André van den Boogaart en De Tornado’s - Op de Terugweg van Nergens


Een paar jaar geleden zag André het niet meer zitten, want zijn muziekcarrière lag op zijn gat. De band Bradley’s Circus, waarin hij gitarist was, hield op te bestaan. Bovendien vloeiden er geen nieuwe liedjes meer uit zijn pen. Maar al gauw kwam het besef, dat werken voor een baas niets voor hem zou zijn en dat muziek maken het enige is, wat hij kan en wil. Begin januari vorig jaar maakte hij tijdens een persconferentie “De Comeback van een Onbekende Legende” bekend en stelde hij zijn geweldige nieuwe begeleidingsband De Tornado’s voor. Ook startte hij met succes een crowdfunding voor een nieuw album en ging naarstig aan de slag om nieuwe liedjes te creëren. Zoals altijd put hij ook op Op de Terugweg van Nergens uit eigen ervaringen of uit die van naasten of bekenden. Inspiratie voor het titelnummer vond hij in Tsjechië te midden van vele velden vol zonnebloemen, die allemaal op elkaar leken. Op een gegeven moment had hij geen idee meer of hij ergens al eens eerder geweest was. Er ontbreken uiteraard ook dit keer geen liedjes, waarin drank en relaties een rol spelen. Opener Dronken Tranen handelt over een vrouw zonder succes in de liefde en haar tijd verdoet met zich dagelijks met drank te laten vollopen en zich te zwelgen in melancholie, maar helaas “dronken tranen troosten niet”.  En in De Drank schetst André een eerlijk beeld van zichzelf :
“Een leeg kratje Beerze bier en dertig Jezussen aan het kruis
De aanrecht vol met rotzooi, het gasstel vies en vuil
en de plaats staat vol met onkruid en de verf bladdert af
Alle vrouwen in mijn leven ze zullen dansen op mijn graf
De drank heeft me lief gehad vannacht
de drank heeft me vannacht weer liefgehad
ze streelde mijn ziel, haar lippen voelde zacht
de drank heeft me vannacht weer liefgehad”

In Brandend Land bezingt hij een veranderend Nederland, dat hij niet meer herkent en waar hij zich niet meer thuis voelt vanwege de verhitte maatschappelijke discussies en vooroordelen. Twee verhaallijnen lopen door elkaar in Kruisweg-erotiek, de kruisweg van Jesus en een sensuele belevenis, die plaatsvond aan de Kruisweg op het Mariapark in het Belgische grensplaatsje Meersel-Dreef. Favoriete tekst is die van Het Gooi van het Zuiden, waarin André op messcherpe wijze de bewoners van een wijk van beter gesitueerden in Tilburg fileert :

“De vrouwen rijden rond in een cabrio. Een zonnebril en een tas van Louis Vuitton. Ze gedragen zich als sterren van het witte doek, maar ze kunnen eigenlijk niets. Maar heb je het al gehoord dat ze heel belezen zijn want ze lazen laatst nog “Huidpijn”.”

André woonde twee jaar lang in wijk de Blaak, bij zijn inmiddels ex-vriendin, maar intussen is hij weer teruggekeerd naar zijn oude vertrouwde volksbuurt.  Aandoenlijk is afsluiter Vlo, over een vrouw die haar hele leven gepest werd en hoe ze daarmee omging. Muzikaal gezien is het smullen geblazen met begeleiders als Joost Verbraak (Ralph de Jongh, Margriet Eshuijs), Jan van Bijnen (Rob de Nijs, Freek de Jonge en Claudia de Breij), Yori Olijslagers (Kyteman Orchestra) en Joris Verbogt (Bradley’s Circus). Regelmatig waan je je in het zuiden van de Verenigde Staten, maar soms hoor je ook de invloed van Tom Waits ten tijde van Swordfishtrombones. De geweldige productie was in handen van Olijslagers. Op de hoes staat trouwens de bestelbus van André afgebeeld, die hij gekscherend Blinkie noemt. Op zijn derde album Op de Terugweg van Nergens weten André en zijn fantastische begeleiders zowel tekstueel als muzikaal diep te raken en leveren daarmee een urgent én verslavend album af.

Theo Volk

Releasedatum: 12 april 2018 Eigen beheer
André van den Boogaart en de Tornado’s live:  
12 april – Club Smederij, Tilburg
18 april – De Rozenknop, Eindhoven
23 april – Torpedo Theater, Amsterdam (solo)
25 april – Burgerweeshuis, Deventer
29 april – Houtje Touwtje Stro-Gebouwtje, Breda
10 mei – Mijl op Zeven, Ospel


Anna & Elizabeth - The Invisible Comes to Us


Het non-profit label van het Smithsonian Institution, Smithsonian Folkways Recordings, staat al zeventig jaar garant voor fraaie releases op het gebied van traditionele muziek. Zeer recent brachten ze nog de sublieme compilatie Hot Jazz, Cool Blues & Hard-Hitting Songs van Barbara Dane op de markt. Onlangs wisten ze het eigenzinnige folkduo Anna & Elizabeth te strikken voor hun label. The Invisible Comes to Us is inmiddels hun derde album. Hun inspiratie vonden ze voor een groot deel bij veldopnames lang geleden gemaakt door Helen Hartness Flanders. Zij verzamelde folk ballades afkomstig uit New England, maar vooral uit het Verenigd Koninkrijk en Ierland. Zij werkte in 1939 samen met de legendarische Alan Lomax. Soms klinken de songs redelijk conventioneel, maar bij tijd en wijle ook schurend en experimenteel. Met name By the Shore en Farewell to Erin zal voor de meeste luisteraars even wennen worden. Aan de hand van medeproducer Benjamin Lazar Davis (Cuddle Magic) weten ze stokoude traditionals met veel succes nieuw leven in te blazen. Naast traditionals ook een eigen compositie, vorig jaar geschreven samen met Davis, getiteld Woman Is Walking.  Hun bijzondere stemmen worden vaak begeleid door subtiele instrumentatie. Ze kunnen wat mij betreft gerekend worden tot de vaandeldragers van de vernieuwers van traditionele muziek. fROOTS noemde The Invisible Comes to Us al een meesterwerk, volgens mij hebben ze gelijk.
Theo Volk
Releasedatum: 30 maart 2018 Smithsonian Folkways Recordings

Joan Shelley - Rivers & Vessels


Tot de fraaiste releases van vorig jaar behoorde Joan Shelley van Joan Shelley. Dat album betekende voor haar een doorbraak naar een groter publiek. Het leverde Joan onder anderen een optreden bij het populaire programma Later… with Jools Holland op. Joan bezit een van de fraaiste stemmen, die ik ken. Gelukkig kunnen we sinds gisteren ons weer te goed doen aan een zeer smakelijk tussendoortje, de ep Rivers & Vessels, gevuld met covers. De instrumentatie is zeer sober, zang, bas, drums en akoestische gitaren. Op vier van de zes nummers zingt Joan duetten met Bonnie “Prince” Billy, Daniel Martin Moore, Julia Purcell en Doug Paisley. Opener Time Has Told Me van Nick Drake en de afsluiter, de traditional Silver Whistle zingt ze alleen. Verder worden Magnolia van J.J. Cale, traditional Pretty Little Miss, The Bridge van Dolly Parton en How Sad How Lovely van de minder bekende singer-songwriter Connie Converse vertolkt. De opbrengsten via haar Bandcamppagina gaan trouwens volledig naar een goed doel, de Kentucky Waterways Alliance.
Theo Volk
Releasedatum: 28 maart 2018 Eigen beheer


Rory Gallagher remasters


Zo’n twee weken geleden verschenen via Universal een groot aantal opnieuw geremasterde albums van de legendarische Ierse bluesmuzikant Rory Gallagher. Menig generatiegenoot van mij was een fan van de sympathieke man met zijn tomeloze passie en inzet tijdens liveoptredens. Het waren vooral de live albums Live in Europe en Irish Tour ’74, die hem zijn grote populariteit bezorgde. Overigens had hij al voor zijn solocarrière de nodige bekendheid verkregen met de fantastische groep Taste. Met grote regelmaat trad hij op in Nederland, waaronder drie legendarische concerten in de jaren zeventig in het Turfschip in Breda. Zijn handelsmerk in die dagen was zijn houthakkersoverhemd met opgestroopte mouwen en natuurlijk zijn lange, spetterende optredens. Je kreeg toen echt waar voor je vijftien gulden. Hoe goed hij was bleek wel uit het feit, dat hij gevraagd werd na het vertrek van Mick Taylor om diens plek bij The Rolling Stones in te nemen. Helaas is Gallagher na zijn vroegtijdig overlijden in 1995 wat in de vergetelheid geraakt. Ten onrechte, want albums als Deuce, Tattoo, Bleuprint, Calling Card, Jinx en zijn live albums staan nog steeds als een huis. Het zijn gewone heruitgaves, dus de gewone tracklists zonder bonustracks, maar wel goedkoop geprijsd.
Theo Volk
Releasedatum: 16 maart 2018 Universal

The Decemberists - I’ll Be Your Girl


Het zal voor de doorgewinterde fans van The Decemberists even schrikken zijn geweest, vanwege de gewijzigde muzikale koers onder leiding van de nieuwe producer John Congleton ( St. Vincent). Op I’ll Be Your Girl speelt de synthesizer een belangrijke rol. Ondanks dat ik de groep vanaf het begin volg, had ik weinig moeite met het nieuwe geluid. Het werd trouwens tijd dat ze eens afweken van het gebruikelijke stramien van door folk beïnvloede rocksongs. Men ging op zoek naar een nieuw geluid geïnspireerd door de muziek van vooral New Order (bas), Depeche Mode en Roxy Music.  Vooral zanger en songschrijver Colin Meloy speelde, door zijn grote voorliefde voor Britse muziek, een belangrijke rol in de koerswijziging. Over het algemeen is het een geslaagd album, enige miskleun is het tenenkrommende en simplistische We All Die Young. Hoogtepunt is zondermeer Rusalka, Rusalka / Wild Rushes.  Ze zullen trouwens live in Nederland te zien zijn op 14 en 15 november.
Theo Volk
Releasedatum: 16 maart 2018 Rough Trade

Radio


Aanleiding voor dit stukje was het voorval vorige week tussen Giel Beelen en Tim Knol. Het was natuurlijk een smakeloze grap, die Beelen over de rug van Knol probeerde uit te halen. Beelen, een dj met een ego zo groot, dat er geen plaats meer in de studio is voor anderen. Laat staan voor artiesten, die in zijn studio worden uitgenodigd. Beelen doet voorkomen of men blij mag zijn in zijn show op te treden, terwijl het natuurlijk andersom is. Zelf kan hij namelijk niet meer dan een plaatje aankondigen en grove grappen uithalen en daar nog eens buitensporig voor betaald worden. Bovendien gaat hij aan het feit voorbij, dat de invloed van radio allang niet meer zo groot is als in de jaren zestig. Vooral jongeren zijn volgens mij helemaal niet meer geïnteresseerd in het medium radio. De doelgroep van radiomakers is naar mijn mening meer gericht op oudere luisteraars. Een zender als 40up is niet voor niets erg populair, net als Muziek Voor Volwassenen van Johan Derksen op Radio Rijnmond. Die luisteraars zijn, net als ik, opgegroeid in hun prille jeugd met zenders als Radio Luxemburg, Veronica en Noordzee. De tijd dat de radio en vooral tv eigenlijk nog in de kinderschoenen stond. Een van mijn allereerste herinneringen ooit was een hoorspel uit de serie Paul Vlaanderen, ergens beginjaren zestig. Vanaf midden jaren zestig kreeg ik belangstelling voor muziek en luisterde op een klein transistorradiootje naar de hitparademuziek van die tijd. De allereerste single, die ik mooi en interessant vond was This Strange Effect van Dave Berry, die toen in Nederland mateloos populair was. Mijn zus had zelfs een poster van hem op haar slaapkamer hangen. Het waren vooral de liedjes met een fraaie melodie, die me bijbleven, zoals de klassieker A Whiter Shade of Pale. Dat heeft mij muzikaal gevormd, nog steeds heb ik een voorkeur voor songs met sterke melodieën. Al spoedig begon ik interesse in radio te verliezen. Alleen de Dik Voormekaar Show en Radio Tour de France met Theo Koomen kon mij nog halverwege jaren zeventig nog voor radio interesseren.  Nadat op tv de tour de France live werd uitgezonden was mijn interesse voor radio geheel verdwenen. Sindsdien luister ik eigenlijk geen radio meer en volgens mij mis ik er weinig aan, maar misschien vergis ik me.
Theo Volk

Living Room Heroes - Welcome to the Circus


Het tweede album van Living Room Heroes verschijnt op Butler Records, het in 2014 opgerichte label van distributeur Bertus. Sindsdien brengen die een mix van binnenlandse en buitenlandse artiesten op de markt, waaronder bijvoorbeeld vorig jaar Mercy John en recent Claw Boys Claw. Ook Living Room Heroes is van Nederlandse bodem, maar klinkt meer Amerikaans dan veel collega’s aan de andere kant van de oceaan. Ooit begonnen als singer-songwriter duo groeide het uit tot een southern soul- en rockband met ballen. Welcome to the Circus is een erg gevarieerd album geworden. Het varieert van pop, rock, americana, diverse varianten van country tot aan ballades. Soms houdt men het klein en ingetogen, dan weer energiek en opzwepend, van rauw en vuil tot melodieus, maar bovenal is het authentiek en intens. Vooral dat intense aspect vind ik de grote kracht en charme van dit viertal. Daarnaast ligt hun muziek erg goed in het gehoor en blijven de songs snel hangen. In hun southern soul en rock is de invloed van New Orleans duidelijk aanwezig. Inspiratie vonden ze in de muziek van Dr. John, The Wood Brothers, The Black Crowes en Tedeschi Trucks Band. Opgenomen werd onder de uitstekende leiding van Gabriël Peeters in diens studio. Peeters speelde ook toetsen op Welcome to the Circus. De hoes werd gemaakt door bassist Matthieu Cleijne. Hun debuutalbum Days Well Spent werd in 2016 ten doop gehouden in een uitverkocht Merleyn. De releaseshow zal deze keer plaatsvinden in Doornroosje. Voor de data zie onder.
Theo Volk
Releasedatum: 30 maart 2018 Butler Records
Living Room Heroes live:
31-03 HARDENBERG: St. Louis Blues Tavern
01-04 NIJMEGEN: Doornroosje
07-04 ENSCHEDE: NiXenMeeR
27-04 EINDHOVEN: Blue Collar Theater
10-05 SCHIJNDEL: Rock Into Heaven Festival
13-05 BERGEN: Taverne
19-05 LICHTENVOORDE: Over De Top Festival
02-06 ZYFFLICH: Blues In Zyfflich
13-07 ENSCHEDE: Cafe Rocks

Durand Jones & The Indications - Durand Jones & The Indications


Soms loopt je leven anders dan gepland. Durand Jones had al eens gezongen in het kerkkoor, gedwongen door zijn oma. Het leverde zeer veel positieve reacties op, toch was het geen aanleiding voor Jones om zanger te worden. In de herfst van 2012 verruilde hij zijn geboortedorpje in Louisiana om op de Jacobs School Of Music van de Universiteit van Indiana altsaxofoon te gaan studeren. Totdat hij een keer op een open podium met een rock ‘n’ roll band Dock of the Bay stond te zingen voor een publiek van jonge dronken medestudenten. Die band werd The Indications. Hun inspiratie voor hun debuutalbum vonden ze bij obscure namen als The Ethics, Brothers Of Soul en The Icemen. Durand Jones & The Indications werd opgenomen in een ruimte, die de naam studio niet waardig was. Toch is dat niet aan de geluidskwaliteit te horen. De totale opnamekosten bedroegen exact 452,11 dollar. Uitgebracht werd het in 2016 op het kleine label Colemine Records. Door mond-tot-mondreclame kwam er steeds meer interesse, zowel van pers als publiek. Dat leidde uiteindelijk recent tot een terechte wereldwijde release op Dead Oceans. Het album wordt vooral gekenmerkt door de intense en authentieke voordracht van Durand Jones. Zelf moest ik direct bij beluistering aan Lee Fields denken. Maar in de pers worden ook vergelijkingen getrokken met Charles Bradley en Al Green. Binnenkort is de band live te bewonderen in Paradiso op 10 mei, 11 mei in AB, Brussel en op 7 juli op Rock Werchter. Dat zullen ongetwijfeld spetterende shows worden.
Theo Volk
Releasedatum: 16 maart 2018 Dead Oceans

The Carnivaleros - Tallsome Tales


Net als van voorganger Dreams Are Strange is de hoes van Tallsome Tales weer opvallend. Enigszins op elkaar gelijkend door de wolkenpartij als achtergrond. Dat is overigens niet de enige parallel die onderling getrokken kan worden. Na zo’n vijfentwintig jaar werd op het vorige album de muzikale samenwerking tussen frontman Gary Mackender en Karl Hoffman nieuw leven ingeblazen en wordt nu op succesvolle wijze verder bestendigd. Maar ook is het intussen zesde album Tallsome Tales weer een heerlijk muzikaal allegaartje. Zo waan je je in de opener Liquor, Vice, and Sin in Oost-Europa, een compositie met opmerkelijke percussie, tempowisselingen en speelgoedpiano. Vervolgens verhuizen we in de twee volgende nummers, Let’s Dance en Rudy Got Caught Again naar Amerika. Beiden zouden niet misstaan hebben op Kiko van Los Lobos. De eerste vanwege de drums en de ander vanwege de accordeon. Laatstgenoemde gaat over het criminele leven van ene Rudy. Gary omschrijft de liedjes als “songs of bad luck and love”. Bijzonder tragisch en fraai is Young Danny Lee, prachtig gezongen door Catherine Zavala. De teksten van Gary zijn bovengemiddeld goed en zijn terug te vinden op de website, net als de podcast met achtergrondverhalen over de liedjes . Met Catherine zingt Gary verderop ook het duet, Why Not Marry. Soms blijkt New Orleans niet ver van Tucson, de woonplaats van Gary, te liggen. In het swingende en wat stevigere Justified Fitting End krijgen blazers de vrije ruimte. Het enige oudere nummer is The Die Was Cast, geschreven in 2003, daarin denk je weer op een Oost-Europees feestje terechtgekomen zijn.  Ook is er plaats voor een drietal instrumentale composities, een ervan, The Scarlet Oak, wordt opgesierd door fraai vioolspel van Heather Hardy. Erg memorabel is het refrein van Belinda Bonita. In de meeste composities is een prominente rol weggelegd voor de accordeon van Gary, maar soms laat hij ook horen dat hij een begenadigd toetsenist is. In Belinda Bonita is trouwens fraai mandolinespel te horen van multi-instrumentalist Joe Fanning.  Dreams Are Strange was al een fraai en gevarieerd album, Tallsome Tales is dat ook, maar bevalt me toch nog iets beter.
Theo Volk
Releasedatum: 21 maart 2018 Eigen beheer

Bert Jansch - A Man I’d Rather Be Part I & II


Vorig jaar bracht platenlabel Earth Records al twee boxen uit van de legendarische Schotse folk-, jazz- en bluesgitarist Bert Jansch, getiteld Living in the Shadows Part I & II. Op het eerste deel drie albums uit de jaren negentig aangevuld met een vierde cd met daarop demo’s, alternatieve versies en nooit eerder gehoorde tracks. Allemaal afkomstig uit Jansch z’n persoonlijke archief. Deel twee bevat drie albums uit de jaren tweeduizend en de vierde cd is wederom gevuld met de nodige rariteiten. Op  de vorig maand verschenen boxen A Man I’d Rather Be Part I & II komt de beginperiode van Jansch aan bod. Deel een bevat de albums Bert Jansch, It Don’t Bother Me, Jack Orion en Bert & John. Deel twee bestaat uit de albums Nicola, Birthday Blues, Rosemary Lane en Moonshine. Bert Jansch was een van de meest invloedrijke gitaristen van zijn generatie. Neil Young noemde hem terecht de Jimi Hendrix van de akoestische gitaar. Alle boxen zijn keurig verzorgd en bovendien zeer schappelijk geprijsd.
Theo Volk
Releasedatum: februari 2018 Earth Records / De Konkurrent

Live: Keeps the blues alive!, De Mezz 22-3-2018


Al drie jaar organiseert Johan Derksen met veel succes concerten door heel Nederland. Intussen al zo’n tweehonderd in getal. Veel oudgedienden worden door hem weer in het zonnetje gezet. Als gastheer praat hij de optredens op informatieve en soms grappige wijze aan elkaar. Gisteren was een bomvolle Mezz in Breda aan de beurt. De gemiddelde leeftijd was behoorlijk hoog, maar toch ontwaarde ik ook wat jongelui in het publiek, die toch goed met deze muziek uit de jaren zestig bekend bleken. De formule was simpel maar effectief, in een aantal blokken werden een aantal bekende groepen gecoverd, zoals The Spencer Davis Group, The Animals, Them en The Rolling Stones. Van die laatste groep nummers uit de begintijd, onder anderen Come On en het heerlijke Little Red Rooster. De kern van de muzikanten wordt gevormd door de Haagse band The Clarks. Afwisselend werd de zang verzorgd door Michel van Dijk (Les Baroques, Ekseption en Alquin), Big Pete, A.J. Plug, Johnny Kendall en Theo van Es (The Shoes). De muzikanten speelden met grote gedrevenheid en met zichtbaar plezier. A.J. Plug was de enige dame in het gezelschap, gezegend met een behoorlijke strot. Ze vertolkte onder anderen Nutbush City Limits van Ike & Tina Turner, een nummer dat op haar lijf geschreven lijkt. Zij zorgde ook nog voor het enige rustpuntje in de show, een ingetogen ballade, prachtig begeleid door een van de beste muzikanten die Nederland rijk is, Roel Spanjers. Meeste bijval bij opkomst op het podium kreeg de zevenenzeventigjarige Johnny Kendall. Een aantal maanden geleden nog getroffen door een beroerte moest hij enigszins ondersteund het podium op geholpen worden. Maar eenmaal een microfoon in zijn handen onderging hij een metamorfose en zong vol overgave zijn liedjes. Een van de hoogtepunten was de geweldige solo, die Erwin Java uit zijn gitaar toverde. Helaas bleef het bij die ene solo, waarna Erwin zich bescheiden aan de zijkant posteerde voor een rol op de achtergrond. Na tweeënhalf uur was de nostalgische terugblik op de jaren zestig ten einde en ging het publiek, ik incluis, tevreden huiswaarts. De concertreeks zal de komende maanden nog een aantal theaters aandoen.    
Theo Volk

Brona McVittie - We Are the Wildlife


In de afgelopen twee maanden kon het debuutalbum We Are the Wildlife van Brona McVittie in haar thuisland al rekenen op lovende kritieken van onder anderen The Guardian, MOJO en Uncut. In Nederland wil het helaas nog niet erg vlotten met de belangstelling. De in Noord-Ierland woonachtige McVittie is een harpiste, die op subtiele wijze elektronica in haar eigen composities en traditionals verwerkt. Zelf omschrijft ze haar debuut als “a psychogeographic journey through a collection of traditional folk ballads and original compositions inspired as much by the geometries of London’s urban fringes as by the sonic phenomena within the great rural landscapes of Mourne.”. Naast haar harp hoor je geregeld prachtige bijdrages op fluit, cello, viool en trompet. Naast zes eigen composities ook vier bekende traditionals ; The Flower of Magherally, Newry Mountain, Molly Brannigan en The Jug of Punch. Deze traditionals vallen absoluut niet uit de toon tussen haar eigen werk, doordat ze door haar arrangementen volledig naar zich toetrekt. Gelukkig zijn de arrangementen niet zo eigenzinnig als die van haar collega Joanna Newsom, bovendien vind ik haar stem een stuk prettiger om naar te luisteren.  We Are the Wildlife is slechts in een zeer beperkte oplage van 200 exemplaren verschenen. Hopelijk zijn ze voor McVittie snel uitverkocht, prachtplaat voor de liefhebbers van vernieuwende folk.
Theo Volk
Releasedatum: 18 januari 2018 Eigen beheer

Sheesham and Lotus and ‘Son - Clear the Table


“Wake Up, Wake Up” zijn de eerste woorden die het Canadese trio zingen in de opener, de traditional Darling Cora. Geloof me, ik was direct wakker en volledig bij de les. Het aanstekelijke, stompende ritme en tempowisselingen vragen meteen je aandacht. In deze traditional heeft de mondharmonica de leiding, maar in de volgende traditional Dance All Night is dat de fiddle, wat voor variatie zorgt. Beiden gespeeld in een hoge versnelling. In Michigan Water van Jelly Roll Morton schakelt met terug naar een lager tempo om de aandacht van de luisteraar vast te kunnen houden. Door constant te variëren lukt dat tot het einde. Ooit zijn ze begonnen aan het einde van de twintigste eeuw als duo (nu een trio) om muziek uit lang vervlogen tijden nieuw leven in te blazen. Op hun nieuwste album Clear the Table brengen ze weer een lekkere mix van oude Mississippi folkblues, Appalachen folk en brass en jugband achtige muziek, soms daarbij gebruik makend van eigen gemaakte instrumenten als Sepia-phonic Monophone en Contrabass HarmoniPhoneum. De titel van het album ontleende men aan “a noteworthy of hi-jinks in Haarlem, Netherlands”. Het album verschijnt eerder in Europa dan in thuisland Canada. Net als die andere geweldige feestband The Hackensaw Boys treden ze graag op in ons kikkerlandje. Het hier intens gespeelde repertoire zal op de podia ongetwijfeld nog explosiever klinken. Het album is, net als eerdere albums van hen, te koop bij Lucky Dice voor een zeer schappelijke prijs. Van 6 tot en met 16 april zijn ze te zien in Nederland en een keer in België, de data kun je hier vinden.     
Theo Volk
Releasedatum: 2 maart 2018 SepiaPhone Records / Lucky Dice



Replay: Laura Nyro - More Than a New Discovery


In 1976 leerde ik de muziek van Laura Nigro kennen, dankzij een artikel in Muziekkrant Oor naar aanleiding van haar comebackalbum Smile, na een stilte van vijf jaar. Dat album kocht ik, beviel me uitstekend, maar ik was eigenlijk nog nieuwsgieriger naar het in Oor als meesterwerk bestempelde Eli and the Thirteenth Confession. De eerste keer dat ik het album beluisterde was voor mij teleurstellend. De eigenzinnigheid droop van de composities af, bovendien moest ik erg wennen aan haar regelmatig zeer intense zang. Dat haar composities van hoge kwaliteit zijn werd bevestigd door het feit dan ze vaak gecoverd werd, waaronder door Frank Sinatra, die Stoned Soul Picnic opnam van Eli and the Thirteenth Confession. Een album dat omarmd werd door uiteenlopende artiesten als Todd Rundgren, Sir Elton John en Alice Cooper. Uiteindelijk zag ik ook in dat het een meesterwerk was. Net zo intens, eigenzinnig en goed is de opvolger, New York Tendaberry, net iets minder is Christmas and the Beads of Sweat. Na Smile werden haar composities minder eigengereid en haar zang minder intens. Halverwege vorig jaar verscheen A Little Magic, a Little Kindness, dat haar eerste twee albums, oorspronkelijk in mono opgenomen, bevat. Aangevuld met Save the Country, geschreven na de moord op Robert Kennedy en een hit voor The 5th Dimension. Het was voor mij aanleiding om weer eens haar debuutalbum More Than a New Discovery uit de platenkast te halen. Het bevat net als de volgende drie albums een unieke fusie van pop, jazz, R&B, soul, folk en Broadway muziek. De songs werden prachtig gearrangeerd en gedirigeerd door Herb Bernstein. Haar songs zijn meestal niet alleen uniek van opbouw, maar ook als tekstschrijfster behoort zij absoluut tot de allergrootsten. Hoe opvallend volwassen die al waren op haar debuut bewijst And When I Die:
If it's peace you find in dying, well, then let the time be near.
If it's peace you find in dying, when dying time is here,
just bundle up my coffin cause it's cold way down there,
I hear that's it's cold way down there, yeah, crazy cold way down there.
And when I die and when I'm gone,
there'll be one child born and a world to carry on, to carry on.
My troubles are many, they're as deep as a well.
I can swear there ain't no heaven but I pray there ain't no hell.
Swear there ain't no heaven and pray there ain't no hell,
but I'll never know by living, only my dying will tell,
only my dying will tell, yeah, only my dying will tell.
And when I die and when I'm gone,
there'll be one child born and a world to carry on, to carry on.
Give me my freedom for as long as I be.
All I ask of living is to have no chains on me.
All I ask of living is to have no chains on me,
and all I ask of dying is to go naturally, only want to go naturally.
Don't want to go by the devil, don't want to go by the demon,
don't want to go by Satan, don't want to die uneasy,
just let me go naturally.
And when I die and when I'm gone,
there'll be one child born, there'll be one child born.
When I die, there'll be one child born.
When I die, there'll be one child born.
When I die, there'll be one child born.
When I die, there'll be one child born.

Theo Volk

Zoe Schwarz Blue Commotion - The Blues and I Should Have a Party


Vorig jaar maakte ik voor de eerste keer zeer prettig kennis met Zoe Schwarz Blue Commotion. This Is the Life that I Choose, voornamelijk gevuld met aanstekelijke uptemponummers wist mij snel te overtuigen en eindigde hoog in mijn eindlijst. Ze brachten daarop een mix van rock, blues en jazz. Dit zeer ervaren en goed geoliede kwartet bestaat pas sinds 2012 en bracht eerder reeds vier studioalbums en twee livealbums uit. De songs voor het nieuwe album The Blues and I Should Have a Party werden praktisch allemaal in zijn geheel door het echtpaar Zoë Schwarz en Rob Koral geschreven. Net als op het voorgaande album werden er ook deze keer twee teksten aangeleverd door Pete Feenstra, waaronder het aanstekelijke Way Down in the Caves, waarin zowel tekstueel als muzikaal de glorieperiode van de late jaren zestig herleven. Uiteraard ook deze keer een aantal liedjes over relaties. The Memory of You schreef ze ter nagedachtenis van haar overleden moeder. De afsluiter Thank You is een bedankje aan de luisteraar en aan iedereen die naar liveconcerten gaat. Net als op het vorige album zingt powerhouse zangeres Zoë regelmatig de longen uit haar lijf, maar ook geregeld gedoseerd. De songs zijn wederom een aantrekkelijke mix van jazz, rock en blues. Het tekstboekje is andermaal keurig verzorgd en voorzien van aantekeningen door Zoë. Overigens is Zoë de trotse moeder van de twintigjarige, zeer getalenteerde zangeres en celliste Bonnie Schwarz, die ongetwijfeld binnen afzienbare tijd muzikaal van zich zal laten doen spreken. The Blues and I Should Have a Party is de logische opvolger van This Is the Life I Choose en wederom een lekkere plaat van meer dan een uur.  
Theo Volk
Releasedatum: 9 maart 2018 33 Records

Band of Gold - Where’s the Magic


Het Noorse Band of Gold bestaat uit Nina Mortvedt en Nikolai Hængsle, beiden ervaren muzikanten. In thuisland Noorwegen werd hun gelijknamige debuutalbum goed ontvangen, zowel door pers als publiek. Ze wisten ermee als eerste Noorse act ooit de Nordic Music Prize te winnen. Op hun tweede album Where’s the Magic borduren ze voort op hun met soul- en funkinvloeden geïnjecteerde popmuziek. In de muziekpers werden ze al omschreven als een mix van XTC en Steely Dan met vocalen van Bangles zangeres Susanna Hoffs.  Meer hout snijdt voor mij de vergelijking met de latere Fleetwood Mac.  Vooral in I Wanna Dance with You Again hoor je dat duidelijk in de zang terug.  Veelal bevatten hun nummers een aanstekelijk ritme, waarin ook een belangrijke rol is weggelegd voor synthesizers. Soms gaan de ingenieuze songs heel vernuftig in elkaar over (Into the Void, I Could Spot You at a Hunderd Miles). Afwijkend is afsluiter Look at Me, waarin alleen Nina en Nikolai te horen zijn. Alleen zang, gitaar en bas. Hier blijkt pas hoe mooi en warm de stem van Nina werkelijk is. Haar stem lijkt dan op die van de betreurde Judee Sill, zij had een van de mooiste stemmen ooit. Zoals zo vaak is less more. Alhoewel het overige repertoire zeer de moeite waard is, hoop ik dat op een volgend album, meer songs als Look at Me zullen staan.  
Theo Volk
Releasedatum: 23 maart 2018 Ja. Jansen Records

Raymond van het Groenewoud - Archivaris


De muziek van Raymond van het Groenewoud loopt al heel lang als een rode draad door mijn leven. Dat begon halverwege de jaren zeventig, mijn zus bezat in die tijd de eerste platen van hem en draaide die geregeld als ik bij haar op visite kwam. Enige jaren later, ik denk in 1978, zag ik hem met zijn toenmalige begeleidingsband The Centimeters voor het eerst optreden in de Try in Oudenbosch. Overigens een bijzondere locatie, de gewelven van de basiliek. In de pauze stond de band zelf doodgemoedereerd een pilsje te drinken aan de bar en trok mijn zus de stoute schoenen om een verzoeknummer aan te vragen, Bleke Lena. Een verzoek wat werd gehonoreerd door Raymond en aangekondigd werd als “op verzoek van een jongedame”. Een jaar later leerde ik in militaire dienst een Hollandse neef van Raymond kennen, Dennis, een echt Amsterdams lefgozertje. Zodoende kwam ik te weten dat van het Groenewoud net zo goed Nederlander had kunnen zijn. De vader van Raymond, Joseph (Nico Gomez), net als mijn vader geboren in 1925, zou eigenlijk ook als militair uitgezonden worden naar Indonesië, maar vluchtte naar België. Nederland speelde toch wel een rol in de carrière van Raymond, zo werd zijn tweede album Ik Doe Niet Mee geproduceerd door Hans van Hemert en uitgebracht op Philips. Ook speelde er geregeld Nederlandse muzikanten mee op zijn albums, zoals Bertus Borgers, Eric Vloeimans, Fay Lovsky en Mathilde Santing. Intussen zijn we vierenhalf decennium, een groot aantal hits en albums verder.  30 januari jongstleden kreeg hij terecht op de elfde editie van de MIA’s de Lifetime Achievement Award uitgereikt voor zijn bijdrages aan de Vlaamse muziek. Als liefhebber van zingen in je moerstaal ben ik van het Groenewoud uiteraard al die jaren blijven volgen. Archivaris is niet de eerste compilatie van zijn werk, wel de eerste, die door hemzelf is samengesteld. Daarvoor dook hij diep zijn eigen archieven in en dat leverde maar liefst vier cd’s op, die redelijk chronologisch geordend zijn. De prijs van Archivaris is erg schappelijk, 23 euro. Helaas ontbreekt Bleke Lena, de reden waarom ik dit jammer vind laat zich gemakkelijk raden.
Theo Volk
Releasedatum: 30 maart 2018 Warner

Courtney Marie Andrews - May Your Kindness Remain


Het succes is Courtney Marie Andrews zeker niet aankomen waaien. Al sinds haar zestiende toert ze en speelde ze mee op ruim veertig albums van anderen. Haar doorbraakalbum Honest Life laat een volwassen vrouw horen, die zingt over ontheemding en isolement ten gevolge van het vaak onderweg zijn. Voor een groot deel werden die liedjes geschreven in België tijdens een verblijf van vier maanden daar. 2017 was weer een jaar als de vele voorgaande, negen maanden toeren in de Verenigde Staten, Canada, Europa, Australië en Nieuw-Zeeland. Haar intussen zevende album May Your Kindness Remain werd voornamelijk geschreven op tournee, in haar busje, hotels of in een huis van familie of vrienden. Deze keer zijn de liedjes niet zo geïnspireerd door het leven onderweg, ze gaan meer over haar jeugd, de mensen die ze kende en kent en over haar familie. Het werd haar duidelijk, dat veel mensen met dezelfde problemen te maken krijgen. Voorafgaande aan het opnemen van het album luisterde ze veel naar soul en Little Feat en dat heeft duidelijk muzikale sporen nagelaten. De cd werd in acht dagen tijd opgenomen in een gehuurd huis in Los Angeles. Als producer werd de gepokt en gemazelde Mark Howard (Lucinda Williams, Bob Dylan, Emmylou Harris, Tom Waits) aangetrokken. Het fundament voor de liedjes wordt zoals altijd gelegd door haar vaste ritmetandem William Mapp (drums en percussie) en Alex Sabel (bas). In tegenstelling tot de voorganger is het repertoire deze keer meer elektrisch georiënteerd. Dat levert twee redelijk stevige nummers op, Two Cold Nights in Buffalo en Border. Opvallend is vooral de rol van het orgel bespeeld door Daniel Walker. De opener en titelsong laten duidelijke gospelinvloeden horen, die nog eens versterkt worden de geweldige achtergrondzang van gospelzangeres C.C. White. Een zangeres waar Courtney trouwens grote bewondering voor heeft. Net als op de voorganger hebben de teksten weer een grote meerwaarde. In de loop der jaren heeft ze op dat vlak de grootste progressie geboekt. Ze waagt zich zelfs aan sarcasme in het vrolijk klinkende I’ve Hurt Worse :
I like you honey, even when I’m feeling used,
I like you honey, you tell lies in the form of truths,
I like you honey, even when you don’t come home,
I like you honey, being with you is like being alone
Ze schreef het geïnspireerd door een familielid, die de gewoonte heeft om iemand te kwetsen in een relatie. Maar eigenlijk is het volgens haar “a love song I wrote for all the folks who can’t help but fall in love with jerks.”. Muzikaal gezien zijn de songs redelijk gevarieerd, naast gospel vind je ook folk, pianoballades en country georiënteerde rock. May Your Kindness Remain doet wat mij betreft niet onder voor Honest Life.
Theo Volk
Releasedatum: 23 maart 2018 Loose

Courtney Marie Andrews live:

14-04 AMSTERDAM: Bitterzoet

16-04 BRUSSEL: AB

Sarah-Jane Summers - SOLO


Opgegroeid is de Schotse topvioliste Sarah-Jane Summers, net als vier voorgaande generaties, op een boerderij vlak buiten Inverness, de hoofdstad van de Schotse Hooglanden. Sarah-Jane leerde viool spelen van Donald Riddell, een bekende Schotse violist én vioolbouwer. Op zijn beurt leerde Riddell zijn instrument beheersen én bouwen dankzij een familielid van Summers, Alexander Grant of Battangorm. Aan beiden is SOLO opgedragen. Summers vertolkt twee composities van Riddell, Lament for Alexander Grant (Battan) en Lament for King George V. Naast viool speelde Riddell ook doedelzak. Riddell werd na de dood van koning George V uitgenodigd op zijn begrafenis te komen spelen. Dat ontroerde hem zo dat hij later Lament for King George V componeerde. Wat deze compositie speciaal maakte voor Summers is dat ze het leerde spelen van Riddell zelf. Bovendien was het te horen op de begrafenis van Riddell, wat Summers is altijd bijgebleven. Ook vertolkt ze een compositie van haar voorouder “Battan”, een violist met een fabuleuze techniek. Scott Skinner’s Welcome to Inverness werd geschreven voor zijn gelijknamige vriend. Daarnaast vertolkt Summers de air Lath' a' Siubhal Sleibhe Dhombh (On A Day As I Traversed The Mountain) van de eveneens uit Inverness afkomstige Angus Fraser. Tijdens haar studie aan The Norwegian State Academy of Music leerde ze op de hardangerviool (Noorse viool met vier of meer resonantiesnaren) van Håkon Høgemo Huldrelått frå Vang spelen. Samen met haar man Juhani Silvola woont ze in het plaatsje Nesodden, vlakbij Oslo. SOLO werd opgenomen in de plaatselijke kerk en door het echtpaar samen geproduceerd. Overigens vormen ze samen een voortreffelijke folkduo. Hun album Widdershins werd de hemel in geprezen door fROOTS en Songlines. SOLO bevat instrumentale composities die Sarah-Jane na aan het hart liggen en dat hoor je. Het is muziek, die de luisteraar diep zal raken. Niet alleen beschikt Summers over een geweldige techniek, maar stroomt deze muziek door haar aderen. Volgens Stephen Nachmanovitch is “the violin a ruthlessly honest seismograph of the heart”, een omschrijving die zeker geldt voor Sarah-Jane Summers. In september komt Sarah-Jane samen met Susanna Wallumrød naar Nederland en België voor optredens, exacte data zijn nog niet bekend.
Theo Volk
 Releasedatum: 8 maart 2018 Dell Daisy Records

Barbara Dane - Hot Jazz, Cool Blues & Hard-hitting Songs


Af en toe is er geen touw meer aan vast te knopen aan releasedatums van albums. In het Verenigd Koninkrijk verschijnt Hot Jazz, Cool Blues & Hard-hitting Songs op 16 maart, maar blijkt de cd in Nederland reeds sinds 9 februari te koop te zijn. Folk, blues en jazz zangeres Barbara Jean Spillman is intussen negentig jaar oud en ter gelegenheid hiervan bracht kwaliteitslabel van oude traditionele muziek, Smithsonian Folkways, een prachtige overzichtscompilatie uit van het repertoire van Barbara. Ooit werd zij door de recensent van Playboy treffend “Bessie Smith in stereo” genoemd. Als je haar voor de eerste keer hoort zingen, denk je absoluut niet met een blanke zangeres te maken te hebben. Bij het grote publiek is ze helaas niet op heel grote schaal bekend geworden en gebleven, waarschijnlijk heeft dat te maken, dat ze haar hele leven activiste is geweest. In de jaren vijftig jaren met argusogen gevolgd door de McCarthy commissie. Ook trad en nam ze veel  op met Afro-Amerikanen, wat niet gebruikelijk was in die dagen. Zo maakte ze bijvoorbeeld prachtplaten als Barbara Dane and the Chamber Boys en Sometimes I Believe She Loves Me met Lightin’ Hopkins. Eind jaren vijftig waren Willie Dixon en Memphis Slim haar vaste begeleiders. Ook verkeerde ze veel in de kringen van een andere activist, folklegende Pete Seeger. Het repertoire op deze tweeënhalf durende compilatie geeft een goed beeld van de muziekcarrière van Barbara. Ook een aantal live-opnames, inclusief enkele nooit eerder uitgebrachte. Recent daarvan is de opname van het zelf geschreven King Salmon Blues, waarop ze onder anderen begeleid wordt door haar zoon Pablo Menéndez. Haar stem blijkt hier wel een octaaf of wat gezakt te zijn, maar ze is nog steeds uitstekend bij stem. Sterker nog, ze treedt nog steeds op en maakt nog steeds platen. Het album is voorzien van een keurig verzorgd veertig pagina’s tellend boekje, met uitvoerige liner notes. Wie niet bekend is met het werk van Barbara Dane is Hot Jazz, Cool Blues & Hard-hitting Songs een meer dan uitstekend beginpunt.  
Theo Volk
Releasedatum: 9 febuari 2018 Smithsonian Folkways

Josienne Clarke & Ben Walker - Seedlings All


De verkopen van hun vorige album Overnight waren, ondanks dat het een prachtplaat was, erg bescheiden. Clarke en Walker waren bang geen volgende plaat meer te mogen maken voor Rough Trade.  Alle opofferingen, teleurstellingen en emotionele trammelant waren die het echt wel allemaal waard geweest om hun droom te blijven vervolgen?! Een van die teleurstellingen was tijdens de promotietoer van Overnight in Amerika, een pijnlijk lege zaal tijdens een optreden in The Windy City, Chicago. Het leidde tot de opener van Seedlings All, Chicago, met een persoonlijke, openhartige  tekst :
“It’s not Chicago’s fault
That no one came to see me play
It’s not the rain that ruined the parade
The cookie’s gonna crumble
And money’s gonna burn
So make your peace with failure
A lesson that you learn”

Die lege zaal deed hen weer eens beseffen, dat je niks cadeau krijgt in het leven. Het duo ging aan de slag met de instelling alsof het hun laatste album zou kunnen worden, een make or breakalbum. Clarke was tijdens het schrijfproces op zoek naar antwoorden op pijnlijke persoonlijke vragen en dus op zoek naar catharsis. Zo vraagt ze zich in het liefelijke Maybe I Won’t af of ooit ze moeder zou willen worden:

“I thought a mother’s hands would grow on my arms somehow
I thought I’d know
Thought I’d have days and days to decide
But maybe I don’t
Maybe I won’t”

Mede veroorzaakt door de vele boeken over psychologie en literaire boeken, die Clarke leest, kwam ze in een existentiële crisis terecht. Ze verwoordt haar problemen in All Is Myth. In het bijzonder fraaie Bathed in Light spreekt Clarke zich openlijk uit over het zich ongemakkelijk voelen voor aanvang van een optreden, maar ook over of mensen geïnteresseerd zullen zijn in wat ze te vertellen heeft:

“There’s a doubt in my mind
I’m the one that will get left behind
That I’ll write everyday
But no one cares to hear what I say
That I’ll stand and I’ll sing
But no one will be moved to join in
That I’ve lost all I’ve got
All it was that turns out I’m not”

Het etherische Ghost light verhaalt over een relatie, die spoedig op de klippen zal lopen. Voor Sad Day had ze genoeg vertrouwen om zich te laten inspireren door de muziek van Bill Whithers ook al klonk het eindresultaat anders dan ze vooraf gedacht had. Tien jaar geleden zou ze dat overigens nog niet gedurfd hebben. Inspiratie voor Things of No Use kreeg ze door te luisteren naar Richard & Linda Thompson’s The Cavalry Cross. Het meest opvallende nummer is het hypnotiserende Bells Ring, waarin je de invloed hoort van Laurie Anderson’s O Superman en de electropop van Lali Puna. Daarnaast klinkt de muziek van onder anderen Motown, Sam Cooke en Karen Dalton door in het repertoire. Uiteraard ontbreken, zoals gewoonlijk, de geweldige arrangementen van Walker niet. Clarke had Seedlings All bijna niet willen maken, vanwege het autobiografische karakter van de teksten, wat haar uiteraard kwetsbaar maakt. Het is tekstueel hun meest persoonlijke album tot nu toe, daarnaast biedt het muzikaal gezien een hoop vernieuwing. Wederom een prachtige aanvulling van hun reeds schitterende oeuvre, hopelijk niet de laatste. Wil je trouwens geen dief van je portemonnee zijn, dan koop je volgens mij het album het beste hier.
Theo Volk
Releasedatum: 23 maart 2018 Rough Trade / De Konkurrent


Lukas Batteau - Slow Traveler


De tegenwoordig in Utrecht woonachtige singer-songwriter groeide op in Zuid-Korea, Amerika en Nederland. Geïnspireerd door bands als Pearl Jam, The Smashing Pumpkins en Radiohead kreeg eind vorig decennium zijn muziekcarrière gestalte en bracht hij twee ep’s uit gevolgd door zijn debuutalbum Wasteland in 2013. Daarna werd het angstvallig stil. Oorzaak was een burn-out. Er volgde noodgedwongen een pauze, waarin hij zijn tijd vulde met af en toe te reizen. Uiteindelijk hervond hij zijn liefde weer voor muziek met als resultaat zijn tweede volwaardige studioalbum Slow Traveler. Zijn zelfvertrouwen op het podium had hij trouwens vorig jaar al herwonnen door zijn deelname aan het Popronde festival. Ergens werd toen geschreven dat de Hollandse Ben Howard was opgestaan. Zelf moet ik af en toe bij het horen van zijn stem aan Cat Stevens denken. De opener van het album, Telescope, was reeds op Spotify te beluisteren, wat intussen al meer dan een miljoen keer is gebeurd. Het is de sleutelsong. De telescoop moet hier gezien worden als een metafoor, tijdens zijn burn-out was de blik meer naar binnen gericht en dank zij zijn herwonnen interesse in muziek weer naar buiten:
“My mind has opened up
My heart is ready to eplode
The dull and dusty strings on my guitar are ready to ring out
I’m ready to breathe and breathe out”
Af en toe klinken er invloeden door in zijn muziek, in A Mighty Alliance, waarvan een mooie videoclip gemaakt is, herken je in het ritme en manier van zingen duidelijk Richard Thompson terug. Het repertoire bestaat voornamelijk uit fraaie, melancholische indie nummers. Een van de mooiste voorbeelden vind ik het erg ingetogen Big Mistake met de prachtige viool van Kristin Weber. Voor producer Steve Savage is een belangrijke rol weggelegd, hij speelt akoestische gitaar en synthesizers en verzorgt de achtergrondzang. Tevens schreef hij mee aan het ultrakorte Jon & Jon en het instrumentale titelnummer met heerlijk gitaarspel. Slow Traveler is sinds vandaag, 9 maart, via de website van Lukas te koop. De albumreleaseshow zal worden gehouden op donderdag 22 maart in Ekko te Utrecht.
Theo Volk
Releasedatum: 9 maart 2018 Stealing Poet Records


Gurls - Run Boy, Run


Gurls is een Noors supertrio bestaande uit de jongedames Rohey Taalah, Ellen Andrea Wang en Hanna Paulsberg. Vorig jaar recenseerde ik van alle drie interessante platen. Van Rohey’s groep het goed ontvangen album A Million Things. Ze waren trouwens vorig jaar te gast in het onvolprezen tv-programma Vrije Geluiden. Ellen Andrea Wang verraste met het album Blank Out, waarop ze nieuwe wegen bewandelt met een eigen mix van jazz, funk en pop.  Ook Hanna Paulsberg wist me volledig te overtuigen met Eastern Smiles, met haar warme jazz, waarin af en toe Latin invloeden te horen zijn. Vanaf de eerste tonen van opener Worried Bout Ya, waarin je de huppelende saxofoon van Hanna hoort, waren mijn oren gespitst. Aangevuld met de geweldige, intense vocalen van Rohey en de stuwende bas van Ellen. Op Qui is de zang van Rohey ingetogen, bijna fluisterzacht en de begeleiding van de sax wonderschoon. Erg ritmisch en spannend is het met ingenieus handgeklap begeleide door Rohey gerapte Dis Boy. Voertaal op het album is Engels, uitzondering vormt Syngedame, gezongen en gerapt in het Noors. Hun teksten behandelen typische meiden- onderwerpen, ze gaan over schoenen, jongens, make-up, jongens, kleren en euh jongens. Vandaar waarschijnlijk de titel Run Boy, Run. Alle songs werden geschreven door Hanna. De dames produceerden het album zelf samen met Kåre Vestrheim. Hun muziek bruist vol van de energie en is een vrolijke, spontane en funky mix van soul en jazz. Mooi is het zojuist bevestigde nieuws, dat dit wervelende trio te zien zal zijn op het North Sea Jazzfestival en zullen daar ongetwijfeld een van de hoogtepunten zijn, misschien wel hét hoogtepunt.
Theo Volk
Releasedatum: 9 maart 2018 Grappa / PIAS

Peter Kernel - The Size of the Night


Als wonderlijk en ondoorgrondelijk zou ik ze willen omschrijven, dit Zwitserse duo. Ooit ontmoetten Barbara Lehnhof en Aris Bassetti elkaar op de Visual Communications & Design School in Lugano, Zwitserland. De eerste jaren op die school haatten ze elkaar, totdat Aris haar experimentele filminstallaties ontdekte en Barbara zijn muziek. Dat leidde ertoe dat ze samen nummers begonnen te schrijven. Hun eerste album verscheen exact tien jaar geleden en sindsdien traden ze met veel succes ruim 600 keer op in Europa, Canada en Amerika. Op The Size of the Night gunnen ze de luisteraars een kijkje op de donkere en mysterieuze kanten van hun ziel. Soms gebeurt dat erg serieus, maar niet altijd. Zoals gebruikelijk schreven ze alle songs zelf en speelden en zongen alles zelf in. Hun muziek zou ik willen omschrijven als alternatieve pop. In januari kon Nederland al kennismaken met de nieuwe songs tijdens hun optreden in de grote zaal van poppodium Vera tijdens Eurosonic. Maar ter promotie van het nieuwe album komen ze de komende maanden nog een aantal optredens in België en Nederland verzorgen.
Theo Volk
Releasedatum: 9 maart 2018 On the Camper Records
Peter Kernel live:
20-03 Brussels - Botanique - BE
23-03 Amsterdam - Sugarfactory - NL
24-03 Eeklo - muziekclub N9 - BE
20-04 Arnhem - Luxor Live - NL
21-04 Liège - Insert Name Festival #4 - BE
03-05 Hasselt - Café Café - BE
20-05 Maastricht - Muziekgieterij - NL

Laurence Jones - The Truth


Enige maanden geleden zagen meer dan 700.000 kijkers de Britse blueszanger zijn single Keep Me Up at Night in Voetbal Inside vertolken. Johan Derksen noemde hem toen het grootste bluestalent van dit moment. Vorig jaar liet Derksen Jones ook optreden op het door hem georganiseerde Holland International Blues Festival. Het is snel gegaan met Jones, een paar jaar eerder trad hij samen met Samantha Fish nog op voor hooguit honderd man. Zang technisch schortte er toen nog het een en ander bij Jones. The Truth is inmiddels zijn vijfde studioalbum en werd geproduceerd door Gregory Elias, een vriend van Derksen en betrokken bij de financiële kant van het Holland International Blues Festival. Overigens een interessante man, deze Elias. Vermogend, mediaschuw, de man die er voor zorgde dat twee jaar geleden The Rolling Stones op Cuba speelde, betrokken bij vele goede doelen, maar tevens de man die in het verleden tekstschrijver was van Anita Meyer. Jones roemt de inbreng van Elias. Volgens hem wist Elias het beste in hem en zijn band naar boven te halen. Het album werd op Curaçao in drie weken tijd opgenomen. Elias schreef mee aan een aantal nummers en begeleidde het postproductieproces in de oude Sony Studio's in Miami. De insteek van Jones voor het nieuwe album was een cd vol met cross-over blues. Net als zijn helden John Mayer, Eric Clapton en Jimi Hendrix wil hij de bluesmuziek toegankelijk maken voor een groter publiek. Daarin is Jones uitstekend geslaagd. Zijn zang is intussen sterk verbeterd. Vooral liefhebbers van John Mayer zullen aan The Truth geen buil vallen. Uiteraard zal Jones, wegens zijn grote succes van vorig jaar, weer te zien zijn op het Holland International Blues Festival.     
Theo Volk
Releasedatum : 9 maart 2018 Top Stop Music

Abonneren op: Posts (Atom)