Minnie Birch - Floundering

Minnie Birch kwam ik bij toeval op het spoor. Onlangs speelde zij als supporting act bij de cd-release van Laura Victoria. Laura’s album Head Above Water recenseerde ik onlangs voor Folk Lantern. 

Veel weet ik niet over Minnie, zelfs op haar eigen websites is ze een goed bewaard geheim. Ze verzorgde wel ooit het voorprogramma van Joan Armatrading en is ze al behoorlijk populair. Die populariteit bleek  wel uit het grote aantal pre-orders die ze kreeg. 

Tijdens optredens speelt ze overigens naast haar eigen songs sinds kort ook verrassend genoeg oude bluesnummers. Een jaar geleden kreeg ze van haar opa een grote collectie bluesplaten cadeau en dat opende een nieuwe muzikale wereld voor haar. Vooral vrouwelijke blueszangeressen mogen op haar interesse rekenen. 

Floundering is een delicate verzameling folk en pop getinte songs geworden. Minnie Birch heeft een wat hese, hoge stem. Ze zingt haar liedjes zeer ingetogen en breekbaar. Het eerste liedje wat ik van haar hoorde, was Dagger, wat mij na een keer luisteren al overtuigde vanwege de ijzersterke melodie. 

Minnie wordt op Floundering spaarzaam begeleid door anderen, maar toch weet ze moeiteloos de aandacht vast te houden. Dat doet ze door inventieve toevoegingen. Bijvoorbeeld door wat percussie of door prachtige achtergrondvocalen zoals in het fraaie Unravelling. 

Sleutelsong op Floundering is de titelsong, wat over haarzelf gaat. Haar voormalige vriend bedroog haar. Floundering beschrijft de laatste fase van die relatie en de gedachtes die ze toen had. De liedjes gaan over het gebrek aan communicatie in relaties, het elkaar niet kunnen begrijpen en het gebrek aan onderling respect. Haar teksten zijn boeiend en gespeend van clichés en vormen dus een grote meerwaarde. 

Ze werd door Andrew Turner, Michael Pipe, Gary Smith en Duncan MacTavish ofwel financieel gesteund of voorzien van goede adviezen bij de totstandkoming van de cd. De grootste steun en aanmoedigingen kreeg ze echter van haar ouders, Dave en Marie. 

Vader Dave maakte het wonderschone artwork van het tekstboekje en van de hoes. De cd is buitengewoon prachtig verzorgd en bij aanschaf krijg je ook nog een button en vier ansichtkaarten geleverd. Debuut Floundering is een prachtige verzameling gevoelige liedjes over menselijke tekortkomingen in relaties.        

Website https://minniebirch.bandcamp.com/ en http://www.minniebirch.co.uk/

Releasedatum 22 juni Eigen beheer

Boo Hewerdine - Open

Marcus Hewerdine is een in Nederland relatief onbekende Londense singer-songwriter, die zijn muzikale carrière startte in 1983 in The Great Divide, een band die ontdekt werd door Mike Scott van The Waterboys.

Hij formeerde vervolgens in 1985 de rockband The Bible, welke in de tweede helft van de jaren tachtig, twee goed ontvangen albums uitbracht. In 1990 besloot hij echter als singer-songwriter verder te gaan. 

Het eerste liedje wat ik ooit van hem hoorde was het prachtige Bell, Book and Candle wat hij speciaal schreef voor een van mijn favoriete Ierse zangeressen Eleanor Shanley. Een jaar later werd datzelfde nummer gecoverd door Eddi Reader. 

Boo Hewerdine schreef voor zeer veel artiesten liedjes, maar zijn samenwerking met Eddi Reader is het meest intensief. Sinds haar fraaie debuut in 1994 tot aan haar schitterende Vagabond van vorig jaar duurt die samenwerking al. Overigens werd Vagabond onterecht door praktisch de complete Nederlandse pers genegeerd. 

Gelukkig niet door Hans Jansen, die er voor Folk Lantern een recensie over schreef. Sinds zijn debuut in 1989 met het geweldige Evidence brengt hij aan de lopende band albums van een constant hoog niveau uit. Met het succes in Nederland wil het echter niet zo vlotten, maar misschien kan Open daar eindelijk eens verandering in brengen. 

Open kwam zeer toevallig tot stand. Tijdens een gesprek met een goede vriend kwam het oude, ultrakorte liedje Microfilm, met een geweldige clou, ter sprake. Hij besloot vervolgens op zoek te gaan naar de originele opname ervan en vond ook een aantal nooit uitgebrachte songs terug. Deze werden gemaakt tijdens een sessie in de Britannia Row Studios in 2003. 

Drie ervan, Geography, Muddy Water en Rags stonden al op God Bless the Pretty Things uit 2009. De eerste twee zijn opgedragen aan zijn vrouw. Beluistering leert dat deze liedjes terecht alsnog op plaat zijn vastgelegd. 

Verwacht van Hewerdine geen vernieuwende fratsen, hij is een klassieke songschrijver. Het zijn stuk voor stuk songs met een sterke melodie, gezongen met die prachtige stem van hem en zijn rustgevende gitaarspel. Een collega als Eddi Reader draagt hem al vele jaren op handen, nu U nog.

Website http://boohewerdine.net/

Releasedatum 22 juni 2015 Reveal Records

Hymalayan - Hymalayan

Hymalayan is een duo bestaande uit Natalie Ramsay en Tim Claridge. Zij leerden elkaar kennen op het moment dat Natalie in 2011 de zanglerares van Tim werd. Lessen die Tim met zeer veel plezier volgde en wat leidde tot een muzikale samenwerking in 2012 op Tim’s eerste solo album In The Company Of Crows. 

Een album gevuld met grunge en alternatieve muziek. Er groeide ook een vriendschap tussen beiden. Zo maakten ze samen een trektocht door de Hymalaya om de bron van de rivier de Ganges te zien. De groepsnaam vormt de mix van dat gebergte en hymne (lofdicht). 

De samenwerking kreeg een vervolg op het vorig jaar van Natalie verschenen tweede album Fly To Home. Een geweldige cd, waarover ik vorig jaar een recensie schreef en die in Nederland en België terecht de nodige andere zeer lovende recensies ontving. 

De vriendschap tussen beiden was intussen uitgegroeid tot een opbloeiende liefde en vorig jaar ontstond tijdens een langdurig  verblijf op Hawaii het plan om ook muzikaal samen verder te gaan.  Het eerste wat opvalt bij de beluistering van de EP Storm Obsession is de fantastische samenzang. 

Ook bevatten alle liedjes sterke melodieën, zoals opener Morphine Drop, een titel die niet al teveel vrolijkheid beloofd. Het bezit een refrein wat zich direct in je geheugen nestelt. Om een of andere reden roept Plastic Romance bij mij associaties op met  The Great Gig in the Sky van Pink Floyd. 

Waarschijnlijk door het begin op de piano, maar ook door de geweldige, ingetogen gitaarsolo van Tim. Al het gitaarwerk van Tim op Storm Obsession is inventief, vooral in slotnummer Blue Ivy, vooral de vondst van de versnelling halverwege is geweldig. Het is overigens een aanklacht over hoe de mensheid met de natuur omgaat. Dat niet alleen Natalie goed kan zingen, bewijst Tim in Storm. 

Ondanks dat het een EP is, bedraagt de speelduur toch precies 30 minuten, er zijn genoeg gewone cd’s die dat niet halen. Het is bedoeling dat de komende tijd Hymalayan uitgebreid gaat worden met een drummer, bassist en cellist en dat er over niet al te lange tijd nieuw werk verschijnt. Dat is geweldig nieuws, want Storm Obsession is een buitengewoon fraai debuut.         

Website http://www.hymalayan.com/ en http://hymalayan.bandcamp.com/releases

Releasedatum 9 juni 2015 Eigen beheer

Niamh Boadle - Maid on the shore

Niamh (spreek uit als nief) Boadle is een uit St. Annes, Lancashire afkomstige multi-instrumentalist en traditionele zangeres en Ierse stepdancer. Haar voorliefde voor de Ierse stepdance en traditionele muziek kreeg ze mee van haar vader.  Ze studeert folk en traditionele muziek aan Newcastle University. 

Sinds 2008 bouwt ze aan een solocarrière. Daarnaast speelt ze in Trí, Gerry McNeice Orchestra en het damestrio Chloe’s Passion. Haar solo repertoire bestaat voornamelijk uit Ierse en Engelse traditionals en daarnaast eigen werk. Maid On The Shore is haar tweede cd.  

Opener Forget-me-not is een mooi ritmisch zelf geschreven nummer. De tekst is gebaseerd op een krantenartikel in The Preston Chronicle over een tragisch aflopende liefdesaffaire. Haar gitaarspel verraadt duidelijk de invloed van John Martyn.  

Ook van eigen hand is het jazzy Bill’s Missed the Last Boat Back, wederom met heerlijk gitaarwerk. Op Maid On The Shore zijn drie a capella vertolkte traditionals te vinden. Dark Inishowen leerde ze van Mary Dillon. The Flower of Finae werd bekend in de schitterende versie van Niamh Parsons, echter die versie is maar gedeeltelijk a capella. 

Boys of Mullaghbawn werd vooral bekend door de versie van Christy Moore.  Creggan White Hare leerde ze net als The Flower of Finae van Karan Casey in de korte periode dat ze op the Irish World Academy of Music and Dance in Limerick studeerde. 

De traditional Green Bushes kwam ze op het spoor dank zij haar zus.Het samenspel van gitaar en viool is hier buitengewoon mooi. Haar zang is ook af en toe een stuk krachtiger. Haar zang komt het best tot zijn recht in het ingetogen The Only Life Gloria Knows, een nummer van de Ierse singer-songwriter Anthony John Clarke. 

De enige compositie waar ze viool speelt, is in het instrumentale Ice on the Water. Overigens speelt ze ook nog bodhran en fluit op de cd. De weemoedige fluit maakt I’m a Fading Day By Day tot een van mijn favorieten. Daartoe kan absoluut ook Roll You Sweet Rain, geschreven door de Australische dichteres en zangeres Kate Fagan, toe gerekend worden.  

Hét hoogtepunt vormt het zelfgeschreven Red Dust Road. Geschreven tijdens een rondreis samen met haar zus door New South Wales in Australië. Het heeft een duidelijke boodschap, het handelt over de overheersing van de Aboriginals door de blanken 250 jaar geleden. Afsluiter vormt een fraaie, intense vertolking van het titelnummer, vooral bekend geworden in de versie van Martin Carthy. 

Maid On The Shore laat een zeer talentvol vertolkster van traditioneel repertoire horen, maar herbergt nog meer een toekomstig vertolkster van eigen composities.    

Website http://www.niamhboadle.co.uk/

Releasedatum 27 april 2015 Wild Goose

BJ's Wild Verband - Later

De carrière van Bart-Jan Baartmans begon in de jaren tachtig in de Nederlandstalige new-waveband Square Objects en daarnaast in de rockabillyband Tuney Tunes. Na nog een aantal andere samenwerkingsverbanden begon hij eind jaren negentig een solocarrière. 

Later is intussen zijn twaalfde album. Op de eerste zes cd’s werd in het Engels gezongen, vanaf Verpand in het Nederlands. Later werd praktisch geheel live in zijn eigen studio Wild Verband opgenomen, met Mike Roelofs (Hammond B3, Moog bas en zang) en Sjoerd van Bommel (Drums en zanger). 

Alle drie beschikken over een schat aan ervaring. Mike Roelofs werkt onder andere samen met Arno Adams, voor wiens mooie cd Maondaagmorgezon hij de schitterende arrangementen schreef. Sjoerd van Bommel verwierf bekendheid in Bots en in de band van Frédérique Spigt. Daarnaast speelden Sjoerd en Mike al mee op eerdere solo albums van BJ en bij diens optredens. 

Het drietal werkte in het verleden als sessiemuzikanten ook vaak samen als ritmesectie (vaak met BJ op bas) op cd’s van singer-songwriters uit binnen- en buitenland. Die veelvuldige samenwerking van de heren valt zeer goed terug te horen op Later. 

In een week tijd schreef BJ alle nummers met de band in gedachten. De arrangementen ontstonden tijdens de sessies ter plekke. Die improvisaties leveren een zeer relaxt resultaat op. Bovendien hoor je duidelijk het spelplezier terug. Het gebodene is een mix van blues, soul, country en rock & roll. En het heeft het improviserende van jazz. 

De teksten op Later zijn redelijk bespiegelend en gaan volgens BJ over  Marvin Gaye, hotelkamers, ijdelheid, gitaren, liefdeskoorts, jeugddromen, langspeelplaten en existentialisme verbinden. Zo wordt in opener  Er speelt zoveel  verwezen naar Marvin Gaye, zijn favoriete zanger en diens periode in Oostende.  Het leverde BJ een fascinatie voor die stad op. 

Wild verband is overigens zowel een verwijzing naar zijn gedeeltelijk in wildverband gebouwde studio als zijn losse samenwerkingverbanden met diverse musici. Voor degenen die niet graag naar Nederlandstalige muziek luisteren, werden de liedjes ook in het Engels opgenomen. Gratis verkrijgbaar als digitale download bij aankoop van de cd, maar ook separaat te koop  als digitale download op de website van Continental. 

Later is na eerder dit jaar Caballero zonder filter van Björn van der Doelen en Allez Soldaat de tweede rootsplaat van Brabantse bodem die zich met gemak kan meten met het allerbeste van buitenlandse bodem.       

Website http://www.bjbaartmans.nl/

Releasedatum 3 juli 2015 Continental Europe

24/6 BOXMEER: Theater De Weijer

01/7 DEN BOSCH: Verkadefabriek

10/7 NIJMEGEN: Trianon

24/7 LICHTENVOORDE: Zwarte Cross festival

14/8 AMSTERDAM: Parade

28/9 TILBURG: Theater De Boemel

25/10  EDAM: Roots festivalen Marcel de Groot. Veel van die opnames vonden plaats in BJ's eigen Studi

Laura Victoria - Head above water

Laura Victoria Hewison’s carrière startte op vrij jonge leeftijd als lid van Folkestra North!, waarvan de bekende violiste en doedelzakspeelster Kathryn Tickell de muzikale leider was. Vervolgens richtte zij zich volledig op haar studie Folk en traditionele muziek aan Newcastle University. 

In 2006 begon ze solo, zichzelf begeleidend op cello, op te treden. De EP Acting up verscheen in 2009, dat vertolkingen van liedjes van onder andere Marc Almond, Woodie Guthrie en Capercaillie bevatte. Ook verhuisde ze in die periode naar Londen en kwam in de plaatselijke folkscene terecht. 

De afgelopen jaren was ze onder vele anderen al supporting act van Jackie Oates, O’Hooley & Tidow en Simone Felice. Laura kwam ik zelf op het spoor door de zeer positieve recensie in het gezaghebbende fRoots, die Head Above Water eigenzinnig en onweerstaanbaar noemt. 

Ze wordt in de Engelse pers regelmatig vergeleken met Nina Simone, Tori Amos en Kate Bush. De laatste vergelijking vind ik wel hout snijden. Laura beschikt ook over een vrij hoge stem en de manier van zingen lijkt ook af en toe op die van Kate Bush. 

Head Above Water bevat eigen werk, met uitzondering van het heerlijk lome Rock Salt and Nails, van de bekende Amerikaanse folkzanger Utah Phillips. Phillips schreef veel politiek getinte liedjes.  Veel van haar eigen liedjes hebben hun wortels in de traditionele muziek en bevatten elementen uit country, blues en verrassend genoeg heel af en toe uit de pop. 

Half-hearted Love verraadt Laura’s voorliefde voor de popmuziek uit de jaren zestig.  Ze schreef dit liedje grotendeels al op vijftien jarige leeftijd. Een aantal van de nummers bevat een sterke melodie, zoals bijvoorbeeld het titelnummer. 

Het zal voor de meeste luisteraars even wennen zijn haar manier van zingen, die wel het nodige vraagt van de luisteraar, ook van mij. Intussen daaraan gewend, valt alles op zijn plaats. Head Above Water werd geproduceerd door de zeer ervaren Mark Wallis, die samenwerkte met artiesten als Talking Heads, Marianne Faithfull, Joan Armatrading en U2. 

De oude Rivella slogan zou van toepassing kunnen zijn op Head Above Water : een beetje vreemd, maar wel lekker!         

Website http://www.lauravictoriamusic.com/

Releasedatum 8 juni 2015 Eigen beheer

Martin Simpson/Andy Cutting/Nancy Kerr - Murmurs

Het was Martin’s vrouw Kit die hem op het idee bracht voor dit project. Het probleem was alleen het vinden van tijd, want alle drie hebben ze een drukke agenda. September vorig jaar maakte ze een korte toer, gevolgd door het opnemen van Murmurs begin dit jaar. 

Dit trio bestaat uit zeer ervaren musici. Gitarist Martin Simpson won al menige prijs. Hij werkte samen met Richard Thompson, Bonnie Raitt, Jackson Browne, Richard Hawley, June Tabor en vele anderen. Accordeonist Andy Cutting is vooral bekend van zijn baanbrekende werk met Chris Wood. Ook buiten het folk genre geniet hij een grote reputatie, want hij toerde bijvoorbeeld met The Who en Sting. 

Violiste Nancy Kerr werd onlangs door de BBC gekozen tot folkzangeres van het jaar. Vorig jaar zomer bracht ze het mooie album Sweet Visitor uit, waarop Martin Simpson meespeelde. Dit drietal is dus een soort supergroep, wat de verwachtingen hoog stemde. Het is een zeer gevarieerd album geworden met eigen werk en traditionals.  

Het opent met het prachtige, ingetogen Dark Swift and Bright Swallow, geschreven en gezongen door Martin en opgedragen aan dochter Molly. Traditional en instrumental Richmond Cotillion laat vervolgens horen hoe virtuoos dit trio is. Het spelplezier is niet alleen voelbaar, maar de musici voelen elkaar bijzonder goed aan. 

Het vrolijke en zomers aandoende Dark Honey wordt door Nancy op haar kenmerkende manier gezongen. Ze beschikt over een stem die echt uniek is. Vervolgens wordt de luisteraar getrakteerd op een bijzonder fraaie vertolking van Fair Rosamond. Op geweldige wijze gezongen door Martin.  

Murmurs is eigenlijk een aaneenschakeling van gevarieerd repertoire van het hoogste niveau. Alle nummers een voor een doornemen zou de recensie te lang maken. De onderwerpen van de liedjes gaan voornamelijk over natuur, geschiedenis en politiek. Het album werd geproduceerd door de ervaren Andy Bell. 

Naast de normale uitgave is er ook een luxe uitvoering, waarop 5 nummers meer staan. Bovendien wordt een DVD meegeleverd met daarop een documentaire over het maken van Murmurs. De luxe uitvoering is absoluut te prefereren. De cd duurt meer dan 70 minuten, maar is voorbij voordat je er erg in hebt. 

Het moge duidelijk zijn dat voor liefhebbers van traditionele folk Murmurs een geweldige aanrader is.            

Website http://www.martinsimpson.com/

Releasedatum 8 juni 2015 Topic

Samantha Crain - Under Branch & Thorn & Tree

De carrière van Samantha Crain kwam in een stroomversnelling, nadat Rolling Stone haar een paar jaar geleden tipte als must see act van het SXSW festival in Austin, Texas. Het leverde haar de belangstelling op van muzikant en producer John Vanderslice (o.a. Mountain Goats, Spoon), die zijn diensten aanbood. Deze samenwerking leverde het schitterende album Kid Face op. 

Een referentiekader voor de muziek op Kid Face aangeven is praktisch onmogelijk, omdat het eigenlijk met geen enkele andere artiest te vergelijken is. Zo is bijvoorbeeld haar manier van zingen uniek. Het is voor mij een van de mooiste cd’s van het lopende decennium, misschien wel de mooiste. 

Inspiratie ervoor vond ze in de platenverzameling van haar vader : van Neil Young, Bob Dylan en Woody Guthrie tot aan Flaming Lips, Jason Molina en Sufjan Stevens. Het lag voor de hand dat de samenwerking met John Vanderslice gecontinueerd zou worden, na het artistiek en commercieel gezien uiterst succesvolle Kid Face.  

Het was voor mij behoorlijk wennen aan Under Branch & Thorn & Tree, wat duidelijk meer een groei album is dan Kid Face. De liedjes hebben duidelijk meer tijd nodig om onder de huid te kruipen, op het buitengewoon catchy Big Rock na dan. Na een keer luisteren zit dat al in je geheugen gebeiteld. 

Ook zijn de liedjes over het algemeen meer ingetogen van aard, zoals bijvoorbeeld You Or Mystery, wat over haar jong gestorven buurman gaat. Ze was behoorlijk ontdaan door zijn overlijden, ondanks het feit dat ze nog nooit contact met hem had gehad. 

If I Had a Dollar gaat over het terugdenken aan een ex-geliefde. Soms krijgt ze teksten voor een liedje zo toegeworpen. Elk City is een beschrijving van de levensgeschiedenis van een oudere vrouw, die ze ontmoette in een restaurant in dit oliestadje. Zonder aanleiding begon ze haar levensverhaal te  vertellen aan Samantha. 

Soms heb je vriendschappen, waarin je veel tijd steekt, maar die toch gedoemd zijn te eindigen. All in handelt daar over. Ook de overige liedjes hebben interessante onderwerpen. Haar teksten zijn voor mij absoluut een meerwaarde. Maar muzikaal is alles ook weer dik in orde. 

Sterker nog, dit album kan gemakkelijk wedijveren met het vorige. U dient er echter wel iets meer tijd in te steken om het te doorgronden. Bij de aankoop van een vinylplaat krijgt men overigens de bonustrack Cold Hands geleverd.          

Website http://samanthacrain.com/

Releasedatum 24 juli 2015 Full Time Hobby

Sean Taylor - The only good addiction is love

De teller van uitgebrachte albums van deze Engelse singer-songwriter wordt met The Only Good Addiction Is Love intussen op zeven gebracht. Tot op heden brachten zijn platen nog maar zeer weinig bekendheid op in Nederland.  

Dit nieuwe werkstuk moet daar maar eens voorgoed verandering in brengen, want hij behoort tot de absolute top in het genre. Hij wordt al jaren op handen gedragen door mensen als Eric Bibb en Willy Vlautin. Voor de derde keer op rij vonden de opnames plaats in Congress House Studios in Austin. 

De producer was andermaal Mark Hallman, onder andere bekend van zijn werk met Carole King en Ani Di Franco. Op voorgaande cd’s was vooral zijn harde leven als muzikant in Londen vaak onderwerp van zijn liedjes. Voor de thema’s op The Only Good Addiction Is Love zocht hij zijn inspiratie in meer esthetische onderwerpen. 

Hij liet zich veelal inspireren door zowel schilderkunst als literatuur. De titel is overigens een uitspraak van de voormalige president van Uruguay Jose ‘Pepe’ Mujica, die negentig procent van zijn salaris uitgaf aan liefdadigheid en een boerderij als woning prefereerde boven het presidentiële paleis. 

Prachtige opener is het titelnummer, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de klassiek geschoolde violiste Hana Piranha. Zij keert nog een keer op fabuleuze wijze terug in Les Rouges Et Les Noirs, geïnspireerd op het bekende schilderij van Paul Klee, die overigens zelf ook een fantastisch violist was. Verrassend genoeg speelt ze met haar eigen band punkmuziek! Een samenwerking die zeker een vervolg verdient. 

Veel inspiratie vond hij al vaak in het werk van de bekende Spaanse dichter Federico Garcia Lorca. Het leverden het schitterende instrumentale, Spaans getinte Lorca en Tienes Mi Alma En Tus Manos op. De titel van laatstgenoemde is afkomstig van de Don Winslow novelle The Power Of The Dog. 

Rothko is een hommage aan de abstracte schilder Mark Rothko. Jack Kerouac’s novelle Desolation Angels komt aan bod in het heerlijke gelijknamige nummer. Slotnummer The White Birds is een op muziek gezet gedicht van William Butler Yeats. 

Erg knap aan het album vind ik dat Taylor aan ieder nummer precies de juiste instrumentatie meegeeft. Ook mag de rol van producer Mark Hallman niet onderschat worden. Hij speelt op praktisch ieder nummer mee en bespeelt daarbij de meest uiteenlopende instrumenten. Onder de gastmusici bevindt zich legende Danny Thompson, met wie hij overigens regelmatig live optreedt. 

Dit prachtige album behoort voor mij tot een van de mooisten van 2015.               

Website http://www.seantaylorsongs.com/

Releasedatum 15 juni 2015 Eigen beheer

Optredens in Nederland in het najaar:

3/10 NEDERWEERT: Theaterboerderij Boeket

4/10 FRIESCHEPALEN: Ma Kelly’s

25/10 CUIJK:  Schouwburg (supporting Eric Bibb)

Paniyolo - Tama No Koto

Wat je ver haalt is lekker is een bekend spreekwoord, dat mijn moeder mij ooit leerde. Dit spreekwoord  gaat zeker op voor Tama No Koto, het vierde album van Paniyolo. Paniyolo is de artiestennaam van de voor mij totaal onbekende Japanse gitarist Muneki  Takasaka. 

Gelukkig werd ik getipt door mijn “folk-watcher” Henk, die mij regelmatig trakteert op prachtige muziek (wederom bedankt!). Takasaka debuteerde in 2009 met de cd I’m Home, gevolgd door HITOTEMA en Christmas Album in 2012. 

Sinds 2012 treedt hij samen op met annie, bekend bij de burgelijke stand als Hirofumi Nakamura. Nakamura is een multi-instrumentalist, die onder andere gitaar, mandoline en accordeon bespeeld. Hij begeleidt Takasaka op Tama No Koto op gitaar en mandoline.  

De cd werd op 6 en 7 januari van dit jaar opgenomen in Guzuri recording house, een houten studio, gelegen in de provincie Saitama. Het bijzondere aan Tama No Koto is het relaxte sfeer dat het uitstraalt. Die sfeer wordt nog eens versterkt door alle bijgeluiden die te horen zijn. Zoals bijvoorbeeld het kraken van het hout, het vallen van de regen en het ademhalen van de muzikanten. 

Takasaka schreef alle nummers zelf, met uitzondering van Redemption Song, gebracht in een eenvoudige, maar prachtige versie. Eenvoud kenmerkt trouwens alle door Takasaka en Nakamura gemaakte arrangementen. I’m Home, Ame en Kurashi stonden overigens al, in andere versies, op zijn debuutalbum I’m Home. 

Het is muziek die de luisteraar een warm gevoel bezorgt. Je zou het misschien kunnen vergelijken met de muziek van Sumie, maar dan zonder zang. Sumie die trouwens ook voor de helft van Japanse komaf is. Helaas beschik ik niet over meer informatie omtrent album en artiest. Dat is eigenlijk ook niet nodig, want dit is universele muziek. 

Jammer dat het, op dit moment, alleen via import uit Japan verkrijgbaar is. Hopelijk komt daar zeer snel verandering in, want het is meer dan het beluisteren waard.             

Website http://paniyolo.info/

Releasedatum 16 april 2015 Schole Inc

Kathryn Williams - Hypoxia

Sinds eind jaren negentig maakt deze Engelse singer-songwriter al albums, die vooral in Engeland worden omarmd. Sterker nog, tot nu toe is zij in Nederland praktisch onbekend.  Dat is jammer want ze maakt prachtige inventieve folk en bezit een mooie stem, waarmee ze fluisterzacht zingt. 

De veelgemaakte vergelijking met Nick Drake ligt dus erg voor de hand. Overigens heeft ze in haar begintijd liedjes van Nick Drake op haar repertoire gehad. Tot haar belangrijkste invloeden kunnen Nick Cave, The Velvet Underground, Leonard Cohen, Van Morrison, Tim Buckley, Bob Dylan en Nina Simone gerekend worden. 

Door de Engelse critici werd ze al juiste waarde geschat, want voor Little Black Numbers werd ze ooit genomineerd voor de Mercury Prize. Met Hypoxia is ze intussen toe aan haar tiende album, het album Two, wat ze maakte met Neil Maccoll, meegerekend. 

De instrumentatie is een stuk soberder gehouden dan op voorganger Crown Electric. Verdwenen zijn bijvoorbeeld de rijkelijk aanwezige strijkers. Ze koos als onderwerp voor dit ambitieuze project The bell jarr, in het Nederlands getiteld De glazen stolp, het enige boek wat Sylvia Plath ooit schreef. Ze werd vooral bekend als dichteres en essayiste. 

In 2013 werd Williams door New Writing North gevraagd een stuk te schrijven over Sylvia Plath ter gelegenheid van de vijftigste verjaardag van The bell jarr. Na herlezing van dit boek besloot ze hierover een album te gaan maken. Het betreft een semi autobiografische roman, waarin de hoofdpersoon aan depressies lijdt, wat vereenzaming en vervreemding tot gevolg heeft. 

Met als uiteindelijke gevolg een zelfmoordpoging, die de hoofdpersoon wel overleeft. Sylvia Plath pleegde zelfmoord een maand na publicatie van The bell jar. Ze deed dit door haar hoofd in een gasoven te steken, vandaar de titel Hypoxia. 

Niet bepaald een vrolijk verhaal, gelukkig is de muziek op de cd niet zwaarmoedig. Wel doen de songs hier en daar wat mysterieus aan, zoals bijvoorbeeld in Mirrors. Een lied wat bij mij associaties oproept met Portishead. 

Hypoxia werd op voortreffelijke wijze geproduceerd door Ed Harcourt. Hij schreef samen met Williams het nummer Cuckoo, wat overigens een duidelijke Harcourt signatuur heeft. Er is voor een meer experimentelere opbouw van de songs gekozen. Het is volgens mij een zeer geslaagd project geworden. 

Hypoxia zal voor de meeste luisteraars even tijd nodig hebben om te kunnen overtuigen. Vooral beluistering op de late avond beviel me erg goed. Jammer dat Hypoxia slechts 30 minuten duurt.         

Website http://kathrynwilliams.co.uk/

Releasedatum 15 juni One Little Indian Records

Heartless Bastards - Restless ones

De grote doorbraak bereikte Heartless Bastards met het vorige album Arrow geproduceerd door Jim Eno, waarop een behoorlijke koerswijziging richting rock werd ingezet. Waren op eerdere albums nog invloeden uit de folk en country te vinden, op Arrow waren die volledig verdwenen. 

De kritieken waren terecht lovend. Gevuld met prachtige songs zoals bijvoorbeeld Only for you, die alleen al de aanschaf van het album waard maakte. Maar ook de eerste drie albums zijn nu nog steeds het beluisteren meer dan waard. 

Het zal niet veel verbazing wekken dat het nieuwe album Restless Ones wederom een rockalbum geworden is. Dit keer werd het geproduceerd door de bekende producer John Congleton, die werkte met de meest uiteenlopende acts als St. Vincent, Swans, Nelly Furtado, John Grant en R. Kelly. 

De cd werd in augustus vorig jaar in 10 dagen opgenomen op Sonic Ranch in Texas, de grootste opname-studio ter wereld. Ver weg van de bewoonde wereld, zodat in alle rust aan de opnames gewerkt kon worden. 

Zoals gebruikelijk werden alle songs weer geschreven door frontvrouw Erika Wennerstrom, die haar liedjes net als op voorgaande albums brengt met haar kenmerkende passie. Een aantal songs hadden ook op Arrow kunnen staan, zoals de eerste single Gates of Dawn. 

Gelukkig is er ook plaats voor de nodige vernieuwing. Into the Light waarin plaats is voor een heerlijke toevoeging op piano en het gedragen slotnummer Tristessa. Maar ook in een van de hoogtepunten The Fool, opgesierd met heerlijk gitaarwerk. 

Restless Ones had trouwens iets meer tijd nodig om mij te kunnen overtuigen dan Arrow. De invloeden variëren volgens de band van The Byrds en Syd Barrett tot aan The Faces en The Flaming Lips. 

Uiteraard zal ter promotie van de cd een uitgebreide toer volgen, voorlopig zal die zich helaas beperken tot Amerika. Het wordt eens tijd dat ze hier op de grote festivals komen spelen! Restless Ones is een album geworden dat zeker kan wedijveren met voorganger Arrow. 

Label: PARTISAN RECORDS

Releasedatum:  12 juni 2015

Links:

WEBSITE