Ad van Meurs - De Weg Is Een Vriend

Eind 1979 stapte Ad van Meurs over van piano op gitaar en vormde toen de groep W.A.T. (World According To). De groep bestond naast hemzelf uit partner Ankie Keultjes en Frank van Nieuwenhof. Het debuut uit 1983, Defreeze, is een cultplaat gevuld met new wave en synthesizerpop. De overige twee albums bevatten een mix van folk en blues. De groep bestond tot 1988. Eind jaren tachtig besloot hij om met een aantal oude schoolvrienden weer rootsmuziek te gaan maken, onder de naam The Watchman. Het debuutalbum werd door niemand minder dan Joe Boyd (Nick Drake, Fairport Convention en R.E.M.) geproduceerd. Ook werd het album gerecenseerd in gerespecteerde bladen als Rolling Stone en Billboard. Meer dan tien albums zouden nog volgen. In hun muziek is een prominente rol weggelegd voor de saxofoon, bespeeld door Menno Romers. Soms bespeelt hij de bariton- en sopraansaxofoon, in navolging van Dana Colley, tegelijkertijd. Naast The Watchman speelt van Meurs nog in de bands Hootenanny Jim, Broeders van het Zuiden, NO blues en het trio Folksurvival Club. Naast muzikant is hij ook een groot muziekliefhebber. Hij organiseert onder de noemer Ad van Meurs Presenteertiedere week in Mijnheer Frits te Eindhoven een fantastische muziekavond van voornamelijk minder bekende artiesten zoals Josienne Clarke & Ben Walker, die aankomend seizoen zullen optreden. En of dat nog niet genoeg was vond hij de tijd rijp om ook nog eens een solocarrière te ambiëren.

De Weg Is Een vriendis zijn tweede soloalbum na En Soms.Wederom is de voertaal Nederlands. Een meer dan voortreffelijke keuze, omdat het zijn muziek een stuk persoonlijker maakt. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Gerard van Maasakkers zingt hij zijn liedjes met een licht Brabants accent. Zijn teksten staan dichtbij hem, hierdoor weet hij te ontroeren zoals in bijvoorbeeld Pauwkes. Het handelt over zijn eigen optredens, maar meer nog over de allereerste concerten die hij begin jaren zeventig in Pauwkes Jazzcorner in Beek en Donk bijwoonde. Hij zag daar de meest uiteenlopende acts, wat zijn liefde voor muziek nog meer stimuleerde. Uit de tekst blijkt duidelijk dat dit een mooie en belangrijke periode in zijn leven is geweest. Ook de muziek klinkt buitengewoon prachtig. In De Kracht Van Muziek wordt op indringende wijze zijn eerste blauwtje, die hij op zestienjarige leeftijd opliep, beschreven. Daarna zocht hij zijn toevlucht in de muziek. Waarschijnlijk een voor velen van ons herkenbaar verhaal. Ook mooi is de tekst van Als Je Kind In De War is, waarin de problemen die zorgzame ouders eventueel op hun pad tegen kunnen komen, worden beschreven. Origineel is de invalshoek van Niet In Een Liedje. Hierin legt hij uit waarom hij geen liefdesliedje wil schrijven terwijl het in feite gewoon toch weer een liefdesliedje is. Muzikaal valt er ook veel te genieten. Zo is het gitaarwerk, verzorgd door Ad, werkelijk om je vingers bij af te likken. Zijn bijzonder relaxte en gevoelige spel maken hem tot een geweldige gitarist. Wat mij bij de eerste beluistering direct opviel was, dat de liedjes zonder uitzondering ijzersterke melodieën bezitten, zoals het door Ankie op schitterende wijze gezongen De Garnalenvissers.De fantastische vioolbijdragen van Diederik van Wassenaer mogen ook niet onvermeld blijven. Het geheel werd voorbeeldig geproduceerd, opgenomen en gemixt door Ankie.

 
Bij het album is een mooi tekstboekje toegevoegd. De Weg Is Een Vriend is een bijzonder evenwichtig album met prachtige melodieën geworden, dat helaas nog maar weinig aandacht heeft gekregen van pers en publiek. Ik zou zeggen doe er wat aan!

Theo Volk

Webpage http://www.advanmeurs.nl/
Releasedatum 2 Mei 2014 MonkeyMan
 

Phil Smith - Year Of The Dog

Phil Smith werd in 1970 in Sydney geboren. Hij leerde relatief laat gitaar spelen. Door zijn turbulente leven (drank, drugs en foute vrienden) zou het lang duren, voordat zijn muzikale carrière van de grond zou komen. Het was rond 1997 in het Engelse Bristol dat hij zijn eigen materiaal begon te schrijven. In 2003 keerde hij naar Australië terug om bij zijn stervende vader te kunnen zijn. In 2008 debuteerde hij met het prachtige Gold mine, gevolgd door het in 2010 live in de studio opgenomen Second Hand Heart. Zijn laatste cd Year of the dog verscheen al begin maart, maar ik kwam het pas afgelopen woensdag op het spoor door de website van Heaven (Eric, bedankt!).

Het album maakte direct bij eerste beluistering grote indruk. Dit door zowel de prachtige liedjes als door zijn mooie, warme stem. Na een paar keer luisteren begonnen ook de subtiele en afwisselende arrangementen op te vallen. Phil Smith wilde een cd maken in de stijl van Ryan Adam’s Heartbreaker en Nick Drake’s Pink Moon. Een kaal album zonder toeters en bellen en met mooie melodieën stond hem voor ogen. Het is een melancholische plaat geworden vol met autobiografisch getinte teksten. Het zijn veelal nogal droevig gestemde teksten. Nee, Phil is bepaald geen lachebekje. Een groot aantal liedjes zijn in het country-idioom geschreven. De prachtige opener Calling Home, waarin de toon gezet wordt door een banjo en een slidegitaar is wat dit betreft exemplarisch. Broken Riversis een iets meer ritmisch lied met een heerlijke flow en een dito achtergrondkoortje, wat de sfeer van het nummer versterkt. Vooral door de fiddle doet Homeward Bound behoorlijk traditioneel aan. Smith zingt dit samen met Sue Ray. Dit doet wel wat aan liedjes van Townes van Zandt denken.

Geheel anders is het schitterende Avenue Girl. Het zou niet misstaan hebben in het oeuvre van Nick Drake. De opbouw is in alle opzichten dezelfde als bij hem. Het begint al met het gitaarspel welke door hem ingespeeld zou kunnen zijn, gevolgd door flarden piano en als finishing touch de cello. Ook de volgende regels zouden door hem geschreven kunnen zijn:

Saw a young girl on the avenue
Sunlight dancing in her hair
Then the shadows moving o’head
Fire moving through the air

Ook Itinerant Worker is een duet, waarin door de banjo en vooral door de slide de sfeer wordt bepaald. Bijzonder aansprekend is Memories, het wordt iets hoger gezongen en is voorzien van een geweldige fiddle. De Spaans aandoende gitaar in El Corazon is verbluffend mooi. De kracht van het stuk schuilt in de repeterende inzet van het instrument vergezeld van een fraaie piano. Het behoort tot de mooiste melodieën op de cd. De cello en zangeres duiken ook weer op bij The Ballad of Joseph Henry. Het is een song die meer richting folk gaat en het behoort tevens tot het mooiste op Year of the Dog. De inbreng van de cello is schitterend. The Train is weer een traditioneel getinte country song met een dominante fiddle. Sometimes We Cry is het enige nummer waarin een mondharmonica opduikt. Het album wordt afgesloten met een korte instrumental.

Phil Smith produceerde het album samen met Marly Luske. Year of the Dog is een plaat die weinig tijd nodig heeft om volledig te overtuigen. Het album overtuigt niet alleen door zijn prachtige stem en liedjes, maar ook door de subtiele arrangementen.


Theo Volk.

Webpage http://philsmithmusic.com.au/

Releasedatum 7 maart 2014 Eigen Beheer

 

Gravel Town - From Grace

Gravel Town bestaat uit vier doorgewinterde muzikanten. Michel en zijn neef Martijn Ebben, Mark Lubeek en Hans Glerum (broer van de bekende jazz bassist Ernst Glerum) lopen allen zo’n vijfentwintig jaar rond in de muziekwereld.

Gravel Town is voortgekomen uit Plastic Shark Project, een groep die in 2007 werd opgericht, in een overigens iets andere samenstelling. De naam voor de groep ontstond tijdens een groepsbespreking, waarbij toevallig een speelgoedhaai, gekregen van een vriendin, op tafel lag.

De toenmalige drummer Niels Vloemans regelde in datzelfde jaar dat ze konden spelen op het Benátska Noc festival, de Tsjechische variant van Lowlands. Op een gegeven moment is Niels Vloemans bij de festivalorganisator gaan werken en werd vervangen door Mark Lubeek.

In 2012 werd het plan opgevat om eindelijk eens een aantal songs, die ze al jaren live speelden, op plaat te gaan vastleggen. In dat jaar werd de bandnaam gewijzigd in Gravel Town. De basis, vooral bas, drums en elektrische gitaren, van From Grace werd in een boerderij in Frankrijk opgenomen. In Rotterdam werden door Michel Ebben de overige instrumenten ingespeeld en door Hans Glerum nog wat overdubs van de elektrische gitaarpartijen en de akoestische partij voor Hold On For Your Love.

De nummers welke uiteindelijk de cd haalden waren, naast de cover van Hiatts Hold On For Your Love en Middletown Avenue geschreven door Mark Lubeek, allemaal songs van Michel Ebben (waarvan 2 samen met neef Martijn). Ebben koos allemaal liedjes uit, die hij normaal gesproken zelden bij zijn solo-optredens gebruikt.

Hij is een druk baasje, want naast Gravel Town, en zijn grote bemoeienis met het album van Bregje Sanne Lacourt, is hij volop bezig met de voorbereiding van een soloalbum, hetgeen hij begin 2015 hoopt uit te brengen. From Grace bevat country, rock, blues en Americananummers.

Een aantal nummers zijn autobiografisch, zoals bijvoorbeeld het droevige, maar een positieve conclusie bevattende Room With a View. Het handelt over de periode toen hij begin twintig was en getroffen werd door een burn out en straatvrees, en hoe klein je wereld op dat moment dan wordt.

Het mooie For the Love of Marie gaat over een aantal herinneringen uit zijn jeugd en met zijn partner en ook over een tragisch familiaal voorval. Sterke opener From Grace is een lied over fouten die je kunt maken in een relatie en waardoor je van je voetstuk valt en waarbij je hoopt dat je partner ze zal vergeven of accepteert zoals je bent.

Ghost of Modern Times schreef hij zo’n twintig jaar geleden, rond zijn achttiende, en is een klassieke protest song. Het is het oudste nummer wat From Grace haalde. Het prachtige, ingetogen Cold September Day en Sleep In Church werden door Michel en Martijn Ebben geschreven tijdens een radio-uitzending van een programma voor Drechtstad FM. Ze schreven voor dat programma liedjes over het actuele nieuws of iets anders wat hen bezighield.

Ze hebben voor dat radiostation ook een eigen programma gepresenteerd, Ebben Eruit!, met gasten als bijvoorbeeld Johnny Dowd. Muzikanten waardoor Ebben zelf beïnvloed wordt zijn onder anderen, John Hiatt, David Olney en Guy Clark.

Intussen heb ik het album vele malen gehoord en kan geen favoriet of minder nummer aanwijzen en het groeit nog steeds per draaibeurt. Een groot compliment wil ik vooral geven over het mooie gitaarwerk op het album, zowel in de rustige als in de meer rockachtige songs. Ook zijn er een aantal prachtige koortjes te vinden, die verzorgd worden door de dames Demet Köysüren, Marinka Stam en Bregje Sanne Lacourt.

From Grace werd uitstekend geproduceerd door Michel en Martijn Ebben. Zij maakten ook de prachtige foto’s in het tekstboekje en van de hoes, die gemaakt werd in Havana. From Grace is een prachtige, evenwichtige en authentieke Americanaplaat geworden, waarop niets valt af te dingen en verdient om gehoord te worden!

Theo Volk

Releasedatum: 10 mei 2014 Fyify!
Website: https://www.graveltown.com/

Edward David Anderson - Lies & Wishes

Ondanks het feit dat Edward David Anderson al sinds midden jaren ’90 in de muziek actief is, had ik nog nooit van hem en zijn muziek gehoord. Dat was zo gebleven, als ik niet door Henk (bedankt!) op Lies & Wishes was geattendeerd. Zijn muzikale carrière startte hij in Brother Jed, een groep die drie cd’s maakte. Met Backyard Tire Fire maakte hij daarna 6 albums en 2 EP’s met daarop folk-, country- en bluesmuziek. Daarna vond hij de tijd rijp om een solocarrière te ambiëren. Hij vroeg zijn vriend Steve Berlin (Los Lobos), die hij in 2011 leerde kennen, om het album te produceren. Een meer dan voortreffelijke keuze.

Het album is opgedragen aan zijn moeder, die nog niet zo lang geleden overleed na een langdurig ziekbed, evenals zijn schoonmoeder kort daarvoor. De liedjes op het album gaan over verlies, liefde, leven en hoop. Hij ziet ze zelf als een eerlijke blik in de spiegel en als een tussenbalans in zijn leven. Anderson beschikt over een zeer prettige stem en is een ouderwetse song smid, in de goede zin van het woord. De liedjes kennen allen een degelijke opbouw,  verwacht geen trendy vondsten in zijn nummers. Alle liedjes op dit solodebuut zijn, zonder uitzondering, van een hoog niveau.

In opener Lies & Wishes valt zijn prachtige, heldere gitaarspel op. De tekst is eenvoudig, waarin hij gebruik maakt van metaforen, maar wel prachtig in al zijn eenvoud. Lost & Found bezit zo’n sterke melodie, dat het bij de eerste beluistering direct blijft hangen. De invloed van producer Berlin is duidelijk hoorbaar in dit nummer, maar ook in Pins & Needles. Son of a Plumbergaat over zijn familie. Het bezit een heerlijke, ritmische flow. Mooi in het nummer is de toevoeging van de accordeon. Pins & Needles is een song, welke niet zou hebben misstaan op Kiko van Los Lobos. Dat lijkt me een groot compliment! Het beschikt tevens over een sterk refrein.

Ter afwisseling wordt er heerlijk gerockt in Taking It Out On You, een wat steviger nummer. Daarop volgt het schitterende, gevoelige en ingetogen I Missed You. Nothing Lasts Forever is een op ritme gebaseerd lied, waarbij het moeilijk is om stil te blijven zitten, met wederom een sterk refrein. Heerlijk is de toevoeging van toetsen en koortje. In het prachtige Chain Reaction valt vooral de zang op, die hier erg soulful is. In Fires zit een fraai gitaarloopje, wat niet uit je hoofd te krijgen is. The Next Melody is een waardige afsluiter van het album met heerlijke ritme en zang.

Het enige minpuntje van het album is dat het slechts 34 minuten duurt. Steve Berlin is uitermate tevreden over het resultaat: “Ed is at a peak right now, writing at an extremely high level. This record is right up there with the best of anything I've ever been involved with.”   Het enige wat ik aan Berlin’s woorden heb toe te voegen is, ga luisteren, want anders doe je jezelf misschien tekort. Het album is het meer dan waard.


Theo Volk.

Webpage http://www.edwarddavidanderson.com/

Releasedatum 29 april 2014 The Royal Potato Family


 

Bregje Sanne Lacourt - The Keeper of the Changing Wind

 

 

Al sinds haar achttiende timmert deze Rotterdamse aan haar muzikale weg. Ze speelde in diverse bandjes. Ook vergrootte ze haar muzikale vaardigheden door veel te jammen, met onder andere Michael Prins. Het was op aanraden van hem dat ze 2 jaar geleden besloot om een debuutalbum zonder concessies op te gaan nemen.

Veel van de nummers die uiteindelijk op het album terecht zijn gekomen, speelde ze al geruime tijd live met haar goede vriend Michel Ebben. Alleen Wasted & Waiting, Do That for en Yellow Brolly zijn vrij recent geschreven.

Vanaf vorige zomer kreeg het album echt gestalte. Ze kon de opnames financieren door de instantie Voordekunst, waar belangstellenden konden doneren. Gelukkig maar, want anders was dit project misschien niet van de grond gekomen en dat zou doodzonde geweest zijn.
De teksten op de cd gaan vooral over haar innerlijke tegenstrijdigheden over het leven, liefde en relaties.

Opener is het opvallende U don’t know, opvallend vooral door de instrumentatie, bestaande uit onder andere banjo, orgel, mondharmonica en mandoline. Maar ook door het speciale koortje. Het schrijven van nummers is trouwens een onbewust proces bij haar. Zo had zij het zinnetje You don’t know al maanden in haar hoofd zitten, totdat er iets gebeurde waarover ze een song kon schrijven.

Waisted & Waiting is een countrynummer dat krachtig door haar gezongen wordt. Het is duidelijk dat zij over een zeer veelzijdige stem beschikt, waarmee ze met alle gemak in vele genres uit de voeten kan.

Je moet wel een hele grote zuurpruim zijn wanneer je niet vrolijk wordt van Baby’s Blue Eyes, een liedje wat over haar vriend gaat. Blauwe ogen brengen waarschijnlijk bijzondere inspiratie bij vrouwen naar boven, want onlangs schreef Lucy Kitchen het eveneens prachtige Blue eyes.

Het eerste kippenvelmoment beleef ik bij Do that for, een schitterende liefdesballade, die bij mij associaties oproept met Virginia Astley’s From gardens where we feel secure. Het begint met eenvoudige, repeterende piano akkoorden en de zang is fenomenaal en gevoelig. Alle instrumenten op dit nummer worden door Bregje zelf bespeeld. Het nummer heeft een bijzondere sfeer.

Eric Taylor’s Walking back home wordt hier uitmuntend gecoverd. Haar uithalen in dit nummer zijn van ongekende klasse. Ze is met recht uitermate tevreden over het resultaat.

Got to Go werd een aantal jaren geleden geschreven door Michel Ebben, die overigens samen met Bregje het album produceerde. Michel excelleert hier op gitaar. Bregje interpreteert dat het handelt over hoe artiesten zich kunnen voelen tussen mensen uit de muziekindustrie die het niet zo goed met hen voorhebben of hun beloftes niet nakomen. En de eventuele frustraties die dat kunnen opleveren.

This Roof levert het tweede kippenvelmoment op. Het is een zeer ingetogen lied. De gitaarpartij die Michel uit zijn Telecaster tovert is wonderschoon. De zang is breekbaar en prachtig.

Het jazzy Exit kent een spannende opbouw, waarin op een geweldige wijze naar een hoogtepunt wordt toegewerkt. David Rockenfeller van New Cool Collective steelt hier de show met zijn trompetsolo.

The Only Way To Go is misschien wel de song met de mooiste melodie van de hele plaat. De zang wordt hier klein gehouden en is weer uitzonderlijk mooi.

Ball and Chained is een heerlijk swingende, jazzy song. Volgens mij heeft ze veel ervaring met jazz-repertoire. Ook hier wederom een optimale bijdrage van David Rockenfeller op trompet. Afsluiter is Yellow Broly, een liedje met een zeer aanstekelijke melodie, die uitnodigt tot meezingen.

De mix werd gedaan door John vanderslice en Jacob Winik. Zij werkten onder andere samen met Samantha Crain, Strand of oaks, The mountain goats en Spoon.

The Keeper of Changing Winds is een prachtig en gedurfd album geworden, waarbij gebruik wordt gemaakt van diverse genres. Het laat niet alleen zien dat Bregje een fantastische en veelzijdige zangeres is, maar ook in staat is om prachtige liedjes te schrijven. Het is me duidelijk dat zij een zeer grote muzikale toekomst tegemoet gaat.

Theo Volk

Releasedatum: 20 september 2014 Eigen beheer
Website: http://bregjesannelacourt.com/

Gregory Page - One Way Journey Home

Tom Brosseau schreef voor zijn dit jaar verschenen album Grass Punkshet nummer Gregory Page of San Diego. De vraag is of Gregory Page wel zo Amerikaans is als deze titel doet vermoeden. Hij werd namelijk geboren in Londen in 1963. Zijn vader is Armeens en zijn moeder Iers. Op zijn veertiende verhuisde hij naar San Diego en werd Amerikaans staatsburger. Daarnaast is hij sinds half juni ook Iers staatsburger. De reden hiervoor is dat hij dan niet steeds visa dient aan te vragen voor zijn veelvuldige verblijf in Europa.

Zijn beide ouders zijn muzikanten. Zo speelde zijn moeder met haar toenmalige damestrio The Beat-chics in 1965 in het voorprogramma van The Beatles. Gregory groeide op zonder zijn vader, die hij pas in 1999 in Parijs leerde kennen na een langdurige zoekactie. Hij draagt de achternaam van zijn moeder. In zijn vroege tienerjaren luisterde hij naar de oude jazzplaten van zijn moeder, terwijl zijn generatiegenoten naar punk luisterden. Ook luisterde hij naar 78-toerenplaten van zijn uit Dublin afkomstige opa, Dave Page. Dave Page speelde in het fameuze kwartet van Leo Rowsome, de beste Uillieann Pipe speler die Ierland ooit gehad heeft. Bekende muzikanten als Paddy Moloney en Liam O’Flynn kregen ooit les van hem. Na aanvankelijk wat los-vast baantjes als taxichauffeur en kok gehad te hebben, stortte hij zich in zijn muzikale avontuur. Door zijn romantische en nostalgische inborst plus voorliefde voor jaren 30 jazzmuziek was het logisch dat hij een soort retro jazzmuziek ging maken. Hij werd vooral beïnvloed door iemand als Al Bowlly. Hij was een bekende crooner en bandleider, die eerst furore maakte in Engeland en later in Amerika. Richard Thompson schreef ooit het schitterende Al Bowlly’s In Heaven over hem.

Op One Way Journey Home worden de jazzinvloeden ingeruild voor Ierse folk invloeden. In wezen verandert er verder niet zoveel. Ierse muziek is ook vaak weemoedig en romantisch. De hoes moet volgens Page gezien worden als een metafoor voor de diepblauwe zee: “Great open water has a certain attraction to people, to stare at it so that their minds start wandering off. I guess amongst others the concepts of space, motion and the sound of waves are responsible for this and also the history it bears in it depths is fascinating, Especially the sea travels of the early days, it has an inspirational effect.” Zijn Ierse achtergrond wordt direct duidelijk bij het beluisteren van het openingsnummer Counting Blessings, vooral door de weemoedige fiddle en doedelzak. Dat hij een geboren verhalenverteller is wordt duidelijk in het daarop volgende Right Side Up, dit is meer een singer-songerwriternummer. Het titelnummer wordt opgesierd door een weemoedige fluit en een schitterende melodie. Traditional Mary And The Soldier heette oorspronkelijk The Gallant Soldier. Het werd vooral bekend in de schitterende uitvoering van Andy Irvine en Paul Brady op het klassieke folk album Andy Irvine & Paul Brady. De uitvoering van Page doet niet onder voor die versie, een groot compliment voor Page. In het heerlijke Old Photographs beschrijft hij op humorvolle wijze belangrijke gebeurtenissen uit zijn leven waarbij vooral de banjo onweerstaanbaar is. Right or Wrong behoort tot de mooiere nummers, dit vooral door de warme stem van Page en de prachtige begeleiding op gitaar. Best Friends is een niemendalletje dat wat mij betreft had mogen worden weggelaten. De tekst is aan de magere kant. Gelukkig wordt het hoge niveau weer gehaald in I Don’t Know waarbij met name de heerlijke uithalen van Page en mooie gitaarbegeleiding opvallen. In de instrumental Sliabh na mBan (vertaalt Mountain Of The Women, een heuvel in Zuidoost Ierland) excelleert Eric Rigler op doedelzak. The Banks Of The Pontchartrain is vooral bekend geworden als The Lakes Of Pontchartrain in de uitvoering van Planxty. Het is een Amerikaanse traditional. Down By The Glenside (The Bold Fenian Men) wordt hier helaas gebracht als een korte instrumental. Wie de prachtige versie van Jim McCann kent, zou graag een vocale uitvoering gehoord hebben. Down by the Glenside werd geschreven door the Ierse republikein Peadar Kearney. Hij schreef ook het Ierse volkslied, Amhrán na bhFiann(The Soldier’s Song).

 

Meer Iers dan in de afsluiter The Parting Glass kan het niet worden. Het geheel is in de sean-nós traditie a capella gezongen. Deze traditional werd ooit ook door Sinead O’Connor opgenomen.

Het album werd overigens geproduceerd door zijn goede vriend Jason Mraz. Ooit hielp Page Mraz namelijk aan een optreden en zo groeide een vriendschap. One Way Journey Home is een prachtige plaat geworden van een geweldige zanger die verdwaald is in deze moderne tijd en een hang naar het verleden heeft en daar in zijn muziek uiting aan geeft.

Theo Volk

Webpage http://www.gregorypage.com/
Releasedatum 1 September 2014 V2 Records Benelux