Pierce Edens - Stripped Down Gussied Up


Singer-songwriter Pierce Edens is woonachtig in Asheville, North Carolina. Hij groeide op met de stokoude folkmuziek uit de Appalachen, gevolgd door een groeiende interesse in punk en grunge en nog wat later in andere genres.  Overigens hadden zijn ouders tot zijn veertiende geen TV en stereo-installatie, zodat de familie het vertier buitenshuis zocht door liveoptredens te gaan bezoeken. Zijn jeugd bracht hij door in het Appalachengebergte.  In eerste instantie was de muziek gewoon een hobby, hij speelde in een punkband, die slechts een doel had, zo hard mogelijk spelen. Na verloop van tijd werd het toch serieuzer en begon hij een solocarrière. Allmusic.com omschrijft zijn muziek als folk-rock, maar ook wel als psychedelische grunge, hijzelf treffend als “boot scuffing Appalachicana”.
Foto Max Ganly

Hij brengt al zijn albums in eigen beheer uit, Stripped Down Gussied Up is inmiddels zijn vijfde album.  Zijn zang wordt in de pers vergeleken met Tom Waits, Van Morrison tot aan een mix van Johnny Cash, Eddie Vedder en Citizen Cope. Het is dan ook niet vreemd dat de enige cover op het album een nummer van Tom Waits is, namelijk Mr. Siegal. Een gouden greep van Edens was om naast Matthew Neilson (percussie, zang en piano) Kevin Reese (gitaar, mandoline, banjo, zang en percussie) in te huren. Met name op gitaar excelleert Reese regelmatig. Bovendien is het samenspel tussen de drie zo strak, dat je idee hebt dat ze al heel lang samenspelen. Het was voor mij even wennen aan zijn expressieve zang. Hij legt er regelmatig zijn hele ziel en zaligheid in, zoals in het wanhopige liefdesliedje Bonfire. De regel “Where were you when the fire went out?” komt door zijn gepassioneerde zang hard binnen. Maar ook andere uptempoliedjes als Body en I Can’t Sleep hebben duidelijke rockinvloeden.  Er zijn ook de nodige rustpunten te vinden als Further Down en de bijzonder fraaie afsluiter It’s Alright, It’s All Wrong. De volgorde van de songs is weldoordacht. Dynamiek speelt regelmatig een belangrijke rol, net als de sublieme percussie. Naast over de liefde, gaan zijn teksten over verlies, woede, moord en wedergeboorte.  Pierce deelde in het verleden al het podium met een aantal van zijn muzikale helden, waaronder Jim Lauderdale, Todd Snider, Will Kimbrough, en Sturgill Simpson. Het is te hopen dat Edens met zijn twee begeleiders snel naar Nederland komen voor concerten om dit geweldige album Stripped Down Gussied Up te promoten.
Theo Volk
Releasedatum: 2 juni 2017 Eigen beheer


Niall McGuigan - Awareness


De titel en het lezen van zijn biografie zette me volledig op het verkeerde been, want ik verwachtte namelijk dat Awareness, het solodebuut van Niall McGuigan zweverige New Agemuziek, richting ambient, zou bevatten. Niall is namelijk naast muzikant ook muziektherapeut. Reeds vanaf zijn vijftiende is hij muzikaal actief. Die eerste groep heette Speedking, meer dan waarschijnlijk vernoemd naar het nummer Speed King van Deep Purple. De groep speelde hardrock en bestond tot 2012 en had een loyale aanhang in Ierland. Vervolgens speelde Niall tenorsax in de soul- en funkband The Trampz. Daarnaast maakt hij sinds 2011 deel uit van de reggaegroep The Brown Notes, waarin hij zowel zingt als tenorsax speelt. Sinds het opheffen van Speedking werkte hij in alle rust aan zijn solodebuut. Hij vroeg onder anderen zijn oude bandleden van Speedking om de nummers in te spelen. Gerry Black Jr, Paul McCabe & Ronan Morgan laten duidelijk horen allround muzikanten te zijn. Vooral Gerry Black excelleert regelmatig op (slide)gitaar, soms rootsy, soms bluesy. En in The Stronger the Tree the Deeper the Roots doet het  gitaarspel me denken aan Al Stewart ten tijde van Year of the Cat. Door de veelzijdige muzikale achtergrond van Niall tapt hij muzikaal uit diverse vaatjes; folk, rock, reggae tot aan Khoomii (Mongoolse keelzang). De liedjes, die hij de afgelopen zes jaar schreef gaan over reizen, ontwikkeling en zelfontdekking. Niall beschikt over een krachtige stem, maar is ook nog soulvol. Het best tot zijn recht komt zijn stem als hij ingetogen zingt, zoals in Staring at the Moon, een van de fraaiste nummers op Awareness. Er is ook ruimte voor experiment in Yarrow. Naast eigen nummers twee Mongoolse traditionals, vooral Altai Magtaal is goed in het gehoor liggend, zelfs aanstekelijk. Niall produceerde het album op voortreffelijke wijze zelf, geassisteerd door Ben Reel. Ben en Niall kennen elkaar overigens al sinds 1999, Speedking’s allereerste optreden was namelijk op Ben’s bruiloft dat jaar. De nummers duren gemiddeld vijf minuten, waardoor de totale speelduur ruim een uur is. Maar dat is totaal geen bezwaar, het is een heerlijk, relaxt, in eigen beheer uitgebracht album, waar je erg gemakkelijk naar teruggrijpt.      

 Theo Volk

 Website: http://www.niallmcguigan.com/




Nev Cottee - Broken Flowers


De eerste tweede albums van deze singer-songwriter uit Manchester waren onopgemerkt aan mij voorbijgegaan. Waarschijnlijk was Broken Flowers hetzelfde lot beschoren geweest als ik niet een maand geleden een promo had toegestuurd gekregen. Dat zou bijzonder jammer geweest zijn, want deze cd behoort tot de meest fraaie releases, die ik dit jaar hoorde. Ik las veel vergelijkingen met Lee Hazlewood, zelf moest ik bij zijn zang direct denken aan Mark Lanegan en aan Colin Linden (Lee Harvey Osmond). Hij heeft een trage, aparte frasering. Instrumentaal gezien wordt hij vaak vergeleken met Ennio Morricone, een van zijn favoriete artiesten. Maar hij is nog meer beïnvloed door de filmmuziek van John Barry. Zijn werk heeft dus duidelijk een cinematografisch karakter. Voor het schrijven van de songs koos hij deze keer voor een afwijkende werkmethode. Aangezien hij een grote hekel heeft aan de Engelse winters verliet hij in januari 2016 het koude Manchester en koos voor het warme India om daar inspiratie op te doen. Hij bouwde daar een simpele opnamestudio en had ook de discipline om bij zonsopgang op te staan en direct te gaan componeren. Zijn nieuwe omgeving en het werken buiten zijn comfortzone leverde in een mum van tijd een twintigtal nieuwe composities op. Met die demo’s op zak toog hij naar Wales om de songs verder te gaan uitwerken samen met zijn producer Mason Neely ( Lambchop/Edwyn Collins). Neely heeft een zeer belangrijke invloed gehad op het uiteindelijke eindresultaat. Niet alleen trommelde hij een aantal klassieke muzikanten op, maar schuwde hij ook het experiment niet. Tijdens de opnames luisterde Cottee ter inspiratie veel naar Tom Waits’ Blue Valentine en Beck’s Sea Change. Naast eerder genoemde invloeden hoor ik ook af en toe in het uitgesponnen gitaarspel de invloed van Pink Floyd. Een van de hoogtepunten van de plaat, Tired of Love, is zowel door Pink Floyd als door Mike Oldfield’s Tubular Bells geïnspireerd. Bijzonder in dit nummer is ook het geweldige samenspel tussen de strijkers en gitaar. Tekstueel gezien ziet Cottee het zelf als een verslag van een roerige periode in zijn leven, dus de songs zijn erg persoonlijk. Vooral liefhebbers van rijkelijk georkestreerde muziek zullen Broken Flowers gaan omarmen. Volgens mij zal het album vanaf vrijdag in Nederland alleen te koop zijn bij De Konkurrent, het is hier nu al via hun webshop te bestellen.
Theo Volk
Releasedatum: 26 mei 2017 Wonderfulsound

Anne-Marie Giørtz: Capital Punishment for Cars


Naast een solocarrière maakt de Noorse zangeres Anne-Marie Giørtz ook deel uit van Ab und zu en Trio de Janeiro. Haar vorige in het Noors gezongen en met positieve kritieken overladen album På Egne Vegne dateert alweer uit 2011. Dat was het jaar dat haar goede vriendin Fran Landesman overleed. Van oorsprong een Amerikaanse dichteres, die eerst bekend werd als componist. Zo nam Miles Davis de compositie Nothing Like You van haar op, wat op zijn album Sorcerer zou belanden. Tijdens hun dertig jaar durende vriendschap had Landesman de gewoonte om haar nog niet gepubliceerde gedichten naar Giørtz te sturen. Zij kent die gedichten dus als geen ander. Voor Capital Punishment for Cars gebruikte Giørtz er een zevental van om die op muziek te zetten. 

Meestal deed ze dat op voortreffelijke wijze zelf, Twilight echter samen met producer Eivind Aarset. Daarnaast twee composities geheel van eigen hand, I Don’t Know Why en I’m Alive. Voor de fascinerende opener en titelsong schreef Guttorm Guttormsen de muziek, net als voor drie anderen. De tekst is een gedicht van Rod McKuen, eind jaren zestig, begin jaren zeventig de bestverkopende  dichter in de Verenigde Staten. Begin jaren zeventig was McKuen erg populair in Nederland als zanger, vooral dankzij Willem Duys. Hij scoorde twee grote hits die de hoogste positie haalden, Soldiers Who Want To Be Heroes en Without a Worry in the World. 

In Make New Friends maakt ze gebruik van een gedicht van de Welshe componist Joseph Parry. Muzikaal gezien valt er bijzonder veel  te genieten. Met name de gebruikte percussie is bijzonder subtiel. Slechts sporadisch zijn er invloeden te horen zoals in Middleclass Blues, duidelijk geïnspireerd door het album Dummy van Portishead. Maar over het algemeen klinken de composities behoorlijk origineel. Dynamiek speelt ook een grote rol, maar het is toch vooral de voordracht van Giørtz, die de songs naar een hoger niveau tillen. Soms voegt men ook niet alledaagse instrumenten toe zoals de guzheng, wat voor een oosterse sfeer zorgt in Secret of Silence. De cd is opgedragen aan haar overleden vriendin Annine Qvale Gasvik, de maakster van het artwork van de vorige schijf. Het is alweer vier jaar geleden dat ik zo’n spannend en origineel album hoorde, namelijk Rabbit Rabbit Radio, Volume 1 van Rabbit Rabbit. Noorwegen blijft me iedere keer weer opnieuw verrassen als muziekland.

Releasedatum: 26 mei 2017 Grappa



Chastity Brown - Silhouette of Sirens


De Amerikaanse zangeres Chastity Brown is bijna 35 en heeft een zwarte Amerikaanse vader en een Ierse moeder. Ze groeide echter op bij een stiefvader met losse handjes, haar daardoor traumatische jeugd vormt nog steeds een inspiratiebron voor haar songs. Gelukkig was er ook country- en soulmuziek, die haar leven toen dragelijker maakte. Ze zong in een gospelkoor en speelde saxofoon en drums. Brown heeft in de loop der jaren al de nodige bekendheid verkregen, onder anderen door een optreden in Later… with Jools Holland. Silhouette of Sirens is inmiddels haar vijfde album en verschijnt op het kwaliteitslabel Red House Records, waar ook fantastische artiesten als Claudia Schmidt en Ray Bonneville onder contract staan. Zoals op haar vorige albums is Brown niet echt in een hokje te plaatsen, invloeden uit blues, soul, rock, country, folk en zelfs jazz. De helft van de songs schreef ze alleen en de andere helft samen met Robert Mulrennan, met wie ze al haar hele muziekcarrière samenwerkt. De laatste categorie songs is duidelijk afwijkend van haar eigen geschreven songs, doordat ze uptempo zijn. De andere songs zijn over het algemeen meer ingetogen en hebben duidelijke soulinvloeden. Haar soulvolle stem heeft een heerlijk hees randje. Ze varieert ermee door af en toe tonen langer vast te houden en/of te benadrukken. Soms lijkt haar zang uit haar tenen te komen, zoals in My Stone. Haar teksten zijn zowel autobiografisch als verzonnen. Interessant is dat ze vaak op diverse manieren te interpreteren zijn en ook vaak een open einde hebben. Het album had bij mij wat draaibeurten nodig om te landen. Mijn voorkeur gaat uit naar haar eigen, meer ingetogen, soulvolle songs. Absolute prijsnummer is voor mij de meeslepende afsluiter Lost, waarop ze zichzelf op piano begeleidt. De strijkers zijn hier echter de kers op de taart. In juni komt deze geweldige zangeres naar Europa voor concerten, het is te hopen dat daar nog wat Nederlandse concerten aan toegevoegd worden.        
Theo Volk
Releasedatum: 19 mei 2017 Red House Records


Tamino - Tamino


Wat goed is, komt snel, luidt een bekend Nederlands gezegde. Het is van toepassing op de twintig-jarige Antwerpse singer-songerwriter met Egyptische roots Tamino. Op 3 februari won hij in het Brusselse Ancienne Belgique de finale van De Nieuwe Lichting, de prestigieuze talentenjacht van Studio Brussel. Podiumervaring had hij daarvoor al opgedaan als supporting act van Trixie Whitley en Bazart.  Een paar dagen na het winnen van de talentenjacht verscheen al de eerste single, Habibi. Het bezorgde hem direct een doorbraak en ook de nodige optredens. Door het succes heeft hij ervoor gekozen om te stoppen met zijn studie aan het conservatorium van Amsterdam om zich volledig te kunnen focussen op zijn prille carrière. Op de single Habibi vertoont zijn stem veel gelijkenis met die van Jeff Buckley, vooral als die de hoogte ingaat. Net als bij Buckley weet zijn meeslepende manier van zingen diep te raken. De vijf nummers op zijn debuutep, die zowel Tamino als EP wordt genoemd, schreef hij tussen zijn zeventiende en zijn negentiende. Tamino heeft veel geluisterd en luistert nog steeds naar zijn beroemde Egyptische opa. Zijn muziek is daardoor doorspekt met Egyptische muziekinvloeden. Habibi is een geweldig nummer, maar Cigar vind ik toch al een stuk mooier, mede omdat het toch al meer een eigen geluid laat horen. Zijn debuutep kan dan ook gezien worden als een zoektocht naar dat eigen geluid. Alle vijf tracks zijn door zijn geweldige, dieprakende zang erg meeslepend. Als hij Amerikaan zou zijn, zou hij bijvoorbeeld door Rolling Stone al de hemel ingeschreven zijn. Hier in Europa zijn we iets nuchterder, maar dat Tamino een grote carrière tegemoet gaat is zonneklaar. Van de zomer zal hij te zien op de nodige festivals, waaronder op Rock Werchter en in Nederland onder anderen op het sympathieke Terug naar Tiengemeten festival. Mis hem niet!         
Theo Volk
Releasedatum: 22 april 2017 Unday


Erlend Viken Trio - Nykomlingen


Zijn eerste bekendheid kreeg de Noorse violist Erlend Viking met de vijfkoppige groep Earlybird Stringband. Zij brachten in 2011 Blindsides en in 2013 Lassofolk uit. De titel van het laatstgenoemde album gaf treffend weer wat voor soort muziek ze maakten, namelijk folk en country. In 2014 vervolgde Viken zijn eigen weg, door een trio te gaan vormen onder eigen naam en bracht datzelfde jaar het folkalbum Frie Toyler uit. Afgelopen vrijdag verscheen de tweede schijf, Nykomlingen, het Zweedse woord voor nieuweling. De groep bestaat namelijk naast Viken uit Marius Graff (gitaren, banjo en leadzang) en de Zweed Leo Svensson Sander(cello en achtergrondzang). Alle drie de heren beschikken over een schat aan ervaring in uiteenlopende genres. Hier beperken ze zich echter tot folk, die een duidelijke eigen signatuur heeft. Een welkome afwisseling op de grote hoeveelheid Ierse en Britse folk, die ik doorgaans beluister. Het repertoire bestaat uit een uitgekiende mix van traditionals en daarnaast eigen composities, waarvan de meeste van Viken zijn. Vorig jaar won hij in eigen land nog een prestigieuze prijs in de categorie folk. Alle drie de heren zijn autodidact. De interactie tussen de heren verloopt bijzonder soepel, een goed voorbeeld hiervan is Endelig Frisk/Jonah in the Windstorm. Laatstgenoemde is trouwens een Amerikaanse traditional. Borte is een eerbetoon aan een van de grootste Noorse folkzangers , Alf Cranner, die zorgde voor de muzikale opleving van de folkmuziek in Noorwegen in de jaren zestig. Deze zanger zette het gedicht Borte van Henrik Ibsen op muziek. Zijn album Rosemalt Sound uit 1967, waar Borte opstaat,  is trouwens een mijlpaal in de Noorse muziek. Het meegeleverde boekje is gelukkig zowel in het Noors als in het Engels. Merendeels zijn de composities instrumentaal. De tweede helft van Nykomlingen prefereer ik boven het eerste gedeelte, er wordt daar een aantal keer ook gebruikgemaakt van een drummer. Nykomlingen kan voor veel folkliefhebbers een aangename afwisseling vormen op Ierse en Britse folk. 
Theo Volk
Releasedatum: 12 mei 2017 Heilo

Chantal Acda - Bounce Back


De in Antwerpen woonachtige, maar uit het Brabantse Helmond afkomstige zangeres Chantal Acda is vooral bekend van de populaire Belgische groep Isbells. Daarnaast is zij een belangrijke pion in het bijzondere trio Distance, Light & Sky, waarvan ook Chris Eckman, de frontman van de legendarische groep The Walkabouts, deel uitmaakt. Dit trio bracht met Casting Nets een van de fraaiste albums van 2014 uit. Haar eerste soloalbum Dreamly Yell verscheen reeds in 1999. Mijn eerste kennismaking met haar muziek was echter Let Your Hands Be Your Guide in 2013, een album wat nog tot stand kwam met steun van de Vlaamse overheid. Ze wordt op dit album met breekbare liedjes omringd door klasbakken als Nils Frahm, Peter Broderick, Shahzad Ismaily en Gyda Valtysdottir. Met deze cd trok ze de aandacht van platenlabel Glitterhouse, waarop twee jaar terug The Sparkle in Our Flaws werd uitgebracht, waarmee ze voortborduurde op de voorganger. Haar nieuwste album Bounce Back is mogelijk nog ambitieuzer van opzet. Als producer werd Phil Brown (Talk Talk) ingehuurd. Daarnaast had ze de beschikking over een van de beste gitaristen ter wereld, Bill Frisell. Deze gigant was vorig jaar nog samen met Greg Leisz sfeerbepalend op The Ghosts of Highway 20 van Lucinda Williams. Ook op Bounce Back hoor je Frisell excelleren, zoals in I Need You to Go, een van de meeste fraaie tracks. Net als op de twee voorgangers is er ruimte voor experiment. Toch deel ik de mening van Erwin Zijleman, dat het album opvallend toegankelijk is. De vorige twee albums waren fraai, maar met Bounce Back levert ze een nog groter huzarenstukje af. Op dit moment is Chantal volop aan het toeren, wat haar onder anderen in augustus zal brengen op het fameuze Jazz Middelheim, waarop ze vier sets zal spelen, waaronder eentje met Bill Frisell.       

Theo Volk


Releasedatum: 19 april 2017 Glitterhouse

Oren Lavie - Bedroom Crimes


Geen idee meer hoe ik tien jaar geleden zijn debuutalbum The Opposite Side of the Sea ontdekt heb. Wel weet ik nog dat het een van mijn favoriete albums van dat jaar was. Niet alleen staat het album vol prachtige songs, maar ben ik ook verzot op zijn stem met dat heerlijke hese randje. De aanstekelijke opener van dit in Berlijn tot stand gekomen album, Her Morning Elegance, verscheen op single en bezorgde hem de nodige bekendheid. Erg goochem van hem om dit nummer als afsluiter te gebruiken voor Bedroom Crimes, waar we een decennium op moesten wachten. Naast singer-songwriter is Israëliër Lavie ook schrijver, die diverse toneelstukken op zijn naam heeft staan. In 2014 bracht hij zijn eerste, zeer succesvolle kinderboek uit, getiteld The Bear Who Wasn’t There. Het album werd voorafgegaan door de prachtige, ingetogen single Did You Really Say No, een duet met Vanessa Paradis. Veel van de nieuwe nummers zijn smaakvol gearrangeerd met voornamelijk strijkers. Maar er is ook plaats voor een klein gehouden, instrumentale compositie als Sonata Sentimental #3 / I Dream of the Water Woman. Dit dromerige en traag voortslepende stuk roept herinneringen op aan Eric Satie. En dan is er die stem, die me nog steeds zo weet te boeien als tien jaar geleden. En de songs?! Die zijn nog mooier dan op het debuut en daarmee behoort Bedroom Crimes voor mij tot een van de fraaiste releases van 2017.     
Theo Volk
Releasedatum: 12 mei 2017 Sony
Website: http://www.orenlavie.com/ 

Joan Shelley - Joan Shelley


Dankzij Popmagazine Heaven ontdekte ik de Amerikaanse singer-songwriter Joan Shelley bij de release van haar tweede soloalbum Electric Ursa in 2014, reeds een jaar later volgde Over and Even. Beide albums konden mij zeker bekoren, maar ondanks haar fraaie zang wist ze me niet echt te raken. Op haar nieuwe, eponieme album Joan Shelley gebeurt dit echter wel. Echt mijn vinger op leggen kan niet waarom dat is, muziek is gelukkig geen exacte wetenschap. Misschien heeft het te maken met het feit, dat ze afwisselend akoestisch en elektrisch begeleid wordt. Producer Jeff Tweedy (Wilco) heeft gekozen voor een sobere, maar zeer doeltreffende begeleiding. Naast zijn zoon Spencer op drums, zijn ervaren krachten ingehuurd als James Elkington en Nathan Salsbury. Beide heren brachten samen een paar jaar terug het uitstekende album Absace uit en vormen dus een ingespeeld duo. Nergens treedt de begeleiding op de voorgrond, alles geheel in dienst van de liedjes. Het repertoire bestaat uit country- en folksongs, vandaar dat zich al snel een vergelijking opdringt met Gillian Welch en Dave Rawlings. Liefhebbers van dit duo gaan dit album meer dan waarschijnlijk appreciëren. Pull Me Up One More Time zou overigens niet misstaan hebben op een Fairport Conventionalbum. Echte uitschieters zijn er niet te vinden. Het is wel een echte groeiplaat, die snel aan zeggingskracht weet te winnen. Deze geweldige zangeres is 1 september te zien op Into the great wide open op Vlieland. Helaas is dit de enige show in ons land en is bovendien al uitverkocht. Maar hopelijk volgen er nog meer, want ze verdient absoluut een grotere bekendheid.  
Theo Volk
Releasedatum: 5 mei 2017 No Quarter

   


Quercus - Nightfall


Het gelijknamige debuutalbum van Quercus kwam uit in 2013. De eerste samenwerking van folkdiva June Tabor met pianist Huw Warren en saxofonist Iain Ballamy dateert echter van Tabor’s album At the Wood’s  Heart uit 2005. Overigens werd Quercus reeds in 2006 live opgenomen, zonder dat dit hoorbaar is. Het bevatte een mix van jazz en folk, hetgeen ook geldt voor Nightfall. De titel is ontleend aan het korte gedicht In Memoriam (Easter 1915) van oorlogsdichter Edward Thomas:
The flowers left thick at nightfall in the wood
This Eastertide call into mind the men,
Now far from home, who, with their sweethearts, should
Have gathered them and will do never again.  
Net als op het debuut opent men met een bekende compositie van de Schotse achttiende-eeuwse dichter en liedjesschrijver Robert Burns, het beroemde Auld Lang Syne. Direct wordt al duidelijk, dat er voortgeborduurd wordt op het debuut. De begeleiding van Tabor’s zang is uiterst subtiel. Het repertoire bestaat veelal uit traditionals, een ervan sluit goed aan op het gedicht van Edward Thomas. The Manchester Angel handelt over het droevige einde van een Manchester regiment in 1746, dat prins Charles Edward Stuart steunde. Daarnaast zijn er twee eigen composities te vinden, een van Warren, Christchurch en Ballamy schreef Emmeline. Wat modern repertoire levert men in de vorm van Don’t Think Twice It’s Alright van Bob Dylan en een bijzonder fraaie vertolking van The West Side Storyklassieker Somewhere.  Net als de voorganger is het album prachtig, ruimtelijk opgenomen. De titel past perfect bij het vertolkte werk, vooral op de late avond komt het tot zijn recht. Het is muziek waar je de tijd voor moet nemen, vooral om de subtiele arrangementen goed tot zijn recht te laten komen, muziek dus voor echte fijnproevers.
Theo Volk
Releasedatum: 28 april 2017 ECM Records



The Bullfight - Shame, Guilt, Deception (individuals chapter I)


Afgelopen zaterdag was de cd-release van Shame, Guilt, Deception in het warme en uitverkochte Walhallatheater in Katendrecht. Het nieuwe album verschijnt vandaag op Brandy Alexander Recordings, het label van de toetsenist van The Bullfight, Thomas van der Vliet. Thomas kende ik in eerste instantie alleen van zijn platenlabel, waarop hij vorig jaar het schitterende album inclusief bonustracks No Song, No Spell, No Madrigal van The Apartments uitbracht. Zoals voor zoveel anderen bleek The Bullfight voor mij een goed bewaard geheim te zijn. En dat ondanks de vele, uiterst lovende recensies in bladen als Oor en Music Maker ten spijt. Als je de democd Lips & Ashes uit 2004 meerekent, is dit inmiddels hun vijfde cd. Op het promosheet wordt hun muziek omschreven als: “De muzikale evenknie van een David Lynch-film. Vervreemdend doch lonkend. Donkerromantische teksten met her en der een druppel bloedrood, gedrapeerd over rammelende orgels, ronkende ritmes en stemmige strijkers”. Zelf moest ik direct aan de muziek van Nick Cave en Tindersticks denken, vooral door de zang. Het was voor mij behoorlijk wennen aan de stem van Nick Verhoeven, die voor mij af en toe wat gekunsteld overkomt. Muzikaal gezien had ik wel direct een klik met de liedjes. Vooral met een goed in het gehoor liggende song als That Man, dat direct blijven hangen, voorzien van een heerlijk orgeltje. Regelmatig maakt Thomas gebruik van een zeldzaam orgeltje, de Optigan, gemaakt door Mattel in de jaren zeventig. De Optigan wordt ook omschreven als de “poor man’s mellotron”. Andere songs, zoals No Thorns, No Roses hadden wat meer tijd nodig, maar zijn mij intussen net zo dierbaar geworden. Sommige songs dateren van rond 2010, maar I Guess You Know By Now is slechts enkele maanden oud. Als bonus werd het uitverkochte album uit 2006 One Was a Snake toegevoegd. Het fraaie artwork is van Jaco Putker. Overigens schiet het volgende album al op. Het zal eveneens gaan verschijnen op Brandy Alexander Recordings, net als later dit jaar de nieuwe EP van St. Polaroid. Het wordt hoog tijd dat The Bullfight met Shame, Guilt, Deception bekendheid gaat krijgen bij het grote publiek. Zeker de liefhebbers van Tindersticks en Nick Cave zullen The Bullfight kunnen appreciëren.  
Theo Volk
Releasedatum: 8 mei 2017 Brandy Alexander Recordings

The Bullfight live:
2 juni : AMSTERDAM, De Nieuwe Anita
3 juni: VLAARDINGEN, De Kroepoekfabriek
24 juni: ROTTERDAM, Kopisoesoe 

        

Elías Krell - As Eli


Op haar tiende had Elías Cosenza Krell al heel wat verhuizingen achter de rug. Geboren in Freiburg, Duitsland, waar ze drie jaar woonde, vervolgens vijf jaar Engeland, daarna zes maanden Griekenland en tot slot een jaar in Mexico. Hierna vestigde het gezin zich definitief in Chicago. Overigens was Elías geen “army brat”, maar een “university brat”, haar vader was namelijk een filosofieprofessor. Elías heeft zelf ook een universitaire graad, een Ph.D. in performance studies, maar volgde ook nog een aantal andere studies. Op het Dartmouth College, New Hampshire, geeft ze onderricht in Latin American, Caribbean & Latino Studies. Ze publiceert artikelen en is bezig met het schrijven van een boek. Een druk en veelzijdig baasje dus. As Eli is inmiddels haar vierde album. Muzikaal gezien is ze ook erg gevarieerd en tapt ze uit diverse genres. Pop, folk, jazz tot aan klassieke en Latijns-Amerikaanse invloeden.  Haar stem is als gevolg van hormoonbehandeling lager geworden. Zo’n vijftien jaar geleden zong ze met haar sopraan nog operarepertoire. Ze gebruikt haar stem op een speciale manier, ze varieert in hoogte maar ook in het aanhouden van de noten. Ze schrijft zowel erg persoonlijke liedjes als fictieve nummers. Vaak zijn de teksten erg grappig, maar soms ook schrijnend, zoals in Too Old for You:
this old crunchy feeling inside
the amnesia rolling in to then subside
like an old friend come to stay
it’ll only be here a few days
cuz you’re never young to fall apart
til you’re too old to have a broken heart
Overigens is de melodie erg vrolijk, met een hoofdrol voor de klarinet van Tony Aiello. Een stuk melancholischer klinkt All of Us, wat voorzien is van een heerlijk koortje en klokkenspel bespeeld door Elías zelf. Een van mijn grote favorieten is Say Hello, met name door de zwoele, optimale zang. Bijzonder knap is Call Me Crazy, waarin ze even gebruik maakt van jodeltechniek. Bijzonder catchy en grappig is High School Boy. Naast eigen werk brengt ze ook een paar covers, gelukkig geen afzaagde van een van haar helden als Prince, maar een paar veel minder bekende. Erg obscuur is het vijftig jaar oude Under My Embrella geschreven door Billy Vera en Chip Taylor voor Harry’s Group. Het heerlijke orgeltje roept bij mij associaties op met de muziek van Eleni Mandell. De andere cover is nog beter gekozen, het Argentijnse lied Canción de las Simples Cosas,bekend geworden door Chavela Vargas en Mercedes Sosa. Latijns-Amerikaanse muziek zit namelijk in haar genen, haar moeder komt uit Honduras en is een afstammeling van de Maya’s. Ondanks het feit dat ik het Spaans niet machtig ben weet het liefdesliedje Canción de las Simples Cosas mij diep te raken, en niet alleen door de zang. De akoestische begeleiding door Karl Allweier is buitengewoon fraai. Gelukkig is het niet het enige Spaanstalige liedje, haar eigen Horizonte is niet veel minder. Haar Spaantalige repertoire wordt erg gewaardeerd, onder anderen in Mexico, waar ze deze zomer tien concerten gaat geven. Ze zou ter afwisseling ook niet misstaan op de jaarlijkse Antilliaanse feesten in het Belgische Hoogstraten, het grootste festival in Europa op het gebied van Latijns-Amerikaanse muziek. In korte tijd is As Eli mij erg dierbaar geworden.
Theo Volk
Releasedatum: 28 april 2017 Eigen beheer

Harpeth Rising - Against All Tides


Oktober vorig jaar maakte ik voor het eerst kennis met de muziek van dit damestrio. Enige maanden ervoor was hun vijfde studioalbum Shifted verschenen. Begin november verzorgden ze een zestal concerten in Nederland, want ze hebben hier een behoorlijk aantal fans. Dit klassiek getrainde trio brengt een mix van folk, newgrass, rock en klassiek. Against All Tides is hun tweede album als een trio en borduurt voort op de voorganger. Wederom excelleren ze regelmatig op hun cello, viool en banjo. De zang is gepassioneerd als vanouds. Het uitgangspunt voor dit nieuwe album omschrijven ze zelf als:  “It is an exploration of spirituality in place of fundamentalism, uncertainty as philosophy, and an unwavering declaration that human connection is the ultimate force for good in the universe.”. De tekst en muziek voor de nummers werd verzorgd door Jordana Greenberg, op drie covers na. The Highwayman en I Did Not Make the World werden geschreven door haar vader David Greenberg. Hij leverde ook bijdragen aan alle, voorafgaande albums. Daarnaast is er ook nog mooie cover te vinden van Prison Trilogy (Billy Rose) van Joan Baez. Uiteraard werden de fraaie arrangementen wederom gezamenlijk door het trio gemaakt. Mijn voorkeur gaat overigens uit naar de meer ingetogen nummers zoals Prison Trilogy. Vooral het zeer subtiele vioolspel bevalt me hier uitermate goed. De liefhebbers van hun vorige albums gaan Against All Tides zeker omarmen.
Theo Volk
Releasedatum: 5 mei 2017 Eigen beheer



Janet Martin - Eve Sessions


Veel weet ik nog niet over deze uit Richmond, Virginia afkomstige singer-songwriter en multi-instrumentalist. Sinds haar achtste speelt ze al gitaar en dat heeft intussen ruimschoots haar vruchten afgeworpen. Met name op de slidegitaar excelleert ze. In het verleden deelde ze het podium met artiesten als John Prine, Leon Russell, Jerry Lee Lewis en Aaron Neville. Janet bracht tot op heden acht cd’s uit, waarvan het uit 2010 afkomstige Passage ook in Europa veel lof oogstte. Naast positieve kritieken kreeg het album ook airplay in twaalf landen. Voor Eve Sessions koos ze voor een andere aanpak, ze besloot alles alleen te doen, zonder vooraf opgesteld plan over de invulling van de songs. Ze speelde alle instrumenten zelf in. Met name het gitaarwerk is regelmatig om je vingers bij af te likken, zoals bijvoorbeeld in het stevige First Bite, waarin naast rock- ook bluesinvloeden te horen zijn. Soms zijn de songs ook wat subtieler, zoals het wat meer ingetogen Big Love and Sunshine, waarin ze ook trompet speelt. In Small Blue Boat neemt ze de accordeon ter hand. Voornamelijk beweegt ze zich in het rock- en folkidioom, met af en toe een uitstapje naar de blues. Wat de teksten betreft, noemt ze het zelf “a personal and emotional Odyssey”. Naast haar beheersing van de nodige instrumenten is ze ook nog een begenadigd zangeres. Eve Sessions heeft mij in zeer korte tijd weten te overtuigen, wellicht gebeurt dat bij U ook. 
Theo Volk
Releasedatum: 21 april 2017 Eigen beheer

Bugge Wesseltoft - Somewhere in Between


Een van de meest interessante jazzmuzikanten uit Scandinavië is Bugge Wesseltoft. Deze Noor begon ooit met traditionele jazz op het ECM-label. Maar in de twintig jaar dat hij nu actief is, heeft hij zijn horizon zoveel mogelijk verbreed. Hij heeft in de loop der tijd zijn muziek verrijkt met elementen uit de elektronische muziek, folk, wereld- tot aan zelfs klassieke muziek. Vandaar dat de titel van dit compilatiealbum Somewhere in Between uitermate goed gekozen is. Bovendien is de titel de allereerste compositie, die hij in 1996 vastlegde voor zijn debuut New Conception of Jazz. Een aantal van de gekozen, eigen composities werden opnieuw opgenomen. Nog nooit op cd verscheen Turner. Daarnaast is er een bewerking te vinden van de traditional Den Fyrste Songen. Tevens van twee jazzklassiekers, Round Midnight van Charles Mingus, vooral bekend geworden in de uitvoering van Charlie Parker, en How High the Moon, waar talloze geweldige uitvoeringen van bestaan. De vocalisten op het album zijn ook van divers pluimage. De meest bijzondere is de Noorse joik-zangeres Mari Boine Persen, een afstammeling van de Sami. Haar geweldige album Gula Gula, uitgebracht op het Real World-label, was trouwens het eerste Scandinavische album wat ik ooit kocht. Een andere zanger met een originele zangtechniek is de Tunesiër Dhafer Youssef. Ook ontbreekt de favoriete zangeres van Bugge niet, Sidsel Endresen. De twee werken al tien jaar samen. Zij schittert met haar relaxte stijl in Out Here, in There en Try – Out Here, in There. Kammermusik doet zijn titel alle eer aan. Oriëntaalse patronen kenmerkt zich de compositie Mamullah, wat in Mozambique werd opgenomen met geweldige muzikanten uit de wereldmuziek. De gevarieerdheid aan stijlen maakt het luisteren naar Somewhere in Between uiterst aangenaam. Het toont tevens de veelzijdigheid van deze muzikant aan. In het najaar is Wesseltoft live te zien in Nederland en begin volgend jaar in België, waaronder op de bijzonder sfeervolle locatie De Duif in Amsterdam. Zondermeer een aanrader, dit dubbelalbum van twee uur luisterplezier, maar ook de concerten.

Theo Volk

Releasedatum: 5 mei 2017 Jazzland Recordings

Website: http://www.gubemusic.com/artist_2

 Bugge Wesseltoft live:

 18-11 - ROTTERDAM :LantarenVenster
19-11 - AMSTERDAM: De Duif
24-02 - BRUSSEL: Flagey
27-02 - SINT-TRUIDEN: Cultureel Centrum De Bogaard



Kenny White - Long List of Priors


Ondanks het feit dat hij al tientallen jaren actief is in de muziekbusiness, is hij onbekend bij het grote publiek. Waarschijnlijk komt dat doordat hij zich voornamelijk als sessiemuzikant en als maker van reclamespotjes voor radio en tv bezighield. Ook begeleidt hij andere muzikanten op tournee, waaronder nu nog steeds folkdiva Judy Collins. Het heeft even geduurd, want Long List of Priors verschijnt zes jaar na zijn voorganger Comfort in the Static. White is een singer-songwriter, die zowel ingetogen liedjes brengt als catchy, goed in het gehoor liggende nummers als het ijzersterke Che Guevara. Voorzien van een bijzonder fraai strijkersarrangement van Antoine Silverman. Tot dezelfde categorie behoort Cyberspace, waarin hij zijn ongezouten mening geeft over internet én over de tekst van Horse with No Name van America. Een aantal uitstekende musici werd opgetrommeld, waaronder grote namen als Peter Wolf, Larry Campbell, David Crosby en Amy Helm. In Glad-Handed zingt hij een duet met Peter Wolf, die uiteraard ook zijn mondharmonica heeft meegebracht. Zijn begeleiders klinken bijzonder geïnspireerd en dat trekt het niveau van de uitvoeringen behoorlijk de hoogte in. En alles in dienst van het liedje. Echter wat de liedjes bijzonder maakt, zijn de arrangementen met oog voor detail. De cd is voorzien van een verzorgd tekstboekje en is verschenen op het Hollandse Continental label. Wellicht dat Long List of Priors eindelijk Kenny White wat bekender bij het grote publiek gaat maken, aan de kwaliteit van het album ligt het in ieder geval niet.            
Theo Volk
Releasedatum: 21 april 2017 Continental Song City

Abonneren op: Posts (Atom)