikanen.
De stad en de reflecties van Jones zijn een wirwar van
tegenstrijdigheden: de ongerepte schoonheid en de ruige wegen; zijn
tienerverlangen om te vertrekken en zijn volwassen verlangen om zijn roots te
eren; de geschiedenis van de plantage en de ups en downs van de zwarte
gemeenschap die eerst Hillaryville tot bloei brachten en vervolgens leden onder
de langzame, systematische verwoesting.
Durand zegt over de eerste, stevige single Lord Have Mercy het volgende : "Het
intermezzo eindigt met mijn grootmoeder die ons vertelt hoe ze vroeger over
Hillaryville dacht. Hillaryville is niet langer een toevluchtsoord of 'plaats
waar je het liefst zou willen wonen'. De meeste mensen van mijn generatie en
jonger dromen ervan te ontsnappen uit een plaats als Hillaryville. En voor
velen wordt de droom nooit iets meer. Het leven kan een manier vinden om je daar
te houden als je het toelaat. Ik wilde deze gedachte door middel van geluid op
een rauwe en wilde manier uitdrukken. Een opbouw van een groove die aanvoelt
alsof hij door een modderig moeras rijdt. Gevangen.”.
Wait Til I Get Over
is niet alleen een persoonlijk en gevarieerd solodebuut geworden, maar tevens
een interessant tijdsdocument.
Theo Volk
Releasedatum : 5 mei 2023 Dead Oceans/De Konkurrent
“Wie weet wat voor fraais de toekomst in petto heeft voor
Brian Dunne”, schreef ik vorig jaar na het verschijnen van diens verzamelalbum Brian
Dunne op het label van Danny Vera. Veel sneller dan ik had gehoopt
verschijnt nu het uitstekende Loser on
the Ropes. “Ik ben geobsedeerd door falen. Het is zoveel interessanter voor
mij dan succes, zoveel eerlijker en menselijker.", aldus Brian. Het album
is melodieuzer dan voorgaande albums. Muzikaal gezien werd hij voor dit album vooral
beïnvloed door The Pretenders, Jonathan Richman en Dire Straits. Het album werd
opgenomen en geproduceerd in de winter 2021/2022 in Athens, GA door Drew
Vandenberg (Faye Webster, Of Montreal). Op Sometime
After This na, welke geproduceerd werd door Andrew Sarlo (Big Thief, Bon
Iver), met wie Brian al zijn hele carrière samenwerkt. Bijgaand de achtergrondinformatie
van Brian zelf over de liedjes :
1. Loser On The Ropes
The mission statement for the album. I wanted to center the
listener in where I was coming from, where I was currently at, and then state my
objective for track one, side one. I'm no longer interested in mincing words
and drowning my messages in metaphors to make them digestible, because who has
the time for that anymore? So this one’s a pretty bare bones message-- if I'm
going down, I might as well say what I really mean this time. I like it.
2. Stand Clear Of The Closing Doors
Any New Yorker knows the phrase "Stand Clear Of The
Closing Doors" because it's what comes over the loudspeaker on the subway
at every stop. I hadn't ridden the train in a while because of the thing
(trying not to mention the pandemic for the entirety of this album campaign) so
when I hopped back on in mid-summer 2020, I really "heard" it for the
first time. Get in or get out, but get out of the way. And that's really how I
was feeling. So I wrote this narrative about a character who's spent a lot of
time 'live, laugh, loving' her way through the modern world, only to be jolted
by a revolutionary awakening. And she has to make a choice, whether to embrace
it, or run from it. It's really an indictment of my younger self, if I'm being
honest.
3. Rockaway
This is the first song I wrote for the record. I had just
turned 30, the year every musician is sure they will turn into a pumpkin, and I
was thinking about my identity moving forward. In the face of the dystopian
madness of the last few years, I felt pretty useless being a relatively obscure
singer of songs, and this is me trying to make sense of it. It's set at my
favorite place, Rockaway Beach in Queens, on the boardwalk overlooking the beach,
which is a pretty great place to have an existential crisis. Anyways, I feel
like I didn't describe it that well, but it's a nice song, it kinda sounds like
Fleet Foxes or some shit.
4. It's A Miracle
It's my belief that, gun to head, everyone kind of feels
like a loser. I don't know why. But give a very successful soul a few drinks
and some bad news, and they'll tell you why they're a fraud or a fuck up or a
failure. I'm no different. Maybe it's growing up with the internet or social
media, or maybe it's just high standards, or maybe we are total losers-- totally
possible! Either way, it's no way to go around living your life. I wanted this
song to be about shame and failure, and a real honest picture of what people
feel ashamed of. And maybe it's a song to my people to not be so hard on themselves.
But it's also about how, basically, if you don't have blood on your hands in this
day and age, you're at least doing better than all the people who are
destroying the world, so maybe give yourself some credit for that, because
those people do not lose any sleep at night. Fuckers.
5. The Kids Are All Grown
This one is particularly near and dear to me. It's about the
cold feeling where I come to, in a sea of people, and realize everyone I know
is gone. They've all grown up, but I'm still a kid, and yet, I don't want to
leave. It's sort of a stress dream, played out in real time, about realizing
the years have passed you by and you can never have them back. I'm not very
good with change.
6. Sometime After This
I would say this song, for me, is the emotional pinnacle of the
album. At its core, it’s my way of saying "this too shall pass" but
in a way that feels honest, and not like a HomeGoods wall stencil. It starts
with a big idea and gets smaller with each verse—the first one addresses the
social and political state of things, and how sad it is that we can't even
agree on what it is that we disagree about (and also has the first, and likely
last use of the word "email" in one of my songs). Verse two is about
everything that led me here, to this particular song, and finds me asking a
classic NYC vampire- a sacred character to me- what exactly to do with it. And
verse three is just about a single cup of coffee and how it all just comes down
to that; being grateful for a hot beverage. Something like that.
7. Optimist
I tried on a lot of hats in my twenties; some literal and very
unfortunate. I suppose I've always been slightly agitated, and I've spent most
of my life trying to fix that. So I went in search of a lot of personalities
that didn't suit me very well. I tried nihilist, I tried dark philosopher --
those were insufferable, sorry everyone. I've tried druggie and alcoholic, I've
entertained the idea of full blown anarchist. But none of it ever stuck. It's
kind of disappointing when you realize, "Oh god, I think I'm an
optimist." But it's true. I'm just a very bad optimist. That's what this
song is about, and about how optimism tends to have diminishing returns, so you
have to try twice as hard, forever and ever, in perpetuity. It's the saddest
song written about being an optimist.
8. Thinking Of A Place
I was thinking about how the line between daydreaming and
dissociation is so very fine. Disassocation? Dissociation? I don't know. Anyways,
as a fella with a bit of a daydreaming problem, I can pretty easily fall into
myself. I wrote this as a bit of a horror movie, where the protagonist starts
with some harmless fantasticizing and ends completely catatonic at a stop
light. Spooky.
9. Call It A Weakness
By now, you are probably very sick of me and I am too, so I
wrote this song about someone else completely. It's sort of a meditation on someone
who's been pushed to the margins and what led them there. I think there's not
enough empathy for those kinds of people.
10. Bad Luck
No one is getting out alive, so even though this song seems
like a cautionary message, I actually thought it to be liberating. It's out of
our control, so just get out there. You can be the most careful person in the
world and then Billy Joel just drives into your fucking house in the spring of
2004. This song is about that incident.
11. Something To Live For
Just when I think I'm out, they pull me back in. Isn't that
what's so oddly comical about our lives? Just when you think you're done- you
will not be reborn, you will not be surprised by a change in the seasons, you
will no longer get excited by a sale at The Gap, you've seen it all and The Gap
is not even close to good anymore- something or someone catches you off your
guard, and there you are again. Falling in love like a beautiful sucker.
Catching the first breeze of fall. Standing outside The Gap, waiting for it to
open. It never ceases to amaze me and it turns me into a puddle of hopeful
mush. It felt like a good way to close the album, because I felt like we earned
it.
Naast een steeds meer florerende solocarrière maakt Brian ook
deel uit van de band Fantastic Cat, met welke hij op 1 mei te zien zal zijn op
het Roots & Roses Festival in Lessines, België.
Theo Volk
Releasedatum : 14 april 2023 PMD Records/Kill Rock Stars
Tot de crème de la crème van de Canadese singer-songwriters
kan zeker Lynn Miles gerekend worden. Reeds 15 soloalbums op haar conto en meer
dan 900 geschreven songs. Ook in Nederland heeft ze veel fans. Naast haar solocarrière
kreeg ze ook bekendheid dankzij het duo The LYNNeS. Samen met haar collega
Lynne Hanson bracht ze in 2018 het prachtige album Heartbreak
Song for the Radio uit. Ook sleepte ze in de loop der jaren de nodige prestigieuze
prijzen in de wacht.
Op album zestien TumbleWeedyWorld
gaat Lynn gewoon door waar ze gebleven was, prachtige songs met een melancholisch
randje brengen. De songs werden geschreven en opgenomen midden in de pandemie.
Op twee na alleen door haar alleen geschreven. Het bijzonder fraaie Cold Cold Moon schreef ze met Susan
Crowe en Johnny Without June met
Maxine Wallace. De liedjes gaan over over onbetrouwbaarheid. Over wankele
situaties. Over een tijd waarin overal scheuren in lijken te komen.
Muzikaal vormt bluegrass de basis, met af en toe invloeden
uit de country en popmuziek. Lynn wordt naast haar begeleidingsband omringd door
de nodige andere uitstekende muzikanten begeleid. In Noord-Amerika kwam dit album
al op 17 maart uit, de fysieke Europese release volgt 7 april.
Theo Volk
Europese releasedatum : 7 april 2023 True North Records
Op het album Zeppelin!
neemt de Brabantse band Straf je mee naar het leven op de gesloten afdeling. Op
dit conceptalbum komen de bewoners voorbij. De zonderlingen. De onaangepasten.
De alcoholisten. De psychopaten. Stap voor stap leert de luisteraar ze kennen
en vertellen ze wat hen beweegt. Met als rode draad dat het verhaal aan elkaar
rijgt ; Het Ontsnappingsplan! Want laten we eerlijk zijn : in zijn eigen wereld
kan zelfs de grootste gek prima uitleggen dat de rest van de wereld volslagen
krankjorum is. En eerlijk gezegd, daar heeft ie vaak best een punt… .
Dit zevenkoppige gezelschap met een groot arsenaal aan
instrumenten komt vooral live het best tot zijn recht. Gelukkig weet de ervaren
producer BJ Baartmans, dat livegeluid goed te vangen op Zeppelin!. Het album werd in drie sessies al in 2018 en 2019
opgenomen. Geen idee waarom de release zo lang op zich liet wachten, de
coronapandemie wellicht?!
Muzikaal schiet het alle kanten uit, van blues tot big band,
van beat-bandjes tot balkan invloeden. Maar altijd met een geheel eigen sound,
dat klinkt als de Bremer stadsmuzikanten die van de keldertrap lazeren. In de
arrangementen klinken invloeden door van Tom Waits (Swordfishtrombones), Duke Ellington en Bertold Brecht.
Maar ook hoor je Stones invloeden, Het Beest zou niet hebben misstaan op het iconische Exile on Main St. Een van de hoogtepunten
vanwege het heerlijke saxspel en het niet uit je hoofd te branden refrein.
Absolute hoogtepunt vormt voor mij het prachtig opgebouwde Marie-Louise. Producer Baartmans speelt trouwens bouzouki op Parels en zingt mee op Willem.
Zeppelin! is
opgedragen aan bandlid Jeffrey Willems, die in de ontstaansperiode “de dood in
ogen keek, maar hem het nakijken gaf. Zonder Jeffrey was de voorstelling Zeppelin!
er niet geweest!”. De releaseparty zal zijn op 7 april in de W2 in Den Bosch.
Het gelijknamige debuutalbum Spinvis van Spinvis (AKA Erik de Jong) maakte meer dan twintig jaar
geleden de nodige indruk op mij. Niet vanwege de zang, want Erik behoort bepaald
niet tot de allerbeste zangers. Van zijn mysterieuze, fragmentarische teksten
snapte ik toen ook al helemaal niets. Maar het album stond vol met eigenzinnige,
memorabele, minutieus thuis in elkaar geknutselde liedjes, die allemaal de tand
des tijds ruimschoots hebben overleefd. Door de jaren heen bleef Erik kwaliteit
leveren en steeg zijn populariteit naar grote hoogte.
Be-Bop-A-Lula is
intussen zijn zesde reguliere album. De titel is uiteraard een verwijzing naar
het bekende nummer van rockabillyzanger Gene Vincent, die aan de wieg stond van
de geboorte van de rock ‘n’ roll. Een nummer wat plezier uitstraalt, wat ook
bij Erik voorop stond bij het maken van Be-Bop-A-Lula.
Opener Tingeltangel
Hersenpan is uptempo en erg aanstekelijk. Het nummer stond samen met Speel Dat Ik Leef en Icarus reeds op de EP Sunon twee jaar
terug. Bij hem weet je het nooit, maar zou de titel van Wie Zag het Licht een humoristische verwijzing kunnen zijn naar
Todd Rundgren’s I Saw the Light? Overigens
een gelijkaardige thuisknutselaar als Erik, dus het zou me niet verbazen.
Dat Erik een geheel eigen humor heeft blijkt wel uit de credits : “Alle muziek en
teksten geschreven gespeeld en opgenomen door Spinvis in het Vaticaan,
Nieuwegein.”. Het album staat weer vol met prachtige, intrigerende liedjes, die
bij meermaals beluisteren langzaam hun geheimen prijsgeven. De hoes, duidelijk
geïnspireerd door het zelfportret “De
Schreeuw” van Edvard Munch, maakte hij zelf. Ook het overige artwork is van
zijn hand. Be-Bop-A-Lula kan gerekend
worden tot zijn beste werk, ondanks dat ik nog steeds geen chocola kan maken van zijn teksten.
Violist Martin Hayes uit county Clare kan gerekend worden
tot een van de belangrijkste muzikanten uit de Ierse traditionele folkmuziek. Niet
alleen solo vergaarde hij de nodige bekendheid, maar zeker ook met de
supergroep The Gloaming. De vraag is of The Gloaming nog verder zal gaan na het
overlijden van bandlid Dennis Cahill, een Amerikaan met Ierse roots. Martin en
Dennis kenden elkaar vijfendertig jaar, traden samen in 2011 op in Het Witte
Huis. Het overleden zal ongetwijfeld een zware wissel getrokken hebben op Martin.
Maar gelukkig is daar nu Peggy’s Dream wat hij samen maakte met The Common Ground Ensemble. Een
album dat zeker hier en daar doet denken aan de albums van The Gloaming, al was
het maar vanwege het zeer herkenbare, repetitieve vioolspel van Martin. De
line-up bestaat naast Martin uit Cormac McCarthy (piano, Cottage Evolution), Kate Ellis (cello, artistiek directeur van
Crash Ensemble), Kyle Sanna (gitaar, werkte samen met Edgar Meyer en Chris
Thile) en Brian Donnellan (bouzouki / harmonium / concertina).
Net als bij The Gloaming klinken er klassieke invloeden door
in het traditionele repertoire. Maar is er tevens ruimte voor jazz en
avant-gardistische invloeden en improvisatie. Peggy’s Dream is een absolute aanrader voor liefhebbers van The
Gloaming en mij bevalt het album me minstens zo goed als die van The Gloaming,
misschien nog wel beter, de tijd zal het uitwijzen.
Het officiële debuutalbum Hummingbird
van Nina Lynn Woerden behoorde twee jaar terug tot mijn favoriete albums van
dat jaar. Niet alleen bij mij, maar ook bij mijn collega’s van de EuroAmericana
Chart, waar het album tot de eerste plaats reikte. Een belangrijke rol in de
populariteit speelde en speelt Pieter Groeneveld. Niet alleen stelde Pieter
haar in staat de democd Imaganitions
op te nemen, maar ook om haar in de Oude Veiling in Aalsmeer de voorprogramma’s
te laten verzorgen van Tim en Jackson Grimm, Hugh Moffat en Molly Tuttle.
Dankzij een succesvolle crowd funding werd het voor Nina mogelijk om Hummingbird op te nemen met producer Janos
Koolen in diens studio in Doornenburg. Niet alleen speelde Koolen meer dan tien
instrumenten, maar bleek er ook een grote synergie tussen de twee te zijn.
Was op het debuut nog plaats voor de traditional A Bold Young Farmer nu bestaat opvolger
A Taste of the Wild uitsluitend uit
originele composities, die Nina ofwel alleen schreef of samen met anderen. Ook
deze keer vonden de opnames in Doornenburg plaats met Janos Koolen als
producer. Meteen bij de inventieve,
spannend opgebouwde opener Glistening
schoot ik naar het puntje van mijn stoel. Het accordeonspel van Onno Kuipers
geeft nummer niet alleen een duidelijk folktintje, maar is het instrument ook
een verrijking van de muziek. Net als de opener schreef Nina met producer
Koolen het uptempo The Wolf.
Het meer ingetogen samen met Arthur Bont geschreven If You Were an Ocean associeerde ik
meteen met singer-songwriter Beth Nielsen Chapman. Een glimlach op het gezicht
tovert het zelfgeschreven titelnummer. Kippenvel bezorgt me het ingetogen Barefoot, waarin ze heel subtiel speelt
met dynamiek. Dit soort nummers hoor ik haar het liefste zingen. Er zijn
trouwens maar weinig zangeressen, die me zo kunnen raken als Nina.
Het met Lucas Beukers geschreven Growing Pains is het meest stevige nummer op het album. De
achtergrondvocalen worden hier verzorgd door Koolen’s Steam Power collega Fay
Lovsky, die vooral in Nederland bekend werd door een van de mooiste
Kerstliedjes ooit, Christmas Was a Friend of Mine. Ook verrassend is Nina’s
samenwerking met de Limburgse singer-songwriter Gé Reinders. Met hem schreef ze
Each Woman.
De inventieve achtergrondzang in Wonder in Her Eyes lijkt me bedacht door Lovsky. De meest
indringende song is het alleen geschreven From
the Bones, met name het gitaar- en toetsenspel brengen het nummer naar een
nog hoger niveau. Of het zelfgeschreven Harvest
Moon een verwijzing is naar het Neil Young album/song weet ik niet. Een
waardige afsluiter vormt het ingetogen Outro.
Er zijn drie hoofdthema's op A Taste Of
The Wild: emoties in al hun vormen, de relatie tussen mens en natuur, en femininiteit.
Het album is ten opzichte van de al prachtige voorganger
weer een duidelijke stap voorwaarts, het album heeft meer emotionele diepte en
de synergie tussen de muzikanten is nog groter. Morgen zal Nina in het
Vestzaktheater in Bergen op zoom te zien zijn op het spiksplinternieuwe Flat
Mountain Folk & Roots Festival, samen met andere Nederlandse coryfeeën als Dieter
van der Westen band, Gitta de Ridder, Johnny, Lewin, The Lasses & Kathryn
Claire en Tip Jar.Fijn dat Bergen op
Zoom weer een festival kent, want het is alweer zo’n twintig jaar geleden dat het
gerenommeerde Irish Folkfestival daar ter ziele ging.
Theo Volk
Releasedatum : 31 maart 2023 Strictly Country Records
In eerste instantie leek een carrière als actrice voor de
drieëntwintigjarige Eloise Alexandra Lamb in het verschiet te liggen. In 2012 mocht
ze de hoofdrol spelen in de Britse dramafilm “Broken”, naast Cillian Murphy en Lily
James en trad ze daarmee in de voetsporen van haar ouders. Ze werkte ook met
Damon Albarn mee aan de soundtrack. Uiteindelijk won toch de liefde voor
muziek.
Op haar zeventiende ging ze studeren aan de prestigieuze
BRITT School. Tegelijkertijd begon ze muziek
te posten op Instagram. Vooral haar cover van Bruno Major’s Second Time zorgde voor de nodige
populariteit. Ze brak echter pas echt helemaal door in 2019 met haar debuut EP This Thing Called Living, wat kon rekenen
op support van Billie Eilish doordat die Subside
coverde. Intussen is die debuut EP goed voor zo’n 25 miljoen streams. Het uitstekende
minialbum Somewhere
In-Between vergrootte nog eens die populariteit. De songs erop vormden
samen een geheel en lieten al een meer volwassen geluid horen.
Maar ondanks alle professionele successen die 2021 bracht,
had Eloise het achter de schermen moeilijk na het verbreken van een langdurige
relatie begin 2022. Ze verliet Londen voor een rondreis door de VS en bleef
voor een korte pauze om vrienden in L.A. te zien. Een reis die cruciaal bleek
toen ze haar terugvlucht miste. Gestrand in de stad zonder plannen, werd ze
overgehaald om samen met voormalig schoolvriend Max Margolis in de studio liedjes
te schrijven voor grote popartiesten, waaronder Miley Cyrus. “Ik heb geleerd
dat als je je ego loslaat, je nog vrijer bent. We schreven een geweldig nummer
en ik realiseerde me plotseling dat ik popstructuur begreep. Het maakte me weer
zo enthousiast over muziek en zette deze nieuwe golf van creativiteit op gang.”.
Na haar terugkeer in Londen daagde ze zichzelf uit om elke
dag door te gaan met schrijven, waarbij ze al snel meer dan vijftig nummers
verzamelde, waaruit ze debuutalbum Drunk
On A Flight samenstelde met de Zuid-Londense producer Conor Albert. Net als
in de film “Broken” gaat het album vooral over volwassen worden, waarbij de
nodige vormen van emoties worden verkend. De liedjes zijn vooral een eigen mix
van moderne R&B, Soul, Pop en Jazz invloeden. Vooral het dromerigere element
in haar liedjes en haar wat hese stem maken het album tot een bijzonder
plezierige luisterervaring. Drunk on a
Flight laat weer een duidelijke groei horen sinds het vorige minialbum.
Niet zo vreemd dat ze nu ook mag optreden op North Sea Jazz.
Voor geregelde bezoekers van dit blog zullen de namen van
Ledfoot en Ronni Le Tekrø intussen wel bekend zijn. Van Ledfoot solo
recenseerde ik eerder al drie uitstekende albums en daarnaast ook eentje van Ronni.
Tweeënhalf jaar geleden bracht het duo A
Death Divine uit. Een intens album vol donkere thema’s. Na dit
succesvolle debuut besloten de heren de zaken serieuzer aan te pakken en
formeerden een band.
Op het nieuwe album Limited
Edition Lava Lamp wordt de luisteraar nog steeds af en toe getrakteerd op
donkere blues, maar is het geheel een stuk gevarieerder dan de voorganger. In de
aanstekelijke opener Little Rosie waagt men zich zelfs country en zingt men
over Johnny Cash. Meer voor de handliggend zijn de hardrockinvloeden, gezien
het muzikale verleden van Le Tekrø als zanger van de populaire Noorse hardrockband
TNT. Ook klinken invloeden van The Beatles, David Bowie (vooral in de zang) tot
zelfs The White Stripes door.
Een belangrijke rol was weggelegd voor de
doorgewinterde Amerikaanse producer H.P. Gundersen, die tevens een aantal
gitaarlicks voor zijn rekening nam. Doordat het album gevarieerder is dan de
voorganger, bevalt het me net iets beter.
Theo Volk
Releasedatum : 24 maart 2023 TBC Records/[Inegral]
Wie Afton Wolfe voor het eerst hoort zingen, zal zijn stem ongetwijfeld
meteen associëren met die van Tom Waits. Dat gebeurde ook bij mij toen ik twee
jaar terug zijn uitstekende debuutalbum Kings
for Sale geproduceerd door Oz Fritz hoorde. Niet alleen al ruim twintig
jaar een goede vriend, maar ook iemand die al samenwerkte met Tom Waits. Op Kings for Sale waren veel blues
invloeden te horen.
Vier van de vijf nummers van minialbum Twenty-Three verschenen al eerder afzonderlijk digitaal. De
zelfgeschreven opener Cry laat Memphis
soul/Motown en doowop invloeden horen, die versterkt worden door de achtergrondzang
van Melanie en Regina McCrary. Een emotioneel zwaar beladen song, de meest
emotionele die Afton ooit schreef ; “Cry
is a song that came about while I was trying to find the words to console a
friend who had just suffered an unimaginable tragedy, losing his wife and the
mother of his three daughters. After trying for days to compose a sentence or
two to text him, this song was completely written in a matter of minutes. It's
the most emotional song I've ever written.”.
Een heel stuk ingetogener is zijn vertolking van Ryan B.
Case’s The Moon Is Going, waarin vooral
het subtiele saxofoonspel de aandacht trekt. Heerlijk voort meanderend is de
cover van Truck Drivin Man van Mark
E. Mann. Naast de inventieve percussie van Asa Lane tilt het fraaie vioolspel
van Rebecca Weiner Tompkins het nummer naar een hoger niveau.
Samen met Seth Fox schreef Afton het groovy So Purple, waarbij het subtiele toetsenspel
van Chad Stuible en het eveneens subtiele fluitspel van Seth Fox de kersen op
de taart zijn. De titel van de nostalgische aandoende afsluiter Late Nite Radio dekt compleet de lading,
misschien wel mijn favoriete track.
Dat Afton iets met getallen heeft en in het bijzonder met
het getal 23 wist ik al dankzij onderlinge correspondentie in het verleden. “The
number 23 is magic, and as such, it has been significant in my musical journey,
so my delusional apophenia led me to release these 5 (2+3) songs together for
the purpose of conjuring all the magic I possibly could from this music.”,
aldus Afton. Twenty-Three is een
uitstekend minialbum, dat doet verlangen naar meer.
De interesse in folkmuziek begon al vroeg bij Lucy Farrell.
Op haar tiende verjaardag werd ze door haar vader meegenomen naar een concert van
Richard Thompson. Die ervaring leidde er uiteindelijk toe dat ze folk en
traditionele muziek aan Newcastle University ging studeren. Intussen is de multi-instrumentaliste
een grote naam in de Britse folkmuziek. Ze verkreeg vooral bekendheid als
bandlid van The Furrow Collective, waarmee ze bekend en minder bekend
traditioneel repertoire brengt. Helaas dateert het laatste volwaardige album Fathoms
alweer van vijf jaar terug.
Maar gelukkig komt nu eindelijk haar langverwachte
debuutalbum We Are Only Sound uit,
wat eigenlijk al in de herfst van 2021 zou verschijnen. De zelf gecomponeerde
liedjes werden over een periode van acht jaar geschreven. Die jaren gingen
gepaard met levensveranderende gebeurtenissen, zoals het moederschap en
breakups. "Ik denk dat deze thema's en ideeën universeel zijn", zegt
ze. "Ze gaan ook voor andere mensen op. Ik vind het moeilijk om mijn gedachten
onder woorden te brengen in zinnen - het is veel gemakkelijker om er doorheen
te mijmeren in liedjes. Het is hoe ik door mijn gevoelens heen werk. Er zitten
veel overpeinzingen in, maar zonder antwoorden”.
Dankzij een wederzijdse vriend mocht ze We Are Only Sound grotendeels opnemen in het middeleeuwse Much
Wenlock Abbey, waar Gabrielle Drake al veertig jaar woonachtig is. Actrice
Drake is de zus van de veel te vroeg overleden Nick Drake. Zij is al heel lang
de hoedster van de muzikale erfenissen van haar moeder Molly en broer Nick.
Bovendien is ze coauteur van het prachtige biografische boek “Remembered
For A While” over haar broer Nick.
Voor de opnames mocht Lucy gebruikmaken van Nick’s gitaar en
piano. De liedjes werden in een kamer in een take opgenomen. Naast producer
Andy Bell (synthesizer, percussie) wordt ze omringd door fantastische
muzikanten als Kris Drever (zang, diverse (bas)gitaren, synthesizer), Ben
Nicholls (elektrische en staande bas), M G Boulter (pedal steel) en Thomas
Lenthall (zang, piano, synthesizer).
Over het algemeen is de muziek erg ingetogen en dromerig en
is Lucy’s stem kristalhelder. Door het gebruik van de elektronica klinkt af en
toe de invloed van Lau door (Snows
Blowing Wild). We Are Only Sound
is een bijzonder overtuigend debuut, wat ongetwijfeld tot mijn favoriete
folkalbums van 2023 zal gaan behoren. Deze maand maart toert Lucy door het
Verenigd Koninkrijk, hopelijk zal ze ook ooit in Nederland te zien zijn. Vinylliefhebbers
zullen iets langer geduld moeten hebben, want de lp versie verschijnt in mei.
De doorgewinterde Noorse bluesmuzikant Bjørn Berge ken ik al
lang. Van hem recenseerde ik in het verleden al de uitstekende albums Who
Else? en Heavy
Gauge. Vier jaar geleden was hij in Nederland nog te zien op “Breda
Barst” in het Valkenberg park. Odin Staveland deed geen belletje bij mij
rinkelen.
Berge en Odin kennen elkaar van de zeer populaire Noorse
folk-pop/rock-band Vamp en tijdens jam-sessies waren ze samen vaak aan het “fröbelen”
met catchy deuntjes op gekke blues beats of jazzy melodietjes. Met hulp van
bassist Kjetil Dalland en een fantastische gastbijdrage van gitarist Amund
Maarud (Morudes) in de opener werkten ze hun vele losse vondsten uit tot eigen
volledige echte tracks. “Our debut-album Hoohahs
& Cat Calls is loaded with strangely, animated yet very personal songs;
we call it “club blues” - there’s always this catchy, poppy, positive and
repetitive vibe!”, aldus de makers.
Hoohahs & Cat
Calls is vooral het werk van Staveland, hij produceerde het album, schreef
de zeer persoonlijke teksten en de arrangementen. De muziek schreven Staveland
en Berge samen. Het album duurt amper een half uur, maar boeit elke seconde.
Het ene moment catchy, repetitief en zeer toegankelijk, tot aan avant-gardistisch,
vervreemdend en onheilspellend. Maar het album laat zich vooral omschrijven als
intrigerend.
Ondanks alle catchy en avant-gardistische trekjes bevallen
de twee ingetogen, wonderschone conventionele songs Hey Byooty! en I Guess I
Should Get Going mij het beste. Hoohahs
& Cat Calls zal zeker een van de interessantste albums zijn dat ik dit
jaar ga horen, hopelijk zal dit album massaal worden opgepikt, want dat
verdient het absoluut.
Theo Volk
Nederlandse releasedatum : 17 maart 2023 TBC
Records/[Integral]
De zeskoppige band The Nude Party werd geformeerd in 2012 op
Appalachian State University, North Carolina. In hun begintijd speelde deze
vriendengroep vooral favoriete garage rock nummers. Hun populariteit steeg snel
in Boone, omdat ze daar vaak in hun blootje in het Boone Party Palace speelden.
In 2018 tekenden ze voor New West en daarna ging het snel.
Tegenwoordig opereert de band vanuit New York, waar ze Jack
White, Arctic Monkeys, Ron Gallo, Black
Lips, Orville Peck en The Lemonheads tot hun fans mogen rekenen. Ook in Nederland
hebben ze de nodige fans en speelden ze al op het Best Kept Festival. Door het
geld wat men gespaard had, kon men een eigen studio bouwen en in alle rust
werken aan nieuwe muziek. Belangrijk was de ontmoeting met geluidstechnicus Matthew
Horner, die geweldige apparatuur had, maar geen studio. De band vroeg of men
zijn apparatuur mocht gebruiken.
Men besloot het derde album Rides On zelf te produceren. Het gebrek aan druk zorgde voor een
ongedwongen sfeer en veel spelvreugde in de studio, wat ook terug te horen is.
De band beschouwt Rides On zonder
enige twijfel als hun beste en meest organische album tot nu toe. Ieder bandlid
kreeg ook volop de mogelijkheid om een stempel op de uitvoering van de songs te
drukken. Het eindresultaat is een bijzonder relaxed album, die hun populariteit
zal gaan vergroten, ook in Nederland en gewoonmet kleren aan.
Lowri Evans en Sarah Zyborska zijn twee ervaren
singer-songwriters uit Wales, die samen de folk-roots band Tapestri formeerden
ondanks het feit dat ze ver van elkaar verwijderd wonen. De twee leerden elkaar
in 2019 heel toevallig kennen op het Festival Interceltique de Lorient (Lorient
Celtic Festival) 2019 in Frankrijk. Het ging snel met Tapestri, zo speelden ze
vorig jaar al op het hoofdpodium van het bekende Cambridge Folk Festival. Hun
handgemaakte debuut EP was daar trouwens een bestseller.
Tell Me World
heet hun volwaardige debuutalbum, waarop een eigen mix van folk, roots en
Americana te horen is. De meeste liedjes schreven de dames gezamenlijk. She’s a Lover werd geschreven door Lowri,
wat over haar moeder gaat en Genes
door Sarah, wat handelt over haar dochtertje.
Het duo is altijd op zoek naar ideeën voor liedjes en schrijven
altijd over de dingen die emotioneel met ons verbonden zijn. Zo gaat opener en
titelsong Tell Me World over de vaak
complexe aard en impact van huiselijk geweld. Ze schreven het na het zien van
de Netflix serie “Maid”. Waiting in the
Background gaat over de veranderende rol van de vrouw sinds de jaren
vijftig. Het eerste couplet geeft commentaar op de huisvrouw uit de jaren 50,
het 2e couplet over de carrièrevrouw uit de jaren 80, en het laatste couplet
gaat over henzelf, het maken van muziek en leven op hun eigen voorwaarden.
Crazy, Crazy Times
gaat niet over de pandemie, want het werd al in 2019 geschreven. Het handelt
echter over wereldleiders die slechte besluiten nemen. Come Alive heeft als thema het weer langzaam op alle vlakken
oppakken van je leven na de pandemie. Men schreef ook twee liedjes in het
Welsh, Y fflam (Open flame) en Atgofion (Sweet memories). Het laatste
nummer gaat over “hiraeth” een Welsh woord dat niet echt vertaald kan worden.
Het dichtst in de buurt komt “verlangen”, ver weg zijn van je huis of geliefden.
Geïnspireerd door de oudtante van Sarah die naar Amerika vertrok eind jaren veertig,
om nooit meer terug te keren naar Caernarfon, haar geboorteplaats, of haar
familie weer te zien.
“A great songwriter with a voice that can break your heart
at 30 paces” omschreef Ralph McLean van BBC Radio Ulster haar ooit. Met The Truth & Other Stories komt, mede
dankzij haar crowdfunders, de droom uit van deze sympathieke singer-songwriter
uit Noord-Ierland, opnemen in Nashville. En niet met de minsten. Geproduceerd
en gemixt door Neilson Hubbard in Skinny Elephant Recording, Nashville. Verder werkte
onder andere gitaristen Will Kimbrough en Doug Lazio en op fiddle Eamon
McLoughlin mee.
Brigids muziek spreekt al vele jaren aan bij veel
generaties. Ze is een getalenteerd verhalenverteller. Ze combineert folk,
country en jazz tot herkenbare verhalen over geluk, liefdesverdriet en de
menselijke conditie.
”A bit about the album... I was fascinated by the concept of
‘truth’ and intrigued by the concept of everyone having a different version of
their truth... a personal viewpoint, their own narrative, their own story. The
title plays a bit with shades of meaning - a ‘counter positioning’ if you like.
The ‘other stories’ may challenge the truth, but ‘the truth’ retains that sense
of the absolute. In the songs I hope to present the realities of different
characters through short stories. Over time and through the pandemic however,
different stories came to light and sometimes the focus would shift. Ultimately
though, I have been living with these stories and these characters for some
time now.”, aldus Brigid. The Truth &
Other Stories wordt door haar uitstekende begeleiders naar een hoger nivea
getild.
Sinds 2015 maken de in Westeremden woonachtige filosoof en
vogelaar De Jonge Boschfazant (tekstschrijver) en Meindert Talma (componist)
liedjes die ze elke maand zingen als slotlied in de maandelijkse Meindert &
Igor & De Jonge Boschfazant & Kesanova Show in de Kroeg van Klaas in
Groningen. In de coronajaren 2020 en 2021 kreeg de show onderdak in Vera en
vroegen het duo de instrumentale orgelband Das Audio Combo (André Dodde op
Hammond en andere toetsen, Jan Veenkamp op bas en Arnold Veenkamp op drums) of
die hen kon begeleiden.
Die samenwerking liep zo gesmeerd dat men onder leiding van Arjan
Spies (The Kik) in diens Studio Teepdek het debuutalbum Schandalig heeft opgenomen. De Jonge Boschfazant maakt als filosoof
songteksten die je niet vaak ziet. Ze kennen binnen- en buitenrijm en bestaan
uit twee soorten teksten: maatschappijkritische protestliedjes (het merendeel)
en human interest liedjes die gebaseerd zijn op de found footage methode.
De Jonge Boschfazant
struint zo nu en dan rommelmarkten en kringloopwinkels in de provincie
Groningen af voor fotoalbums, en foto's op oude laptops en smartphones. Hij
monteert vervolgens de gevonden foto's tot een clip waar hij een human interest
songtekst bij schrijft. Zie de clip van Eindelijk
vakantie.
Buiten eerder genoemde thema’s bezingt men ook de voorliefde
voor de cycle cross, die sinds de opkomst van Mathieu van der Poel en Wout van
Aert enorm aan populariteit heeft gewonnen. Men schijnt het veldrijden al lang
te volgen want het nummer is zowel een eerbetoon aan Mathieu als diens vader Adri. Het nummer dateert trouwens al van zo'n zes jaar geleden, maar werd opnieuw in een niewe versie opgenomen. In veertien songs schetsen de heren op Schandalig
hun bijzonder scherpe blik op onze hedendaagse maatschappij. Schandalig
verschijnt zowel digitaal als in een luxe CD uitgave inclusief een prachtig
boekwerk met prenten, ontworpen door Edd Simons.
De zomer van 1976 was lang, droog en heet. Voor mij was het
dat jaar een extra lange vakantie omdat ik eindexamen voor de middelbare school
had gedaan. Het was de tijd dat de populariteit van Bob Dylan naar zijn
hoogtepunt aan het groeien was. In januari 1976 verscheen zijn album Desire. Het protestnummer Hurricane werd mij eerste kennismaking
met zijn muziek. Het was in eerste instantie vooral het meeslepende, intense
vioolspel van Scarlet Rivera wat mijn aandacht trok. Enige tijd later las ik
waar Hurricane over ging. Over de tweemaal
ten onrechte voor drievoudige moord veroordeelde bokser Rubin Carter. Gedurende
1975 had Dylan Carter in de gevangenis bezocht en werd door fans aangemoedigd
er een lied over te schrijven. Het zou een van zijn meest populaire songs
worden, en terecht, want de tekst is briljant. Door de openingsregels wordt de
luisteraar meteen het nummer ingezogen :
“Pistol shots ring out in a barroom night
Enter Patty Valentine from the upper hall
She sees a bartender in a pool of blood
Cries out 'My God, they've killed them all!' “
De rest van het nummer is een samenvatting van de
gebeurtenissen die leidden tot Carters gevangenschap, en hoe hij in wezen werd
ingeluisd door de racistische politie ("We want to pin this triple murder
on him/He ain't no Gentlemen Jim"). In de tekst werd ik vooral geraakt
door de onrechtvaardigheid die eruit naar voren komt. Toen kon ik al heel erg
slecht tegen onrechtvaardigheid in welke vorm dan ook. Het leidde er zelfs toe
dat ik mijn leraar Engels vroeg of ik de song als gedicht op mijn lijst mocht
zetten voor het mondeling. Tot mijn grote verbazing mocht dat en ging mijn
mondeling er uiteraard over. Een paar jaar terug kocht ik het album, na het
heel lang niet gehoord te hebben op cd. Opnieuw dook ik in het levensverhaal van
Rubin Carter, een van de beste middengewicht boksers ooit. Carter werd geboren
in Clifton, New Jersey. Het toeval wil dat de broer van mijn oma van vaders
kant de laatste twintig jaar van zijn leven daar woonde, waardoor het nummer voor
mij nog een extra dimensie kreeg. In 1985 werd Carter vrijgelaten zonder
vrijspraak. De rest van zijn leven zou Carter zich gaan inzetten voor onschuldig
veroordeelden. In 1999 kwam een film uit over Carters leven, “The Hurricane”,
waarin acteur Denzel Washington de hoofdrol vertolkte.
Wat de Rotterdamse singer-songwriter Oliver Pesch en ik
gemeen hebben is dat we allebei een Duitse achternaam hebben. De zijne verwijst naar het plaatsje Pesch nabij Keulen. Aangezien ik geen radio luister
was het aan mijvoorbij gegaan dat zijn doorbraaksingle
Shelly “Topsong” was op NPO Radio 2
en frequent te horen was bij 3FM en Radio
Veronica. Het gaat trouwens over een neerslachtige man die op de een of andere
manier in een liefdesaffaire belandt. Toen iemand met een bijzonder goede
smaak, Leo Blokhuis, hem een veelbelovend talent noemde was mijn interesse meer
dan gewekt.
Op zijn dertiende wist Oliver al dat hij singer-songwriter
wilde worden, zijn eerste liedjes schreef hij reeds op zijn elfde. Op zijn
zestiende werd hij al toegelaten tot de Rockacademie in Tilburg, waar hij vier
jaar later afstudeerde. Zijn debuut lp Kid
With the Dice neemt de luisteraar mee op reis door Olivers eigen
familiegeschiedenis en de menselijke geschiedenis in het algemeen.
Oliver vindt inspiratie bij goede verhalenvertellers uit het
verleden en heden. Denk aan Jack Kerouac, John Irving en Emily Brontë. En bij
songwriters als Bob Dylan, Lennon & McCartney, Joni Mitchell, Jackson Browne,
Tom Petty, Paul Simon en verrassend ook bij Blake Mills. “Ik luister altijd
naar songwriters die op zoek zijn naar originele manieren om verhalen te
vertellen, of het nu via muziek of teksten is. Het arrangement moet zijn eigen
verhaal vertellen. Ik vind het belangrijk dat nummers een goed doordacht
concept hebben”, aldus Oliver.
Over arrangementen gesproken, hij kreeg hulp bij het arrangeren
van de smaakvolle strijkers gespeeld door The Dutch String Quartet van
misschien wel Neerlands beste arrangeur Reyer Zwart. Een ongelofelijk druk
bezet man, gezien diens vele werkzaamheden voor het Excelsior label.
Voornamelijk brengt Oliver zijn eigen inventieve versie van
West Coast Americana. Maar blijkt tot mijn grote genoegen ook interesse in folk
te hebben, getuige de song Sheila &
Andy. Het eerste gedeelte is geleend van de traditional Mary and the Soldier, wat vooral bekend
werd dankzij de versie van Andy Irvine en Paul Brady op hun folk klassieker Andy Irvine & Paul Brady uit 1976.
De Andy in de titel is dan ook daadwerkelijk een verwijzing naar Andy Irvine.
Overigens steelt in dit liedje snarenwonder Bertolf Lentink de show, van wie ook
een Americana album in de pijplijn zit.
Ook producer Dave Menkehorst (Bertolf, Roosbeef, Hennie
Vrienten) speelde een belangrijke rol, hij zorgde voor een uitstekende balans
tussen ambitie en het spelen uit de losse pols. Oliver beschikt trouwens over
een bijzonder prettig stemgeluid. Kid
With the Dice is een buitengewoon sterk debuutalbum van een uitzonderlijk
getalenteerd muzikant, waarvan we in de toekomst veel meer zullen gaan horen.
De releasetour start trouwens vlakbij zijn nieuwe huis.
The Vices is een Nederlandse rockband uit Groningen, gevormd
in januari 2019. De band bestaat uit Floris van Luijtelaar (zang/gitaar),
Jonathan Kruizenga (orgel/gitaar), Simon Bleeker (bas) en Mathijs Louwsma
(drums). Wat goed is komt snel luidt het bekende spreekwoord en is zeker van
toepassing op The Vices.
Sinds hun album Looking
For Faces uit 2021 enorme stappen gemaakt door meerdere support shows in de
Ziggo Dome te hebben gespeeld en onder andere een show op Sziget festival. Afgelopen
maand is de laatste single van The Vices verschenen, genaamd Never Had to Know. De track werd de Mega
Hit van 3FM én de Kink XL bij Kink. Eerder werden ze verkozen tot 3FM Talent en
waren ze als huisband te zien in talkshow M op NPO 1.
“Dit tweede album gaat over het vinden van je eigen stem in
een wereld met veel smaken en meningen”, aldus zanger-gitarist Floris van
Luijtelaar. Unknown Affairs werd door dit uitgangspunt allesbehalve een
commerciële plaat. De Groningers geven je in elf tracks een eerlijk,
persoonlijk beeld van hun kijk op de wereld. Ze vertellen wat zij belangrijk
vinden in hun muziek.
Elk bandlid heeft een eigen smaak waardoor het een bijzonder
gevarieerd album is geworden. Van indiepop, garagerock, britpop, surf tot zelfs
samba invloeden (Lay Down, Stay Down).De komende Nederlandse shows zijn helaas al
uitverkocht, voor het concert in de Charlatan in Gent zijn nog kaarten.
Jarenlang bleef het stil rondom Tom Ovans, zodat
hij van mijn radar raakte, en nu, begin 2023, verscheen onaangekondigd The
Cure. Zijn 15de titel kunnen we lezen op zijn homepage. Hij lijkt er
na periode van radiostilte (weer?) zin in hebben! Want je treft maar liefst
zeventien nummers aan op dit album. The Clouds are hanging heavy above the Paradise
Motel is de openingszin van zijn album. Daarmee bedoelt hij donker
gesternte boven Amerika. De muziek van Tom Ovans kan een aanslag zijn op een onverhoedse
luisteraar. Hij is één van die artiesten die qua invloed in de slipstream zat van
Bob Dylan, echter hij heeft daarbij zijn wijze van uitvoeren bijna niet
veranderd. Hij klinkt als Dylan in de jaren zestig, en heeft wat zang betreft overduidelijk
overeenkomsten met de bejaarde meester. Ondanks de referentie naar Bob Dylan
ben ik Tom Ovans door de jaren heen blijven waarderen. Net als bij iemand als
Tom Pacheco, zijn deze twee mannen interessant genoeg gebleven om naar te
luisteren. Maatschappijkritische poëzie, binnen die noemer valt zijn oeuvre.
Gelukkig is er naast nodige kommer en kwel, ook perspectief te vinden.
Het is een eenmansband. Tom verzorgt niet
alleen de gitaarpartijen en zang, hij is ook verantwoordelijk voor bas,
percussie en mandoline. Het album verschijnt in principe slechts digitaal. Er gaat
geen vinylplaat of cd komen. Teksten vind je terug op zijn site. Thema’s die
passeren zijn; de liefde, scheiding, ouder worden, sterfelijkheid, outlaws, en
wat al niet meer. Tom laat zijn hart spreken voor de groep liefhebbers die hem volgt.
Een groep die enerzijds afneemt, maar het zou mij niet verbazen dat hij een
jongere lichting ook aanspreekt. Mocht je tot die laatste categorie behoren,
dan zou ik je aanraden Spotity erop na te slaan. Wellicht valt Tom Ovans bij je
in de smaak.
Rein van den Berg
Releasedatum : 6 januari 2023 NSR Sound Recordings
De vroegste cd’s van Slaid Cleaves draai ik
weliswaar amper meer, maar hij staat bij mij wel te boek als een artiest die zelden
teleurstelt. Juist zijn latere cd’s ervaar ik als uitermate sterk, en ze
blijven uitermate plezierig om naar te luisteren. Dus zonder een noot te hebben
gehoord, raakte ik meteen enthousiast toen de komst van Together Through the
Dark werd aangekondigd. Als de kippen erbij. Helaas wederom zo’n artiest
waarvoor geen distributie is voorzien op dit continent. Gelukkig dat Lucky Dice
nog steeds het risico durft op te zoeken en in de bres springt voor van oudsher
gewaardeerde musici als Slaid Cleaves. Blij dat Sandra en Luciano een vrachtje
exemplaren hebben ingekocht voor Americana-minnend Nederland. Stiekem hoop je
dan dat ze onderling een quotum hebben afgesproken, dat wanneer het de moeite
loont om iemand als Slaid naar ons land te halen voor live voorstellingen. Ik
mocht hem en zijn band graag in de weer zien. Maar dat is vooruitlopen op
dingen die wellicht niet gaan plaatsvinden. Het album is ondertussen een feit,
en het is een beauty geworden. Mooie verhalende songs als Arnold Nash, iemand
die niet in staat is om te ontsnappen van zijn tweede natuur.
De meeste nummers werden geschreven door
Cleaves in co-write met iemand anders. Regelmatig komt de naam van Rod Picott
voorbij, maar ook zag ik Adam Carroll, en Terri Hendrix. Musici waarvan ik in
een ver verleden ook wel eens iets kocht. Verhalend zijn de thema’s, herkenbaar
aan zijn eerder werk. Er is droefheid in de hoek waar de klappen vallen,
terugval en veerkracht. Daarvoor hoef je tegenwoordig niet uitsluitend in
Amerika te zijn. Er is genoeg dichtbij. Muzikaal klinkt het spat zuiver, en
hoor ik uitsluitend degelijkheid. Daarvoor is medeverantwoordelijk Scrappy Jud
Newcomb. Slaid Cleaves is als vanouds met zijn troostrijke liedjes. We kunnen
leren van het verleden, opstaan en terugkrabbelen. Er is genoeg wat de moeite
waard is om je sterk voor te maken. Alleen makke schapen accepteren hun lot.
Ook op hun nieuwe plaat is weer duidelijk dat Death And
Vanilla’s pop uniek is en zoals op voorgaande albums nauwelijks in een hokje
valt onder te brengen. Flicker is
moderne reflectie op de stuurse post-ironische deconstructieve wereldcrisis en
niettegenstaande levert dat een gerevitaliseerde mix op van dub reggae, de
motorische kant van Can, de modulerende meanderingen van Philip Glass en de
dromeriger kant van The Cure. En doe daar gerust nog wat Spiritualized, Talking
Heads en Brian Eno bij. En altijd hoor je de inspiratie: soundtracks uit de
sixties en seventies, library music, kosmische muziek, Franse zuchtmeisjes
ye-ye pop, plus een handvol Zweedse popmonumenten. Het intrigerende
dreampopalbum van deze band uit Malmö, Zweden zal verkrijgbaar zijn op cassette,
cd, vinyl en gekleurd vinyl.
Theo Volk
Releasedatum : 17 maart 2023 Fire Records/De Konkurrent
.jpg)
.jpg)
.jpg)
