Roxy Music - Roxy Music (jubileum editie)


In augustus 1972 zag ik als veertienjarige Roxy Music op de buis hun single Virginia Plain vertolken, vernoemd naar een speciaal soort tabak. Dat nummer en hun performance maakte op mij grote indruk en kort erna bezocht ik een platenzaak op zoek naar hun muziek. Hun debuutalbum was toen al op 16 juni verschenen, echter zonder de single Virginia Plain, maar het repertoire op hun debuut blies mij volledig van mijn sokken. Voormalig Bond girl Kari-Ann Muller kreeg slechts 20 pond betaald voor het poseren op de beroemd geworden klaphoes. De klaphoes was in die tijd erg populair. Reclame maken ging toen heel anders. Het label Island had de gewoonte op de binnenhoezen, afbeeldingen van andere albums te plaatsen. Aangezien ik toen nog geen muziekbladen las, raakte ik zo toch op de hoogte van recente releases. Het aantal albums van het Island label was hierdoor erg groot in mijn groeiende platencollectie. In 1972 schreef de distributeur van Island in Nederland een recensiewedstrijd uit. Men had de keuze uit zestien verschillende te recenseren albums. Bert van de Kamp deed ook mee met een recensie over het debuut van Roxy Music en hoopte de tweede prijs te winnen, namelijk de zestien albums. Hij won echter de eerste prijs, een geheel verzorgde reis van een week naar Londen. Een van de juryleden was de redacteur van Oor, die vroeg of hij tijdens die week misschien Pete Townshend kon interviewen, het werd uiteindelijk John Entwistle. Het was het begin voor Bert van een mooie carrière bij Muziekkrant Oor, het blad wat ik rond 1975 begon te lezen. Bert werd toen voor mij een soort leidsman voor goede muziek. Overigens heb ik vele jaren later eens een middag tegenover hem plaatsgenomen, niet om hem te interviewen, maar tijdens een schaakwedstrijd tegen zijn vereniging HMC uit Den Bosch. Wat ik me afvraag is, wat zou er gebeurd zijn als van de Kamp de tweede plaats had gewonnen, zou hij dan toch muziekjournalist geworden zijn? En hoe zou dan mijn muzieksmaak verder ontwikkeld zijn? Wellicht heel anders, maar hoe dan ook, het debuutalbum Roxy Music blijft voor mij het begin van echt serieuze interesse in muziek.
Theo Volk
Releasedatum: 2 februari 2018 Virgin

The LYNNeS - Heartbreak Song for the Radio


Het moest er gewoon een keer van komen, dat de Canadese songschrijfsters Lynn Miles en Lynne Hanson als een duo zouden gaan samenwerken. Al tien jaar toeren ze regelmatig samen en schrijven ze af en toe gezamenlijk songs. De laatste jaren intensiveerde dat contact, want Miles produceerde op vakkundige wijze Hanson’s album River of Sand en de bijzonder fraaie EP 7 Deadly Spins. De dames kunnen bogen op zeer veel ervaring, Miles bracht al veertien albums uit en Hanson zes. De titelsong van Heartbreak Song for the Radio is een schoolvoorbeeld van hun songschrijverkwaliteiten. Een ijzersterke melodie, die je direct bijblijft. Maar let ook eens op het einde hoe op slimme wijze het refrein herhaalt wordt. Daarnaast is de samenzang van de dames geweldig. In een aantal songs is de sound van Nashville niet ver weg. Soms komt een wat steviger nummer voorbij, zoals Halfway to Happy, waarop een opvallende rol is weggelegd voor de elektrische gitaar van Kevin Breit (Nora Jones, KD Lang, Rosanne Cash). Het prachtig gezongen Blue Tattoo had ook kunnen staan op een later Fleetwood Mac album. In alle opzichten doet Dark Waltz zijn titel eer aan, één van de hoogtepunten, vooral door de samenzang. De samenwerking als gelijkwaardig duo heeft zonder enige twijfel het beste in beide dames naar boven gehaald. Gelukkig komen de dames begin maart naar Nederland om dit voortreffelijke album te presenteren, de data kun je hier vinden.  
Theo Volk
Releasedatum: 2 februari 2018 Eigen beheer

Loma - Loma


Zangeres Emily Cross en multi-instrumentalist Dan Duszynski  van Cross Record vormen samen met  zanger  Jonathan Meiburg, bekend van Shearwater en Okkervil River het nieuwe trio Loma.  Zij kennen elkaar dankzij Ben Goldberg van Badabing! Records. Hij stuurde namelijk in 2015 het album Wabi-Sabi van Cross Record naar Meiburg. Hij raakte behoorlijk onder de indruk ervan en nodigde vervolgens Emily en Dan het jaar erop uit om het voorprogramma van Shearwater te verzorgen. Regelmatig keek Meiburg naar de live optredens van het duo en werd getroffen door de volwassenheid en het zelfvertrouwen waarmee zij speelden.  Na een show in België vroeg Meiburg het duo of ze niet een keer samen konden werken aan een project. Meiburg schreef alle teksten voor het debuutalbum Loma. Dat was heel even wennen voor Emily, die gewend is om haar eigen teksten te zingen. Ook ontdekte ze tijdens het proces een nieuwe manier van zingen. Cruciaal hiervoor was de song I Don’t Want Children, dat per ongeluk op de verkeerde snelheid werd opgenomen, hierdoor klonk haar stem lager en trager dan normaal. Emily besloot deze sound voor de rest van het album te gebruiken. De drie waren tijdens het proces geobsedeerd door de te gebruiken sound. Men voegde bijvoorbeeld een geprepareerde piano toe aan het aanstekelijke Relay Runner. Het eerder genoemde I Don’t Want Children werd voorzien van een oriëntaals tintje. Zo nu en dan hoor je ook sfeerverhogende achtergrondgeluiden, het is zeker aan te raden om het album eens met een koptelefoon te beluisteren. Af en toe hoor je natuurlijk invloeden van anderen, zoals in het ingenieus opgebouwde Dark  Oscillations, waarin je echo’s terughoort van het debuut van Roxy Music. In het persbericht worden Low, vroege Pink Floyd, Mimi Parker, Nina Nastasia, Broadcast, Silver Apples tot aan zelfs Linda Thompson als invloeden genoemd. Toch hoor ik vooral een interessant eigen geluid. De eerste song die ze samen schreven was Joy en wist het album ook te halen. De mooiste songs vind ik Sundogs, Shadow Relief en I Don’t Want Children, omdat in deze songs de fraaie stem van Emily het meest op de voorgrond treedt. Slechts heel sporadisch kregen ze hulp van derden, Matt Schuessler (bas op track 2, 5 & 6), Emily Lee (viool op track 7) en Josh Halpern (drums op track 10). Loma is een avontuurlijke muzikale reis, waarbij op succesvolle wijze wordt geëxperimenteerd met geluid, zonder dat het ten koste gaat van de toegankelijkheid. Het zou me niet verbazen, dat dit album aan het eind van het jaar in veel lijstjes van muziekliefhebbers én critici zal gaan opduiken. Ze komen trouwens eind mei naar Nederland en België voor een paar concerten, zie hier voor de data. 
Theo Volk
Releasedatum: 16 februari 2018 Sup Pop / De Konkurrent

Imarhan - Temet


Imarhan betekent degene om wie we geven, zeer toepasselijk op deze muzikanten, die ongeveer in 2008 als vrienden een bandje begonnen. De leden hebben een Toeareg achtergrond en sommige leden hebben een familieband met de beroemde groep Tinariwen. Tinariwen gaf Imarhan de gelegenheid om af en toe hun voorprogramma te verzorgen. Net als bij Tinariwen vormt de woestijnblues de basis voor hun muziek. Hun muziek is echter een stuk toegankelijker, op hun tweede album Temet vermengen ze hun nummers nog meer met elementen uit funk, disco en rock. De voor ons onbegrijpelijke teksten vormen absoluut geen belemmering om hun veelal aanstekelijke muziek niet te kunnen omarmen. Hun debuutalbum kreeg overigens al een lovende recensie van Krenten uit de pop collega Erwin Zijleman op zijn blog. Ritme en samenzang zijn natuurlijk belangrijke elementen in hun muziek. Hun muziek spreekt overigens live nog veel meer tot de verbeelding. In maart zijn ze Nederland en België voor optredens, absoluut een aanrader!  
Theo Volk  
Releasedatum: 23 februari 2018 City Slang / De Konkurrent
Imarhan live:
21-03 BRUSSEL:  AB
24-03 AMSTERDAM: Bitterzoet

Kyle Carey - The Art of Forgetting


Na eerder respectievelijk in Ierland en Schotland opgenomen te hebben, besloot Kyle voor haar derde werkstuk The Art of Forgetting haar toevlucht te nemen tot de studio van Dirk Powell, gelegen in het diepe zuiden van de Verenigde Staten. Dezelfde studio waar kort ervoor Rhiannon Giddens haar fraaie album Freedom Highway opnam. Deze klasbak is te horen op For Your Journey. Maar zij is zeker niet de enige geweldige muzikant waar Kyle deze keer de beschikking over heeft. Zo prijken onder anderen John McCusker (viool) en Mike McGoldrick (fluit) op het affiche. Bovendien is de staat van dienst van producer Dirk Powell erg groot. Hij is niet alleen een van de beste banjospelers ter wereld, hij werkte met vele grote muzikanten samen, zoals bijvoorbeeld Emmylou Harris, Levon Helm, Jack White, Joan Baez, Steve Earle, Kris Kristofferson, Linda Ronstadt en Jackson Browne. Met zulke kundige begeleiders was bij voorbaat succes verzekerd. Het repertoire bestaat uit eigen nummers en traditionals. Bijzonder fraai is de vertolking van de bekende Ierse ballade Siubhail à Rùin. Je moet van goeden huize komen om aan het grote aantal al bestaande vertolkingen nog iets  substantieels toe te kunnen voegen. Speciale ingrediënten zijn hier trompet, piano en staande bas. Ook de zelf geschreven opener The Art of Forgetting is dankzij de fiddle en fluit doordrenkt van Ierse weemoed. Soms vormt bestaand repertoire de inspiratie voor nieuwe songs. Het eerder genoemde Siubhail à Rùin leidde tot Come Back to Me. Een song schreef ze tijdens haar verblijf in Louisiana, Evelyna. Luisteren naar John Hiatt’s Crossing Muddy Waters leidde tot die song. Heerlijk melancholisch is de fluit in Opal Grey. Er klinken vooral Ierse invloeden door in de songs, zo op het eerste gehoor meer dan op de voorganger. Kyle heeft trouwens een nieuwe uitvoering opgenomen van de traditional Sios Dhan An Abhainn, wat gebaseerd is op de bekende gospel hymne Down to the River to Pray. Het album heeft overigens nog een Nederlands tintje door de medewerking van Ron Janssen op mandoline. Het is altijd weer een genot om de mooie, hartverwarmende stem van Kyle te horen. Gelukkig kan dat in april ook weer live, ziet hier voor de data.
Theo Volk
Releasedatum: 26 januari 2018 Riverboat Records/World Music Network

Les Guitares Magiques - Les Guitares Magiques


Veel vrolijke maar ook melancholische gitaartjes, exotisch rinkelend, dat krijgen we te horen we op deze cd van Les Guitares Magiques, zijnde Gijs Hollebosch & Raf Timmermans. Een wondermooi plaatje is het geworden. Folk, django, americana, ‘europeana’, wat exotische klanken uit Hawai, een streepje fijne tango uit Argentinië en dan zijn we er bijna. Alles bij elkaar een uiterst smakelijk muzikaal allegaartje, met als constante factor de immer mooi klinkende gitaren. Er doen nog wel wat andere muzikanten op mee, en niet van de minsten.  Mattias Moors speelt double bass, Frederik Goossens (mijn 'jazz-leraar') ukelele en Johnny Joris zingt & bespeelt de banjo. Jan De Smet zingt en speelt een instrument dat ik niet ken, genaamd 'taropatch'. Zelfs Guido Belcanto en Esther Lybeert zingen een deuntje mee, en dan is er ook nog Maarten Flamand die de ‘Big Bertha’ bespeelt - go figure! De magische gitaren die we te horen krijgen zijn: een Branson honolulu, een Del Vechhio, een Martin D18, een National Tricone Style 2,5, een Gibson L7, een Gélas Hawaiienne, een Collings Mandolin, een Tiple, een Weissenborn en een Silvestri. Laat deze opsomming u niet verkeerdelijk denken dat ik er iets van ken, van al die kleurrijke gitaren. 16 fijne nummertjes staan er op de cd, en ik kan u enkel vertellen dat deze mensen hun groepsnaam verdorie goed waarmaken, en dat deze cd hier al heel veel toertjes heeft gedraaid, en dat nog zal doen - tot jolijt en vreugde van iedereen hier in huis. Laat je betoveren, bedwelmen en wegvoeren naar een andere, betere wereld door de exotische snaarkunstenaars van Les Guitares Magiques.  Of zoals de vinylosoof F. Zappa in onverdachte tijden wist te melden; 'Shut up and play yer guitar' ; waarvan akte. Magische gitaartjes, jawel!

Marc Vos

OST - American Folk


In de film “American Folk” ondernemen twee folkmuzikanten, die elkaar nog niet kenden, gezamenlijk een road trip naar New York, vlak na 9/11. Thema's van de film zijn de goedheid van de mensheid en de kracht van muziek. De hoofdrollen van de film worden gespeeld door Amber Rubarth en Joe Purdy, beiden met de nodige muzikale wapenfeiten op hun palmares. Zo maakte Amber onder anderen het fraaie live-album Sessions from the 17th Ward en maakt ze samen met Emily Barker en Amy Speace deel uit van Applewood Road. Joe Purdy heeft een glanzende solocarrière, zijn laatste wapenfeit is het schitterende, met protestsongs gevulde Who Will Be Next?. Uiteraard zingen beiden zelf in de film. Het repertoire bestaat uit traditionals, covers en eigen songs. Ze vertolken onder andere de bekende traditional Swing Low, Sweet Chariot. Hun stemmen blenden buitengewoon goed samen. Hoe mooi de stem van Amber is hoor je goed in een van de hoogtepunten van het album, het alleen door haar gezongen New York. Niet alle songs worden door het duo gezongen, John Prine zingt Some Humans Ain’t Humans en het duo David Grisman en Jerry Garcia zingen Freight Train van Elizabeth Cotten. Geen idee of de film de moeite waard is, de soundtrack in ieder geval wel.
Releasedatum: 26 januari 2018 American Folk Records
Theo Volk

Kornstad + Kork - Live


In 2009 was Håkon Kornstad al een gevestigde naam in de internationale jazzscene. In die tijd speelde hij reeds samen met een grootheid als Pat Metheny. Tijdens een bezoek aan New York in dat jaar ontdekte hij dat hij op zijn tweeëndertigste  toch nog tenor wilde worden. Hoe dat in zijn werk ging, legt hij uit in een interessant en grappig YouTubefilmpje (zie bijgaande link onder aan de recensie). Een opmerkelijke stap, omdat zijn enige ervaring op zanggebied wat achtergrondzang was in de band van Anja Garbarek. Van 2011 tot 2014 studeerde hij operazang aan de Norwegian Opera Academy. Hoe uitstekend die keuze is geweest is te horen op Live. Deze cd bevat de hoogtepunten van twee uitverkochte concerten, die gehouden werden in maart in Store Studio van de Noorse tv. De muziek werd uitgevoerd door zijn band, het Håkon Kornstad Ensemble en Kringkastingsorkesteret (Norwegian Radio Orchestra aka KORK). Op ingenieuze en unieke wijze wordt hier klassieke muziek met jazz verweven. Het repertoire bestaat uit twee eigen nummers van Håkon, het fraaie Plystre, waarin hij niet zingt, maar fluit. En daarnaast de instrumentale afsluiter ABA, dat hier uitgevoerd wordt door een cellokwintet. Beide nummers stonden eerder op zijn soloalbum Symphonies in My Head. Zijn kwaliteiten als tenorsaxofonist waren allang bekend, maar ook zijn zangkwaliteiten zijn fenomenaal. Onder anderen bekende, klassieke songs als Marechiare en L’Ultima Canzone, beiden geschreven door Francesco Paolo Tosti, worden grandioos vertolkt. Laatstgenoemde song was trouwens onlangs nog te horen in het populaire tv-programma Maestro. Zijn inspiratie deed Håkon op bij grote tenoren uit het verleden zoals Lanza, Gigli en DiStefano. Maar ook bij iemand als Steve Reich. In de Liederabend klassieker En Svane (A Swan) van Edvard Grieg is diens invloed duidelijk te horen. En in de aria Di Tu Se Fedele van Verdi, is onmiskenbaar het meanderende element van Better Git It in Your Soul van Charles Mingus verweven. Op natuurlijke en spannende wijze weet Håkon Kornstad jazz en klassiek samen te laten gaan, waarbij het orkest een belangrijke bijdrage leverde, niet in de laatste plaats door dirigent Christian Eggen, die alles op sublieme wijze in goede banen leidde.      
Theo Volk

Releasedatum : 2 februari 2018 Grappa / PIAS

Website : http://www.kornstad.com/


Red River Dialect - Broken Stay Open Sky


Voor de eenvoudige, maar fraaie hoes van het vierde album Broken Stay Open Sky bleef liedjesschrijver en frontman David Morris dichter bij huis, namelijk zijn geboortestreek Cornwall. Voor de vorige, Tender Gold & Gentle Blue, poseerde hijzelf op Skellig Island, Ierland. Dat album werd terecht volledig omarmd door de Britse pers. Het was vooral een persoonlijk relaas over het overlijden van zijn vader. Vier songs gingen erover, waaronder de spannende, tien minuten durende sleutelsong, Ring of Kerry. Daarnaast schreef hij nog een lang essay over het verscheiden van zijn vader. Voor de nieuwe cd ging hij op zoek, zoals hij het zelf omschreef “freshness, movement and vibrancy”. Altijd speelt de natuur een belangrijke rol in zijn teksten. Zo is het wat stevigere Gull Rock een verwijzing naar de op de hoes afgebeelde plek. Tijdens het schrijven van de songs kreeg hij een uitnodiging van zijn vriendin Joan Shelley om het voorprogramma te verzorgen. Hierdoor kreeg hij de gelegenheid iedere avond Joan begeleid door Nathan Salsburg en Glen Dentinger te zien optreden. Haar voordracht had de oprechte frisheid waar hij naar op zoek was en leverde inspiratie voor een aantal nieuwe songs. De songs werden grotendeels met zijn zeskoppige band live in de studio opgenomen, waarin vooral  de viool van Ed Sanders een sfeerbepalende rol speelt. In tegenstelling tot de voorganger had dit album meer tijd nodig om te landen. Een vreemde eend in de bijt als Ring of Kerry  op de voorganger zul je op Broken Stay Open Sky niet aantreffen. De songs vormen meer een geheel en bevalt me zeker zo goed als Tender Gold & Gentle Blue.     
Theo Volk
Releasedatum: 2 februari 2018 Paradise of Bachelors

Ola Kvernberg - Steamdome


Al op zijn zesde begon Kvernberg viool te spelen, net als zijn moeder en zijn opa speelde hij folkmuziek. Op zijn zestiende kreeg hij van zijn vader het album Two of a Kind van de legendarische jazz violisten Svend Asmussen en Stephane Grappelli. Hierdoor verschoven zijn muzikale interesses richting jazz. Op zijn twintigste volgde hij het conservatorium aan de universiteit van Trondheim. In die periode werd hij een veelgevraagd sessiemuzikant, die op zo’n dertig albums meespeelde. Tevens trad hij toe tot het Trondheim Jazz Orchestra. Tijdens zijn allereerste optreden met dit orkest in 2003 speelde hij samen met niet de minsten,  Erlend Skomsvoll en Pat Metheny. Naast zijn sindsdien gestarte solocarrière speelde hij terloops nog mee op albums van anderen, onder anderen ook op het rockalbum The Death Defying Unicorn van Motorpsycho. Al deze opgedane ervaringen in het jazz-, folk- en alternatieve rockgenre combineert hij nu op Steamdome. De instrumentale composities worden vooral gedomineerd door drums en allerhande percussie instrumenten. Kvernberg maakt gebruik van maar liefst drie drummers :  Erik Nylander (Mechanical Fair, Liarbird), Børge Fjordheim (Sivert Høyem, Monical Heldal) en Hans Hulbaekmo (Broen, Atomic, Moskus). Ook Kvernberg speelt drums en percussie, uiteraard viool, maar ook nog orgel, harmonium en gitaar. Dit vooral ritmische geweld levert een uiterst boeiend album op, laverend ergens in de grensgebieden van jazz, folk en rock.
Theo Volk
Releasedatum: 26 januari 2018 Grappa / PIAS

John Bramwell - Leave Alone the Empty Spaces


John Bramwell is de voormalige zanger en liedjesschrijver van het bekende trio I Am Kloot. Na een zestal albums hielden de heren het voor gezien. Hierna trok Bramwell samen met zijn grappige en trouwe viervoeter Henry in zijn VW kampeerbus regelmatig door Europa en het Verenigd Koninkrijk en leerde onderweg veel interessante nieuwe mensen kennen, bovendien trad hij de laatste jaren zo’n driehonderd keer op. Die reizen vormen de inspiratiebron voor Leave Alone the Empty Spaces. In de teksten van de liedjes klinkt het gevoel van vrijheid door, maar ook van avontuur en eenzaamheid. Zijn emotionele gesteldheid was soms somber, maar ook af en toe buitengewoon uitbundig. Dat levert negen bloedmooie liedjes op, waarvan de eerste verrassend genoeg instrumentaal is. Bramwell staat bekend om zijn fraaie teksten, zijn unieke stemgeluid en gitaarspel. De goed in het gehoor liggende single Who Is Anybody? was het album al vooruitgesneld. De productie is gelukkig soberder dan de laatste twee I Am Kloot albums. Helaas is het album aan de korte kant, slechts net zevenentwintig minuten. De liedjes werden reeds in september en december tijdens soloconcerten in Nederland voorgesteld. De release was aan de andere kant van de plas reeds half november, in ons land begin volgende maand. Leave Alone the Empty Spaces is ondanks de korte speelduur een absolute aanrader.      
Theo Volk
Nederlandse releasedatum :  2 februari 2018 Believe Records

Dayna Kurtz with Robert Maché - Here vol. 2


In 2002 braken Mia Doi Todd en Dayna Kurtz in Nederland door met respectievelijk Mia’s vierde album The Golden State en Dayna’s tweede album Postcards from Downtown.  Een jaar later deelden beide zangeressen het podium in de Tilburgse 013, uiteraard liet ik de gelegenheid niet voorbij gaan om deze dames te aanschouwen. De uiterst timide Mia speelde toen de eerste set, tussendoor werden haar gitaren vakkundig gestemd door JW Roy. Na de pauze was het de beurt aan een duidelijk meer ervaren Dayna, die door haar gepassioneerde performance mij toen meer wist te overtuigen. Eerder dat jaar, op 5 juni, had Dayna met band reeds opgetreden in Paradiso, vastgelegd op de dvd Postcards from Amsterdam. Ze werd onder anderen begeleid door topmuzikant Roel Spanjers,die hier excelleert op toetsen en accordeon. Ook JW Roy had op een of andere manier bemoeienis met de dvd, want hij wordt bedankt in de credits. Sindsdien is Dayna met de regelmaat van de klok hier blijven optreden vanwege haar grote populariteit. Twee jaar terug werden in Nederland wederom live opnames gemaakt. Vorig jaar verscheen het eerste deel. Op deel twee zijn twee nummers van haar prachtige laatste album Rise and Fall te horen. Het meeslepende It's How You Hold Me en het meest liefdevolle breakup liedje ooit, You're Not What I Need (But You’re All That I Want). Verder misschien wel haar mooiste liedje ooit, Somebody Leave a Light On. Een liedje met een bijzondere betekenis voor Dayna, omdat op de studioversie haar mentor Richie Havens meezingt. Naast eigen werk ook twee covers, Reconsider Me (Margret Lewis/Mira Smith) en Talking at the Same Time (Tom Waits/Kathleen Brennan). Op Here vol. 2 wordt Dayna slechts begeleid door Robert Maché, maar maakt Dayna nog meer indruk dan zo’n vijftien jaar geleden vanwege haar doorleefde stem en voordracht. De cd is reeds te koop bij Lucky Dice. Volgende maand geeft Dayna weer de nodige concerten in Nederland en België.
Theo Volk

Releasedatum: 26 januari 2018 Kismet Records

Dayna Kurtz live in Nederland en België:
wo. 21 feb. Theater de Weijer, Boxmeer
do. 22 feb. Theaters Tilburg, Tilburg
vr. 23 feb. Burgerweeshuis, Deventer
za. 24 feb. TivoliVredenburg, Utrecht
zo. 25 feb. Nieuwe Dijkhuis, Doetinchem
ma. 26 feb. Patronaat, Haarlem
wo. 28 feb. Junushoff, Wageningen
do. 01 mrt. CC de Breughel, Bree
vr. 02 mrt. Podium 't Beest, Goes
za. 03 mrt. Kultuurschuur, Wetteren
zo. 04 mrt. de Kern, Wilrijk
di. 06 mrt. De Zon, Oosterwolde
wo. 07 mrt. LantarenVenster, Rotterdam

Sarah McQuaid - If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous


Drie jaar geleden ontmoette Sarah levende legende Michael Chapman voor het eerst op het Village Pump Festival in Wiltshire, Engeland, waar beiden op het affiche stonden. Sindsdien ontwikkelde zich een hechte vriendschap. Tijdens een bezoek van Sarah aan de boerderij van Chapman in Cumbria, stelde Chapman zelf voor om haar nieuwe album If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous te produceren. Zelf had ze het niet durven vragen, maar greep de kans met beide handen aan en gingen de tegenpolen aan het werk. Aan de ene kant de zoals altijd minutieus voorbereide Sarah en aan de andere kant Chapman, die zelfs van tevoren geen van de op te nemen songs gehoord had. En wonderwel klikte het uitermate goed in de studio tussen de twee. Na afloop merkte Chapman op : “The precision and sophistication of the writing and playing blew me away. I was so glad to be involved.”. De geweldige opener en titelsong zet direct de toon. Sarah wordt hier begeleid door Chapman op een Gibson slide gitaar uit 1961 en het spannende trompetspel van Richard Evans. Enigszins vreemde eend in de bijt is One Sparrow Down, omdat er geëxperimenteerd wordt met ritme. Een gastrol is weggelegd voor haar kat Nightshine. Het centrale thema van de songs is vergankelijkheid. Net als op vorige albums graaft Sarah weer in de muziekhistorie van lang geleden. Dies Irae is bekend uit de rooms-katholieke dodenmis van vele eeuwen geleden en werd eerder door vele bekende klassieke componisten op muziek gezet. Het wordt gezongen in het Latijn. De enige andere compositie die niet door Sarah zelf geschreven is Forever Autumn. Het werd oorspronkelijk geschreven door Jeff Wayne als een jingle voor een Legoreclame. Later werd er tekst aan toegevoegd en ingezongen door Justin Hayward (The Moody Blues) op The War of the Worlds.  Forever Autumn en het bijzonder fraaie en klein gehouden The Silence Above Us zijn de enige twee nummers, waarin Sarah gebruik maakt van de piano. Ook erg geslaagd zijn de twee instrumentale stukken. The Day of Wrath, That Day, waarvan de titel is afgeleid van de eerste regel van Dies Irae. Sarah eist hier de hoofdrol op, vanwege de wonderschone klanken die zij hier uit haar elektrische Ibanez gitaar tovert. Het andere, kortere instrumentale stuk getiteld  New Beginnings, schreef ze ter gelegenheid van het huwelijk van haar goede vriendin Zoë Pollock, bekend van de hit Sunshine on a Rainy Day. In 2009 brachten ze samen als het duo Mama het album Crow Coyote Buffalo uit. Er zit trouwens nog een Nederlands tintje aan het album, de master werd gemaakt door Sander van der Heide in de befaamde Wisseloord Studios. If We Dig Any Deeper It Could Get Dangerous is mede dankzij Michael Chapman een uitermate coherent album geworden en in korte tijd uitgegroeid tot mijn favoriete album van Sarah. Het is trouwens altijd een genot om haar de uit duizenden herkenbare stem te horen, gelukkig kan dat binnenkort ook weer live.
Theo Volk

Releasedatum: 2 februari 2018 Eigen beheer
Sarah McQuaid live:

23-02 STEENDAM: Podiumcafé Peter en Leni
24-02 ZEELAND: Tangelder Presenteert (huisconcert)
25-02 OISTERWIJK: Groeten uit Oisterwijk
26-02 UTRECHT: De parel uit Zuilen
10-03 LANDGRAAF: Theater Landgraaf


Billy & Bloomfish - Happy Incomplete


Kathleen Vandenhoudt is Billy en Pascale Michiels is Bloomfish, twee doorgewinterde muzikanten uit de Vlaamse muziekscene. Ze werken niet alleen als duo samen, ze maken ook deel uit van The Rielemans Family onder de gefingeerde namen Hermine en Josephine Rielemans. Daarnaast werken ze al zo’n twintig jaar samen met Jan en Anneke de Bruijn (The Crew) en Pieter van Bogaert (The Crew, Raymond van het Groenewoud) in de Belgisch-Nederlandse  groep Blue(s) Angels. Deze groep zag ik in hun begintijd voor het eerst optreden tijdens de Bluesnight in het Chassétheater in Breda. Wat mij toen vooral van dat optreden is bijgebleven, was de geweldige samenzang van de drie dames. Deze band stond trouwens op vele grote bluesfestivals in Europa. De samenzang van de twee dames is in de loop der jaren steeds mooier en intenser geworden en vormt hun grote kracht. Hun muziek is vooral diep geworteld in de folk en blues. Praktisch alle nummers voor Happy Incomplete, hun tweede album, schreven ze zelf. Op een intens gezongen cover van Out of the Rain van Tony Joe White na. “De titel alleen al vertelt het hele verhaal: als je al zo lang in dit leven staat, heb je al van alles meegemaakt, kisten vol herinneringen verzameld, zalige momenten beleefd maar ook verwondingen opgelopen en littekens overgehouden. Als je dan kan zeggen dat het ondanks alles goed is, dan ben je ‘onvolmaakt gelukkig’.... “ aldus Antoine Légat (RootsTime) in het begeleidende persbericht. De fraaie hoesfoto’s werden bij het krieken van de dag gemaakt in het Grenspark De Zoom-Kalmthoutse Heide in de volksmond De Kalmthoutse Heide geheten. Een gebied wat gedeeltelijk ook in Nederland ligt, net als het werkterrein van de dames. De komende tijd zullen er ook een aantal optredens gegeven worden in Nederland. De twee Nederlandse cd-releaseshows worden gehouden in De Witte Raaf te Rucphen. Het zou me niet verbazen als daar Jan, Anneke en Pieter ook het podium zullen gaan bestijgen. Happy Incomplete is een doorleefde en authentieke rootsplaat van internationale klasse.
Theo Volk
Releasedatum: 27 januari 2018 Lie Records
Billy & Bloomfish live:
20-01 SCHOONDIJKE (NL) : Atelierconcert PDS Guitars
27-01 ANTWERPEN (B) : Zuiderpershuis, cd-releaseshow
02-02 OPGLABBEEK (B) : OC Den Ichter
03-02 ST-LENAARTS (B) : Blues Café Wilhelm Tell
10-02 ASSE (B) : ’t Smiske
24-02 GENT (B) : Bij de vieze gasten
03-03 LOPPEM (B) : Theaterzaaltje Sint-Maarten
09 en 10-03 RUCPHEN (NL) : De Witte Raaf, cd-releaseshow Nederland (res. alleen via info@turnblue.nl)
22-03 GENT (B) : Het muzikantenhuis
01-04 ESSEN (B) : Café Heuvelzicht
07-04 OOSTBURG (NL) :  The Lane – Akoestisch blues festival
08-04 WESTDORPE (NL) : Café ’t Oude Raedhuis
03-05 MERKSEM (B) : Zaal Bart
25-05 GENT (B) : Herberg Marcharius
 

Nils Frahm - All Melody


Op de hoes van zijn zevende album All Melody staat zijn splinternieuwe, met hulp van vrienden gebouwde studio afgebeeld, gevestigd in een historisch pand aan de Spree, in het voormalige deel van Oost-Berlijn. Ook bouwde hij daar geheel eigenhandig een pijporgel. De laatste jaren is het hard gegaan met zijn populariteit, na Ólafur Arnalds is hij de meest populaire muzikant die Neoklassiek vaak met elektronica mixt. De studio stelde hem in staat naar hartenlust te experimenteren zonder zich druk te hoeven maken over de buren. Voorheen nam hij namelijk op in zijn slaapkamer. Het in alle rust kunnen werken heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen en levert ruim zeventig minuten luistergenot op. Binnenkort gaat hij weer voor het eerst sinds 2015 op wereldtournee. Live is het altijd een belevenis om hem aan het werk te zien, hij maakt namelijk regelmatig gebruik van experimentele instrumenten tot aan toiletborstels aan toe. Zijn eerste concert eind januari in Paradiso was in een vloek en een zucht uitverkocht en zijn er twee extra concerten toegevoegd, voor de concertdata in Nederland en België zie zijn website.    
Theo Volk
Releasedatum: 26 januari Erased Tapes

Cameron Blake - Fear Not


Voorganger Alone on the World Stage werd door de lezers van Johnny’s Garden terecht gekozen tot het mooiste album van 2015. Blake maakte diepe indruk, zichzelf alleen begeleidend op piano of gitaar. Voor Fear Not besloot hij terug te vallen op zijn oude werkwijze, rijkelijk georkestreerde nummers. Regelmatig worden songs voorzien van fraaie koren, zoals in een van de vele hoogtepunten, Wailing Wall. Het gebruik van koorzang is niet zo vreemd, want in het dagelijks leven is hij dirigent van een kerkkoor, daarnaast leidt hij de nodige humanitaire projecten voor de kerk. Vandaar dat vaak zijn sociale betrokkenheid doorklinkt in zijn teksten, ondermeer in het bijzonder fraaie Sandtown, wat handelt over de raciaal geladen rellen in Baltimore. Het nummer kenmerkt zich door onderhuidse spanning en is de hoofdrol weggelegd voor de trompet. Maar ook luchtigere onderwerpen komen aan bod zoals in Philip Seymour Hoffman, over de bekende, betreurde acteur. Muzikaal tapt hij uit diverse vaatjes, zelfs gospel komt voorbij in Queen Bee, waar overigens de spelvreugde vanaf druipt. De meeste songs ontstonden gewoon eerst in zijn hoofd, tijdens het rijden, afwassen en spelen met zijn twee dochters. Het album weet vanaf de monumentale opener en titelsong volledig te overtuigen. De fraaie hoes is van de hand van zijn vriend Michael Schaeffer, die ook accordeon speelt op Fear Not. Het vorige album kende helaas nog geen Nederlandse release, gelukkig onderkende deze keer platenlabel CRS Blakes kwaliteiten.     
Theo Volk
Releasedatum: 29 december 2017 CRS



H.C. McEntire - Lionheart


H.C. McEntire is de zangeres van Mount Moriah en Bellafea. Lionheart is haar overtuigende solodebuut. Belangrijk voor het tot stand komen was een vriendin van haar, Kathleen Hanna (Bikini Kill, Le Tigre). Ze schreven samen songs, de eerste was het reeds vrijgegeven Quartz in the Valley. Ze kon verder rekenen op de medewerking van Angel Olsen, Amy Ray, Tift Merritt, William Tyler, Mary Lattimore en topmuzikant Phil Cook. Het americanarepertoire klinkt redelijk traditioneel, wat op zeer authentieke wijze gezongen wordt door McEntire, denk aan iemand als Courtney Marie Andrews. De negen liedjes wisten mij snel te overtuigen.
Theo Volk
Releasedatum: 26 januari 2018 Merge

The HardChargers - Scarecrow


Bij bluesmuziek denk ik niet direct aan Noord-Ierland, waar het trio The HardChargers vandaan komt. Lonesome Chris Todd (gitaar, zang), Richard J. Hodgen (drums, wasbord) en Dave Thompson (bas, ukelele basgitaar) treden al acht jaar gemiddeld negentig keer per jaar op, van bars tot aan de grootste rock- en bluesfestivals op het eiland. In die periode zijn ze uitgegroeid tot een goed geoliede machine met een grote schare fans. Scarescrow is hun debuutalbum en kwam dankzij crowdfunding tot stand, het beoogde budget werd in slechts één dag bereikt. Inspiratiebronnen van de band zijn Blind Willie McTell, Blind Willie Johnson, Bukka White, Willie Brown en uit het elektrische bluestijdperk Lightnin’ Hopkins, Howlin’ Wolf en Frankie Lee Simms. Bij opener Mean Town Blues, een nummer van Johnny Winter, was ik direct bij de les en bleef dat tot de laatste noot weggestorven was. De enige andere, opvallende cover is I Can’t Be Statisfied van Muddy Waters. In een paar nummers krijgen ze assistentie van de Ierse jazzcoryfeeën Linley Hamilton (trompet) en Scott Flanigan (piano, orgel). Het repertoire wordt bijzonder energiek gebracht en klinkt erg verfrissend. Ze kunnen gerekend worden tot de smaakmakers in de huidige bluesscene, zoals North Mississippi Allstars en Andres Roots. Waar ze live tot in staat moeten zijn hoor je het beste terug in de ruim elf minuten durende afsluiter No Stone Unturned. Zelf omschrijven ze trouwens hun muziek als “dirty roots blues from Belfast”. Het lijkt me een beleving om dit trio ooit eens live te mogen aanschouwen, in de tussentijd omarm ik liefdevol dit blinkende schijfje.         

Theo Volk

Releasedatum: 5 januari 2018 Market Square



Dési Ducrot - In Too Deep


Vlaanderen had al een zingende dochter van een voormalig beroepswielrenner, Nathalie Delcroix. Haar Nederlandse evenknie heet Dési Ducrot, dochter van Maarten Ducrot. Opgegroeid in Zeeland in een muzikale familie. Na de middelbare school volgde ze in Amsterdam een studie, die niets met muziek van doen had. Vier jaar geleden werd Dési ontdekt door producer Marg van Eenbergen. Zij hoorde het fraaie nummer Mud op de soundcloud van Dési, wat ze alleen in haar woonkamer had opgenomen. Samen gingen de dames op zoek naar een uniek geluid voor het debuutalbum In Too Deep. Ze creëerden uiteindelijk een sound, waarin dobro’s, lap steel, strijkers en een beat worden gecombineerd, ergens tussen pop en americana in. Zelf noemt ze het “Dusty Springfield Drama”. Halverwege vorig jaar werd haar muziek opgepikt door Leo Blokhuis van Radio 2 en begon het balletje echt te rollen. Zo deed ze mee aan de Grote Prijs 2017/2018. De liedjes voor haar debuutalbum schreef Dési allemaal zelf. Ze ontstonden na een soort pelgrimstocht door het land van haar idolen Stevie Nicks en Lucinda Williams. Het is een autobiografisch verslag van Desi’s “coming of age” : “Het album is een viering van de schoonheid van imperfectie. Grappig genoeg schrijf ik de mooiste liedjes als ik over de lelijke dingen durf te schrijven”. De releaseshow zal 26 januari plaatsvinden in de kleine zaal van Paradiso met haar zeskoppige band.  
Theo Volk
Releasedatum: 26 januari 2018 Eigen beheer



VanWijck - An Average Woman


De jeugd van Christine Oele was niet echt doorsnee, ze verhuisde erg veel. Ze woonde ooit in het prachtige Nieuw-Zeeland. Dat land speelde ook een belangrijke rol in haar ontwikkeling : “Nieuw- Zeeland was belangrijk voor me omdat dat de plek was waar ik bewust werd van mijzelf en mijn omgeving, waar ik leerde lezen en schrijven en waar ik begreep dat taal verschillende werelden herbergt. Omdat ik leerde lezen in het Engels, terwijl dat niet mijn moedertaal was, denk ik dat ik me extra bewust was van de woorden, van wat ze betekenden.”. Christine is een ervaren singer-songwriter, die onder anderen in het verleden deel uitmaakte van het duo Nevada Drive, dat een interessante mix bracht van rock, wave, folk en fado. De laatste jaren werkt ze echter naarstig aan een solocarrière, zo heeft ze voorafgaand aan haar debuutalbum An Average Woman een jaar lang geprobeerd elke week een nummer te schrijven en die zijn hier eventueel terug te vinden met interessante achtergrondinformatie.  Ze bleef intussen niet onopgemerkt voor radiomakers, van de gerenommeerde Amerikaanse DJ Chris Douridas van KCRW tot aan onze eigen “Don” Leo Blokhuis staken hun bewondering niet onder stoelen of banken. Begin vorig jaar werkte ze met Tim Knol aan de single Carolina’s Anatomy. Voor haar debuut was ze lange tijd op zoek naar iemand om mee samen te werken die begreep waar ze heen wilde, en die ook samen met haar op zoek wilde naar een nieuwe ‘sonische ruimte’  - ze wilde niet de zoveelste folk / singer-songwriter plaat maken die naadloos in een coffeehouse playlist past, maar een nieuwe plek opzoeken, waar onverwachte dingen gebeuren. En die persoon vond ze in producer Reyer Zwart, die ze beschouwt als een van de grootste muzikanten en arrangeurs van Nederland. In een vijftal nummers zijn de fraaie strijkersarrangementen van Reyer terug te horen. Maar ook op diverse instrumenten staat hij zijn mannetje. Zijn gitaarspel is opvallend in het stevige Europa Escapes, één van mijn favoriete tracks. Haar voorliefde voor Gillian Welch en David Rawlings hoor je terug in de prachtige samenzang met Marjolein van der Klauw in My Sweetheart. Soms wordt een nummer erg sober gehouden, zoals in By the Oak Tree. Ondanks de uitstekende arrangementen en hoge niveau van de songs is de urgente voordracht van Christine het belangrijkste ingrediënt van het repertoire. Je hoort een zeer ervaren zangeres aan het werk. Een goed voorbeeld is Listen to You Breathe, waar ze soms tijdens het zingen korte stiltes laat vallen. Volgens Christine zit er in haar muziek veel heimwee, veel onvervuld verlangen naar eenheid, veroorzaakt door het altijd ontheemd zijn. De cd werd opgenomen in de studio van  Frans Hagenaars, die vooral bekend werd door de productie van de klassieker Palomine. An Average Woman wist mij in zeer korte tijd volledig op alle fronten te overtuigen, het is een beklijvend droomdebuut. De digitale release is vanaf 19 januari op Bandcamp te koop, de fysieke release vanaf 9 februari.
Theo Volk
Releasedatum: 19 januari 2018 Eigen beheer
VanWijck live:
21-1 AMSTERDAM: Instore Concerto 16:00 uur
18-2 APELDOORN: De Gigant, muziek café 16:15 uur (entree gratis)
21-2 AMSTERDAM: Melkweg, upstairs (Releaseshow)
7-3 EINDHOVEN: De Rozenknop
16-6 WISSENKERKE: Eindeloos Eiland Festival

Marc Terreur - De wondere wereld van Tucker Zimmerman


Tucker Zimmerman: De Amerikaan Tucker Zimmerman woonde in de sixties in San Francisco, en was daar bevriend met Jerry Garcia van The Grateful Dead, in de hoogdagen van de Haight-Asbury hippie-scene. Daar hij excelleerde in muziek op het conservatorium, kreeg hij een beurs om zich in Rome te gaan vervolmaken in muziek & compositieleer. In Europa leerde hij zijn Belgische vrouw kennen, en na omzwervingen in Engeland, waar hij ook de plaat Ten Songs (zie hieronder) opnam, vestigde hij zich in België, in de buurt van Luik, waar hij nog steeds woont. Sporadisch treedt hij nog op en vroeger speelde nogal eens samen met zanger-banjospeler Derroll Adams, voor wie hij het onnoemelijk mooie nummer Oregon schreef.  Hij maakt in totaal een tiental platen, schreef veel prachtige poëzie, een zeer lezenswaardige en uitgebreide biografie, en nog wel wat verhalen en teksten allerhande.Tucker Zimmermans eerste plaat Ten Songs (1969) was een van David Bowie's lievelingsplaten, en werd ook geproduceerd door Tony Visconti trouwens. De plaat werd in 2015 trouwens heruitgebracht op cd. Tucker is zonder meer een boeiende, artistieke duizendpoot die toch wel wat meer waardering verdient.


In 1973 zag Marc Terreur een concert van de Amerikaanse singer-songwriter Tucker Zimmerman, dat hem lang bijbleef en hem achteraf gezien ten zeerste geïnspireerd heeft.  Het was trouwens het allereerste concert dat hij in zijn leven zag.  Muzikant en gitaarbouwer Marc Terreur heeft voor deze plaat een aantal Engelstalige liedjes van Tucker Zimmerman vertaald/hertaald en gearrangeerd.  Het idee groeide toen ze elkaar op een concert van Tucker ontmoetten en afspraken iets samen te doen.  Toen Marc vernam dat Tucker een heel aantal kinderliedjes voor zijn kleinkinderen had geschreven, wist hij meteen dat hij daarmee ook iets dergelijks in het Nederlands wilde doen.  Het idee van De Wondere Wereld Van Tucker Zimmerman was geboren.

Marc bespeelde zelf alle instrumenten en wordt op deze cd bijgestaan door het kinderkoor Mozaïek (o.l.v. Bernard Foubert).  Ook Steve Gillespie en Debby Goris verleenden hun vocale medewerking.  Bovendien bevat de cd een passage uit een live cd die Tucker Zimmerman opnam tijdens een concert in La Maison De La Poésie in Namen (een concert waarbij ik het geluk had aanwezig te zijn).  De opnames vonden plaats bij Marc Terreur thuis en in het Museumtheater.  Hij nam ook zelf de productie, mix en mastering voor zijn rekening.


Zowat alle liedjes hier zijn verhalen over (of 'door') dieren, en de plaat is opgedeeld in twee delen, Kant A: Vinnie De Vis En Andere Verhalen en Kant B: Onmogelijke Wezens.  De cd steekt in een prachtige hoes met mooie dierentekeningen en bevat een inlegvel met alle teksten en een mooie poster.  De liedjes zijn meer dan gewone kinderliedjes, de fantasie en de verwondering geven de liedjes een bijzonder cachet.

Het eerste nummer, In De Dierentuin, opent heel vrolijk en doet in eerste instantie aan iets van Jan De Wilde denken.  Dan valt het kinderkoor in, in dit opgewekte liedje over de dierentuin ("als je me niet vinden kan, dan ben ik in de dierentuin...").  Het volgende nummer, De Muur Van Onze Tuin, wordt gezongen door een kind, en dat daarop, Dom Als Een Gans (En Zot Als Een Achterdeur) dan weer door Marc Terreur, ditmaal een liedje over grootouders vanuit het standpunt van een kind.  De liedjes Een Is Voor De Schildpad en Min Een Mariboe In De Zoo hebben een mooie folk/roots-sound, eigenlijk een beetje in de trant van Kris De Bruyne op zijn recentere platen.  En zo gaat dat de hele plaat maar door, het zijn teveel mooie liedjes om op te noemen...

De plaat zit vol grappige effectjes, kreetjes, eigenaardige geluiden, die het geheel ook boeiender maken, vooral voor kinderen.  Marc Terreur draagt de plaat op aan alle kleinkinderen.  De Wondere Wereld Van Tucker Zimmerman maakt zijn naam meer dan waar en is een mooie, maar ook een beetje eigenaardige & originele combinatie van muziek door en voor (jonge of volwassen) kinderen.. .En vooral, het is een combinatie die werkt!



Marc  Vos



FERD - Music Without Borders



Volgens Google translate is Ferd het Noorse woord voor procedé. Projectleider en producer Bjorn Ole Rasch koos niet bepaald de gemakkelijkste weg voor het album Music Without Borders. Hij trok drie jaar uit voor het tot stand komen ervan. Een dozijn traditionals wordt vertolkt, welke hun oorsprong vinden in het Setestal, gelegen in het zuiden van Noorwegen. Ruim vijftig muzikanten uit maar liefst achttien verschillende landen werkten eraan mee. Soms klinkt het resultaat zeer vertrouwd in onze Westerse oren, zoals Havar Heddi, gedeeltelijk in het Noors gezongen en het andere gedeelte in het Engels door Pat Broaders. Van dit lied is ook een geheel Ierse versie, bekend geworden door Dolores Keane. Er werken behoorlijk wat Aziatische muzikanten mee aan het album, die een geheel eigen draai aan het repertoire geven, en daardoor de titel van de cd meer dan rechtvaardigen. Music Without Borders wordt geleverd met een boekje waar erg veel zorg aan besteed is en dat ook de nodige achtergrondinformatie bevat. Het is een interessant project, dat als doel heeft de muziek uit Setestal levend te houden, volgens mij is men daar uitstekend in geslaagd.
Theo Volk
Releasedatum: 12 januari 2018 Heilo / PIAS



The Dubbeez - Peace, Love & Dub


In de jaren zeventig en tachtig was, vooral dankzij Bob Marley, de reggae erg populair. Ook mijn platenkast puilde toen uit van de toppers in dat genre. Heden ten dage is mijn belangstelling en die van muziekliefhebbers in het algemeen voor de reggae verwaterd. Geen idee hoe dat komt. Misschien dat The Dubbeez, de uit Amsterdam en Almere afkomstige band daar verandering in kan brengen. Opgericht in 2015 maar al met de nodige wapenfeiten op hun conto. Gaven al concerten op Noorderslag, Zwarte Cross, Paaspop en waren ze te zien bij DWDD. Ook waren ze onder anderen al support act  van reggaelegendes Lee “Scratch” Perry en Alpha Blondy. In 2016 wonnen ze de World Reggae Contest in Polen en mochten ze met topproducers Stephen Stewart en Sam Clayton werken. Begin vorig jaar namen ze hun debuutalbum Peace, Love & Dub op in Kingston, Jamaica in de vermaarde Tuff Gong en Anchor studio’s. In augustus vorig jaar brachten ze reeds de eerste single ervan uit, het zeer aanstekelijke Feelings en een paar dagen geleden de derde, Obsession. Het repertoire klinkt zeer eigentijds en tijdloos, vooral door de zang. Peace, Love & Dub voelt als een heerlijke, warme deken in deze donkere periode van het jaar. Het laat me ook weer terug verlangen naar reggaeklassiekers uit lang vervlogen dagen. Warm aanbevolen!
Theo Volk
Releasedatum: 26 januari 2018 V2 / Tuff Gong
The Dubbeez live:
08-02 AMSTERDAM : Paradiso
10-02 NIJMEGEN : Merleyn
16-02 UTRECHT : De Helling
17-02 GRONINGEN : Simplon

Abonneren op: Posts (Atom)