Dori Freeman - Dori Freeman

De vierentwintig jarige Freeman groeide op in de bergen van de Appalachen in Zuidwest-Virginia. Op dit debuutalbum zijn invloeden uit de folk van deze streek te vinden. Maar haar muzikale invloeden reiken verder dan dat. Ze groeide op met luisteren naar vooral Peggy Lee, The Louvin Brothers en Iris Dement, maar ook naar meer modernere artiesten als Rufus Wainwright, Father John Misty en The Shins. Overigens werd er in Amerika door de schrijvende pers, en dan vooral door Rolling Stone, erg uitgekeken naar deze release. In een bevlieging zocht Dori contact op Facebook met Teddy Thompson, zoon van Linda en Richard. Ze is al jaren fan van hem en wilde hem graag als producer. Tot haar grote verbazing kreeg ze een reactie terug en ontstond er een onderlinge correspondentie. Thompson bood op een gegeven moment zelf aan het album te produceren, want hij onderkende haar talent. Hij houdt van de puurheid van haar stem en dat ze vanuit haar hart zingt. Het album werd in drie dagen tijd in New York opgenomen. Volgens Dori een vermoeiende, maar zeer spannende ervaring. Ze wilde Thompson graag als producer omdat hij veel met geluid experimenteert.  Het album is een mix van diverse stijlen geworden. De eerste twee songs zijn luisterliedjes, die handelen over de liefde. Praktisch alle liedjes gaan over dat onderwerp. Prachtige samenzang met Thompson in Where I Stood. Hun stemmen kleuren prachtig samen. Go On Lovin’ zou een tear-jerker kunnen zijn van Tammy Wynette. De invulling ervan is nogal obligaat, niet helemaal mijn kopje thee. Een stuk aangenamer is het meer ritmische Tell Me. In Fine, Fine, Fine lijkt het even of Phil Spector in de producerstoel heeft plaats genomen. Een van de meest opvallende songs is het up tempo en a capella gezongen Ain’t Nobody. Ze begeleidt zich zelf alleen door vingerknippen. Haar ietwat lome wijze van zingen maakt het aangenaam om naar haar te luisteren. Bovendien weet ze op deze wijze de luisteraar diens aandacht op haar teksten te vestigen. Dit debuut laat horen dat ze zeker een aanwinst is in het overvolle singer-songwriter genre.

Theo Volk

Releasedatum: 5 februari 2016 Free Dirt
Website: http://www.dorifreeman.com/

Birds of Chicago - Real Midnight

Dat Allison Russell en JT Nero elkaar gevonden hebben moge duidelijk zijn. Ze hebben onder de noemer Birds of Chicago 2 albums uitgebracht, en 19 februari 2016 is vastgelegd als verschijningsdatum voor hun nieuwe plaat. Ze doen een poging om hun gezamenlijke carrière tot een hoger plan te brengen. Om deze stap te realiseren kan het geen kwaad om daarbij iemand als Joe Henry in te schakelen. Musiceren of zingen hoeft hij ze niet bij te brengen, anderzijds, wanneer je gebruik kan maken van adviezen en aandachtpuntjes van deze nestor? Verkeerd kan het niet zijn. De man heeft naast zijn eigen muzikale carrière een gigantische reputatie als producer. Zijn projecten krijgen zonder uitzondering iets speciaals mee. Om u een overdadige inleiding te besparen Real Midnight is wonderschoon. De puntjes staan spreekwoordelijk op de “i”. Niet dat het echtpaar voorheen twijfelachtige albums heeft uitgebracht, allerminst, maar Real Midnight culmineert hun talenten zonder voorbehoud. Het is alsof Allison nog nooit zo goed gezongen heeft. Wat Joe met hen uitgespookt heeft zal ongetwijfeld het geheim van de smid blijven, maar neem van mij aan, hij heeft alle vaardigheden uit het tweetal weten te wringen. Wanneer je de productie uit handen geeft dan valt de eventuele stress in ieder geval niet binnen de eigen gelederen. Ook wel een lekkere gedachte.

 

Joe’s kracht ligt in het weglaten van overdaad, terwijl hij daarnaast de juiste accenten weet uit te vergroten. Hij heeft een neusje wat betreft het inkleuren van het instrumentarium. Bij het zien van de uiterst verzorgde hoes had ik meteen een associatie met Billy Holiday. Ik was meteen benieuwd waar hun inspiratie hen heeft gebracht, nog voor dat ik ook maar één noot had gehoord. De knap gestileerde hoes versterkte mijn nieuwsgierigheid. Barley is een traditioneel aandoende song die a capella wordt geopend. Na het eerste couplet wordt handgeklap en trommel toegevoegd, waarna later een tamboerijn het instrumentarium in deze song completeert. Dat de muziek van Birds of Chicago leunt op de Gospel traditie, blijkt ook dit maal. Color of Love is qua opzet rijker. Stemmige snaren dienen als luisterrijke basis voor Allison’s zang. 13 liedjes in totaal. De basis voor Kinderspel, zoals de titel doet vermoeden, is ontstaan in Nederland. Dat we JT niet moeten uitvlakken blijkt over de hele lengte. Compositorisch valt er echt het nodige te genieten. Er zijn zwierige dansbare nummers, maar minder vrijblijvend dan eerder werk van dit tweetal, waardoor de houdbaarheid aan waarde wint. Sparrow is ultiem mooi, maar de laatste song - Good Dream - overtreft dit nummer zelfs. Real Midnight is een schot in de roos. Het album is niet alleen artistiek verantwoord, het zal tevens vanuit commercieel oogpunt de benodigde ruimte en rust gaan geven. Althans, wanneer mijn inschatting verwezenlijkt wordt. Het zou rechtvaardig zijn. Is dat niet de beloning van hard werken en 100% geleverde intensiteit? Real Midnight is in ieder geval een prijsplaatje!

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 19 februari 2016 Five Head Entertainment
Website: http://www.birdsofchicago.com/

Marlon Williams - Marlon Williams

Het valt niet te ontkennen. Veel van mijn besteedbare tijd gaat op aan muziek, overwegend het beluisteren ervan. Volstrekt vrijwillig, en als een secundaire levensbehoefte. Bij het schrijven van een recensie krijgen artiesten waar ik bekend mee ben regelmatig voorrang. Deze wijze van selecteren is geen bewuste, eerder een gemakzuchtige. De oorzaak schuilt hem in het veelvoud aan nieuwe releases. Deels word ik gedreven door nieuwsgierigheid. Waar komt zij of hij nu weer mee voor de dag? Dat geldt niet voor deze recensie. Via via werd mijn oor getrokken naar de muziek van Marlon Williams. Al scrollend via YouTube films liep ik op tegen deze jonge Nieuw Zeelander. Vanwege een spat zuivere uitvoering van Silent Passage werd ik even stil. Mooi wanneer een cover overtuigt, zeker wanneer het eentje betreft van de door mij gewaardeerde Bob Carpenter. Mijn interesse was gewekt, en vervolgens bleef het niet bij deze luistersessie. Zijn bewerking van het traditionele When I Was A Young Girl was minstens zo fascinerend. Toeval leerde dat in zijn thuisland zijn gelijknamig debuut was verschenen. Beide nummers trof ik aan op deze eersteling. Bovendien bleek dat Williams ook zijn eigen muziek schrijft. Een aantal nummers volstrekt op eigen kracht, maar indien nodig samen met anderen. Zo rolde ik bij beluistering van de ene verrassing in de andere. Zo bleek weer eens; goede muziek hoef je niet te zoeken, die vindt jou.

 

 

 

Februari 2016 wordt Marlon’s debuutplaat afgezet op de Europese markt. Mogelijk dat traditionele Roots commercieel gezien weinig aftrek vindt, voor het distributiekanaal lijkt dit album mij een risicoloze investering. Deze plaat gaat zijn weg in de eerste plaats vinden bij een jonger publiek. De jonge Marlon lijkt te grossieren in talenten. Ten eerste zijn zuivere zang, maar ook bezit hij een fijnzinnig neusje voor het mixen van stijlen. Zo tref je compromisloze country (Hello Miss Lonesome, de openingssong) aan naast vrijage met elementen uit de klassieke muziek. De man heeft durf en is tomeloos gedreven. Hij stort zich zonder voorbehoud op en in de muziek. De goede luisteraar ontwaart een klein beetje leentjebuur, maar dat kun je hem moeilijk kwalijk nemen. Je proeft invloed van Beach Boys, Chris Isaak, Jeff Buckley en wat al niet meer, maar bovenal zal je gefascineerd worden door de ongecompliceerde eigenzinnigheid die Marlon Williams aan de dag legt. Hij combineert oud en nieuw. Hij brengt muziek tot leven.

Rein van den Berg

Releasedatum: 19 februari 2016 Dead Oceans
Websites: http://www.marlonwilliams.co.nz/ en https://marlonwilliams.bandcamp.com/

Dawn Landes & Piers Faccini - Desert Songs

In mei vorig jaar vertelde Dawn Landes mij al dat zij en Piers Faccini op het punt stonden een EP uit te gaan brengen, maar dat gebeurde uiteindelijk pas onlangs. De in New York woonachtige Dawn Landes volg ik al een tijd, over haar laatste van haar vier cd’s, Bluebird, schreef ik een recensie. Het is haar terugblik op de echtscheiding van Josh Ritter. Ook de in Zuid-Frankrijk woonachtige Piers Faccini is geen onbekende voor mij. Hij maakte een aantal prachtige solo albums. In 2010 besprak Hans Jansen voor Folk Lantern zijn album Two Grains of Sand. Hierop was hij al in de weer met West-Afrikaanse invloeden en blues. Hij is naast zijn eigen muzikale carrière ook buitengewoon druk met zijn eigen platenlabel Beating Drum en producerswerk. Vorige jaar produceerde hij het prachtige debuutalbum van Jenny Lysander, met buitengewoon fraai artwork. Zijn laatste, eigen wapenfeit was Song of Time Lost in 2014 samen met Vincent Segal. Dawn en Piers ontmoetten elkaar voor het eerst in 2013 bij het cover project van Piers, Songs I Love. Een jaar later vroeg Piers aan Dawn om samen met hem op te treden in Zuid-Frankrijk. Ze maakten toen direct van de gelegenheid gebruik om samen een aantal songs te schrijven.

Tussen de sessies door werden er wandelingen gemaakt in de Chevennen, tijdens welke ze interessante gesprekken voerden, zoals over een theoloog als Thomas Merton en de Desert Fathers. Volgens Wikipedia waren de Desert Fathers vroegchristelijke kluizenaars, asceten en monniken, die vooral leefden in de Scetes woestijn van Egypte rond de derde eeuw na Christus. Die gesprekken leverden veel inspiratie voor de vijf songs op de EP op. Net als op Two Grains of Sand zijn invloeden uit de Afrikaanse muziek te vinden. Piers bespeelt naast bas, gitaar en percussie, ook nog een aantal uitheemse instrumenten. Op deze EP worden op interessante wijze nieuwe terreinen verkend. De stemmen kleuren perfect samen. Soms maken ze gebruik van beurtzang dan weer van samenzang, zoals  in het buitengewoon fraaie Book of Dreams. Het enige nadeel wat aan dit begerenswaardige kleinood kleeft, is dat het maar net 16 minuten duurt. Laten we hopen, dat deze EP een vervolg krijgt, want dit smaakt naar meer, véél meer.

Theo Volk

Releasedatum: 15 januari 2016 Beating Drum
Websites: http://www.piersfaccini.com/ en http://www.dawnlandes.com/

Alex Culbreth - The High Country

Waarschijnlijk zal bij de meesten van U de naam Alex Culbreth geen belletje doen rinkelen, maar wellicht zegt de naam The Parlor Soldiers U meer. Samen met Karen Jonas bracht hij als The Parlor Soldiers begin 2012 het schitterende When the Dust Settles uit. Een cd gevuld met alt-country met wat invloeden uit de Appalachen folk. Erwin Zijleman van Krenten uit de pop schreef er een recensie over.  Ook bracht hij datzelfde jaar nog Heart in a Mason Jar uit, onder de naam Alex Culbreth & The Dead Country Stars. Ook over dit uitstekende album is een recensie te vinden op Krenten uit de pop.  Hierop staan liedjes die zich afspelen op het Amerikaanse platteland. Deze thematiek is ook terug te vinden op dit tweede solo album, wat vooraf gegaan werd door Womans & Trains uit 2011. Overigens gaan die liedjes nauwelijks over Alex zelf. Eerst komt altijd de tekst bij hem. Een groot aantal van de songs zijn aanstekelijke, up tempo nummers met stompende ritmes. Opener Corn Liquor zet direct de toon. Maar af en toe wordt er op de rem getrapt zoals in Trucker’s Lament. Totaal los wordt er gegaan in Tear It Up, om te vervolgen met het fraaie, ingetogen Weather Storm. Hierna wordt nog eenmaal het gaspedaal ingedrukt met Choke That Chicken. Om vervolgens te eindigen met de twee ingetogen nummers Dry Out en Vagabond Blues. Laatstgenoemde behoort voor mij tot de meest fraaie liedjes. De volgorde van de korte, compacte songs is weloverwogen en hebben veel meer diepgang , dan ik in eerste instantie dacht dat ze zouden hebben. Een belangrijke rol in zijn muziek is weggelegd voor de fiddle. Hij wordt op dit album vakkundig bijgestaan door Eddie Dickerson op viool, Janie Cowan op staande bas en Mike S Reardon op mondharmonica. Het opvallende artwork werd gemaakt door Sherri French. Live zal deze muziek waarschijnlijk nog meer tot zijn recht komen. Aan liefhebbers van een band als bijvoorbeeld Hackensaw Boys zal deze muziek wel besteed zijn. Helaas zitten er overigens voorlopig geen live optredens voor Nederland in, wellicht volgend jaar. Ik kijk er in ieder geval naar uit.

Theo Volk

Releasedatum: 1 februari 2016 Eigen beheer
Website: https://alexculbreth.bandcamp.com/

Dylan LeBlanc - Cautionary Tale

Neil Young was één van mijn favoriete artiesten tot ongeveer Zuma. Daarna kon niet ieder album van Neil mij integraal bekoren. Evengoed kocht ik incidenteel, hoewel de laatste 20 jaren amper. This Note’s for You vond ik bijvoorbeeld schitterend, en ook Harvest Moon ervoer ik als een zacht en meeslepend album. Dit derde album van Dylan LeBlanc roept qua stijl en stemming associaties op met dat album van Young uit 1992. Cautionary Tale is niet een plaat die overrompelt maar eentje die naarmate je hem vaker beluistert zich beter openbaart. De liedjes groeien wanneer je tijd neemt. Is Dylan LeBlanc voor mij een soort surrogaat? Mogelijk. Wie weet. Je proeft intuïtief dat LeBlanc geïnspireerd is door het vroege werk van de bejaarde Canadese artiest en andere “Jaren Zeventig” artiesten binnen dat genre. Onbedoeld reduceer ik LeBlanc hiermee, want ervaar hem allerminst als een kloon. De intro rif van Easy Way Out heeft weliswaar affiniteit met elementen uit Southern Man, maar Dylan LeBlanc is overwegend zichzelf.

 

Na zijn debuut Paupers Field ging het aanvankelijk te snel. LeBlanc’s succes kwam onverwacht en de treinvaart waarin hij belandde was overweldigend. Dusdanig dat het negatief terug ketste en dat een inzinking hem ten deel viel. Een combinatie van twijfel en drank sloegen hun slag. Gelukkig bleek dat Dylan LeBlanc over de nodige veerkracht beschikt. Hij is jong en dan is een teleurstelling een probaat middel om jeugdige overmoed in perspectief te plaatsen. Bovendien beschikt de man over een geweldig talent. Dit talent is herkend door muziekvrienden Ben Tanner (Alabama Shakes) en John Paul White (voormalige The Civil Wars) Gezamenlijk hebben ze LeBlanc uit het slop getrokken. Het eindresultaat mag er zijn. “There’s a world out there for you” zingt hij in Beyond the Veil en in die wereld met verschillende opinies is ook een plaats voor jou. Het tempo op Cautionary Tale ligt laag, maar drukt allerminst de luisterpret. Inhoudelijk sterke nummers als Balance Or Fall maken de verwachtingen van dit derde album waar. I’m Moving On is de eindconclusie die LeBlanc trekt. Gelukkig maar. Ik veronderstel dat Roy Orbison vanuit de hemel goedkeurend mee tapt, maar laten wij aardse zielen voor de zekerheid alvast hier genieten.

Rein van den Berg

Releasedatum: 15 januari 2016 Thirty Tigers
Website: http://www.dylanleblanc.com/

Judy Kass - Beyond the Ash and Steel

Verbazingwekkend dat dit pas haar tweede cd is, want Judy Kass zingt al sinds 1971 in het openbaar. Twee jaar geleden debuteerde deze in New York geboren zangeres met Better Things. Het album vergaarde in Amerika behoorlijk veel airplay. Veel songs op dat album hebben betrekking op haar verlies van 297 collega’s tijdens 9/11. Ook het titelnummer Beyond the Ash and Steel van de nieuwe schijf handelt hier over. Het nummer zou zeker niet misstaan in het oeuvre van Joni Mitchell, net als Vastness of Now. Deze songs laten goed horen dat Judy klassiek geschoold is op piano. De thematiek is niet altijd zwaar, wat direct al duidelijk wordt in de aanstekelijke opener Chili Pepper Nights, met een glansrol voor John Sebastian, voormalig frontman van The Lovin’ Spoonful, op mondharmonica. Mijn liefde voor muziek begon overigens bij zijn nummer Summer in the City. In  Same Sorry Old Timeless Tale komt de met soul geïnjecteerde stem van Judy goed tot zijn recht. Maar ook in de zeker tweehonderd jaar oude Britse folktraditional  The Snows They Melt the Soonest, de enige song die niet door haarzelf is geschreven.  Ooit gecoverd door Pentangle als The Snows en op de hoes vermeld als eigen song. Opvallend is het arrangement van het up temponummer Laugh, met name door het gebruik van de trompet door haar getalenteerde dochter Kyla Moscovich. Het toont weer eens aan dat de trompet veel te weinig gebruikt wordt in de folkmuziek.  Zonder uitzondering zijn de liedjes voorzien van subtiele arrangementen en de ervaren, warme vocalen van Judy. Verder werkten  Sara Milanovich (strijkinstrumenten), Dan Hickey (drums)en last but not least Mark Dann (bas, gitaar en mandoline) mee. Laatstgenoemde produceerde het album samen met Judy. Beyond the Ash and Steel laat een ervaren en veelzijdige zangeres horen, die veel meer aandacht verdient dan ze nu al krijgt.   

Theo Volk

Releasedatum: 18 januari 2016 Eigen beheer
Website: http://www.judykass.com/

 

Steven Troch - Nice 'n' Greasy

Steven Troch is een gepokt en gemazelde blues muzikant van 41 jaar afkomstig uit Mechelen, die al geregeld in de prijzen viel. Sinds 1994 bouwt hij gestaag aan zijn carrière. Hij was de frontman van Fried Bourbon, die in België grote bekendheid vergaarde. Hij werkt regelmatig samen met andere Belgische bluestoppers als Guy Verlinde en Tiny Legs Tim. Vorig jaar speelde hij nog mee op Better days ahead en Stepping Up, die ik overigens beiden recenseerde. En onlangs toerde hij nog met het aanstormende Finse bluestalent Ina Forsman. Zijn solodebuut verschijnt overigens op het label van Tim de Graeve (aka Tiny Legs Tim). Voor de opname van Nice ‘n’  Greasy trok hij naar de vermaarde Greaseland Studios in California, waar een grootheid als Charlie Musselwhite al opnam. De eigenaar van de studio is de nog jonge, oorspronkelijk uit Noorwegen afkomstige, Kid Andersen. Naast een geweldig gitarist wordt hij gezien als de beste producer in het bluesgenre. Hij speelde onder anderen   in de bands van Charlie Musselwhite en Elvin Bishop. Het eerste wat opvalt bij beluistering is de gedrevenheid en het spelplezier van de muzikanten. Het lijkt wel of alles in een keer live is opgenomen. Het repertoire is zeer gevarieerd. Zo is The Jinx Is on Me een reggaenummer. Niet zo heel verwonderlijk, want hij speelde al op reggaeplaten mee en deelde het podium met de New Yorkse ska/rocksteady band The Slackers. La Perla is voorzien van een mamboritme. Het heerlijke Footsteps Of My Dad herinnert aan het beste wat Creedence Clearwater Revival voortbracht. Of de lekkere groove van Slow. En in de instrumental Alligator Fryolator wordt helemaal losgegaan.  En zo staat het hele album voornamelijk vol met nummers, waarbij het moeilijk stilzitten is. Steven is niet alleen een uitstekend mondharmonicaspeler, maar beschikt ook nog eens over het nodige schrijverstalent en is een goede zanger. Het luisteren naar Nice ‘n’ Greasy is een zeer aangename bezigheid, die ik U zeer kan aanbevelen!    

Theo Volk

Releasedatum: 22 januari 2016 Sing my title
Website: http://www.steventroch.com/

 

Sierra Hull - Weighted Mind

Vanaf zeer jonge leeftijd bleek Sierra een opmerkelijke mandolinespeler. Ze kreeg als dertienjarige een platencontract bij Rounder. Maakte in haar jeugdjaren 2 albums en reisde op jonge leeftijd van hort naar her om haar virtuositeit te etaleren. Weighted Mind is haar derde cd. Ik denk te kunnen stellen dat dit het eerste album is waar ze de gelegenheid kreeg haar eigen ding te doen. Het project strandde aanvankelijk in 2013 omdat de ideeën matig gestalte kregen. Bij een volgende poging waren de voorwaarden aanmerkelijk meer gunstig, en kreeg de zaak vleugels. Sommige zaken laten zich niet afdwingen. Met grote letters citeert Sierra C.S. Lewis: The Longest Way Round is the Shortest Way Home.” Waarschijnlijk schuilt daarin de kracht van het album Weighted Mind. Blijf trouw aan jezelf is de les. Een steuntje in de rug kan haar op dit album overigens niet ontzegd worden. Klinkende namen uit de traditionele muziek, the Blue Grass, staan haar bij. Wat te denken van bassist Ethan Jodziewicz, of van iemand als Béla Fleck. Deze laatste nam uiteraard zijn banjo mee, evenals echtgenote Abigail Washburn. Bovendien is hij verantwoordelijk voor de productie. Voor het overige zijn de dames Alison Krauss en Rhiannon Giddens van de partij.Zij verzorgen de achtergrondvocalen op verschillende songs. Naast de mandoline blijkt Sierra’s zang een even vaardig instrument.

 

 

 

Blue Grass waarin je een kloppend hart hoort, behoort tot de meeste ultieme muziekvormen binnen de Roots die je maar kan bedenken. Met regelmaat wordt op deze uiterst volwassen plaat geïllustreerd wat een feest voor het oor de oprechte klanken van snaren kunnen zijn. Het zal je niet verwonderen dat Sierra breed uitpakt, maar de diepe basklanken van Jodziewicz zijn minstens zo imponerend. Ik had voorheen niet gehoord van Sierra Hull, maar ik ben niet de enige die haar vanaf nu zal koesteren. Weighted Mind is een plaat die uitpakt/inpakt afhankelijk vanuit welk perspectief je het bekijkt. Je hoeft je dan ook niet te generen om het volume van je geluidsinstallatie ietwat naar boven bij te stellen. Als componiste weet Sierra eveneens de juiste snaar te raken. I’ll Be Fine is één van de nummers waar in ze niet schroomt om een persoonlijke noot te delen. Het complete pakket dus. Houd deze dame in de gaten, want ze weet gevoel en vakkundigheid bij elkaar te brengen. Weighted Mind is niets anders dan een droomplaat, zowel voor uitvoerend artiest als luisteraar.

Rein van den Berg

Releasedatum: 29 januari 2016 Rounder
Website: http://www.sierrahull.com/

Southside Johnny & the Asbury Jukes - Soultime!

Uiteraard zijn Southside Johnny & the Asbury Jukes nooit weggeweest! Ondanks dat Better Days (1991) een uitstekende plaat was gebleken, had mijn belangstelling zich tot die plaat beperkt. Tot nu. Soultime doet mij opnieuw realiseren dat dit een voortreffelijk muzikantencollectief is, en wellicht al die tijd gebleven is. Het was de bemoeienis van Bruce Springsteen, maar vooral die van Steven van Zandt die Better Days de buitenissige aandacht gaf. De glorietijden van de Soul worden, zoals de titel al doet vermoeden, integraal naar voren geprojecteerd. Soultime laat zich aanhoren als een bloemlezing uit de klassieke Soul. Muziek die rechtstreeks afkomstig lijkt uit de jaren zestig en zeventig. Muziek zoals je hem indertijd mocht proeven van artiesten als Ben E. King, Curtis Mayfield en Booker T and the MG’s.

 

(I am) Looking for a Good Time geeft in één zin weer waar deze plaat voor staat. Ongedwongen plezier beleven aan muziek! Het is geen coverplaat waarbij klassiekers de revue passeren, maar nieuwe nummers. Muziek, gelardeerd met blazers, die met hun retro sound naadloos past in een tijd die eens was. Frontman John Lyon is met Jeff Kazee verantwoordelijk voor de songs. Naar verluid slechts het tweede album van The Asbury Jukes met uitsluitend zelfgeschreven materiaal. Lyon’s zang heeft weliswaar aan kracht verloren, maar de zeggingskracht is onverminderd. Muziek zoals muziek hoort te zijn. En hoe hoort geloofwaardige muziek te zijn? Volgepropt met onversneden emotie. Zonder een pompend hart is muziek een leeg vat, en daar heb je op Soultime geen seconde last van. Luisteren!

 

Rein van den Berg

Releasedatum: 22 januari 2016 Leroy
Website: http://www.southsidejohnny.com/

Eriksson Delcroix - Heart Out of It's Mind

Eriksson Delcroix is zowel op de bühne als in het dagelijkse leven een duo. Beiden zullen intussen genoegzaam bekend zijn. Bjorn Eriksson werd vooral bekend door de groep Zita Swoon, waar hij tot 2001 van deel uitmaakte. Minder bekend is dat hij onder de artiestennamen Blitzzega en Maxon Blewitt een viertal solo albums uitbracht. Bjorn’s eega Nathalie Delcroix is wellicht nog bekender, die maakt al twintig jaar deel uit van de folkgroep Laïs. Een groep, die ik als folkliefhebber, diverse malen live zag optreden. Nathalie maakte dan altijd veel indruk op mij, met haar geweldige zangcapaciteiten. Als duo brachten ze in 2007 hun eerste album onder de naam The Partchesz (lees fonetisch de pardjes) uit. Het is een countryalbum met experimentele, elektronische bewerkingen van countryklassiekers. Het tweede album liet vervolgens zeven jaar op zich wachten, maar dat was het meer dan waard. For Ever kreeg terecht zeer veel lovende kritieken. Het bevat country, bluegrass en folk in de traditionele stijl uit de Appalachen. Veel optredens waren het gevolg, een ervan was zelfs in het befaamde  L’Olympia in Parijs.  Heart Out of It’s Mind laat een nog frivoler geluid horen. Er is meer ruimte voor experiment, zonder dat het in gefreak uitmondt. Snakebite is een goed voorbeeld hiervan. Er bevinden zich ook meer pop getinte liedjes op het album, zoals Baby Blue, wat een zeer memorabele melodie heeft. Maar ook fraaie, ingetogen liedjes als Silver Dagger en afsluiter Dead Bird. Het songmateriaal is zeer hoogstaand en bevat geen enkele misser. Hun zang is uiteraard weer voortreffelijk. Heart Out of It’s Mind kruipt langzaam onder de huid. Het is nog wel begin januari, maar ik verwacht dat het bij menigeen een kandidaat voor het eindejaarslijstje gaat worden. In ieder geval voor mij.

Theo Volk

Releasedatum: 29 januari 2016 V2
Website: http://www.erikssondelcroix.com/

Eriksson Delcroix live:
6-3-2016 ROTTERDAM: Theater Walhalla
29-4-2016 ENSCHEDE: Wilminktheater
7-5-2016 BERGEIJK: Theater de Kattendans
12-5-2016 ARNHEM: Luxor Live

Anna Elizabeth Laube - Anna Laube

De release van dit album was me totaal ontgaan, simpelweg omdat het (nog) niet in Nederland is uitgebracht. Ook was me de recensie erover door Erwin Zijleman  van Krenten uit de pop me niet opgevallen. Gelukkig bracht  Anna, die net als ik Duitse roots heeft, het me onlangs zelf onder de aandacht. Het lezen van haar biografie levert opvallende parallellen met de Canadese zangeres Natalie Ramsay. Beiden zijn erg reislustig en volgden beiden een opleiding tot yogalerares. Op haar achttiende studeerde ze een jaar lang Frans in het Belgische Luik. Daarnaast studeerde ze daar ook nog hobo aan Académie de Musique Grétry. Na haar afstuderen in 2006 begon ze in haar buurtcafé Le Bon Gateau in San Francisco op te treden. Nog datzelfde jaar verscheen haar debuutalbum Outta My Head, gevolgd door intensief toeren. Inmiddels is ze toe aan haar derde album dat, met name in Engeland, erg veel bijval kreeg. Onder anderen Mojo, The Guardian en BBC Radio besteedden er aandacht aan.

Volgens mij zeer terecht. Het eerste wat opvalt bij het beluisteren van haar muziek is, dat zij een meer dan een uitstekend zangeres is. Bovendien is ze een multi-instrumentalist. Voor dit album had ze de beschikking over uitstekende muzikanten als Anna Vogelzang (ongetwijfeld Nederlandse roots) en Chuck Leavell, bekend van The Allman Brothers en The Rolling Stones. Hij speelde ook ooit mee op Kitchen Table Blues van onze eigen JW Roy. Leavell leerde ze ooit kennen door een door Madison’s AAA radiostation georganiseerd liedjeswedstrijd, waarvan Leavell de jurering deed. Het, voornamelijk zelfgeschreven, materiaal is erg gevarieerd en ademt de sfeer van zonnig San Francisco uit. In allerlei genres kan ze goed uit de voeten, of het nu folk, pop, blues of jazz is. Ook is er een prachtige vertolking te vinden van Satisfied Mind, wat de meesten van U wel zult kennen in de vertolking van Jeff Buckley.  Anna leerde het via de versie van Lucinda Williams op haar debuutalbum Ramblin'. Zeer recent verhuisde ze naar Seattle en heeft ze haar artiestennaam veranderd in Anna Elizabeth Laube. Onthoud haar naam, we gaan nog veel van haar horen!       

Websites : http://www.annaelizabethlaube.com/ en http://annaelizabethlaube.bandcamp.com/album/anna-laube

Theo Volk

Lucinda Williams – The Ghosts of Highway 20

Net als de meesten van U maakte ik kennis met de muziek van Lucinda Williams bij het uitkomen van haar meesterwerk Car Wheels on a Gravel Road uit 1998. Gekozen door Time Magazine als een van de beste honderd albums aller tijden. Ze won al drie Grammy’s in haar bijna veertig jaar durende carrière. Muzikaal werd ze gevormd door de muziek van Bob Dylan, The Band, Skip James, Bukka White en Robert Johnson, maar ook door de muziek van Nick Drake (!). Ze nam zelfs zijn nummer Which Will op. Betrekkelijk snel na haar zeer succesvolle dubbelalbum Down Where the Spirit Meets the Bone komt ze andermaal met een dubbelalbum, The Ghosts of Highway 20. Wederom uitgegeven op haar eigen platenlabel. Het is een bijzonder consistent album geworden. Haar vorige album vond ik mooi, maar de eerste cd was beduidend mooier dan de tweede. Twaalf van de veertien liedjes werden geïnspireerd door verschillende periodes en ervaringen uit het leven van Williams en worden allen verbonden door Highway 20, een snelweg die gedeeltelijk door Georgia en Texas loopt. Ze vroeg Bill Frisell en Greg Leisz om mee te werken, twee van Amerika’s beste muzikanten. Een gouden keuze, want de heren werken vaak samen. Ze tillen het al hoogstaande repertoire naar een nog hoger niveau. Williams produceerde het album samen met haar man Tom Overby en Greg Leisz. In verband met optredens eind januari verschijnt het album al op 22 januari. Overigens treedt Williams al heel lang op in Nederland. In 1989 was ze al te zien in de Effenaar. 27 januari treedt ze op in de grote zaal van Paradiso. The Ghosts of Highway 20 kan zondermeer gerekend worden tot het beste werk van Williams.   

Theo Volk

Releasedatum: 22-1-2016 Highway 20 Records

Website:  http://lucindawilliams.com/splash-page/

David Bowie 8-1-1947 – 10-1-2016 R.I.P.

Zojuist, tijdens het luisteren naar zijn schitterende nieuwe album Blackstar, lees ik het droevige nieuws dat David Bowie overleden is na een moedige strijd van anderhalf jaar tegen kanker. Zoals voor velen was David Bowie ook voor mij een idool. Mijn eerste kennismaking met zijn muziek was in 1973 het nummer The Jean Genie in AVRO’s Toppop. Vooral in de jaren zeventig maakte hij prachtige albums zoals Hunky Dory, Ziggy Stardust, Young Americans, Station to station, Low en Heroes. Bij menigeen zullen die albums in de kast staan en terecht! Bowie wist als geen ander, door zijn gedaanteverwisselingen de aandacht van zijn fans vast te houden. Halverwege de jaren zeventig werd hij een van de meest populaire artiesten. Hij kreeg uiterst fanatieke fans. In 1976 ging ik naar het Mollerinstituut in Tilburg, een van mijn collegegenoten daar, ene Frank, ging altijd precies hetzelfde gekleed als Bowie.  Ook zijn muziek was aan veranderingen onderhevig en maakte het interessant om hem te volgen. Hij putte uit vele genres. Jammer dat Blackstar zijn laatste, maar fantastische wapenfeit zal zijn!     

Aoife O'Donovan - In the Magic Hour

Aoife O’Donovan groeide op in Newton, Massachusetts. Door de achtergrond van haar familie raakte ze al vroeg geïnteresseerd in de Amerikaanse folkmuziek van onder anderen Joan Baez en Bob Dylan.  Ze studeerde moderne improvisatie aan New England Conservatory of Music, waar ze in 2003 afstudeerde. Tijdens haar studie daar leerde ze Corey DiMario kennen, met hem zou ze in 2001 Crooked Still formeren. Deze groep bracht een viertal prachtige albums uit en bestaat volgens mij nog steeds. Vorig jaar besloot ze om samen met de uiterst getalenteerde dames Sara Watkins (Nickel Creek) en Sarah Jarosz het folk trio I’m With Her op te richten en brachten ze een EP uit. Haar solocarrière startte zeer succesvol met de release van haar door Tucker Martine geproduceerde debuutalbum Fossils uit 2013. Het ontving veel lovende recensies. In the Magic Hour is wederom geproduceerd door Tucker Martine, een gerenommeerd producer én geluidstechnicus. Hij werkte samen met artiesten als Sufjan Stevens, Bill Frisell, Beth Orton en Black Prairie. Een logische keuze, want hij was verantwoordelijk voor het avontuurlijke geluid op het debuut.

 

Het volle geluid is gebleven, de bluegrass invloeden zijn wat naar de achtergrond verdwenen. Volgens het persbericht is het album geïnspireerd door het overlijden van haar opa. Maar volgens Aoife dekt dat niet de hele lading. Ze haalde ook haar inspiratie uit nostalgie, cirkel van het leven en vooral uit herinneringen aan vakanties uit haar jeugd in Ierland. Haar vader is afkomstig uit Clonakilty, een klein Iers kustplaatsje vlak onder Cork, waar nog steeds familie van haar woont. Vandaar de hoesfoto; ze staat hier met strik afgebeeld op het strand.  Haar vader zong vroeger vaak liedjes voor haar, een ervan is terug te vinden in de vorm van de traditional Donald Og (Gaelic voor jonge Donald). Het is een luisteralbum waarvoor ik ruimschoots de tijd genomen heb, om het goed te kunnen doorgronden, want dat vraagt de plaat. Ze beschikt overigens over een van de meest aangename stemmen, die ik ken. Erwin Zijleman vergeleek haar stem in zijn recensie over Fossils, met die van Alison Krauss. Een vergelijking die volgens mij terecht is. Bij aankoop wordt een bonuscd meegeleverd met een zestal akoestische uitvoeringen, waaronder drie nummers, die niet op de andere cd staan. In the Magic Hour vraagt enige gewenning, maar kruipt dan langzaam onder de huid. Wederom een prachtig album van Aoife.

Theo Volk

Releasedatum: 22 januari 2016 Yep Roc Records
Website: http://www.aoifeodonovan.com/

 

Iris Rijnsewijn - Through the Walls

Bij het bekijken van de komende line-up van Eurosonic werd mijn aandacht, als fervent genealoog, getrokken door haar opvallende achternaam. Een Youtube-filmpje leerde me dat ze met opvallend gemak zingt, een natuurtalent. Ze werd in 1995 in Tiel geboren, maar woont sinds haar zesde in het Groningse Wirdum, de geboortegrond van haar (voor)ouders. Al op de basisschool kreeg Iris interesse in muziek, waarna haar vader haar gitaar leerde spelen. Aanvankelijk durfde ze alleen fluisterend mee te zingen. Haar ouders moedigden haar aan om haar prachtige stem te gebruiken. Rond haar veertiende begon ze haar eigen nummers te schrijven, een van die eerste songs, Perfect We, vormt overigens de opener van haar debuutalbum. Haar carrière kreeg vorm na een toevallige ontmoeting met Jan de Haan van Café de Amer. De dag na haar zestiende verjaardag mocht ze daar het voorprogramma verzorgen van Margriet Eshuys en Maarten Peters. Haar bekendheid groeide nog meer nadat ze in juni 2014 de talentenjacht van RTV Noord (Café MartiniXL) won. Ze werd daar door, zowel vakjury als publiek, met grote afstand gekozen tot Muzikaal Talent van 2014.

 

 

Intussen heeft ze door mond-tot-mondreclame een trouwe schare fans opgebouwd. 29 november 2014 was de cd-release van Through the Walls, uiteraard daar waar haar carrière begon, in Café de Amer. De titel is ontleend aan het feit dat haar ouders haar voor de eerste keer hoorden zingen door de muren van de slaapkamer heen. Het was voor Iris een logische stap dat ze het album gewoon thuis zou gaan opnemen,in haar vertrouwde omgeving. Het is een cd die heel gemakkelijk weet te overtuigen. In haar intentie om de luisteraar het gevoel te geven, dat ze bij je in de huiskamer zit te zingen is ze volledig geslaagd. Alleen haar akoestische gitaar en haar prachtige stem doen het werk. Alleen in Broken Love verzorgt haar moeder Anita de achtergrondzang. Alle negen songs zijn door haarzelf geschreven. In opdracht van het Groninger Museum schreef ze, na een bezoek aan het museum, het nummer The Circle of Buzz. Het staat op het 23 oktober uitgekomen album Sounds of the Groninger Museum. Overigens niet zo vreemd dat ze haar vroegen voor het project want ze studeert kunstgeschiedenis aan de universiteit in Groningen. Wat wel vreemd is, dat ik online geen recensie over Through the Walls kon vinden. 13 januari is te zien op Eurosonic, mocht U het festival gaan bezoeken, ga haar bekijken, ze is absoluut een aanrader! Ik kijk nu al met grote belangstelling uit naar een volgend album.

Theo Volk

 

Releasedatum: 29 november 2014 Eigen beheer

Website: http://www.irisrijnsewijn.nl/

Paul Verschuur - Een Nieuw Begin

Een Nieuw Begin is de voor hand liggende titel van dit debuutalbum van deze zeer bescheiden Nederlandstalige liedjeszanger uit Oss. Zijn hele leven staat al in het teken van de muziek. Hij voltooide zijn studie aan de Rockacademie in Tilburg in 2007. Daarna bleef hij tot juli van vorig jaar verbonden aan de Rockacademie als docent muziektheorie en studieloopbaanbegeleider. Samen met Paul Zoontjens (The Kik) speelde hij in de veelbelovende groep SUB. Ze maakte slechts een album, maar braken helaas niet door. In Little Miss Jane was hij de zanger van de band. Nu speelt hij, naast zijn solocarrière, ook nog In My Tree, een americanagroep die in september vorig jaar hun tweede album uitbracht. Een belangrijke wending in zijn leven vormde de geboorte van zijn dochter Julie in september 2014. Een maand later begon hij spontaan zijn liedjes in het Nederlands te schrijven. Er volgde een periode van een half jaar, waarin de liedjes wel leken aan komen te waaien. Uiteraard was een van de eerste liedjes die hij in het Nederlands schreef voor zijn dochtertje Julie, wat natuurlijk ook op de cd staat. Hij zingt zijn liedjes overigens met een zachte “g” en zijn teksten zijn erg direct en zonder dubbele bodems. Bovendien zijn ze haast allemaal erg persoonlijk. Een uitzondering hierop is Omerta, wat handelt over de geschiedenis van de bekende bende van Oss.

 

                                                           Foto Teun van der Velden

 

 

Het album opent met Alles, een vrolijk liedje over het fietsen in de natuur. Een liedje wat van Daniël Lohues zou kunnen zijn vanwege de tekst en mondharmonica. Daniël Lohues is hét grote voorbeeld voor Paul. Hij bezoekt trouw de theatervoorstellingen van Lohues. Erg mooi is Schoppenvrouw, zijn liefdevolle en ontroerende ode aan zijn oma. Persoonlijk verlies staat centraal in Het Laatste Lied. Paul’s zang is hier hoorbaar emotioneel, de begeleiding op akoestische gitaar is bijzonder fraai. In Dorp Aan De Rivier bezingt hij de liefde voor Lith, het dorp waar hij opgroeide. Ooit  hoopt hij er weer te wonen, want in zijn hart is hij toch een dorpsjongen gebleven. Bijzonder heftig is het waargebeurde Het Vuur In Zijn Hart. Een paar jaar terug was Paul van heel dichtbij getuige van een wanhoopsdaad. Hij zag iemand op een vol perron voor de trein springen. Een beeld wat hij nooit meer zal kwijtraken. In afsluiter Een Gezegend Mens telt hij zegeningen: dochter Julie en zijn rots in de branding, vrouwlief Suzan. Hij nam de liedjes in alle rust in zijn eentje op in zijn eigen studio. Met de cd wordt een mooi tekstboekje meegeleverd. Overigens is Paul een uitstekend zanger. De cd-presentatie zal op 24 januari plaats vinden in Acropolis te Megen. Een Nieuw Begin is een cd gevuld met persoonlijke liedjes, die op mij veel indruk maken.                

Theo Volk

Releasedatum: 24-1-2016 Eigen beheer
Website: http://www.paulverschuur.nl/

Paul Verschuur live:

24-1 MEGEN: Acropolis (Albumpresentatie)

21-2 ARNHEM: Stella by starlight

28-2 VENRAY: Theatercafé de Artiest, (Schouwburg) Venray (middag)

20-3 WAALWIJK: Atelier Winterdijk 30b (middag)

5-4 NIJMEGEN: Camelot Live (21 uur)

 

 

Kreg Viesselman - To The Mountain

Bij het wordingsproces van The Pull (2006) was Kreg Viesselman enorm geïnspireerd. Hij leverde met dat album een geweldige artistieke prestatie af. Helaas werd dit album niet door iedereen tijdig opgepikt. Zakelijk gezien had men daarna meteen moeten doorpakken, maar dat mocht helaas niet zo zijn. Het momentum was dan ook verdwenen toen Sony Noorwegen uiteindelijk If You Lose Your Light uitbracht (2012). CRS pakte de plaat andermaal op met de intentie Europese belangstelling te vinden, maar het bleef een magere ontvangst. Timing blijkt een essentiële factor. Ondanks dat If You Lose Your Light een prima album was, mocht hij niet rekenen op een grote ontvangst in de Lage Landen. Ik heb dat als uiterst jammerlijk ervaren, aangezien ik Viesselman als een belofte voor de toekomst zag. Zoveel potentieel! To the Mountain refereert aan poëzie van de Japanner Soen Nakagawa. Vrij vertaald luidt zijn de boodschap: “Ik ging de berg op voor dieper inzicht, maar het enige wat ik hoorde was de echo van mijn stem, of het nu lachen was of huilen. Het blijft eenzaam op de berg”.

 

Bij Kreg’s nieuwste, To the Mountain, is het even omschakelen. Voor mij althans. Het album is minder rauw en rootsy dan waarop ik gehoopt had. Het album laat zich eerder aanhoren als een exponent van folkpop. Het accent ligt op Kreg’s stem. Verzorgde zang wel te verstaan, want uit zijn tenen komt het niet. De luisteraar moet geduldig zijn wil hij To the Mountain op zijn waarde schatten. Het is een album dat weliswaar om aandacht vraagt, maar ik vraag mij af of de luisteraar bereid is deze investering te maken. Er staan hoe dan ook knappe liedjes op Kreg’s nieuwste plaat, zoals de openingssong Garland, maar de productie (die ik als vlak ervaar) doet afbreuk aan de kwaliteit. Honeycomb is niets anders dan een meesterlijk nummer. Zoals gezegd, Kreg’s album bevat genoeg schoons, maar om dat te ontdekken moet je wel even over de matte hobbeltjes heen. Ik kan mij voorstellen dat muziekliefhebbers die een voorkeur voor folkmuziek aan de dag leggen eerder de goedbedoelde impulsen oppakken die Kreg geeft. The Disciple Song (Summer Leaves) komt moeizaam tot leven, en ook I Speak Loud vervlakt alvorens het nummer tot wasdom geraakt. Ik heb een enorme waardering voor Kreg als artiest en muzikant. Het gevoel bekruipt me dat hij teveel is afgegaan op de productionele expertise van het Noorse duo Kristiansen & Ingebrigtsen. To The Mountain vraagt het nodige van de luisteraar. Heeft beslist zo zijn momenten, maar de vraag blijft of hier niet meer in had gezeten.

Rein van den Berg

Releasedatum: 22 januari 2016 Continental Song City
Website: http://www.kregviesselman.com/
Bandcamp: https://continentalrecordservices.bandcamp.com/album/to-the-mountain

Stoney LaRue - Us Time

Momenteel prijken her en der de jaarlijstjes. Vanwege een beperkt aantal noteringen afgezet tegen een gigantische berg aan releases ga je Stoney LaRue’s Us Time weinig tegenkomen, uitgezonderd wellicht bij hardcore country liefhebbers. Andere factor die ongetwijfeld meespeelt, is het aantal covers welke prijken op dit album. Into The Mystic verwacht je niet zo snel bij een Zuidelijk Amerikaanse artiest, terwijl Wichita Lineman (Jimmy Webb) een minder opzienbarende keus is. In beide gevallen zijn het overigens voortreffelijke uitvoeringen. Ook niets ten nadele van LaRue’s eigen compositorische kwaliteiten want zijn zwijmelende liefdesverklaring Us Time spreekt mij enorm aan. You look good in that dress, love the way you’ve done your hair. Geen diepgaande kwesties, maar zonder deze complimenteuze aandachtspuntjes haal je de olie uit je relatie. Liefde zonder trivialiteiten lijkt we weinig plezierig. Zijn empathische inborst wist Stoney LaRue Phillips niet te voorkomen dat zijn huwelijk halverwege 2015 strandde. Hij belandde na een ongelukkige actie zelfs in de cel onder de noemer “domestic violence complaint” Of was het de prijs for being famous?

 

Een voor mij onbekende cover, het nummer Empty Glass van Dean Dillon/Gary Stewart, behoort tot de soort waar je als liedjesschrijver trots op mag zijn. Eerlijk gezegd valt het mij zwaar om kritische kanttekeningen te plaatsen bij Us Time. Het album is niets anders dan een uitstekende Americana exponent. Productioneel is er niets aan te merken. Prima qua uitvoering, en ook compositorisch valt er weinig op aan te merken. Us Time is weliswaar conventioneel van opzet, en zou – wat mij betreft - iets meer een eigen identiteit mogen krijgen. We wensen Stoney LaRue vanaf hier veel succes voor 2016. Wellicht weet hij de condities in het nieuwe jaar meer naar zijn hand te zetten, want onderhuids borrelt het potentieel. Stoney zal ongetwijfeld goede voornemens hebben overwogen. Kwestie van het hoofd vrijmaken. Opkrabbelen en doorgaan.

 

Rein van den Berg

 

Releasedatum: 13 november 2015 Blue Rose

Website: http://www.stoneylarue.com/

 

 

Gene Clark - Two Sides to Every Story

Ik had geen oudere broer die mij inwijdde in de wereld van The Byrds. De muzikale activiteiten van dit collectief vonden nipt plaats voor mijn muzikale bewustwording, en Gene Clark’s solocarrière volgde in de slipstream. Mijn belangstelling voor zijn muziek ontstond dan aanmerkelijk later. Mijn eerste kennismaking met deze gevoelsmens was met het album dat bekendheid kreeg onder de titel White Light. En dan heb ik het over over de CD area, niet die van de LP. White Light was een album wat ik verslond. Prachtig vind ik die plaat. Een klassieker in de schaduw. Het was vanwege dit album dat ik Gene Clark op een bescheiden voetstuk heb geplaatst in mijn persoonlijke “kwaliteits-Pyramide”. Zijn album Two Sides To Every Story was er altijd bij gebleven, terwijl ik andere Clark albums dwangmatig had toegevoegd aan mijn verzameling. Door de in 2013 op Omnivore uitgebrachte White Light Demo’s werd mijn liefde voor Clark’s muziek opnieuw aangewakkerd. Deze kale uitvoeringen bewezen andermaal schrijvend talent van deze artiest.

 

Nu, anno 2016, valt Two Sides To Every Story eindelijk vrij op de Europese markt. (UK uitgesloten, daar scheen hij al beschikbaar te zijn) Ruim 35 jaar na zijn oorspronkelijke release in 1977 is dit album hernieuwd beschikbaar. Zowel verkrijgbaar in de formaten cd en lp. Ongeacht de vorm blijkt dit album een hoge smulwaarde te bevatten. Het onderscheid met mijn doffe digitale opname is enorm. De plaat is rechtstreeks “geremastered” van de originele analoge geluidsbanden. En dat is hoorbaar! Vinyl is een zogenaamde 180 grams audiophile product. Een gelimiteerde editie bovendien! Slechts 5.000 stuks! En, last but not least met een download card voor extra bonus nummers! (De code is helaas verouderd, je moet even een e-mail sturen!) 21 nummers van het Two Sides album aangevuld met andere songs uit Clark’s oeuvre (zowel bekend, als niet eerder verschenen materiaal) live uitgevoerd door de 5 koppige band Silverados (1975), plus een radio-interview vallen je extra ten deel.

 

Two Sides to Every Story voelt aan als een vriend die je 35 jaar lang niet gezien hebt, vertrouwd, alsof de tijd heeft stilgestaan. De openingssong Home Run King is luchtige countrysong met een overdaad aan steelgitaar en fiddle. Emmylou Harris onmiskenbaar hoorbaar op de achtergrond. Wanneer ik niet beter zou weten dan zou ik dit album op basis van de sound verder terug hebben gedateerd. Evengoed blijft het een verdomd sterke Jaren Zeventig plaat. Lonely Saturday en Kansas City Southern zouden zomaar hebben kunnen staan op één van Paul Siebel eerste twee albums. Met In the Pines deelt Gene Clark onversneden zijn kenmerkende hartstocht, zijn gevoel voor melancholie. Ik vermoed zelfs dat het album mij nu meer raakt dan wanneer ik hem in 1977 had gehoord. Toen stond mijn gemoed nog niet open voor dergelijke vrijmoedige country.

 

Kortom Two Sides blijkt evengoed een sterk Clark album. Met het prijsnummer Sister moon, maar ook met geweldige uitvoering van James Talley’s zoete Give My Love to Marie. Gene Clark slaat postume de brug terug naar het tijdperk van de LP. Hij wordt/werd daarin bijgestaan door klinkende namen uit die periode in de tijd: Jim Fielder, Douglas Dillard, Jerry McGee, Al Perkins, Jeff “Skunk” Baxter, en de al eerder vermelde Emmylou. Je Jaren Zeventig collectie is niet compleet wanneer deze ontbreekt. Jammer dat het zolang heeft geduurd om dit te realiseren. Het luisterplezier is er niet minder om.

Rein van den Berg

Releasedatum: 20 november 2015 Hign noon records
Website: http://www.highmoonrecords.com/shop/gene-clark-two-sides-to-every-story