Jenny Lysander - Northern Folk

Jenny Lysander is een 21-jarige folk zangeres afkomstig uit Stockholm. Enkele jaren geleden plaatste ze op Youtube een cover van Piers Faccini’s Time of Nought, wat al de aandacht trok van de maker, vooral door Jenny’s prachtige stem. 

Twee jaar geleden ontmoetten ze elkaar na afloop van een concert van Faccini in Londen. Ze gaf Faccini een aantal demo’s mee, waarvan hij zodanig onder de indruk raakte, dat hij haar uitnodigde om samen te gaan opnemen in zijn studio in Zuid-Frankrijk. 

Op Record Store Day vorig jaar verscheen de prachtige limited edition op vinyl, door hun samen ingespeelde, EP Lighthouse. Na dit eerste wapenfeit  werd in de zomer van vorig jaar in twee sessies Northern Folk opgenomen. Wederom was de perfecte setting de landelijk gelegen studio in Zuid-Frankrijk van Piers Faccini het decor. 

Zoals zo vaak bij nieuwe talentvolle artiesten zijn de vergelijkingen niet van de lucht. Zo werd zij al vergeleken met Nick Drake, Fairport Convention, Agnes Obel, Ane Brun, Marissa Nadler, Laura Marling, tot aan erfgenaam van Joni Mitchell en het potentiële nichtje van Emilia Torrini of Alela Diane. Waarvan die vergelijking met Laura Marling volgens mij nog het meest hout snijdt. Hun stemmen lijken enigszins op elkaar, alleen is de muziek van Jenny minder eigenzinnig en een stuk delicater. 

Met haar prachtige stem en speciale manier van zingen pakt ze de luisteraar direct in. Haar liedjes zijn tijdloos en ademen de sfeer van het Hoge Noorden uit. De arrangementen zijn buitengewoon prachtig. De ene keer worden ze bijvoorbeeld ingekleurd door een accordeon en een andere door fluit en soms door schitterend gitaarspel. 

Bij iedere beluistering ontdek je steeds iets nieuws en beginnen de liedjes gestaag te groeien. Ook is de positieve invloed van producer Piers Faccini duidelijk aanwezig als arrangeur. Bovendien speelt en zingt hij mee op Northern Folk. Het verschijnt net als haar debuut EP op het label van Piers Faccini.Het is al verkrijgbaar als digitale download, de officiële cd-release is echter 18 mei aanstaande. 

Northern Folk is niets minder dan een volwassen en tijdloos debuut van een zeer talentvolle, jonge zangeres.             

Website http://jennylysander.com/

Officiële releasedatum 18 mei 2015 Beating Drum

Eilen Jewell - Sundown over ghost town

Ongeveer zo’n vier jaar moesten we wachten op Sundown Over Ghost Town van Eilen Jewell. Er verschenen een paar tussendoortjes zoals een dubbele live-cd en een live-cd van Eilen’s hobbyband The Sacred Shakers. Daarnaast verzachtte  Jerry Miller de pijn van het wachten met een mooi solo album. 

Dit lange wachten werd mede veroorzaakt doordat Eilen Jewell en Jason Beek vorig jaar verblijd werden met de komst van dochter Mavis, die overigens vermeld wordt bij de credits op het album. Is er veel veranderd ten opzichte van vorige albums?! 

Eigenlijk niet zoveel. Eilen schrijft nog steeds korte, intelligente liedjes vervat in mooie teksten. Uiteraard gezongen met haar, zeer herkenbare, uiterst lome stem, die je vaak laat wegdromen in de rustige nummers. 

Naast dit rustige repertoire uiteraard ook weer, volgens haar vaste recept, een aantal uptemposongs, zoals het heerlijke Rio Grande. Hierin schitteren vooral de ritmesectie en de trompet, bespeeld door Jack Gardner. Een van de weinige dingen die veranderd is, dat dit keer de pedalsteel niet door Jerry Miller bespeeld wordt, maar door Jake Hoffman en ook hij doet dat met verve.

Uiteraard schittert Jerry Miller weer als vanouds op elektrische gitaar.  De songs worden ook regelmatig op Hammond prachtig ingekleurd door Steve Fulton, die tevens de mixer van het album is. De prachtige hoes is een verwijzing naar de regels “If you were here with me, You would love the stars I see” uit Here With Me. 

Sundown Over Ghost Town wordt op bijzonder fraaie wijze door Eilen solo, zichzelf begeleidend op gitaar en mondharmonica, afgesloten met een loflied voor dochter Mavis. Het moet wel heel raar lopen dat Mavis met zo’n mooie ode niet ooit in de voetsporen van haar ouders zal treden. 

Eilen heeft al veel fraaie albums op haar naam staan, maar dit is toch wel haar mooiste tot nu toe. Gelukkig was het lange wachten dus niet voor niets. In het najaar komt Eilen en haar mannen weer naar Nederland voor concerten. 

Mis haar niet, want live maakt ze ondanks haar kleine gestalte nog meer indruk dan op de plaat. Johnny Sciascia heeft overigens de band verlaten en zal vervangen worden op de toernee door Shawn Supra uit Nashville.           

Label: SIGNATURE SOUNDS

Releasedatum: 18 mei 2015

Links: WEBSITE

Darrell Scott - Ten (Songs of Ben Bullington)

Zonder Joanne Gardner had hoogstwaarschijnlijk Ten nooit het levenslicht gezien. Als wederzijdse vriendin van zowel Darrell Scott als Ben Bullington vond ze het op een gegeven moment tijd dat beide heren elkaar leerde kennen. Uit die ontmoeting groeide een vriendschap. 

Ben Bullington was een dokter in een ziekenhuis in Big Timer. In zijn vrije tijd schreef hij liedjes. Van hem verschenen vijf albums waaraan onder andere Bill Payne (Little Feat), Will Kimbrough en Joanne Gardner bijdroegen. Helaas werd in 2012 alvleesklierkanker bij Ben gediagnosticeerd. 

Hierop besloot hij direct te stoppen met zijn werk als arts en om de tijd die hem nog gegeven was nog zoveel mogelijk te gaan optreden samen met Joanne. 18 november 2013 overleed hij omringd door zijn dierbaren in het huis van zijn goede vriendin en manager Joanne.  

Het was bijna als vanzelfsprekend dat goede vriend Darrell Scott een muzikaal eerbetoon zou gaan maken. Darrell wordt vaak gezien als een snarenwonder, maar speelt daarnaast nog een aantal andere instrumenten, waaronder piano. 

In zowel Born in ’55 als I've Got To Leave You Now,waarin Ben zijn zoons toezingt,  kiest hij verrassend voor dit instrument. Een keuze die wonderwel goed uitpakt, zij behoren tot de mooiste vertolkingen op Ten. 

Ook verrassend is het dat er een gloedvolle live-versie van Country Music op Ten staat, waarin het verval van de countrymuziek wordt bezongen. Zoals altijd is zijn gitaarspel tot in de puntjes verzorgd. Maar ook zijn zang is prachtig en gevoelig, zoals bijvoorbeeld in Green Heart. 

Maar de overige vertolkingen doen niet onder voor de besproken nummers. Ben Bullington schreef tijdloze liedjes en teksten van uitzonderlijk hoog niveau. Het is dan ook jammer dat die niet meegeleverd zullen worden bij Ten. Joanne is overigens bezig met een boek over de teksten van Ben Bullington. Zij beheert trouwens zijn muzikale nalatenschap. 

Het wordt hoog tijd dat zijn muziek bij een groter publiek bekend wordt. Ten is ieder geval wat dat betreft een goede steun in de rug. Sterker nog. Het is nog vroeg, maar dat dit album menig jaarlijstje van criticus en muziekliefhebber zal gaan halen is zonneklaar!  

Eigenlijk had ik deze recensie kunnen afdoen met de woorden waarmee Darrell Ten zelf aanprijst op zijn website : “2015 My wish is for you to slow down for 52 minutes - I believe there is pure beauty here - These songs are perfect examples of “song as literature”- Ben’s songs are timeless - I loved getting right in the middle of these songs and offering my best - These are great songs: period”. 

Ten is een integer en magistraal muzikaal eerbetoon aan de prachtige nalatenschap van Ben Bullington.

Website http://www.darrellscott.com/

Releasedatum 18 mei 2015 Full light

Robert Chaney - Cracked Picture Frames

Grappig, anderhalve week geleden plaatste Hans Jansen op Folk Lantern een recensie over The Longest River van Olivia Chaney. Robert Chaney bezit niet alleen dezelfde achternaam, maar is hij net als Olivia woonachtig in Londen, maar verschijnt  bovendien Cracked Picture Frames op 28 april, de dag waarop ook de cd van Olivia in de schappen ligt! 

Maar hier houdt dan ook de vergelijking helemaal op. Veel weet ik niet over hem. Hij heeft een heel lange periode in Florida gewoond, voordat hij een paar jaar geleden naar Londen verhuisde. Daar heeft hij in die korte periode een behoorlijke faam opgebouwd als singer-songwriter. Tot zijn belangrijkste invloeden rekent hij Townes Van Zandt, Hank Williams en  Judee Sill. 

Wie een album verwacht met vrolijke liedjes en humoristische teksten kan nu afhaken. Johan Derksen zou deze muziek waarschijnlijk omschrijven als ontzettende zwaarmoedige muziek, waarbij je van tevoren de deuren van je huis op slot moet doen, want anders spring je van het balkon. 

Robert brengt zijn liedjes op zeer indringende wijze, zichzelf alleen begeleidend op gitaar en  in het geval van Bird and Bees op banjo. Direct in de indrukwekkende opener Black Eyed Susan pakt hij de luisteraar bij de lurven en houdt de aandacht totdat de laatste noot is weggestorven moeiteloos vast. 

Hij schrijft erg mooie teksten, weliswaar over droevige onderwerpen.Veel liefdesleed. Soms combineert hij op briljante wijze meerdere onderwerpen, zoals in The Cyclist, een van de hoogtepunten. Het handelt over een tragische romance maar ook over een auto-ongeluk.  

Het thema auto-ongeluk komt overigens op een geheel andere wijze aan de orde in Corazones Amarillos. In San José in Costa Rica schildert men gele harten op de weg op de plaatsen waar fatale ongelukken zijn gebeurd. De imponerende afsluiter The Ballad of Edward and Lisa is een heuse murder ballad. 

Helaas is Cracked Picture Frames voorlopig op korte termijn in Nederland alleen bij De Plaatboef in Rotterdam verkrijgbaar. Cracked Picture Frames is een debuutalbum vol droefgeestige liedjes die op zeer indringende en sobere wijze worden gebracht.        

Websites http://www.robertchaney.net/ en http://robertchaney.bandcamp.com/

Releasedatum 28 april 2015 Jagged Lines 

Tir Eolas - Stories sungs, truths told

Dit album is al een tijdje uit en heb ik reeds op een aantal websites onder de aandacht gebracht, maar het kan geen kwaad om het nog een keer te doen!

Soms stuit je per toeval op de mooiste ontdekkingen! Dat gebeurde bij mij met Tir Eolas, doordat ze een aantal maanden geleden het voorprogramma verzorgde bij de cd-release van Josienne Clarke en Ben Walker. Tir Eolas is Gaelic  en betekent eigenaren van het land, gebied. Tir Eolas maakt muziek die beïnvloed is door Engelse en Ierse folk, maar ook door wereldmuziek, waaraan ze een geheel eigen draai geven. 

Voor het produceren van het album werd Jim Moray, gerenommeerd muzikant en producer, gevraagd.  Het album werd in een week tijd in de zomer van vorig jaar opgenomen.  Direct in opener The Call wordt duidelijk dat je te maken hebt met een groep die erg goed op elkaar is ingespeeld. De groep bestaat al  5 jaar. Een van hun sterke punten is de geweldige samenzang.  

In Morven Larry wordt nog een troefkaart duidelijk, namelijk de geweldige leadvocalen van Pip Mercer. Ze beschikt over een krachtige, kristalheldere stem. Overigens een prachtig lied, geschreven door Laura Snowden. Zij tekende voor de meeste nummers op Stories sungs, truths told. 

De titelsong beschikt over een verrukkelijk refrein, prachtige, enorm hoge uithalen, welke me kippenvel bezorgen, en zeer subtiele percussie. Het meest traditioneel getint is Aida. Het bevat een stompend ritme, prachtige meerstemmige zang, fiddle en fluit. Hun klassieke achtergrond wordt duidelijk in Your time will come. Vooral het middenstuk is intrigerend en virtuoos. Prachtige gitaarloopjes!  

Bijzonder aanstekelijk is  All of this. Gejaagde leadzang begeleid door vernuftige meerstemmige zang en inventieve fiddle. Een van mijn favorieten. Overbekend is de eeuwenoude, waarschijnlijk Ierse traditional She moved through the fair. Onder andere in het verleden prachtig vertolkt door Mary Black en vorig jaar nog door Sophie ter Schure. Deze traditional leent zich uitermate goed voor een krachtige en kristalheldere stem en is dus bij Pip Mercer in goede handen. 

Wereldmuziek komt om de hoek kijken in het instrumentale drieluik Sweet Bulgarity - Waters of Whitby - Delicious 24 . Hier wordt erg duidelijk hoe goed de muzikanten zijn.  Het in elkaar overlopen van de verschillende instrumentals is uitermate vloeiend. Delicious 24 doet me denken aan de excellente muziek van Flook. 

Amper bekomen volgt Donalbain, verhalend over een bekend personage uit MacBeth. Deze historische figuur was ooit tweede in de lijn van troonsopvolging. Zijn broer Malcolm III liet voormalig generaal  en dan heersende koning MacBeth vermoorden om zo zelf de troon van Schotland te kunnen bestijgen, die aan zijn vader toebehoorde. Het lied gaat over het feit dat Donalbain nooit de troon bestegen heeft. 

Misschien wordt het mooiste wel  voor het laatst bewaard, het weemoedige liefdesliedje Though he has left me, met bloedmooie samenzang. Stories sungs, truths told is een verbluffend sterk debuutalbum en het mooiste album, wat ik tot nu toe dit jaar hoorde.            

Websites : http://www.tireolas.co.uk/ en http://tireolas.bandcamp.com/

Releasedatum, 11 februari 2015 Eigen beheer

The Lasses - Daughters

Tot vorig jaar waren The Lasses, Schots voor De Meisjes, een goed bewaard geheim voor mij. Daar kwam verandering in op het moment dat ik het prachtige Laurels van Sophie ter Schure leerde kennen. Het kreeg een lovende recensie van collega Hans Jansen op Folk Lantern : http://folklantern.blogspot.nl/2014/08/sophie-ter-schure-laurels.html , maar tevens van autoriteit op het gebied van folk en roots, fRoots! Het bevat een prachtige verzameling spaarzaam, maar origineel gearrangeerde traditionele folksongs. 

Dit Amsterdamse folkduo wordt gecompleteerd door Margôt Limburg. Zij beschikt al over een ruime muzikale ervaring. Sinds 1999 vormt zij  samen met Ed ten Hoedt het folkduo, Sunflower, die een drietal cd’s uitbrachten. Sophie en Margôt leerde elkaar kennen tijdens een vrije sessie in Ierse pub Mulligans, gelegen aan de Amstel in Amsterdam. Ze werden aan elkaar voorgesteld door Victor Lacken. De sopraan van Sophie bleek wonderwel goed te passen bij de alt van Margôt. Ze kregen die avond veel complimenten en een nieuw folkduo was geboren. 

Daughters is de tweede cd van het duo. Het thema van de cd is, situaties waarvan je als ouders hoopt dat je dochter er nooit in terecht zal komen. Net als op Laurels is de begeleiding van de zang zeer spaarzaam. De opener Grey Funnel Line wordt zelfs prachtig a capella gezongen. Een prachtige fluit bespeeld door Stijn van Beek duikt op in Hush Hush. 

Alan McLachlan speelt op een aantal nummers mee. Zijn prachtige spel tilt de songs naar een hoger peil. Net als de viool van Mirte de Graaff op Eileen Og. In slotnummer Stretched on Your Grave wordt de leadzang verzorgd door Victor Lacken. Het materiaal bevat voornamelijk bekende traditionals met hier en daar een uitstapje richting country. 

Minder bekend is overigens het heerlijke Old Cook Pot. Net als op het debuut ook hier een cover van Richard Thompson, The Dimming of the Day. De dames zijn grote Richard Thompson fans en hebben de ambitie om ooit een album met alleen zijn nummers op te nemen. 

Maar het belangrijkste op Daughters blijft natuurlijk de geweldige zang van de dames, waar de overgave en spelplezier vanaf druipt. Sophie en Margôt verdienen het absoluut met dit prachtige Daughters een groter gehoor te krijgen, dan ze tot nu toe gehad hebben.       

Website https://thelasses.wordpress.com/

Releasedatum 18 april 2015 Eigen beheer

Lau - The Bell That Never Rang

Na het schitterende Race the Loser uit 2012 werd er al lange tijd reikhalzend door mij uitgekeken naar opvolger The Bell That Never Rang. Lau is een Brits folktrio, wat zeer avontuurlijke en vernieuwende folk maakt. Altijd op zoek naar nieuwe wegen. 

De heren waren al direct succesvol bij hun debuutalbum, wat onder andere vier prijzen won bij de BBC Radio 2 Folk Awards. Sindsdien volgde twee nog succesvollere studioalbums en een live-album. Ook waren ze solo actief. Zo verraste bijvoorbeeld Martin Green vorig jaar met het intrigerende Crows’ Bones. 

Hieraan werkte onder andere Inge Thomson mee.  Over haar mooie, nieuwe album schreef Hans onlangs een recensie http://folklantern.blogspot.nl/2015/04/inge-thomson-da-fishing-hands.html. 

Opgenomen werd er opnieuw in hun favoriete Castle Studio, gelegen nabij Edinburgh. Verrassend was de keuze van Joan Wasser, beter bekend als Joan As Police Woman, als producer. Na een muzikale trip aan New York, wat veel indruk maakte, besloten ze de uit New York afkomstige Joan te vragen. 

De manier van werken voor het album was zoals gebruikelijk, al improviserend komen de stukken tot stand. Ook maken ze hier weer gebruik van akoestische instrumenten en daarnaast van elektronica. Hun muziek kenmerkt zich vooral door de gebruikte ritmiek. Daarnaast beschikken ze in Kris Drever over een zanger, met een karakteristieke, prettige en warme stem. Hun sound is daardoor volstrekt uniek. 

Bij de eerste beluistering spraken de openers First Homecoming en The Death of the Dining Car me direct aan. De overige stukken hadden wat meer tijd nodig om te kunnen bekoren. Daaronder het epische, 17 minuten durende titelnummer, wat speciaal geschreven werd voor de Commonwealth Games van Glasgow. 

Het befaamde Londense strijkerskwartet The Elysian Quartet leverde een belangrijke muzikale bijdrage aan het nummer. Eind januari overleed Vincent Sipprell van dit kwartet en werd The Bell That Never Rang aan hem opgedragen. Het trio is weer een stuk verder gegroeid in hun ontwikkeling en levert hun beste album af tot nu toe.  

Lau maakt geen gemakkelijke, maar wel de meest intelligente en intrigerende folkmuziek die ik ken.

Website http://www.lau-music.co.uk/

Releasedatum 4 mei 2015 Reveal Records

7/5 UTRECHT: Rasa

10/5 ROTTERDAM: LantarenVenster

12/5 GRONINGEN: De Oosterpoort

Fabian Holland - A day like tomorrow

In 2013 verraste Fabian Holland vanuit het niets met een ijzersterk debuutalbum. Vooral zijn indrukwekkende gitaarspel  was het eerste wat opviel. Maar ook de voordracht van zijn liedjes was prima, een echte verhalenverteller. Luister maar eens naar het geweldige Mad Eric, een van de hoogtepunten op dat debuut. 

Reikhalzend werd dus uitgekeken naar de nieuwe, A Day Like Tomorrow, of hij aan de hoge verwachtingen kon voldoen. Het antwoord daarop is, volmondig ja. Het duurde even voordat de songs me echt wilde aanspreken, maar langzaam maar zeker begonnen ze toch onder de huid te kruipen. Het is duidelijk dat hij gegroeid is, zowel als liedjesschrijver maar ook als performer. 

Vooral  zijn ingetogen zang op dit album bevalt me buitengewoon. Wilde hij op zijn debuut weleens iets te veel zijn geweldige techniek op gitaar ten toon spreiden, hier staat alles in de dienst van het liedje. Het niveau van de songs is een stuk consistenter dan op het debuut. 

Het bestaat voornamelijk uit eigen werk. Twee covers, House Carpenter en Nobody’s Fault But Mine. Laatstgenoemde traditional werd bekend in de uitvoering uit van gospel blueszanger Blind Willie Johnson.Sindsdien talloze malen gecoverd. Fabian voegt hier een indrukwekkende folkversie aan toe. Zijn eigen liedjes hebben regelmatig interessante onderwerpen. 

Opener Four Inch Screen handelt over mensen die optredens en/of vakanties meer beleven van achter de camera van hun Smartphone, dan dat ze daadwerkelijk echt iets mee krijgen van wat er gebeurt.  Een jaar of vier geleden kocht Fabian een boot die hij helemaal zelf opknapte. Tijdens die periode leerde hij aan het kanaal waar de boot ligt bijzondere mensen kennen. Hij verhaalt daarover in River. 

In zijn periode dat hij in Italië leefde, woonde hij naast een aparte oude vrouw die vanaf haar zevende op het land had gewerkt. Het gerucht ging dat zij in de oorlog zowel affaires met Duitse als met Engelse soldaten had gehad. Dit inspireerde hem tot de song Islay. 

In de herfst van 2013 overleed zijn oma op de gezegende leeftijd van 97 jaar. Bij het opruimen van haar woning vond hij de oude tabaksdoos van zijn opa terug. The Old Tobacco Tin handelt hierover. Maar er zijn meer songs met interessante verhalen te vinden.  

A Day Like Tomorrow kan daarom gezien worden als een prachtige verzameling verhalende songs.          

Website http://www.fabianholland.com/

Releasedatum 27 april 2015 Rooksmere Records

Hattie Briggs - Red & Gold

Aanvankelijk probeerde de 22-jarige Hattie Briggs een zangcarrière en haar studie Russisch aan Oxford University te combineren. De belangstelling van buitenaf in haar muziek werd echter zo groot, dat ze in januari 2014 besloot te stoppen met haar studie. Vorig jaar werd ze al genomineerd voor BBC Radio 2 Young Folk Award Nominee 2014. 

Haar muziek is al regelmatig te horen op de radio, maar ook verscheen ze al op tv. In november 2013 bracht ze de EP My Shepherd’s Hut uit, die in Engeland de nodige aandacht trok. Ze begon meer op te treden en was ze reeds supporting act van Sam Brookes en op dit moment toert ze met Kathryn Roberts & Sean Lakeman. De belangstelling voor het debuut Red & Gold is nog groter en verkocht de afgelopen week al erg goed in Engeland. 

Niet zo verwonderlijk, er zullen maar weinig mensen zijn die haar prachtige, pure en heldere stem kunnen weerstaan. Ze ziet zichzelf als een singer-songwriter met invloeden uit folk en pop. Tot haar belangrijkste inspiratiebronnen rekent ze Eva Cassidy, James Taylor en Joni Mitchell. De liedjes spreken direct aan bij de eerste beluistering. 

Ze speelt zowel gitaar als piano. Het gebrachte repertoire is behoorlijk ingetogen en melodieus en blijft gemakkelijk hangen. Maar wel redelijk mainstream. Vaak wordt ze in de nummers begeleid door een prachtige cello.  

Op Red & Gold staan prachtige eigen nummers zoals bijvoorbeeld Pull Me Down en A Beautiful Mind, wat over Pete Seeger gaat, maar ook 2 covers. De keuze voor Fields of Gold van Sting in de uitvoering van Eva Cassidy is niet zo verwonderlijk, omdat het haar favoriete zangeres is. Minder voor de hand liggend is de keuze voor To Build a Home van The Cinematic Orchestra, wat overigens goed past bij haar eigen songs. 

Het album werd geproduceerd door Peter Waterman ( http://peterwaterman.co.uk/ ) Hij produceerde onder andere ook Uriah Heep.  De vraag is nu niet of ze gaat doorbreken naar een groot publiek, maar wanneer.

Website http://www.hattiebriggs.co.uk/

Releasedatum 6 april 2015 Wise Dog Records

                                                        Copyright foto Steve Ullathorne 

The Boom Band - The Boom Band

Gewoonlijk bespreek ik alleen artiesten, die aan het begin van hun carrière staan, wat niet gezegd kan worden voor de leden van The Boom Band. De groep werd opgericht door gitarist Matt Taylor (Snowy White Blues Project/The Motives) en drummer Steve Rushton (Imelday May/Jeff Beck). 

De groep bestaat verder uit Jon Taylor, Marcus Bonfanti, Paddy Milner, Scott Wiber en Mark Butcher, allen doorgewinterde muzikanten. Laatstgenoemde maakte trouwens ooit deel uit van het Engelse cricketteam. 

Naast dat ze hun instrument goed weten te beheersen, bezitten alle gitaristen en de keyboardspeler over geweldige zangkwaliteiten. Beurtelings wordt de leadzang verzorgd. Het meeste van het gebrachte repertoire werd zelf geschreven door diverse bandleden. Hun muziek is een mix van southern rock, blues en country, die zeker bij liefhebbers van Little Feat in de smaak zou kunnen vallen. 

Ook worden een aantal covers op akoestische wijze gebracht. Nobody’s Fault But Mine van Blind Willie Johnson, Can’t Find My Way Home van Steve Winwood en You Can Bring Me Flowers van Ray LaMontagne worden totaal eigen gemaakt en gloedvol gebracht. Het spelplezier is goed te horen aan het eind van You Can Bring Me Flowers als de band nog even doorloopt.  

De heren leveren waar voor hun geld want The Boom Band duurt maar liefst ruim 69 minuten, maar verveelt geen enkel moment.  De aanschaf van de fysieke cd is duidelijk te verkiezen boven een digitale download vanwege het prachtige boekje wat bij de cd wordt geleverd. 

Intussen mogen ze al Van Morrison tot hun fans rekenen. Ze gaan er zeker binnenkort een hoop bij krijgen wanneer ze op 2 mei zullen optreden op het Moulin Bluesfestival. Het zou me niet verbazen als ze het hoogtepunt van die dag worden.         

Releasedatum: 13 april 2015

Links:  http://www.boom-band.co.uk/ 

Seth Avett & Jessica Lea Mayfield - Seth Avett & Jessica Lea Mayfield sing Elliott Smith

Heel erg bekend werd de Amerikaanse singer-songwriter Elliott Smith niet. Hij schreef echter de nodige tijdloze en veelal breekbare liedjes. Zes albums liet hij op 34-jarige leeftijd achter, overleden onder zeer mysterieuze omstandigheden. Op zijn minst twee van zijn albums, Either/Or en XO, zouden naar mijn mening in geen enkele muziekcollectie mogen ontbreken. 

Seth Avett en Jessica Lea Mayfield zijn beiden grote fans van zijn werk. Ze trokken een aantal jaren uit om de songs van hun held onder de knie te krijgen, voordat ze de moed hadden om een tribute-cd te maken. Er werd gekozen voor een sobere instrumentatie. Men riep slechts af en toe de hulp in van Paul Defiglia (bas), Joe Kwon (cello), Tania Elizabeth (viool) En Scott Avett (banjo). 

Hun stemmen passen wonderwel bij het songmateriaal van Elliott Smith. Bovendien wijken hun versies niet te veel af van de oorspronkelijke, uit respect voor de kwaliteit van de gekozen liedjes. Ze worden dus op dezelfde ingetogen manier gebracht, zoals Elliott Smith dat zelf deed. 

En het moet gezegd, de selectie van de gekozen liedjes is uitstekend! Klassiekers als bijvoorbeeld Baby Britain, A Fond Farewell en Pitseleh ontbreken uiteraard niet. Speciale vermelding verdient Twilight. Het arrangement hiervan is buitengewoon mooi! 

Het is een prachtig eerbetoon geworden aan een veel te vroeg overleden singer-songwriter, wiens muziek niet in de vergetelheid mag geraken.    

Website http://www.sethandjessicasing.com/

Releasedatum 17 maart 2015 Ramseur Records  

Martha Bean - When Shadows Return To The Sea

Ere wie ere toekomt, Marco Geene bedankt voor deze grandioze tip! Martha Bean is geboren en getogen in Leicester. Ze komt uit een artistieke familie. Haar vader speelt cello op de cd en zus Miriam maakte de hoes. Op diverse instrumenten is ze klassiek geschoold, echter op gitaar autodidact. 

Bij het beluisteren van Song of the Sea was het me na één keer luisteren meteen duidelijk, dat ik te maken had met een uitzonderlijk talent.  Geweldige zangeres, vocaal enigszins vergelijkbaar met Norah Jones en een liedje voorzien van een prachtige melodie en redelijk ingetogen gebracht. 

Dat talent werd ook reeds onderkend door  Seth Lakeman, Marika Hackman en Scott Matthews, die haar al vroegen als supporting act.  Mijn verwachting was dat de rest van When Shadows Return to the Sea vergelijkbaar materiaal als Song of the Sea zou bevatten. 

Opener When the Fear Comes maakt direct duidelijk, dat Martha meer allround is. Zichzelf begeleidend op piano en daarnaast dynamische begeleiding van drums en strijkers en zang die varieert van fluisterzacht tot aan zeer krachtig. Ze bespeelt afwisselend gitaar en piano in de songs. 

Daarnaast ook nog  double bass. De prachtige arrangementen voor de strijkers schreef ze zelf. 

Forever long is de enige oudere song, welke ook al stond op haar in 2011 uitgebracht EP State of the Art, hier echter gebracht op piano. Deze nieuwe uitvoering laat horen dat Martha de laatste jaren muzikaal erg gegroeid is. Haar liedjes komen direct binnen en weten diep te raken, met name door het gebruik van dynamiek. Na meerdere beluistering blijkt pas echt hoe goed de liedjes zijn en kruipen ze onder de huid. Haar pianospel is exceptioneel. 

When Shadows Return to the Sea is een indrukwekkend debuut en zal zeker niet het laatste wapenfeit zijn van deze jonge singer-songwriter.             

Website http://www.marthabean.com/

Releasedatum 6 april 2015 Eigen beheer

Nadine Shah - Fast food

Het schitterende debuut werd praktisch volledig genegeerd door de schrijvende pers in Nederland. Nu ligt haar tweede album in de winkel, nog beter dan het debuut! Sterker nog, het meest indrukwekkende album wat ik tot nu toe hoorde dit jaar.

Twee jaar geleden maakte Nadine Shah, ze is van Pakistaans-Noorse afkomst, grote indruk met haar debuut Love Your Dum and Mad, een verzameling songs over de donkere kant van het leven. In de periode dat ze geschreven werden, pleegden twee goede vrienden van haar zelfmoord. Ze werden overigens geschreven samen met de bekende producer en mixer Ben Hillier. 

Hij zocht zelf contact met Nadine na het zien van de videoclip van Dreary Town, waarvan hij danig onder de indruk was. Sleutelsong is het sublieme Floating, een nummer dat zowel tekstueel als muzikaal door merg en been gaat. Het inlevingsvermogen van Nadine is groot, “They name you dumb, they name you mad, they name to name, it’s all they have, I, well I only see you floating”. 

Overigens werd bij verschijnen van het debuut Nadine door de Engelse pers vaak de female Nick Cave genoemd en werd ze ook vergeleken met PJ Harvey. Op het debuut speelt naast de gitaar, de piano een belangrijke rol in het geheel. Op Fast Food is de prominente rol van de piano verdwenen. Wel gebleven zijn de vaak dreigende gitaren, de fantastische, met drama doorspekte zang. 

Ze beschikt over een stem die uit duizenden herkenbaar is. De songs werden wederom geschreven samen met Ben Hillier en zijn van een constant hoog niveau en vormen hier een meer consistent geheel dan die op het debuut. Geweldige, muzikale bijdragen worden ook geleverd door onder andere Nick Webb op gitaar en door I am klootbassist Peter Jobson. 

De teksten zijn, net als op het debuut, erg donker. Nadine is duidelijk een jonge vrouw met een oude ziel. Soms zijn de teksten intrigerend, zoals in Nothing Else To Do, die bestaat uit een regel “And there was nothing else to do but fall in love”. Overigens een van mijn favorieten, vanwege de briljante toevoeging van blazers. Fast Food is een cd die zeer snel weet te overtuigen door de constante onderhuidse spanning die de songs herbergen. 

De afgelopen weken is Fast Food  met zeer grote regelmaat voorbij gekomen en zal dat voorlopig nog wel blijven doen. 15, 16 en 17 mei komt Nadine naar Nederland voor concerten, absoluut een aanrader, net als de cd natuurlijk.         

Label : Apollo   

Releasedatum : 6 april 2015

Website :  http://nadineshah.co.uk/

Malcolm Holcombe - The RCA Sessions

Deze keer geen nieuw materiaal, maar een terugblik op de twintig jaar dat hij al solo albums maakt. Tot nu toe bracht hij 10 albums en een EP uit. De opnames vonden plaats in de legendarische RCA Studios in Nashville, waar bekende artiesten als Elvis Presley, The Everly  Brothers, Roy Orbison en recenter Gillian Welch hem voor gingen. De naam van de studio is overigens tegenwoordig, RCA Studio B. 

Op The RCA Sessions wordt hij bijgestaan door ervaren muzikanten als Jared Tyler, David Roe Rorick, Tammy Rogers, Jelly Roll Johnson en Siobhan Maher-Kennedy, die hem reeds eerder op albums en ook live begeleidden. De gebrachte uitvoeringen vormen zeker een aanvulling op de bestaande versies, zeker doordat er gekozen is voor een directere benadering tijdens het opnemen. 

Ook is de stem van Malcolm in de jaren steeds doorleefder gaan klinken.  Met de gekozen nummers zullen de meeste fans wel vrede hebben, denk ik. Het beste aan bod komt Down the River, met het titelnummer, Butcher In Town, I Call the Shots en The empty jar. Waarschijnlijk wel terecht, want het is misschien wel zijn mooiste album. De grote live favoriet, Mouth harp man, staat uiteraard ook op de cd. Een van de meest indrukwekkende uitvoeringen krijgt To Drink the Rain. 

Gelukkig ontbreekt My ol’ radio niet. Het eerste liedje wat ik ooit van hem hoorde en sindsdien een van mijn persoonlijke favorieten. Bovendien een liedje wat altijd een glimlach op mijn gezicht tovert. Tevens een belangrijk lied voor Malcolm zelf. Het gaat over de oude radio die hij van zijn buurman kreeg en die uiteindelijk tot zijn muziekcarrière zou leiden. Gamblin’ house was in 2007 zonder twijfel  mijn meest gedraaide plaat van dat jaar. 

Zonder het indrukwekkende Pitiful blues zou de cd niet compleet zijn. Op fraaie wijze wordt afgesloten met A Far Cry From Here, een mooi duet met de bekende Ierse folk zangeres Maura O’Connor. Bij de cd wordt ook een DVD geleverd. 

The RCA Sessions geeft een mooi overzicht van zijn carrière tot nu toe, met songs gestoken in een nieuw jasje.  Een aanrader voor zowel zijn huidige, maar ook voor nieuwe fans.     

Website http://www.malcolmholcombe.com/

Releasedatum 2 april 2015 Gypsy Eyes